27 Φεβρουαρίου 2008

Ζήσε τις Νευρώσεις σου


Οι Neurosis είναι θεοί.
Όποιος λέει ότι ακούει ροκ και δεν τους ξέρει, είναι άσχετος.
Οι Neurosis αλλάξαν τον τρόπο με τον οποίο κάποιος γράφει και ακούει μουσική.
Οι Neurosis υπάρχουν από το 1985 και έχουν αλλάξει μόνο ένα μέλος και τους visual collaborators τους (τρεις).
Οι Neurosis ξεκίνησαν ως hardcore punk και σήμερα παίζουν αποκαλυπτικό post-metal-rock-ambient και όλα τα ενδιάμεσα είδη.
Οι Neurosis είναι φίλοι με τον Jello Biafra, κολλητοί με τον Steve Albini, φίλοι της Jarboe, συνεργάτες των Amber Asylum.
Οι Neurosis έχουν επηρεαστεί εξίσου από τους Amebix, τους Swans, τους Pink Floyd και τον Johnny Cash.
Οι Neurosis έχουν επιρρεάσει τους Isis, τους Mastodon, τους Cult Of Luna, τους Tool, μερικές εκατοντάδες post metal συγκροτήματα, και ιδέες τους έχουν "περάσει" στη μουσική των Mogwai, των Godspeed You! Black Emperor, των Explosions In The Sky και οιουδήποτε συγκροτήματος "παίζει" με την ένταση της μουσικής του.
Το "Given To The Rising", τον τελευταίο δίσκο των Neurosis, τον έχω από τότε που κυκλοφόρησε, όμως μόλις τώρα τολμώ να γράψω για αυτόν.
Το "Given To The Rising" είναι αριστούργημα.
Γιατί δεν το έχεις αγοράσει ακόμα;

Όλα κράτει!


Ο Justin K. Broadrick είναι από τους καλλιτέχνες που θαυμάζω ασμένως: για το γεγονός ότι "εφηύρε" και εξέλιξε δύο σημαντικά μουσικά είδη (το grindcore με τους Napalm Death και το industrial metal και κάμποσα άλλα με τους Godflesh), για το γεγονός ότι ταυτόχρονα πειραματίστηκε με πολλά άλλα είδη, από την free jazz ως το gabba και από το dub ως το hip-hop, μέσω ων ουκ έστιν αριθμός projects, συνεργασιών ή "φιλικών συμμετοχών", για το γεγονός ότι κοντά στα 40 του άλλαξε ύφος (με τους Jesu που είναι το βασικό του project σήμερα παίζει μια μουσική που μοιάζει να συνταιριάζει τους Black Sabbath με τους My Bloody Valentine, με "κυριάρχο στοιχείο" τους δεύτερους...), για το ότι δεν σταματά να ψάχνεται και να πειραματίζεται.

Όμως, μάγκα μου, η παραγωγικότητά του έχει αρχίσει και με εκνευρίζει: μέσα στο 2007 κυκλοφόρησε επισήμως ένα L.P., τρία E.P.s, μια συλλογή με outtakes και ένα split με τους Eluvium. Ταυτόχρονα, ανήγγειλε κά'να-δυο ακόμα projects και άλλες τόσες συνεργασίες (σημαντικότερη αυτή με την Jarboe). Και, λυπάμαι που το λέω, αλλά η ποιότητα της δουλειάς του είναι πλέον αμφίβολη στα μάτια μου. Είμαι της άποψης ότι είναι λάθος να κυκλοφορείς ό,τι ηχογραφείς (...δείτε τι έχουν πάθει στο παρελθόν οι Fall ή οι Metallica) και ότι πρέπει να γίνεσαι και editor του εαυτού σου. Άσε που τα περισσότερα πράγματα που κυκλοφορεί, τα κάνει μόνος του, χωρίς input από άλλους μουσικούς (όπως συνέβαινε στο παρελθόν, π.χ. με τον τρομερό Kevin Martin), με αποτέλεσμα να ακούγωνται λίγο, εχμ, κουρασμένα. Justin, βάλε φρένο. Θα σ' αγαπάμε και με λιγότερους δίσκους το χρόνο!

25 Φεβρουαρίου 2008

Ιστολογώ, μαγνητοφωνείς, λογοκρίνουν


Μετά από ένα δύσκολο διάστημα, επιστρέφω και τα πράγματα δεν είναι καλά: μιλώ για την "υπόθεση Press.gr". Να ξεκαθαρίσω ότι το Press.gr δεν τό'χα ευαγγέλιο, ούτε και το πολυδιάβαζα, καθώς ο ρόλος του μου φαινόταν, τουλάχιστον, αμφιλεγόμενος. Άσε που αρκετά από τα κείμενά του ήταν τόσο κακογραμμένα, που, εμένα τουλάχιστον, μου προκαλούσαν πονοκέφαλο.

Όμως, με ανησυχεί ιδιαιτέρως το γεγονός ότι οι Αρχές αρχίζουν να ασχολούνται τώρα με το Press.gr, όπως τώρα μετατρέπεται η παράνομη μαγνητοφώνηση/μαγνητοσκόπηση σε κακούργημα: σε μια περίοδο που τουλάχιστον ένα τέτοιο "προϊόν" φέρεται να θίγει προσωπικά την "κεφαλή" της κυβέρνησης.

Και θα μου πείτε ότι, κάποια στιγμή, πρέπει από κάπου να γίνει η αρχή για την ουσιαστική προστασία αυτών των ρημαδιασμένων των προσωπικών δεδομένων. Όμως, με προβληματίζει πολύ το γεγονός ότι όλα γίνονται τώρα: όταν διάφορες εκπομπές της τηλεόρασης διαπόμπευαν δημόσια πρόσωπα με κρυφές κάμερες, όλα ήταν μια χαρά για την κυβέρνηση. Τώρα, όμως, που "επικρέμεται" το DVD του Ζαχόπουλου, τώρα τους έπιασε ο πόνος.

Φυσικά, αν αποδείχθούν οι περίεργες πρακτικές για τις οποίες κατηγορείται το Press.gr, τότε το πράγμα χοντραίνει. Άσε που, διάφοροι "ιεροεξεταστές" έχουν βάλει στο στόχαστρο το σύνολο των blogs. Όμως, μάγκες, δε μου βγάζετε απ' το μυαλό τις λέξεις που συνοδεύουν όλες τις ενέργειες της κυβέρνησης που σχετίζονται με τις υποθέσεις αυτές: συγκάλυψη και λογοκρισία. Είμαι παρανοϊκός;...

19 Φεβρουαρίου 2008

Μερικές "λευκές" σκέψεις


Τώρα που το χιόνι και ο πάγος έχουν πλέον λυώσει, έχω την αίσθηση ότι μπορώ να καταθέσω μερικές σκέψεις για τα όσα περάσαμε στην Αθήνα αυτές τις ημέρες. Νομίζω ότι οι περισσότερες είναι κοινές για όλους μας:

- Τα αλληλοσυχαρίκια μεταξύ υπουργών για την "καλή αντίδραση" μπροστά στο χιονιά ήταν τουλάχιστον άχρηστα και υπερβολικά. Εκτός κι αν ήταν τόσο απαισιόδοξοι που ακόμα και τα λιγότερα προβλήματα που δημιουργήθηκαν τους έκαναν να θέλουν να πανηγυρίσουν.

- Το χιόνι που έπεσε φέτος, είμαι σίγουρος ότι ήταν λιγότερο και από το 2002 και από το 2004 και ως διάρκεια και ως ποσότητα. Οπότε, τα προβλήματα που δημιουργήθηκαν ήταν σημαντικά, ό,τι κι αν λεν οι διάφοροι υπευθυνοανεύθυνοι.

- Τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ συμπεριφέρθηκαν με τη γνωστή τους υστερία, κατορθώνοντας να χαθεί κάτω από τα expletives κάθε πιθανή χρήσιμη πληροφορία που θα μπορούσαν να δώσουν. Εδώ, πάντως, καμία έκπληξη.

- Απορία μου: όλοι αυτοί οι "παγιδευμένοι" στην Αττική Οδό το απόγευμα της Κυριακής, τι διάολο έκαναν; Πού πήγαιναν μες στη χιονοθύελλα; Και τους δεκάδες ηλίθιους που κυκλοφορούσαν χθες και προχθες χωρίς αλυσίδες πάνω σε παγωμένους δρόμους, τι θα τους κάνουμε;

- Σύντροφοι στα μέσα μαζικής μεταφοράς: τι θα γίνει με την περίπτωσή σας; Κι άντε, να καταλάβω να μην κυκλοφορούν λεωφορεία, λόγω πάγου. Τα δρομολόγια του ηλεκτρικού γιατί είχαν προβλήματα; Επίσης, ο Προαστιακός γιατί είχε μεγάλες καθυστερήσεις; Και, τέλος πάντως, μια συγνώμη από τους επιβάτες που ξεπάγιαζαν στις αποβάθρες του θα ακουστεί;

- Η προετοιμασία του Κράτους για την κακοκαιρία ήταν τουλάχιστον πλημμελής και δεν το λέω εγώ, αλλά ακόμα και άνθρωποι που προέρχονται από το χώρο της κυβερνώσας παράταξης (π.χ. Νικήτας Κακλαμάνης). Επίσης, με αφήνουν παντελώς αδιάφορο οι κόντρες υπουργείων και ΟΤΑ: αν κάποιος καθάρισε δρόμο χωρίς να είναι της αρμοδιότητάς του, καλά έκανε, απ' τη στιγμή που δεν τον καθάρισε το αρμόδιο υπουργείο.

