28 Σεπτεμβρίου 2011

Fall Heads Roll...

Αν ήμουν ο Παπανδρέου, σήμερα, καθώς θα γύριζα από το Βερολίνο (όπου, κατά πάσα πιθανότητα, η Μέρκελ με έψησε σε χαμηλή φωτιά για κάμποση ώρα), θα φρόντιζα να βρω ένα παλτουδάκι σαν του κυρίου δίπλα, με όλα τα αξεσουάρ. Διότι, κακά τα ψέματα, θα είχα αποφασίσει ότι έχει έρθει η ώρα να πέσει και κά'να κεφάλι.

Φθάνοντας στο "ΕλΒελ", θα έλεγα στο οδηγό μου να με πάει πρώτα στα δικαστήρια της Ευελπίδων και εκεί θα αναζητούσα τον ανακριτή-αστέρα της δικαιοσύνης που αποφάσισε να αφήσει ελεύθερο με "περιοριστικούς όρους" τον Μάκη Ψωμιάδη. Μόλις τον ανακάλυπτα, λίγο πριν τον στείλω να συναντήσει το δημιουργό του, θα του έλεγα "παιδί μου, η αστυνομία έψαχνε και δεν έβρισκε τον Μάκαρο για τουλάχιστον τρεις μήνες. Και τώρα που τον βρήκε, εσύ έρχεσαι και του λες, φύγε μεγάλε, αλλά μην πας μακριά, να σε βλέπουμε; Τώρα, παιδί μου, πώς θα τον ξαναβρούμε; Ή, μήπως, θα τον ψάξεις εσύ; Γιατί, παιδί μου, δεν παρέτεινες την προφυλάκισή του; Στην τελική, άμα ήταν καθαρός, θα τον απελευθερώναμε και θα του ζητάγαμε και συγνώμη για την ταλαιπωρία. Τώρα, όμως, που ξαναέγινε μπουχός -και καλά έκανε, κι εγώ το ίδιο θά'κανα- πού θα τον ξαναβρούμε; Και, γιατί ξεφτιλίζεις τόσο πολύ την ήδη κουρελιασμένη δικαιοσύνη σε αυτή τη χώρα; Δεν μας φθάνουν όλα τα άλλα βάσανά μας, πρέπει νά'χουμε κι εσένα;".

Κι αφού καθάριζα τη μασέτα μου από τα αίματα, θά'λεγα στο οδηγό μου να με πάει στο υπουργείο Οικονομικών. Κι εκεί, θα αναζητούσα τον υπερεγκέφαλο που αποφάσισε αυτή την κτηνωδία με τις αποδείξεις. Κι αφού πρώτα τον βασάνιζα για κά'να τρίωρο, λίγο πριν το κόψω το άχρηστο κεφάλι του, θα του έλεγα "παιδί μου, είσαι μαλάκας; Έχεις καταλάβει ότι έξω ο κόσμος, κυρίως, δε, αυτός που ως τώρα μας ψήφιζε και μας στήριζε, είναι στο όριο να πέσει να μας φάει; Καταλαβαίνεις ότι εδώ και 18 μήνες ρουφάμε το αίμα όσων μέχρι χθες ήταν συνεπείς φορολογούμενοι, διότι είμαστε ανίκανοι να πιάσουμε αυτούς που φοροδιαφεύγουν; Αντιλαμβάνεσαι ότι η κυβέρνηση κόντεψε να πέσει για το γαμημένο τέλος ακινήτων; Τι είναι αυτές οι τρέλες που λέτε στον Βαγγέλη, που δεν ξέρει σχεδόν τίποτα περί οικονομίας; Ποιος μπορεί να συγκεντρώσει σε αποδείξεις το 50 και το 60% του εισοδήματός του; Εμένα, άμα δεν μου έδινε η μάνα μου καμιά απόδειξη, θα μου έριχναν φέτος πέναλτι στην εφορία. Πώς θα μαζέψουν οι αθρώποι αυτά τα νούμερα; Και, αφού ακόμα δεν έχετε καταλήξει σε συντελεστές, τι αφήνετε το Βαγγέλη να κάνει ανακοινώσεις; Είστε τρελοί;".

Αυτά θα έκανα εγώ αν ήμουν ο Παπανδρέου σήμερα. Όμως, δυστυχώς γι' αυτόν, δεν είναι εγώ...

22 Σεπτεμβρίου 2011

Η μεγάλη χείμαιρα

Νομίζω ότι η χθεσινή ανακοίνωση των μέτρων που θα πρέπει να ληφθούν άμεσα, προκειμένου το ελληνικό Κράτος να λάβει την έκτη δόση από το μηχανισμό στήριξης που έχουν δημιουργήσει η Ε.Ε. και το ΔΝΤ θα πρέπει να λειτούργησε ως κουβάς με παγωμένο νερό στα μούτρα του συνόλου αυτού του πράγματος που ονομάζουμε ελληνική κοινωνία, συμπεριλαμβανομένων και των πολιτικών μας. Τώρα πια, τα ψέματα τελείωσαν. Ο χρόνος επίσης. Οι τρίπλες, οι βερμπαλισμοί, το πονηρό κλείσιμο του ματιού προς τους ψηφοφόρους, το "άστο για αργότερα", όλα αυτά πήγαν κατά διαβόλου και το μόνο που έμεινε είναι η παγερή πραγματικότητα, ότι όταν κάνεις μια συμφωνία, οφείλεις να την τηρείς. Και ότι, η μη τήρησή της επιφέρει συνέπειες για όλους τους εμπλεκόμενους.

