24 Ιουνίου 2012

New Home

Από εδώ πήγα εκεί.

22 Ιουνίου 2012

Death Metal

Κατ' αρχάς, περαστικά και στον Αντώνη Σαμαρά και στον Βασίλη Ράπανο.

****
Με γεια μας η κυβέρνηση. Θεωρώ ότι οι επιλογές του Σαμαρά για τη στελέχωσή της ήταν υπέροχες. Στυλιανίδης Εσωτερικών, Βρούτσης και Νικολόπουλος Εργασίας, Λυκουρέντζος Υγείας, Αβραμό Εξωτερικών, Πανάρας Αμύνης, Χατζηδάκης "Πωλούνται-Ολυμπιακή-ΔΕΗ-ΕΥΔΑΠ-και-άλλα-ασημικά" Ανάπτυξης (θεέ μου, πόσο πια να χάσουν οι λέξεις τη σημασία τους...) και δυο αριστερόστροφα άλλοθι (Μανιτάκης και Ρουπακιώτης), έτσι για τη γεύση.

Η σύνθεση της κυβέρνησης, ο αριθμός των μελών της, οι πρώτες δηλώσεις τους, όλα καθιστούν σαφές ακόμα και στους πιο αδαείς και αδιάφορους τι θα ακολουθήσει: μνημόνιο, περικοπές, λιτότητα και "έννομη βία" κατά όσων αισθανθούν ότι μπορούν να αντιδράσουν. Έτσι είναι, παιδιά: μετά την απομάκρυνση από το ταμείο, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Αυτούς ψηφίσατε, φοβισμένοι μην έρθουν οι κουμουνισταί και σας πάρουν τα σπίτια, και τώρα θα τους λουστείτε. Δυστυχώς, θα τους λουστούμε κι εμείς.

Ελπίζω να μην απορήσετε όταν, στην πρώτη διαδήλωση, γίνει της παλαβής και πέσει το ξύλο της αρκούδας. Έτσι είναι η σύγχρονη διακυβέρνηση σε χώρες με προβλήματα και αν περιμένετε κάτι διαφορέτικο, θεωρώ ότι σύντομα θα απογοητευτείτε. Α, ναι, επίσης, μη διανοηθείτε να γκρινιάξετε όταν οι μισθοί και οι συντάξεις μακελλευτούν εκ νέου, όταν οι φόροι πάρουν την ανηφόρα, όταν το κόστος ζωής αρχίσει να συγκρίνεται με αυτό της Νορβηγίας και η αγοραστική δύναμη με αυτή της Ρουμανίας. Άλλωστε, είπαμε, ο Τσίπρας θα μας έβγαζε από το ευρώ, έτσι;

Παρεπιπτώντος, ελπίζω να έχετε αποχαιρετήσει την επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, έτσι; Μπορεί να πάρουμε καμιά χάντρα, κά'να καθρεφτάκι, αλλά επί της ουσίας, το μνημόνιο και η δανειακή σύμβαση θα εφαρμοστούν ως έχουν, μη σου πω ότι, τελικά, θα "βελτιωθούν" κιόλα, λόγω των "αστοχιών" στην έως τώρα εφαρμογή τους, οπότε πέραν των μέτρων 11,6 δισ., περιμέντε και συμπληρωματικά μέτρα κι αν δεν τα αντέχετε, ε, ο Πάγκαλος το είπε ξεκάθαρα, "όλοι μαζί τα φάγαμε", οπότε και όλοι μαζί θα τα πληρώσουμε.

Αν κάτι με εκπλήσσει, βέβαια, αυτή είναι η απίστευτη βεβαιώτητα του Βενιζέλου και του Φώτη, ότι επειδή, λέει, δεν έβαλαν κομματικά στελέχη στην κυβέρνηση, θα τη σκαπουλάρουν. Παιδιά, μη μασάτε, συνεχώς θα θυμίζουμε ότι είστε άμεσοι συνένοχοι και όχι απλοί παρατηρητές. Πιστέψτε με, η κυβέρνηση αυτή θα είναι η οριστική ταφόπλακά σας.

Για τον ΣΥΡΙΖΑς δεν θα γράψω τίποτα σήμερα, καθώς το πράγμα θέλει πολλή ανάλυση. Αρκούμαι να πω ότι ελπίζω ότι δεν θα εγκαταλείψει τον κόσμο, ομφαλοσκοπώντας και επιχειρώντας να γίνει κόμμα. Τα κόμματα γίνονται από τον κόσμο και όχι από τα στελέχη, πάρτε το χαμπάρι.

Για την ώρα αυτά και ο Κθούλου να βάλει το πλοκάμι του...



Υ.Γ.: Για πιο ουσιαστικά πράγματα, διαβάστε Τέκη, Παπούλη και Ζάφοδα.

15 Ιουνίου 2012

Ακριβώς αυτό!

Αυτό



Κι αυτό



Τίποτ' άλλο.

14 Ιουνίου 2012

Περί καταγγελιών, τρομοκρατίας και άλλων δαιμονίων...

Την Κυριακή 10 Ιουνίου, λίγο μετά την έναρξη της συναυλίας του Θανάση Παπακωνσταντίνου στην Τεχνόπολη, ο καλλιτέχνης έδωσε μικρόφωνο και βήμα σε μια κοπέλα -προφανώς προερχόμενη από τον αντιεξουσιαστικό χώρο-, η οποία διάβασε μια καταγγελία σχετικά με τις συνθήκες κράτησης γυναίκας, η οποία κατηγορείται από τις αρχές ως μέλος της οργάνωσης “Συνομωσία των Πυρήνων της Φωτιάς” και την άρνησή της να δεχθεί μια ιδιαιτέρως εξευτελιστική σωματική εξέταση από τους υπεύθυνους των φυλακών που κρατείται. Επίσης, κάποιοι σήκωσαν ένα πανό, κάποια παιδιά πέταξαν τρικάκια με αντίστοιχο περιεχόμενο, ακούστηκαν και κάποια συνθήματα...

...Μέχρι εδώ, ουδέν πρόβλημα, όλα κανονικά, move along, people, nothing to see here. Και μετά,... ήρθε το ιντερνέτ (sic) και τα social media και η οργή και η αγανάκτηση. Πώς είναι δυνατόν ο Θανάσης να δίνει βήμα σε υποστηρικτές τρομοκρατών; Από πού κι ως πού δικαιούται ένας καλλιτέχνης να παίρνει θέση, και μάλιστα υπέρ του αναρχισμού και της τρομοκρατίας και της ένοπλης πάλης;. Εμείς εδώ ήρθαμε για μουσικές, δεν ήρθαμε για καθοδήγηση! Πού βαδίζουμε; Τι θα ακολουθήσει, φυλλάδια με οδηγίες για την κατασκευή κοκτέιλ Μολότοφ;...

Κι άλλα τέτοια φαιδρά, ιδίως, δε, από άτομα που δηλώνουν ευθαρσώς ότι δεν ήταν παρόντα στο περιστατικό, αλλά άκουσαν για το τι ελέχθη, ή τους είχε τύχει κάτι αντίστοιχο σε άλλη συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου ή άκουσαν ότι έχει συμβεί κάτι αντίστοιχο. Αλλά, είπαμε, στις συναυλίες πηγαίνουμε για τις μουσικές, για το “Όταν Χαράζει”, για το “Αερικό”, για τον “Πεχλιβάνη”, για το “Σαν Μικέλε”, την "Ερώτηση Κρίσεως", δεν πηγαίνουμε για να ακούσουμε επαναστατικά μανιφέστα και υπερασπιστικά τρομοκρατών κείμενα και, ως γνωστόν, ο πελάτης έχει πάντα δίκιο.

Φυσικά, όλα αυτά είναι αποκλειστικά και μόνο για το τζέρτζελο του πράγματος και τελείως ανεδαφικά, ου μη δε και παντελώς προβληματικά, και θα εξηγήσω αμέσως το γιατί:

1) Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, παραδοσιακά σχεδόν, δίνει στις συναυλίες του βήμα σε ανθρώπους από τον αντιεξουσιαστικό χώρο, έχοντας, μάλιστα, πλειστάκις δηλώσει ότι ο αναρχισμός είναι για τον ίδιο η πιο ποιητική φιλοσοφία που υπάρχει, η πιο κοντινή στον άνθρωπο. Εξ ου και το πιο πάνω “μέχρι εδώ, ουδέν πρόβλημα, όλα κανονικά”, που έγραψα.

2) Τα τραγούδια του Θανάση Παπακωνσταντίνου -οι “μουσικές” που ανέφερα πιο πάνω- έχουν στην πλειονότητά τους πολιτικό περιεχόμενο. Μπορεί το περιεχόμενο αυτό να μην είναι τόσο “in your face”, όσο τα “Τραγούδια του Αγώνα” ή η “Καντάτα για την Μακρόνησο”, ωστόσο ακόμα και μια πρόχειρη ανάγνωση των στίχων των τραγουδιών του καθιστά προφανές τόσο το πολιτικό περιεχόμενό τους, όσο και την πολιτική φιλοσοφία από την οποία διαπνέονται. Δεν θα αναφέρω παραδείγματα, διαβάστε, ακούστε και θα καταλάβετε.

3) Ο συνδυασμός του 1) και του 2) μας οδηγεί σε ένα τρίτο συμπέρασμα: ο καλλιτέχνης Θανάσης Παπακωνσταντίνου και το πολιτικό ον Θανάσης Παπακωνσταντίνου είναι ένα και το αυτό, κάτι που αποδεικνύεται από το περιεχόμενο και των συνεντεύξεων που δίνει, αλλά και από το πού οδηγεί η συνεργασία μαζί του: στις συναυλίες που έδωσε μαζί με τον Σαββόπουλο για το “Σαμάνο”, ο Διονύσης με εξέπληξε ευχάριστα όταν, μόνος με μια κιθάρα, τραγούδησε ένα από τα πλέον δύσκολα και αμιγώς πολιτικά τραγούδια του, την “Θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη”. Επιτρέψτε μου να πιστεύω ότι στην επιλογή αυτή έπαιξε ρόλο η συνεργασία με τον Θανάση. Οπότε, είναι λίγο δύσκολο να διαχωρήσω τα τραγούδια του Θανάση από τη στάση/πολιτική θέση του Θανάση, ιδίως όταν αυτά είναι εμφανώς παραπληρωματικά.

4) Σε γενικές γραμμές, ο καλλιτέχνης δεν έχει καμία ευθύνη για τον τρόπο με τον οποίο το κοινό προσλαμβάνει το έργο του. Αντιθέτως, έχει το δικαίωμα να το παρουσιάζει όπως και υπό όποιες συνθήκες ο ίδιος θεωρεί καλύτερες ή πιο ταιριαστές και να το διαχειρίζεται κατά το δοκούν. Ομοίως, το κοινό έχει το δικαίωμα να απορρίψει ή να αποδεχθεί αυτό το έργο, στην ολότητά του ή εν μέρει. Ωστόσο, το κοινό δεν δικαιούται να κάνει δίκη προθέσεων του καλλιτέχνη, ιδίως αν δεν γνωρίζει τα στοιχεία του έργου που αναφέρω στο 1), 2) και 3). Γενικά, μια καλή αρχή για την αποφυγή παρεξηγήσεων είναι ότι, πριν αποφασίσουμε να “καταναλώσουμε” το έργο ενός καλλιτέχνη, καλό είναι να γνωρίζουμε, έστω και ακροθιγώς, το περιεχόμενό του και, ενδεχομένως, και τις στάσεις/απόψεις του ίδιου του καλλιτέχνη, ιδίως αν αυτός έχει δημοσίως τοποθετηθεί πάνω σε συγκεκριμένα ζητήματα ιδεολογίας/φιλοσοφίας ζωής/δενξερωτίαλλο. Ειδάλλως, κινδυνεύουμε να βρεθούμε προ εκπλήξεων και, δη, όχι ευχάριστων. Δεν είναι δύσκολη η “έρευνα αγοράς”: γι’ αυτό υπάρχει και το διαδίκτυο και τα γκουγκλ και όλα τα άλλα.

5) Πρέπει να θυμόμαστε πάντα ότι στην Ελλάδα ακόμα ισχύει το τεκμήριο της αθωώτητας ως κεντρικός πυλώνας του κράτους δικαίου. Επίσης, στην Ελλάδα ισχύουν ακόμα τα δικαιώματα των κρατουμένων, όπως αυτά προσδιορίζονται από το διεθνές και το εθνικό δίκαιο. Ως εκ τούτου, η καταγγελία για ατιμωτική και προσβλητική συμπεριφορά σε έναν/μία κρατούμενο/η θα έπρεπε να προβληματίσει και να εξεταστεί η αλήθεια της, αντί να προκαλέσει δυσφορία που έγινε. Κατά την άποψή μου, η συγκεκριμένη δημόσια καταγγελία θα έπρεπε να αποτελέσει θρυαλλίδα για τη διενέργεια έρευνας σχετικά με τη βασιμότητά της και όχι αιτία οργής προς τον καλλιτέχνη που επέτρεψε να γίνει η καταγγελία στη διάρκεια της συναυλίας του. Κάτι τέτοια μικρά είναι που αποδεικνύουν τον πολιτικό πολιτισμό μιας χώρας και διαχωρίζουν τους πολίτες από τους υπηκόους.

6) Το αν οι κατηγορούμενοι για συμμετοχή στους “Πυρήνες της Φωτιάς” χαρακτηρίστηκαν ως “αγωνιστές” ή κάτι αντίστοιχο από τους συντάκτες της καταγγελίας και των φέιγ βολάν μου είναι παντελώς αδιάφορο: έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε, για να μην κάνω το λάθος και αναφερθώ σε χαρακτηρισμούς -θετικούς ή αρνητικούς- που επιρρίπτονται κατά καιρούς σε άλλα δημόσια πρόσωπα. Στην τελική, ουδείς μου ζήτησε να προχωρήσω σε πράξεις βίας υπέρ της απελευθέρωσής τους, ενώ άλλοι τριγύρω μου δεν έκαναν καν τον κόπο να ακούσουν την καταγγελία και, στην τελική, δικαίωμά τους.

Προς θεού, δεν υποστηρίζω ότι είναι θεμιτή ή/και νόμιμη η δημόσια υποστήριξη της τρομοκρατίας ή οιασδήποτε άλλης μορφής βίας. Άλλωστε, κάτι τέτοιο δεν συνέβη στη συναυλία. Αντιθέτως, κάποιοι, όπως εγώ, στήσαμε αυτί για να ακούσουμε τι έχει να λεχθεί, κάποιοι άλλοι στραβομουτσούνιασαν, άλλοι αδιαφόρησαν και η ζωή συνεχίστηκε: έτσι συμβαίνει με αυτά τα πράγματα, ιδίως, μάλιστα, αν κάποιος έχει στοιχειώδη -τονίζω το “στοιχειώδη”- εμπειρία από τις συναυλίες του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Ο ίδιος ο καλλιτέχνης, προς τιμήν του, παρέμεινε πιστός και συνεπής στις ιδέες και τις θέσεις του, με τις οποίες, ας σημειώσω, διαφωνώ σε αρκετά τους σημεία, αλλά αποδέχομαι ότι τον εκφράζουν και ότι τις εκφράζει. Αν αυτό δεν αρέσει σε κάποιους, ευτυχώς γίνονται πολλές άλλες συναυλίες, στις οποίες οι τρυφερές τους ψυχές δεν θα βρεθούν αντιμέτωπες με τέτοια φαινόμενα...

Υ.Γ.: προσυπογράφω και με χέρια και με πόδια την απάντηση του Θανάση Παπακωνσταντίνου, καθώς και όσα γράφει το Ρόδο...

12 Ιουνίου 2012

Για πάμε, παιδιά...

Τελικά, θες ν' αγιάσεις και δε σ' αφήνουν. Έλεγα, που λες, άστο, μη γράψεις τίποτα για τις εκλογές, τι να πεις, άλλωστε, όλοι τά'χουν ήδη πει όλα, κάτσε στην άκρη κι απόλαυσέ το. Και εκεί που έχω χαλαρώσει και λέω, να δεις που όλα θα πάνε Α-ΟΚ, έρχονται ο Τσίμας κι ο Τέλλογλου και αρχίζω πάλι να σηκώνω ατμό.

Διότι, αναγνώστα μου, το ψέμα έχει κοντά ποδάρια και δεν χρειάζεται περισσότερο από δύο λεπτά γκούγκλισμα για να βρεις όλα εκείνα τα στοιχεία που καθιστούν και τα δύο άρθρα πιο σαθρά κι από ξεχασμένα σκιάχτρα. Για παράδειγμα, ο Τσίμας λέει ότι η Ισπανία δεν έχει δημοσιονομικό πρόβλημα, παραλείποντας, βεβαίως να μας αναφέρει ότι όλες οι τοπικές κυβερνήσεις έχουν πει ότι βρίσκονται στο κόκκινο και ότι άμα η κυβέρνηση Ραχόι δεν τους τα χώσει, αυτές βάζουν λουκέτο, έχοντας, μάλιστα, ήδη φάει υποβαθμίσεις αξιόχρεου απ' όλοι τους οίκοι. Πόσο είναι το συνολικό έλλειμμά τους; Χοντρικά γύρω στα 60 δισ. ευρώπουλα, την ίδια στιγμή, μάλιστα, που η Ισπανική κυβέρνηση κάνει διαρκώς περικοπές. Πού θα τα βρει τα φράγκα;

Επίσης, μας λέει ο Τσίμας ότι το πρόβλημα της Ισπανίας με τις τράπεζες λύθηκε, έστω και προσωρινά. Εδώ μπορείτε να διαπιστώσετε με στοιχεία πόσο και πώς λύθηκε το πρόβλημα. Κατά τα άλλα, η πολιτική της Ευρώπης αλλάζει και όλα καλά...

Όσο για τον Τέλλογλου, ο οποίος υιοθετεί πλήρως τη ρητορική της Λαγκάρντ για τη Λετονία, το άρθρο του είναι τελείως κατάπτυστο καθώς λέει ωμά ψέμματα. Η ισπανική κυβέρνηση έχει υιοθετήσει σκληρή λιτότητα μετά από ασφυκτικές πιέσεις των Βρυξελλών, του Βερολίνου και της Φρανκφούρτης, ώστε να χρηματοδοτηθεί το πηγάδι χωρίς πάτο των ισπανικών τραπεζών μέσω της ΕΚΤ (αγορές ομολόγων, LTRO, κλπ, αφού τα προβλήματά τους έχουν αρχίσει από το τέλος του 2008, αρχές του 2009), εκτός κι αν ο Τέλλογλου θέλει να μας πείσει ότι ο Θαπατέρο οικειοθελώς αυτοκτόνησε πολιτικά για το καλό της δημοσιονομικής πειθαρχίας στην Ευρωζώνη και ότι ο Ραχόι θυσιάζει την ούτως ή άλλως χαμηλή δημοτικότητά του και ανεβάζει την ανεργία στο 25% στο όνομα του δημοσιονομικού συμφώνου.

Η Ισπανία δέχθηκε το τρικάκι που της προσέφερε η Μέρκελ και ο Μπαρόζος, προκειμένου να κερδίσει λίγο χρόνο και να μη βγει αύριο και να πει ότι, παιδιά, ξέρετε, είμαι και κανονικά εκτός αγορών, σώστε με, για να ακούσει από τους Ευρωπέη, τι να σώσουμε, ρε μάγκα, δεν υπάρχει σάλιο. Τα διάφορα κολοκοτρωνέϊκα που ο Ραχόι φέρεται να είπε, είναι για σανό για κατανάλωση από το πόπολο, το οποίο, μόλις καταλάβει το αγγούρι που έφαγε είναι αμφίβολο αν θα χαρεί και πολύ.

Γιατί κάθεσαι κι ασχολείσαι, ρε φίλε, θα μου πεις. Διότι, είναι πραγματικό όνειδος για τη χώρα, πέντε μέρες πριν από τις εκλογές, να βγαίνουν διάφοροι περίεργοι και να λένε ό,τι μαλακία μπαρούφα κατεβάσει η κάρα τους και να το παρουσιάζουν ως "σοβαρή ανάλυση" και ως "δείτε τι κάνουν οι χώρες οι σωστές οι πρόστυχες και τι δεν κάνουμε εμείς, που μου θέλετε και τον ΣΥΡΙΖΑς για κυβέρνηση". Ας μας πουν, ρε παιδί μου, ότι ο Σαμαράς είναι ωραίο αγόρι, ότι ο Βενιζέλος είναι έξυπνος και ευφραδής, κάτι, τέλος πάντων, που να μη σχετίζεται με γεγονότα που μπορούν να αποδειχθούν. Ειδάλλως, ας σκάσουν επιτέλους...

Y.Γ.: Το σενάριο εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ παίζει, ακόμα και με κυβέρνηση ΝΔΣΟΚ, καθώς το κόστος σωτηρίας της χώρας μπορεί να κριθεί ασύμφορο και, με αφορμή τη δεδομένη αποτυχία του προγράμματος προσαρμογής, οι Ευρωπέη να μας κόψουν τα φράγκα, οδηγώντας σε άτακτη χρεοκοπία. Ωστόσο,  θεωρώ ανέντιμο να λες ότι ο ΣΥΡΙΖΑς θα μας βγάλει από το ευρώ, όταν ξέρεις ότι το ενδεχόμενο αυτό είναι εξίσου πιθανό με οιαδήποτε κυβέρνηση, πολλώ δε μάλλον, όταν είναι δεδομένο ότι ούτε ο Σαμαράς, ούτε ο Βενιζέλος μπορούν να διαπραγματευτούν ουσιώδεις αλλαγές στο μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση.

8 Ιουνίου 2012

Here 'tis...



Και για όσους δεν το κατάλαβαν...



Φάτε σκατά και ψοφήστε όσοι ψηφίσατε Χρυσή Αυγή "για πλάκα" ή "για να τιμωρήσετε τους αλλοινοί"...

UPDATE:


Για όσους είχαν απορίες...

20 Μαΐου 2012

Απλή αριθμητική...

Το τελευταίο διάστημα έχω διαβάσει αρκετά άρθρα "σοβαρών ανθρώπων", τα οποία αναλύουν το αποτέλεσμα των εκλογών ως εξής: "Λοιπόν, ο λαός ήταν θυμωμένος/οργισμένος/απεγνωσμένος, ψήφισε με το θυμικό, ωστόσο έδωσε καθαρή εντολή για το σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας, η οποία θα οδηγήσει την Ελλάδα έξω από την κρίση". Σε αυτό το σκεπτικό, αρχικά απαντάω ως "μπαρμπούτσαλα" και στη συνέχεια καλώ όλους τους "σοβαροί αθρώποι" να κάνουν μερικά μαθήματα απλής αριθμητικής -πρώτης ή δευτέρας δημοτικόυ- προτού αρχίσουν να γράφουν τα περισπούδαστα άρθρα τους.

Εδώ είναι τα αποτελέσματα των εκλογών της 6ης Μαΐου. Επειδή είμαι καλός άθρωπος, δεν πρόκειται να μπω σε σύνθετες αναλύσεις, οι οποίες θα συμπεριλαμβάνουν την αποχή και τα άκυρα/λευκά, και θα περιοριστώ μόνο στα έγκυρα ψηφοδέλτια για να αποδείξω ότι κάθε ανάλυση που καταλήγει στο συμπέρασμα ότι οι πολίτες ψήφισαν υπέρ κυβέρνησης συνεργασίας είναι τελείως off the mark, για να μην πω υποκινούμενη. Έχουμε και λέμε, λοιπόν...

Αρχικά, θα κάνω ένα χοντρικό διαχωρισμό των πολιτικών σχηματισμών που συμμετείχαν στις εκλογές, σε αυτούς που θεωρούν το μνημόνιο ως ένα, εν πάση περιπτώσει, αναγκαίο κακό για να βγει η χώρα από την κρίση (ΟΜΑΔΑ Α) και σε αυτούς που το απορρίπτουν και λένε ότι πρέπει να υπάρξει αποδέσμευση και μια άλλη πολιτική (ΟΜΑΔΑ Β). Αν αθροίσουμε τα ποσοστά των κομμάτων που χοντρικά ανήκουν στην ΟΜΑΔΑ Α βγάζουμε ένα 38,59% (στην ομάδα αυτή περιλαμβάνω ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΣΥΜ, ΔΗΜΞΑ, ΔΡΑΣΗ, Κόμμα Φιλελευθέρων). Το αντίστοιχο συνολικό ποσοστό για τα κόμματα της ΟΜΑΔΑΣ Β είναι χοντρικά 57,3% (σε αυτούς περιλαμβάνω ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΚΚΕ, ΧρΑυγ, ΔΗΜΑΡ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΟΙΚΠΡΑ, ΚΟΙΝΣΥΜ, ΜΛ ΚΚΕ ΜΛ, κλπ). Και από τις δύο ομάδες εξαιρώ το ΛΑΟΣ γιατί ανάθεμα κι αν έχω καταλάβει ποια είναι η θέση του -τη μία υπέρ, την άλλη κατά, την παράλλη έτσι κι έτσι, κλπ. Μια πρώτη ανάλυση δείχνει ότι σχεδόν τέσσερις στους δέκα θεωρούν το μνημόνιο ως τέλος πάντων μια αναγκαιότητα και έξι στους δέκα το απορρίπτουν: ε, δεν το λες και μικρή διαφορά, η οποία επιτρέπει συνεννοήσεις και συγκυβερνήσεις.

Πάμε, τώρα, στο μεγάλο ψέμα των "σοβαροί αθρώποι". Ας δούμε τις δυνάμεις στη Βουλή: από άποψη ποσοστών, οι "μνημονιακοί" συγκεντρώνουν το ισχνότατο 32,03% και οι "αντιμνημονιακοί" το 48,95%. Άρα, η κυριαρχία του αντιμνημονιακού μετώπου στη Βουλή είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Ωστόσο, ακόμα πιο εμφανής είναι η διά της λαϊκής ψήφου αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης. Κατ' αρχάς, από οιαδήποτε διαπραγμάτευση εξαιρούνται συνολικά 47 βουλευτές (26 του ΚΚΕ που δε θέλει και 21 της ΧρΑυγ που δεν τη θέλουν... ελπίζω). ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, όχι μόνο υπέστησαν πλήρη κατάρρευση (η μεν έχασε σε σχέση με το 2009 περίπου 13%, το δε έχασε σχεδόν 31%), αλλά μαζί δεν έχουν τη δεδηλωμένη των 151 βουλευτών. Έτσι, ο σχηματισμός κυβέρνησης προϋποθέτει τη συμμετοχή τουλάχιστον ενός από τα τρία κόμματα που δεν αποκλείονται από τη διαπραγμάτευση (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΔΗΜΑΡ). Προσοχή τώρα: η συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ -που θα έδινε έντονη νομιμοποίηση στην κυβέρνηση και θα επέτρεπε και στη ΔΗΜΑΡ να συμμετάσχει χωρίς τύψεις- αποκλείστηκε εκ προοιμίου από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, που απέρριψαν τις στοιχειωδώς λογικές προϋποθέσεις που τέθηκαν από το Τσιπράκι. Χωρίς ΣΥΡΙΖΑ η ΔΗΜΑΡ -και λογικά- δεν θα ήθελε να συμμετάσχει, ενώ η λύση Καμμένου έτυχε άθλιας διαχείρισης και κάηκε. Αυτά, ως προς την απλή αριθμητική του αποτελέσματος.

Όμως, εκτός από αριθμητικό, το εκλογικό αποτέλεσμα είναι και πολιτικό: οι ψηφοφόροι διά της ψήφου τους απέκλεισαν από οιαδήποτε κυβερνητική διαπραγμάτευση περίπου το ένα πέμπτο της Βουλής (ΚΚΕ και ΧρΑυγ), ενώ, ταυτόχρονα, ενίσχυσαν πάρα πολύ το "αντιμνημονιακό μέτωπο" και αποδυνάμωσαν τα κόμματα που τα χαρακτηρίζουμε ως "μνημονιακά". Πόθεν, λοιπόν, προκύπτει λογικά από τα παραπάνω το "κάλεσμα των πολιτών για κυβέρνηση συνεργασίας"; Δεδομένου του εκλογικού νόμου, μόνο αν συγκεντρωθούν όλοι οι αντιμνημονιακοί μαζί μπορούν να έχουν τη δεδηλωμένη και φαντάζομαι ότι ουδείς προέτρεψε το ΚΚΕ, το ΣΥΡΙΖΑ ή τη ΔΗΜΑΡ να συνεργαστεί με τη ΧρΑυγ, ε; Επίσης, ο Καμμένος δεν θα μπορούσε ποτέ να συνεργαστεί με ΝΔΣΟΚ, δεδομένων των όσων τους έχει σούρει ως τώρα -θα ήταν κίνηση αυτοκτονίας, ενώ οι ΑΝΕΛ αυτή τη στιγμή επιχειρούν να κανιβαλλίσουν ΝΔ και ΛΑΟΣ και δείχνουν να τα καταφέρνουν, ως ένα βαθμό. Δεδομένης, δε, της απουσίας από τη Βουλή ενός προθύμου "μνημονιακού" (ΔΗΣΥΜ, ΔΗΜΞΑ, ΔΡΑΣΗ, ΛΑΟΣ(;)), η σύμπυξη κυβέρνησης συνεργασίας ήταν εντελώς αδύνατη, όχι μόνο αριθμητικά αλλά και πολιτικά.

Πού θέλω να καταλήξω; Μα στο ότι τα διάφορα παπαγαλάκια του συστήματος καλό θα είναι, πριν αρχίσουν να μας πρήζουν με περισπούδαστες αναλύσεις περί αναγκαιοτήτων και άλλων τινών, να κάνουν και πέντε γαμημένες προσθέσεις για να δουν αν τα σεναριάκια τους βγαίνουν...

15 Μαΐου 2012

Tyros, baby, just tyros...

Προσωπικώς, εάν ήμανε κάποιος σημαίνων αξιωματούχος της Ε.Ε. και μάθαινα τι έπαιξε το βράδυ στην Ελλάδα με το ζήτημα σχηματισμού κυβέρνησης, θα είχα τηλεφωνήσει αμέσως στην σ. Αλέκα και θα απαιτούσα από τούδε να συνεννοούμαι μόνο μαζί της για οτιδήποτε σχετίζεται με την Ελλάδα, από το χρέος και το έλλειμμα, μέχρι τις κουτσομούρες. Διότι, πλέον έχει γίνει απολύτως προφανές ότι η "πολιτική τάξις" της χώρας, με την οποία συνδιαλέγεται η Ευρώπη δεν είναι ικανή ούτε ένα μίνι coup να κάνει, όχι να διοικήσει την Ελλάδα και να υλοποιήσει το μνημόνιο.

Λοιπόν, για να τα κάνουμε όλα λιανά: από τη στιγμή που αρχίσανε οι συζητήσεις των αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας έγινε φανερό ότι το Τσιπράκι δεν επρόκειτο να λυγίσει ενώπιον του αγωνιστή και παππού Παπούλια και να συμμετάσχει σε μια κυβέρνηση που το μόνο που θα κατάφερνε θα ήταν να "κάψει" και τις τελευταίες ελπίδες πολιτικής και κοινωνικής αναγέννησης της χώρας -σε κάποιο μακρινό μέλλον, βεβαίως, αλλά υπαρκτές. Παράλληλα, κατέστη σαφές ότι ο κυρ-Φώτης τα έβαλε κάτω, τα υπολόγισε και είδε ότι συμμετοχή του σε μια κυβέρνηση ΝΔΣΟΚ μόνο κακό (έως καταστροφικό...) θα του έκανε, οπότε άρχισε τις γυριστές, επιμένοντας στο ανέφικτο (συμμετοχή ΣΥΡΙΖΑς στην κυβέρνηση).

Τι σημαίναν όλα αυτά; Μα, φυσικά ότι οι νέες εκλογές ήταν μπροστά μας και ότι οι ΝΔΣΟΚ θα πέρναγαν ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΕΣ στιγμές, με τους Ευρωπέη να πιέζουν για μέτρα εδώ και τώρα και την εσωτερική δυναμική να είναι σαφώς εναντίον τους, ιδίως όταν η προπαγάνδα τύπου "ο Τσίπρας θα μας πάρει τις καταθέσεις, θα μας βγάλει από το ευρώ/την Ευρώπη/το σύμπαν, θα σκοτώσει τις γυναίκες μας, θα βιάσει τα σκυλιά μας" φάνηκε ότι δεν πιάνει και πολύ. Έτσι, έβγαλαν από το σεντούκι το χαρτί "Καμμένος". Προφανώς χθες βράδι ο Παπούλιας τους είπε ότι ο Καμμένος (ο οποίος μπορεί να λέει ό,τι θέλει, αλλά στην πραγματικότητα είναι κι αυτός μέρος του συστήματος) του είχε ψελλίσει και ένα-δυο λογάκια ενθαρρυντικά, ότι, να, μωρέ, εγώ τους ΝΔΣΟΚ τους φτύνω, αλλά άμα είναι να κινδυνεύσει η Ελλάς, κάνω την καρδιά μου πέτρα και στηρίζω, άμα λάχει, και μια κυβέρνηση με τους ακατονόμαστοι. Τώρα, τι κυβέρνηση θά'ναι αυτή, εκ προσωπικοτήτων, εξ εξωκοινοβουλευτικών, από τον Άρη, ουδείς γνωρίζει, αλλά πάντως μια άλφα διάθεση συνεργασίας ήτο εμφανής.

Το σενάριο αυτό είχε μερικά ενδιαφέροντα στοιχεία: α) Έδινε την κυβέρνηση που επιθυμούν οι Ευρωπέη. β) Απήλλασε τον κυρ-Φώτη από την ανάγκη να γίνει δεκανίκι του ΝΔΣΟΚ, αλλά και του έδινε ένα άλλοθι (ορίστε, ολοινοί συμμετέχουν, μόνο οι ψωριάρηδες χώρια...) για να βάλει πλάτη σε μια κυβέρνηση. γ) Ο ΣΥΡΙΖΑς εμφανιζότουνε ως ο κακός και επικίνδυνος της υπόθεσης, αφού η κυβέρνηση συγκροτείται για εθνικούς σκοπούς (π.χ. κίνδυνος κατάρρευσης μιας τράπεζας, LOL LOL!!!) κι αυτός δε σέβεται τίποτις. δ) Άρχιζαν τα πίτσι-πίτσι με τους Ευρωπέη για, να μωρέ, μια μικρή παρατασούλα εδώ, ένα μέτρο να πάει πίσω έξι μήνες εκεί, κι όλα αυτά παρουσιάζονταν στον κοσμάκη ως "επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου" και "περιφανής στάση του πολιτικού κόσμου της χώρας" και άλλα τέτοια ορέα. ε) Έδινε χρόνο σε ΝΔΣΟΚ για ανακατασκευή της προεκλογικής τους καμπάνιας, ώστε να βρουν ακόμα περισσότερα ψέματα και λάσπη και τρομοκρατία για τον κόσμο, αλλά και για να λύσουν τα εσωτερικά... προβληματάκια τους.