Αυτά, σε γενικές γραμμές, και ελπίζω να μη χρειαστεί να επανέλθω...

15 Φεβρουαρίου 2008

My Bloody Valentine...


Τώρα που ΑΥΤΗ η μέρα έλαβε τέλος, νομίζω ότι μπορώ να σας εκμυστηρευθώ ένα-δυο πραγματάκια. Όμως, προσοχή! Τσιμουδιά σε κανέναν, ιδίως, δε, στην καλή μου, που -γενικώς- αρέσκεται σε ρομάντσο και λουλούδια και τα τοιαύτα και έτσι και μάθει τι θα σας πω, θα με χαρακτηρίσει αναίσθητο γουρούνι... 'Ντάξει, λοιπόν; Ούτε κουβέντα, ε;...

ΟΚ, το ομολογώ. Tα μόνα πράγματα που μου έρχονται στο μυαλό την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου είναι τα εξής τρία
1. Η Σφαγή της Ημέρας του Αγίου Βαλεντίνου, όταν ο Al Capone ξεπάστρεψε σημαντικά μέλη αντίπαλης συμμορίας.
2. Το συγκρότημα My Bloody Valentine, το οποίο κατόρθωσε να συνδυάσει αιθέριες μελωδίες με απίστευτο θόρυβο.
Και 3. Το τραγούδι "Heart-shaped Box" των Nirvana, με εκείνο το υποβλητικό, παράξενο videoclip.

Κατά τα άλλα, το όλο πανηγυράκι με αφήνει παντελώς αδιάφορο. Άλλωστε, τα λουλούδια του ανθοπωλείου μπορεί να είναι όμορφα και περιποιημένα, αλλά δεν μυρίζουν...

12 Φεβρουαρίου 2008

Τσαμπουκάδες άνευ λόγου (;)...


Λοιπόν, βρίσκω πολύ χαριτωμένα τα όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα με τα "μαλλιοτραβήγματα" μεταξύ ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ και ΣΥΝ, με αφορμή την εκλογή Τσίπρα στην προεδρία του ΣΥΝ. Κατά τη γνώμη μου, η αντίδραση ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ είναι άκρως φοβική, χωρίς, μάλιστα, να έχουν και κάποιον συγκεκριμένο λόγο για να φρικάρουν τόσο: πριν "πέσουν να φαν" τον Τσίπρα και το ΣΥΝ, ας περιμένουν να δουν τι θα κάνει.

Όμως, τελικά, λόγοι ουσίας υπάρχουν γι' αυτές τις αντιδράσεις: τόσο το ΠΑΣΟΚ, όσο και το ΚΚΕ διαπιστώνουν ότι ο ΣΥΝ εμφανίζεται να είναι πιο θελκτικός προς τους πολίτες που κινούνται προς τα Αριστερά. Ο λόγος του αρέσει περισσότερο από τον δικό τους, ο Τσίπρας δείχνει πιο ζωηρός από τις ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕ και, στην τελική, και τα δύο αυτά κόμματα δείχνουν να μην πείθουν ως σοβαρές εναλλακτικές προτάσεις έναντι του κατήφορου της ΝΔ.

Το ΠΑΣΟΚ ακόμα δεν έχει βρει βηματισμό, ενώ το ΚΚΕ εμφανώς "κάνει πλάτες" στην κυβέρνηση. Είναι απολύτως φυσιολογικό ο κόσμος να στραβώνει με αυτά τα δύο κόμματα και να βλέπει στο ΣΥΝ μια καλύτερη πρόταση. Ίσως όχι κυβερνητική, αλλά σίγουρα πολιτική. Κι αυτό έχει "τρελάνει" ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ. Όχι τόσο το ότι δεν πείθουν, όσο το ότι ο ΣΥΝ τα τελευταία τέσσερα χρόνια, από κόμμα ικεσίας (βάλτε μας, καλιέ, στη Βουλή, καλιέ, που είμαστε φτωχοί μα τίμιοι, καλιέ...), έγινε κόμμα λόγων και έργων.

