28 Δεκεμβρίου 2007

Το Αίμα του Βορρά έχει μυαλό!


Από όλα τα μουσικά είδη που έχω "εξερευνήσει" -έστω και περιστασιακά- το black metal αποτελούσε πάντα ένα μεγάλο αίνιγμα για μένα: συνδεδεμένο με έναν καρτουνίστικο "σατανισμό" και μια άνευ λόγου και αιτίας βία (ειδικά στη Νορβηγία, τα μέλη των βασικών black metal συγκροτημάτων έχουν συνήθως μακρύτερο ποινικό μητρώο απ' όσο δισκογραφία), πάντα μου προκαλούσε μεγάλες απορίες: οι τύποι που ασχολούνται με αυτό το είδος τα πιστεύουν αυτά που λένε και κάνουν, ή μας κάνουν πλάκα; Ξέρουν μουσική ή, απλώς, ρίχνουν εδώ κι εκεί μερικά ακκόρντα και βάζουν τον ντράμερ να κοπανάει με όλη του τη δύναμη και όλη του την ταχύτητα τα δέρματα, κι αυτό το ονομάζουν "μουσική"; Εγώ δεν καταλαβαίνω ή αυτοί είναι ηλίθιοι;

Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια, έχω αποκτήσει μια μεγαλύτερη εκτίμηση στο black metal, και βασικοί υπεύθυνοι γι' αυτό είναι οι Blut Aus Nord. Προσωπικό Καλλιτεχνικό (με κάπα Κεφαλαίο) όχημα του κυρίου Vindsval, το συγκρότημα αυτό, αν και ξεκίνησε παίζοντας εντελώς πρωτόγονο black metal, τα τελευταία 3-4 χρόνια έχει κάνει μια στροφή που, πραγματικά, έχει αφήσει έκπληκτους όχι μόνο τους φίλους του είδους, αλλά ακόμα και mainstream μέσα που ασχολούνται με τη μουσική. Από το δίσκο τους "The Work Which Transforms God" και δώθε, οι Blut Aus Nord παίζουν ένα απίστευτο υβρίδιο black metal, ambient και avant-garde ηχητικού και συνθετικού πειραματισμού.

(Οι ειδήμονες του είδους, τα τελευταία χρόνια έχουν ανακαλύψει μια εξαιρετικά παραγωγική black metal σκηνή στη Γαλλία (!), απ' όπου έχουν ξεπηδήσει εξαιρετικά και εξαιρετικά πειραματικά συγκροτήματα του είδους, όπως οι Blut Aus Nord, οι Spektr, οι Antaeus, οι Deathspell Omega, και κάμποσοι ακόμα. Βασικό χαρακτηριστικό όλων είναι η ρεβιζιονιστική προσέγγιση στο είδος και -για ορισμένους- η ιδιαιτέρως καλλιεργημένη και ενδιαφέρουσα "φιλοσοφία" που εκφράζουν μες από τους δίσκους τους...).

Έχοντας αποκτήσει το "Work..." και το "MoRT" των Blut Aus Nord (πρόσφατα έβγαλαν και νέο δίσκο με τίτλο "Odinist"), είχα αποκτήσει μια πολύ καλή εντύπωση για τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζουν το black metal και τη μουσική γενικότερα (το "MoRT" είναι επί της ουσίας μια άσκηση ύφους και ατμόσφαιρας, καθώς τα οκτώ ανώνυμα "κεφάλαιά" του ακούγωνται σαν ένα κομμάτι διάρκειας περίπου 45 λεπτών, στο οποίο κυριαρχούν τα ηχητικά τοπία και η εύηχη κακοφωνία). Όμως, τίποτα δεν με είχε προετοιμάσει για το E.P. τους με τίτλο "Thematic Emanations Of Archetypal Multiplicity": θέλω να πω, πόσα black metal συγκροτήματα γνωρίζετε, τα οποία συμπεριλαμβάνουν σε ένα σημαντικό έργο τους σχεδόν οκτώ λεπτά illbient dub; Πόσα black metal συγκροτήματα γνωρίζετε που καθ' όλη τη διάρκεια ενός έργου δεν επιταχύνουν σχεδόν καθόλου; Πόσα black metal συγκροτήματα γνωρίζετε, τα οποία αρνούνται να περιοριστούν στο πλαίσιο που η μουσική τους ταυτότητα ορίζει και ξεφεύγουν σε ενδιαφέροντες και μελωδικότατους -και, ενίοτε, κακόφωνους, αλλά πάντα έξυπνους- πειραματισμούς;

Δεν νομίζω ότι οι Blut Aus Nord απευθύνονται στον περιστασιακό μουσικόφιλο. Ούτε θα αρέσουν σε όσους αναζητούν ομαλές μουσικές εμπειρίες. Ωστόσο, για τις περιπετειώδεις ψυχές, ο Vindsval και η παρέα του προσφέρουν εξαιρετικά σκοτεινές και προκλητικές απολαύσεις. Αρκεί να μη φοβάστε να χάσετε κι ένα κομματάκι της ψυχής σας...

27 Δεκεμβρίου 2007

Η παράξενη σιωπή του Κ. Καραμανλή...


Αν υπάρχει κάτι που με ενοχλεί σφόδρα στην υπόθεση Ζαχόπουλου είναι το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής σιωπά και περιμένει... τι, ακριβώς; Στο κάτω-κάτω, πέραν από οτιδήποτε άλλο μπορεί να κρύβει αυτή η υπόθεση, ο κ. Ζαχόπουλος και ο κ. Καραμανλής ήταν φίλοι, κολλητάρια και καρντάσια. Κι αν ο κ. Ζαχόπουλος ήταν ο "υπερ-γενικός γραμματέας" του υπουργείου Πολιτισμού, με αρμοδιότητες ανώτερες και από υπουργό (βλ. Πέτρο Τατούλη), ε, τις αρμοδιότητες δεν τις πήρε μόνος του, κάποιος του τις έδωσε, και αυτός δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον Καραμανλή.

Οπότε, με ενοχλεί σφόδρα (...ξαναχρησιμοποίησα αυτή τη φράση, αλλά μ' αρέσει) είναι το γεγονός ότι δεν ακούστηκε ούτε λέξη συμπάθειας από το Μαξίμου για τον Ζαχόπουλο, ο οποίος χαροπαλεύει στον "Ευαγγελισμό". Διότι, θεωρώ ότι ένας από τους λόγους που σάλταρε από τον 4ο ήταν και για να προστατεύσει τον ίδιο τον Καραμανλή (πέραν από ό,τι είχε στο μυαλό του για τον εαυτό του): ήξερε ότι η όποια αποκάλυψη θα "πέρναγε" κατευθείαν προς το Μαξίμου και -εκτιμώ-, προκειμένου να μη γίνει κάτι τέτοιο προέβη στο "απονενοημένο διάβημα", που λένε και οι δημοσιογράφοι.

Μπορεί να φανεί αστείο, αλλά η κίνηση Ζαχόπουλου μου φαίνεται ότι περιέχει μια -έστω, μικρή- δόση του κώδικα τιμής των σαμουράι (...γεια σου, ρε Byron, που ουδείς σε κατάλαβε!), σε αντίθεση με τη στάση του κ. Καραμανλή, η οποία δείχνει να κινείται στο δεδομένο μοτίβο "εγώ-να-μην-πάθω-τίποτα-και-οι-άλλοι...". Όμως, η εγκατάλειψη των φίλων είναι ύβρις και, ως γνωστόν, της ύβρεως ακολουθεί η τήσις...

20 Δεκεμβρίου 2007

Περί Ανεξαρτήτων Αρχών και λοιπών δαιμονίων...


Πριν από μερικές ημέρες έτυχε να βρεθώ σε μια εκδήλωση, όπου ήταν παρών και ο επικεφαλής μιας από τις -πολλές, είναι αλήθεια- Ανεξάρτητες Αρχές που εδώ και κάμποσα χρόνια έχουν "ξεφυτρώσει". Σε κάποιο διάλειμμα, μας σύστησε κοινός γνωστός και πιάσαμε την κουβέντα. Το ένα έφερε το άλλο, και σε κάποια φάση τον ρώτησα ποια γνώμη έχει για την "επίθεση" που η κυβέρνηση έχει εξαπολύσει εναντίον διαφόρων Ανεξαρτήτων Αρχών, με αφορμή την παραίτηση των μελών της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα. Ομολογώ ότι η απάντησή του με σόκαρε: μου είπε ότι αισθάνεται μάλλον άβολα, καθώς θεωρεί ότι η ύπαρξη όλων αυτών των Ανεξαρτήτων Αρχών δείχνει σοβαρή δυσλειτουργία θεσμών και δομών της Πολιτείας. "Ερχόμαστε να κάνουμε τη δουλειά που θα έπρεπε να κάνει από μόνο του το ίδιο το Κράτος, και αυτό δεν είναι καλό", μου είπε με -κατά το μάλλον ή ήττον- στενοχωρημένο ύφος.

Ομολογώ ότι η απάντησή του με προβλημάτισε πολύ. Από τη μία, υπάρχουν Ανεξάρτητες Αρχές που παράγουν σημαντικό έργο το οποίο επιδρά θετικά στις σχέσεις του πολίτη με το Κράτος. Ο Συνήγορος του Πολίτη, ο Γενικός Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης, η Αρχή Διασφάλισης της Ασφάλειας των Επικοινωνιών (ΑΔΑΕ), η Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα, είναι "οργανισμοί" για τους οποίους είχα την αίσθηση ότι είναι χρήσιμοι. Και είναι χρήσιμοι, αλλά διότι το Κράτος δεν μπορεί ή δεν θέλει να επιτελέσει μέσω των δικών του δομών το έργο τους. Η διαφθορά στο Δημόσιο προκαλεί μεγάλη καχυποψία για το αν μπορεί να τιμωρηθεί ένας επίορκος δημόσιος υπάλληλος. Η κομματικοποίηση στους Δήμους τους καθιστά ανεξέλεγκτους. Και ούτω καθεξής, οπότε οι Ανεξάρτητες Αρχές έρχονται να κλείσουν τις τρύπες που η Πολιτεία αφήνει στη λειτουργία της.

Από την άλλη, ειλικρινά ποτέ δεν κατάφερα να καταλάβω το λόγο ύπαρξης Ανεξαρτήτων Αρχών, όπως η Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας (ΡΑΕ), η Επιτροπή Ανταγωνισμού και κάμποσες άλλες, δεδομένου ότι, για τους τομείς με τους οποίους ασχολούνται, υπάρχουν πολύ ισχυρές κρατικές δομές ελέγχου και ρυθμίσεων. Άσε που όλες αυτές οι Ανεξάρτητες Αρχές, πέραν του ότι η "ανεξαρτησία" τους πολλές φορές ελέγχεται, μου φέρνουν στο μυαλό τη φράση του Ιουβενάλιου "Quis custodiet ipsos custodes?", δηλαδή, "Ποιος θα ελέγξει τους ελεγκτές;" (δείτε τη στάση π.χ. της ΡΑΕ στις πρόσφατες αυξήσεις της ΔΕΗ). Όπως μου έλεγε πρόσφατα φίλος δικηγόρος με καλές γνώσεις επί των Ευρωπαϊκών θεμάτων, η ιστορία με τις Ανεξάρτητες Αρχές ξεκίνησε με μεγάλη ένταση από την Ε.Ε., η οποία ίδρυσε ή ενθάρρυνε την ίδρυση τέτοιων οργανισμών, προκειμένου να ασκεί έλεγχο ως προς την εφαρμογή του ευρωπαϊκού Δικαίου από τις διάφορες χώρες-μέλη.

Τελικά, έχω την αίσθηση ότι οι Ανεξάρτητες Αρχές είναι καλές ως συμπληρωματικές δομές ελέγχου σε κράτη που λειτουργούν κανονικά. Όμως, σε ένα κράτος όπως το Ελληνικό, ακόμα και τις καλύτερες προθέσεις να έχεις, αργά ή γρήγορα πέφτεις πάνω σε τοίχο (δείτε π.χ., πού έχουν γραμμένες τις παρατηρήσεις του Συνηγόρου του Πολίτη οι περισσότεροι εν αδίκω Δήμοι). Εν ολίγοις, ας φτιάξουμε (...λέμε τώρα) πρώτα το Κράτος, και μετά μπορούμε να φτιάξουμε όσες Ανεξάρτητες Αρχές θέλουμε. Και μετά ξύπνησα...

13 Δεκεμβρίου 2007

Μπορεί να είμαι και παρανοϊκός...


Εξαιρόντας τις εξυπναδίτσες της Μάρας, η οποία έκανε ό,τι πέρναγε από το χέρι της για να ρίξει την ευθύνη στους μπάτσοι (ομολογώ ότι είδα με την άκρη του ματιού μου μόνο το "δελτίο" του Alpha), οι συλλήψεις των συνδικαλιστών που κάλυψαν με σακούλες τις κάμερες αποδεικνύουν ακριβώς τα όσα έλεγα σε προηγούμενο post για το τι ακριβώς θέλει να κάνει η κυβέρνηση με το C4I και γενικότερα με τα συστήματα παρακολούθησης, αλλά και με τις κινητοποιήσεις.

Επειδή τώρα, πλέον, "σφίξαν τα γάλατα" και οι τριγύρω του Κωστάκη -αμφιβάλλω αν ο Καραμανλής έχει κάποιο ενδιαφέρον για τα τεκταινόμενα- συνειδητοποίησαν ότι αργά ή γρήγορα ο κόσμος θα φρικάρει μαζί τους και θα αρχίσει να αντιδρά, λαμβάνουν τα μέτρα τους και, χρησιμοποιόντας τη Δικαιοσύνη (παραδοσιακά συντηρητική και κατά των "υπερβολών") και τους μπάτσοι, επιχειρούν να στείλουν μήνυμα "κάτσ'τε καλά, ειδάλλως μπαλαούρο", μήπως και προκαλέσουν πρόβλημα και ανησυχίες και τρομάξει ο κόσμος. Δηλαδή, ό,τι κάνει πάντα η Δεξιά όταν στριμώχνεται...

Έχουν και το ατού ότι το ΠΑΣΟΚ παραμένει αλλού-γι'-αλλού, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ απέκτησε εσωκομματικό μπελά, το ΚΚΕ ακολουθεί την δική του πορεία, που, σε τελική, συμφέρει την κυβέρνηση και ο ΛΑΟΣ... άσε καλύτερα... Οπότε, μια χαρά φάση για να στήσεις μια ωραία αστυνομική κοινωνία -μην ξεχνάτε, ο κόσμος είναι γενικώς τρομαγμένος, οπότε η έννοια της "ασφάλειας" του αρέσει, έστω κι αν σημαίνει χοντρές παραβιάσεις του Συντάγματος. Τα προχθεσινά, κατά τη γνώμη μου, ήταν "πρόβα νυφικού" για το τι θα επακολουθήσει.