Ωστόσο, για να στηθεί αυτό το σενάριο, χρειαζότουνε καλούς ηθοποιοί, εχεμύθια, οργάνωση, μυαλό και τακτική και, κυρίως, το στοιχείο της έκπληξης, τύπου, ορίστε βρε που ολοινοί μας βρίζετε, τα βρήκαμε και ως καλοί φίλοι προχωράμε μαζί και σώζουμε και τη χώρα, ως υπεύθυνοι πολιτικοί που ήμεθα. Και, φυσικά, ουδείς μπορεί να κατηγορήσει τους εμπλεκόμενους για τις παραπάνω ιδιότητες. Αποτέλεσμα; Το πράμα διέρρευσε, και, όπως ήταν φυσικό, έγινε ο κακός χαμός: ο Ζώης στη Στάη ήταν έξαλλος και μίλαγε για ψέμματα, μετά βγήκε ότι το έγγραφο τό'χε στείλει η Προεδρία κι ο Ζώης έχασε τη μιλιά του, ο Καμμένος άρχισε να λέει ότι δεν υπάρχει τίποτα το επίσημο, ο Χατζηνικολάου έκανε λόγο για non-paper, ο Καμμένος δεν τον διέψευσε ακριβώς, η Προεδρία βρέθηκε εκτεθημένη και η Στάη άρχισε να λέει ότι η διαρροή έγινε από κάποιο κόμμα. Μύλος...

Η ουσία είναι ότι κάποιος "έκαψε" τη λύση Καμμένου. Ποιος; Δεν ξέρω. Ωστόσο, η όλη κατάσταση που δημιουργήθηκε με κάνει να πιστεύω ότι το πλάνο κατέρρευσε από ανικανότητα και όχι εσκεμμένα, άλλωστε μια τέτοια λύση βόλευε τους πάντες, πλην ημών βεβαίως, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα. Εν ολίγοις, η ιστορία μου μυρίζει ερασιτεχνισμό του μεγίστου είδους και αποδεικνύει για άλλη μια φορά την ανικανότητα του πολιτικού συστήματος. Εξ ου και η συμβουλή μου προς τους Ευρωπέη: παιδιά, μιλάτε μόνο με Αλέκα (δεν σας λέω να μιλάτε μόνο με Αλέξη για να μην κατηγορηθώ για bias...).

11 Μαΐου 2012

Άκου λίγο...

...Θέλω να σου πω κάτι.

Ειλικρινά, δεν ξέρω τι ψήφισες προχθές. Μπορεί ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μπορεί Χρυσή Αυγή, μπορεί Καμμένο. Μπορεί ακόμα και ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ. Δε με νοιάζει. Μπέσα. Εγώ σού'πα τι θα ψηφίσω και το έκανα. Σού'πα κιόλα ότι θα ψηφίσω σιχτιρίζοντας και, πίστεψέ με, τό'κανα κι αυτό. Η άποψη που έχω για το ΣΥΡΙΖΑ ποτέ δεν ήταν η καλύτερη και, ειλικρινά, πολύ αμφιβάλλω αν θα αλλάξει τώρα, που το Τσιπράκι αποδεικνύεται λίγο πιο ικανό απ' όσο νομίζαμε. Εκτός από κάμποσα αξιόλογα άτομα, ο ΣΥΡΙΖΑς κουβαλάει τις ίδιες αμαρτίες με το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ, τη ΝΔ, τη ΔΗΜΑΡ κι όλα τα κόμματα που έχουν χρόνο ζωής πάνω από δυο μήνες (και μερικά με λιγότερη ζωή κι απ' αυτό το διάστημα): επαγγελματικά στελέχη, διαστρωμάτωση, εσωτερικές έριδες, κλπ κλπ, να μη σε ζαλίζω κιόλα. Άμα θες να τον αποδομήσουμε, ουουου, το κάνουμε μέσα σε δυο λεφτάκια, ευκολάκι. Μπορώ να στο κάνω με διευθύνσεις και ονόματα.

Όμως...

Όμως, ρε φίλε, πρέπει να πάρουμε πλέον μια απόφαση και πρέπει να την πάρουμε εδώ και τώρα. Πρέπει να πούμε ότι, ναι, το σύστημα σάπισε και ήρθε η ώρα να το κόψουμε από το κύριο σώμα αυτής της χώρας και να καυτηριάσουμε την τομή και να δούμε πού πάμε από δω και πέρα. Να τελειώνουμε μια και καλή με τους δύο πλέον-όχι-και-τόσο-μεγάλους, που εδώ και σχεδόν είκοσι χρόνια σκυλεύουν τις ιδεολογίες που τους γέννησαν. Έχω φίλους ΠΑΣΟΚους και Νεοδημοκράτες, ενεργά στελέχη, που εδώ και τρία χρόνια ντρέπονται να πουν τι είναι. Καλά παιδιά, που κλέβαν χρόνο από τις δουλειές και από τις οικογένειές τους για να στηρίξουν τα κόμματα/ιδέες τους και που ποτέ δεν έβαλαν το χέρι στο μέλι και που σήμερα είναι τσακισμένοι. Και δεν τους αξίζει να βλέπουν το Σαμαρά και το Βενιζέλο πάνω στις πλάτες τους να παραμορφώνουν ακόμα και τα στοιχειώδη για να υποκλέψουν μια ψήφο από δω ή από κει.

Επίσης, πρέπει να τελειώνουμε και με το ΚΚΕ που διαστρέφει κάθε έννοια σύγχρονου κια ζωντανού σοσιαλισμού και πάντα κρύβεται πίσω από μια επαναστατική ουτοπία για να συντηρήσει τη νομεκλατούρα του και τις δομές του και τα παιδομαζώματά του και τις συνδρομές του και τα κουπόνια του. Και στην ουσία να δίνει άφεση αμαρτιών σε εγκλήματα κατά της χώρας και των ανθρώπων της, περιμένοντας, δήθεν τάχα μ', τη στιγμή που ο λαός θα πάρει τα όπλα και θα εγκαθιδρύσει τον υπαρκτό. Και μαζί με αυτούς, θα πρέπει να τελειώνουμε και με όλα τα δήθεν επαναστατικά μεταΚΚΕ που μας έχουν ζαλίσει και που στην Ελλάδα κάνουν καταλήψεις στα πανεπιστήμια για ψύλλου πήδημα, αλλά στο Λονδίνο, στη μεταπτυχιακάρα, "μαλάκες, έφυγα, έχω παράδοση και ο τύπος είναι σκύλος, μια φορά που άργησα δε μ' έβαλε μέσα". Σύστημα είσαι κι εσύ επαναστάτη μου, απλώς εδώ σε παίρνει να πουλάς επαναστατική γυμναστική ενώ στα Λονδίνα χέζεις μπουλόνια.

Και να τελειώνουμε οριστικά και με τα κατάλοιπα του νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα. Τους έδωκε ο Γιωργάκης μια ευκαιρία, την κλώτσησαν, τώρα πήραν κανονική κόκκινη κάρτα, ώρα να απομακρυνθούν και από τον αγωνιστικό χώρο. Άλλωστε, αυτοί κι αν είναι κομμάτι του συστήματος που σαπίζει και προκαλεί σηψαιμία σε όλη τη χώρα: η Ντόρα, άσε όλα τα άλλα, ήταν ΥΠΕΞ όταν την έκαναν τα μεγάλα κεφάλια της Ζίμενς, ο Μάνος έχει να επιδείξει μόνο το διπλασιασμό της τιμής της βενζίνης το 1992, που, εκτός των άλλων, μού'κοψε πέντε μέρες διακοπών -δεν έφθαναν τα λεφτά, ντε...- και όταν κάποιος λέει ότι θέλει να κάνει πολιτική χωρίς πολιτικούς, ας αφήσει το σπορ κι ας ασχοληθεί με την κατασκευή σκορδαλιάς χωρίς σκόρδο. Παράλληλα, θα πρέπει να τελειώνουμε και με όλους τους πατριδοπώλες, από τον Καρατζαφέρη και τον Καμμένο μέχρι τους Χρυσαυγίτες. Αρκετά έπαιξαν με τους φόβους και τα κλισέ μας, ώρα να πάνε μια και καλή σπίτια τους.

Ξέρω, θα μου πεις, όλοι σκάρτοι και μόνο ο ΣΥΡΙΖΑς καθαρός; Στό'πα και πριν: ψήφος και σιχτίρισμα. Αλλά τουλάχιστον αυτοί δεν αποτελούνται μόνο από παιδιά της κομματικής γυάλας ή της καθοδήγας. Έχουν μέσα τους και κόσμο, που είναι κανονικά ενταγμένος στο εδώ και τώρα. Που έχει παιδιά που πάνε σε δημόσια σχολεία, έχει δουλειές, έχει οικονομικά προβλήματα, έχει φίλους αληθινούς, όχι "φίλους συμφέροντος" που τον στηρίζουν μόνο έναντι ανταλλαγμάτων. Να στο πω απλά: ο ΣΥΡΙΖΑς, με όλα τα στραβά του, είναι το μόνο από τα κόμματα που έχει πραγματική επαφή με την κοινωνία και παίρνει μηνύματα και ιδέες από αυτήν. Τό'πα και πριν, είναι ατελέστατος. Όμως, δυστυχώς ή ευτυχώς, είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να επιδιώξει ουσιαστική αλλαγή σε αυτό τον τόπο. Κανένας άλλος.

Θα μου πεις, τι μ' έπιασε και στα λέω αυτά. Να, ακούω κι εγώ τα σενάρια και τρέμω. Τον Κουβέλη πρέπει να σου πω ότι τον συμπαθώ κι έχω ακούσει μόνο καλά λόγια γι' αυτόν. Όμως, ο Φώτης είναι κι αυτός άνθρωπος και μπορεί να λυγίσει υπό την πίεση που θα του ασκηθεί από τα λαμόγια του συστήματος. Θα του ασκηθεί τρελλή τρομοκρατία και θα του δοθούν απίστευτες υποσχέσεις. Ελπίζω μόνο να καταλάβει πόσο κακό -έστω, μικροπολιτικό- θα του κάνει να δώσει ανάσα στο πτώμα και να διατηρήσει τις δεδομένες δημοκρατικές αρχές του. Λένε ότι η χώρα βρίσκεται στον γκρεμό: λένε ψέματα. Η χώρα έπεσε από τον γκρεμό προ πολλού και τώρα, τσακισμένη και ημιθανής, βρίσκεται στην εντατική. Το τελευταίο που της χρειάζεται είναι μια μετάγγιση από το σάπιο αίμα του συστήματος που την έριξε στα βράχια. Μόνο με νέο φρέσκο αίμα μπορεί να σωθεί. Γι' αυτό και επιμένω. Έχουμε μια ακόμα ευκαιρία. Ας μην αφήσουμε το φόβο να την πνίξει.

Υ.Γ.: τελικά δεν είμαι μόνος...

9 Μαΐου 2012

Βρώμικα παιχνιδάκια...

"You can't put lipstick on a pig", όπως σοφά είχε πει κι ο Ομπάμας. Τελικά, το κυκλωματάκι της διαπλοκής (καθεστωτικά κόμματα, επιχειρηματίες, τράπεζες, ΜΜΕ) δεν έχει πάρει χαμπάρι τι παίχτηκε το βράδυ της Κυριακής και συνεχίζει ακάθεκτο το θεάρεστο έργο του. Από τη μία, αυτό θα πρέπει να ευχαριστεί όλους τους υποψιασμένους πολίτες, καθώς το ξεβράκωμα συνεχίζεται κανονικά και με το νόμο και το μονοπάτι που άνοιξε στις 6 Μαΐου μπορεί μέχρι τις νέες εκλογές να γίνει λεωφόρος. Ωστόσο, όπως είχα γράψει κι εδώ, ακόμα και ο Γκέμπελς θα ντρεπόταν να χρησιμοποιήσει τόσο μαύρη προπαγάνδα. Ας αφήσουμε λοιπόν στην άκρη το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑς, χωρίς τη συμμετοχή ΝΔΣΟΚ δεν μπορεί να κάνει κυβέρνηση (ο μονόλιθος παραμένει ασυγκίνητος και κατά πάσα πιθανότητα στις επόμενες εκλογές θα πάρει... μην πω τι, ενώ οι Καμμένοι άρχισαν τα "δεν ξέρω, δεν είδα δεν άκουσα", άλλωστε ακροδεξιοί είναι, σιγά μη συνεργαζόσαντε με τους "κουκουλοφόροι" του ΣΥΡΙΖΑς), και ας δούμε τι πάει να παιχτεί: από προχθές το βράδυ ΝΔΣΟΚ άρχισαν να διαρρέουν μέσω των γνωστών παπαγάλων τους ότι, ρε παιδί μου, ας τα βρει ο ΣΥΡΙΖΑς με τους Κουβέληδες σε κυβερνητική συμμαχία κι εμείς, άμα λάχει, τους δινουμε και μια στήριξη ή, εν πάση περιπτώσει, μια ανοχή. Δηλαδή, μαλακίες να γελάν και τα τασάκια, αλλά, τό'παμε, όπως το μάθεις το μουλάρι.

Ευτυχώς, το Τσιπράκι αποδείχθηκε πολύ πιο έξυπνο απ' όσο του δίναμε και τους την έπαιξε κανονικά: θέλετε κυβέρνηση αριστερή; Μάλιστα. ΟΚ, δεσμευτείτε έναντι των προεκλογικών μας υποσχέσεων και προχωράμε μαζί. Ειδάλλως, le poul και μη με ζαλίζετε με τις παπαρολογίες σας. Ή χέστε, ή όξω από το βεσέ και σταματήστε να μου πουλάτε φούμαρα για δήθεν ανοχή και στήριξη. Μάλιστα, το πλαίσιο που έθεσε ήταν ιδιαιτέρως αποκαλυπτικό για τα δύο τέως μεγάλα κόμματα, καθώς επί της ουσίας τα έφερνε προ των ευθυνών τους με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο. Εξ ου και η αμηχανία του Benny και ο άσφαιρος τσαμπουκάς του Αντωνάκη, ο οποίος τώρα θυμήθηκε να κάνει προσκλητήριο στον μπαρμπα-Καρατζαφύρερ και στα έκθετα του νεοφιλελευθερισμού. Μάλιστα, η αμηχανία του κυκλώματος της διαπλοκής ήταν τόσο μεγάλη που τα "Νέα" έχασαν τελείως την ψυχραιμία τους και άρχισαν τα κινδυνολογικά εμέσματα, λες κι είμαστε στην εποχή του "σκληρού ροκ". Ώστε είναι εκτός πραγματικότητας οι πέντε όροι, ε; Ας τους δούμε, λοιπόν, ένα - ένα:

-"Άμεση ακύρωση εφαρμογής των μέτρων του μνημονίου και ειδικότερα των επαίσχυντων εκείνων νόμων που περικόπτουν περαιτέρω μισθούς και συντάξεις": ουδέν το παράλογο, ακόμα κι ο Σαμαράς τά'χει κατά καιρούς πει/δεσμευτεί και ο Βενιζέλος τά'χει υπονοήσει σε κάποια λογοδιάρροιά του.

-"Ακύρωση των νόμων που καταργούν στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα και ειδικότερα του νόμου που ορίζει ότι άμεσα στις 15 Μάη καταργείται η μετενέργεια και παύουν οι συλλογικές συμβάσεις": βλέπε το πρώτο, με την προσθήκη ότι η ΓΣΕΕ έχει ήδη προσφύγει στο ΣτΕ, επικαλούμενη αντισυνταγματικότητα...

-"Δημόσιος έλεγχος στο τραπεζικό σύστημα, που σήμερα παρ’ ότι έχει πάρει κοντά στα 200 δις σε ρευστό και εγγυήσεις σε δημόσιο χρήμα, παραμένει στα χέρια των διοικητών που το χρεοκόπησαν. Ζητάμε να δοθεί τώρα στη δημοσιότητα η έκθεση της Black Rock. Να μετατραπούν οι τράπεζες σε μοχλό ανάπτυξης της οικονομίας και ενίσχυσης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων": έχει γίνει στη Βρετανία με αρκετά θετικά αποτελέσματα (ο Μπράουν είχε κρατικοποιήσει τις τράπεζες που κατέρρεαν, τις εξυγίανε και μετά τις ξαναπούλησε, βγάζοντας και κάποιο κέρδος). Επίσης, δεν πρέπει να ξέρουμε πού έδιναν και με ποια κριτήρια δάνεια οι τράπεζες τις οποίες ΕΜΕΙΣ διασώζουμε σήμερα; Ε, αυτό λέει η έκθεση της Black Rock, την οποία επίσης εμείς πληρώνουμε.

-"Δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου για να διερευνήσει το επαχθές του δημόσιου χρέους, μορατόριουμ στην αποπληρωμή του και διεκδίκηση δίκαιης και βιώσιμης ευρωπαϊκής λύσης": η δημιουργία ΕΛΕ υποστηρίζεται ακόμα και από λιμπερταριανούς (βλέπε LOLGreece), για τους δικούς τους λόγους, είναι αλήθεια, και είναι μια ιδέα που παίζει και σε άλλες χώρες της Ευρωζώνης (π.χ. Ιρλανδία). Όσον αφορά στο μορατόριο που ζητά το Τσιπράκι, πόσο μακριά απέχει από τις ανακοινώσεις, π.χ. του Μπόφινγκερ, ότι θα χρειαστεί κι άλλο κούρεμα του ελληνικού χρέους;

-"Προώθηση άμεσων αλλαγών στο πολιτικό σύστημα για το βάθεμα της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, με πρώτες την αλλαγή του εκλογικού νόμου, την καθιέρωση της απλής αναλογικής, καθώς και την κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών": σαν να ακούω τον ΓΑΠ, άσε που λίγο-πολύ όλοι οι τέως μεγάλοι έχουν παραδεχθεί ότι ο νόμος περί ανευθυνότητας των υπουργών ΠΡΕΠΕΙ να αλλάξει. Για την απλή αναλογική, αποτελεί πάγιο αίτημα του ΣΥΝ από τον καιρό που κυκλοφορούσαν ακόμα δεινοσαύροι στη Γη.