Τώρα πια, το πράγμα θα πηγαίνει κάπως έτσι: τέλος στις διαπραγματεύσεις και στις προσπάθειες και στις Βενιζελικού τύπου ανοησίες, ότι, δήθεν, υπάρχουν πολιτικά ζητήματα. Από τούδε, το πρόγραμμα θα εφαρμόζεται αυτολεξεί, χωρίς καμία αλλάγή, χωρίς καμία προσαρμογή, ενδεχομένως και χωρίς "μέτρα ισοδύναμου δημοσιονομικού αποτελέσματος", τα οποία είχαν αποτελέσει μια από τις μεγαλύτερες πληγές της ασκούμενης πολιτικής ("δεν μπορώ να απελευθερώσω τα ταξί; ΟΚ, βάλε ένα ειδικό τέλος στα ακίνητα..."). Τώρα πια, ουδείς δικαιούται να πει ότι δεν ήξερε, δεν κατάλαβε, δεν τό'πιασε σωστά.

Είναι τα μέτρα δίκαια και ορθά; Εν μέρει όχι (αν και γνωρίζω δημοσίους υπαλλήλους που η απόλυσή τους θα ήταν το ελάχιστο που τους αξίζει, όπως και συνταξιούχους της Ολυμπιακής από τα 38 τους, που προτίμησαν τη σύνταξη από το να μεταταγούν σε άλλη υπηρεσία. Εκεί, βλέπετε, οι αποδοχές θα ήταν μικρότερες...) και, στην τελική, κάθετι που προκαλεί νέες οριζόντιες μειώσεις καλό δεν μπορεί να είναι. Ωστόσο, τα μέτρα αυτά έχουν ένα καλό: μας επιτρέπουν να καταλάβουμε τις συνέπειες από τη μη εφαρμογή μιας συμφωνίας, από τις συνήθεις πολιτικάντικες τσιριτσάντζουλες που μας έχουν συνηθίσει οι πολιτικοί μας ταγοί. Η άρνηση ή καθυστέρηση υλοποίησης της συμφωνίας θα φέρνει ακόμα πιο δυσβάσταχτα μέτρα, ακόμα περισσότερες απολύσεις στο Δημόσιο, ακόμα μεγαλύτερες περικοπές στις συντάξεις και τους μισθούς.

Και μη με ρωτήσετε αν τα μέτρα αυτά οδηγούν κάπου: δεν ξέρω. Μεταξύ μας, με την παγκόσμια οικονομία να θυμίζει κακό αστείο, ουδείς ξέρει. Η διαδικασία αποπληθωρισμού στην οποία θεωρητικά έχει μπει η Ελλάδα, είναι αμφίβολο στα δικά μου μάτια αν θα έχει τα προδοκώμενα αποτελέσματα. Επίσης, οι λογικές φωνές που λένε ότι οι συνεχείς πιέσεις προς την Ελλάδα μπορεί να οδηγήσουν σε αποσταθεροποίηση τη χώρα, με απρόβλεπτες συνέπειες για το σύνολο της Ευρωζώνης και την παγκόσμια οικονομία, με κάνουν να υποψιάζομαι ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς όπως μας τα λέει η τρόικα και οι προϊστάμενοί της.

Όμως, είναι κυριολεκτικά τραγικό να λέμε ότι, επειδή δεν ξέρουμε πού θα οδηγήσει το πρόγραμμα προσαρμογής, δεν θα το εφαρμόσουμε ή ότι θα το εφαρμόσουμε επιλεκτικά ή -χείμαιρα της χείμαιρας!- ότι θα το επαναδιαπραγματευτούμε. Και είναι τραγικό, διότι δείχνει μια βαθύτατη έλλειψη συναίσθησης των κινδύνων: πάρε, τώρα, αφορολόγητο στις 5.000 ευρώ, νά'χεις να πορεύεσαι, που μου ήθελες και πολιτική διαπραγμάτευση για το έλλειμμα του 2011. Και πάρε και 20% μειώσεις στις συντάξεις πάνω του τρομερού ποσού των 1.200 ευρώ, έτσι, για κερασάκι στην τούρτα. Η μαγκιά, πλέον, δεν περνάει και τα αστεία τελείωσαν οριστικά.

Θλίβομαι, γιατί σε μια στιγμή που η χώρα θα χρειαζόταν σοβαρότητα από την πολιτική της ηγεσία, το μόνο που ακούγεται είναι μισόλογα, ψέματα και ψεματάκια, παλινδρομήσεις και άλλες ανοησίες. Η μεγάλη χείμαιρα, όμως, τελείωσε χθες. Έστω και με τον πιο βίαιο τρόπο, όλοι μας πλέον γνωρίζουμε την αλήθεια. Ελπίζω, απλώς, να δείξουμε ότι μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε...