30 Ιουνίου 2008

Ch-ch-ch-changes

Πριν από αρκετά χρόνια σταμάτησα να διαβάζω τον ελληνικό μουσικό τύπο και, γενικώς, μέχρι πρόσφατα απέφευγα να ασχοληθώ. Ωστόσο, πριν από λίγες μέρες έπεσε στα χέρια μου το ανανεωμένο "Δίφωνο" και αποφάσισα να του ρίξω μια ματιά. Δεδομένου ότι πριν από λίγους μήνες άλλαξε ιδιοκτησία και πέρασε στα χέρια του Γιαννίκου -ο οποίος έχει και τη δισκογραφική "Λύρα"-, περίμενα πολύ χειρότερη εικόνα από αυτή που είδα.

Δηλαδή, περίμενα ένα απόλυτο "λιβάνισμα", αλλά είδα ένα περιοδικό το οποίο προσπαθεί -μέσα στο δεδομένο πλαίσιο, στο οποίο κινείται- να ενημερώσει για τα τεκταινόμενα στην "ποιοτική" ελληνική μουσική. Εντάξει, η συνέντευξη-αφιέρωμα στους Ονειράμα δεν μπορώ να πω ότι με ξετρέλανε, αλλά υπήρχαν κι άλλα θεματάκια, όπως αυτό για τη μουσικοθεραπεία και την ειδική μουσική αγωγή (αν τα γράφω σωστά...), που και από τη συνήθη θεματολογία του περιοδικού ξεφεύγουν και πληροφοριακά -με την καλή έννοια- είναι.

Α, ναι, μου άρεσε και το αφιέρωμα στη λατέρνα, άσχετα αν η λατέρνα αυτή καθαυτή δε μ' αρέσει. Εντάξει, κάποια κείμενα και συνεντεύξεις ήταν "προβλεπόμενα", αλλά τι να κάνεις γι' αυτό... At the end of the day, που λεν και στο χωριό του Γιώργου Παπανδρέου, το νέο Δίφωνο μου φάνηκε καλό, οπότε περιστασιακά λέω να το παρακολουθώ (για να μη λέτε ότι ακούω μουσική που σας τρομάζει...).

27 Ιουνίου 2008

Summer music

Μιας και το καλοκαιράκι έχει μπει για τα καλά, λέω να σας κάνω μια μουσική πρόταση για να βελτιώσετε την ατμόσφαιρα των βραδιών σας. Έχουμε και λέμε, λοιπόν: το όνομα αυτών Khanate και έχουν ήδη διαλυθεί. Τετραμελές συγκρότημα από τη NYC, αποτελούμενο από τους James Plotkin (μπάσο, σύνθια, παραγωγή), Stephen O' Malley (κιθάρα, visuals), Tim Wyskida (ντραμς) και Alan Dubin (vokills).

Δισκογραφία: Khanate (2001), Things Viral (2003), Capture & Release (2005), συν δυο-τρία εξαιρετικά περιορισμένης κυκλοφορίας live (αν κάποιος τα έχει και επιθυμεί να μου τα γράψει, ας επικοινωνήσει μαζί μου, εγώ αδυνατώ να τα βρω...).

Μουσικό ύφος: extreme (αλλά πολύ, πολύ, ΜΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ extreme) doom metal.

Μουσικά χαρακτηριστικά: χαμηλά κουρδισμένες κιθάρες που άλλοτε παίζουν κι άλλοτε δεν παίζουν riffs, ο ντράμερ μετρά περισσότερο παύσεις, παρά παίζει, αλλά όταν παίζει είναι σαν να σε χτυπά το Mjolnir, το μπάσο μοιάζει να κινείται στο χάος, κάπου-κάπου υπάρχουν και κάποιοι υποδόριοι ήχοι, ο τραγουδιστής ουρλιάζει κατά τρόπο που είναι πραγματικά ανησυχητικός: σαν ψυχοπαθής την ώρα που αισθάνεται το μυαλό του να χάνεται μέσα στον κυκεώνα της ψύχωσης.

Μουσική ατμόσφαιρα: εξαιρετικά καταπιεστική, καταθλιπτική, αρρωστημένη. Η μουσική δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το κλασικό doom (βλ. Black Sabbath, Pentagram, St. Vitus, κλπ). Αντιθέτως, μοιάζει να παίρνει ιδέες και ιδεολογία από πρώιμους Swans, γκοθοθορυβοποιούς, πειραματικά συγκροτήματα και να την οδηγεί στο (λογικό; παράλογο;) άκρο της, μειώνοντας την ταχύτητα σε παγετωνικούς ρυθμούς και πολλαπλασιάζοντας τους παράγοντες δυσφορίας. Μουσική άλλοτε άμορφη, άλλοτε σκληρή και αμετάβλητη σαν γρανίτης. Με απλά λόγια, μουσική που ρίχνει την θερμοκρασία περιβάλλοντος τουλάχιστον κατά δέκα βαθμούς Κελσίου.

Αποδοχή: από πλευρά κοινού, οι Khanate είτε έγιναν αντικείμενο απόλυτου θαυμασμού, είτε απόλυτου μίσους. Κατά παράξενο τρόπο, πολλοί κριτικοί τους αντιμετώπισαν ως art metal...

Να τους ακούσω;: Με τα χίλια, αν έχεις οιαδήποτε κακή διάθεση. Αν είσαι καλά, απόφυγέ τους: θα σε χαλάσουν και θα σε τρομάξουν.

Υ.Γ.: εδώ βρίσκεται link για το βίντεο του τραγουδιού "Dead". Πέραν της πλάκας, αν γενικώς αηδιάζετε ή ενοχλείστε από τη βία, ΑΠΟΦΥΓΕΤΕ ΤΟ!!!

23 Ιουνίου 2008

Φέρτε μου τον Clouseau!

Ειλικρινά, μερικές φορές αδυνατώ να κατανοήσω τον κ. Βενιζέλο. Χωρίς αμφιβολία, ο άνθρωπος είναι ευφυής και ευφραδής, όμως υπάρχουν περιπτώσεις που μου δίνει την εντύπωση ότι θυσιάζει αυτά τα χαρακτηριστικά του, προκειμένου να ικανοποιήσει τις εμμονές του ή να προβάλλει τη διαφορετικότητά του από τον Γ. Παπανδρέου, με αποτέλεσμα, στα δικά μου μάτια, να πατάει "μπανανόφλουδες".

Διότι, τι άλλο εκτός από "μπανανόφλουδα" είναι η πρότασή του, το ΠΑΣΟΚ να δημιουργήσει τη δική του "εξεταστική επίτροπή" για την υπόθεση της Siemens; Δηλαδή, τι θα κάνει; Θα συστήσει ομάδα εσωτερικών υποθέσεων; Θα φέρει ορκωτούς λογιστές; Θα φτιάξει το πασοκικό ΣΔΟΕ; Θα φέρει τον επιθεωρητή Clouseau; Και, τι προτίθεται να κάνει με τα αποτελέσματα της "εξεταστικής" αυτής;

Θα διαπομπεύσει δημοσίως όσους έχουν βρεθεί να τά'χουν πάρει; Θα κολλήσει τις φωτογραφίες τους στο δρόμο, να τους οικτήρουν οι πολίτες; Θα τους τιμωρεί με διαγραφή και μαστίγωμα; Αγαπητέ κ.Βενιζέλο μου, ειλικρινά σας το λέω, δεν σας πιάνω. Και, πολύ φοβάμαι, δεν σας πιάνει και κανένας άλλος εντός ή εκτός κόμματός σας.

Κατά την άποψή μου, η υπόθεση Siemens είναι μια εξαιρετική ευκαιρία για το ΠΑΣΟΚ να καθαρίσει με το παρελθόν του, να προχωρήσει μπροστά και να υποχρεώσει την κυβέρνηση να ξεκαθαρίσει τη θέση της σχετικά με το θέμα της διαφθοράς: όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού και, εμένα τουλάχιστον, μου μυρίζουν ιδέες συγκάλυψης...

20 Ιουνίου 2008

Sudden (;) death

Τελικά, φαίνεται ότι η υπόθεση της Siemens θα έχει πολύ πλάκα, όσο οι έρευνες συνεχίζονται. Μετά τον Κυριάκο Μητσοτάκη, στην ιστορία ενεπλάκησαν τα ονόματα του Τάσου Μαντέλη και του "στρατηγού" Θεόδωρου Τσουκάτου και, αν πιστέψουμε τις πληροφορίες από διάφορα ΜΜΕ, έρχονται κι άλλα, όχι μόνο από το ΠΑΣΟΚ, αλλά και από τη ΝΔ. Αυτό, δε, που λέγεται ακροθιγώς είναι ότι στην υπόθεση αυτή, το ερώτημα δεν είναι ποιο κόμμα είναι μπλεγμένο, αλλά ποιο ΔΕΝ είναι...