Πείτε με παρανοϊκό (αν και ο Spider Jerusalem -τη φάτσα του οποίου βλέπετε πιο πάνω: είναι ήρωας του εξαιρετικού κόμικ "Transmetropolitan" των Warren Ellis και Darrick Robertson- λέει ότι "παρανοϊκός είναι αυτός που κατέχει όλα τα στοιχεία", παραφράζοντας τον αφορισμό του Burroughs: "a paranoid-schizophrenic is a guy who just found out what’s going on"...), αλλά έχω τη αίσθηση ότι τα πράγματα έχουν αρχίσει να γίνονται πολύ άγρια: η κυβέρνηση δεν έχει πολιτικές, οι πολίτες είναι βουβοί αλλά δυσαρεστημένοι και οι εντάσεις θα συνεχίσουν να γίνονται όλο και μεγαλύτερες. Μακάρι να διαψευστώ...

11 Δεκεμβρίου 2007

Καθαρίζοντας τους δρόμους...


(Επειδή δεν έχω καμία όρεξη να μιλήσω για τα όσα κωμικοτραγικά συμβαίνουν αυτές τις μέρες γύρω μας, τα οποία, ωστόσο, μου έχουν χαλάσει τη διάθεση, θα μιλήσω για μουσική. Για έναν από τους πλέον νιχιλιστικούς δίσκους που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ. Αν ο θόρυβός σας σας αρέσει με μουσική, διαβάστε παρακάτω. Αν όχι,...)

Θυμάστε εκείνο τον μονόλογο του Travis Bickle στον "Ταξιτζή" του Scorcese; Εκεί που ο de Niro εξέφραζε τη διάθεση να καθαρίσει τον κόσμο απ' όλα τα αποβράσματα, τα "σκουπίδια" της κοινωνίας; Θυμάστε πόσο σας είχε τρομάξει; Ε, το "Streetcleaner" των Godflesh είναι το μουσικό αντίστοιχο εκείνου του παραληρήματος... πολλαπλασιασμένο επί εκατό!

To "Streetcleaner" κυκλοφόρησε το 1989 και αποτελεί το "πνευματικό τέκνο" των Justin K. Broadrick (κιθάρα, κραυγές), G.C. Green (μπάσο) και machines (κρουστά, samples). Ο Broadrick έχει πει ότι στόχος του ήταν να εκφράσει με τον πλέον "εύγλωττο" τρόπο όλη την αηδία που ένοιωθε για την Αγγλία του τότε (θυμηθείτε, είμαστε στους τελευταίους σπασμούς του Θατσερισμού...) και, πιστέψτε με, το κατάφερε.

Η μουσική -ένα ανίερο μείγμα μηχανιστικών ρυθμών, κιθαριστικού feedback και απελπισμένων ανθρωπίνων μουγκρητών, grâce à Broadrick- δημιουργεί στο μυαλό του ακροατή εικόνες μιας ερήμου με χαλάσματα τεραστίων εργοστασίων, σκουπιδιών και fex urbis, μέσα στην οποία ελεφάντινες μισοσκουριασμένες μηχανές σέρνονται αποτελειώνοντας την καταστροφή της αστικής/βιομηχανικής ερήμωσης.

Οι εξαιρετικά λιτοί και "φιλικοί" στίχοι (π.χ. "You breed like rats", "Life is Money/Life is Debt", "Corruption in the goat-herd/Flesh crumbles in the real world", κλπ) έρχονται να συμπληρώσουν την απολύτως αρνητική εικόνα που η μουσική έχει ήδη δημιουργήσει. Το "Streetcleaner" σήμερα θεωρείται ένας δίσκος - ορόσημο για την εξέλιξη της extreme μουσικής. Από την άλλη, είναι ένας δίσκος αποπνικτικός μέσα στην οργή και την απόλυτη άρνησή του. Σκοτεινός, όσο και το μυαλό του ψυχοπαθούς δολοφόνου, που στο sample του ομόνυμου τραγουδιού δηλώνει ψυχρά "I didn't hear voices. It was a consious decision from my part". Καταναλώστε με προσοχή...

6 Δεκεμβρίου 2007

Σαν ταινία...


Όπως λέγαν και στις παλιές ταινίες, η ιστορία είναι αληθινή. Μόνο τα ονόματα έχουν αλλάξει, για να προστατευθούν οι αθώοι (...μη χέσω).

Πριν από καμιά σαρανταριά μέρες, φίλος ο οποίος μόλις έχει περάσει χοντρό κρύωμα, διαπιστώνει ότι οι λεμφαδένες του στο λαιμό και στις μασχάλες έχουν πρηστεί. Αγχώνεται και πηγαίνει σε Γιατρό, ο οποίος του συστήνει να κάνει ένα κάρο εξετάσεις, προκειμένου να αποκλείσει τα χειρότερα.

Ο φίλος, ιδιαίτερα αγχωμένος από το ύφος του Γιατρού, κάνει τις εξετάσεις σε ιδιωτικό κέντρο -για μεγαλύτερη ταχύτητα στα αποτελέσματα-, πληρώνοντας έναν τορβά λεφτά. Παίρνει τα αποτελέσματα, μετά από κάμποσες μέρες, πάει στο Γιατρό, ο οποίος τα μελετά και αποφαίνεται ότι "όλα καλά". Ο φίλος ηρεμεί και συνεχίζει με τη ζωή του...

...Έως πριν από μερικές ημέρες, όταν δέχεται ένα τηλεφώνημα από το Γιατρό, ο οποίος του ανακοινώνει ότι τα αποτελέσματα των εξετάσεων δεν είναι και τόσο καλά και ότι πρέπει να προχωρήσει σε νέες εξετάσεις. Όλα αυτά με ύφος σοβαρό -οριακά πένθημο-, γεγονός που θορυβεί δεόντως τον φίλο, ο οποίος και ζητά άμεσα ραντεβού με το Γιατρό, προκειμένου να του εξηγήσει τι στο διάολο άλλαξε μέσα σε διάστημα δύο εβδομάδων.

Μπορείτε να φανταστείτε τη συνέχεια; Μια μέρα μετά, ο Γιατρός τηλεφωνεί στο φίλο και του ανακοινώνει ότι έγινε λάθος, ότι αλλουνού τα αποτελέσματα των εξετάσεων ήταν "ύποπτα" και χρειάζονταν κι άλλες εξετάσεις, ότι του ζητά συγνώμη για το λάθος, αλλά, ξέρετε, ανθρώπινα είναι όλα αυτά, και, τέλος πάντων, σας κάνουμε δώρο και μια εξέταση για την ψυχική οδύνη που σας προκαλέσαμε.

Ο φίλος -προφανώς- ανακουφίζεται. Από την άλλη, όμως, φρικάρει. Διότι συνειδητοποιεί ότι ο Γιατρός δεν έκανε λάθος μόνο με αυτόν, αλλά και με κάποιον άλλο άνθρωπο, ο οποίος πίστευε ότι είναι υγιής, ενώ, ενδεχομένως, δεν είναι, λόγω του ότι ο Γιατρός δεν μέτρησε καλά τα αποτελέσματα κάποιων εξετάσεων...

Ναι, Γιατροί μου, το λάθος είναι ανθρώπινο. Όμως, ειλικρινά, μαζευτείτε λιγάκι. Πρώτον, σας ενημερώνω ότι έχετε να κάνετε με έμβια όντα κι όχι πέτρες. Δεύτερον, τα όντα αυτά -ενίοτε- έχουν μυαλό και μόρφωση, οπότε μην τους συμπεριφέρεστε σαν να είναι ηλίθιοι ή μικρά παιδιά. Τρίτον, διαβάστε ΚΑΛΑ τα γαμημένα τα αποτελέσματα των εξετάσεων που μας βάζετε να κάνουμε. Και τέταρτον, ΜΗΝ ΠΑΙΖΕΤΕ ΜΕ ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΜΑΣ!!!

5 Δεκεμβρίου 2007

Πετάει, πετάει...


Δεν είμαι ειδήμων στα ζητήματα της Ολυμπιακής ή, γενικότερα, των αερομεταφορών. Ως εκ τούτου, δεν μπορώ να είμαι σίγουρος αν ο υπουργός Μεταφορών, ο κ. Χατζηδάκης, διαχειρίστηκε σωστά ή λάθος τη νέα εμπλοκή που υπήρξε σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Επιτροπής και Ευρωδικαστηρίου με τον "εθνικό αερομεταφορέα" και τη RyanAir. Μπορεί ο κ. Χατζηδάκης νά'χει δίκιο που χειρίζεται το θέμα όπως το χειρίζεται, μπορεί νά'χει και άδικο. Ωστόσο, αυτό που μού'χει κάνει φρικτή εντύπωση είναι τα κροκοδείλια δάκρυα που οι πάντες χύνουν εν όψει του "λουκετώματος" της Ολυμπιακής (περί αυτού πρόκειται, μην έχει κανείς την παραμικρή αμφιβολία, ε;...).

Επί δεκαετίες, Κράτος, εργαζόμενοι, κόμματα, φορείς και Κύριος-οίδε-πόσοι-άλλοι φορτώνουν την Ολυμπιακή με χρέη, άμεσα και έμμεσα. Τη έχουν κάνει "κουρελόπανο", που ο καθένας μεταχειρίζεται όπως γουστάρει για να εξυπηρετήσει τα μικροσυμφέροντά του, κι αφού κάνει τη δουλίτσα του, μετά "Wham, Bam, Thank You, Ma'am"! Δεν νομίζω ότι υπήρξε κυβέρνηση που να μη γνωρίζει τις πολιτικές που εφαρμόζει η Ε.Ε. για τις αερομεταφορές, ή να μην ανέμενε ότι κάποια στιγμή η Κομισιόν -και υπό τις πιέσεις των ανταγωνιστών της Ολυμπιακής- θα προχωρούσε σε κινήσεις για την τιμωρία της χώρας επειδή "επιδοτούσε" την εταιρεία.

Ωστόσο, ουδείς έκανε κάτι. Ουδείς είπε "μάγκες, σε κάποια φάση οι Ευρωπαίοι θα μας σκίσουν, οπότε ας κάνουμε κάτι μπας και τη γλυτώσουμε κι εμείς και η εταιρεία". Ουδείς έκανε μια σοβαρή και ολοκληρωμένη πρόταση για το μέλλον της εταιρείας, για την εξυγίανσή της. Αντιθέτως, οι πάντες εξακολούθησαν να μεταχειρίζονται την Ολυμπιακή ως δοβλέτι τους και τώρα που "the shit hit the fan", κάνουν τους ψόφιους κοριούς και δηλώνουν συντετριμμένοι για τις εξελίξεις. Νομίζω, δε, ότι ο κ. Χατζηδάκης στην ουσία υποθηκεύει το πολιτικό του μέλλον, αναλαμβάνοντας την ευθύνη να "βγάλει το φίδι απ' την τρύπα", ενδεχομένως με τρόπο άκομψο ή/και βιαστικό.

Διότι, σε κάποια στιγμή θα αποκαλυφθεί πώς τα χρέη της Ολυμπιακής έφτασαν τα 2,5 δις ευρώ και ποιοι ευθύνονται, όμως ο κ. Χατζηδάκης θα περάσει στην ιστορία ως "ο υπουργός που έκλεισε την Ολυμπιακή". Όπως η Μαριέττα πλήρωσε το βιβλίο της Ιστορίας, έτσι και ο Χατζηδάκης θα χρεωθεί την Ολυμπιακή και -φοβάμαι ότι- θα την πληρώσει ακριβά. Ωστόσο, η ουσία παραμένει η ίδια: σε αυτή τη χώρα, άλλος γ...ει κι άλλος πληρώνει. Συνήθως, δε, την πληρώνουμε εμείς (που, βεβαίως, δεν ήμαστε "αθώοι του αίματος", αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία)...

4 Δεκεμβρίου 2007

Το βουητό (drone) της Γης…


ΟΚ, σας έχω μια πρόταση για δίσκο. Έτοιμοι; Φύγαμε:


-διάρκεια 73 λεπτά
-συνολικά κομμάτια στο δίσκο, τρία (3)
-χωρίς ντραμς
-χωρίς φωνητικά
-τα κομμάτια διαρκούν, το μικρότερο πάνω από ένα τέταρτο, το μεγαλύτερο 25 και λεπτά και είναι έτσι "μονταρισμένα" στο δίσκο, ώστε να μοιάζουν με μια «σουίτα»
-μόνα όργανα, κιθάρα και μπάσο (στα credits υποστηρίζεται ότι υπάρχουν και κρουστά, αλλά άμα τα ακούσετε, εμένα να με χέσετε…)
-βασική ενορχήστρωση, η κιθάρα χαμηλά κουρδισμένη και παραμορφωμένη ως την Κόλαση, το μπάσο σε υποηχητικό επίπεδο –επίσης, παραμορφωμένο-, αρκετό ελεύθερο feedback και βουητό ενισχυτή
-βασική σύνθεση, περίπου ενάμιση riff παιγμένο ΠΑΑΑΑΑΑΡΑ ΠΟΟΟΟΟΟΛΥ ΑΑΑΑΑΑΑΡΓΑ, με μικρές παραλλαγές κατά τη διάρκεια των τριών συνθέσεων
-χωρίς ντραμς
-χωρίς φωνητικά (το ξαναλέω για να το χωνέψετε…)

Ακούγεται εφιάλτης, έτσι; Κι όμως, το «Earth 2 (Special Low Frequency Version)» (1992) του «συγκροτήματος» Earth θεωρείται σήμερα ως ένας δίσκος ορόσημο για την extreme και heavy μουσική, καθώς είναι επί της ουσίας ο πρώτος drone – doom δίσκος ο οποίος μίανε τα αυτιά των φτωχών ακροατών του. «Παιδί» του Dylan Carlson, προσωπικού φίλου του μακαρίτη Kurt Cobain των Nirvana, οι Earth (δηλαδή, ο Carlson και στο συγκεκριμένο δίσκο ο μπασίστας Dave «Alien» Harwell) αποφάσισαν από πολύ νωρίς ότι η μουσική έχει αξία μόνο όταν είναι εντελώς άμορφη: σαν να παίρνεις τους Black Sabbath και να αφαιρείς ό,τι τους κάνει «ανθρώπινους» (ρυθμό, λογική, φωνητικά, αίσθηση του χρόνου, κλπ).

Το «Earth 2» είναι το μουσικό αντίστοιχο ενός τεράστιου δεινόσαυρου, έξω από χρόνο, έξω από κλίμακα, έξω από οτιδήποτε μπορεί να θεωρηθεί «λογικό» και «αποδεκτό» στη μουσική. Η εταιρεία τους, η ιστορική SubPop, βρέθηκε σε πολύ δύσκολη θέση όταν ανακάλυψε τι ακριβώς έχει στα χέρια της, δηλαδή κάτι που δεν εξηγείται με λέξεις, μια πρωταρχική δύναμη, μια μουσική που μοιάζει με το μονόλιθο στο «2001», αδιαπέραστη, πρωτόγονη, αλλά και τόσο avant, που σε κάνει να αναρωτιέσαι για την κατάσταση των δημιουργών της όταν τη συνέθεταν και την ηχογραφούσαν. Αν η Γη και η Βαρύτητα είχαν ήχο, στοιχηματίζω ότι θα ακουγόταν κάπως σαν το «Earth 2». Αν στους ώμους σου είχες 15 ελέφαντες, είμαι βέβαιος ότι ο ήχος που θα έβγαζαν θα ήταν σαν του δίσκου. Αν βρισκόσουν σε ένα βάλτο του Δεβόνιου, οι ήχοι γύρω σου θα ήταν σαν μια σύνθεση του «Earth 2».