Αυτά είναι που ενόχλησαν τον Αντωνάκη; Ρεσε, τα μισά από αυτά τά'χεις πει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κι εσύ. Τώρα σε πείραξαν; Πάμε, τώρα, και στο σημείο που έκανε τους πάντες να αφρίσουν: "Αν ο κ. Βενιζέλος και ο κ. Σαμαράς έχουν ειλικρινά μετανιώσει για τις καταστροφικές τους επιλογές που διέλυσαν την κοινωνία, τους καλώ μέχρι αύριο που θα τους συναντήσω να έχουν ήδη στείλει επιστολή στους ηγέτες της Ε.Ε. και των κρατών-μελών της, που θα αναφέρει ρητά και κατηγορηματικά ότι δεν ισχύουν οι δεσμεύσεις που έλαβαν σε παλαιότερη επιστολή τους, ότι θα εφαρμόσουν πιστά τις επιταγές των αγορών και του ΔΝΤ και θα εφαρμόσουν πιστά το βάρβαρο πρόγραμμα του δεύτερου μνημονίου". Πρώτον, δεν τους ζήτησε δήλωση μετανοίας, αλλά δήλωση αποδοχής του καταστροφικού χαρακτήρα του μνημονίου. Δεύτερον, όταν οι αλλοινοί ζητούσανε από τους ΣΥΡΙΖαίοι δηλώσεις αποκήρυξης των "κουκουλοφόρων" και της βίας και του σοσιαλμαρξισμού και αναρχολενινισμού, τότε ήτονε καλά, ε; Τότε υπήρχε πολιτικός και δημοκρατικός πολιτισμός, ε; Ενώ τώρα το τσογλανάκι δε δικαιούται διά να ομιλεί, ε; Και τρίτον, αν υποτεθεί ότι ΝΔΣΟΚ θέλουν να στηρίξουν μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑς-ΔΗΜΑΡ, δεν πρέπει να αποδεχθούν και τις προγραμματικές πολιτικές τους; Ε, αμ' έπος, αμ' έργον, μάγκες.

Αντιλαμβάνομαι πλήρως την τακτική που το συστηματάκι ακολουθεί: αφού προεκλογικά η τρομοκρατία δεν μας πέτυχε, ας προσπαθήσουμε να τους αποδομήσουμε μετεκλογικά, θέτοντας παράλογες απαιτήσεις ("είστε 80, κυβερνήστε και μην αγχώνεστε, εμείς θα σας στηρίίίίίξουμε") και βάζοντας τρικλοποδιές. Και το ερώτημα είναι απλό: δεν βλέπουν, δεν καταλαβαίνουν ή απλώς είναι τόσο crooked που αδυνατούν να κάνουν αλλιώς; Ο καιρός θα δείξει.

Υ.Γ.: παρόμοιες και πιο συμπυκνωμένες σκέψεις από τον Ζάφοδα!

Υ.Γ.1: επειδής έγινε κακό μεγάλο με τις δηλώσεις Στρατούλη για τις τράπεζες και τις καταθέσεις, σας παραπέμπω α) σε αυτή την ανάρτηση του Μπλε Μήλου, ενός blog που μόνο ως φιλοΣΥΡΙΖαίικο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί και β) στην "απάντηση" των τραπεζιτών που, με απλά λόγια, λέει ότι οι καταθέσεις υπάρχουν ΜΟΝΟ ΛΟΓΙΣΤΙΚΑ στις τράπεζες και ότι τώρα, χωρίς την εγγύηση της ΕΚΤ και του κράτους, οι καταθέτες θά'παιρναν από τα τρία το μακρύτερο...

Υ.Γ.2: πάρτε κι έναν Παπούλη για σωστή καθοδήγα!

3 Μαΐου 2012

Ο Αντίχριστος, Ο Αρμαγεδδών!!! (updated)

Κι έτσι, φθάσαμε στον πάτο του βαρελιού. Αφού ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αντελήφθησαν ότι πετώντας χάντρες και καθρεφτάκια στους ιθαγενείς δεν πρόκειται να γλυτώσουν το χοντρό μαύρισμα, το έριξαν στην τρομοκρατία και τη λάσπη, σε σημείο που ακόμα και ο Γκέμπελς θα ντρεπόταν. Βενιζέλος και Σαμαράς, δηλαδή, δύο από τους κυριότερους υπαίτιους της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η χώρα, τό'χουν ρίξει στην τρελλή, απειλώντας με καταστροφές, λοιμούς, λιμούς, σεισμούς, καταποντισμούς, βροχές από βατράχια, νερό που γίνεται αίμα και άλλα τέτοια αποκαλυπτικά, άμα δεν τους ψηφίσουμε για να μας... ξανασώσουν. Ειλικρινά, δεν ήθελα να ξαναγράψω ως τις εκλογές, αλλά πλέον το αίμα μού'χει ανέβει στο κεφάλι και προκειμένου να βγω στους δρόμους και να εκτελώ τυχαίους περαστικούς -δεν μπορεί, κάποιος από αυτούς θα τσιμπήσει από την τρομοκρατία- είπα να επιχειρήσω να αποδομήσω τις αθλιότητες που λέγονται.

1) "Άμα δεν μας ψηφίσετε, θα βγούμε από την Ευρωζώνη, την Ε.Ε., την Ευρώπη, το σύμπαν ολόκληρο": ψέμα και μάλιστα χοντρό. Από την Ευρωζώνη ΔΕΝ μπορούμε να βγούμε (δεν προβλέπεται στις Συνθήκες) και από την Ε.Ε. μπορούμε να αποχωρήσουμε ΜΟΝΟ ΟΙΚΕΙΟΘΕΛΩΣ. Προφανώς, οι Ευρωπέη -με τη δημοκρατικότητα που τους διακρίνει τα τελευταία χρόνια- μπορούν να μας κάνουν τη ζωή δύσκολη, ωστόσο, αυτό είναι ένα ρίσκο σχετικά αποδεκτό, ιδίως, δε, αν λάβει κανείς υπ' όψιν ότι πλην ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ουδέν άλλο κόμμα της Αριστεράς δεν ευαγγελίζεται την έξοδο από την Ευρώπη, αντιθέτως, μάλιστα, στηρίζουν απαρέγκλιτα τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της Ελλάδας. Όμως, άλλο ευρωπαϊκός προσανατολισμός κι άλλο να μας πηδήσουν ασάλιωτους, χωρίς, μάλιστα, να υπάρχει και κάποια ελπίδα ανάκαμψης.

2) "Άμα δεν μας ψηφίσετε, θα έρθει η ακυβερνησία, το χάος, ο Σατανάς 666 ο ίδιος": χμμμμμμμ, ενώ άμα σας ψηφίσουμε, εσάς που τόόόόόόσα καλά κάνατε διαχρονικά για τη χώρα, θα φροντίσετε να συνεχίσετε το θεάρεστο έργο σας, ε; Άσε που, παιδιά, ξεβρακώνεστε, καθώς πίσω από την κινδυνολογία σας αχνοφαίνεται, παρά το lip service περί του αντιθέτου, ότι το μόνο που σας νοιάζει είναι τα κουκιά που θα μαζέψετε το βράδυ της 6ης Μαΐου, ώστε να κάνετε το κομπρεμί σας για την αναπόφευκτη κυβέρνηση συνεργασίας σας. Τελικά, αυτό που σας τρομάζει δεν είναι η ακυβερνησία, αλλά το ενδεχόμενο να μη μπορείτε να τα βρείτε μεταξύ σας και να σας μπουν σφήνα κόμματα που τουλάχιστον δεν προσπαθούν να μας πείσουν ότι τα σκατά η κοπριά είναι κρέμα spa.

3) "Άμα δεν μας ψηφίσετε, θα κυριαρχήσουν αυτοί που δεν μπορούν να συνεργαστούν μεταξύ τους": 'νταξ', το καταλάβαμε ότι τά'χετε βρει και ότι έχετε και μερικές εφεδρείες στις οποίες θα απευθυνθείτε, όταν και άμα χρειαστεί. Όμως, τι σας κάνει να πιστεύετε ότι οι αλλοινοί τελικά, άμα μπορούν να κάνουν κυβέρνηση συνεργασίας, δεν θα βρουν ένα ωραίο modus operandi και να συνεργαστούν; Εγώ, πάντως, απ' όσο γνωρίζω, διεργασίες γίνονται, συζητήσεις γίνονται και τίποτα δεν αποκλείεται. Οπότε, αφήστε τις εξυπνάδες.

4) "Άμα δεν μας ψηφίσετε, θα κυριαρχήσουν οι ακραίοι": όπα, γιατί εδώ το πράμα έχει ζουμί. Κατ' αρχάς, ποιοι είναι οι ακραίοι. Ο ΣΥΡΙΖΑς; Η ΔΗΜΑΡ; Οι Οικολόγοι Πράσινοι; Το ΚΚΕ; Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Χμμμμμμμ. Σόρι, αλλά εγώ για ακραίους κόβω τους Καμμένους, τους Καρατζαφέρηδες, τους Χρυσαυγίτες καθώς και τα διάφορα κομματίδια του νεοφιλελεύθερου μπλοκ. Και, μαντέψτε ποιοι είναι αυτοί που έδωσαν legitimacy στον Καρατζαφέρη; Μαντέψτε ποιοι ήταν εκείνοι που έκαναν τη Χρυσή Αυγή κίνημα, τόσο στο κέντρο των πόλεων, όσο και στην επαρχία; Μαντέψτε από πού προέρχεται ο Καμμένος; Μαντέψτε από ποια κόμματα "γεννήθηκαν" οι Μάνοι και οι Ντόρες; Ω, ναι, παιδιά, είστε υπεύθυνοι για ΟΛΑ! Ω, ναι, παιδιά, εσείς γεννήσατε και δυναμώσατε τους ακραίους. Και σήμερα μας λέτε ότι κινδυνεύουμε από τα "παιδιά" σας; Θα μας τρελλάνετε;!

5) "Άμα δεν μας ψηφίσετε, θα βγουν εκείνοι που λένε παλαβωμάρες": μά'στα. Ενώ εμείς, που λέγαμε ότι σε 18 μήνες θα μηδενίσουμε το έλλειμμα, ότι το 2011 θα ξαναβγούμε στις αγορές, ότι τα προγράμματα είναι "εμπροσθοβαρή" και ότι κομμένες οι οριζόντιες περικοπές, ότι σε τρία χρόνια θα αποδεσμευτούμε από τα μνημόνια (ο Σόιμπλες δεν ήτουνε που είπε ότι η Ελλάδα δε βγαίνει στις αγορές ούτε το 2020;...), ότι η ανάπτυξη θα έρθει με τις ΕΟΖ (ξέρετε, κράτος εν κράτει...), ότι θα ελέγχουμε τις τράπεζες, εμείς, λέω, είμεθα σοβαροί αθρώποι που λένε πράματα λογικά και μελετημένα και δεν κοροϊδεύουμε τον κοσμάκη όπως οι αλλοινοί οι κακοί!

6) "Άμα δεν μας ψηφίσετε θα κρατήσουμε την ανάσα μας μέχρι να το κάνετε": !!!!!! ;-)

29 Απριλίου 2012

Χάντρες στους ιθαγενείς

Ενώ η Ισπανία μοιάζει έτοιμη (από καιρό...) να βγει εκτός αγορών, η Ολλανδία βρίσκεται σε πολιτική αναταραχή λόγω λιτότητας, η Γαλλία κρατά την ανάσα της για το τι θα συμβεί μετά το δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών (όπου κατά πάσα βεβαιώτητα, ο συστημικός Ολάντ θα διαδεχθεί τον άχρηστο Σαρκοζί) και η Ιταλία προσπαθεί να κάνει την κουνέλα, μπας και γλυτώσει από τα χειρότερα, στην Ευρώπη έχει εφευρεθεί άλλη μια χίμαιρα, προκειμένου οι ιθαγενείς, που έχουν αλλαλιάσει από τη λιτότητα και σχεδόν αδιόρατα έχουν αρχίσει να ακονίζουν τα τομαχόκ του πολέμου, να ηρεμήσουν για ένα μικρό χρονικό διάστημα, μέχρις ότου, δηλαδής, εφευρεθεί άλλη μια χίμαιρα και συνεχιστεί το ίδιο βιολί.

Αναγνώστη μου, μιλώ, βεβαίως, για τη συζήτηση περί ανάπτυξης που (υποτίθεται ότι) θα συμπληρώσει το δημοσιονομικό σύμφωνο και θα οδηγήσει την Ευρώπη σε έξοδο από το βάλτο της ύφεσης και το βούρκο της διαρκώς αυξανόμενης ανεργίας και περιθωριοποίησης όλο και περισσότερων μαζών σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Ένωσης. Τό'πε ο Ντράγκης, τό'πε κι ο Μπαρόζος, τό'πε κι ο Ολάντ, το "συζητάει" και η Μέρκελ, οπότε... ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν για τη σωτηρία της Ευρώπης. Μόλις, μάλιστα, ξεκαθαριστούν και οι λεπτομέρειες του συμφώνου ανάπτυξης, ουουουου, θα τρώμε με χρυσά κουτάλια, η ανεργία θα εξαφανιστεί και θα έχουμε οικονομίες πιο ισχυρές κι από της Κίνας και της Σαουδαραβίας μαζί.

Δηλαδή, παπάρια μέντολες.

Αναγνώστη μου, το σύμφωνο ανάπτυξης είναι πιο μεγάλο ψέμα κι από τα δύο μεγαλύτερα ψέματα, για το οποία έγραφε στο "Less Than Zero" ο Brett Easton Ellis. Είναι χειρότερο κι από ψέμα: είναι χίμαιρα. La grande illusion. Και παρακάτω θα εξηγήσω γιατί:

1) Είναι ψέμα, διότι ανάπτυξη χωρίς φράγκα και σχέδιο δεν γίνεται. Και η Ευρώπη δεν έχει τίποτε από τα δύο. Σκέψου: για να ενισχύσει το αεροπλανάκι του EFSF, έχει βγει στη γύρα να ζητιανεύει μερικά δισ. ευρώ και έχει φάει πόρτα σχεδόν από παντού. Πού θα βρει τα τρισ. που χρειάζονται για να βγει η Ευρώπη από την κρίση της αποβιομηχάνισης και για την επένδυση σε προϊόντα/υπηρεσίες που θα δημιουργήσουν δουλειές με υψηλή απόδοση; Αλλά, και ποιες είναι αυτές οι επενδύσεις; Μεγάλα έργα; ICTs; Εμπόριο; Γεωργική παραγωγή; Ουδείς μας έχει πει κάτι συγκεκριμένο, διότι... ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΤΙ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ! Η Ε.Ε. για χρόνια βούλιαζε στο βούρκο της χρηματοπιστωτικής επέκτασης και οτιδήποτε παραγωγικό τό'χε του πεταματού. Πώς τώρα θα καταφέρει να αντιστρέψει την κατάσταση, χωρίς να προκαλέσει σεισμό στο ίδιο το οικοδόμημά της; Mε ευχολόγια και τα φράγκα από τα διαρθρωτικά ταμεία και την ΕΤΕπ; ΧΑ!

2) Είναι ψέμα, διότι η Γερμανία δεν το θέλει. Ξεκάθαρα. Η Γερμανία, παρά τα προβλήματά της, έχει αποκομίσει τεράστια οφέλη από την πολιτική λιτότητας, καθώς τα ελλείμματα των αλλονώνε γίνονται δικά της πλεονάσματα. Οπότε, γιατί να θελήσει να μοιραστεί τον πλούτο που η ίδια παράγει; Άσε που, τα ισχυρά λόμπι στη Γερμανία θεωρούν ότι, άμα η αγορά της Ευρώπης στερέψει γι' αυτά, υπάρχουν μερικές δεκάδες εκατομμύρια καταναλωτές στην αναδυόμενη μεσαία τάξη της Κίνας, έτοιμα να αγοράσουν Μερτσέντε και Μπεμβέ και Άουντι και κουζίνες Μίλε και ΑΕΓΚΕ και δεν ξέρω τι άλλο. Θα μου πεις, θα γίνει κάτι τέτοιο; Προσωπικά δεν το πιστεύω, αλλά το πιστεύουν οι Γερμανοί, οπότε από το Βερολίνο δεν περιμένω ούτε δεκάρα για ανάπτυξη των ψωριάριδων των λοιπών Ευρωπαίων. Ήδη, το νέο "όχι" στα ευρωομόλογα λέει πολλά και εκτιμώ ότι το Βερολίνο θα προτιμήσει να γυρίσει στο deutsche Mark, παρά να αποδεχθεί ότι το πράγμα έχει φθάσει στο μη παρέκει.

3) Είναι ψέμα, διότι, αφ' ης στιγμής η μεγάλη παργωγή έφυγε από την Ευρώπη και πήγε Ασία, οι αναπτυσσόμενες χώρες, που στηρίζουν το ΑΕΠ τους κατά κύριο λόγο σε εξαγωγές, δεν έχουν κανένα λόγο να συνδράμουν τους Ευρωπαίοι. Η Κίνα, η οικονομία της οποίας είναι πλήρως ελεγχόμενη από το κράτος, άμα δει ότι το ΑΕΠ παρουσιάζει τάσεις μείωσης, θα φροντίσει να ενισχύσει την ντόπια κατανάλωση προϊόντων που παράγονται από και στην Κίνα. ΟΚ, μπεμβέ δεν παράγουν, αλλά όλα τα άλλα τα παράγουν και θεωρώ σίγουρο ότι, προκειμένου να διατηρήσουν υψηλή την παραγωγή τους, θα κάνουν τα εισαγώμενα απλησίαστα, για να ενισχύσουν τις ντόπιες βιομηχανίες/επιχειρήσεις. Όσο για τους υπόλοιπους BRICS, περιορίζομαι να αναφέρω μόνο αυτό, κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε...

4) Τέλος, είναι ψέμα, διότι ο μοναδικός υπάρχον μηχανισμός που θα μπορούσε να ενισχύσει την ανάπτυξη, η ΕΚΤ, δεν μπορεί και δεν θέλει να το κάνει. Η ΕΚΤ ασχολείται και θα συνεχίσει να ασχολείται μόνο με τον πληθωρισμό ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ! Εδώ, το ευρώ κινδυνεύει να εξαϋλωθεί και ο Ντράγκης συνεχίζει να μιλάει για διαρθρωτικές αλλαγές και για συγκρατημένη δημοσιονομική πολιτική (διάβαζε: λιτότητα). Τι να περιμένει, λοιπόν, κανείς από αυτούς; Τίποτα, βεβαίως.

Με αυτά και με εκείνα -υπάρχουν κι άλλα, αλλά τώρα ειλικρινά βαριέμαι να κάτσω να τα γράψω...-, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι η όλη συζήτηση περί ανάπτυξης δεν είναι τίποτε άλλο εκτός από μια πολιτικάντικη τρίπλα που θα καταλήξει κι αυτή, όπως κι όλες οι άλλες, σε τοίχο. Και μετά θα έχουμε απορίες γιατί στην Ευρώπη οι άνεργοι είναι περισσότεροι από τους εργαζόμενους... Dystopia, babe!!!! Fuckin' dystopia!

22 Απριλίου 2012

Εκλογικό πανηγυράκι

Υπό νορμάλ συνθήκες, ούτε που θα ασχολιώμανε με τις εκλογές: είμαι πηγμένος, εκνευρισμένος, απογοητευμένος και εξαιρετικά ανήσυχος για να κάθομαι και να ασχολιέμαι με την κάθε παπαριά που τα κόμματα εκτοξεύουν αδιακρίτως προς το μέρος μου, σε μια προσπάθεια να με πείσουν ότι θα με σώσουν άμα τα ψηφίσω. Ωστόσο, πολιτικό ον είμαι, το χέρι μου με τρώει, άσε που έχω ακούσει ένα κάρο αηδίες τον τελευταίο καιρό, οπότε λέω να γράψω κάτι, έτσι για να μου φύγει η διάθεση τελείως και να ασχοληθώ και με καμιά γκόμενα.

Το πρώτο πράμα που θέλω να ξεκαθαρίσω, είναι ότι παρά τις αγωνιώδεις προσπάθειες όλων να με πείσουν ότι αυτές οι εκλογές είναι οι κρισιμότερες για το μέλλον το δικό μου, της γκόμενάς μου και του χρυσόψαρού μου, λυπάμαι, guys, αλλά δεν... Οι εκλογές αυτές έχουν την ίδια σημασία που έχει κάθε εκλογική αναμέτρηση σ' αυτό τον τόπο και τίποτα παραπάνω. Το γιατί θα το εξηγήσω παρακάτω, όπου θα ασχοληθώ με την κατά Κλύστυ περιγραφή του πολιτικού σκηνικού και θα δώκω και την πρόβλεψή μου για το τι θα γίνει τελικά. Όσοι, πάντως, περιμένετε εκπλήξεις, προτείνω να φύγετε να πάτε αλλού: φοβάμαι ότι οι εκτιμήσεις μου δεν είναι και πολύ avant-garde.

Σε μια προσπάθεια να αποφύγω το ποστ να λάβει μέγεθος ραψωδίας, θα ομαδοποιήσω τα κόμματα και θα εξηγήσω τι πιστεύω για την κάθε περίφτωσης ξεχωριστά, 'νταξ'; 'Νταξ'... Φύγαμε!


ΤΑ "ΜΕΓΑΛΑ" ΚΟΜΜΑΤΑ
Που ούδεις μπορεί να πει μετά βεβαιώτητας πόσο μεγάλα παραμένουν. Ωστόσο, προσωπικά θεωρώ ότι είναι αρκετά μεγάλα, ώστε να συγκεντρώσουν μαζί ένα 50-55% των ψήφων και να κάνουν αυτό που είναι το πλέον αναμενόμενο, δηλαδή, μια κυβέρνηση συνεργασίας. Εκτιμώ ότι -εξαιρώντας κά'να χοντρό απρόοπτο- η κυβέρνηση αυτή θα έχει χρόνο ζωής ως το 2015, δηλαδή, ώσπου να λήξει η τρέχουσα δανειακή σύμβαση. Το μόνο που με προβληματίζει είναι η μορφή της. Τι θέλω να πω: αν η ΝΔ βγει πρώτη κι έχει μια αξιόλογη διαφορά από το ΠΑΣΟΚ (από 5% και πάνω...), τότε πρωθυπουργάρα θα γίνει μετά βαΐων και κλάδων ο Αντωνάκης ο μάγκας και καραμπουζουκλής. Αν η διαφορά είναι μικρότερη, τότε δεν αποκλείω μια λύση Αντωνάκης πρωθυπουργός - Μπένι αντιπρόεδρος, ενώ αν το ΠΑΣΟΚ βγει πρώτο κόμμα, κάτι που δεν έχω αποκλείσει τελείως, τότε... μην παραξενευτούμε αν δούμε μια διευρυμένη κυβέρνηση συνεργασίας με πρωθυπουργό τύπου Παπαδήμου και διάφορες τεχνοκρατικές "χρυσές εφεδρείες": μην ξεχνάμε ότι τον Ιούνιο η τροίκα θέλει τα μέτρα για το 2013 και 2014 και είναι προβληματικό κατά πόσο ο Βατζέλης θα θέλει να τα χρεωθεί ως πρωθυπουργάρα. Προφανώς, αποκλείω το σενάριο των επαναληπτικών εκλογών: Ευρωζώνη και ΔΝΤ δεν νομίζω ότι θα δώσουν τέτοια περιθώρια, επικαλούμενα την κρίσιμη κατάσταση της οικονομίας και απειλώντας ευθέως με αναστολή πληρωμών. Οπότε, κατά τη γνώμη μου τα περιθώρια για τα κόλπα που ονειρεύεται ο Σαμαράς είναι κάτω του μηδενός.


Η ΔΕΞΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ...
Νομίζω ότι αποτελεί το πλέον ενδιαφέρον κομμάτι του πολιτικού σκηνικού, καλύπτοντας για πρώτη φορά όλα τα γούστα: είσαι φιλελεύθερος/libertarian/θατσεροfan; Να και η Δράση, να και η Δημοκρατική Συμμαχία, να και η Δημιουργία Ξανά, να ικανοποιήσουν τις άνομες ορέξεις σου. Είσαι -ή νομίζεις ότι είσαι- Άρειος; Επιτέλους, μπορείς να περιφέρεις απροβλημάτιστα την ανεγκεφαλοσύνη σου και να δηλώνεις ότι ψηφίζεις Χρυσή Αυγή. Είσαι γέρος, μίζερος, ψιλοακροδεξιός και δήθεν-τάχα μ' σοβαρός; Ο Κύρτσος σου δίνει την άνεση να ψηφίσεις για άλλη μια φορά -με λιγότερες ενοχές, μάλιστα- τον κυρ Καρατζαφέρη. Είσαι αναντάμ-παπαντάμ κάργα δεξιός και μνημονιοκαμμένος; Υπάρχει για σένα ο Καμμένος! Σόρι άμα ξεχνάω και κανέναν, αλλά για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια (από την εποχή των δεινοσαύρωνε, δηλαδής...) η δεξιά έχει κάτι για τον καθένα. Τώρα, για το ποιοι θα μπούνε στη Βουλή, αυτό είναι μια περίεργη ιστορία. Θεωρώ ότι ο Καμμένος και -πιο δύσκολα- ο κυβιστιστής Καρατζαφέρης θα πετύχουν να ξεπεράσουν το 3% και να τρουπώσουν. Για τους άλλοι, πιστεύω ότι Ντόρα και Μάνος παραείναι αντιπαθητικοί (για διαφορετικούς λόγους ο καθένας) για να μπορέσουν να πείσουν αρκετό κόσμο να τους ψηφίσει, αν και δεν αποκλείω ο ένας από τους δύο να μπει για να κάνει προσκόλληση σε κυβερνητικό σχήμα συνεργασίας των μνημονιακών δυνάμεων (μιλώ για πριμοδότηση από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, έτσι;...). Όσο για τους Χρυσαυγίτες, θέλω να πιστεύω ότι το ρεύμα που παρουσιάζουν ως τα σήμερα θα κοπεί όσο η ώρα της κάλπης πλησιάζει, χωρίς, πάντως, να αποκλείω, αν πάρουν δυνατά ποσοστά στα μεγάλα αστικά κέντρα, να πετύχουν το στόχο του 3% και μετά... ο Νυαρλαθοτέπ να βάλει το χέρι του. Ειδικά για τη Χρυσή Αυγή, αν μπει στη Βουλή, όποιος πολίτης δεν είναι φασίστας θα πρέπει να τσακίσει στο ξύλο όλους τους υπουργούς Δημόσιας Τάξης και τους δημάρχους σε Αθήνα, Πειραιά, Θεσσαλονίκη, Πάτρα κλπ της τελευταίας 20ετίας: αυτοί κατόρθωσαν να στρέψουν τον κόσμο προς τους φασίστες.


ΠΑΡ'ΤΟ ΑΡΙΣΤΕΡΑ
Αντίθετα με τη Δεξιά, η Αριστερά μοιάζει με κάθε εκλογική αναμέτρηση να γίνεται όλο και πιο προβλέψιμη. Με το μονόλιθο του μπετοναρισμένου 8-9% του ΚΚΕ στο κέντρο της και την πλήρη αδυναμία κυβερνητικής προοπτικής που ο μονόλιθος αυτός διασφαλίζει (τελικά, το ΚΚΕ είναι πιο συστημικό ακόμα κι απ' το βαθύ ΠΑΣΟΚ και τη βαθιά ΝΔ...), όλα τα άλλα μοιάζουν γύρω-γύρω μικρά κι ασήμαντα. 'Νταξει, η ΔΗΜΑΡ θα πάρει ένα αξιοπρεπές ποσοστό (παρότι τα περισσότερα στελέχη της θα πουλούσαν κάθε αριστεροσύνη τους για μια γενική γραμματεία...). 'Ντάξει, ο ΣΥΡΙΖΑς θα είναι δυνατότερος απ' όσο το 2009, άσε που η πρόταση Τσίπρα για κοινή κάθοδο στις μονοεδρικές έδειξε ότι μπορεί να υπάρξει ευφυία σε αυτό το κόμμα. 'Ντάξει, οι Οικολόγοι Πράσινοι δείχνουν πιο ώριμοι παρά ποτέ, άσχετα αν ο ΣΚΑΪς δεν τους παίζει όσο παλιότερα. 'Ντάξει, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι αυτό που πάντα ήταν: εξωκοινοβουλευτική, θορυβώδης, τίμια και τελείως εκτός πραγματικότητας. 'Ντάξει, το ΜΛ ΚΚΕ και το ΚΚΕ (μλ) ενώθηκαν εις σάρκαν μίαν κι έγιναν ΜΛ ΚΚΕ (μλ). 'Ντάξει, όλα ωραία και καλά, αλλά όσο το ΚΚΕ θα αρνείται να δώσει μια προοπτική εξουσίας στην ελληνική Αριστερά, μέσα από συμμετοχικές διαδικασίες, όσο, δηλαδή, το ΚΚΕ θα παίζει το δεκανίκι του δικομματισμού, όλα αυτά θα έχουν ελάχιστη αξία, καθώς το κρίσιμο ποσοστό και η κρίσιμη μάζα θα παραμένει αναμένουσα τη Δευτέρα Παρουσία του Σοσιαλισμού. Δυστυχώς, με το ΚΚΕ αναχωρητή, όλοι οι υπόλοιποι μαζί αδυνατούν να πείσουν για μια κυβερνώσα Αριστερά στον τόπο, κάνοντας τους προοδευτικούς ψηφοφόρους να σιχτιρίζουν, ακόμα κι όταν τους ψηφίζουν. Κρίμα και πάλι κρίμα...


ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΜΕΜΟΝΩΜΕΝΟΙ
Υπάρχουν, κάποιοι απ' αυτούς μου είναι και συμπαθείς (π.χ. η Κατσέλη, για να πω την αμαρτία μου), κάποιοι άλλοι (π.χ. Καζάκης) μου είναι αντιπαθείς, όλοι οι υπόλοιποι μου είναι πλήρως αδιάφοροι και θεωρώ ότι η ύπαρξή τους είναι τελείως ανούσια και άνευ στόχευσης. Θα πάρουν τα γνωστά και θα πάνε σπίτια τους, κατηγορώντας το σύστημα που δεν τους επέτρεψε να αποδείξουν την αξία τους. Χεστήκαμε, με το συμπάθιο...


ΟΠΟΤΕ;...
Οπότε, δυστυχώς, είμαστε dans la merde, που έλεγε και μια ψυχή. Για να μην μακρυγορώ, εγώ θα ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίο ήδη σιχτιρίζω, αλλά έτσι είναι. Μεταξύ της φρίκης των δύο "μεγάλων", της παράνοιας της Δεξιάς και της χωλώτητας της Αριστεράς, δυστυχώς ο ΣΥΡΙΖΑς, με όλα τα στραβά του, αποτελεί για μένα τη μόνη λογική επιλογή. Παρεπιπτόντως, η μαλακία της αποχής/άκυρου/λευκού κάποια στιγμή θα πρέπει να τελειώσει και να αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας. Αυτά και... τα ξαναλέμε εν ευθέτω χρόνω, ε; Φιλιά στη μαμά...

Υ.Γ.: δείτε εδώ τι λέει κι ο Ζάφοδας, που καταλήγει στο ίδιο συμπέρασμα μ' εμένα. Μπράβο μας και των δυονώνε μας!!!

UPDATE: δείτε και μια ανάλυση στην Καλύβα... Όπως και στον Έλικα...

5 Απριλίου 2012

Dead (NSFW)



I was...
Not worth knowing
Visible awful but not seen
Alone always forever - beauty opposite
Transparent hear me - listen - right here

I was...
Kept walking awful unnoticed
Beauty opposite - alone
Island stay off
Wait... someone

Sink alone not seen
It was time - end
It was time - end

30 Μαρτίου 2012

Π.Π.Ε.

Καθώς βαίνουμε προς τις εκλογές -φυσικά, εκτός απροόπτου, δηλαδή, μιας ξαφνικής ανησυχίας ότι το ελληνικό πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής πάει για το γκρεμό, θέτοντας σε κίνδυνο τη χώρα, την Ευρωζώνη, την παγκόσμια οικονομία, μη σου πω το ίδιο το σύμπαν ολόκληρο, οπότε αφήστε τις εκλογές και κοιτάξτε να σώσετε ό,τι σώζεται- νομίζω ότι ήρθε η ώρα να σας αποκαλύψω μια ακόμα πρωτιά της Ελλάδας στα παγκόσμια χρονικά: η χώρα, στο πρόσωπο του Λουκά Παπαδήμου, δημιούργησε τον πρώτο Πρωθυπουργό Περιορισμένης Ευθύνης (Π.Π.Ε. ή LLPM όπως λεν και στο χωριό του Αλογοσκούφη, αλήθεια, τι κάνει αυτή η ψυχή, ρε φίλε;). Παρά τους λιβανωτούς που του κάνουν όλα τα ΜΜΕ, εκτιμώ ότι η ιστορία θα καταγράψει τα έργα και τις ημέρες του κ. Παπαδήμου ως ανεπαρκή, για να μην πω καταστροφικά.

Τώρα, αναγνώστη μου, θα μου πεις ότι λέω υπερβολές και ότι ο Παπαδήμος ανέλαβε να οδηγήσει την Ελλάδα προς ασφαλή ή τελοσπάντων λιγότερο τρικυμιώδη νερά, σε μια περίοδο που το καράβι πήγαινε για ιστορικό φούντο. Ωστόσο, μια σύντομη και συνοπτική executive review στο έργο του Παπαδήμου θα μας πείσει ότι, όχι μονο δεν κατάφερε τίποτε απ' όλα αυτά, αλλά αποχωρεί αφήνοντας πίσω του ακομα περισσότερα προβλήματα από αυτά που παρέλαβε. Τι εννοώ;

Να, ας πούμε για το PSI, που οι πάντες του πιστώνουν. Ξεχνώντας επιδεικτικά ότι η αναδιάρθρωση του ελληνικού δημοσίου χρέους ήταν απόφαση της Ευρωζώνης, με σαφές πλαίσιο του πώς θα γίνει, ποιο θα είναι το αποτέλεσμα και ποιες θα είναι οι συνέπειες. Θα μου πεις, ο Παπαδήμος και η κυβέρνηση έκαναν τις τελικές διαπραγματεύσεις με τους ομολογιούχους. Ναι, αλλά άμα δεν πίεζαν οι Ευρωπαίοι (εκβιάζοντας ότι αν δεν υπάρξει συμφωνία, η Ελλάδα χρεοκοπεί και οι κάτοχοι ομολόγων παίρνουν τον πούλο), θα σού'λεγα εγώ τι αποτέλεσμα θα είχαν οι διαπραγματεύσεις, οι οποίες, για να το πούμε ξεκάθαρα, έγιναν κυρίως σε επίπεδο εμπειρογνωμόνων απ' όλες τις πλευρές. Ναι, ο Παπαδήμος συμμετείχε στην όλη διαδικασία, αλλά η συμμετοχή του ήταν κατά τη γνώμη μου ήσσονος σημασίας, άσε που λίγους μήνες πριν είχε ταχθεί κατά του "κουρεματος" του ελληνικού χρέους. Όσο για το πόσο επιτυχημένο ήταν το PSI, μια βόλτα στο ZeroHedge θα μας πείσει: τα νέα ομόλογα κοστολογούνται από τις αγορές στα 14 σεντς το ευρώ, ήτοι η Ελλάδα συνεχίζει να θεωρείται χρεοκοπημένη...

Ναι, αλλά εξασφάλισε τη νέα δανειακή σύμβαση. Ανοησίες. Το νέο δάνειο, από τη στιγμή που θα γινόταν το PSI, ήταν δεδομένο. Μάλιστα, κάπου διάβασα, δεν θυμάμαι πού, ότι ξένοι αναλυτές έχουν εκφράσει την έκπληξή τους για το πόσο παθητική ήταν η στάση της κυβέρνησης κατά τις διαπραγματεύσεις με την τρόικα για τα μέτρα που θα συνοδεύσουν το νέο δάνειο: στην ουσία, η κυβέρνηση Παπαδήμου όχι μόνο δεν διαπραγματεύτηκε για τους όρους, αλλά αποδέχθηκε χωρίς κουβέντα μέτρα που, εκτός του ότι εξαθλιώνουν σχεδόν το σύνολο του πληθυσμού της χώρας, δεν πρόκειται να πετύχουν, καθώς αποτελούν την ίδια συνταγή που βύθισε την Ελλάδα σε πρωτοφανή ύφεση και διευρύνουν το φαύλο κύκλο της αποτυχίας. Ειλικρινά, αδυνατώ να συλλάβω πώς μπορεί να θεωρείται ως επιτυχημένος ο πρωθυπουργός μιας κυβέρνησης που μετέτρεψε σε χαρτζιλίκι τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα και τις συντάξεις και που απορρύθμισε πλήρως την αγορά εργασίας, αλλά και που αποδέχθηκε μέτρα που γνωρίζει ότι δεν μπορούν να εφαρμοστούν ή ότι αν εφαρμοστούν να τινάξουν στον αέρα την ήδη διαλυμένη οικονομία της χώρας.

Κι αυτά είναι μόνο η αρχή: στον τομέα των μεταρρυθμίσεων (για πολλές από τις οποίες έχω τις ενστάσεις μου) δεν προχώρησε τίποτα. Τα ταξί παραμένουν κλειστότατο επάγγελμα, η αξιολόγηση στο Δημόσιο παραπέμπεται στις ελληνικές καλένδες, ο νέος νόμος-πλαίσιο για τα πανεπιστήμια ροκανίζεται από την ίδια την κυβέρνηση, η φοροδιαφυγή, όχι μόνο δεν καταπολεμήθηκε αλλά εκτιμώ ότι αυξήθηκε, ενώ τα θέματα εσωτερικής ασφάλειας της χώρας αντιμετωπίζονται -όταν αντιμετωπίζονται, αφού αν δεν είχε παραιτηθεί μόνος του, ο Παπουτσής θα ήταν ακόμα ΥΠΡΟΠΟ- αποσπασματικά και μικροπολιτικά, οι τράπεζες συνεχίζουν να λειτουργούν ως κράτος εν κράτει, το ίδιο και η εκκλησία και τα καρτέλ συνεχίζουν να κάνουν πάρτι στην αγορά.

Ωστόσο, το μεγαλύτερο αμάρτημα του Παπαδήμου ήταν ότι ο ίδιος αποδέχθηκε άνευ της παραμικρής διαπραγμάτευσης να είναι ένας τέτοιος πρωθυπουργός: αντί να παραδειγματιστεί από το Μόντι και -αφού υπάρχει συνταγματική εκτροπή με την τοποθέτησή του, να την ολοκληρώσει- να απαιτήσει μια κυβέρνηση που θα παράξει έργο, κάθισε και δέχθηκε να ετεροκαθοριστεί από το Σαμαρά, το Βενιζέλο και τον Καρατζαφέρη. Αντί να απαιτήσει η κυβέρνησή του να προχωρήσει στο απαραίτητο νομοθετικό έργο, αποδέχθηκε να εξυπηρετήσει τα μικροκομματικά συμφέροντα. Αποτέλεσμα; Το νομοσχέδιο του Βορίδη για τα ταξί, το στοπ της ΝΔ στο νέο εξεταστικό και σε ένα κάρο άλλα νομοθετήματα, ο κουτοπόνηρος τρόπος με τον οποίο ο Μπαμπινιώτης επιχείρησε να "τελειώσει" τον -ανεπαρκή, κατά την άποψη μου- νόμο για την ανώτατη εκπαίδευση, τα νομοσχέδια-κουρελούδες με τις εκατοντάδες άσχετες τροπολογίες και πάει λέγοντας. Α, ναι, και με όλα αυτά κατόρθωσε να νομιμοποιήσει τις πιο αντιδραστικές φωνές του πολιτικού φάσματος και να τους δώσει δύναμη και φωνή, εκτός κι αν κάποιος νομίζει ότι τα ποσοστά του Καμμένου ή της Χρυσής Αυγής προέρχονται από παρθενογένεση.

Κάπου εδώ έχω ήδη βαρεθεί επαρκώς για να συνεχίσω. Αν θέλεις, αναγνώστη μου, μπορείς να προσθέσεις κι άλλες ανεπάρκειες και φάουλ του Παπαδήμου. Εγώ αρκούμαι σε αυτό: το τέλος του βίου αυτής της κυβέρνησης το βλέπω να έρχεται με ανακούφιση. Προφανώς, μπορεί η επόμενη να είναι πολύ χειρότερη. Ωστόσο, με τίποτα δε νομίζω ότι θα είναι τόσο αδύναμη και τόσο βλαπτική για τα συμφέροντα τόσο πολλών όσο αυτή που τώρα ετοιμάζεται να φύγει. Ας ελπίσουμε ότι το πάθημα θα μας γίνει μάθημα και ότι η ευθύνη μιας κυβέρνησης και ενός πρωθυπουργού δεν θα είναι από τούδε περιορισμένη.

16 Μαρτίου 2012

Για την ανάπτυξη, ρε γαμώτο...

Αναγνώστη μου, ξέρω ότι τον τελευταίο καιρό σε έχω παραμελήσει. Ωστόσο, πρέπει να σου πω ότι, εδώ στη σπηλιά μου, ήμουν πολύ απασχολημένος με το να στήνω παγίδες σε ανέμελους νεοφιλελεύθερους, να τους πιάνω και στη συνέχεια να τρέφομαι με την τρυφερή και καλογυμνασμένη σάρκα τους. Ωστόσο, χάρη στα smartphones τους (είναι τρομεροί γκατζετάκηδες οι νεοφιλελεύθεροι...) δημιουργούσα wifi hubs στη σπηλιά και παρακολουθούσα -εκ του μακρόθεν- τις εξελίξεις με τα PSI και τα ομόλογα και τα CDS και όλα αυτά που σώζουν για άλλη μια φορά τη χώρα.

Χθες, λοιπόν, είδα στο ιντερνέ και τα όσα είπε αυτός ο καλός κυριούλης και ομολογώ ότι κατά βάση συμφώνησα μαζί του. Ωστόσο, όσο το σκεφτόμουν, τόσο μου φαινόταν ότι όλα όσα προτείνει δεν θα κάνουν τίποτα περισσότερο από το να βάλουν μια μικρή τάξη στο μπάχαλο που λέγεται Ελλάδα, καθώς και ότι δεν έχουν τον παραμικρό αναπτυξιακό χαρακτήρα. Άσε που σε συνδυασμό με τις νομοθετικές ρυθμίσεις σχετικά με τα εργασιακά και μισθολογικά του ιδιωτικού τομέα το μόνο που θα επιτευχθεί από τις προτάσεις Ράιχενμπαχ -αν επιτευχθεί κι αυτό- είναι απλώς η διαρκής ύφεση να είναι λίγο λιγότερο βίαιη.

Βλέπεις, αναγνώστη μου, όλα αυτά που συζητιούνται και προτείνονται είναι, κατά τη γνώμη μου, γενικότητες που δεν απαντούν στο βασικό ερώτημα: τι σκατά οικονομία θα μπορούσε να έχει η Ελλάδα. Μέχρι την κρίση, η ελληνική οικονομία ήταν κατά βάση καταναλωτική με μια δόση κατασκευών/έργων υποδομής. Ωστόσο, όλοι το ξέρουμε πια, μόλις στέρεψε η δανειοδότηση, όλα αυτά κατέρρευσαν και διαπιστώσαμε ότι από την οικονομία λείπουν οι πολλαπλασιαστές εισοδήματος, δηλαδή, οι δραστηριότητες εκείνες που θα μπορούσαν να αυξήσουν σημαντικά και σε βάθος χρόνου το ΑΕΠ. Βιομηχανία η χώρα δεν έχει (κράτα το αυτό), η αγροτική παραγωγή στηρίζει κατά κύριο λόγο στις επιδοτούμενες καλλιέργειες, το τουριστικό εισόδημα διαχέεται αναξιοποίητο, άσε που το ακριβό ευρώ κάνει τον τουρισμό να ζορίζεται, και οι τομείς των υπηρεσιών είναι πολύ χύμα-λίμπα για να στηρίξουν ουσιαστικά την ανάπτυξη.

Αν προσθέσουμε στα παραπάνω και το γεγονός ότι σε μια χώρα έντεκα εκατομμυρίων έχουμε σχεδόν ένα εκατομμύριο επιχειρήσεις, γίνεται προφανές ότι τα χρήματα από την Ε.Ε., την ΕΤΕπ και δενξερωαποπουαλλού το μόνο που θα κάνουν θα είναι να δώσουν "καλάμι" και δη μισοστομωμένο, σε ένα μοντέλο που κατά την άποψή μου έχει ήδη εκπνεύσει. Κι όμως, όλοι μιλούν για ανάπτυξη, για χρήμα που πρέπει να πέσει στην αγορά, για ανταγωνιστικότητα και άλλα τέτοια ορέα. Έτσι, λοιπόν, ως Khlysty, λέω να σου γράψω μερικές ιδέες για το πώς η Ελλάδα θα μπορούσε να επιτύχει μια στοιχειώδη ανάταξη της οικονομίας της και, παράλληλα, πλήρη ανασχηματισμό του οικονομικού της μοντέλου.

Κατά τη γνώμη μου, το πρώτο που πρέπει να γίνει είναι να καταργηθούν οι διατάξεις για τις μειώσεις μισθών στον ιδιωτικό τομέα. Όπως προανέφερα -και σού'πα να το κρατήσεις- η Ελλάδα ΔΕΝ έχει βιομηχανία. Δεν είναι Σλοβακία, Σλοβενία, Πολωνία, Τσεχία ή άλλες χώρες που, όταν έπεσε ο Υπαρκτός, είχαν βιομηχανική υποδομή και αντίστοιχο εργατικό δυναμικό, οπότε με σχετικά χαμηλούς μισθούς και επενδύσεις περισσότερο εκσυγχρονισμού των ήδη υπαρχόντων υποδομών, κάποιος μπορούσε να επιτύχει υψηλή κερδοφορία. Στην Ελλάδα το εργατικό δυναμικό απασχολείται κυρίως στους τομείς της παροχής υπηρεσιών ή σε μικρές μονάδες παραγωγής, που εκ φύσεως δεν μπορούν να είναι ανταγωνιστικές, ιδίως όταν μιλάμε για οικονομίες κλίμακας. Αντιθέτως, περικόπτωντας τους μισθούς, το μόνο που επιτυγχάνεται είναι να μειώνεται η ήδη χαμηλή κατανάλωση και η ύφεση να βαθαίνει. Επίσης, δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα η Ελλάδα να γίνει βιομηχανική χώρα με την κλασσική έννοια: δεν έχει πρώτες ύλες, δεν έχει υποδομές και, ακόμα και με τα σημερινά δεδομένα, είναι αρκετά απομονωμένη, ώστε το κόστος μεταφοράς από και προς να είναι μεγάλο.

Το δεύτερο που πρέπει να γίνει είναι να δούμε τι μπορούμε να αξιοποιήσουμε από τα ήδη υπάρχοντα πλεονεκτήματα της χώρας. Φυσικά, η λογική να φυτέψουμε όπου βρούμε φωτοβολταϊκά είναι μάλλον χαζή και ο Τέκης το έχει αναλύσει επαρκώς. Καλές και χρυσές οι ΑΠΕ, αλλά μόνο για "οικιακή χρήση" -τουλάχιστον προς το παρόν: αν εφευρεθούν, ξερωγώ, φωτοβολταϊκά με κρυπτονίτη και μπορούμε να αποθηκεύουμε την ενέργεια και να την εξάγουμε χωρίς να κοστίζει ο κούκος αηδόνι, τότε, ναι, μέσα κι εγώ. Αλλά ως τότε, ας κρατάμε μικρό καλάθι και ας δούμε τι μπορούμε να κάνουμε.

Σε τρίτο επίπεδο, μπορούμε να αξιοποιήσουμε τις ήδη υπάρχουσες υποδομές, μέσω στρατηγικών συνεργασιών. Τον λάθος τρόπο τον είδαμε ήδη με την εκχώρηση μέρους του εμπορικού λιμανιού του Πειραιά στους Κινέζους: όταν επί της ουσίας πουλάς κάτι, μην περιμένεις ο αγοράστής να συμπεριφερθεί τρυφερά. Ωστόσο, η ανάπτυξη συνεργασιών (π.χ. σε επίπεδο επενδύσεων με ανάλογο ανταλλάγμα, αλλά χωρίς εκχώρηση) θα μπορούσε να βοηθήσει: π.χ., σου δίνω μια μονάδα της ΔΕΗ, την οποία θα εκσυγχρονήσεις, ωστόσο, διατηρώ το κυριαρχικό μου δικαίωμα στη μονάδα και για τα φράγκα θα τα βρούμε. Ξέρω, ακούγεται αφελές, ωστόσο, έχω την αίσθηση ότι μια αμοιβαία επωφελής συμφωνία δεν θα πείραζε κανέναν.

Τέλος, θα μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα στην αγροτική παραγωγή -και σε μαζικό επίπεδο, αλλά και σε επίπεδο εξειδικευμένης παραγωγής- ώστε το εισόδημα από αυτόν τον παρατημένο τομέα να αυξηθεί εκθετικά. Το μεγαλύτερο μέρος της χώρας μπορεί να χρησιμοποιηθεί για καλλιέργειες, ακόμα και τα ξερονήσια του Αιγαίου (όποιος δεν έχει φάει άνυδρη ντομάτα Σύρου, έχει χάσει μια κορυφαία γαστριμαργική απόλαυση), ενώ η παραγωγή είναι σχεδόν εγγυημένη (εντάξει, άμα πέσει χαλάζι τον ήπιαμε, αλλά, γενικώς, ο καιρός της Ελλάδας βοηθά πολύ). Όχι, όμως, μπαμπάκι, αλλά κηπευτικά, φρούτα, λαχανικά, εσπεριδοειδή, μήλα, ελιές και πάει λέγοντας. Σε συνδυασμό με μονάδες τυποποίησης/μεταποίησης και σκληρή εξαγωγική πολιτική/μαρκετάρισμα ("Φάε ελληνικό λάδι κι έλα βράδυ"), είναι εύκολο να δει κανείς ότι μέσα σε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα ο τομέας αυτός μπορεί να παράξει τεράστιο εισόδημα για τη χώρα.

Για τον τουρισμό δεν έχω να πω τίποτα περισσότερο, πέραν του ότι ο αυστηρός έλεγχος της ποιότητας των παρεχομένων υπηρεσιών θα λειτουργήσει ενισχυτικά και πολλαπλασιαστικά. Ωστόσο, επειδή κάποιοι θα με κατηγορήσουν ότι είμαι αντιεπιχειρηματικός, θέλω να αναφερθώ σε ένα τομέα που είναι πολύ κρίμα που τον έχουμε παρατημένο: εννοώ τον τομέα της παροχής υπηρεσιών. Τα τελευταία χρόνια έχω γνωρίσει αρκετό κόσμο που έχει σπουδάσει καλά (ακόμα και μόνο στην Ελλάδα) και έχει πολύ ενδιαφέρουσες ιδέες για την αξιοποίηση της τεχνολογίας στον τομέα των υπηρεσιών. Δεκάδες παιδιά έχουν δουλέψει σε open source πλατφόρμες και έχουν παρουσιάσει προϊόντα που με λίγο σπρώξιμο θα μπορούσαν να μοσχοπουλιούνται. Αντί, λοιπόν, το υπουργείο Ανάπτυξης να σπρώχνει δισεκατομμύρια για την επιβίωση "τελειωμένων" επιχειρήσεων, θα μπορούσε να ενισχύσει ουσιαστικά τις start-ups αυτές και η Ελλάδα να γίνει ένα -μικρό, αλλά ισχυρό- hub παραγωγής εφαρμοσμένης τεχνολογίας. ΟΚ, στις δέκα start-ups τελικά επιβιώνουν οι τρεις (τυχαίο το νούμερο, μη βαράτε...), αλλά η πολλαπλασιαστική τους δράση για την οικονομία είναι τεράστια.

Και θα μου πεις τώρα, αναγνώστα μου, καλά, ρε Khlysty, μόνος σου τα σκέφτηκες όλα αυτά; Δεν μας τά'χουν πει κι άλλοι; Ναι, ό,τι μου πεις είναι αλήθεια. Αλλά, ξέρεις, σκέφτομαι ότι τώρα είναι πραγματικά μια ευκαιρία η χώρα αυτή να αρχίσει να λειτουργεί στη λογική της ουσιαστικής ανάπτυξης. Διότι, όταν ακούω το Σαμαρά και τον Βενιζέλο να μιλούν για ανάπτυξη, προσθέτοντας αμέσως "να πέσει χρήμα στην αγορά", με πιάνει σύγκρυο για το πώς και πού θα πάνε τα ευρωκονδύλια. ΟΚ, οι ιδέες μου ίσως είναι απλοϊκές, όμως, γι'αυτό και τις καταθέτω εδώ, μπας και βρεθεί κάποιος είτε να μου τις ανατρέψει, είτε να μου τις ενισχύσει. Και στις δύο περιπτώσεις θα είμαι ικανοποιημένος. Και τώρα, γεια, πάω να ροκανίσω κάτι κοκκαλάκια που μου έχουν απομείνει...