Αναμένοντας, λοιπόν, τα νεώτερα, θα ήθελα να σταθώ σε κάτι που άκουσα να λέει χθες ο Κύρτσος στο δελτίο ειδήσεων του Alpha: ότι η αντίδραση Σημίτη και η κόντρα του με τον Παπανδρέου δεν αποκλείεται να έγινε για το "ξεκάρφωμα", δηλαδή, ως προπέτασμα καπνού, αν ο πρώην πρωθυπουργός είχε μάθει ότι ο στενός του συνεργάτης θα εμπλεκόταν στην υπόθεση Siemens. Βλέπετε, αν τα όσα λέγονται ισχύουν, τότε ποια υστεροφημία θα μπορούσε να διεκδικήσει ο Σημίτης και πώς να απαιτήσει από το ΠΑΣΟΚ να υπερασπιστεί αυτή την υστεροφημία;

Η όλη φάση μου θύμισε κουβέντα με στέλεχος του ΠΑΣΟΚ (μεσαίο), στα τέλη του 2003. Ο φίλος αυτός μου είχε πει ότι το ΠΑΣΟΚ, ό,τι κι αν κάνει θα χάσει, διότι ακόμα και χωρίς αποδείξεις, οι πολίτες αισθάνονταν ότι το κόμμα έχει διαφθαρεί σε τόσο μεγάλο βαθμό, που είναι αδύνατη η αντιστροφή της κατάστασης: δεν ήταν ότι υπήρχε εμπιστοσύνη στον Καραμανλή, ήταν ότι δεν υπήρχε καμία εμπιστοσύνη στο ΠΑΣΟΚ. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, τι έχει να μας πει επί της ουσίας ο κ. Σημίτης, τώρα που τα πράγματα αρχίζουν να βγαίνουν στο φως...

16 Ιουνίου 2008

Ουαί, υμίν,...

Ο Θ. Πάγκαλος αποτελεί κατά τη γνώμη μου μια από τις πλέον ενδιαφέρουσες πολιτικές προσωπικότητες της χώρας. Υπάρχουν μερικές φορές που κατορθώνει, μες από τις ακραίες θέσεις που διατυπώνει δημοσίως, να στρέφει εναντίον του τα "πυρά" του συνόλου της πολιτικής και της κοινωνίας. Κι άλλες φορές, σαν σε κατάσταση satori, λέει κάτι που σε κάνει να μείνεις άφωνος με την ακρίβεια και την ευθύτητά του. Μια αλήθεια που είναι τόσο βαθιά που, τελικά, πονάει.

Το ίδιο κάνει και στη χθεσινή συνέντευξή του στον "Ελεύθερο Τύπο". Μιλώντας για τις εσωκομματικές αντιδράσεις που προκάλεσαν κάποιες παλιότερες δηλώσεις του, ο κ. Πάγκαλος λέει κάτι συνολικά για τους Έλληνες που, εμένα τουλάχιστον, με συγκλονίζει: "Είμαστε υποκριτική κοινωνία. Ολοι οι Ελληνες είμαστε υποκριτές. Δεν έχετε ακούσει πύρινους λόγους κατά της φοροδιαφυγής; Πόσοι από μας ζητούν τιμολόγια και αποδείξεις στις συναλλαγές τους; Δεν έχετε ακούσει πύρινους λόγους υπέρ της προστασίας του περιβάλλοντος και κατά της αυθαιρεσίας; Πόσοι από μας δεν είναι ιδιοκτήτες κάποιου, μικρού έστω, ανεπαίσθητου, παρανόμου κτίσματος κάπου; Είμαστε μια κοινωνία που στηρίζεται στην υποκρισία σε μεγάλο βαθμό. Είναι λειτουργική ανάγκη η υποκρισία για την κοινωνία μας".

Είμαι 100% μαζί του. Θεωρώ ότι με αυτή του τη φράση, ο κ. Πάγκαλος περιγράφει όλη την κακοδαιμονία της ελληνικής κοινωνίας από καταβολής του Ελληνικού Κράτους. Όλη την "αρρώστια" που γεννά "τέρατα" και μας αφήνει πίσω. Όλες τις lose/lose καταστάσεις που αναπτύσσονται κάθε τόσο και οδηγούν την Ελλάδα σε αδιέξοδα. Το μόνο που με στενοχωρεί είναι ότι, ενώπιον αυτής της κατάστασης, ο κ. Πάγκαλος δεν έχει να κάνει ουσιαστικές προτάσεις για έξοδο από το αδιέξοδο (τουλάχιστον, δεν τις καταθέτει στη συνέντευξή του). Ωστόσο, και μόνο η αναφορά στην ελληνική υποκρισία είναι κατά την άποψή μου αρκετή, για να μπουν μερικά πράγματα στην προοπτική που τους πρέπει...

14 Ιουνίου 2008

Δρυός πεσούσης...

Με την κυβέρνηση Bush να αποχωρεί (φαντάζομαι ότι οι καταστροφείς εγγράφων στο Λευκό Οίκο και στα διάφορα Υπουργεία θά'χουν πάρει φωτιά...) και τον αντιπαθή McCain να μη δείχνει ικανός να κερδίσει τον Obama, φαίνεται ότι κάποιες δημοκρατικές συνειδήσεις έχουν αρχίσει να αφυπνίζονται στις ΗΠΑ (...ή να θέλουν να δείξουν ότι αφυπνίζονται ενώπιον της επερχόμενης αλλαγής διακυβέρνησης) και να σταματούν να υπακούουν τυφλά σε κάθε παραβίαση βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων που η κυβέρνηση Bush επιβάλλει εν ονόματι του "πολέμου κατά της τρομοκρατίας".