Ξεκαθαρίζω ότι το «Earth 2» είναι ο ορισμός του «δίσκου-όχι-για-όλους». Όσοι, πάντως, τολμήσουν να τον ακούσουν και να τον διαπεράσουν, νομίζω ότι θα αρχίσουν να ακούν μουσική με άλλα αυτιά…

30 Νοεμβρίου 2007

No comments…


I GIVE YOU MONEY.
YOU'RE SUPERIOR.
I DON'T EXIST.
YOU CONTROL ME.
YOU'RE CORRUPT.
YOU DEFORM ME.
YOU OWN ME.
YOU OWN ME.
I WORSHIP YOUR AUTHORITY.
I WORSHIP YOUR AUTHORITY.
YOU'RE DEFORMED.
YOU'RE CORRUPT.
YOU OWN ME.
YOU OWN ME.

SWANS “Your Property” (1984)

Σας θυμίζει τίποτα; Κι εμένα…

(τα κεφαλαία χρησιμοποιούνται επίτηδες…)

29 Νοεμβρίου 2007

Η μαγ(κ)ιά του Αλέκου...


Ομολογώ ότι η απόφαση του Αλέκου Αλαβάνου να αποσυρθεί από τη θέση του προέδρου του ΣΥΝ -και, φοβάμαι, ότι θα αποσυρθεί σιγά-σιγά και από την πολιτική- με στεναχώρησε. Παρά τα όποια λάθη του, παρά τις υπερβολές του, παρά την πόλωση που κάποιες φορές προκαλούσε ακόμα και στο κόμμα που ηγείται (με "δυσκόλεψε" ο τρόπος με τον οποίο ενίοτε συμπεριφέρθηκε στον πρώην "Διόσκουρό" του στην Ευρωβουλή, Μιχάλη Παπαγιαννάκη), είναι αναμφισβήτητο ότι ο κ. Αλαβάνος κατόρθωσε να φέρει ένα νέο πνεύμα και μια νέα δυναμική σε ένα κόμμα που, για να παραφράσω τον Frank Zappa, "δεν ήταν νεκρό, απλώς μύριζε περίεργα".

Παραλαμβάνοντας από τον Νίκο Κωνσταντόπουλο, ο κ. Αλαβάνος είχε στα χέρια του μια κατάσταση που δεν πήγαινε άλλο. Χειρότερα, που αναπαρήγαγε τον ημιθανή εαυτό της και, κάθε φορά που έρχονταν εκλογές, έβγαινε στη γύρα "ζητιανεύοντας" οίκτο και ψήφους. Τα "ηλεκτροσόκ" στα οποία ο Αλαβάνος υπέβαλλε το ΣΥΝ ήταν συχνά οδυνηρά, ωστόσο έφεραν αποτελέσματα: μπορεί ο Τσίπρας ακόμα και να χλευάστηκε ως επιλογή, όμως η επιμονή του Αλαβάνου, το συμπαθές προφίλ του Αλέξη και η συστηματικότατη δουλειά που έκανε τον έφεραν τρίτο και άνετο στο Δήμο Αθηναίων, πάνω από τον Χαλβατζή, ένα προβεβλημένο στέλεχος του ΚΚΕ.

Τα ίδια περίπου έκανε ο Αλαβάνος και στο διάστημα ως τις εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου -κι ας τον έβριζαν διάφοροι για λαϊκιστή, που τά'χωνε στον Καραμανλή. Γιατί, ρε παιδιά, οι άλλοι που αλληλοξεχέζονται εντός Βουλής σε καθημερινή βάση είναι πιο μάγκες; Και, στο κάτω-κάτω, ο Αλαβάνος δικαίως έλεγε ότι ο ΣΥΝ είναι η μόνη αντιπολίτευση προς τη ΝΔ, αφού το ΠΑΣΟΚ περί τα αλλότρια ετύρβαζε. Και τώρα, σε μια στιγμή που το κόμμα τα πηγαίνει καλά, η στάση του Αλαβάνου συνεχίζει να είναι αξιοπρεπής, με αρχές και ήθος.

Το μόνο που με ανησυχεί είναι μήπως κάποιοι δεν καταλάβουν τι πρέπει να γίνει, και μετατρέψουν το ΣΥΝ σε ΠΑΣΟΚ -με ομάδες, προτεκτοράτα, σέχτες και πάει λέγοντας. Ειλικρινά, χωρίς να είμαι ψηφοφόρος του ΣΥΝ, θεωρώ ότι το κόμμα αυτό μπορεί να αποτελέσει μια σοβαρή ελπίδα για την Αριστερά στην Ελλάδα. Με όλα τα στραβά και τα ανάποδά του, ο ΣΥΝ -και μερικώς ο ΣΥΡΙΖΑ- κατά τη γνώμη μου μπορεί να γίνει μια καλή "βάση" για ένα σύγχρονο αριστερό ρεύμα στη χώρα. Όχι "κυβερνώσα Αριστερά" και λοιπές παπαρδέλες, αλλά ένα χώρο νεωτερισμού, ιδεών, ανθρωπισμού, νέων προτάσεων καί ήθους και πάνω απ' όλα υγείας μέσα στην αρρώστια του πολιτικού συστήματος.

Γι' αυτό, σύντροφοι, το νου σας: ο Αλέκος σας αφήνει σπουδαία μαγιά. Κανονίστε να την αφήσετε να ξυνίσει...


Υ.Γ.: Σύντροφε Γιάννη Δραγασάκη, σύντροφε Φώτη Κουβέλη, σύντροφε Μιχάλη Παπαγιαννάκη, εσείς οφείλετε να βρεθείτε στην "προμετωπίδα" της συνέχισης της ανάπτυξης του ΣΥΝ. Έχετε τα εχέγγυα, φροντίστε να τα μετατρέψετε σε έργο...

27 Νοεμβρίου 2007

Ανοιχτή επιστολή στο Γιώργο...


Πρόεδρε, καλησπέρα,

(δεν ξέρω τι ώρα θα διαβάσεις, αν διαβάσεις, αυτό το postάκι, ελπίζω, όμως, να είναι βραδάκι, να έχεις τελειώσει τη δουλειά της μέρας και νά' χεις όρεξη για κουβεντούλα και σκέψη. Άλλωστε, έχω την αίσθηση ότι, παρά τα όσα σου καταμαρτυρούν, συνεχίζεις να σκέφτεσαι και να είσαι λίγο πιο μπροστά από το μέσο Έλληνα. Θα δούμε...)

Κατ' αρχήν, συγχαρητήρια για την επανεκλογή σου. Όχι ότι δεν πίστευα ότι θα επανεκλεγείς, άλλωστε ο Βενιζέλος έκανε ό,τι μπορούσε για να φροντίσει να το διασφαλίσει αυτό, αλλά, τέλος πάντων, μπράβο σου. Κέρδισες και μαγκιά σου. Όμως, νομίζω ότι ήλθε η ώρα να τελειώσεις με τους πανηγυρισμούς και την ξεκούραση μετά τη μάχη και να ανασκουμπωθείς να κάνεις και καμιά δουλειά, ε;

Πρόεδρέ μου, θέλω να σε πληροφορήσω, αρχικά, ότι ο λαός δεν κρατά την ανάσα του για τα πρόσωπα που θα στελεχώσουν τα όργανα του ΠΑΣΟΚ. Μπέσα σε λέω (που λέει και μια Σαλονικιά φίλη μου), δεν τους νοιάζει. Και τον George Clooney να κάνεις γραμματέα του κόμματος, δεν τρέχει μία. Και το Βενιζέλο να βάλεις σε αυτή τη θέση, πάλι η μία-η άλλη μας έρχεται. Το ζήτημα, πλεόν, δεν είναι τα πρόσωπα, αλλά ΤΟ ΤΙ ΠΡΟΤΙΘΕΣΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ, comprende?

Βλέπεις, σύντροφε πρόεδρε, βαρεθήκαμε με τα εσωτερικά σας. Αν θέλουμε τέτοιες αναλύσεις, βλέπουμε και μια ταινία του μακαρίτη του Bergman. Βαρεθήκαμε με τη σαπουνόπερα του ΠΑΣΟΚ, θέλουμε, ψέματα, θέλω να δω το "Πολύ ΠΑΣΟΚ για να πεθάνει", θέλω action, θέλω αίμα και άμμο (για να μην σε ξεγελώ, δεν είμαι ΠΑΣΟΚ, άπλώς σε συμπαθώ πολύ...), θέλω, επιτέλους, να δω τι ψάρια πιάνεις ως αρχηγός μιας ΑΛΗΘΙΝΗΣ αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Και, πρόεδρέ μου, έχεις πεδίον δόξης λαμπρό για να κάνεις αντιπολίτευση. Βλέπεις, ο αντίπαλός σου είναι μια κυβέρνηση που δεν έχει και πολλή διάθεση να κυβερνήσει. Το βλέπεις άνετα, αρκεί να δεις πώς χειρίζεται το Ασφαλιστικό: κακή απομίμηση του πατέρα σου, με μια δόση από Sarkozy και Μητσοτάκη, αλλά χωρίς την αποφασιστηκότητα κανενού απ' αυτούς, ανά πάσα στιγμή έτοιμη να κάνει πίσω και να μαζέψει τα ασυμμάζευτα.

Όμως, πρόεδρε, αντιπολίτευση δε σημαίνει τα χώνω στις λαλακίες της κυβέρνησης. Σημαίνει έχω αντιπρόταση. Όχι εναλλακτική αντιπρόταση -άλλωστε, όπως μάλλον ξέρεις, και το alt.rock έχει πεθάνει από τότε που οι Sonic Youth έβγαλαν το "Daydream Nation"-, αλλά πρόταση κυβερητική, εφαρμόσιμη, με νούμερα και ρυθμίσεις και προβολές στο μέλλον και risk analysis και business plan και απ' όλα. Ειδάλλως, κάνε το κόμμα think tank και άσε τα υπόλοιπα για άλλους.

Πρόεδρε, έχεις ιδέες, έχεις προτάσεις, έχεις πολιτική θέση και άποψη. Όμως, όλα αυτά, αν δεν τα μορφοποιήσεις σε κάτι που να είναι ολοκληρωμένο, θετικό και εφαρμόσιμο, τότε Χ.Ψ.Α. Αν σου χρειάζεται ένα 24ωρο για να απαντήσεις στη συνέντευξη του Μαγγίνα, αν εδώ και μέρες αυτώνεται ο Δίας με το ασφαλιστικό και το ΠΑΣΟΚ περί τα αλλώτρια τυρβάζει, τότε δεν κάνουμε δ'λεια. Πολλώ, δε, μάλλον, όταν βρίσκονται εδώ και χρόνια εν εξελίξει διεργασίες και διαδικασίες μετάλλαξης των κοινωνικών δεδομένων -ναι, ακόμα και στην Ελλάδα- και το ΠΑΣΟΚ αρκείται στο να κάνει αφ' υψηλού κριτική, ja?

Δεν θέλω να σε κουράσω, οπότε θα κλείσω αυτό το γράμμα, λέγοντάς σου ότι ο βασικός λόγος της ήττας του ΠΑΣΟΚ στις τελευταίες εκλογές ήταν το γεγονός ότι το κόμμα κινήθηκε σε πολύ γκρίζα νερά και ο κόσμος δεν γουστάρει την ασάφεια. Ο Καραμανλής, λέγοντας "κάναμε πολλά (...τι, αλήθεια;), πρέπει να γίνουν κι άλλα (...σαν τα προηγούμενα;)", έπεισε περισσότερο από σένα, ένα ον βαθύτατα πολιτικό. Άσε, λοιπόν, τα εσωκομματικά, άσε την ομφαλοσκοπία και αποφάσισε: θες να κυβερνήσεις; Πολέμα το. Αλλιώς, πες το, να ξέρουμε κι εμείς πού πάει το πράμα.

Φιλικά

Khlysty

24 Νοεμβρίου 2007

Διαστρέφοντας έννοιες...


Πριν από μερικές ημέρες, συζητούσα με τον πρύτανη και τον αντιπρύτανη μεγάλου πανεπιστημίου της Αθήνας και οι άνθρωποι -με ιδιαιτέρως ήρεμο και σοβαρό τρόπο- μου έλεγαν τον πόνο τους για τα ζόρια που τραβάνε με την εφαρμογή όχι-και-τόσο-λίγων διατάξεων του αποκαλούμενου νέου "νόμου-πλαισίου" για τα πανεπιστήμια. Τό'να πράμα έφερε τ'άλλο (άκουσα σκληρότατη κριτική και για τα curricula των πανεπιστημίων και για το ζόρι που τραβάνε οι φοιτητές από τον όγκο των σπουδών του Ελληνικού Ανοιχτού Πανεπιστημίου, το οποίο υποτίθεται ότι απευθύνεται σε εργαζόμενους, άρα ανθρώπους με λίγο χρόνο) και η κουβέντα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι στην Ελλάδα αυτό που κυρίως μας λείπει είναι η διάθεση για ειλικρινή διάλογο για οιοδήποτε πράγμα. Και ότι, όταν ξεκινά κάτι, ξεκινά συγκρουσιακά και χωρίς διάθεση συνδιαλλαγής.

Δείτε τι γίνεται αυτές τις ημέρες με το Ασφαλιστικό, ή με τη ΔΕΗ, και πείτε μου αν κάνω λάθος: ειδικά στην πρώτη περίπτωση, η κυβέρνηση, αφού είδε ότι το κόλπο με το διάλογο δεν έπιασε, τώρα γύρισε το χαβά και μιλά για "προνομιούχους" και "ρετιρέ". Μάλιστα, το γεγονός ότι γίνεται χαμός με το ταμείο των δημοσιογράφων είναι ενδεικτικό, διότι, άντε να πείσεις την κοινωνία ότι η υγιής φύση του ταμείου αυτού προέρχεται από τις υψηλές κρατήσεις που οι δημοσιογράφοι καταβάλλουν και ότι οι περισσότεροι δημοσιογράφοι είναι κακοπληρωμένοι, όταν υπάρχουν διάφοροι που "τα παίρνουν χοντρά" και είναι και οι πιο εμφανείς. Βεβαίως, όταν "έσφιξαν τα γάλατα" και οι πάντες άρχισαν να βρίζουν, η -περίφημη, πλέον- επικοινωνιακή πολιτική άρχισε να αλλάζει ρότα και άρχισαν και πάλι οι ατάκες: "μας παρεξηγήσατε", "άλλα εννοούσαμε", "παρερμηνεύθηκαν οι δηλώσεις" και λοιπά γνωστά, ad infinitum...


Ξέρετε, στη Φυσική υπάρχει ένας απαράβατος νόμος: όταν κάνεις κάτι, σίγουρα θα συμβεί και κάτι άλλο (Νόμος Δράσης και Αντίδρασης). Ε, στην ελληνική πολιτική ζωή, το βασικό αποτέλεσμα αυτού του νόμου είναι η ακινησία, διότι, καμία κυβέρνηση δεν επιθυμεί να υποστεί τις συνέπειες της αντίδρασης. Έτσι, η παρούσα κυβέρνηση -και πολλές από τις προηγούμενες- προτιμούσαν να μην κάνουν τίποτα, παρά να αντιμετωπίσουν το βάρος των καταραμένων "πολιτικών συνεπειών". Μια πρωτοτυπία, όμως, της τρέχουσας κυβέρνησης είναι ότι, όταν θέλει να κάνει κάτι, δε λέει τι είναι αυτό, αλλά αρχίζει τα "ήξεις, αφίξεις", μπαίνει στην γκρίζα ζώνη της ασάφειας, λέει και ξελέει, προκειμένου να "μετρήσει" αντιδράσεις και να αποφασίσει -αν τελικά αποφασίσει- τι θα κάνει.

Κι έτσι, δε γίνεται τίποτα, και κυρίως, δε γίνεται διάλογος για τα θέματα. Αντιθέτως, όταν η κυβέρνηση δει ότι την παίρνει, προχωρεί μονομερώς σε ρυθμίσεις, ενώ στην αντίθετη περίπτωση αρχίζει τα "έλα μωρέ, τι φωνάζετε; Δεν είπαμε και τίποτα". Κι έτσι, συνεχίσεται η (δια)φθορά λέξεων όπως "διάλογος", "μεταρρύθμιση", "ευθύνη". Τι να πει κανείς...

17 Νοεμβρίου 2007

Τελικά, ό,τι σε δηλώσουν, είσαι...


Νομίζω ότι το κακό ξεκίνησε από τον -συμπαθέστατο στα μάτια μου- πρόεδρο του ΣΥΝ, τον Αλέκο Αλαβάνο, ο οποίος σε πολλές ομιλίες, δηλώσεις, τοποθετήσεις του, εκεί που έλεγε για το σε ποιους στάθηκε δίπλα ο ΣΥΝ, κότσαρε και το "κίνημα των bloggers". Ειλικρινά, πιο άστοχη από αυτή τη φράση δεν νομίζω ότι έχω ακούσει στη ζωή μου. Επειδή, δηλαδή, π.χ., ο Ανέστης και ο Δείμος συμφωνούν σε κάποια πράγματα ή, πάλι π.χ., το Κουνούπι και η Γητεύτρια έχουν αντίστοιχες απόψεις για κάποια ζητήματα, άιντε, γινήκανε "κίνημα", σύντροφε Αλέκο; Και, επειδή τα blogs χρησιμοποιήθηκαν -και σώστα χρησιμοποιήθηκαν- ως μέσο κινητοποίησης πολιτών, π.χ. για την καταστροφή που υπέστη ο Εθνικός Δρυμός της Πάρνηθας, τώρα οι bloggers έγιναν "ρεύμα" (...που λέει κι ο Βενιζέλος) και θα πάνε να καταλάβουν τη Βαστίλλη; Ώπα, παιδιά, γιατί εμένα σ' όλα αυτά κάτι δε μου αρέσει...

Και το πράγμα δε μου αρέσει ακόμα περισσότερο όταν βλέπω σε μεγάλη εφημερίδα τρεις ανθρώπους να καταθέτουν επωνύμως την άποψή τους για τις επετειακές εκδηλώσεις για την εξέγερση του Πολυτεχνείου και η μια από αυτούς να την καταθέτει με την ιδιότητα του blogger (οι άλλοι δύο ήταν ένας συγγραφέας και μια φοιτήτρια). Δεν ξέρω αν η κυρία συμφωνεί με την ιδιότητα που της αποδίδεται από την εφημερίδα, ωστόσο, εμένα μου γεννάται μια απορία: τελικά τι είναι ο "blogger"; Είναι μια ιδιότητα, όπως λέμε, π.χ. γιατρός, οικονομολόγος, ελαιοχρωματιστής, φαναρτζής, καθηγητής πανεπιστημίου, ή περιπτεράς; Ή είναι απλώς μια extracurricular απασχόληση και, αντί να γράφουμε επιστολές σε εφημερίδες, γράφουμε κείμενα στο Διαδίκτυο και τα συζητάμε;

Στην εκδήλωση για τα blogs και την πολιτική που είχε οργανώσει ο Στάθης Χαϊκάλης, και μπράβο του, ο νυν υπουργός Μεταφορών Κωστής Χατζηδάκης -από τους πολιτικούς που από καιρό είχαν blog- είπε ότι τα ιστολόγια του θυμίζουν λιγάκι τα "πηγαδάκια" της Ομόνοιας. Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω κανέναν και τίποτα -άλλωστε, κι εγώ ιστολογώ αυτή τη στιγμή, έστω κι αν είμαι πολύ "νέος" στο άθλημα...-, συμφωνώ απόλυτα με τον κ. Χατζηδάκη. Οι bloggers είμαστε όλοι άνθρωποι που έχουν βρει ένα πολύ ωραίο και βολικό μέσο για να εκφράζουν τις απόψεις τους και να τις συζητούν και με άλλους ανθρώπους. Αν σε κάποια σημεία συμφωνούμε, ΟΚ. Αν, πάλι, διαφωνούμε και κατορθώνουμε να κάνουμε μια ωραία κουβέντα με λογικά και σοβαρά επιχειρήματα, πάλι ΟΚ, ακόμα κι αν δεν τα βρούμε. Κι αν, σε κάποια φάση, για κάποιο κοινό σκόπο -βλέπε Πάρνηθα- μπορέσουμε να χρησιμοποιήσουμε το συγκεκριμένο Μέσο, ώστε να συντονιστούμε σε μια κοινή δράση, τέλεια.

Πρέπει, επίσης, να πω ότι, χάρη σε blogs, ανακάλυψα πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα, π.χ. για την περίφημη ομιλία του Αχμαντινετζάντ στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια. Πράγματα τα οποία δεν άλλαξαν άρδην την άποψή μου για τον άνθρωπο αυτό (θεωρώ ότι είναι ένας φανατικός φονταμενταλιστής), αλλά που μου επιβεβαίωσαν ότι οι Αμερικάνοι παραμένουν στη βάση τους απαίδευτοι και αγενείς και ότι τα ΜΜΕ τους είναι απολύτως αναξιόπιστα. Ή, για παράδειγμα, με παρακίνησαν να ψάξω λίγο παραπάνω την υπόθεση της Μυανμάρ (thanx, Ανέστη), ή να συζητήσω περί εκπαίδευσης και Παιδείας (και θα συνεχίσω να το κάνω, ευκαιρίας δοθείσης). Όμως, το ότι έγιναν όλα αυτά, δεν με έκαναν να αλλάξω αυτό που είμαι. Ούτε τον επαγγελματικό μου προσανατολισμό άλλαξαν, ούτε τα μουσικά μου γούστα, ούτε τα αναγνώσματά μου. Μπορεί κάποια πράγματα να τα σκέφθηκα περισσότερο ή αλλιώς, όμως δεν με έκαναν "blogger", αντί αυτό που είμαι...

Και, θέλω να πιστεύω, δεν το έκαναν και σε κανέναν άλλο. Τα social media, κατά την άποψή μου, είναι αυτό που στο παρελθόν ήταν οι "samizdat", οι "επιστολές αναγνωστών", τα "πηγαδάκια της Ομόνοιας". Έχουν πολλά θετικά -ένα εκ των οποίων είναι και το ότι μας ξανακάνουν να γράφουμε και να γράφουμε κατά το δυνατόν σωστά και καλά- και έχουν και κάποια αρνητικά. Όμως, από τη στιγμή που υποκύπτουμε στην Μακλουανική λογική ("το Μέσο είναι το Μήνυμα"), τότε, νομίζω, χάνουμε και την ουσία αυτού που κάνουμε, δίνοντας μεγαλύτερη υπόσταση στο "φαίνεσθαι" αντί του "είσθαι". Θυμίζω στους παλαιότερους το τι γινόταν κατά τις πρώτες "ημέρες ραδιοφώνου" και πού βρίσκεται το Μέσο αυτό σήμερα... κι όχι μόνο στην Ελλάδα.


Υ.Γ.: κάποια άλλη στιγμή θα αναφερθώ και στο ζήτημα των "ανώνυμων" και "επώνυμων" blogs...

15 Νοεμβρίου 2007

Το τέλος του ύπνου...


Επειδή σήμερα είμαι ολίγον τι άκεφος, θα σας γράψω για ένα συγκρότημα κι ένα δίσκο που ταιριάζει στη διάθεσή μου. Θα μιλήσω, λοιπόν, για τους Comsat Angels και για το δίσκο τους "Sleep No More" (1981). Και θα μιλήσω για αυτούς, ως μια ακόμα απόδειξη του πόσο άσχετοι με τη μουσική είναι οι ιθύνοντες των δισκογραφικών, αλλά και πόσο ατυχείς είναι οι επιλογές του κοινού, ιδίως όταν βρίσκεται μπροστά σε ένα αριστούργημα.

Διότι, φίλοι μου, το "Sleep No More" είναι ένα αριστούργημα της post-punk σκοτεινής μουσικής, στο ίδιο επίπεδο με το "Closer" των Joy Division, το "Secondhand Daylight" των Magazine, το "Juju" των Siouxsie & The Banshees και το "Pornography" των Cure. Μάλιστα, το "Sleep No More" διαθέτει μερικές αρετές που σε ορισμένα σημεία του το κάνει καλύτερο από τους προαναφερθέντες δίσκους: μια συγκρατημένη χάρη, μια σχεδόν ντροπαλή διάθεση "υποτίμησης" του αποπνικτικού κλίματος που η μουσική δημιουργεί και -κυρίως- έναν απίστευτο μινιμαλισμό στη χρήση των οργάνων, ο οποίος καθιστά το δίσκο σπαζοκεφαλία, σε σχέση, π.χ. με τον λασπώδη όγκο του "Pornography" ή τη μισανθρωπική παγωνιά του "Daylight".

Ακόμα και τα πλέον αδιαπέραστα κομμάτια του δίσκου (όπως το "Diagram" και το "Light Years" και, πιστέψτε με, είναι αδιαπέραστα...) μέσα στο concept του δίσκου ακούγωνται ταιριαστά και απολύτως λογικά. Από τις μεγάλες δυνάμεις του δίσκου είναι τα ντραμς του Mik Glaisher, τα οποία ακούγωνται σαν μέσα σε σπηλιά (ο μύθος λέει ότι ηχογραφήθηκαν μέσα σε "πηγάδι" ασανσέρ με μικρόφωνα τοποθετημένα σε διάφορα ύψη...) και κατευθύνουν τα περισσότερα κομμάτια -έστω κι αν τα τραγούδια κατά βάση κινούνται σε αργό ρυθμό. Κατά τα λοιπά, το κλίμα του δίσκου είναι τόσο κλειστοφοβικό που διατρυπά το μυαλό, ενώ η προστακτική του τίτλου -τουλάχιστον έτσι τη βλέπω εγώ- είναι μια από τις πιο εφιαλτικές εντολές που θα μπορούσα να φανταστώ...

Και για να επιστρέψω στα προλεγόμενά μου, οι Comsat Angels αρχικά έχασαν το συμβόλαιό τους με την εταιρεία τους -η οποία δεν ήξερε τι να τους κάνει- και η επόμενη εταιρεία τους υποχρέωσε να το ρίξουν στη synthpop, που τότε ήτο της μοδός. Φυσικά, απέτυχαν παταγωδώς και λίγο μετά διαλύθηκαν ησύχως και ξεχασμένοι. Και κάποιοι μιλούν για ελιτισμό...

13 Νοεμβρίου 2007

Proud to be a Mexican!


Μάγκες HERMANO, νά' στε πάντα καλά. Έστω, μόνο για 75 λεπτά, μας δείξατε τι πάει να πει rock με (χμ...) cojones τη σήμερον ημέρα. Τι πάει να πει να ανεβαίνεις στη σκηνή, κατάκοπος από μια μακρά και κουραστική περιοδεία και να ξεχνάς κούραση, να ξεχνάς την πτήση που πρέπει να προλάβεις, να ξεχνάς τα -ουκ ολίγα- χρονάκια που κουβαλάς πάνω σου και τις συνακόλουθες "αμαρτίες" που έχεις κάνεις. Επίσης, μας δείξατε τι σημαίνει να σέβεσαι τον κόσμο που ήλθε να σας δει και να "τρέφεσαι" από την αγάπη που τα παιδιά σου δείχνουν και να την ανταποδίδεις, παίζοντας λυσσασμένα και παθιασμένα, για όσο αντέχεις. Όποιος δεν ήταν χθες βράδυ στο Gagarin και λέει ότι ακούει ροκ, είναι χαμένος...

"I'm a man! I'm an angry American"! Hell, yeah!!!

9 Νοεμβρίου 2007

Big Guns, Small Brains...


Αν υπάρχει κάτι που με προβληματίζει ιδιαίτερα με την υπόθεση των Ζωνιανών, δεν είναι ούτε το γεγονός ότι ένα χωριό στην Κρήτη είχε επί μακρόν μετατραπεί κυριολεκτικά σε "κράτος εν κράτει", ούτε οι διάφορες κατηγορίες για πολιτική και αστυνομική κάλυψη των διαφόρων παρανόμων δραστηριοτήτων, ούτε καν το ότι έπρεπε να κινδυνεύσουν ζωές (αστυνομικών) για να κινητοποιηθούν οι Αρχές. Όχι, αυτά λίγο-πολύ είναι αναμενόμενα και, ακόμα κι εγώ -ένας τύπος πλήρως άσχετος με τα τεκταινόμενα στην Κρήτη-, κάτι ψιλά ήξερα.

Όχι, αυτό που με προβληματίζει ιδιαίτερα είναι το στυλάκι των πάντων, ότι επί της ουσίας όλοι οι αρμόδιοι ήξεραν τι "έπαιζε" εκεί κάτω. Όλοι οι αρμόδιοι μιλούσαν να "μικρή Κολομβία". Όλοι οι αρμόδιοι ήξεραν ότι εκεί οι νόμοι του Κράτους, ή δεν ισχύουν, ή ισχύουν κατά το δοκούν. Όλοι οι αρμόδιοι ήξεραν ότι η περιοχή έχει από τα μεγαλύτερα ποσοστά μαθητικής διαρροής στη χώρα. Όλοι οι αρμόδιοι ήξεραν για τις "βιολογικές" καλλιέργειες μερίδας των κατοίκων. Κι όλοι έκαναν το κορόιδο!

Κι αυτό είναι η "αρρώστια", η "σήψη" για την οποία μίλησε σε σχόλιό του σε προηγούμενο post ο σύντροφος Ανέστης: αυτή η laissez passé αντίληψη, ότι, αφού δεν μπορούμε να τους ελέγξουμε και για να διασφαλίσουμε τα ψηφαλάκια μας, άστους να κάνου ό,τι γουστάρουν. Σιγά, τώρα, μη σχεδιάσουμε και ακολουθήσουμε ειδική πολιτική μέριμνας, ανάπτυξης και ελέγχουν της περιοχής. Όχι, μωρέ, απλώς άστους να κάνουν αυτό που θέλουν. Αρκεί να μην πολυφαίνονται κι όλα καλά.