Αυτό δε σημαίνει ότι όλα είναι καλά καμωμένα στο ΣΥΝ. Όμως, λάθη δεν κάνει, μόνο όποιος δεν κάνει τίποτα. Σύντροφοι στη Χαριλάου Τρικούπη και στον Περισσό, για σκεφθείτε το λίγο, αντί να περιορίζεστε στο να επιχειρείτε να απαξιώσετε τον Τσίπρα...

9 Φεβρουαρίου 2008

Δέκα δίσκοι που μάλλον δεν έχετε ακούσει...


...ενώ θα έπρεπε, αν θέλετε να έχετε μια σφαιρική άποψη του μεταπάνκ rock'n'roll (κι όχι μόνο!). Η σειρά δεν είναι αξιολογική, 'ντάξ';

1. Fushitsusha "Pathetique" (1996): δύσκολα θα βρει κανείς μια πιο avant garde προσέγγιση στο ροκ. Το τρίο των Keiji Haino (κιθάρα, φωνητικά), Yasushi Ozawa (μπάσο) και Jun Kosugi (ντραμς) δημιουργεί το απόλυτο abstraction του ροκ, χωρίς ποτέ να μπαίνει στα χωράφια της τζαζ. Σχεδόν 75 λεπτά απόλυτου πάθους και δύναμης, χωρίς ούτε ένα βαρετό ή περιττό δευτερόλεπτο.

2. The Gun Club "The Fire Of Love" (1981): εδώ μιλάμε για το σημαντικότερο αμερικανικό συγκρότημα της δεκαετίας του '80 και ένα από τα σημαντικότερα ντεμπούτα όλων των εποχών του ροκ. Ο μακαρίτης πλέον Jeffrey Lee Pierce (κιθάρα, slide, φωνή) απαγάγει διά της βίας την αμερικανική roots μουσική, την μπουκώνει με όλη την ενέργεια του πανκ και την αμολάει στο ανυποψίαστο κοινό. Blues απ' την κόλαση, country του νεκροταφείου και της καταιγίδας, voodoo shuffle, όλα μαζί σε μια θύελλα από ξυραφιστά riffs και κραυγές coyote. Τέλειος, τρομακτικός και ανεπανάληπτος δίσκος.

3. Godflesh "Slavestate" (1991): θεωρητικά είναι Ε.Ρ., πρακτικά διαρκεί μια ώρα, και στέλνει κάθε προκατάληψη στο διάβολο, δημιουργώντας εκ του μη όντως νέα μουσικά είδη (electro-grindcore; dance metal; intustrial hip-hop; δώστε εσείς τους ορισμούς...). Το ντουέτο των Justin K. Broadrick (κιθάρα, φωνή, προγραμματισμός) και Benny G.C. Green (μπάσο, προγραμματισμός) γεννά ένα υβρίδιο της extreme μουσικής που πολλοί θα επιχειρήσουν να μιμηθούν, όμως κανείς δεν θα αγγίξει την τελειότητα αυτού του δίσκου.

4. Skullflower "IIIrd Gatekeeper" (1992): τι συμβαίνει όταν τρεις άγγλοι stoners αποφασίζουν να γράψουν doomοειδή ψυχεδέλεια; Συμβαίνουν οι Skullflower και το "IIIrd Gatekeeper", ένας δίσκος που λατρεύει τον κιθαριστικό θόρυβο κάθε είδους, την επανάληψη και τις έξυπνες εσωτερικές δυναμικές σε καθένα από τα εννιά κομμάτια που τον απαρτίζουν. Κατάλληλο για μακρινά -ευχάριστα ή όχι, δεν έχει σημασία- trips.

5. Big Black "Songs About Fucking" (1987): πριν ο Steve Albini γίνει ένας από τους πλέον περιζήτητους μηχανικούς ήχου (ΜΗΝ τον αποκαλέσετε ποτέ παραγωγό, δαγκώνει!), ήταν ο ιδρυτής των Big Black, ενός από τα σημαντικότερα πανκ συγκροτήματα της σκηνής του Σικάγο. Οι Big Black χαρακτηρίζονταν από την απουσία ντράμερ (είχαν ένα Roland drum machine), τον εξαιρετικά οξύ ήχο τους (οι δύο κιθάρες ακούγονται σαν να τις παίζουν με καρφιά, αντί για πένες), την τρομακτική ένταση της μουσικής (σε κάνει να θες να αρχίσεις να δέρνεσαι, ακόμα και με τον εαυτό σου) και τα ιδιαιτέρως σκληρά και μακάβρια θέματα των τραγουδιών (εκρήξεις βομβών της Μαφίας, δολοφονίες χωρίς λόγο, μια ενδιαφέρουσα εξήγηση για τα οράματα των χριστιανών του Μεσαίωνα, νευροπαραλυτικές ασθένειες, προδοσία και πάει λέγοντας). Ο δίσκος είναι καταπληκτικός και έχει και μια have-to-hear-it-to-believe-it διασκευή του "Τhe Model" των Kraftwerk.