8 Φεβρουαρίου 2012

Τα ορέα έρχονται...

DISCLAIMER: το παρακάτω κείμενο γράφεται υπό την αίρεση ότι δεν έχω καμιά ιδιαίτερη εμπιστοσύνη στους γκαλοπτσήδες και τις "έρευνες κοινής γνώμης". Ολοινοί κάποια συμφέροντα εξυπηρετούν. Επίσης, γράφεται υπό την αίρεση ότι ο ΣΚΑΪς έχει μια συγκεκριμένη γραμμή: παρουσιάζοντας το ρεπορτάζ για το εντιτό του Spiegel, έφαγε κανονικά και με το νόμο τη φράση για την "πιο έντιμη λύση της χρεοκοπίας, δηλαδή ενός γενικού "κουρέματος" στο οποίο θα συμμετέχουν και η ΕΚΤ και οι ευρωπαϊκές χώρες". Αυτό θα είχε μεν ανυπολόγιστες συνέπειες για την Ευρωζώνη, και μεγαλύτερο κόστος για τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, αλλά εάν συνδυαζόταν με μία "πραγματική ευκαιρία ανάπτυξης, με ένα είδος «σχεδίου Μάρσαλ», θα ήταν τότε ένα πακέτο διάσωσης που αξίζει το όνομά του".

Καλώς τα παιδιά. Το ξέραμε ότι ερχόσασταν, απλώς όχι τόσο νωρίς.

Αν η μνήμη μου δεν με απατά, πρέπει να είναι η πρώτη φορά από τη μεταπολίτευση που ένα δεδηλωμένα ακροδεξιό κόμμα -η Χρυσή Αυγή- εμφανίζει δυναμική εισόδου στη Βουλή. Όχι ότι κάτι τέτοιο δεν φαινότουνε ότι θα γίνει: ήδη από τις ευρωεκλογές του 2009 (πάτε στον Έλικα και δείτε την ανάλυσή του για το αποτέλεσμά τους) είχε διαφανεί μια πρώτη γεύση για το πού οδηγείται η ελληνική πολιτική τάξη, χάρη στους λαμπρούς χειρισμούς ιδίως των δύο μεγάλων κομμάτων. Μετά ήρθαν οι αυτοδιοικητικές εκλογές του 2010 και ο Μιχαλολιάκος στο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Αθηναίων και τώρα... αυτό. Ένα ακροδεξιό κόμμα να εμφανίζεται, έστω σε μια δημοσκόπηση, να έχει αποκτήσει μεγαλύτερη ισχύ από πιο "παραδοσιακές" δυνάμεις, όπως η Δημοκρατική Συμμαχία ή να είναι σχεδόν ισοδύναμο με τους Οικολόγοι Πράσινοι.

Είναι φυσιολογικό αυτό; Μα, και βέβαια. Σε μια περίοδο που τα δεδομένα για τη ζωή μας αλλάζουν καθημερινά, που η υφιστάμενη πολιτική τάξη είτε αδυνατεί να παράσχει μια αφήγηση στοιχειώδους ελπίδας είτε περιορίζεται σε πυροτεχνήματα τύπου "το χαρτί της χρεοκοπίας", που η ζωή δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων καθημερινά συμπιέζεται προς το περιθώριο και πέρα από αυτό, που οι Ευρωπαίοι "εταίροι" της Ελλάδας έχουν μετατραπεί σε στυγνούς εκβιαστές, παρότι, όπως σωστά αναφέρει το Spiegel, ξέρουν ότι η ακολουθούμενη πολιτική είναι αδιέξοδη και καταστροφική για την Ελλάδα, είναι απολύτως φυσιολογικό πολύς κόσμος να στρέφεται στα άκρα. Κι επειδή η Αριστερά έχει φροντίσει προ πολλού να βάλει τόσες πολλές τρικλοποδιές στον εαυτό της, ώστε αδυνατεί να πείσει για τις δυνατότητές της, είναι φυσικό μια σημαντική μάζα του εκλογικού σώματος να ριζοσπαστικοποιείται προς τα άκρα της δεξιάς.

Η κατάρρευση της πολιτικής του μεσαίου χώρου του Καραμανλή ενδυνάμωσε την πιο "γιαλαντζί" έκφραση της ακροδεξιάς, δηλαδή το ΛΑΟΣ (αν και θεωρώ ότι ο σχηματισμός αυτός απευθύνθηκε περισσότερο στη λεγόμενη λαϊκή δεξιά που ανέκαθεν και ξενοφοβική και υπέρ του αυταρχισμού ήτονε...). Τώρα που ο Καρατζαφέρης "αστικοποιήθηκε" και συμμετέχει και σε κυβερνήσεις, είναι φυσικό να μην εκφράζει πλέον τις συγκεκριμένες τάσεις, οι οποίες, όμως, βρίσκουν στέγη στα δεξιότερα του ΛΑΟΣ. Αν, μάλιστα, προστεθεί στην συνάρτηση η σταδιακή αλλά εμφανής εξαθλίωση μεγάλου μέρους του μικροαστικού πληθυσμού της χώρας, καθώς και η αδυναμία/εξαχρείωση/απαξίωση του πολιτικού status quo της χώρας, δεν θα πρέπει να προκαλεί εντύπωση η ενίσχυση της Χρυσής Αυγής.

Θέλετε, μάλιστα, να κάνω και μια πρόβλεψη; Αν η κατάσταση στο εσωτερικό της χώρας δεν παρουσιάσει σύντομα μια σημαντική βελτίωση, η δύναμη της ακροδεξιάς θα συνεχίσει να ενισχύεται, ευθύνη κυρίως των τριών πολιτικών κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση Παπαδήμου. Το παιχνίδι του εκβιασμού των πολιτών (νέα μέτρα ή χρεοκοπία) δεν αντέχει άλλο: οι Έλληνες βλέπουν το δράμα που προκαλεί η κακοκαιρία στις γειτονικές μας χώρες και προβάλλουν σιγά-σιγά τους εαυτούς τους σε μια αντίστοιχη κατάσταση. Με ένα εκατομμύριο άνεργους, δεν είναι δύσκολο να φανταστείς τον εαυτό σου να πεθαίνει από το κρύο. Και, ταυτόχρονα, βλέπεις ότι οι πολιτικοί αδυνατούν να αποτρέψουν τη μετατροπή της χώρας σε, ας πούμε, Βουλγαρία ή Ρουμανία. Και να σκεφθεί κανείς ότι σε αυτές τις χώρες δεν υπάρχουν και πολλοί μετανάστες.

Κι εδώ έρχεται ένα πολιτικό σχήμα και σου μιλά για εθνική υπερηφάνεια και αυτοδιάθεση, για έλεγχο των μεταναστών, για απελευθέρωση της Ελλάδας από τα δεσμά των αιμοδιψών Ευρωπαίων, για εθνική κυριαρχία, για αλύτρωτες πατρίδες. Και σου πετάει και στη μούρη το "κοίτα αυτούς που ψήφιζες τόσα χρόνια πού σε έφεραν" και χρησιμοποιεί και όλη την προπαγάνδα του παρελθόντος -όχι και τόσο μακρινού...- για τη συνευθύνη της Αριστεράς και η σως ρεπτιλιαίν είναι έτοιμη. Προσθέστε λίγες σταγόνες μισαλλοδοξίας και μια πρέζα θεωρίας συνομωσίας και το πιάτο είναι έτοιμο. Και, σημειωτέον, η ακροδεξιά εδώ και κάμποσα χρόνια οργανώνεται: οι τελευταίες "εκδηλώσεις" της είχαν πολύ περισσότερο κόσμο απ' όσο θα περίμενε κανείς. Τσίμπησε και κάτι ψιλά από τους "αγανακτισμένους" και το πράγμα έχει πάρει το δρόμο του.

Και, φυσικά, η άθλια στάση των Ευρωπαίων συντείνει στο να επιδεινώνεται η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα και να μεγαλώνει το αδιέξοδο, εκτός κι αν θεωρούμε ότι η δημοσκοπική ενίσχυση της Δημοκρατικής Αριστεράς έχει κάποια ουσιαστική αξία, οπότε, κάπου εδώ τελειώνει και η συζήτηση. Θέλω να ελπίζω απλώς δύο πράγματα: το πρώτο είναι ότι η ενίσχυση της Χρυσής Αυγής είναι ένα τελείως συγκυριακό φαινόμενο (κάτι τέτοιο, όμως, δεν είχε εκτιμηθεί και για το Χίτλερ;). Και το δεύτερο, ότι όταν θα καεί το Ράιχσταγκ, ε, σόρι, η Βουλή, θα έχω κατορθώσει να οχυρωθώ καλά μέσα στη σπηλιά μου και να μην κινδυνεύω από κανένα κι από τίποτα. Πάντως, έχω ήδη αρχίσει να κάνω προμήθειες...

3 Φεβρουαρίου 2012

Περί όνου...

Αν κάτι μου έχει κάνει τρομερή εντύπωση, εδώ στη σπηλιά μου, περιτριγυρισμένος από τα κόκκαλα των ζώων και των άμυαλων ανθρώπων που τυχαίνει να πλησιάσουν περισσότερο απ' όσο πρέπει, αυτό είναι το πόσο εύκολα γίνεται σε αυτή τη χώρα χαμός για το τίποτα. Σε σημείο, μάλιστα, να αισθάνομαι, πλέον, ότι υπάρχει οργανωμένο σχέδιο αποπροσανατολισμού του κόσμου, ώστε να δίνει περισσότερη σημασία σε ανύπαρκτα ζητήματα και όχι σε θέματα που πραγματικά τον καίνε.

Και, αναγνώστη μου, αν νομίζεις ότι έχω πάθει κρίση συνωμοσιολογίας, δες δύο πρόσφατα παραδείγματα. Το πρώτο αφορά στην ιστορία με την πρόταση των Γερμανώνε για δημοσιονομικό γκαουλάιτερ στην Ελλάδα. Έγινε της τρελλής το πανηγύρι και σχεδόν κανένας δεν είπε, έλα ρε παιδιά, αφού ήδη υπάρχει. Εκτός κι αν κανείς νομίζει ότι η Ελλάδα μπορεί να ασκεί αυτόνομη και περηφανή δημοσιονομική πολιτική, οπότε η ώρα του λιθίου είναι κοντά και σε μεγάλες δόσεις. Προσέξτε: ο προϋπολογισμός ελέγχεται και εγκρίνεται κατά την επεξεργασία του από την τρόικα. Επίσης, δικαίωμα δημοσιονομικού ελέγχου στην Ελλάδα -για τα πάντα όλα- έχουν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το ΔΝΤ. Επίσης επίσης, η τρόικα ελέγχει λεπτομερώς την εκτέλεση του συμφωνηθέντως προϋπολογισμού και ζητά τη λήψη μέτρων σε περίπτωση "αστοχιών". Τέλος, την πορεία του προγράμματος ελέγχει σε τακτά χρονικά διαστήματα και το Eurogroup, το οποίο, άλλωστε, έχει αποφασιστικό ρόλο στην εκταμίευση των δόσεων από τα πακέτα στήριξης της ελληνικής οικονομίας. Αυτά τα λέω -και κατά πάσα πιθανότητα ξεχνώ και κάποιο άλλο στάδιο ελέγχου- για να αποδείξω ότι, πέραν του ότι η γερμανική πρόταση ήτονε μια μαλακία μπαρούφα για εσωτερική της κατανάλωση, απλώς δεν άξιζε τον κόπο να συζητηθεί όσο συζητήθηκε και να γίνει και "κόκκινη γραμμή" για την Ελλάδα: ήδη, ο έλεγχος είναι ασφυκτικός, κι αν δεν με πιστεύετε, δείτε τι λέει ο Λοβέρδος για τη φαρμακευτική δαπάνη. Α, να μην το ξεχάσω: προφανώς, εκ των προβλέψεώνε της δανειακής σύμβασης, η αποπληρωμή των δανείωνε που μας δίνουνε Ευρωζώνη και ΔΝΤ είναι σε υψηλότερη προταιρεότητα από τα υπόλοιπα έξοδα του Κράτους. Ήδη. Οπότε, προς τι ο πανικός;

Πάμε, τώρα, στο δεύτερο παράδειγμα, αυτό της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζώνε -κακοχρονονάχουν- μετά το "κούρεμα" του ελληνικού χρέους. Ήδη, οι πατριώτες ζώστηκαν τα φυσεκλίκια, λάδωσαν τους γκράδες και πήραν τα βουνά: "Κοινές Μετοχές ή Θάνατος". Μάλιστα. Σιγά, θα σκίσετε κά'να καλτσό, ωρέ Βελουχιώτηδές μου... Τι σημαίνει ανακεφαλαιοποίηση με κοινές μετοχές; Σημαίνει -σύμφωνα με το νέο αντάρτικο- ότι οι τράπεζες θα περάσουν στα χέρια του Κράτους, δηλαδής, του κοσμάκη και τα λαμόγια που τις διοικούν σήμερα θα πάνε σπιτάκι τους, αφού πρώτα περιφερθούν πάνω σε κάρο, ώστε να μετατραπούν σε πτυελοδοχεία για τα έως τώρα πεπραγμένα τους. Καααααααλά. Προφανώς, δεν πρόκειται να γίνω απολογητής των τραπεζιτώνε, ωστόσο, αυτή η ιστορία είναι τόσο αστεία, που καταντά επικίνδυνη. Διότι, είτε με κοινές μετοχές, είτε με κοινές άνευ ψήφου, είτε με προνομιούχες, είτε με ομολογίες, είτε με δενξερωτιάλλο, η πραγματικότητα είναι απλή: οι τράπεζες θα παραμείνουν νεκροζώντανες για πολύ καιρό ακόμα. Από τη στιγμή που οι μέτοχοί τους δεν θέλουν να τις ανακεφαλαιοποιήσουν οι ίδιοι -κάτι που θα μπορούσαν να έχουν ήδη κάνει και οι τράπεζες να λειτουργούν κανονικά- όλα τα υπόλοιπα είναι νάχαμε-ναλέγαμε. Άσε που, και τώρα που δεν είναι στα χέρια του Κράτους, είδα πόσο ανεπηρέαστες από αυτό είναι. Εκτός κι αν θέλουμε να ξεχάσουμε τα σχεδόν 100 δισ. που έχουν ήδη λάβει ως ρευστό και εγγυήσεις, χώρια τα δενξερωπόσα φράγκα έχουν απορροφήσει από την ΕΚΤ. Στην ουσία, ήδη κρατικοποιημένες είναι, εξ ημισείας με την ΕΚΤ, και τα υπόλοιπα είναι αστειότητες.

Και τότε, ρε μαλάκα φίλε, γιατί ωρέ μέχρι κι ο Γιωργάκης βάνει ως "κόκκινη γραμμή" τις κοινές μετοχές; Μα, φυσικά, γιατί ακούγεται ωραίο: πώς λέγανε παλιότερα "Το ΠΑΣΟΚ ισχυρό, ο λαός στην εξουσία"; Έτσι, γεια σου. Ενώ, άμα έβγαινε και έλεγε, π.χ., πριν την ανακεφαλαιοποίηση, να δημοσιοποιηθεί η έκθεση της BlackRock για την κατάστασή τους, αναλυτικά για κάθε τράπεζα, εκεί ποιος θα τονε χειροκρόταγε; Άσε που, σου λέει, ορίστε, θα τεθούν οι τράπεζες υπό κρατικό έλεγχο και θα πάρει ο κοσμάκης δάνεια, ν' ανασάνει. Ναι, αμέ, ουουουου: όταν το ταμείον είναι μείον -δείτε πόσο όμορφα κόλλησε η συγχώνεση της Alpha με τη Eurobank, ακριβώς εξ αιτίας αυτού του λόγου-, με το που θα γίνει η ανακεφαλαιοποίηση και θα δοθούν οι κοινές μετοχές, το χρήμα θα ρεύσει άφθονον. Από πού, ωρέ καϊνάρια θα βρεθεί το χρήμα; Από την "κλειστόν λόγω πένθους" διατραπεζική αγορά; Από τις εγγυήσεις του -χρεοκοπήσαμε, αλλά δεν το λέμε- Κράτους; Από την ΕΚΤ, η οποία ενδέχεται να δει τα ελληνικά ομόλογα που έχει στα χέρια της, ώστε να δίνει ρευστότητα στις τράπεζες, να κουρεύονται; Πείτε μου κι εμένα, μπας και βρω κά'να φράγκο. Ξαναλέω, για να μην παρεξηγηθώ: οι ελληνικές τράπεζες έχουν κάνει αντίστοιχα εγκλήματα με τις διεθνείς και οι διοικήσεις τους θά' πρεπε να λογοδοτήσουν γι' αυτά. Όμως, άλλο αυτό κι άλλο να μετατρέπουμε ένα ανύπαρκτο θέμα σε μείζον διακύβευμα για τη χώρα. Ας το πάρουμε απόφαση: οι τράπεζες θα συνεχίσουν εις το διηνεκές να χρειάζονται μηχανική υποστήριξη, μόνο και μόνο για να παραμένουν σε κώμα. Αν δε μας αρέσει αυτό, ας προτείνουμε κάτι άλλο, ξέρωγω, να περάσουμε σε ανταλλακτική οικονομία. Όσο, όμως, δεν εμφανίζεται μια σοβαρή εναλλακτική, όλα τα υπόλοιπα είναι λόγια. Και με τα λόγια, δυστυχώς, δε γάμησε χόρτασε κανείς...