Και -ακόμα χειρότερα- τώρα πια ακολουθούν το δρόμο των όπλων και της βίας, όχι για να αλλάξουν τα πράγματα ουσιαστικά, αλλά μόνο και μόνο για το θεαθήναι. Γι' αυτό και οι ΕΚΑΜίτες με τις μπαλακλάβες και τα μεγάλα όπλα. Γι' αυτό και οι πολλοί μπάτσοι. Γι' αυτό και οι δήθεν-τάχαμ' έρευνες και τα "σημαντικά" ευρήματα. Κι όποιος νομίζει ότι, όταν το "υπερθέαμα" τελειώσει, ο νόμος και η τάξη θα εγκαθιδρυθεί στα Ζωνιανά, πρέπει να είναι εντελώς "καμμένος". Κόβω το κεφάλι μου ότι λίαν συντόμως η κατάσταση θα επανέλθει στη φάση "business as usual".

Και αυτό θα συμβεί πολύ απλά διότι τα πάντα γίνονται για το "τώρα" και για την TV. Ουσία δεν υπάρχει και ούτε και θα υπάρξει. Σιγά, τώρα, μην βάλουν οι πολιτικοί το κεφάλι στον τορβά για να φτιάξουν τα Ζωνιανά: αρκεί να πουλήσουν λίγο μούρη, να βγει ο Καραμανλής και να πει μεγάλες κουβέντες, ότι δεν θα ανεχθεί την ανομία και... τέλος.

Καληνύχτα σας...

5 Νοεμβρίου 2007

Περί χρησιμότητας του σχολείου…


Μου άρεσε πολύ το post του Στάθη Χαϊκάλη περί καταλήψεων, καταληψιών και τη στάση ορισμένων γονιών και πολιτικών έναντι αυτού του φαινομένου. Συμφωνώ απόλυτα με την άποψη ότι, τουλάχιστον σε ορισμένες περιπτώσεις, οι μαθητές «υποκινούνται» να προχωρήσουν σε κατάληψη των σχολείων τους –όχι, βέβαια, ότι τα προβλήματα δεν είναι υπαρκτά και, συχνά, πολύ οξυμμένα- ή ότι, ακόμα κι αν δεν υπάρχει υποκίνηση, σίγουρα υπάρχει υποστήριξη από ορισμένους πολιτικούς χώρους. Και, είναι αλήθεια ότι, ενώ τα προβλήματα είναι υπαρκτά, μέρος των καταλήψεων παλινδρομεί προς τον σκέτο χαβαλέ.

Εκείνο, όμως, που με προβλημάτισε ιδιαίτερα ήταν το post στο NYLON, στο οποίο παρέπεμπε ο Σ. Χαϊκάλης, και το οποίο έθετε το ερώτημα αν σήμερα χρειαζόμαστε το σχολείο. Είναι αλήθεια ότι αν κάποιος ρίξει μια ματιά στο ελληνικό σχολείο, η απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα ήταν ένα σαφές και μεγαλοπρεπέστατο «όχι»: το ελληνικό σχολείο πάσχει και πάσχει δομικά. Η όλη λειτουργία του είναι αναχρονιστική, υποβαθμισμένη, υποταγμένη σε έξωθεν πιέσεις και μουχλιασμένες νοοτροπίες. Στην ουσία, πρόκειται για ένα μηχανισμό επιβολής, τόσο επί των μαθητών, όσο και επί των εκπαιδευτικών, πολλοί εκ των οποίων μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα βλέπουν την όποια φαντασία και δημιουργικότητά τους να «καταπνίγεται» από τις ασφυκτικές πιέσεις των προγραμμάτων, των ωρών, από τη μονολιθικότητα του όλου συστήματος.

Όμως, έχω την αίσθηση ότι οι μαθητές και οι καθηγητές, π.χ. στη Φινλανδία, δε νοιώθουν έτσι. Εδώ και χρόνια, στη Φινλανδία και σε άλλες χώρες, το εκπαιδευτικό σύστημα έχει «ανοίξει», έχει αποκτήσει έναν αληθινά παιδευτικό χαρακτήρα, δεν περιορίζεται στη στείρα μεταφορά γνώσεων, αλλά στοχεύει στην προαγωγή της παραγωγής της ίδιας της γνώσης. Το υπόδειγμα της Φινλανδίας –μιας χώρας με πλήρως δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα- είναι υπαρκτό και μπροστά στα μάτια μας. Κι όμως, εμείς το αγνοούμε επιδεικτικά ή, ακόμα χειρότερα, το χρησιμοποιούμε μόνο αποσπασματικά, για να προβάλλουμε κάποια μέτρα και λειτουργίες του, αποκομμένα, ωστόσο, από το συνολικό πλαίσιο του συστήματος.

Γιατί γίνεται αυτό; Διότι, παρά τις παχιές κουβέντες που κατά καιρούς ακούγονται, η Πολιτεία ΠΟΤΈ δεν θέλησε να παρέμβει ουσιαστικά στο εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας. Κι αυτό, διότι η εκπαίδευση ΚΟΣΤΙΖΕΙ ΠΟΛΥ! Τα ανθρώπινα σχολικά κτίρια, οι σωστές υποδομές, η λειτουργική εισαγωγή των νέων τεχνολογιών στην εκπαιδευτική διαδικασία, οι ενημερωμένες βιβλιοθήκες, το υψηλού επιπέδου διδακτικό προσωπικό, η διαρκής και ουσιαστική επιμόρφωση του προσωπικού αυτού, εν πάσει περιπτώσει, όλα όσα κάνουν ένα σύστημα σύγχρονο και προσαρμοσμένο στο σήμερα κοστίζουν πολύ και –δυστυχώς, για τους μικρόνοες πολιτικούς μας- δεν αποδίδουν αποτελέσματα άμεσα, ώστε νά’χουμε να κοκορευόμαστε στη Βουλή, να, είδατε τι κάναμε εμείς μέσα σε χρόνο θt; Φτιάξαμε την Παιδεία! και να επανεκλεγούμε άνετα…

Αφήστε που, τα πολλά χρήματα που ζητά η εκπαίδευση θα πρέπει να κοπούν από άλλες δαπάνες του Κράτους, δαπάνες που, ενδεχομένως, είναι πολύ πιο «αποδοτικές» για την εκάστοτε κυβέρνηση, αλλά και για συμφέροντα που στηρίζουν το status quo. Αν δείτε σήμερα το ποσοστό του ΑΕΠ που, π.χ. η Φινλανδία δίνει για την εκπαίδευση, θα διαπιστώσετε ότι δεν είναι και τόσο μεγάλο. Όμως, για να φθάσει σε αυτό το σημείο η Φινλανδία, επί μακρόν έδινε ένα τεράστιο ποσοστό του ΑΕΠ της και τώρα περιορίζεται στο να διατηρεί και να βελτιώνει το υψηλό επίπεδο του συστήματος. Εδώ, το «5% για την Παιδεία» κοντεύει να μετατραπεί σε «Άγιο Δισκοπότηρο» που όλοι το αναζητούν, αλλά κανείς δεν κατορθώνει να το αγγίξει.

Βεβαίως, η υποχρηματοδότηση δεν είναι το μόνο πρόβλημα της ελληνικής εκπαίδευσης: η ελλιπής επιμόρφωση των εκπαιδευτικών, η δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία που διαπερνά όλες τις βαθμίδες και όλες τις εκφάνσεις της, τα απαρχαιωμένα μοντέλα διοίκησης και εκπαιδευτικής διαδικασίας, ο ασφυκτικός έλεγχος του υπουργείου Παιδείας, είναι απλώς μερικά από τα προβλήματα που ταλαιπωρούν και επιβραδύνουν την εκπαίδευση. Δεν μπορούμε να ζητάμε εκτεταμένη χρήση νέων τεχνολογιών, τη στιγμή που λείπουν βασικές προϋποθέσεις για την απλώς εύρυθμη λειτουργία του εκπαιδευτικού συστήματος.

Και, βέβαια, το να προτείνουμε να καταργηθεί το σχολείο, εμένα, τουλάχιστον, μου μοιάζει να κινείται στη λογική «πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι». Το σχολείο μπορεί να αποτελέσει τη σημαντικότερη βάση κοινωνικής και πολιτικής συνειδητοποίησης και ένταξης των παιδιών. Ναι, έχει προβλήματα. Ναι, κάποια από αυτά μοιάζουν «γόρδιοι δεσμοί». Όμως, η πλήρης απαξίωσή του, έχουμε σκεφθεί πού μπορεί να οδηγήσει…;

1 Νοεμβρίου 2007

Feel safe now...?


Ας πούμε ότι έχεις αγοράσει ένα κυνηγετικό τουφέκι: φτιαγμένο με εξαιρετικής ποιότητας υλικά, χειροποίητο, ευθύβολο, πανάκριβο. Και, πάνω που πας να το δοκιμάσεις, εμφανίζεται ο δραγάτης και σου λέει, όχι, φίλε, δεν μπορείς να πας για κυνήγι, το κυνήγι απαγορεύεται. Τι κάνεις τότε; Σου μένει το τουφέκι αμανάτι, να το κοιτάς και να μη μπορείς να το χρησιμοποιήσεις, ή φροντίζεις να απευθυνθείς στη Δικαιοσύνη, προκειμένου να αλλάξει ο νόμος και να μπορείς να βγεις για κυνήγι; Ακόμα περισσότερο, θέλεις να μπορείς να σκοτώσεις και μερικά ζώα, για τα οποία το κυνήγι απαγορεύεται. Δεν το ζητάς κι αυτό από τους δικαστές;

Δεν ξέρω αν η ΕΛ.ΑΣ. σκέφθηκε κάπως έτσι, ωστόσο, παρά την ξεκάθαρη απαγόρευση της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα και την αναμενόμενη απόφαση του ΣτΕ και για τη χρησιμοποίηση του δικτύου καμερών στους δρόμους για ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ άλλο, εκτός από την παρατήρηση της κυκλοφορίας, απευθύνθηκε στον Άρειο Πάγο για να μπορεί να καταγράφει με τις κάμερες και διαδηλώσεις/διαδηλωτές. Και, ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, κ. Γ. Σανιδάς, γνωμοδότησε χθες ότι, ναι, η Αστυνομία μπορεί να καταγράφει με τις κάμερες πιθανά επεισόδια σε διαδηλώσεις, προκειμένου το υλικό αυτό να χρησιμοποιείται σε δίκες συλληφθέντων για τα επεισόδια αυτά.

Σημειώνεται ότι η απόφαση του ΣτΕ ακόμα εκκρεμεί, ενώ η απαγόρευση της Αρχής Προσωπικών Δεδομένων υπάρχει προ πολλού και είναι απολύτως ξεκάθαρη. Οπότε, εδώ προκύπτουν μερικά ερωτήματα:
- Στα δικαστήρια, όπου ενδεχομένως οδηγηθούν κάποιοι άνθρωποι με την κατηγορία της πρόκλησης επεισοδίων, τι θα βαρύνει περισσότερο; Η απόφαση της Αρχής, ή η γνωμοδότηση του κ. Σανιδά;
- Η χρήση του δικτύου θα επικεντρώνεται μόνο σε "εστίες επεισοδίων", ή θα καταγράφει όλη τη διαδήλωση και όλους τους διαδηλωτές;
- Σε περιπτώσεις που η Αστυνομία παραβιάζει το νόμο (π.χ. προκαλεί επεισόδια, ή δεν προστατεύει περιουσίες πολιτών), το υλικό από τις κάμερες θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί αν οι πολίτες προσφύγουν στη Δικαιοσύνη κατά της ΕΛ.ΑΣ.;
- Γενικά, το υλικό από τις κάμερες πότε θα καταγράφεται και πόσο θα διατηρείται;

...Και κάμποσα άλλα. Αυτό που εμένα με ενοχλεί περισσότερο είναι ότι η γνωμοδότηση του κ. Σανιδά έρχεται μια μέρα πριν το πρώτο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο της χρονιάς (ενδιαφέρουσα η συγκυρία, έτσι). Επίσης, διερωτώμαι αν -όπως σε όλες τις στοιχειωδώς ευνομούμενες χώρες του εξωτερικού- θα υπάρχουν παντού ταμπελίτσες που θα ενημερώνουν τους πολίτες ότι παρακολουθούνται από CCTV (κλειστό κύκλωμα τηλεόρασης). Κατά τη γνώμη μου, όλα αυτά οδηγούν σε ένα συμπέρασμα: μας καλούν να "συμμαζευτούμε", να "κάτσουμε φρόνιμα", διότι αν δεν είμαστε "καλά παιδιά" η Αστυνομία θα μας καταγράφει και θα μας έχει "στα υπ' όψιν". Αισθάνεστε ασφαλείς τώρα...;

Υ.Γ.: Εδώ μπορεί κανείς να δει μια άκρως ενδιαφέρουσα άποψη για το θέμα...

29 Οκτωβρίου 2007

Η θλίψη της πολιτικής μας ζωής...


Είχα προσπαθήσει τις προηγούμενες ημέρες να πάρω αποστάσεις από την κατάσταση που επικρατεί στην πολιτική ζωή της χώρας. Λόγω τιμής σας το λέω, δεν ήθελα να πω κουβέντα για τα όσα ιλαρά λαμβάνουν χώρα γύρω μας. Δεν ήθελα, ρε γαμώτο, να ασχοληθώ με τα χάλια μας. Αλλά, ειλικρινά σας το λέω, δεν αντέχω άλλο. Διότι, και το εννοώ αυτό που λέω, τέτοια παραλυσία, ούτε σε ταινία με ζόμπι δεν έχω δει. Αλλά, και τόση ανοησία από τα ΜΜΕ σπανίως μπορεί κανείς να θυμηθεί.

Λοιπόν, ΟΚ, το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στην κοσμάρα του και ασχολείται με το να τρώει τις σάρκες του. Και, επίσης ΟΚ, ο Τατούλης, ο Βύρων, Ο Γιαννόπουλος, ο Τσιαρτσιώνης, η Μπενάκη τά'χουν πάρει στο κρανίο και τα χώνουν ανηλεώς στην κυβέρνησή τους. Και λοιπόν; Είναι λόγος αυτός να μη γίνεται ΤΙΠΟΤΑ!!! Διότι, μάγκες μου, ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΙΠΟΤΑ!!! (εννοώ τίποτα το ουσιαστικό: για το παρασκήνιο και τα διάφορα "βολέματα", μπέσα, δεν ξέρω...) Κι όποιος δεν το πιστεύει, ας ρίξει μια ματιά στα δελτία ειδήσεων και τις εφημερίδες και θα καταλάβει αυτό που λέω:

Εκτός από τα του ΠΑΣΟΚ και το ποιος νέος "αντάρτης" προέκυψε στη ΝΔ (...άντε, και ολίγην από Σκοπιανό), τα θέματα των ειδήσεων είναι "μία από τα ίδια" με πέρσι. Ακρίβεια, πετρέλαιο, ακρίβεια, άντε και μια κακοκαιρία (άμα κάτσει) και ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ. Α, να μην ξεχάσω, προσθέστε και μια Παιδεία, τώρα που αρχίζουν οι καταληψοπορείες (κι αν κατάλαβε κανένας τι παίζει με την ευρωπαϊκή Οδηγία, να με χ....ε) και τελειώσαμε.

