29 Απριλίου 2009

Όνειρο ήταν και πάει...

«Δεν θα ψηφίσω κατά συνείδηση, και δεν θα ψηφίσω κατά συνείδηση, γιατί φρόντισαν όλα τα κόμματα να ψηφίζουν εκλογές ή μη εκλογές. Δεν είμαι ηλίθιος εγώ να πω ότι όταν από τα υπόλοιπα κόμματα μπαίνει τέτοιο ζήτημα να πάω και να ψηφίσω κατά συνείδηση».
Γιάννης Μανώλης, βουλευτής Αργολίδας ΝΔ


Αν ο Καραμανλής ασχολείτο με την πολιτική και άκουγε αυτή τη δήλωση του κ. Μανώλη, θεωρώ ότι όφειλε να συγκαλέσει σήμερα εκτάκτως την κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος που -υποτίθεται ότι- ηγείται και να έλεγε περίπου αυτά τα πράγματα:

"Λοιπόν, για να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα. Στη Βουλή ήλθε μια δικογραφία, η οποία ενέπλεκε αυτό τον απίθανο τύπο (θα έδειχνε τον Παυλίδη) -τον οποίο εγώ είχα κάνει υπουργό, χωρίς ποτέ να καταλάβω γιατί...- σε μια υπόθεση δωροδοκίας και εκβίασης. Για το λόγο αυτό και φτιάξαμε μια προανακριτική επιτροπή, για να δούμε αν και τι έκανε".

"Από αυτήν την προανακριτική θα προκύψει ένα πόρισμα, το οποίο θα συζητήσουμε και επί του οποίου θα ψηφίσουμε στη Βουλή. Η ψήφος είναι μυστική και κατά συνείδηση. Και ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ, ρε άσχετοι. Διότι, ακόμα κι αν παραπεμφθεί ο Παυλίδης, συνεχίζουμε να έχουμε 150 συν ένα βουλευτές, ως εκ τούτου η κυβέρνηση δεν πέφτει".

"Όμως, ακόμα κι αν ο Παυλίδης ανεξαρτητοποιηθεί, δεν θα κάνω εκλογές. Θα ζητήσω ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή και είμαι βέβαιος ότι θα τη λάβω, οπότε no problem. Γι' αυτό, σας παρακαλώ, σταματήστε να ξεφτιλίζετε κάθε διαδικασία, σταματήστε να λέτε αηδίες όπως αυτά που λέει ο Μανώλης και ψηφίστε ό,τι νομίζετε σωστό".

"Κι εσείς, ρε Τραγάκη και ρε Ζαγορίτη, σταματήστε να πιέζετε τον Παυλίδη να παραιτηθεί. Εγώ τον έκανα υπουργό, οπότε εγώ πρέπει να τον κουβαλάω στην πλάτη μου -μαζί με τους Ρουσόπουλους, τους Βουλγαράκηδες, τους Δούκες, τους Μπασιάκους, τους κουμπάρους κι όλους τους άλλους- μέχρι τέλους. Είναι δική μου η ευθύνη".

"Κι εσείς, ρε Δένδια και ρε Σιούφα, φροντίστε να έρθει στη Βουλή η δικογραφία του Βατοπεδίου. Ναι, θα ψηφίσουμε υπέρ προανακριτικής γι' αυτή την ιστορία και θα την πάμε μέχρι τέλους. Διότι οφείλουμε να δείξουμε στους πολίτες ότι θέλουμε να έλθουν όλα στο φως και ότι θα κάνουμε το παν για να γίνει αυτό".

"Το ίδιο θα κάνουμε και για τα ομόλογα και για όλες τις βρώμικες υποθέσεις στις οποίες έχουν αναμειχθεί στελέχη μας. Είμαστε κυβέρνηση και οφείλουμε να αναλάβουμε την ευθύνη της κάθαρσης της πολιτικής ζωής του τόπου. Ιδίως όταν οι υποθέσεις αφορούν και στη δική μας παράταξη. Πρωτίστως όταν αφορούν σε εμάς".

"Κι αν, λόγω της κάθαρσης, καταψηφιστούμε στις εκλογές, ας είναι: θα έχουμε την ικανοποίηση ότι τουλάχιστον εμείς δεν κρύψαμε και δεν συγκαλύψαμε τίποτα. Και ότι καθαρίσαμε το κόμμα μας από την κόπρο του Αυγείου και φέραμε νέα ηθική στα πολιτικά πραγματα του τόπου, την οποία και θα ακολουθήσουμε κατά γράμμα".

Και, στη συνέχεια, θα καλούσε τα υπόλοιπα κόμματα και θα άλλαζε το νόμο περί ευθύνης υπουργών προς το αυστηρότερο, δεσμεύοντας τους πάντες για την εφαρμογή του και την τήρησή του.

Όλα αυτά θα έπρεπε να κάνει ο Καραμανλής. Αλλά, τότε, δεν θα ήταν ο Καραμανλής, αλλά κάποιος άλλος πολιτικός, σε κάποια άλλη χώρα, με άλλους "πολίτες", σε άλλη ήπειρο, σε άλλο πλανήτη, σε άλλο σύμπαν. Καληνύχτα σας...

28 Απριλίου 2009

Μερικές σκέψεις περί πολιτικής...

Εξαιρόντας τους διάφορους "πρετεντερισμούς" τύπου "η χώρα έχει προβλήματα κι εμείς ασχολούμαστε με τα σκάνδαλα", η αλήθεια είναι ότι η συζήτηση που γίνεται γύρω από τα σκάνδαλα έχει κατευθυνθεί προς ατραπούς που μόνο στην ουσία των πραγμάτων δεν οδηγεί. Για παράδειγμα, συζητάμε για το αν ο Μανούσης λάδωσε με 100.000 ευρώ τον Παυλίδη ή τον Ζαχαρίου για να πάρει τις άγονες γραμμές, αλλά ξεχνάμε ότι το λάδωμα αυτό έγινε διότι τα κέρδη από την επιχορήγηση των άγονων γραμμών είναι πολύ -μα πάρα πολύ- περισσότερα. Ψάχνουμε να βρούμε ποιοι τα πήραν από την κομπίνα των ομολόγων και δεν ασχολούμαστε με το γεγονός ότι δεν υπάρχει νομική θωράκιση των ταμείων, ώστε να μην επενδύουν τα αποθεματικά τους σε τοξικά ομόλογα και άλλα περίεργα χρηματοπιστωτικά προϊόντα. Και πάει λέγοντας.

Με τα παραπάνω δεν θέλω να πω ότι δεν πρέπει να τιμωρηθεί ο Παυλίδης αν έχει κάνει κουτσουκέλα με τις άγονες γραμμές ή ότι δεν πρέπει να τιμωρηθεί η "παρέα του Λονδίνου" για τη χυδαία λεηλασία των ταμείων ή ότι τα όσα γίνονται το τελευταίο διάστημα με την υπόθεση του Βατοπεδίου δεν δείχνουν ένα πολιτικό-δικαστικό-κοινωνικό σύστημα κουρελιασμένο και πλήρως απαξιωμένο. Αυτό, όμως, που πρέπει να προσεχθεί είναι ότι ασχολούμαστε με τα πρόσωπα και όχι με την ουσία, τις συνθήκες που επιτρέπουν τη δημιουργία αυτών των σκανδάλων. Ότι, δηλαδή, οι νόμοι, παρότι υπάρχουν, ούτε εφαρμόζονται από τους καθ' ύλιν αρμόδιους να το κάνουν, αλλά ούτε και είναι τέτοιοι ώστε να προστατεύουν τους πολίτες από φαινόμενα διαφθοράς και εξυπηρέτησης φίλων.

Και εδώ έρχομαι στο δεύτερο ζήτημα, αυτών των πολιτικών και των φίλων τους. Δεν θυμάμαι ποιος πολιτικός το είχε πει, ωστόσο, συμφωνώ απόλυτα με το δόγμα ότι "οι πολιτικοί δεν έχουν το δικαίωμα να έχουν φίλους, όταν βρίσκονται στον πολιτικό στίβο". Τι πάει να πει, δηλαδή, η ατάκα του Ρουσόπουλου ότι είχε "φιλικές και πνευματικές σχέσεις" με τον Εφραίμ; Από πού κι ως πού, ένας υπουργός διατηρεί φιλικές σχέσεις με έναν καλόγερο; Από πού κι ως πού πολιτικοί έχουν κολλητηλίκια με επιχειρηματίες, δημοσιογράφους, κλπ; Ο πολιτικός ΔΕΝ μπορεί να έχει φίλους. Ειδάλλως, είναι διάτρητος και, εκ των πραγμάτων, ακατάλληλος για οιοδήποτε αξίωμα.

Σε πολιτικά προηγμένες χώρες, οι φιλικές σχέσεις των πολιτικών αποτελούν αντικείμενο ενδελεχούς έρευνας και κριτικής από τα ΜΜΕ και χλεύης από τους πολίτες. Εδώ, θεωρείται μαγκιά. Τα συμπεράσματα δικά σας...

22 Απριλίου 2009

The Atrocity Exhibition

Ο J. G. Ballard, ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς των τελευταίων πέντε δεκαετιών, πέθανε στις 19 Απριλίου, μετά από μακρύ διάστημα μάχης με τον καρκίνο. Αν και έχει γίνει γνωστός κυρίως για το (αυτοβιογραφικό) βιβλίο του "Empire Of The Sun", το οποίο μετέτρεψε σε ταινία ο Spielberg, ο Ballard αφήνει πίσω του ένα εκπληκτικό έργο, το οποίο, κατά την άποψή μου, θα πρέπει να θεωρείται ως ενιαίο (πολύς κόσμος χωρίζει την εργοβιογραφία του Ballard σε δύο φάσεις: την περίοδο της επιστημονικής φαντασίας και την "άλλη" περίοδό του, η οποία αρχίζει στα τέλη της δεκαετίας του '60), καθώς βασικά ζητήματα -αποξένωση του ανθρώπου από το περιβάλλον του, η επίδραση της τεχνολογίας και, γενικότερα, της εξέλιξης πάνω στη συμπεριφορά και στη δομή του κοινωνικού ιστού, κλπ- διαπερνούν σχεδόν συνολικά τα βιβλία του.

Κατά την άποψή μου, το "The Atrocity Exhibition" και η "τριλογία" του που αποτελείται από τα "Crash", "Concrete Island" και "High Rise" αποτελεί μια τόσο σημαντική κριτική προσέγγιση στο σύγχρονο αστικό περιβάλλον και στην επίδραση -παλλινδρομική- που έχει στον άνθρωπο, που θα έπρεπε να τοποθετείται μεταξύ των αριστουργημάτων του 20ου αιώνα και να είναι ευαγγέλιο για όλους μας. Πάντως, ως το τέλος, ο Ballard είχε μια τρομακτική ματιά πάνω στο τι συμβαίνει γύρω μας, είτε αυτό αφορούσε τα τεράστια εμπορικά κέντρα, είτε τα διάφορα βιομηχανικά πάρκα, είτε τα "κλειστά" resorts: ο Ballard θεωρούσε ότι τα πάντα, αργά ή γρήγορα, οδηγούν στην επιστρόφη του ανθρώπου σε πιο ενστικτώδεις, πιο βίαιες συμπεριφορές, αρχικά ως τρόπος καταπολέμησης του ennui και στη συνέχεια ως φυσική συνέπεια της κατάρρευσης ενός "αφύσικου" τρόπου ζωής.

Δεν είμαι φιλόλογος, οπότε δεν μπορώ να μιλήσω για τη λογοτεχνική αξία των έργων του. Ωστόσο, αυτό με κάνει να θρηνώ για την απώλεια του Ballard ήταν τα παγωμένα εγχειρίδια που καρφώνονταν στο μυαλό μου, κάθε φορά που διάβαζα ένα βιβλίο του: η ανελέητη ματιά του πάνω σε αυτό που ονομάζουμε "σύγχρονη ζωή" και το πόσο κοντά στην "καρδιά του σκότους" βρίσκονται οι "υπερβολές" της πλοκής των έργων του. Η φωνή του θα μου λείψει και ο κόσμος μας έγινε ποιο φτωχός με την απώλειά του...

7 Απριλίου 2009

Τοις τολμηροίς...

Διάβασα με ιδιαίτερη προσοχή τις ομιλίες του κ. Παπανδρέου, της κ. Διαμαντοπούλου και της κ. Δραγώνα στο forum που διοργάνωσε προχθές το ΠΑΣΟΚ για την Παιδεία. Ομολογώ ότι, αν αυτές οι ομιλίες αποτελούν τα συμπληρωματικά μέρη ενός ενιαίου προγράμματος για την αναμόρφωση του εκπαιδευτικού συστήματος της Ελλάδας και αν υπάρχει η διάθεση το πρόγραμμα αυτό να εφαρμοστεί απαρέγκλιτα και στην ουσία του, τότε όντως το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει στα χέρια του κάτι το πολύ ενδιαφέρον.

Ωστόσο, έχω την αίσθηση ότι για άλλη μια φορά από την πρωτοβουλία αυτή λείπει ένα βασικό συστατικό στοιχείο: η φιλοσοφία και οι στόχοι του συστήματος. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και τα στελέχη που είναι αρμόδια για την Παιδεία περιγράφουν ένα ενδιαφέρον σύστημα, χωρίς, όμως, να μας λένε ποιες είναι οι βασικές του επιδιώξεις. Ναι, είναι ένα ανθρωπιστικό σύστημα, ένα σύστημα δημοκρατικό και όσο το δυνατόν περισσότερο "ανοιχτό" και δίκαιο, όμως ποιοι είναι οι στόχοι και οι επιδιώξεις του;

Θέλω να πω ότι, πέραν από τις όποιες βελτιώσεις που το ΠΑΣΟΚ επιδιώκει να επιφέρει στο εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας, θα πρέπει να περιγράψει και πού οδηγεί αυτό το σύστημα. Ποια θα είναι η σχέση του με την αγορά εργασίας και με την οικονομική ανάπτυξη της χώρας, με τα εκπαιδευτικά συστήματα των εταίρων μας στην Ευρώπη, με το αναπτυξιακό μοντέλο του δυτικού κόσμου, με τη διαπολιτισμικότητα ως στοιχείο διαμόρφωσης πολιτικής συνείδησης, με διάφορα τέτοια στοιχεία.

Νομίζω ότι σε αυτά τα παραπάνω απάντηση δεν δίνεται -τουλάχιστον, ακόμα. Αυτή η έλλειψη σαφούς στοχοθεσίας και "φιλοσοφίας" αφήνει ένα ακόμα κενό και, κατά την άποψή μου, αδυνατίζει σημαντικά μια πολύ ενδιαφέρουσα πρωτοβουλία. Αυτό, δε, που με ενοχλεί περισσότερο είναι ότι λείπει η ουσιαστική αίσθηση της "τομής" που το σύστημα χρειάζεται για να προχωρήσει πραγματικά. Ας σπάσουν και μερικά αυγά, παιδιά, δεν κάνει κακό...