1 Φεβρουαρίου 2012

Epic fail, FTW

Αναγνώστη μου, καλό μήνα.

Εδώ και κάμποσο καιρό, χωμένος σε μια σπηλιά, τρεφόμενος με ακρίδες, άγριο μέλι και ενίοτε ωμό κρέας και εξοπλισμένος μ' ένα λαπιτόπι -κλέβω ίντερνετ από διάφορα ξεκλείδωτα γουάιφαϊ- παρακολουθώ εξ αποστάσεως τα τεκταινόμενα εντός κι εκτός Ελλάδας και επιχειρώ να μην πεθάνω από τα γέλια με τις διάφορες αναλύσεις και προσεγγίσεις που γίνονται σε μια κατάσταση που κάθε μέρα που περνάει γίνεται όλο και πιο τραγελαφική. Βασικά, η διάθεσή μου να γράψω έχει προ πολλού μειωθεί στο ελάχιστο, ωστόσο, μετά και την τελευταία Σύνοδο Κορυφής και τα διάφορα που οι σούπερ-σοβαροί άνθρωποι που συμμετείχαν σε αυτή μας είπαν, δεν μπόρεσα να αντισταθώ να γράψω μερικά πραγματάκια που μου τριβελίζουν το μυαλό. Για λόγους ευκολίας, αποφάσισα να χωρίσω το κείμενο σε δύο μέρη: ένα που θα αναφέρεται στα ζητήματα απ' έξω κι ένα που θα αφορά στα καθ' ημάς. Επίσης, θα προσπαθήσω να περιορίσω τη σεντονιάδα που ενδέχεται να προκύψει, πάλι για λόγους ευκολίας.

ΜΕΡΟΣ Α
Όσον αφορά λοιπόν στα όσα συμβαίνουν στο εξωτερικό, έχω την εντύπωση ότι η Μέρκελ εδώ και κάμποσο καιρό έχει σταματήσει να ασχολείται με μικρότητες, όπως η σωτηρία του ευρώ, η συνοχή της Ευρωζώνης ή και της ίδιας της Ε.Ε. κι άλλα τέτοια, και έχει επικεντρωθεί σε πραγματικά σοβαρά ζητήματα, όπως η πολιτική της επιβίωση στην Κάτω Σαξονία και το Σλέσβιγκ-Χολστάιν, ή όπως αλλιώς λέγεται. Είναι χαρακτηριστικό ότι, σε μια περίοδο που "βράζει" το σύμπαν, η συμπαθής ανατολικογερμανίδα χημικός, αντί να τρέχει από το πρωί ως το βράδυ σε συναντήσεις με ευρωπαίους αξιωματούχους ή/και ομολόγους της, περιορίζεται σε κινήσεις άσκοπου εντυπωσιασμού, όπως για παράδειγμα η καταδικασμένη να απορριφθεί πριν καν συζητηθεί πρόταση για τοποθέτηση ευρω-γκαουλάιτερ για τα δημοσιονομικά της Ελλάδας. Θα πρέπει κανείς να είναι κρετίνος για να πιστεύει ότι σε μια Ευρωζώνη όπου οι πάντες τρέμουν την επόμενη υποβάθμιση από τους οίκους αξιολόγησης και όπου τα "καλά παιδιά" (Πορτογαλία και Ιρλανδία) βλέπουν ότι η κινούμενη άμμος της ύφεσης έχει αρχίσει να τα ρουφάει όπως και την Ελλάδα, θα μπορούσε να περάσει μια τέτοια πρόταση, η οποία αποτελεί ουσιαστικά αποδοχή γερμανικής κατοχής. Και στο Βερολίνο δεν έχω δει πολλούς κρετίνους.

Τότε, γιατί την έκανε, ρε φίλε; Κατά την άποψή μου, η παρούσα γερμανική κυβέρνηση έχει σταματήσει εδώ και κάμποσο καιρό να ασχολείται πραγματικά με την επιβίωση της Ευρωζώνης και ασχολείται με την επιβίωσή της στη Γερμανία, καθώς οι εκλογές του 2013 είναι πλέον πολύ κοντά. Και όσο θα πλησιάζουν, τόσο πιστεύω ότι θα βλέπουμε το Βερολίνο να προβαίνει σε τέτοιες κινήσεις: κάπως πρέπει να συσπειρώσει τους ψηφοφόρους του CDU, οι οποίοι λίγο νοιάζονται για τους "τεμπέληδες της Μεσογείου" και περισσότερο για το αν θα πάρουν αυξήσεις στους επί μακρόν παγωμένους μισθούς τους. Οι περσινές εκλογές στα κρατίδια της Γερμανίας έδειξαν ότι το εκλογικό σώμα της χώρας α) είναι δυσαρεστημένο με την κυβέρνηση και β) παρουσιάζει τάσεις ριζοσπαστικοποίησης, ενισχύοντας, ας πούμε, τους Πράσινους ή τους Πειρατές στο Βερολίνο. Η Μέρκελ καταλαβαίνει ότι για να επανεκλεγεί δεν μπορεί να περιμένει τίποτα από τους Ελεύθερους Δημοκράτες οι οποίοι μοιάζουν να βαίνουν ταχέως προς το "χρονοντούλαπο της Ιστορίας" (αν τους πετάει κά'να κόκκαλο ακόμα, αυτό γίνεται γιατί τους έχει ανάγκη στη Bundestag, για να περάσει κά'να νομοσχέδιο), οπότε επιχειρεί να αποδείξει ότι παραμένει η γαμάτη ισχυρή ηγέτιδα που μπορεί να στριμώχνει όσους δεν ακολουθούν τα προτάγματα της Γερμανίας.

Στο πλαίσιο αυτό, η Μέρκελ έχει εγκαταλείψει τελείως τον κοντοστούπη Γάλλο (που βαίνει για μεγάλη ήττα από τον εξαιρετικά άχρωμο Ολάντ, γεγονός που δείχνει πόσο αντιπαθής έχει γίνει στους Γάλλους), ο οποίος έφυγε από τη Σύνοδο Κορυφής χωρίς να του έχει περάσει ΤΙΠΟΤΑ απ' όσα ζητούσε, ενώ δείχνει να απομακρύνεται και από το Μόντι, ο οποίος ως επικεφαλής μιας κατά γενική ομολογία ισχυρής χώρας και γνωρίζοντας πολύ καλά τα ευρωπαϊκά κατατόπια έχει αρχίσει να της τη λέει κανονικά και με το νόμο. Ούτως ή άλλως, η Γερμανία το lebensraum της το έχει διασφαλίσει (Ολλανδοί, Πολωνοί, Φινλανδοί, Αυστριακοί, Σλοβάκοι και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις κάθονται σούζα μπροστά στην Άνγκελα), οπότε το σημαντικό γι' αυτή είναι να κατορθώσει να αλλάξει το κλίμα στο εσωτερικό της χώρας, πουλώντας ηγετικό προφίλ στο πόπολο. Γι' αυτό και η λύσσα για το ζουρλομανδύα του νέου δημοσιονομικού συμφώνου (το οποίο είναι κενό γράμμα, έχουν δίκιο οι Άγγλοι), γι' αυτό η "ιδέα" για τον Επίτροπο, γι' αυτό και τα εξαιρετικά στατιστικά της Γερμανίας, τα οποία αν δεν είναι πειραγμένα (δεν το αποκλείω, αλλά δεν μπορώ να το αποδείξω...) αποδεικνύουν πέραν πάσης αμφιβολίας ότι οι ακρότητες του Βερολίνου προς το παρόν αποδίδουν υπέρ της γερμανικής οικονομίας, γαμώντας χωρίς σάλιο καταστρέφοντας την περιφέρεια της Ευρωζώνης.

Γι' αυτό και οι διαρκείς πιέσεις από Σόιμπλε προς την Ελλάδα να εφαρμόσει τα συμπεφωνημένα (παρότι βλέπει καθαρά ότι όλα οδηγούν σε ακόμα μεγαλύτερη αποτυχία του προγράμματος σταθεροποίησης της χώρας και σε ακόμα βαθύτερη ύφεση), αλλά και η μουλαρίσια άρνηση της Γερμανίας να αυξηθεί έστω και λίγο η ισχύς του EFSF και του ESM: οι Γερμανοί ξέρουν ότι οι μηχανισμοί αυτοί δεν επαρκούν ούτε για πλάκα για την προστασία της Ευρωζώνης, ωστόσο, δεδομένης της δυσφορίας του εκλογικού τους σώματος για τα δάνεια προς τους "τεμπέληδες", δεν δέχονται να τους ενισχύσουν ούτε κατ' ελάχιστον. Έρχονται εκλογές, kamarad, οπότε μην περιμένεις τίποτα άλλο από εμάς. Κατά την εκτίμησή μου, όλα αυτά δεν θα έχουν αποτέλεσμα και το CDU θα χάσει. Ωστόσο, με δεδομένη την καχυποψία των προοδευτικών Γερμανών έναντι των Σοσιαλδημοκρατών, ποτέ δεν ξέρεις πού μπορεί να κάτσει η μπίλια και τι εξελίξεις μπορεί να δρομολογηθούν. Έτσι, δεν θα εκπλαγώ αν στο αμέσως επόμενο διάστημα η στάση της Γερμανίας έναντι της Ελλάδας -που, για την ώρα είναι βολικός στόχος, αργότερα μπορεί να προστεθεί η Πορτογαλία που κι αυτή βαίνει προς την καταστροφή- γίνει ακόμα πιο σκληρή ή αν οι απαιτήσεις τους για λιτότητα σε όλη την Ευρώπη ή και όλο το σύμπαν γίνουν ακόμα πιο πιεστικές.


ΜΕΡΟΣ ΒΟΥ
Αν τα παραπάνω ισχύουν -και πιστεύω ότι ισχύουν- πού μας αφήνουν εμάς ως έθνος ανάδελφο; Μα, φυσικά, στα ίδια χάλια που είμασταν και πριν, μόνο λίγο χειρότερα. Διότι η πλήρης και δικαιολογημένη απαξίωση του πολιτικού προσωπικού της χώρας έχει οδηγήσει σε πλήρη αδυναμία παράθεσης λογικών επιχειρημάτων προς τους δανειστές ότι, μάγκες, το πράμα δεν περπατάει και ότι όσες περικοπές κι αν κάνουμε στους μισθούς και στις συντάξεις, όσες ΔΕΚΟ κι αν ιδιωτικοποιήσουμε, όσους δημοσίους υπαλλήλους κι αν απολύσουμε, η χώρα δεν πρόκειται να βγει από τα σκατά την ύφεση. Ο Παπαδήμος μπορεί να είναι ένας εξαιρετικός άνθρωπος κι ένας σοβαρός τεχνοκράτης, ωστόσο δεν διαθέτει το πολιτικό βάρος, π.χ., του Μόντι, ο οποίος ναι μεν προωθεί μεταρρυθμίσεις στην Ιταλία, αλλά πιέζει και προς άλλες κατευθύνσεις και σε κάθε ευκαιρία τη λέει στη Μέρκελ. Και γι' αυτό δε φταίει το γεγονός ότι οι αρχηγοί των κομμάτων που τον στηρίζουν δεν τα βρίσκουν μεταξύ τους ή το ότι η κυβέρνηση είναι μεγάλη και δυσλειτουργική, αλλά το γεγονός ότι ο ίδιος ο Παπαδήμος δεν δείχνει να πιστεύει σε αυτό που κάνει: αντί να θέσει ο ίδιος τις γραμμές της κυβέρνησης και τις πολιτικές της και να πει στους αρχηγούς "κύριοι, εγώ έτσι θα κυβερνήσω, αν σας αρέσει έχει καλώς, αν δεν σας αρέσει, no problemo, πάω σπίτι μου και διαχειριστείτε εσείς το μπάχαλο", αναλώνεται σε συναντήσεις επί συναντήσεων με ποιους; Τον Παπανδρέου ο οποίος δεν έχει την υποστήριξη ούτε του κόμματός του, το Σαμαρά που σε λίγο θα λέει ότι "ε, κι εγώ θα κρατήσω την αναπνοή μου μέχρι να γίνουν εκλογές" και τον Καρατζαφέρη ο οποίος σήμερα στηρίζει την κυβέρνηση, αύριο το σκέφτεται, μεθαύριο είναι ένθερμος οπαδός του Παπαδήμου, αντιμεθαύριο δηλώνει ότι αποχωρεί και πάει λέγοντας.

Γιατί το κάνει αυτό; Διότι, εκτιμώ, δεν θέλει να βάλει το κεφάλι του στον τορβά και να προχωρήσει σε συγκρούσεις -μέσα κι έξω- και σε τομές. Αντιθέτως, επιχειρεί να είναι και με το χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ: συμφωνεί με την τρόικα ότι οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα πρέπει να μειωθούν, αλλά αποδέχεται ως "κόκκινη γραμμή" της Ελλάδας τη διατήρηση του 13ου και 14ου μισθού και των συλλογικών συμβάσεων. Έχει εκφράσει την αντίθεσή του στο κούρεμα του ελληνικού χρέους, αλλά επιδίδεται σε "εβραίικο παζάρι" με τον Νταλάρα για το PSI και τα επιτόκια και το αιδοίο της Χάιδος. Θεωρεί ότι οι επικουρικές πρέπει να μειωθούν, αλλά αποδέχεται τις αντιρρήσεις της ΝΔ. Στηρίζει το νομοσχέδιο του Παπαϊωάννου για την αποσυμφόρηση των φυλακών, αλλά δεν απαιτεί από τα κόμματα να το στηρίξουν εμπράκτως στη Βουλή. Και, ερωτώ εγώ τώρα με το φτωχό μου το μυαλό: είναι, τελικά, πρωθυπουργός ο Παπαδήμος ή δεν είναι; Κι αν δεν είναι, θέλει να είναι; Και, αν ναι, τι κάνει γι' αυτό; Κάποιος πρέπει να του εξηγήσει ότι ο ρόλος του δεν είναι διακοσμητικός, αλλά ουσιαστικός, ενδεχομένως και κρίσιμος στην παρούσα φάση -όχι για τη σωτηρία της Ελλάδας και τη διατήρησή της στην Ευρωζώνη, αυτό εξαρτάται από άλλους και αυτοί οι άλλοι δεν δείχνουν να ασχολούνται και πολύ (βλέπε πιο πάνω), αλλά για τη δημιουργία των συνθηκών εκείνων που θα επιτρέψουν στη χώρα να μην πεθάνει τελείως, αλλά να έχει "επόμενη μέρα", όποιες κι αν είναι οι εξελίξεις. Για παράδειγμα, υποτίθεται ότι οι διαπραγματεύσεις με την τρόικα και τους Νταλάρες πρέπει να τελειώσουν μες το Σαββατοκύριακο. Τι κάνει γι' αυτό; Έχει καλέσει τους αρχηγούς να τους πει τι παίζει και να τους εξηγήσει τη θέση του και να ζητήσει τη γνώμη τους; Έχει απαιτήσει από το Βενιζέλο να κλειστεί στο υπουργείο και να μη βγει έως ότου κλείσει τις συμφωνίες; Μπα, δεν ξέρω καν αν επέστρεψε ακόμα στην Ελλάδα...

Η εικόνα που μου δίνει ο Παπαδήμος είναι αυτή ενός τοποτηρητή, ο οποίος, απλώς, κατά καιρούς βγαίνει και λέει κάποια πράγματα, έτσι, ίσα-ίσα να δείχνει ότι υπάρχει. Θα μου πεις, "ρε Κλύστυ, αυτά συμφώνησε με τους αλλοινοί, όταν έγινε πρωθυπουργός, αφού". Θα σου πω, όμως, ότι αν ήθελε πραγματικά να γίνει real, honest to goodness πρωθυπουργός, δεν θα έπρεπε να συμφωνήσει. Αλλά, ακόμα κι έτσι, μετά το μπάχαλο με το πολυνομοσχέδιο, θα έπρεπε να είχε παραιτηθεί, για λόγους αξιοπρέπειας, καταγγέλοντας ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ότι υπέσκαψαν το έργο του. Ωστόσο, όχι μόνο δεν παραιτήθηκε, αλλά έβγαλε και τον Καψή στα ράδια, να λέει "έλα ρε παιδιά, δεν είναι εικόνα αυτή ρε παιδιά, πρέπει να μας στηρίξετε ρε παιδιά, τι πράματα είναι αυτά ρε παιδιά, ντροπής πράματα". Οπότε, ξαναρωτώ εγώ: είναι εικόνα πρωθυπουργού αυτή; Είναι εικόνα κυβέρνησης που έχει τη δυνατότητα να "σώσει τη χώρα"; Να διαπραγματευτεί σοβαρά με τα bad boys της τρόικας και του IIF; Σόρι, αλλά εγώ δεν είμαι και πολύ αισιόδοξος. Αντιθέτως, φοβάμαι ότι η κυβέρνηση Παπαδήμου θα τα κάνει όλα πολύ χειρότερα απ' όσο η κυβέρνηση Παπανδρέου. Γιατί, πολύ απλά, δεν είναι κυβέρνηση, αλλά ένα ακατανόητο σύμπλεγμα προσώπων και ιδεολογιών και εμμονών, χωρίς μορφή, χωρίς σχήμα και χωρίς πραγματικούς στόχους. Και, όσο κι αν φαίνεται υπερβολικό, τη μέγιστη ευθύνη γι' αυτό το χάλι τη φέρει ο ίδιος ο Παπαδήμος, ο οποίος δεν κατάφερε να διαπραγματευτεί ουσιαστικά με τους αρχηγούς τριών κομμάτων που το ένα πάει χειρότερα απ' τ' άλλο. Και έχουμε απαίτηση να διαπραγματευτεί με τύπους που έχουν τα φράγκα;...