Η μεγάλη χείμαιρα

Νομίζω ότι η χθεσινή ανακοίνωση των μέτρων που θα πρέπει να ληφθούν άμεσα, προκειμένου το ελληνικό Κράτος να λάβει την έκτη δόση από το μηχανισμό στήριξης που έχουν δημιουργήσει η Ε.Ε. και το ΔΝΤ θα πρέπει να λειτούργησε ως κουβάς με παγωμένο νερό στα μούτρα του συνόλου αυτού του πράγματος που ονομάζουμε ελληνική κοινωνία, συμπεριλαμβανομένων και των πολιτικών μας. Τώρα πια, τα ψέματα τελείωσαν. Ο χρόνος επίσης. Οι τρίπλες, οι βερμπαλισμοί, το πονηρό κλείσιμο του ματιού προς τους ψηφοφόρους, το "άστο για αργότερα", όλα αυτά πήγαν κατά διαβόλου και το μόνο που έμεινε είναι η παγερή πραγματικότητα, ότι όταν κάνεις μια συμφωνία, οφείλεις να την τηρείς. Και ότι, η μη τήρησή της επιφέρει συνέπειες για όλους τους εμπλεκόμενους.

Τώρα πια, το πράγμα θα πηγαίνει κάπως έτσι: τέλος στις διαπραγματεύσεις και στις προσπάθειες και στις Βενιζελικού τύπου ανοησίες, ότι, δήθεν, υπάρχουν πολιτικά ζητήματα. Από τούδε, το πρόγραμμα θα εφαρμόζεται αυτολεξεί, χωρίς καμία αλλάγή, χωρίς καμία προσαρμογή, ενδεχομένως και χωρίς "μέτρα ισοδύναμου δημοσιονομικού αποτελέσματος", τα οποία είχαν αποτελέσει μια από τις μεγαλύτερες πληγές της ασκούμενης πολιτικής ("δεν μπορώ να απελευθερώσω τα ταξί; ΟΚ, βάλε ένα ειδικό τέλος στα ακίνητα..."). Τώρα πια, ουδείς δικαιούται να πει ότι δεν ήξερε, δεν κατάλαβε, δεν τό'πιασε σωστά.

Είναι τα μέτρα δίκαια και ορθά; Εν μέρει όχι (αν και γνωρίζω δημοσίους υπαλλήλους που η απόλυσή τους θα ήταν το ελάχιστο που τους αξίζει, όπως και συνταξιούχους της Ολυμπιακής από τα 38 τους, που προτίμησαν τη σύνταξη από το να μεταταγούν σε άλλη υπηρεσία. Εκεί, βλέπετε, οι αποδοχές θα ήταν μικρότερες...) και, στην τελική, κάθετι που προκαλεί νέες οριζόντιες μειώσεις καλό δεν μπορεί να είναι. Ωστόσο, τα μέτρα αυτά έχουν ένα καλό: μας επιτρέπουν να καταλάβουμε τις συνέπειες από τη μη εφαρμογή μιας συμφωνίας, από τις συνήθεις πολιτικάντικες τσιριτσάντζουλες που μας έχουν συνηθίσει οι πολιτικοί μας ταγοί. Η άρνηση ή καθυστέρηση υλοποίησης της συμφωνίας θα φέρνει ακόμα πιο δυσβάσταχτα μέτρα, ακόμα περισσότερες απολύσεις στο Δημόσιο, ακόμα μεγαλύτερες περικοπές στις συντάξεις και τους μισθούς.

Και μη με ρωτήσετε αν τα μέτρα αυτά οδηγούν κάπου: δεν ξέρω. Μεταξύ μας, με την παγκόσμια οικονομία να θυμίζει κακό αστείο, ουδείς ξέρει. Η διαδικασία αποπληθωρισμού στην οποία θεωρητικά έχει μπει η Ελλάδα, είναι αμφίβολο στα δικά μου μάτια αν θα έχει τα προδοκώμενα αποτελέσματα. Επίσης, οι λογικές φωνές που λένε ότι οι συνεχείς πιέσεις προς την Ελλάδα μπορεί να οδηγήσουν σε αποσταθεροποίηση τη χώρα, με απρόβλεπτες συνέπειες για το σύνολο της Ευρωζώνης και την παγκόσμια οικονομία, με κάνουν να υποψιάζομαι ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς όπως μας τα λέει η τρόικα και οι προϊστάμενοί της.

Όμως, είναι κυριολεκτικά τραγικό να λέμε ότι, επειδή δεν ξέρουμε πού θα οδηγήσει το πρόγραμμα προσαρμογής, δεν θα το εφαρμόσουμε ή ότι θα το εφαρμόσουμε επιλεκτικά ή -χείμαιρα της χείμαιρας!- ότι θα το επαναδιαπραγματευτούμε. Και είναι τραγικό, διότι δείχνει μια βαθύτατη έλλειψη συναίσθησης των κινδύνων: πάρε, τώρα, αφορολόγητο στις 5.000 ευρώ, νά'χεις να πορεύεσαι, που μου ήθελες και πολιτική διαπραγμάτευση για το έλλειμμα του 2011. Και πάρε και 20% μειώσεις στις συντάξεις πάνω του τρομερού ποσού των 1.200 ευρώ, έτσι, για κερασάκι στην τούρτα. Η μαγκιά, πλέον, δεν περνάει και τα αστεία τελείωσαν οριστικά.

Θλίβομαι, γιατί σε μια στιγμή που η χώρα θα χρειαζόταν σοβαρότητα από την πολιτική της ηγεσία, το μόνο που ακούγεται είναι μισόλογα, ψέματα και ψεματάκια, παλινδρομήσεις και άλλες ανοησίες. Η μεγάλη χείμαιρα, όμως, τελείωσε χθες. Έστω και με τον πιο βίαιο τρόπο, όλοι μας πλέον γνωρίζουμε την αλήθεια. Ελπίζω, απλώς, να δείξουμε ότι μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε...