Σενάρια συνομωσίας

Πριν από μερικές ημέρες συζητούσα με φίλο ιδιοκτήτη κολεγίου και του διατύπωσα την απορία μου, γιατί Καραμανλής και Στυλιανίδης έχουν φάει κόλλημα με το άρθρο 16 και τα αναθεματισμένα "μη κρατικά, μη κερδοσκοπικά" (μη) πανεπιστήμια. Έσπευσα, βεβαίως, να συμπληρώσω ότι το όλο πράγμα μου φαίνεται αρκετά στημένο, προκειμένου να γίνει ένας ωραίος χαμός στα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ, να ξεφύγει η προσοχή του κόσμου από τον ΟΤΕ, την ακρίβεια και όλα τα λοιπά δεινά και να απαξιωθούν λίγο ακόμα τα δημόσια ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, ώστε οι παπάρες περί "σοκ" να ακούγονται ως "λύσεις".

Ο φίλος, το κολέγιο του οποίου συνεργάζεται με πανεπιστήμιο από χώρα - μέλος της Ε.Ε. κούνησε το κεφάλι του. "ΟΚ, η λογική του προπετάσματος καπνού που λες έχει βάση", μου είπε, "όμως ξεχνάς κάτι πολύ βασικό. Χωρίς αναθεώρηση του άρθρου 16, η όποια νομοθετική πρωτοβουλία αναλάβει ο Στυλιανίδης για εμάς, αφήνει απ' έξω τους αμερικάνους, οι οποίοι και κολέγια έχουν στην Ελλάδα και θέλουν να τα αναγνωρίσουν". Μου υπενθύμισε, δε, τις διαδοχικές συναντήσεις του υπουργού Παιδείας, τόσο με τον πρέσβη των ΗΠΑ, όσο και με μέλη του Κογκρέσσου (αν θυμάμαι καλά).

Η εξήγησή του μπορεί να ακούγεται απλοϊκή, όμως οι προεκτάσεις της είναι πολλές. Η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη, λόγω κοινοτικού δικαίου να αναγνωρίσει τα επαγγελματικά δικαιώματα των πτυχιούχων κολεγίων που συνεργάζονται με πανεπιστήμια της Ε.Ε., από τα οποία και λαμβάνουν τα πτυχία τους. Αυτό, φυσικά, δε λύνει το πρόβλημα της ιδιωτικής ανώτατης εκπαίδευσης στην Ελλάδα, καθώς η σχετική κοινοτική Οδηγία (36/2005) δεν συμπεριλαμβάνει τα αμερικανικά κολέγια. Αντιθέτως, για να μπορέσουν να λειτουργήσουν ως εκπαιδευτικά ιδρύματα, πρέπει να αναθεωρηθεί το άρθρο 16, κάτι που, βεβαίως, δεν έγινε. Ο άλλος τρόπος, μου επισήμανε ο φίλος, είναι λίγο πιο σύνθετος.

Ποιος είναι αυτός; Μα, φυσικά, η διασταλτική ερμηνεία του άρθρου 16 και η δημιουργία ιδρυμάτων ΝΠΔΔ από διάφορους φορείς (π.χ., το Δήμο Αθηναίων, λέω τώρα εγώ...), στους οποίους, έστω και διά της πλαγίας, θα μπορούν να συμμετέχουν και ιδιώτες. Αν, λοιπόν, αυτά τα ιδρύματα καλύπτουν τις προβλέψεις του Συντάγματος, τότε θα μπορούν να θεωρηθούν ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Βέβαια, δεν είναι εύκολο για τους αμερικάνους να δεχθούν μια τέτοια λύση, αλλά από το ολότελα... Αφήστε, δε, που "ανοίγει παράθυρα" και για άλλους φορείς, όπως η Εκκλησία της Ελλάδος, να κάνουν τα κουμάντα τους. Κι αν αυτό σας φαίνεται αλλούτερο, σκεφθείτε ότι ήδη η ΓΣΕΕ έχει προχωρήσει την "Ακαδημία Εργασίας", η οποία μπορεί κάλλιστα να μετεξελιχθεί στο πρώτο "συνδικαλιστικό πανεπιστήμιο".

Παράλληλα, υπάρχει κι άλλη μια ενδιαφέρουσα παράμετρος στην όλη συνάρτηση: η -ξεκάθαρη- απόφαση της κυβέρνησης να μην δώσει χρήματα στο εκπαιδευτικό σύστημα. Για να το πω διά του παραδείγματος, τα πανεπιστήμια καλούνται να συντάξουν τετραετείς προγραμματισμούς δράσεων (business plan), χωρίς να γνωρίζουν τι λεφτά θα πάρουν. Στην ουσία, οι προγραμματισμοί αυτοί θα παραδωθούν στο υπουργείο Παιδεία κι αυτό, σε συνεργασία με το υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών, θα αποφασίσει τι από τα προτεινόμενα θα υλοποιηθεί. Δηλαδή, αν κάτι δε μας αρέσει ή φαντάζει δαπανηρό, θα κόβεται χωρίς πολλά - πολλά. Κι όποιος δε γουστάρει, ας πάει στα κολέγια ή ας φύγει έξω.

Θέλετε κι άλλο ένα παράδειγμα; Αν, τελικά, ψηφιστεί ο νόμος για τα μεταπτυχιακά, τότε η Πολιτεία θα χρηματοδοτεί μόνο ένα τέτοιο πρόγραμμα. Θέλει το πανεπιστήμιο να φτιάξει κι άλλο; No problem, ας βρει σπόνσορα. Όπως καταλαβαίνετε, το 5% του ΑΕΠ για την Παιδεία πηγαίνει ολοταχώς για τις ελληνικές καλένδες κι ακόμα πιο μακριά. Υπάρχει, λοιπόν, καλύτερος τρόπος να περάσουν όλα αυτά, από το να γίνει συνείδηση ότι τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι μπάχαλα, ότι γι' αυτό φταίνε μόνο οι φοιτητές και οι "κακοί" πανεπιστημιακοί (που φταίνει, και πολύ μάλιστα, αλλά αλλού είναι η ρίζα του κακού), οπότε, τι καλύτερο από το να φτιάξουμε ιδιωτικά πανεπιστήμια και νά'χουμε το κεφάλι μας ήσυχο...

Παράνοια; Ξέρετε, κατά μία απόψη, παρανοϊκός είναι αυτός που ξέρει τα γεγονότα...