16 Νοεμβρίου 2011

Ασύνδετες πληροφορίες...

-O επικεφαλής της Deutsche Bank Γιόζεφ Άκερμαν ελέγχεται από τις δικαστικές αρχές του Μονάχου σχετικά με την εμπλοκή του και της τράπεζας που ηγείται στη διαβόητη υπόθεση Κίρχ, η οποία οδήγησε στη μεγαλύτερη μεταπολεμική χρεοκοπία στη Γερμανία ιδιωτικής επιχείρησης. Υπενθυμίζω ότι ο κ. Άκερμαν είναι επικεφαλής και του IIF, το οποίο παίζει μείζονα (;) ρόλο στο ζήτημα του "κουρέματος" των ελληνικών ομολόγων. Μάλιστα, σήμερα το βράδυ ο γενικός διευθυντής του IIF Τσαρλς Νταλάρα θα συναντηθεί με τον Έλληνα πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο.

-Ένας πρώην σύμβουλος του τέως πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου γράφει ένα άρθρο σε υψηλού κύρους αμερικάνικη εφημερίδα, σχετικά με την πτώση του Παπανδρέου από την πρωθυπουργία. Παραθέτω μόνο ένα απόσπασμα: "Behind the scenes, powerful owners of Greek banks -long accustomed to the banks financing their closely linked network of companies- were terrified by the Brussels accord, because it was ambiguous about how the recapitalization would take place, whether temporary nationalization would be invoked, and how the banks’ shareholders would be treated. They knew already that an audit ordered by the International Monetary Fund had exposed at least 15 billion euros worth of unrecognized non-performing loans, many to companies in their own network, bad loans that would significantly raise the costs of the recapitalization".

-Ελληνική εφημερίδα, τρεις ημέρες μετά τη "συμφωνία" της Συνόδου Κορυφής της 26ης Οκτωβρίου, αφιερώνει εκτενές ρεπορτάζ σχετικά με τις απώλειες που ενδέχεται να υποστούν οι βασικοί μέτοχοι ελληνικών τραπεζών από το PSI Plus που συμφωνήθηκε μεταξύ των ηγετών της Ευρωζώνης και του IIF.

-Εν τω μεταξύ, μετά την Ελλάδα, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία και την Ιταλία, ασφυκτικές πιέσεις από τις αγορές δέχονται πλέον χώρες όπως η Ισπανία, η Γαλλία, το Βέλγιο, η Σλοβενία και η Αυστρία. Σημειώνω ότι στις τέσσερις πρώτες χώρες, από την ώρα που τέθηκε σε εφαρμογή κάποιο σχέδιο διάσωσης/ελέγχου (διότι, τι διάσωση να κάνεις στην Ιταλία του ενός-και τρισ. ευρώ χρέους;...), οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις τους έπεσαν. Σε δύο από αυτές αντικαταστάθηκαν από "υπηρεσιακές κυβερνήσεις ειδικού σκοπού" (Ελλάδα - Ιταλία).

Όλα καλά; Πώς πάει η οικογένεια; Η γιαγιά; Τα παιδιά;...

15 Νοεμβρίου 2011

La grande illusion

Παρακολούθησα, όσο μπόρεσα, δηλαδή, τις χθεσινές προγραμματικές δηλώσεις του κ. Παπαδήμου στη Βουλή και πρέπει να παραδεχθώ ότι δεν εντυπωσιάστηκα ουδόλως. Ήταν οι δηλώσεις ενός ανθρώπου ο οποίος κλήθηκε να κάνει μια συγκεκριμένη δουλειά, την αποδέχθηκε, έθεσε τους όρους του και αυτοί έγιναν δεκτοί και τώρα καλείται να υλοποιήσει τη συμφωνία του με τον πολιτικό κόσμο της χώρας. Δηλαδή, να διασφαλίσει την απρόσκοπτη συνέχιση της χρηματοδότησης της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και το ΔΝΤ και να πείσει τους δανειστές ότι, σε αντάλλαγμα για τα φράγκα, η Ελλάδα θα συνεχίσει να εφαρμόζει την πολιτική που οδήγησε τις πολιτικές δυνάμεις να βάλουν πανικόβλητες τον κ. Παπαδήμο στη θέση του πρωθυπουργού, ώστε αυτός -ο "δεν είμαι πολιτικός"- να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά.

Στα μάτια μου, ο κ. Παπαδήμος δεν είπε χθες τίποτα περισσότερο απ' όσα θα έλεγε ο George, ο Αντωνάκης, η Ντόρα ή ο Καρατζαφέρης, αν ήταν στη θέση του: στηρίζουμε το μνημόνιο, εφαρμόζουμε την περιοριστική πολιτική και ελπίζουμε ότι αν είμαστε καλά παιδιά η Ευρώπη θα συνεχίζει να χρηματοδοτεί τα ρουσφέτια μας και τις τράπεζές μας (αυτό το τελευταίο δεν το είπε. Στην πραγματικότητα, δεν είπε τίποτα για το τραπεζικό σύστημα στην Ελλάδα. Ο κ. Παπαδήμος δεν είναι πολιτικός, αλλά ξέρει από πολιτική. Ενδιαφέρον...). Μάλιστα, όποιοι πρόσεξαν τη φράση του "θα περιοριστεί η ανάγκη λήψης πρόσθετων μέτρων κατά τα τελευταία δύο χρόνια του νέου προγράμματος (2013 και 2014) για την επίτευξη των στόχων του Μεσοπρόθεσμου" θα κατάλαβαν πολλά για το πώς θα κινηθεί.