Έτσι, μόνο ως χαστούκι μπορεί να κριθεί η (έστω και οριακή, με ψήφους 5-4) απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ να αποφασίσει να δώσει στους κρατούμενος στο Guantanamo το δικαίωμα του habeas corpus, δηλαδή, τη δυνατότητα να διεκδικήσουν την αποφυλάκισή τους σε ομοσπονδιακό δικαστήριο. Υπενθυμίζεται ότι οι κρατούμενοι στη Ναυτική Βάση του Guantanamo τελούν υπό προφυλάκιση χωρίς να τους έχουν απαγγελθεί νόμιμες κατηγορίες και χωρίς να υπάρχει χρονικό όριο για την προφυλάκισή τους.

Στην ουσία, το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, επικαλούμενο το βασικό νομικό δικαίωμα του habeas corpus, αμφισβητεί ευθέως έναν από τους βασικότερους άξονες της πολιτικής Bush στο πεδίο του "πολέμου κατά της τρομοκρατίας" και προκαλεί τρομερή αναστάτωση στα "γεράκια" του Λευκού Οίκου, του State Department και του Πενταγώνου. Αυτά τα βλέπουν διάφοροι δικοί μας δικαστικοί, ή παραμένουν δέσμιοι των "υποχρεώσεών" τους;...

13 Ιουνίου 2008

Το ιρλανδικό "όχι", ο Σημίτης και άλλα δεξιά...

Εξαιρόντας τα πανηγύρια του ΚΚΕ και του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, το "όχι" των Ιρλανδών στην Ευρωπαϊκή Συνθήκη με προβλημάτισε πολύ. Κι αυτό, διότι αν υπάρχει μια χώρα που έχει ευνοηθεί από την Ε.Ε. σε τεράστιο βαθμό, αυτή είναι η Ιρλανδία. Κι όμως, οι φίλοι Ιρλανδοί ήπιαν τις Guiness τους και καταψήφισαν την Ευρωπαϊκή Συνθήκη, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά πόσο μακριά είναι η Ευρώπη από τους κατοίκους της.

Ομολογώ ότι δεν έχω μελετήσει την Ευρωπαϊκή Συνθήκη, ωστόσο, αν είναι όπως και τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κείμενα, τότε δεν κακίζω καθόλου τους Ιρλανδούς που την καταψήφισαν. Ακόμα και τα κείμενα της Ε.Ε. που έχουν θετικό χαρακτήρα για τους κατοίκους της μοιάζουν να έχουν γραφτεί από επιτροπή ρομπότ, οι εγκέφαλοι των οποίων έχουν προγραμματιστεί από την Maggie Thatcher και ο word processor τους από τον Hegel. Εν ολίγοις, είναι δυσνόητα, προβληματικά και -κατά βάση- εξαιρετικά συντηρητικά και ταξικά.

Το ζήτημα είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει πάψει προ πολλού να πείθει τους λαούς των χωρών - μελών της. Οι ευρωπαίοι πολίτες αισθάνονται ότι η Ε.Ε. είναι ένας γραφειοκρατικός μηχανισμός με (νεο)φιλελεύθερες τάσεις, ο οποίος νοιάζεται περισσότερο για την ευημερία των αριθμών από την ευημερία των ανθρώπων. Επίσης, αισθάνονται ότι οι δυνατότητές της για ουσιαστικές παρεμβάσεις στα κρίσιμα ζητήματα που τους ταλανίζουν είναι ελάχιστες και ότι, επί της ουσίας, αποτελεί μια ελίτ, η οποία εκφράζει την ισχυρή οικονομική μειοψηφία και όχι την τεράστια πλειοψηφία των εργαζομένων της Ευρώπης (δείτε, π.χ. την πρόταση της Επιτροπής για το χρόνο εργασίας).

Το ζήτημα είναι ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες αρχίζουν να το καταλαβαίνουν αυτό, οπότε, επιβεβαιώνοντας τους φόβους των πολιτών τους, όπως επισημαίνει εμμέσως στο post του ο Γ. Πανάρετος, αντιδρούν ως γνήσιοι Δεξιοί: δεν πηγαίνουν σε λαϊκές αποφάσισεις, αλλά επικυρώνουν τη Συνθήκη στα Κοινοβούλιά τους. Κάνουν, δηλαδή, ό,τι παρακίνησε ο Σημίτης τον Παπανδρέου να κάνει, ενώ, αντιθέτως, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ζητούσε ΚΑΙ κύρωση από τη Βουλή, αλλά ΚΑΙ δημοψήφισμα, για να έχει η κύρωση αυτή λαϊκή νομιμοποίηση. Αυτή, νομίζω, είναι και η σημαντικότερη διαφορά μεταξύ της συντήρησης και της προόδου: η πρώτη αποφασίζει για εμάς, ενώ η δεύτερη θέλει -έστω και τυπικά- τη συναίνεσή μας...