6. Neurosis "Souls At Zero" (1992): όταν ο Jello Biafra των Dead Kennedys υπέγραψε τους Neurosis στην εταιρεία του (Alternative Tentacles), πρέπει να το έκανε α) επειδή ήταν από το San Fancisco και/ή β) επειδή νόμιζε ότι έπαιζαν death metal, που εκείνη την εποχή ήταν της μοδός. Όπως και νά'χει, οι Neurosis του παρέδωσαν ένα δίσκο που δεν είχε σχέση με τίποτα απ' όσα ακούγωνταν εκείνη την εποχή. Πώς είναι ο δίσκος; Φανταστείτε τους Pink Floyd και τους Swans να παίζουν μαζί doom metal, ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΔΥΟ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑΤΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ! Ακούγεται ψυχωτικό, όμως ο δίσκος είναι αριστούργημα: συνθέσεις μεγάλες σε όγκο και νοήματα, γεμάτες δυναμικές αλλαγές και παράξενες ενορχηστρώσεις, απίστευτη ένταση και απαράμιλλη ψυχική κατάθεση από τα μέλη του συγκροτήματος. Αν δεν έχετε το "Souls At Zero", δεν μπορείτε να καταλάβετε γιατί το ροκ μπορεί να γίνει υπερβατική εμπειρία.

7. The Dillinger Escape Plan "Calculating Infinity" (1999): σαν δίσκος των 33 στροφών των Neurosis, παιγμένος στις 78 στροφές, σε remix του Ornette Coleman. Ξεθάψτε τα εγχειρίδιά σας των ανωτερών μαθηματικών και... καλό κουράγιο! Α, κι ο τραγουδιστής λέγεται Dimitri Minakakis...

8. Infectous Grooves "Groove Family Cyco" (1994): όταν ο Mike Muir των Suicidal Tendencies (κλασσικό hardcore punk συγκρότημα από το L.A.) αποφασίζει να χαλαρώσει, παίζει funk. Ένα funk που θα έκανε τους Black Flag και τον George Clinton υπερήφανους, για εντελώς διαφορετικούς λόγους. Δίσκος κατάλληλος και για χορό, και για headbanging. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;

9. Fugazi "Repeater" (1990): το πιο έξυπνο hardcore συγκρότημα της σκηνής της D.C. στο "εναρκτήριο λάκτισμά" του. Μουσικότητα, πάθος, ευφυΐα, όλα μαζί συγκεντρωμένα σε ένα δίσκο που θα σας κάνει να χοροπηδάτε και -ταυτόχρονα- να σκέφτεστε. Parfait!

10. Painkiller "Guts Of A Virgin/Buried Secrets" (1998): ο δίσκος που χρησιμοποιώ για να "σκοτώνω" όσους μου λένε ότι τους αρέσει η τζαζ: ο John Zorn (σαξόφωνο), o Bill Laswell (μπάσο) και ο Mick Harris (ντραμς) δημιουργούν ένα υβρίδιο της free jazz, του dub και του grindcore που μοιάζει να είναι κατάλληλο για να διατρυπά τύμπανα και να σκοτώνει ηλιθίους. Στο "Buried Secrets" παίζουν (πού; ακόμα ψάχνω...) και οι Godflesh. Ο μόνος δίσκος που με τρομάζει κάθε φορά που τον ακούω...

(Υ.Γ.: δεν κάνω κανένα link. Ψάξτε και βρείτε μόνοι σας, όσοι ενδιαφερθείτε...)

8 Φεβρουαρίου 2008

Πού είναι ο Χατζηπετρής;


Έτσι, λοιπόν. Δε φταίει κανείς. Παρά μόνο μια σχετικά νεαρή συμβασιούχα που είχε ερωτικές σχέσεις με τον πολιτικό της προϊστάμενο στο υπουργείο Πολιτισμού. Όλοι οι άλλοι είναι απλώς "προεδρεύοντες". Όπως έλεγε παλιότερα, όταν αληθινά άξιζε, ο Λαζόπουλος: "Δεν ξέρω, δεν είδα, δεν άκουσα, δεν είν' η μάνα μ' μέσα"... Ουδείς είδε το DVD. Κάποιος το πήρε, κάποιος το έδωσε σε κάποιον άλλο, κάποιος άλλος έμαθε γι' αυτό, κάποιοι τρίτοι το πήραν στα χέρια τους, αλλά σιγά μην το έβλεπαν. Υπάρχουν υπόνοιες για εκβιασμό, αλλά ουδείς ξέρει ποιος εκβίασε ποιον και γιατί και, τελικά, χωρίς να έχει γίνει τίποτα, ένας κορυφαίος κυβερνητικός παράγοντας ακόμα παλεύει για τη ζωή του στο νοσοκομείο και μια γυναίκα βρίσκεται στη φυλακή.