Ωστόσο, είμαι πλέον πεπεισμένος ότι ο κ. Παπαδήμος δεν θα πετύχει τίποτα απ' όσα περιέγραψε στις προγραμματικές του δηλώσεις. Ήλθε πολύ αργά και, πλέον, οι πολίτες που σήμερα τον θεωρούν ως σημαντικότερη εφεύρεση από τον κινητήρα εσωτερικής καύσεως, δεν θα χρειαστούν πολύ χρόνο (και πολλά μέτρα) για να αντιδράσουν βιαίως. Έχουμε μάθει, πλέον, ότι τίποτε απ' όσα γίνονται δεν γίνεται για το καλό μας και, επιπλέον, είμαστε ήδη στα πρόθυρα του collapsus: μια λανθασμένη κίνηση αρκεί για να πάρει φωτιά το Κούγκι και μετά, άντε να μαζέψεις τα γυναικόπαιδα.

Επίσης, ο κ. Παπαδήμος θα πρέπει πλέον να έχει καταλάβει ότι η στήριξη που του παρέχουν ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ είναι μόνο στα λόγια. Ο Αντωνάκης, μέσα από τη σχιζοφρενική ομιλία του χθες, κατέστησε σαφές ότι το κόμμα του παραμένει αξιωματική αντιπολίτευση (και του εαυτού του). Το ΠΑΣΟΚ έχει ήδη υποστεί τεράστια φθορά για να φανεί πρόθυμο να "θυσιαστεί για το καλό του τόπου". Ο Καρατζαφέρης, από την Κυριακή έστειλε τα μηνύματά του προς όλες τις κατευθύνσεις. Και το μόνο κόμμα που συμφωνεί σχεδόν απόλυτα με τις πολιτικές του μνημονίου, η Δημοκρατική Συμμαχία, έμεινε εκτός κυβέρνησης. Ειλικρινά, πιστεύει κανείς ότι, έτσι και σφίξουν τα γάλατα υπάρχει πολιτικός σχηματισμός που θα στηρίξει τον Παπαδήμο; Ιδίως, δε, όταν γίνεται προφανές ότι η πολιτική που ακολουθείται είναι αδιέξοδη; Σωστά, ουδείς.

Νομίζω, λοιπόν, ότι, ακόμα κι αν αυτή η κυβέρνηση εξαντλήσει το χρόνο ζωής της, πολύ λίγα πράγματα θα καταφέρει. Η συνέχεια, δε, θα είναι ακόμα πιο ενδιαφέρουσα, αφού μετά τις εκλογές ουδείς θα λάβει την απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή και με τον κόσμο τρελλαμένο, πολύ δύσκολα κάποιος θα δεχθεί να βάλει το κεφαλι του στο τορβά και να δηλώσει ότι θα συνεχίσει την ίδια πολιτική. Οπότε; Οπότε, τελικά, ίσως το δημοψήφισμα του Παπανδρέου θα ήτο μία κάποια λύσις. Πολιτικάντικη, μεν, αλλά λύση. Αλλά, θα μου πεις, τρία χρόνια μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers, και ακόμα οι απανταχού "ηγέτες" προσπαθούν με τάπες να κλείσουν την τρύπα από το παγόβουνο. Εδώ θα γινότουνε η επανάστασις;...

UPDATE: λίγο παλιό, αλλά διαβάστε ποιο πράγμα καλείται να υλοποιήσει η κυβέρνηση Παπαδήμου και πείτε μου αν δεν σας μπαίνουν ψύλλοι στ' αυτιά...

14 Νοεμβρίου 2011

Κυβέρνηση patchwork

Κατ' αρχάς δείτε αυτό.

Εν συνεχεία, διαβάστε αυτό κι αυτό κι αυτό.

Τελειωσατε την ανάγνωση; Ωραία, ώρα να αρχίσουμε.

Ομολογώ ότι το βράδυ της περασμένης Πέμπτης οι όποιες ελπίδες μου για την κυβέρνηση Παπαδήμου εξαϋλώθηκαν ολοσχερώς, όταν είδα δημοσιογράφο της ΝΕΤ να αναφέρει ως πληροφορίες ότι α) το νέο κυβερνητικό σχήμα θα είναι "ολιγομελές" και β) ότι στο σχήμα αυτό θα συμμετέχει και ο Δ. Αβραμόπουλος, ο οποίος φερόταν εκείνη την ώρα να διεκδικεί το υπουργείο Άμυνας. Τελικά το πήρε και μπράβο του: επιτέλους βρίσκεται σ' ένα υπουργείο που, όταν θα τον βλέπουν, οι υφιστάμενοί του θα του βαράν προσοχές και θα του κάνουν "παρουσιάστε".

Από εκείνη την ώρα ήμουν βέβαιος ότι το πράγμα θα σκαλώσει άσκημα και ότι θα καταλήξουμε με ένα κυβερνητικό σχήμα που θα ήταν το λιγότερο δυσλειτουργικό και το περισσότερο τερατώδες. Διότι, αναγνώστη μου, με 48 άτομα δεν πας για κυβέρνηση "μεταβατική" και "εθνικής ανάγκης", αλλά για κυβέρνηση άθλιων συμβιβασμών και μικροπολιτικών παιγνίων επιπέδου αυλής νηπιαγωγίου. Κι έτσι, καταλήξαμε με τέσσερις (!) υπουργούς στο Εθνικής Άμυνας, πέντε (!!!) στο ανάπτυξης και τέσσερις (!!!!) στο Οικονομίας. Τέλεια.