Το πιο θλιβερό της υπόθεσης, όμως, είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι που μιλούν σοβαρά για το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών, λόγω των ανταρτών της ΝΔ (οι οποίοι ουδεμία σχέση έχουν με τον κυριούλη της φωτογραφίας). Τι λέτε ρε παιδιά; Σοβαρολογείτε; Και, ειλικρινά, ποιος σας τα λέει αυτά; Ειλικρινά, θεωρεί κανείς ότι θα υπάρξει βουλευτής της ΝΔ που θα αναλάβει την ευθύνη να ρίξει την κυβέρνηση; Εδώ, κάναν αμάν να έρθουν στα πράγματα και θα τινάξουν το μαγαζί στον αέρα; Ρε σεις, τρελοί είστε; Ή, μηπως, πιστεύετε σοβαρά ότι οι "μπαλωθιές" του Byron και του Τατούλη αποτελούν αντικειμένικό κίνδυνο;

Βεβαίως, αυτά τα σενάρια προέρχονται (και) από την κυβέρνηση, η οποία, τρομοκρατημένη από το 152, προσπαθεί να φτιάξει "μπαμπούλες" για να τρομάξει τα "άτακτα παιδάκι" της Κ.Ο. της ΝΔ. Πράγμα που δείχνει σε μεγάλο βαθμό τη σοβαρότητα (ή, για την ακρίβεια, την έλλειψή της) των κυβερνώντων. Που, για να καλύψουν την ένδεια πολιτικής, στρατηγικής και σχεδιασμού, επισείουν κάθε τόσο τον "Bela Lugosi" των εκλογών, της λίστας και όλων των υπολοίπων. Και έτσι, κοντεύουμε να βγάλουμε Άρη Βελουχιώτη την κ. Μπενάκη. Τι να πει κανείς...

Υ.Γ.: Θεούλης ο Σαρκοζύ; Ήταν πολύ "busy" και παράτησε τη συνέντευξη για τα "60 Minutes" στη μέση, ο μικρός, αποκαλώντας "ηλίθιο" τον διευθυντή του γραφείου τύπου του, που του κανόνισε τη συνέντευξη εκείνη την ημέρα. Να τους χαιρόμαστε τους ηγέτες μας...

25 Οκτωβρίου 2007

Death'n'roll, και ΠΟΛΛΗ ΜΠΥΡΑ!!!


(Ανάμεσα στα άπειρα παρακλάδια και γραμμούλες αυτού του υπέροχου και λατρεμένου πράγματος που ονομάζουμε rock'n'roll, υπάρχει και μια απολύτως ευθεία κόκκινη γραμμή: είναι η γραμμή που συνδέει τον Little Richard και τον Jerry Lee Lewis με τους Trashmen και τους Kingsmen, τους Stooges και τους MC5, τους Ramones και τους Μotorhead. Είναι εκείνη η κόκκινη γραμμή που ανεβάζει την αδρεναλίνη, φτιάχνει τη διάθεση και σε κάνει να θες να χτυπηθείς και να πιείς ΠΟΛΛΗ ΜΠΥΡΑ! Σήμερα θα μιλήσω για ένα λίγο πιο καινούργιο μέλος της εξέχουσας παρέας της κόκκινης γραμμής...)

Ο κ. Nicke Andersson, πέραν από Σουηδός, είναι και λίγο περίεργη περίπτωση: από τα μέσα της δεκαετίας του '80 και ως τα μέσα της δεκαετίας του '90 συνέδεσε το όνομά του μέ δύο από τα πλέον επιδραστικά ονόματα της extreme μουσικής, όντας ντράμερ ΚΑΙ βασικός συνθέτης των Nihilist και των Entombed, οι οποίοι αρχικά όρισαν και μετά επαναπροσδιόρισαν το μουσικό είδος που ακούει στο όνομα death metal. Ειδικά οι πρώτοι δίσκοι των Entombed ανήκουν στoυς Κανόνες του είδους και όποιος δεν το παραδέχεται είναι άσχετος.

Όμως, ο κ. Andersson, όπως είπα, είναι λίγο περίεργη περίπτωση. Ενώ οι Entombed γνώριζαν δόξα και αποδοχή, εκείνος αποφάσισε να κάνει την απόλυτη στροφή: τους παράτησε, πήρε μια κιθάρα, μάζεψε γύρω του κάμποσα ακόμα ταλαντούχα ρεμάλια και αποφάσισε να τιμήσει την ιστορική σκηνή του Detroit (Stooges, MC5, Alice Cooper), φτιάχνοντας τους Hellacopters. Όποιος λέει ότι ακούει ροκ και δεν τους έχει ακούσει, ειλικρινά έχει χάσει ένα από τα πιο διασκεδαστικά, ταλαντούχα, βιρτουόζικα και full-of-attitude συγκροτήματα όλων των εποχών.

Το ζήτημα είναι, ωστόσο, ότι για ένα τύπο σαν τον Andersson το να είσαι καλός σε ένα πράμα δεν αρκεί. Έτσι, πριν από λίγο καιρό αποφάσισε να ξαναεπισκεφθεί ένα μέρος που ο ίδιος είχε δημιουργήσει: το death'n'roll, δηλαδή, το παλιό, καλό rock'n'roll, παιγμένο, όμως με όλη την ταχύτητα, τραχύτητα και δυναμική του death metal. Για άλλη μια φορά, βρήκε τα κατάλληλα ρεμάλια και με αυτούς δημιούργησε τους ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ Death Breath. Τι είναι οι Death Breath; Φανταστείτε τους Motorhead "on speed" με το Lemmy πολύ βραχνιασμένο. Πιο απλά, τρελλαμένο, υπερταχύ, heavier-than-fuck rock'n'roll. Μουσική για πάρτυ, γλέντι και ΠΟΛΛΗ μπύρα.

Προσθέστε και το άκρως αηδιαστικό χιούμορ των κομματιών τους (ενδεικτικός τίτλος: "Giving Head To The Dead"), την "Night Of The Living Dead" αισθητική και τις εξαιρετικές επιλογές στις διασκευές τους (τιμή και δόξα σε όποιο συγκρότημα διασκευάζει στον ίδιο δίσκο GBH, Discharge και Bathory) και το μείγμα είναι εκρηκτικό: τολμά κανείς να το δοκιμάσει;

Υ.Γ.: Το post αυτό αφιερώνεται στον Paul Raven, μπασίστα των Killing Joke, Ministry, Prong, που έφυγε από κοντά μας πριν από λίγες μέρες. Καλό ταξίδι, σύντροφε...
Υ.Γ.1: προσέξτε το εξώφυλλο του δίσκου των Death Breath "Let It Stink" και πείτε μου ποιο "ιστορικό" εξώφυλλο δίσκου σας θυμίζει. Απάντηση σε επόμενο post...

21 Οκτωβρίου 2007

Ανεξέλεγκτες καταστάσεις


Μιας και σήμερα τό'χει ρίξει στη βροχούλα, για να σας φτιάξω το κέφι θα μιλήσω για μουσική. Για την ακρίβεια, για την πιο παράξενη, τριπαρισμένη, ανεπανάληπτα βιρτουόζικη, αλλά και ανίατα ψυχωτική μουσική που κυκλοφορεί τα τελευταία χρόνια και η οποία έρχεται από τον... Καναδά (δεν μπορεί, κάτι έχει το νερό εκεί...). Ξέρετε τι θα συνέβαινε αν βάζαμε στο μπλέντερ τον Frank Zappa, τους Mr. Bungle, τους Death, τους Meshuggah, τον Charles Mingus, τους Siouxsie & The Banshees και τον John Zorn και το αποτέλεσμα το βάζαμε να παίξει μουσική σε ένα τσίρκο; Και, πριν πείτε "μια λαλακία", σκεφθείτε το καλά, διότι αυτό το πράγμα που περιέγραψα ΥΠΑΡΧΕΙ (OH, GOD, IT'S ALIVE IT'S ALIIIIIIVE!!!), κινείται και συνθέτει μουσική για την οποία εφευρέθηκε ο όρος "mindfuck" (με το συμπάθιο).

Το "πράγμα" ονομάζεται UNEXPECT και μουσική σαν αυτή δεν έχετε ξανακούσει ΠΟΤΕ'!!! Μπέσα. Χωρίς πλάκα, τα επτά μέλη των Unexpect είναι από τους πιο τεχνικά καταρτισμένους μουσικούς που μπορεί να υπάρχουν στην υφήλιο. Οι δύο κιθαρίστες έχουν την εκπληκτική άνεση, στο διάστημα μιας ανάσας να περάσουν από ένα μανιασμένο death metal riff στο πιο μελωδικό ακουστικό πέρασμα που μπορεί να γραφτεί μέσα σε ένα, δύο ή και μισό μέτρο, πριν ξαναπεράσουν στη "σφαγή". Μες από την οποία συχνότατα ξεπροβάλλει ένα βιολί, ένα τρελλαμένο πιάνο, ένα σαξόφωνο και κάμποσοι άλλοι ακόμα πιο περιέργοι ήχοι.

Για την ακρίβεια, οι Unexpect ακούγονται σαν τρεις-τέσσερις διαφορετικές μπάντες (death metal, math metal, goth, μπάντα τσίρκου, jazz μπάντα) που ηχογράφησαν μαζί: το αποτέλεσμα είναι τελείως απρόβλεπτο, εντελώς τριπαρισμένο, ωστόσο απολύτως υπολογισμένο και συγκροτημένο. Ούτε μια από τα εκατομμύρια νότες που υπάρχουν στο δίσκο τους "In A Flesh Aquarium" δεν μοιάζει περιττή ή εκτός τόπου. Και, ίσως, εδώ βρίσκεται και η μαγεία τους. Ότι φτιάχνουν μια μουσική τελείως νέα, ξένη και avant-garde, αλλά την οργανώνουν με τέτοιο τρόπο που δεν μπορείς παρά να της παραδοθείς. Έστω κι αν σου είναι τελείως ακατάνόητη. Αυτή, άλλωστε, δεν είναι και η μαγεία / μαγκιά της τέχνης;

20 Οκτωβρίου 2007

Επειδή βαρέθηκα...


...λέω να γράψω για τελευταία φορά (τουλάχιστον, μέχρι να εκλεγεί νέος πρόεδρος και δούμε τα χαϊρια του) για το ΠΑΣΟΚ και τα ξεκατινιάσματά του. Έλεγα σε παλιότερο post ότι αν η κουβέντα δεν επικεντρωθεί στην πολιτική, τότε θα γίνει μια τρύπα στο νερό. Δυστυχώς, δεν είχα προβλέψει την επίφαση πολιτικής, την οποία τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ θα χρησιμοποιούσαν προκειμένου να ξεκατινιάζονται μεν, αλλά να μην πολυφαίνεται (...αν και πολλοί δεν κρατάνε ούτε τα προσχήματα). Οπότε, δυο τελευταίες κουβέντες, και την κάνω να ακούσω Evoken...

Προς το σύντροφο Βαγγέλη, θέλω να πω ότι η Εξουσία μπορεί να είναι κατατσουλάρα, ωστόσο θέλει να της συμπεριφέρονται όλοι σαν να είναι κυρία. Δεν μπορείς, λοιπόν, Βαγγέλη μου, με το που την βλέπεις να χυμάς απάνω της: το γκομενάκι θα στραβώσει, θα σου χώσει μπούφλα και, μετά, άντε να το συμμαζέψεις. Ούτε οι ανθοδέσμες (πολιτικές θέσεις για μείζονα θέματα), ούτε τα γλυκόλογα (αναφορές στο εξουσιαστικό ΠΑΣΟΚ και τον Ανδρέα Παπανδρέου), ούτε οι συγνώμες δεν μπορούν να το φέρουν πίσω. Η υπομονή και το timing (που λέει και ο Ανδρουλάκης) είναι μεγάλες αρετές. Κι αν δεν πιστεύεις, δες τον Καραμανλή.

Προς το σύντροφο Γιώργο, το μόνο που έχω να του πω είναι ότι, αν δε συμμαζέψει τα διάφορα μαντρόσκυλα που κινούνται γύρω του και γαυγίζουν μανιασμένα, θα χάσει το παιχνίδι, ακόμα κι αν ξαναεκλεγεί πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Επίσης, θέλω να του επισημάνω ότι δεν μπορεί να είναι και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ, ούτε μπορεί να είναι ολίγον τι έγκυος: πρέπει να έχει ξεκάθαρες θέσεις και απόψεις για όλα τα σημαντικά ζητήματα του τόπου. Το κόμμα δεν είναι think tank και οι πολίτες δεν μπορούν να μυρίζουν τα νύχια τους για να καταλάβουν ποια είναι η θέση του ΠΑΣΟΚ για κάθε ζήτημα. Πάρ' το απόφαση, ή κάν' την.

Τέλος, προς όλους του ΠΑΣΟΚιους (thanx, Στάθη Σ.): μάγκες, ο κόσμος ακόμα δεν σας πιστεύει και δεν σας πολυγουστάρει. Κάντε κάτι γι' αυτό και κόψτε τις ανοησίες. Παρουσιάστε θέσεις, προτάσεις (...όχι ανεφάρμοστες σαν του ΚΚΕ), δράση και -πάνω απ' όλα- αξιοπρέπεια και συνέπεια. Κόψτε τους "γραφικούς" από τα κανάλια και καταλάβετέ το: για να νικήσετε τη ΝΔ, πρέπει πρωτίστως να νικήσετε τους βολεμένους εαυτούς σας. Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα και του Σημίτη κέρδιζε επειδή ήταν "πεινασμένο". Βρείτε ξανά την "πείνα" σας, ή χαθήτε από τα μάτια μας...

16 Οκτωβρίου 2007

Διάλογος; Και τι να λέει...


Είναι επίσημο: την Πέμπτη το πρωί αρχίζει κανονικά και με το νόμο ο διάλογος για το Ασφαλιστικό. Στη Βουλή, με κοινή συνεδρίαση των Επιτροπών Οικονομικών και Κοινωνικών Υποθέσεων και με επίσημους καλέσμένους τα συνδικάτα και τις εργοδοτικές οργανώσεις. Ωραία. Πολιτισμένα. Ευρωπαϊκά. Σωστά. Έτσι όπως γίνεται, πλέον, το σωστό σφάξιμο, ε, παιδιά;

Διότι, πέραν από την όποια πλάκα, για σφάξιμο μιλάμε. Απλώς, ο διάλογος και η όποια επίφασή του γίνεται για να καθοριστεί πόσο και από πού θα κοπεί: ηλικία συνταξιοδότησης, εισφορές (...μπα, αυτές μάλλον για αύξηση πάνε), ύψος συντάξεων, και πάει λέγοντας. Οι γραμμές, λίγο - πολύ, έχουν ήδη καθοριστεί από πριν, από τους "σοσιαλιστές". Η νυν κυβέρνηση έρχεται απλώς να προσθέσει το λιθαράκι της σε μια αδιέξοδη πολιτική πεντηκονταετίας, χωρίς να προτείνει τίποτα το νέο, τίποτα το πρωτότυπο, τίποτα το ουσιαστικό για την αληθινή αναμόρφωση του ασφαλιστικού συστήματος.