12 Ιουνίου 2008

Απόψε θέλω αποδείξεις και ονόματα...

Με την υπόσχεση ότι δεν πρόκειται να ασχοληθώ ξανά με την Εθνική, θέλω να γράψω και κάτι που, όταν το είχα μάθει, μου είχε κάνει μεγάλη και εξαιρετικά αρνητική εντύπωση. Πριν αρχίσει το τουρνουά, σε συνέντευξη των διεθνών ποδοσφαιριστών, ο Δέλλας είχε ρωτηθεί για την κριτική που η ομάδα είχε δεχθεί για τις εμφανίσεις της στα τελευταία φιλικά και είχε πει: "Δεν έχουμε να αποδείξουμε τίποτα σε κανέναν, τα αποτελέσματά μας τα τελευταία χρόνια δείχνουν αν είμαστε καλή ομάδα ή όχι" (εδώ το σύνολο της δήλωσής του).

Αν και αντιλαμβάνομαι τον τρόπο με τον οποίο ειπώθηκε αυτό το πράγμα, η εντύπωση από τη νοοτροπία που αποπνέει παραμένει αλγεινή: τι πάει να πει "δεν έχουμε να αποδείξουμε τίποτα"; Όλοι μας, καθημερινά, κρινόμαστε και καλούμαστε να αποδείξουμε -ενίοτε με άδικο τρόπο- ένα κάρο πράγματα. Πόθεν προκύπτει ότι η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου και αυτοί που την απαρτίζουν δεν έχουν να αποδείξουν κάτι; Δηλαδή, η επιτυχία του 2004 τους κάνει untouchables; Υπεράνω κριτικής; Άρει την υποχρέωσή τους να είναι και τώρα καλοί επαγγελματίες (όπως ήταν και στην Πορτογαλία, αυτά τα εθνικοπατριωτικά που λέγονται για τότε τα ακούω βερεσέ...);

Ο Πανούτσος στο άρθρο του λέει ότι "αντίθετα με το ευθυνόφοβο 'δεν έχουμε να αποδείξουμε τίποτα' που επαναλαμβάνουν οι παίκτες της Εθνικής, η άποψή μου είναι ότι έχουν μόνο μια υποχρέωση. Οχι φυσικά να ξαναπάρουν το Ευρωπαϊκό, ούτε καν να νικήσουν στον όμιλό τους. Η υποχρέωση που έχουν οι παίκτες και ο προπονητής της Εθνικής είναι να αγωνιστούν σαν πρωταθλητές". Κι αυτό αποτελεί και το μεγάλο μου πρόβλημα: ότι είδα μια ομάδα που τη σιχάθηκα, που ενόχλησε την αισθητική μου, που προσέβαλλε τη νοημοσύνη μου. Ούτε οι Σουηδοί ήταν καλοί, κάθε άλλο, μάλιστα, αλλά, τουλάχιστον αυτοί έτρεχαν, προσπαθούσαν να παράξουν κάτι, είχαν στόχο. Μάλλον, αυτοί είχαν κάτι να αποδείξουν...

11 Ιουνίου 2008

Το "πειρατικό" βυθίζεται (...καταραμένοι Γαλάτες!)

Δηλαδή, τώρα δεν έχει αναμνηστικά μπλουζάκια; Ούτε cd; Ούτε dvd που θα τα στέλνουμε στο Ζιντάν, να μαθαίνει νέα κόλπα; Ούτε υποδοχή ηρώων; Ούτε ομιλία του Αρχιεπισκόπου; Ούτε χλιδή; Ούτε γλέντια; Ούτε "είναι βαριά η π....α του τσολιά";

Δεν θα πέσουν οι τιμές; Δεν θα ανέβει το βιοτικό μας επίπεδο; Δεν θα γίνουμε ευρωπαίοι; Δεν θα δικαιώσουμε τους αρχαίους ημών προγόνους; Δε θά'χουμε "Ρεχακλή"; Δεν θα κάνουμε πανηγύρι στην Ομόνοια; Δε θα φωνάζουμε "σήκωσέ το, το γ......ο, δεν μπορώ να περιμένω";

Τι έγινε, πέσαμε σε γαλέρα με Γαλάτες; Βυθίστηκε το "πειρατικό" και φάγαμε και φάπες; Αναζητούμε ενόχους; Μας ενοχλεί που μοιάζαμε με τη Γιουβέντους του 1975; Φοβόμαστε τη συνέχεια;

Α, ρε, μπουνιές που θέλουμε. Καλά τα έλεγε παλιότερα ο Στρούγκας: Έλληνες είστε και φαίνεστε...