Αν και δεν το είχα γράψει, σε συζητήσεις μου είχα εξ αρχής ταχθεί κατά της λύσης Παπαδήμου ως μεταβατικό πρωθυπουργό. Καλός, χρυσός και με κύρος ο κ. Παπαδήμος, ωστόσο, sorry κιόλα, αλλά ποτέ δεν έπαψε στα μάτια μου να είναι ο διοικητής της ΤτΕ όταν η Ελλάδα μπήκε στο ευρώ και ο αντιπρόεδρος της ΕΚΤ όταν ξέσπασε η χρηματοπιστωτική κρίση και ο "άτυπος σύμβουλος" του Παπανδρέου όταν άρχισε να συζητιέται σοβαρά το ενδεχόμενο κουρέματος του ελληνικού χρέους, το οποίο ο ίδιος δεν έδειξε ποτέ να εγκρίνει. Και τώρα, όχι μόνο καλείται να το εφαρμόσει, αλλά και να διαπραγματευτεί τους όρους εφαρμογής του, το νέο μνημόνιο, δηλαδή.

Ελπίζω να βγω ψεύτης, αλλά τι στοίχημα πάμε ότι οι τράπεζες θα διαπιστώσουν ότι τα ζόρια που έβλεπαν να έρχονται με το "κούρεμα", τελικά δεν θα είναι και τόσο μεγάλα; Ότι το Κράτος - πατερούλης θα φροντίσει να βρει άμεσα φράγκα για την ανακεφαλαιοποίησή τους; Ότι τα πλεόν επαχθή για τους πολίτες μέτρα, όχι μόνο δεν θα αρθούν, αλλά θα γίνουν και μόνιμα και ίσως και πιο οδυνηρά; Ότι η φοροδιαφυγή δεν θα παταχθεί εκεί που πρέπει (δηλαδή, στους μεγάλους φοροφυγάδες); Ότι, τελικά, ούτε οι αριθμοί θα ευημερίσουν, ούτε και οι πολίτες; Προσοχή, δε λέω ότι για όλα αυτά θα φταίει ο Παπαδήμος, αλλά ότι ο ίδιος δεν θα κάνει και πολλά πράγματα για να αποτρέψει τα δεινά.

Ωστόσο, πρέπει να ομολογήσω ότι η παρούσα κυβέρνηση δεν είναι τίποτε άλλο από το αποτέλεσμα του λαού που τη "γέννησε": η δημοσκόπηση της Public Issue αντικατοπτρίζει απόλυτα το χάος που επικρατεί στην κοινωνία και τη χώρα. Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών υποστηρίζει τον Παπαδήμο ως ηγέτη της κυβέρνησης και, ταυτόχρονα, ενισχύει σημαντικά τις πολιτικές δυνάμεις που αντιτίθενται κάθετα στη λύση αυτή και ζητούν άμεσα εκλογές. Διερωτώμαι, ειλικρινά, αν γνωρίζουμε τι σκατά θέλουμε ή αν απλώς γουστάρουμε το τζόγο που τέτοιες συνθήκες εμπεριέχουν...

Φυσικά, θεωρώ δεδομένο ότι ενώπιον τέτοιων δημοσκοπικών ευρημάτων, τα κόμματα δεν θα κάτσουν να δουν πώς μπορεί η κυβέρνηση αυτή να παράξει έστω και στοιχειώδες έργο, αλλά από προχθές θα φροντίσουν να οργανώσουν την προεκλογική τους καμπάνια, άλλωστε ο Φεβρουάριος δεν είναι μακριά και όσοι πιστεύουν ότι η κυβέρνηση αυτή θα μπορέσει να ξεπεράσει το χρονικό όριο της 19/2/2012 χρειάζονται επειγόντως reality check. Στην ουσία, το τερατώδες σχήμα των 48 ατόμων αποτελεί πλήρη απόδειξη ότι η κυβέρνηση αυτή στήθηκε μόνο και μόνο για να διαχειριστεί κάποια πράγματα, α, και για να γίνει το ΛΑΟΣ κυβερνητικό κόμμα. Θεωρώ, δε, ότι το ξήλωμα του patchwork δεν θα αργήσει καθόλου. Και, τότε,... τρεχάτε ποδαράκια μου. Αναρωτιέμαι, δέχονται πολιτικούς πρόσφυγες στη Ζανζιβάρη;

12 Νοεμβρίου 2011

I wanna be sedated

Θεωρώ περιττό να κάτσω και να κάνω σχολιασμό για τη νέα κυβέρνηση που προέκυψε για τη χώρα και η οποία καλείται να υλοποιήσει μια εξαιρετικά περίπλοκη και σαφώς οδυνηρή για τους πολίτες συμφωνία μεταξύ των 17 της Ευρωζώνης και του ΔΝΤ. Νομίζω ότι πολύ σύντομα θα είμαστε σε θέση να αξιολογήσουμε το εργό της κι εκεί να φανεί αν όσοι ανησυχούμε έχουμε δίκιο ή αν όσοι αισιοδοξούν θα δικαιωθούν. "Hope for the best, expect the worst", που λέει και ο Μελ Μπρουκς.

Στην παρούσα φάση θα ήθελα να κάνω μια αποτίμηση των γεγονότων που μας έφεραν ως εδώ και να εκτιμήσω τι εισέπραξε ο πολιτικός κόσμος από τις εξελίξεις. Για να το πω απλά, ποιος έχασε, ποιος κέρδισε. Εντάξει, εμείς οι πολίτες είμαστε χαμένοι για χαμένοι, ωστόσο, τα κόμματα θεωρώ ότι έχει ενδιαφέρον να δούμε τι εισπράττουν απ' όλη αυτή την ιστορία. Λέω μάλιστα να το κάνω αλαβανικά (1, 2, 3, κλπ).

1. ΠΑΣΟΚ: ο μεγάλος χαμένος της υπόθεσης. Και έχασε δύο χρόνια διακυβέρνησης που -θεωρητικά τουλάχιστον- είχε ακόμα, και μπάχαλο έγινε στο εσωτερικό του, και τη λέζα από τα σκληρά μέτρα θα συνεχίσει να την τρώει, κανονικά και με το νόμο. Επίσης, στο κόμμα, πλέον, τίθεται σαφώς θέμα ηγεσίας μετά τους τουλάχιστον ατυχείς χειρισμούς Παπανδρέου στο θέμα της συγκρότησης κυβέρνησης συνεργασίας. Ειλικρινά, δεν μου αρέσει και πολύ η ιδέα του Παπαδήμου ως πρωθυπουργού, για λόγους που χρειάζονται ειδικό ποστάκιο για να αναλυθούν, ωστόσο, θεωρώ ότι οι χειρισμοί Παπανδρέου -από την πρώτη στιγμή...- κατέστησαν την επιλογή αυτή ως αναπόφευκτη. Όμως, θεωρώ ότι η όλη πονεμένη ιστορία δίνει στο ΠΑΣΟΚ μια χρυσή ευκαιρία να αναστοχαστεί, να συζητήσει τις επιλογές και τα λάθη του, να αξιοποιήσει τις εμπειρίες του και να μετατραπεί, επιτέλους, σε ένα σοβαρό ευρωπαϊκό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Το ερώτημα, όμως, είναι αν αυτό μπορεί να γίνει υπό τις παρούσες συνθήκες. Θεωρώ πως, αν ο Παπανδρέου δηλώσει ότι κινεί τις διαδικασίες για αποχώρησή του και, ταυτόχρονα, εγγυηθεί την ενότητα του κόμματος και τη διαφάνεια στην εκλογή νέου προέδρου, τότε υπάρχει σαφώς ελπίδα το ΠΑΣΟΚ, όχι να αναβαπτιστεί, αλλά να μετατραπεί σε κάτι που ποτέ δεν ήταν: σε κόμμα αρχών και όχι προσώπων. Θα δούμε, αν και δεν πολυπιστεύω ότι ο George προτίθεται να αποχωρήσει έτσι απλά.

2. ΝΔ: μάλλον χαμένη. Μπορεί να επιτάχυνε τις διαδικασίες αποπομπής του Παπανδρέου από την εξουσία, ωστόσο, πλέον, ό,τι κι αν λέει, ό,τι κι αν κάνει ο Αντωνάκης, η συνευθύνη της για τη συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής στη χώρα είναι αδιαμφισβήτητη. Συμμετέχει στη νέα κυβέρνηση με έξι στελέχη, εκ των οποίων τα δύ είναι οι αντιπρόεδροι του κόμματος, άλλα δύο ανήκουν στους εξ απορρήτων του Σαμαρά, ενώ τα τελευταία δύο δεν τα ξέρω καθόλου, ωστόσο, φαντάζομαι ότι δεν θα είναι τα ball boys του κόμματος. Κι όσο κι αν λέει ότι δε συμμετέχει με κοινοβουλευτικά στελέχη, όλοι αυτοί θα είναι υποψήφιοι στις επόμενες εκλογές (δεν ξέρω μόνο για τον Μουρμούρα, αλλά δεν το αποκλείω). Ταυτόχρονα, νομίζω ότι πλέον ο χρόνος των εκλογών δεν είναι καθόλου σίγουρος (όσο θα περνά ο καιρός και θα ανακαλύπτουμε τι πραγματικά πρέπει να κάνει η κυβέρνηση αυτή, τόσο ο χρόνος των εκλογών θα απομακρύνεται), ενώ, κατά την άποψή μου, το γεγονός της υπουργοποίησης Αβραμόπουλου -κυρίως- και Δήμα θα προκαλέσει νέες γκρίνιες στο κόμμα και θα ενισχύσει το προφίλ των δύο αυτών στελεχών. Τέλος, η ισχυρή παρουσία του ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση ενδέχεται να δημιουργήσει εκ δεξιών ρεύμα από τη ΝΔ. Θα φανεί...

3. ΛΑΟΣ: ο μεγάλος κερδισμένος. Μέσα σε έντεκα χρόνια από την ίδρυσή του, γίνεται ισχυρός παίκτης στο πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας, αποκτά κυβερνητικό προφίλ, ενισχύει εκθετικά την αναγνωρισιμότητά του και προβάλλει ως "δύναμη λογικής και σταθερότητας" στο παραπαίων πολιτικό σύστημα της χώρας. Ο Καρατζαφέρης, παρά τις διαρκείς αντιφάσεις και πιρουέτες του, εμφανίζεται πολύ πιο "λογικός" από τα πρόσωπα που έως τώρα διεκδικούσαν την εξουσία, ενώ σας βάζω και στοίχημα ότι Άδωνις και Βορίδης θα αποδειχθούν πολύ πιο αποτελεσματικοί από πολλά προβεβλημένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Επίσης, αποκτά επίσημη εκπροσώπηση στα στρατά (μπρρρρρρρρ!!!) και, πάνω απ' όλα, ακυρώνει όλη τη ρητορική της ΝΔ εναντίον του για "εξαπτέρυγα" και τα συναφή, αφού και η ΝΔ συμμετέχει στο σχήμα και μάλιστα ενεργότατα. Να τους χαιρόμαστε, αλλά να χαιρόμαστε κι όλους όσοι έκαναν το παν για να τους φέρουν σε αυτή τη θέση.

4. ΚΚΕ: βραχυπρόθεσμα κέρδη. Βάρδα μην λειτουργήσει το κυβερνητικό σχήμα, γιατί το ΚΚΕ θα βρεθεί στην ίδια θέση που βρέθηκε όταν ο ΣΥΝ "έγραφε" 18άρια και 20άρια στις δημοσκοπήσεις. Το ΚΚΕ πάσχει από το αιώνιο πρόβλημά του: κάνει σωστές αναλύσεις, αλλά χάνεται στο διά ταύτα. Πολύς κόσμος θα συμφωνήσει μαζί του στις εκτιμήσεις του για τη νέα κυβέρνηση, ωστόσο το γεγονός ότι δεν προσφέρει εναλλακτική θα του χρεωθεί, όπως επίσης και το γεγονός ότι διά της μη συμμετοχής του επέτρεψε στο ΛΑΟΣ να αποκτήσει δεσπόζουσα θέση. Κι όσο κι αν κινητοποιηθεί το ΠΑΜΕ, οι εντυπώσεις της απούσας αριστεράς δεν θα σβήσουν εύκολα.

5. ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ: όπως ΚΚΕ, ίσως και χειρότερα, καθώς τους λείπει η "στιβαρή" και "καθαρή" γραμμή του Περισσού. Θεωρώ ότι εύχονται αυτή η κυβέρνηση να μη μακροημερεύσει, ειδάλλως τους βλέπω ακόμα και εκτός Βουλής.

6. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ: χεστήκαμε και η βάρκα γέρνει. Η παρουσία της σε μια κυβέρνηση συνεργασίας θα της έδινε πόιντς, ενώ η απουσία της τη βάζει στο ίδιο καζάνι με ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ, που ως κομματικές οντώτητες είναι πιο ισχυρές από αυτήν. Άσε που, με την παρουσία της, θα μπορούσε να παίξει και κάποιο ρόλο "συνείδησης" σε μια κυβέρνηση που είναι εμφανές ότι δεν θα διστάσει να περάσει τα πλέον οδυνηρά μέτρα σε λογική ΤΙΝΑ. Και μην ακούσω μαλακίες περί "αριστερού άλλοθι" και τα συναφή: η μαγκιά είναι να συμμετέχεις και να διαμορφώνεις, στην απέξω κι εγώ ξέρω να φωνάζω.

7. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ: η αδικημένη, καθώς είναι προφανές ότι ο Αντωνάκης έθεσε βέτο στη συμμετοχή στελεχών της στην κυβέρνηση. Ενδεχομένως, πάντως, αυτό να της βγει σε καλό, αφού οι Έλληνες είναι πονοψυχιάρηδες μπροστά στην αδικία. Θα φανεί από εδώ και πέρα.

8. ΛΟΙΠΕΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ: πλην Οικολόγων - Πράσινων που έκαναν και πέντε σοβαρές παρεμβάσεις - παρατηρήσεις, όλοι οι άλλοι εκεί που ήσαντε, εκεί παραμένουν. Ουδεμία έκπληξις που λέει κι ο Σαββόπουλος.

9. ΛΑΟΣ/ΠΟΛΙΤΕΣ/ΜΑΖΑ/κλπ: ο συνήθης χαμένος, τώρα και με διακομματική συμφωνία. Πώς τό'λεγε ο Αρσένης; "Μήτσο, χάσαμε...". Ή, "μονά-ζυγά, μας τα πέρνουν".

3 Νοεμβρίου 2011

The game is on

Στο προηγούμενο ποστάκιο έγραφα κάτι για μάσκες που θα πέσουν. Ε, από σήμερα δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που να πιστεύει ότι όλοι αυτοί που μας υπόσχονται "σωτηρία" και "ανάπτυξη" έχουν έστω και κατ' ελάχιστον κάτι τέτοιο στο μυαλό τους. Μέρκελ και Σαρκοζί πέταξαν τις μάσκες και ήταν σαφέστατοι: ή αποδέχεστε χωρίς δεύτερη κουβέντα αυτά που αποφασίσαμε πριν από σας για σας ή... Εδώ, δεν είναι απόλυτα σίγουροι για το τι μπορούν να πουν, καθώς ούτε οι ίδιοι το γνωρίζουν. Οι πολυαγαπημένοι "κανόνες", για τους οποίους ο Σαρκό μας ζάλισε τον έρωτα δεν προβλέπουν τι γίνεται από εδώ και πέρα. Οι Συνθήκες είναι ελλειπείς, τα μάνιουαλ προβληματικά. Το πρωί θα επιχειρήσουν να στήσουν το σενάριό τους, μαζί με Ισπανία και δεν ξέρω κι εγώ ποιους άλλους, αλλά τα νερά είναι άγνωστα και θολά.

Η οργίλη αντίδραση του Σαρκοζί στην ερώτηση του δημοσιογράφου της Liberation περί διευθυντηρίου των Βρυξελλών που ενεργεί πέρα και πάνω από τους λαούς που υποτίθεται ότι υπηρετεί ήταν παραπάνω από αποκαλυπτική: το υφάκι του δεν μπορούσε να κρύψει την αμηχανία του. Κρίμα που ο δημοσιογράφος δεν πρόλαβε να του θυμίσει ότι τους κανόνες, που με τόση λατρεία επικαλέστηκε, ήταν η Γαλλία και η Γερμανία που πρώτοι απ' όλους τσαλαπάτησαν -ατιμωρητί, κιόλας. Όμως, ακόμα κι έτσι, ακόμα και με πιέσεις πέρα από κάθε δημοκρατική νομιμοποίηση, ακόμα και με εκβιασμούς επιπέδου μαφίας, ξέρουν ότι η περίπτωση της Ελλάδας δεν είναι ίδια με την περίπτωση των τραπεζιτών. Ξέρουν ότι η Αθήνα μπορεί να οδηγήσει σε περιδίνιση ολόκληρη την Ευρωζώνη. Εξ ου και ο κουτσαβακισμός τους.

Ένας κουτσαβακισμός που ανατρέπεται ολοκληρωτικά από τις υπεράνω γελοιότητας δηλώσεις του Νταλάρα (κρίμα ρε Χάρι Κλυν, για λάθος Νταλάρα έβγαλες την ιστορική σου φράση...), που σα χεσμένος πανικόβλητος προσπαθεί να πουλήσει τη νέα σύμβαση ως το καλύτερο πράγμα για την Ελλάδα μετά την εφεύρεση του αυνανισμού. Βλέπετε, ο κυρ-Τσαρλς είναι μέσα στο παιχνίδι και, μάλλον, κατανοεί σε μεγαλύτερο βάθος από το Μερκοζί, π.χ. τι θα σήμαινε "άτακτη χρεοκοπία" της Ελλάδας για το σύνολο του ξεκουρδισμένου παιχνιδιού που ονομάζεται "παγκόσμια οικονομία". Γιατί αυτός -και οι όμοιοί του- ξέρουν όλους τους σκελετούς και όλα τα ντουλάπια που είναι κρυμμένοι.

Το μόνο πράγμα που οι Ευρωεκβιαστές μπορούν να αξιοποιήσουν, είναι η έκτη δόση του μηχανισμού στήριξης. Αλλά κι εκεί ξέρουν ότι λίγα πράγματα μπορούν να κάνουν, καθώς μια στάση πληρωμών είναι πιο απευκταία κι από το να κολλήσουν AIDS. Και, ξέρετε ποια είναι η μεγαλύτερη πλάκα; Ζητούν την κύρωση από τη Βουλή της τελευταίας συμφωνίας, χωρίς το περιεχόμενό της να έχει καν αποσαφηνιστεί. The law west of Pecos, έτσι; Ξέρετε κάτι; Όλα αυτά δεν ανατρέπουν το γεγονός ότι η Ελλάδα, όχι, οι Έλληνες τα κάναμε σκατά και ότι πρέπει να συμμαζέψουμε κάπως το μπάχαλό μας. Ωστόσο, τα παγωμένα βλέμματα, τα σφιγμένα χείλη και η έκδηλη αμηχανία των "ηγετών" της Ευρώπης ήταν πολύ πιο εύγλωττα από τα όσα είπαν.

Μετά από την αθλιότητα που βιώσαμε χθες, αν υπήρχε σοβαρό πολιτικό προσωπικό στην Ελλάδα θα έπρεπε σύσσωμο αύριο κιόλας να προκηρύξει διπλό δημοψήφισμα: για την παραμονή ή όχι της Ελλάδας στο ευρώ και, όταν η νέα συμφωνία αποσαφηνιζόταν, και γι' αυτή. Πολύ φοβάμαι, ωστόσο, ότι τα θλιβερά ανθρωπάκια που μας κυβερνούν έχουν ήδη μπει στη διαδικασία απεμπλοκής τους από αυτό το ιστορικής σημασίας εγχείρημα. Κρίμα, γιατί μετά από πολλά χρόνια η Πολιτική θα έμπαινε μπροστά από τον πολιτικαντισμό στην Ελλάδα και στην Ευρώπη... Κρίμα...

UPDATE: να ανησυχώ που και ο Βαρουφάκης συμφωνεί (σχετικά, πάντα...) μαζί μου;

Υ.Γ.: ναι, είμαι ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΫΠΝΟΣ. Fuck.

1 Νοεμβρίου 2011

Δημοψήφισμα και υποκρισια...

Αν υπάρχει κάτι που με προβληματίζει περισσότερο κι από την ανακοίνωση του George για διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την κύρωση της νέας δανειακής σύμβασης της Ελλάδας με την Ευρωζώνη και το ΔΝΤ, αυτό είναι οι αντιδράσεις κατά της διεξαγωγής του δημοψηφίσματος, κι όχι μόνο από τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Από χθες το βράδυ διαβάζω και ακούω συνεχώς για "επικίνδυνες επιλογές", για το γεγονός ότι η χώρα "μπαίνει σε άγνωστα νερά" και για το πόσο "παπατζήδικα" και "μικροπολιτικά" είναι τα όσα σχεδιάζει ο Παπανδρέου, χωρίς, ωστόσο, να βρίσκω ούτε μια αναφορά στο πολιτικό, άρα το ουσιώδες, μέρος της υπόθεσης.

Τι εννοώ; Μα, φυσικά, ότι ουδείς μας λέει γιατί είναι κακό το δημοψήφισμα! Υπενθυμίζω ότι μια από τις κατηγορίες που διαρκώς εκτοξεύονται κατά της κυβέρνησης είναι ότι έβαλε το χώρα στο μνημόνιο και υπό την "κατοχή" του ΔΝΤ, χωρίς να έχει πολιτική νομιμοποίηση για να κάνει κάτι τέτοιο. Υπενθυμίζω, επίσης, ότι το αρχικό μνημόνιο είχε διάρκεια ως το 2013, δηλαδή έληγε μέσα στην τετραετία και, ως εκ τούτου, δεν δέσμευε κανένα άλλο κόμμα: οι εκλογές θα γίνονταν το φθινόπωρο του 2013, το ΠΑΣΟΚ θα έχανε και η όποια κυβέρνηση σχηματιζόταν, θα μπορούσε να ακολουθήσει όποια πολιτική ήθελε εκείνη.

Στη συνέχεια, ήλθε το Μεσοπρόθεσμο, με διάρκεια ως το 2015 και προβλέψεις για ανάκαμψη της οικονομίας από το 2013 και μετά. Αυτό ΔΕΣΜΕΥΕ την επόμενη κυβέρνηση, ωστόσο, θεωρητικά τουλάχιστον, η χωρίς παρεκκλίσεις εφαρμογή του θα της επέτρεπε να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας με πολύ μικρότερες υποχρεώσεις απ' όσο η παρούσα κυβέρνηση, η οποία θα έτρωγε και όλη τη λέζα της εφαρμογής αντιλαϊκών και οδυνηρών μέτρων, προκειμένου να επιτύχει τους στόχους του Μεσοπρόθεσμου. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Κατά τη γνώμη μου, ότι ακόμα κι έτσι, ζήτημα νομιμοποίησης της κυβέρνησης δεν υπήρχε: όλα γίνονταν εντός κοινοβουλευτικού χρόνου.

Ωστόσο, κανείς απ' όσους ολοφύρωνταν για το μνημόνιο και για το πόσο κακό είναι (και, ναι, είναι κακό για την συντριπτική πλειονότητα των πολιτών), δεν αναφερόταν σε αυτά τα απλά πραγματάκια. Αντιθέτως, κόμματα και συνδικάτα και δεν ξέρω κι εγώ ποιος άλλος πίεζαν για διάφορες μορφές εκτροπής, είτε αυτές ονομάζονταν πρόωρες εκλογές (τη στιγμή, μάλιστα, που η κυβέρνηση διατηρούσε τη δεδηλωμένη στη Βουλή), είτε παραίτηση του Προέδρου της Δημοκρατίας (!!!!), ώστε να προκηρυχθούν εκλογές, είτε ακόμα και για βίαιη εξέγερση (η οποία, φυσικά, αποτελεί καραμπινάτη κατάλυση του πολιτεύματος).

(ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ: πριν προχωρήσω, θα ήθελα να πω ότι στα δικά μου ματια, η κυβέρνηση αυτή είχε αποτύχει να εφαρμόσει την πολιτική που είχε συμφωνηθεί με τους δανειστές μας. Από το -ούτως ή άλλως προβληματικό- μνημόνιο και τις αναθεωρήσεις του, τα μέτρα που λαμβάνονταν ήταν εκείνα που προκαλούσαν τη μεγαλύτερη οδύνη στους πολίτες και, τελικά είχαν το μικρότερο δημοσιονομικό αποτέλεσμα. Τα οριζόντια μέτρα έδειχναν μια κυβέρνηση χωρίς σχέδιο και στρατηγική και έριχναν μπόλικο καύσιμο στο winter of our discontent, ενώ οι άστοχες προσπάθειες για πολιτική επίλυση των προβλημάτων επιδείνωναν τις συνέπειες για την Ελλάδα).

Και μετά ήλθε η απόφαση της Συνόδου Κορυφής της 26ης Οκτωβρίου. Μια απόφαση η οποία προέβλεπε δέσμευση της χώρας τουλάχιστον ως το 2020, δηλαδή, για δυόμιση κυβερνητικές τετραετίες. Θα ήταν τουλάχιστον παράλογο μια κυβέρνηση -η οποία, όπως όλα δείχνουν, έχει μόνο άλλα δύο χρόνια ζωής- να υποχρέωνε την χώρα να ακολουθήσει ένα συγκεκριμένο δρόμο για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα: δεν είχε την πολιτική νομιμοποίηση για να το πράξει. Οπότε, η λύση του δημοψηφίσματος δεν θα έμοιαζε εκτός τόπου: οι ίδιοι οι πολίτες της χώρας θα αποφάσιζαν να επιθυμούν να αποδεχθούν τη δέσμευση αυτή, ή όχι.

Προτού αρχίσουν τα σχόλια, να πω ότι δεν θεωρώ ότι ο George ανακοίνωσε το δημοψήφισμα από δημοκρατική ευαισθησία: όποιος το ισχυριστεί αυτό, λέει πούτσες μπλε καραμελέ μαλακίες. Ο προφανής στόχος του είναι να στριμώξει την αντιπολίτευση και να την υποχρεώσει, είτε να αποδεχθεί τη νέα δανειακή σύμβαση, είτε να πει ξεκάθαρα ότι δεν τη θέλει και να καταθέσει την εναλλακτική της. Διότι, καλέ μου αναγνώστη, αν υπάρχει ένα προϊόν που στην Ελλάδα κυκλοφορεί εν αφθονία (κρίμα που δεν είναι εξαγώγιμο...), αυτό είναι η υποκρισία: εκτός του ΚΚΕ που εξ αρχής τάχθηκε υπέρ της μονομερούς στάσης πληρωμων και της εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και την Ε.Ε., ουδείς άλλος μας έχει πει τι ακριβώς υποστηρίζει.

Η ΝΔ συνεχίζει ακόμα και σήμερα να μιλά για -γενικώς και αορίστως-επαναδιαπραγμάτευση των όρων του μνημονίου (ποιου; του πρώτου; του δεύτερου; του εξηκοστού τρίτου;). Ο ΛΑΟΣ ζητά να μείνουμε στο ευρώ, αλλά να δανειζόμαστε από την Ρωσία. Ο ΣΥΡΙΖΑς λέει μια έτσι - μια στουπέτσι. Οι "αγανακτισμένοι" απλώς αγανακτούν (και καλά κάνουν). Ωστόσο, ουδείς προσέφερε μια εναλλακτική η οποία α)να δίνει διέξοδο στην κρίση, β)να λαμβάνει υπ' όψιν τη συγκυρία και τις συνθήκες που επικρατούν στην Ευρώπη και παγκοσμίως και γ)να μην κάνει τα πράγματα χειρότερα απ' όσο ήδη είναι. Φράσεις τύπου "να εκδοθούν ευρωομόλογα" ή "να παρέμβει ουσιωδώς η ΕΚΤ" είναι πολύ ορέες, αλλά επί του παρόντος μη εφαρμόσιμες.

Τώρα, λοιπόν, βρισκόμαστε ενώπιον μιας απόφασης των Ευρωπαίων για την Ελλάδα, που είναι μακροχρόνιας εφαρμογής, οδυνηρή και δύσκολη και δεσμευτική για τη χώρα, με τη δέσμευση να περιλαμβάνει και μια μορφή επιτροπείας (ο Σόιμπλες μιλά για "μειωμένη εθνική κυριαρχία"). Γιατί, λοιπόν, είναι κακό ο λαός να κληθεί να την εγκρίνει ή να την απορρίψει; Γιατί είναι κακό, όσοι θεωρούν ότι η απόφαση δεν είναι προς το συμφέρον της χώρας, να μας εξηγήσουν το γιατί και να διευκρινίσουν τα υπέρ και τα κατά μιας έγκρισής της ή μιας απόρριψής της; Γιατί, για άλλη μια φορά, να αρνούμαστε ως πολίτες να αναλάβουμε τις ευθύνες μας; Και, στην τελική, γιατί μέσω του δημοψηφίσματος να μη στείλουμε μήνυμα στους Ευρωπαίους και στους "Τσολάκογλου" της κυβέρνησης ότι, basta, ως εδώ, δεν πάει άλλο;

Γιατί να μην υποχρεώσουμε την κυβέρνηση να μας πει αναλυτικά, ποιες δεσμεύσεις περιλαμβάνει για την Ελλάδα η απόφαση αυτή; Γιατί να μην υποχρεώσουμε τους Ευρωπέη να μας πουν ποια είναι τα πραγματικά σχέδιά τους για τη χώρα; Γιατί να μην ενημερωθούμε πλήρως και σφαιρικά για το τι συμβαίνει στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο και στη Φρανκφούρτη και στο Βερολίνο και στο Παρίσι; Γιατί να μην ανακτήσουμε ένα μείζον κομμάτι της "εθνικής κυριαρχίας" μας, μέσω, μάλιστα, μιας διαδικασίας δημοκρατικής και συλλογικής; Sorry, κιόλα, αλλά εγώ δεν βλέπω γιατί το δημοψήφισμα για την κύρωση της νέας δανειακής σύμβασης -η οποία, προφανώς, θα περιλαμβάνει τα πάντα, από το "κούρεμα" των ελληνικών ομολόγων, ως τα μέτρα που θα πρέπει να ληφθούν σε ορίζοντα δεκαετίας- προκαλεί προβλήματα.

Αντιθέτως, υποστηρίζω ότι η διαδικασία αυτή θα κάνει πολλές μάσκες να πέσουν: και η κυβέρνηση θα σταματήσει να "σώζει τη χώρα" ανά τρεις μήνες, και η αντιπολίτευση θα υποχρεωθεί να πει ξεκάθαρα τις εναλλακτικές που προτείνει, και οι δανειστές θα ξεκαθαρίσουν ποιοι είναι οι στόχοι και οι προθέσεις τους για την Ελλάδα, αλλά και γενικότερα για το εγχείρημα της Ενωμένης Ευρώπης. Διότι, μέχρι στιγμής, απ' όλους αυτούς το "σήμα" έχει πολύ "θόρυβο" και, τελικά κάταλήγει να γίνεται όλο και πιο ασαφές. Πιστεύω ότι οι αφορμές για τις οποίες γίνεται το δημοψήφισμα είναι λάθος. Ωστόσο, ακόμα κι έτσι, αυτή καθαυτή η διαδικασία εκτιμώ ότι μόνο θετικά αποτελέσματα μπορεί να βγάλει. Για όλους και για όλα.

Υ.Γ: για να μην κατηγορηθώ για μονομέρεια, δείτε μερικές αντίθετες απόψεις στην Καλύβα (εδώ κι εδώ), στον Ροΐδη, στη Ροδιά και στον Καθρέφτη...

Υ.Γ1: μιλώντας πιο πάνω για μάσκες, πάρτε και το πρώτο...

Υ.Γ2: πάρτε και το δεύτερο...

Υ.Γ3: για μελετήστε και τι λέει εδώ ο Ζάφοδας.

UPDATE: για ρίξτε μια ματιά και σε αυτό, είναι τουλάχιστον ενδιαφέρον...