Ξέρετε, δεν περίμενα και κάτι καλύτερο. Η Δικαιοσύνη έχει προ πολλού πάψει να είναι τυφλή και απλώς αλληθωρίζει προς την εκάστοτε πολιτική εξουσία και τις βουλές της. Η πολιτική ζωή έχει πέσει σε πίθο των Δαναϊδων, οπότε σιγά μην κάνει τον κόπο για κινήσεις πιο διακριτικές, πιο πολιτικές. Άσε, μωρέ, κι έχουμε και δουλειές να κάνουμε. Κουκούλωστα όλα σβέλτα και όποιος καταπιει το χάπι, το κατάπιε. Ακόμα και τα ΜΜΕ μπορεί να έχουν ένα ειρωνικό μειδίαμα στα χείλη, όμως για την "ταμπακιέρα" δεν λένε κουβέντα, καθώς κι αυτά αποτελούν γενεσιουργό παράγοντα αυτού του "φαύλου κύκλου".

Οπότε; Οπότε, ας βρούμε και τον Χατζηπετρή, να του ρίξουμε κι αυτουνού κάμποση απ' την ευθύνη, να καθαρίσουμε...

Καλό κουράγιο, κ. Ιερώνυμε


(Πριν μπω στο κυρίως πιάτο, να υπενθυμίσω σε όλους τους ενδιαφερόμενους και κυρίως σε κομματικά στελέχη της ΝΔ ότι η κυρία (με κάπα κεφαλαίο) Μαριέττα Γιαννάκου περνά "γολγοθά" στο νοσοκομείο. Λίγη συμπαράσταση και συμπόνια δεν βλάπτει, έτσι, αστέρια μου;...)

Τον μητροπολίτη Θηβών και νυν Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Ιερώνυμο δεν τον γνωρίζω, ούτε ως άνθρωπο, ούτε ως Ιεράρχη. Μαθαίνω από ανθρώπους που τον ξέρουν και τους οποίους εμπιστεύομαι ότι είναι σοβαρός, μορφωμένος, πιστός, ανοιχτό μυαλό, έξυπνος, ανθρωπιστής, ελάχιστα "μηντιακός", πολύ "θεσμικός", αδιάφθορος μέχρι κεραίας, ταπεινός και λιτός. Ότι αντιλαμβάνεται το ρόλο του Ιεράρχη με την βαθύτατα πνευματική/θρησκευτική του έννοια και ότι δε γουστάρει με τίποτα τις διάφορες ιστορίες που ο συγχωρεμένος ο Χριστόδουλος έκανε (ανέκδοτα, άποψη και θέση επί παντός του επιστητού, κλπ). Τον "πάει" και ο Ιωαννίνων Θεόκλητος, γεγονός που στα μάτια μου του δίνει μεγάλο bonus. Επίσης, γουστάρω πολύ τη στάση που κράτησε με την υπόθεση της κατηγορίας που δέχθηκε για οικονομικά σκάνδαλα: πήγε στα δικαστήρια και δεν έκανε πίσω, ούτε συμφωνία κάτω από το τραπέζι, πήγε μέχρι τέλους και αθωώθηκε από τη "λάσπη" που του ρίξανε διάφοροι, προκειμένου να μην εκλεγεί Αριχεπίσκοπος Αθηνών το 1998.

Στα συν του είναι και το γεγονός ότι η Μητρόπολη Θηβών έχει τους περισσότερους πτυχιούχους ιερείς, κάτι που δείχνει ότι ο Ιερώνυμος εκτιμά τα μυαλά που σκέφτονται και λίγο πέρα από τα Δόγματα και τους Ιερούς Κανόνες. Έχει τηρήσει και μια πολύ καλή στάση στο ζήτημα των επαφών της Ορθόδοξης με την Καθολική Εκκλησία, ήταν αντίθετος με τις λαοσυνάξεις για τις ταυτότητες, έχει ιδιαιτέρως προοδευτικές θέσεις για τις σχέσεις Εκκλησίας - Κράτους. Και άπαντες συμφωνούν ότι το έργο του στο πλαίσιο της Μητρόπολης Θηβών ήταν κάτι παραπάνω από φιλανθρωπικό: ήταν μια ειλικρινής προσπάθεια πραγματικής προσφοράς της Εκκλησίας προς ανθρώπους που είχαν ανάγκη, προς την κοινωνία. Ξέρετε, αυτό στα δικά μου μάτια λέγεται "προσέγγιση της Εκκλησίας με την Κοινωνία" κι όχι τα διάφορα "σας πάω", και τα ανέκδοτα.

Όλα αυτά, λοιπόν, συνθέτουν κατά τη γνώμη μου μια πολύ θετική εικόνα για το νέο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών. Ωστόσο, δεν δίνουν απάντηση στο τι θα γίνει με την Εκκλησία. Μια Εκκλησία που έχει μια αμύθητη περιουσία, μια Εκκλησία που χρειάζεται βαθιά και ουσιαστική κάθαρση, μια Εκκλησία που η παρεμβατικότητά της σε τομείς που δεν την αφορούν -πάντα εν ονόματι του λαού. Κάτσε, ρε μάγκα, ποιου λαού; Σε εξέλεξε κανένας για να τον εκπροσωπείς;- έχουν προκαλέσει σημαντικά προβλήματα στην κοινωνία, μια Εκκλησία γεμάτη οργανώσεις που παίζουν έναν -τουλάχιστον- περίεργο ρόλο και στοιχεία που ξεπερνούν ακόμα και τον ορισμό του ακραίου. Μπορεί ο κ. Ιερώνυμος να προχωρήσει στις τομές που είναι απαραίτητες για την πνευματική αναγέννηση της Εκκλησίας;

Πολύ αμφιβάλλω. Η (δυσ)λειτουργία της Εκκλησίας της Ελλάδος ως οργανισμού δίνει ψωμί σε πολλά "παράσιτα", τα οποία πολύ δύσκολα θα αφήσουν το μπεζαχτά. Θεωρώ ότι λίαν συντόμως ο κ. Ιερώνυμος θα αρχίσει να δέχεται εκ νέου "πυρά" και "λάσπη", ενδεχομένως περιφερειακά. Λυπάμαι που δεν αισιοδοξώ, γιατί η εικόνα του νέου Αρχιεπισκόπου μου είναι εξαιρετικά συμπαθής. Μακάρι να βρει το κουράγιο και τις απαραίτητες συμμαχίες εντός και εκτός Εκκλησίας για να κάνει τη μεγάλη κάθαρση. Αν τα καταφέρει, θα έχει κάνει το μεγάλο άλμα για την πορεία της Εκκλησίας στο μέλλον.

(η φωτο είναι από την "Ελευθεροτυπία")

5 Φεβρουαρίου 2008

Αει σιχτίρ, πια!!!


Υπό νορμάλ συνθήκες, θα διασκέδαζα αφάνταστα με το ξεβράκωμα των μπάτσων, μετά τα επεισόδια του Σαββάτου, όταν με τη συμπεριφορά τους επιβεβαίωσαν τα 2/3 του γνωστού συνθήματος: "μπάτσοι, TV, νεοναζί/όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί". Επίσης, θα καταδιασκέδαζα με την απέραντη ανοησία που επέδειξαν οι Χρυσαυγήτες, οι οποίοι είχαν τόση όρεξη να πλακωθούν με τα φρικιά και "να πάρουν το αίμα τους πίσω", που δεν τήρησαν ούτε τα προσχήματα και έδερναν μαζί με τα ΜΑΤ. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με την απέραντη αμηχανία που δείχνει η "συντεταγμένη Πολιτεία" (ΧΑ!) για το νέο χαμό θα έπρεπε να μου προκαλούν βαθύτατη θυμηδία.

ΟΜΩΣ...

Όμως, δεν εκχωρώ σε κανένα κερατά το δικαίωμα να μου απαγορεύει με τη συμπεριφορά του να κινούμαι με -τουλάχιστον στοιχειώδη- ασφάλεια μέσα στην πόλη μου. Ούτε στους μπάτσους, ούτε σε κάποιο Νεάντερταλ, είτε "ακροαριστερό", είτε "ακροδεξιό", ούτως ή άλλως, όλοι θλιβερά χουλιγκάνια είναι. Επίσης, απαγορεύω -και είναι συνταγματικό μου δικαίωμα- η ασφάλειά μου, η ασφάλεια των δικών μου, η ασφάλεια οιουδήποτε πολίτη να διακυβεύεται, επειδή κάποιοι που είναι επιφορτισμένοι και ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ για να κάνουν αυτό το πράγμα, παίζουν χυδαία και εμφανή "παιχνιδάκια", εν ονόματι δεν ξέρω κι εγώ ποιων σκοπιμοτήτων.

Και επειδή μπορεί να παρεξηγηθούν αυτά που γράφω, τονίζω ότι μέσα σε αυτό τον οχετό συμπεριλαμβάνω και τα φρικιά, τα οποία ανάθεμα κι αν καταλαβαίνω τι επιδιώκουν. Εκτός κι αν δεν υπάρχουν και είναι απλώς παρακρατικοί, οι οποίοι εκτελούν διατεταγμένη υπηρεσία διασάλευσης της τάξης για ίδιους ή αλλότριους σκοπούς. Αν, πάντως, δεν ισχύει σε πλήρη έκταση αυτό το σενάριο, τότε τα φρικιά μια χαρά τα έχουν καταφέρει: την επόμενη φορά, μαζί με τους Χρυσαυγήτες, θα τα δέρνουν και άσχετοι που έχουν φτάσει στο αμήν με την τυφλή τους και άνευ ουσίας βία. Άσε που εξέθεσαν και σοβαρούς ανθρώπους, οι οποίοι προσπαθούσαν με πολιτικά επιχειρήματα και αντιταχθούν στην εκδήλωση των Χρυσαυγητών.

Κατά τα λοιπά, έχω σιχαθεί αυτές τις ηλίθιες ιστορίες. Μπορούν να φύγουν όλοι αυτοί οι τύποι (μπάτσοι, φρικιά, νεοναζί) και να πάνε στην έρημο Γκόμπι, να σκοτωθούν με την ησυχία τους; Πιστέψτε με, δε θα λείψουν σε κανέναν.

(η φωτο είναι από το in.gr)

2 Φεβρουαρίου 2008

Φασματικοί ήχοι για παραξενη τέχνη


Ομολογώ ότι τον Banks Violette δεν τον γνώριζα πριν. Ωστόσο, απ' ό,τι καταλαβαίνω από τα όσα διαβάζω εδώ κι εδώ γι' αυτόν, πρέπει να είναι αρκετά σημαντικός εικαστικός καλλιτέχνης, αν και εμένα μου κάνει για λίγο μουρλός (με την καλή έννοια). Anyway (που λεν και στο χωριό του Κουλούρη), σε μια έκθεσή του, ο τυπάκος είχε την εξής ιδέα: αφού αναπαρήγαγε με ρητίνη και αλάτι τα όργανα και τους ενισχυτές των SunnΟ))) (προφέρεται Σανν), έβαλε την ημέρα των εγκαινίων το συγκρότημα σε ένα κλειστό δωμάτιό, ένα όροφο κάτω από την έκθεση, να παίξει ένα κομμάτι ειδικά γραμμένο για την περίσταση, επιδιώκοντας να δημιουργήσει μια αίσθηση παρουσίας/απουσίας, η οποία -προφανώς- ταίριαζε με το concept των εκθεμάτων.

Οι SunnO))) εμφανώς γούσταραν την όλη φάση, κάλεσαν μαζί τους για το κονσέρτο για τα εγκαίνια της έκθεσης τον Attila Csihar (Mayhem), τον Joe Preston (Earth, Thrones) και τον Atsuo (Boris) και έκαναν αυτό που ο Violette τους ζήτησε. Επίσης, προφανώς γούσταραν και το κομμάτι που έγραψαν για την περίσταση και αποφάσισαν να το εκδώσουν σε μια εκδοχή που πολύ μου αρέσει: μόνο βινύλιο, μόνο περιορισμένο αριθμό κομματιών (7.777) και ελάχιστα μη διαθέσιμα στο εμπόριο cd. E, από χθες, είμαι ένας από τους 7.777 τυχερούς που έχουν στα χέρια τους το δίσκο αυτό, που τιτλοφορείται "Oracle", και πρέπει να πω ότι για τους φίλους του πειραματικού drone, είναι μια χαρά.

Για τους SunnO))) κάποια στιγμή θα μιλήσω πιο αναλυτικά. Απλώς, ήθελα να πω την ιστορία του "Oracle", κυρίως για να δείξω ότι: α) στις galleries δε χρειάζεται να παίζει μόνο νερωμένη jazz ή new age B/S και β) και (κάποια από) τα "μέταλλα" (οι SunnO))) θεωρούνται ότι ανήκουν στο ευρύτερο είδος) έχουν και απόψη και γούστο και θέση για/στην τέχνη. Αυτά και θα επανέλθω...