UPDATE: για την αθλητική ανάλυση του αγώνα, σας παραπέμπω στο εξαιρετικό κείμενο του Αντώνη Πανούτσου στη "SportDay", το οποίο τα λέει όλα.

10 Ιουνίου 2008

See No Evil

Αυτό το διάστημα δεν έχω καθόλου διάθεση να γράψω: είμαι κουρασμένος και εξαιρετικά απόγοητευμένος και θέλω να την κάνω -κατά προτίμηση στη μέση της Σαχάρας, να μη βλέπω και να μην ακούω άνθρωπο. Ωστόσο, αν και δεν τον πολυσυμπαθώ, δεν μπορώ παρά σε γενικές γραμμές να συμφωνήσω με τον Πρετεντέρη και τα όσα έγραψε την Κυριακή στο "Βήμα". Η περιγραφή που κάνει για την υπόθεση της Siemens είναι και σαφής και ακριβής. Όμως, ο Πρετεντέρης κάνει ένα μεγάλο λάθος.

Αυτό βρίσκεται στη φράση: "η υπόθεση Siemens χρειάζεται και φως και αίμα. Χρειάζεται και αποκάλυψη και ενόχους. Διότι αν δοθεί, για άλλη μία φορά, η αίσθηση του κουκουλώματος, της ατιμωρησίας και της συγκάλυψης, τότε δεν θα πληγούν μόνο μερικοί πολιτικοί ή μερικά κόμματα, αλλά και το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του. Και αυτό το κόστος είναι και περιττό και δυσβάσταχτο". Βλέπετε, δείχνει να ξεχνά κάτι πολύ βασικό: το πολιτικό σύστημα έχει ήδη πληγεί ανεπανόρθωτα στην Ελλάδα. Προ πολλού.

Αν ο Πρετεντέρης είχε σχέση με τον κόσμο γύρω του και δεν ήταν περιορισμένος στον δημοσιογραφικό "κύκλο", θα είχε αντιληφθεί ότι, επί της ουσίας, το σύστημα είναι ένα κουρέλι. Αρκεί ένας Βγενόπουλος για να αποκαλύψει τη γύμνια του. Αρκεί ένας σεισμός για να γίνουν εμφανείς οι δυσμορφίες του. Αρκούν πέντε κουβέντες με "απλούς ανθρώπους" για να φανεί η αποστροφή των πολιτών προς το σύστημα και τους εκφραστές του.

Οπότε, αν μπορεί να βγει κάτι καλό από την υπόθεση Siemens, αυτό είναι ο δημόσιος εξευτελισμός του συστήματος και των πολιτικών: όλων, χωρίς εξαιρέσεις, χωρίς οίκτο, χωρίς συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, χωρίς συγκαλύψεις. Να δούμε όλοι ποιοι είναι αυτοί που ορκίζονται στο όνομα της διαφάνειας και της δημοκρατίας και να τελειώνουμε μια και καλή. Μπας και ξυπνήσουν και τα "πρόβατα", που νομίζουν ότι οι πολιτικοί ασχολούνται με τη χώρα ή με τα μικροσυμφέροντα των ψηφοφόρων τους...

7 Ιουνίου 2008

Θα μας πάρουν χαμπάρι...

Πριν από μερικούς μήνες είχα γράψει ένα post, στο οποίο εξέθετα τη γνώμη μου για τα blogs, τους bloggers και το "κίνημά" τους, το οποίο θεωρώ ότι δεν υφίσταται, τουλάχιστον με τη μορφή που συνήθως έχουν τα κινήματα και σαφώς δεν υφίσταται με τη μορφή που αναφέρεται σε αυτό ο σύντροφος Αλαβάνος. Πριν από τρεις μέρες, ο Στέφανος έγραψε ένα εξαιρετικό κείμενο, το οποίο και προσυπογράφω σε απόλυτο βαθμό. Παράλληλα, στηρίζω ανεπιφύλακτα την προσπάθεια που κάνει για το didyma.gr, το οποίο δέχεται την επίθεση ενός Δημάρχου που ενοχλείται όταν κάποιοι πολίτες του ασκούν κριτική.

Για να μην πολυλογώ, θεωρώ -και ανέκαθεν θεωρούσα- ότι τα blogs μπορούν να έχουν πολλαπλό ρόλο: να ξεκαυλώνουμε (συγνώμη για την έκφραση), να συζητάμε σε ένα επίπεδο πολύ μακρινό από τα πρώτυπα συζήτησης που προβάλλει η τηλεόραση, να ασκούμε κριτική σε πράγματα που δεν μας αρέσουν, να προβάλλουμε άλλα που τα γουστάρουμε... σε γενικές γραμμές, να ασκούμε το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου. Κι αυτό κάνουμε (τώρα, αν κάποιοι άλλοι χρησιμοποιούν τα blogs για λόγους που έχουν να κάνουν με τη νομή της εξουσίας, αυτό ήταν αναμενόμενο και, στην τελική, όποιος θέλει τα βλέπει, όποιος δεν θέλει -όπως εγώ-, τα αγνοεί).

Φοβάμαι ότι με αυτά και με εκείνα, κινδυνεύουμε να μπούμε και πάλι σε λογική δέντρου και δάσους, κι αυτό δεν είναι καλό για κανέναν μας. Η εξουσία (πολιτική, οικονομική ΜΜΕ, κλπ) προφανώς δεν πολυγουστάρει να ακούει σχολιανά, οπότε θα κάνει ό,τι περνά από το χέρι της για να μπλοκάρει τις διόδους. Το ζήτημα είναι εμείς να κατανοήσουμε ότι, όπως λέει και ο Στέφανος, αυτό δεν αφορά το "κίνημα των bloggers", αλλά τους πάντες και ότι, αποσπασματικές κινήσεις και νευρικές αντιδράσεις, μόνο καλό δεν κάνουν...

5 Ιουνίου 2008

Φεύγει... επιτέλους!

Είχα αρχίσει να πιστεύω ότι θα γινόταν πραγματικότητα: το Συνέδριο των Δημοκρατικών θα άρχιζε, θα τελείωνε, θα ερχόταν ο Νοέμβριος, θα γίνονταν οι εκλογές, θα κέρδιζε ο Obama, κι αυτή ακόμα δεν θα είχε αναγνωρίσει τη νίκη του και θα ζητούσε επανακαταμέτρηση ψήφων στις προκριματικές κάποιων πολιτειών, να την κάνει ο Obama αντιπρόεδρο, να της καλύψει τα χρέη και πάει λέγοντας...

Τελικά, αποφάσισε να ανακοινώσει την αποχώρησή της το Σάββατο, όταν συνειδητοποίησε ότι οι τελευταίες της κινήσεις, όχι μόνο δεν την βοηθούν, αλλά, τελικά, κάνουν κακό στην υστεροφημία της και στις -όποιες- πιθανότητες έχει να διεκδικήσει κάτι παραπάνω στο μέλλον (για το κακό που έχει κάνει στον Obama δεν χρειάζεται να ειπωθεί τίποτα). Ωστόσο, ακόμα και στην αποχώρησή της τα θαλάσσωσε...

Αντίο, Hillary, δεν είμαι σίγουρος ότι θέλουμε να σε θυμόμαστε...

(φωτο από flickr)

1 Ιουνίου 2008

Ο Αλαβάνος και η λαγότρυπα

Κατ' αρχήν, μερικά στοιχεία και λίγη ιστορία. Όπως μπορείτε να δείτε αναλυτικά εδώ, η σπουδάζουσα νεολαία που πρόσκειται στο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει και τις τρομερές δυνάμεις στο χώρο των πανεπιστημίων. Ακόμα και φέτος, οπότε και υπήρχε η "ώθηση" λόγω Τσίπρα, ε, δεν μπορεί να επαίρεται ότι κατόρθωσε να αλλάξει τους συσχετισμούς, ούτε ότι πέτυχε να ενδυναμώσει και πολύ την παρουσία της στα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ. Οπότε, καλό θα είναι να δούμε μερικά πράγματα, τα οποία ενδεχομένως απότελούν την εξήγηση για τα όσα συμβαίνουν σήμερα στα πανεπιστήμια.

Η μεγάλη "αλλαγή παραδείγματος" έλαβε χώρα το 1988-1989, όταν ένα σημαντικό μέρος της ΚΝΕ διαφώνησε με τη συμμαχία του ΚΚΕ με την τότε ΕΑΡ για τη δημιουργία του Συνασπισμού και αποχώρησε. Το κομμάτι αυτό της ΚΝΕ, το οποίο αποτελούταν από τους "φονταμενταλιστές", τους "σκληρούς" της παράταξης, δημιούργησε το ΝΑΡ (Νέο Αριστερό Ρεύμα), έκφραση του οποίου μέσα στα πανεπιστήμια αποτελούσε η Ενιαία Αριστερή Αγωνιστική Κίνηση (ΕΑΑΚ). Διατηρώντας τις διδαχές της "σκληρής" ΚΝΕ, η ΕΑΑΚ επιχείρησε από την αρχή να λάβει τη θέση της αυθεντικής αγωνιστικής αριστερής φοιτητικής παράταξης, προβάλλωντας ένα "συγκρουσιακό προφίλ" με το status quo στα ιδρύματα.

Βεβαίως, ούτε αυτή κατάφερε την ανατροπή: η ΔΑΠ (ΝΔ) συνεχίζει να είναι η πρώτη παράταξη, η ΠΑΣΠ (ΠΑΣΟΚ) παραμένει με σκαμπανεβάσματα δεύτερη, η ΠΚΣ (ΚΚΕ) τρίτη, ενώ η ΕΑΑΚ είναι τέταρτη με, γενικώς, σταθερά ποσοστά γύρω στο 6,5-7+%. Επίσης, όπως μου επισήμαναν διάφοροι φοιτητές-συνδικαλιστές, η ΕΑΑΚ σταδιακά άρχισε να χάνει την "πειθαρχία" που είχε κληρονομήσει από την ΚΝΕ, ενώ, παράλληλα, δύσκολα κατόρθωνε να συμμαχεί με άλλες φοιτητικές παρατάξεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Ωστόσο, ο βασικός της στόχος, η "σύγκρουση" με την ΠΚΣ για την κυριαρχία στους φοιτητικούς αγώνες, παρέμενε αναλλοίωτος: μέχρι το ΚΚΕ να αποστασιοποιηθεί από τις όποιες κινητοποιήσεις και να κάνει μόνο του της δικές του, σε διάφορα συλλαλητήρια έπεφτε μέχρι και ξύλο μεταξύ μελών της ΕΑΑΚ και της ΠΚΣ, π.χ. για το ποιανού πανό θα μπει στην κεφαλή της πορείας (το έχω δει ιδίοις όμμασι).

Από την άλλη, ο συγκρουσιακός χαρακτήρας της ΕΑΑΚ συγκέντρωνε στις κινητοποιήσεις της σημαντικό αριθμό ακραίων στοιχείων -από σοβαρούς αναρχικούς, μέχρι χουλιγκάνια-, τα οποία συχνά προκαλούσαν μπάχαλα, εν ονόματι Κύριος οίδε ποιων λόγων... Το παν ήταν η σύγκρουση: με τους μπάτσους, με τους ΔΑΠίτες, με τους ΚΝίτες, με όλους. Αρκεί εμείς να φανούμε ως οι πιο δυναμικοί, οι πιο αριστεροί, οι πιο επαναστάτες, οι πιο (βάλτε εσείς όποιο επίθετο θέλετε...).

Αυτό, λοιπόν, που μου προκαλεί απορία είναι, γιατί ο κ. Αλαβάνος και ο κ. Τσίπρας δεν αποστασιοποιούνται από αυτά τα γεγονότα, αυτές τις ομάδες φοιτητών. Ούτως ή άλλως, αποκλείεται να τα βρουν μαζί τους. Ούτως ή άλλως, αποκλείεται να κατορθώσουν να τους ελέγξουν. Οπότε, γιατί "αναλαμβάνουν την ευθύνη" της υποστήριξής τους, τη στιγμή, μάλιστα, που οι ενέργειές τους κάνουν κακό στο φοιτητικό κίνημα, αποδομούν τα πανεπιστήμια, σπρώχνουν τον κόσμο προς πιο συντηρητικές επιλογές και βλάπτουν την εικόνα του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ;

Δεν αντιλαμβάνονται ότι στην περίπτωση αυτή, άλλος γ...ει κι άλλος πληρώνει; Ότι έχουν πέσει σε μια λαγότρυπα που τους οδηγεί, όχι στη χώρα των θαυμάτων, αλλά στη χώρα της απαξίωσης και της συρρίκνωσης; Αν το καταλαβαίνουν και δεν κάνουν τίποτα, λυπάμαι πολύ. Αν δεν το καταλαβαίνουν, λυπάμαι περισσότερο. Όπως και νά'χει, πάντως, η κατάσταση έχει γίνει "no win" για το ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, οπότε καλό είναι να κάνεις και κανένα ελιγμό. Στην παρούσα φάση, το χέρι στο μαχαίρι δεν πρόκειται να έχει αποτέλεσμα...

Υ.Γ.: θέλω να γίνει αντιληπτό ότι δεν ασκώ καμία κριτική στην ΕΑΑΚ ή σε άλλες αριστερές φοιτητικές παρατάξεις. Έτσι βλέπουν τα πράγματα, έτσι πράττουν και είναι απόλυτο δικαίωμά τους. Επίσης, σε καμία περίπτωση δε συμμερίζομαι τις κυβερνητικές απόψεις ότι οι φοιτητές είναι υπεύθυνοι για το μπάχαλο στα πανεπιστήμια: ο Καραμανλής και ο Στυλιανίδης δρουν προβοκατόρικα για ίδιους λόγους και σπρώχνουν την κατάσταση στα άκρα. Απλώς, θεωρώ ότι ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτικός στις κινήσεις του, ιδίως στον πολύ ευαίσθητο χώρο της εκπαίδευσης...