Το ενδιαφέρον με όλη αυτή την υπόθεση είναι ότι οι πάντες μοιάζουν να συμφωνούν ότι χρειάζεται αναμόρφωση του συστήματος, ωστόσο κανείς δεν συμφωνεί για την κατεύθυνση που πρέπει να πάρει η αναμόρφωση αυτή. Και, πολύ φοβάμαι ότι η ασυμφωνία αυτή δεν προέρχεται από ουσιαστικές διαφωνίες πρακτικού ή και ιδεολογικού χαρακτήρα, αλλά κυρίως από μικροπολιτικούς σχεδιασμούς όλων των πλευρών που συμμετέχουν ή δε συμμετέχουν στη διαδικασία αυτή. Προσθέστε και την πάγια μονολιθικότητα στην προσέγγιση του διαλόγου που έχουμε στη χώρα όπου ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα και έχουμε μια πλήρη και καθόλου ενθαρρυντική εικόνα.

Ποιοι θα την πληρώσουν; Μα... όλοι μας. Αφ' ης στιγμής ούτε το Κράτος δεσμεύεται για την αποπληρωμή των χρεών του προς τα ασφαλιστικά ταμεία, αφ' ης στιγμής η πάταξη της εισφοροδιαφυγής και της "μαύρης εργασίας" παραμένουν κενό γράμμα, αφ' ης στιγμής η λογική είναι "να κάνω μερικές περικοπές από δω κι από κει, μπας και το πράμα κρατηθεί ζωντανό, μέχρι εγώ να την κάνω", εγώ τουλάχιστον δεν περιμένω τίποτα το ουσιαστικό, ούτε από το διάλογο, ούτε από τα μέτρα που τελικά θα ληφθούν. Και, βεβαίως, δεν εκπλήττομαι από αυτές τις προβλέψεις που δεν είναι μόνο δικές μου. Μην ξεχνάμε ότι το σκάνδαλο με τα δομημένα ομόλογα και τα αποθεματικά των ταμείων ακόμα δεν έχει επιλυθεί. Αυτά για την ώρα, και θα επανέλθουμε...

9 Οκτωβρίου 2007

The Crowd, α λα ελληνικά


Για να είμαι ειλικρινής, τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Χριστόδουλο δεν τον πολυσυμπαθώ, για λόγους που θα ήθελα να συζητήσω αναλυτικά σε κάποιο άλλο post. Από την άλλη, δεν μπορώ να μην αισθανθώ άσχημα για το δράμα που περνά αυτό το διάστημα ο κ. Παρασκευαϊδης (το κατά κόσμον όνομα του Αρχιεπισκόπου...) και στην Ελλάδα και στο Μαϊάμι. Και, προφανώς, μπορώ να αντιληφθώ το σοκ από τις χθεσινές, όχι και τόσο καλές, εξελίξεις στο ζήτημα της μεταμόσχευσης ήπατος που, τελικά, δεν έγινε. Είναι ανθρώπινο και φυσιολογικό να λέει κανέις "κρίμα, ο άνθρωπος...".

Όμως, με έχει κάνει έξαλλο ο τρόπος με τον οποίο η δημοσιογραφική και ιατρική κοινότητα της χώρας αντιμετωπίζει αυτές τις εξελίξεις. Και, αν οι δημοσιογράφοι, στην αγωνία τους να μη χάσουν έστω και μια τοσοδούλα λεπτομέρεια, προβαίνουν σε υπερβολές, αυτό είναι ασυγχώρητο για τους εκπροσώπους των γιατρών που έχουν κατακλύσει τα ΜΜΕ και λένε το μακρύ και το κοντό τους για το αν έπρεπε να πάει ο κ. Χριστόδουλος στο Μαϊάμι ή όχι, για το αν ο Τζάκης είναι ο "μάγος των μεταμοσχεύσεων" ή όχι, για το τι θα έκαναν αυτοί που θα ήταν καλύτερο...

Η όλη κατάσταση μου φέρνει στο μυαλό μια από τις πλέον ανατριχιαστικές ιστορίες που έχει γράψει ποτέ ο Ray Bradbury, το "The Crowd". Kαι, ειλικρινά, απορώ γιατί ο ΙΣΑ δεν έχει παρέμβει ακόμα, απαγορεύοντας στα μέλη του να βγαίνουν σωρηδόν στα τηλεπαράθυρα και, επί της ουσίας, να παραβαίνουν το ιατρικό απόρρητο και να λένε ό,τι θέλει ο καθένας, δημιουργώντας ένα απαράδεκτο κλίμα γύρω από το κρεβάτι του πόνου του κ. Χριστόδουλου. Το τι μέλλει γενέσθαι με το ασθενή αφορά αποκλειστικά τον ίδιο και τους θεράποντες γιατρούς του, όπως και το τι θα δημοσιοποιείται και τι όχι.

Κύριοι, μαζευτείτε! Ο ανθρώπινος πόνος δεν είναι, ούτε θέαμα, ούτε ζήτημα δημοσίων και εντελώς άτυπων ιατρικών συμβουλίων. Ακόμα κι αν η προτεραία άποψή σας δικαιώνεται εκ των γεγονότων, δεν έχετε κανένα δικαίωμα να εμφανίζεστε με ύφος "τά' λεγα εγώ". Αντιθέτως, οφείλετε να προστατεύσετε τον ασθενή σας, ακόμα κι αν αυτός είναι ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος. Ειδάλλως, όχι μόνο δεν κάνετε καλά τη δουλειά σας, αλλά και παραβιάζετε βασικές της αρχές, εν ονόματι δεν ξέρω κι εγώ ποιας λογικής.

6 Οκτωβρίου 2007

Περί βασάνων της εκπαίδευσης, μέρος 3ο (και, για την ώρα τελευταίο...)


Κλείνοντας αυτό τον κύκλο posts για την εκπαίδευση (θέμα στο οποίο θα επανέλθουμε ξανά και ξανά...), θα ήθελα να αναφερθώ λίγο στην εν Ελλάδι ιδιωτική ανώτατη εκπαίδευση και στην αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος. Κι αυτό, διότι θεωρώ ότι η όλη υπόθεση, πέραν του ότι δείχνει ανάγλυφα τον τρόπο με τον οποίο η Πολιτεία αντιμετωπίζει συνολικά το ζήτημα της εκπαίδευσης, έχει και αρκετή πλάκα (μαύρη κωμωδία, για την ακρίβεια...).

Λοιπόν, για όσους ζούσαν τα τελευταία χρόνια στην έρημο, λέω ότι στην Ελλάδα υπάρχει και μάλιστα αρκετά ανεπτυγμένη ιδιωτική τριτοβάθμια εκπαίδευση, η οποία αναγνωρίζεται κανονικά και με το νόμο στην υπόλοιπη Ευρώπη (π.χ. απόφοιτοι του Deree, για το οποίο πανεπιστημιακός μου είχε πει κάποτε "έλα, μωρέ, της πλάκας κολέγιο είναι", γίνονται άμεσα και χωρίς κανένα πρόβλημα δεκτοί για μεταπτυχιακό στο UMIST, σε αντίθεση με πτυχιούχους, ας πούμε της Αγγλικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, οι οποίοι υποχρεούνται να δώσουν κάποιες εξετάσεις στα αγγλικά πανεπιστήμια για να ενταχθούν σε μεταπτυχιακά προγράμματα...). Η εκπαίδευση αυτή παρέχεται από κολέγια στα οποία διεξάγονται -κατόπιν εμπορικών συμφωνιών τύπου franchizing- κάποια προγράμματα σπουδών ξένων πανεπιστημίων, τα οποία παρέχουν και τα πτυχία.

Κι όμως, το υπουργείο Παιδείας ποιεί την νήσσαν για αυτή την κατάσταση, καλυπτόμενο πίσω από το Σύνταγμα και το γεγονός ότι τα κολέγια είναι στη δικαιοδοσία του υπουργείου Εμπορίου (θεωρούνται επιχειρήσεις παροχής υπηρεσιών...) και μέχρι πρόσφατα παρίστανε ότι τα κολέγια δεν υπάρχουν. Έλα, όμως, που γύρισαν τα πράγματα και η πίεση από τας Ευρώπας έγινε ασφυκτική (νέα Οδηγία για την αναγνώριση επαγγελματικών δικαιωμάτων πτυχιούχων, αναμενόμενη απόφαση του Ευρωδικαστηρίου) και η κυβέρνηση άρχισε να ζορίζεται. Έτσι, έβγαλε από το καπέλο την ιδέα της αναθεώρησης του άρθρου 16 του Συντάγματος και της ίδρυσης "μη κρατικών, μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων", μια ιδέα που "περιίπταται" εδώ και κάμποσα χρόνια και την οποία έχει υιοθετήσει -με κάποιες διαφοροποιήσεις- και η αξιωματική αντιπολίτευση.

Και ακριβώς αυτή η ιδέα είναι που έκανε μπάχαλο μια ούτως ή άλλως κακή κατάσταση. Διότι, πείτε μου ειλικρινά, τι διάλο είναι τα "μη κρατικά, μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια" και, αν μου το εξηγήσετε, εγώ θα βγω στο δρόμο ουρλιάζοντας υπέρ της ίδρυσής του! Προσωπικά, πολύ αμφιβάλλω αν και οι ίδιοι που είναι υπέρ της ίδρυσής τους ξέρουν για τι πράγμα μιλάνε. Σε γενικές γραμμές, απ' όσα έχω ακούσει και διαβάσει, αυτή η "φόρμουλα" βρέθηκε μόνο και μόνο για να μη χρησιμοποιηθεί ο όρος "ιδιωτικά πανεπιστημιακά ιδρύματα", καθώς "πιέζει" διάφορα "φοβικά" κουμπιά σε μεγάλη μερίδα των πολιτών. Σημειώνω εδώ ότι όταν η κυβέρνηση προσπάθησε να περάσει κάποιες ελεγκτικού τύπου τροπολογίες για τη νέα Οδηγία για την επαγγελματική αναγνώριση, η οποία υποχρεώνει να αναγνωριστούν και τα πτυχία των κολεγίων, έφαγε τρελή πόρτα από την Ε.Ε.

Ξέρετε, λοιπόν, ποια είναι η πλάκα; Τα κολέγια θα αναγνωριστούν εκ των πραγμάτων ως πανεπιστημιακά ιδρύματα, χωρίς να έχει αναθεωρηθεί το άρθρο 16 και χωρίς να υπάρχει ουσιαστικό νομικό πλαίσιο για τη λειτουργία τους ως εκπαιδευτικοί οργανισμοί (είπαμε, ανήκουν στο υπουργείο Εμπορίου...). Επίσης, κατά τα φαινόμενα, το άρθρο 16 δεν θα αναθεωρηθεί από την παρούσα Βουλή, οπότε το μόρφωμα των "μη κρατικών, μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων" θα μείνει στα χαρτιά. Και τα γέλια θα συνεχιστούν επί μακρόν, καθώς θα ιδρύονται κι άλλα κολέγια τα οποία θα αναγνωρίζονται, κλπ, κλπ, ad infinitum. Και, βέβαια, όσο οι κυβερνήσεις θα φοβούνται να προχωρήσουν σε ουσιαστικές παρεμβάσεις στη λειτουργία των δημοσίων πανεπιστημίων (βλέπε προηγούμενα posts), τόσο το μπάχαλο θα διευρύνεται. Δεν έχει πλάκα;

Υ.Γ.1: Στις περισσότερες χώρες - μέλη της Ε.Ε. η ιδιωτική ανώτατη εκπαίδευση είτε δεν υπάρχει είτε είναι εξαιρετικά περιορισμένη. Μπορείτε να διαπιστώσετε αυτό που λέω μπαίνοντας εδώ.

Υ.Γ.2: Απ' ό,τι καταλαβαίνω και τώρα η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας εξετάζει πώς θα παίξει "καθυστέρηση" στο θέμα της αναγνώρισης των κολεγίων. Τι να πει κανείς...

5 Οκτωβρίου 2007

Ο Φίλος μου κι Εγώ


Μάλλον γερνάω... Δεν μπορώ να εξηγήσω, πώς αλλιώς κόντεψα να βάλω τα κλάματα από τη συγκίνηση όταν έμαθα ότι ξαναβγαίνει στις αίθουσες η ταινία του Bruce Robinson "Ο Φίλος μου κι Εγώ" ("Withnail & I", 1986). Και, παιδιά, μιλάω σοβαρά, η ταινία δεν είναι για κλάματα. Αντιθέτως, σας ορκίζομαι ότι θα τρελάθείτε στα γέλια από αυτή την ταινία. Έχει ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΗ πλάκα! Μπέσα μιλάμε τώρα!

Όταν την είχα πρωτοδεί πριν από καμιά 20αριά χρόνια -και γι' αυτό ευθύνεται ένας κολλητός, τρελλαμένος cinefile, που την είχε πάρει είδηση και με τραβολόγησε να τη δούμε- είχα μείνει έκπληκτος από το πόσο εύκολα μπορείς να στήσεις μια κωμωδία: το μόνο που αρκούσε ήταν ένα ευφυές σενάριο, βαθειά γνώση του θέματος με το οποίο καταπιάνεσαι, πειστική σκηνοθεσία και δύο καλαπληκτικοί ηθοποιοί στους βασικούς ρόλους (ο Hugh Grant και ο Paul McCann, όχι ότι και οι δεύτεροι ρόλοι δεν "σκίζουν"...). Τέλεια ταινία, να τη δείτε ΑΣΥΖΗΤΗΤΙ!!!

4 Οκτωβρίου 2007

Περί βασάνων της εκπαίδευσης, μέρος 2ο


Συνεχίζοντας τα όσα έλεγα στο προηγούμενο post, το casus belli για φοιτητές και πανεπιστημιακούς κατά το προηγούμενο έτος, ο διαβόητος νόμος – πλαίσιο για τα πανεπιστήμια, δεν ήταν παρά ένα σύνολο ρυθμίσεων «χαμηλής πολιτικής», οι οποίες δεν άγγιζαν στην ουσία τους τα σημαντικά προβλήματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Οπότε, εδώ γεννάται το ερώτημα, γιατί, τότε, έγινε αυτός ο χαμός, ρε παιδιά; Κατά τη γνώμη μου, το όλο ζήτημα προήλθε από δύο πράγματα: τον συνολικά κακό χειρισμό –σε όλα τα επίπεδα- του θέματος από την κυβέρνηση και στην «ανάγκη» κάποιων φοιτητικών παρατάξεων και μερίδας των συνδικαλιστών πανεπιστημιακών να «βγουν στους δρόμους».

Ως προς το πρώτο, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι πολιτικές κινήσεις της κυβέρνησης (νόμος – πλαίσιο, αναθεώρηση του άρθρου 16, αξιολόγηση) σε συνδυασμό με διάφορες επικοινωνιακές «πατάτες» (η Μαριέττα και ο κ. Βερέμης έκαναν λες και υπερασπίζονταν το Στάλινγκραντ από τους ναζί…) λειτούργησαν ως «προσάναμμα» για να ξεσπάσουν αντιδράσεις. Επίσης, το γεγονός ότι απ’ όλες τις ρυθμίσεις του νομοσχεδίου προβλήθηκε ιδιαιτέρως η παρέμβαση στο Άσυλο (η οποία, κατά την άποψή μου, ήταν γενικώς ατυχής…) λειτούργησε, όπως λέει και το τραγουδάκι, ως «putting out the fire with gasoline».

Από την άλλη, οι πανεπιστημιακοί τηρούσαν μια στάση που πραγματικά ήταν ακατανόητη: ενώ η Ομοσπονδία τους είχε προτάσεις (συγκεκριμένες και, ενίοτε, ενδιαφέρουσες) για ουσιαστικές βελτιώσεις στη λειτουργία των πανεπιστημίων, εμφανίστηκε με μια απίστευτη μονολιθικότητα (όχι σε όλα, μόνο δώστε φράγκα) και, τελικά, έχασε τα δίκια της. Όσον αφορά στους φοιτητές, και μόνο οι λέξεις «Άσυλο» και «αιώνιοι φοιτητές» έφθαναν για να τους κινητοποιήσουν να τους βγάλουν στο δρόμο και όλα τα συναφή, χωρίς να εξετάσουν επί της ουσίας το περιεχόμενο του νομοσχεδίου.

Έτσι, στην ουσία, είχαμε δυο πλευρές που τράβαγαν το σκοινί, χωρίς να δίνουν διάρα για το τι παθαίνει η τριτοβάθμια εκπαίδευση από αυτή την αντιπαράθεση. Έτσι, τα σημαντικά ζητήματα του δημοσίου πανεπιστημίου (π.χ. προγράμματα σπουδών, ουσιαστική αξιολόγηση όλων των παραγόντων της παρεχόμενης εκπαίδευσης, υποδομές, απασχόληση των πανεπιστημιακών, ανάπτυξη νέων γνωστικών αντικειμένων, σύνδεση –και όχι εξάρτηση- των σπουδών με την αγορά εργασίας, μεταπτυχικές σπουδές κλπ, κλπ, κλπ...) παραπέμφθηκαν στις ελληνικές καλένδες και μείναμε να μιλάμε για το αν τα 8 χρόνια είναι αρκετά για να τελειώσει κάποιος μια τετραετή σχολή, ή από πού αρχίζει και που τελειώνει το Άσυλο, λες και είναι ζήτημα γεωγραφίας…

Σε επόμενο post θα μιλήσω και για τα "μη κρατικά, μη κερδοσκοπικά" πανεπιστήμια, να γελάσουμε και λίγο.

Περί βασάνων της εκπαίδευσης (…και όχι Παιδείας), μέρος 1ο

Κατ' αρχήν, θα ήθελα να πω ότι το όνομα «Υπουργείο Εθνικής Παιδείας & Θρησκευμάτων» μου τη σπάει τα μάλλα: πρώτον, διότι δεν έχει σχέση με την Παιδεία, αλλά με την εκπαίδευση και δεύτερον, διότι τι δουλειά έχουν τα θρησκεύματα με την εκπαίδευση; Έχουμε missio canonica και στην Ελλάδα και δεν τό'ξερα; Τέλος πάντων, πάμε παρακάτω…

«Δεν αφήνω κατ' αρχάς κανένα ενδεχόμενο αναστολής όλης αυτής της προσπάθειας που ξεκίνησε ανοιχτό. Αλλά λέμε ξεκάθαρα ότι προβλήματα που μπορεί να ανακύψουν στην πράξη, κενά ή παραλήψεις που συνήθως είναι φυσιολογικές όταν γίνεται μια νέα νομοθετική προσπάθεια, πρακτικά ζητήματα που μπορούν να αντιμετωπιστούν άμεσα, θα είναι η πρώτη μας φροντίδα να καλυφθούν και να αντιμετωπισθούν αποτελεσματικά. Ερχόμαστε να συμπληρώσουμε, ίσως σε ορισμένα σημεία κιόλας να διορθώσουμε λάθη και παραλείψεις».
Ευριπίδης Στυλιανίδης, υπουργός Παιδείας, 3/10/2007

Ωραία λέει ο κ. Στυλιανίδης. Ξέρετε, η κεντρική ιδέα αυτών που είπε μετά τη συνάντησή του με εκπροσώπους της «Πανσπουδαστικής» (αναρωτιέμαι αν θα τους έβλεπε αν ήταν από την ΕΑΑΚ, ή το ΔΙΚΤΥΟ…) είναι, κατά την ταπεινή μου άποψη, ότι, 'ντάξει, κάναμε ό,τι κάναμε έως τώρα, πλήρωσε ό,τι πλήρωσε η Μαριέττα, ώρα να αρχίσουμε να μαζευόμαστε, να «διορθώνουμε», να «βελτιώνουμε», να «καλύπτουμε κενά ή παραλείψεις». Εν ολίγοις, σα να ακούω τον κ. Ευθυμίου, λίγο μετά την ανάληψη της ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας από τον κ. Αρσένη (κι όλοι μας θυμόμαστε τι έγινε επί Αρσένη, ε; Αλλά και τι έγινε ΜΕ τον κ. Αρσένη…).

Μόνο που, στην περίπτωση της μεταρρύθμισης Αρσένη είχαμε μια προσπάθεια αληθινής τομής στο εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας, άσχετα αν κάποιος συμφωνούσε ή διαφωνούσε με τη «φιλοσοφία» της (κι εγώ σε πολλά σημεία διαφωνούσα). Ενώ, τώρα, μιλάμε απλώς και μόνο για ένα πακέτο ρυθμίσεων -και όχι μεταρρυθμίσεων, παρά τις άοκνες προσπάθειες της κυβέρνησης να μας πείσει για το αντίθετο-, το οποίο απλώς επιχειρεί να τακτοποιήσει μερικά πράγματα, ενίοτε, δε, με κατά το μάλλον ή ήττον αμήχανο τρόπο. Ο διαβότητος «νόμος - πλαίσιο» δεν ήταν τίποτα άλλο από μια σειρά ρυθμίσεων για δευτερεύοντα ζητήματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, τα οποία θα μπορούσαν να είχαν αντιμετωπιστεί ακόμα και με υπουργικές αποφάσεις ή Προεδρικά Διατάγματα.

Στην ουσία του, ο νόμος - πλαίσιο δεν είχε μια συγκεκριμένη φιλοσοφία και κατεύθυνση, κάτι που, εν πάση περιπτώσει, να πεις, ναι, κάτι πάει να κάνει. Θέλετε παραδείγματα; Αιώνιοι φοιτητές: πέραν του ότι εδώ και χρόνια τα πανεπιστήμια ζητούσαν εκκαθάριση των μητρώων των φοιτητών τους, σύμφωνα με το νόμο αυτό, ένας φοιτητής μπορεί να σπουδάζει 8 χρόνια σε τετραετή και δέκα χρόνια σε πενταετή σχολή, τα οποία μπορούν να προσαυξηθούν κατά ένα έτος, αν ο φοιτητής κάνει χρήση του δικαιώματος διακοπής των σπουδών του για αυτό το διάστημα. Φυσικά, για part time φοιτητές, διαφοροποιήσεις στον τρόπο με τον οποίο διεξάγονται οι σπουδές, αλλαγές στα αναλυτικά προγράμματα σπουδών και άλλες τέτοιες ιδέες που εφαρμόζονται παντού στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, ούτε λόγος…

Για να μη γίνει ένα τεράστιο μακρυνάρι αυτό το post, θα συνεχίσω να μιλάω για την εκπαίδευση και σε άλλες αναρτήσεις, μπας και καταφέρουμε να «ανοίξουμε» -έστω από αυτό το ιστολόγιο- ένα διάλογο για αυτό το ζήτημα. Ελπίζω, απλώς, να συγχωρέσετε την πολυλογία μου…

2 Οκτωβρίου 2007

Kill yr idols...


Σήμερα ο Scott Walker είναι σχεδόν 65 ετών (νομίζατε ότι θα γράψω για ΠΑΣΟΚ, ασφαλιστικό και τα τοιαύτα, ε; Την πατήσατε, φιλαράκια...). Στη δεκαετία του '60, σε κάποια φάση ήταν πιο δημοφιλής από τους Beatles, ως τραγουδιστής του συγκροτήματος The Walker Brothers, ενώ από το 1967 ως το 1974 κυκλοφόρησε κάμποσους σόλο δίσκους με σχετική επιτυχία, καθώς από την όμορφη pop πέρασε σε ένα πολύ πιο δύσκολο και απαιτητικό μουσικό ύφος, ενώ οι τελευταίοι του δίσκοι αυτής της περιόδου ήταν μάλλον προβληματικοί από άποψη περιεχομένου.

Και μετά, σιωπή...

Ως το 1984, οπότε κυκλοφορεί τον εφιαλτικό δίσκο "Climate Of The Hunter".

Kαι μετά, πάλι σιωπή...

Ως το 1995, οπότε αρχίζει να ξανασυνθέτει σποραδικά μέχρι και σήμερα.

Πέρσι, άκουσα το δίσκο του "Τhe Drift" (2006) και ομολογώ ότι χρειάστηκε να τον ακούσω πάνω από είκοσι (δεν κάνω πλάκα) φορές, μόνο και μόνο για να αρχίσω να τον καταλαβαίνω. Η μουσική του Scott Walker είναι ένα αδιαπέραστο τείχος από ήχο, μια μιασματική ατμόσφαιρα που διαπερνά τον ακροατή και πολύ εύκολα μπορεί να του προκαλέσει αποστροφή, τρόμο, ανησυχία. Είναι η μουσική, όχι του εφιάλτη, αλλά της πραγματικότητας, ειδωμένης μες από τα μάτια ενός παρανοϊκού (και, ως γνωστόν, παρανοϊκός είναι αυτός που γνωρίζει όλα τα δεδομένα). Ο Walker λέει ότι δεν δουλεύει με μουσική, αλλά με "μπλόκια ήχου": αν ως τέτοιο θεωρείται να χρησιμοποιείς τον ήχο της γυμνής γροθιάς σου πάνω σε κομμάτι κρέατος σε τσιγκέλι του χασάπη ως κρουστά σε κομμάτι σου, πάω πάσο...

Ακούστε Scott Walker. Δεν θα σας κάνει καλό, ωστόσο κάποιες φορές το πιο πικρό φάρμακο είναι η καλύτερη θεραπεία...

1 Οκτωβρίου 2007

Χλιαρή σούπα και άλλα άνοστα φαγητά…


Ειλικρινά σας το λέω, εντελώς εσκεμμένα και εντελώς συνειδητά απέτρεψα τον εαυτό μου από το να παρακολουθήσει έστω και λίγη από τη συζήτηση επί των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης, πριν λάβει ψήφο εμπιστοσύνης. Και το έκανα αυτό, διότι –και σας το λέω ειλικρινά- δεν με ενδιέφερε να ακούσω τίποτα απ’ όσα οι εκπρόσωποί μας (ΧΑ!!!) στη Βουλή είχαν να πουν. Θεωρώ, δε, ότι ο αυτισμός αυτών των συζητήσεων είναι τόσο μεγάλος που κυριολεκτικά θα έπρεπε να μας τρομάζει: πόσο αποκομμένα από την πραγματικότητα είναι τα όσα λέγονται κατά τη διάρκεια αυτής της συζήτησης και –κυρίως- πόσο λαλάκες πρέπει να μας θεωρούν όλοι όσοι τα λένε…

Μπορεί κανείς, λοιπόν, να μου απαντήσει κατά πόσο σοφότερος έγινε από τη συζήτηση για μερικά θεματάκια, που μου έρχονται τώρα στο μυαλό:
-θα αυξηθεί ο ΦΠΑ, επιβαρύνοντας ακόμα περισσότερο το ήδη επιβαρυμένο εισόδημά μας;
-θα αυξηθούν τα κονδύλια για την εκπαίδευση σε τέτοιο βαθμό ώστε η Ελλάδα να αρχίσει να προσεγγίζει έστω το μέσο όρο των επενδύσεων των χωρών – μελών της Ε.Ε. στον τομέα αυτό;
-θα γίνει κάτι, ώστε να αποφευχθεί τελικά το απόλυτο μποτιλιάρισμα στους δρόμους της Αθήνας (αλλά και άλλων μεγάλων πόλεων της χώρας…) για το οποίο μιλούν όλο και περισσότεροι συγκοινωνιολόγοι (για τους οποίους έχω ράμματα για τη γούνα τους…);
-θα ληφθούν ουσιαστικά μέτρα για την προστασία του περιβάλλοντος, κυρίως με την εφαρμογή του Συντάγματος και των νόμων και με τη δημιουργία περιβαλλοντικής συνείδησης στους Έλληνες πολίτες;
-θα υπάρξει ουσιαστική και προς όλες τις κατευθύνσεις πολιτική καταπολέμησης της διαφθοράς και της αναξιοκρατίας;

Αυτά τα ζητήματα, ειλικρινά αμφιβάλλω αν τέθηκαν –έστω και ακροθιγώς- κατά τη διάρκεια της συζήτησης στη Βουλή. Αντιθέτως, είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι θα ακούστηκαν οι γνωστές γενικολογίες, οι γνωστοί αφορισμοί, οι γνωστές καταγγελίες (με μια επιπλέον δόση υπερβολής και λαϊκισμού από τον ΛΑΟΣ…) και, επί της ουσίας, ουδέν. Οπότε, μια από τα ίδια και απορώ γιατί ασχολούμαστε…

(Η φωτό είναι από έργο του Per Svensson)

30 Σεπτεμβρίου 2007

Μεγάλες μαγκιές...



"Ο Χαϊλέ Γκεμπρεσελασιέ είναι πλέον ο κορυφαίος μαραθωνοδρόμος στον κόσμο, αφού έκανε στο Βερολίνο την καλύτερη επίδοση όλων των εποχών, τερματίζοντας σε 2 ώρες, 4 λεπτά και 26 δευτερόλεπτα. Κατέβασε έτσι το ρεκόρ του φίλου του, Κενυάτη Πολ Τέργκατ κατά 29 δευτερόλεπτα και μάλιστα του ζήτησε δημοσίως... συγνώμη!"

(από το in.gr)

Και, κάπως έτσι, διαχωρίζεται η Μαγκιά από την (ψευτο)μαγκιά. Για να ξέρουμε, δηλαδή, ποιοι είναι οι Μάγκες με τα αληθινά cojones και ποιοι είναι αυτοι που είναι "μαγκιά, κλανιά και κώλο πολυβόλο" που έγραφε και ο Μίσσιος στο "Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς". Ας έχουν υπ' όψιν τη στάση του εκπληκτικού Γκεμπρεσελασίε διάφοροι που θέλουν να μας πείσουν για διάφορα...