31 Ιανουαρίου 2008

Σκέψεις για μια διαδοχή


Την ώρα που η χώρα θα αποχαιρετά τον συγχωρεμένο Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, πιστεύω ότι αρκετοί άνθρωποι θα έχουν το μυαλό τους σε λιγότερο πνευματικά / υπαρξιακά ζητήματα, όπως η ζωή, ο θάνατος και η αξία των πράξεων, και περισσότερο σε πρακτικά ζητήματα τα οποία θα αφορούν τις πιθανές απαντήσεις στο ερώτημα: και μετά το Χριστόδουλο, τι; Και, αν νομίζετε ότι οι άνθρωποι αυτοί έχουν σχέση μόνο με το ιερατείο, σφάλλετε τα μάλλα.

Η "εκκοσμίκευση" της παρουσίας της Εκκλησίας που επιδίωξε και σε μεγάλο βαθμό πέτυχε ο Χριστόδουλος είχε μπόλικο "άγαρ" για να αναπτυχθεί, καθώς, σε αντίθεση με πολλά άλλα κράτη, στην Ελλάδα Κράτος κι Εκκλησία είναι σφιχταγκαλιασμένα σε μια περίεργη σχέση "διαπλοκής". Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι σε πολλά ρεπορτάζ για τους πιθανούς διαδόχους του Αρχιεπισκοπικού Θρόνου, διαβάζουμε για τις σχέσεις τους με το ένα ή το άλλο κόμμα και με τον τάδε ή το δείνα πολιτικό/οικονομικό/κοινωνικό παράγοντα.

Ως συνήθως, η συγκεκριμένη προσέγγιση είναι λάθος. Ο καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Μάριος Μπέγζος λέει μερικά άκρως ενδιαφέροντα πράγματα σχετικά με τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του διαδόχου του Χριστόδουλου σε συνέντευξή του στη City Press. Μου αρέσει πολύ η φράση του "η Eκκλησία θα πρέπει να αποφεύγει κάθε ανάμειξη στην πολιτική και να μη συγχέει την ευθύνη της για την κοινωνία με την ανάμειξή της στην πολιτική", διότι δίνει ακριβώς το στίγμα της κατάστασης που επικρατεί αυτή την ώρα στην Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Αυτό που με τρομάζει δεν είναι η άνοδος στον Αρχιεπισκοπικό Θρόνο κάποιου Ιεράρχη που μπορεί να είναι το ίδιο ή και περισσότερο ακραίος με το Χριστόδουλο. Αντιθέτως, με τρομάζει ένας Αρχιεπίσκοπος "πολιτικάντης", έτοιμος για συναλλαγή με την εκάστοτε κυβέρνηση, πρόθυμος για συμφωνίες "κάτω από το τραπέζι". Εν ολίγοις, ένας Αρχιεπίσκοπος παράγωγο της εποχής που διανύουμε. Θεωρώ ότι ένας τέτοιος αρχιερέας θα είναι πολύ πιο επικίνδυνος, διότι θα βάλει την Εκκλησία σε μια διαδικασία "δούναι και λαβείν" με τον οιοδήποτε είναι πρόθυμος να κάνει μια προσφορά.

Η Εκκλησία, πιστεύω, μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο, αρκεί να αποδεχθεί την πνευματικότητά της και να απεκδυθεί του πολιτικαντισμού που έχει κυριαρχήσει στο εσωτερικό της τα τελευταία χρόνια. Πολύ φοβάμαι, ωστόσο, ότι μάλλον βαίνουμε προς τα χειρότερα. Μακάρι να βγω Κασσάνδρα...


(η φωτό είναι από την εφημερίδα "Το Βήμα")

30 Ιανουαρίου 2008

Ανάπηρος Εωσφόρος και άλλοι σκοτεινοί ύμνοι


Το 1995 ο κιθαρίστας Stephen O'Malley, μαζί με τον μπασίστα Stuart Dalquist, τον ντράμερ Jamie Sykes και τον vokillist Edgy59 δημιούργησαν το συγκρότημα Burning Witch, με στόχο να εξερευνήσουν τις πιο σκοτεινές και εφιαλτικές γωνιές του -ούτως ή άλλως σκοτεινού- μουσικού είδους που ακούει στο όνομα Doom Metal. Εγκαταλείποντας σχεδόν απόλυτα την "παραδοσιακή" ριφφολογία του είδους, όπως αυτή είχε καθοριστεί από τους πρώιμους Black Sabbath, οι Witch προχώρησαν σε έναν εξαιρετικά αργό, κακόφωνο, επαναληπτικό και βασανιστικό δρόμο, ο οποίος θεωρήθηκε τότε επανασταστικός και ακόμα και σήμερα αποτελεί το "βασικό σχέδιο" για μια ολόκληρη λεγεώνα συγκροτημάτων.

Πώς είναι, λοιπόν, οι Burning Witch; Φανταστείτε να βρίσκεστε σε μια ερημιά, κάτω από ένα γκρίζο και σκοτεινό ουρανό. Ο ορίζοντας χάνεται και εσείς έχετε περπατήσει πάρα πολύ, τόσο που, πλέον, κάθε βήμα σας είναι βασανιστικό και οδυνηρό. Η αφυδάτωση έχει ήδη κάνει την εμφάνισή της, μαζί με τα συμπτώματα εξάντλησης και πυρετού. Το μυαλό σας είναι γεμάτο βουητά και εφιαλτικές εικόνες. ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠ' ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΜΟΙΑΖΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΤΕΛΟΣ! ΠΟΤΕ! ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΕΤΣΙ!

Σας ακούγετε ευχάριστο, ε; Κι όμως, οι Witch κατόρθωσαν να δημιουργήσουν ακριβώς αυτή την εφιαλτική ατμόσφαιρα, μέσω μιας κιθάρας που μουγκρίζει σαν πληγωμένος τυρρανόσαυρος, ένα μπάσο και ντραμς με σεισμική παρουσία κι έναν τραγουδιστή που εναλλάσει καθαρά φωνητικά με "νύχια-σε-μαυροπίνακα" ουρλιαχτά. Οι ρυθμοί είναι σαν να περπατάς σε βάλτο, οι κλίμακες πιο σκοτεινές κι από την ψυχή μάγισσας που καίγεται και η ατμόσφαιρα σχεδόν αποπνικτική.

Με βάση αυτό το μοτίβο, οι Burning Witch ηχογράφησαν δύο E.P., το "Towers..." (1996) και το "Rift.Canyon.Dreams." (1997), τα οποία αρχικά συγκεντρώθηκαν το 1998 σε ένα δίσκο, το "Crippled Lucifer". Και φέτος, η εταιρεία Southern Lord αποφάσισε να επανακυκλοφορήσει τον εν λόγω δίσκο σε μια πολυτελή και πιο μεγάλη εκδοχή: διπλό CD με τρία επιπλέον κομμάτια και εξαιρετικό οπτικό υλικό.

Ξεκαθαρίζω ότι οι Burning Witch είναι ο ορισμός του "δύσκολου" συγκροτήματος. Ωστόσο, όποιος έχει την τόλμη να τους ψάξει, είμαι βέβαιος ότι θα βρει μια σπουδαία ανταμοιβή στην αντιμουσική τους. Είστε έτοιμοι να μπείτε στη σκοτεινή πλευρά;...

29 Ιανουαρίου 2008

Το τέλος των ψευδαισθήσεων


Απ' όλα όσα ακούγωνται αυτές τις μέρες για την υπόθεση Ζαχόπουλου, τέσσερα είναι τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα:

1ον: το ότι επιβεβαιώνεται μέρα με τη μέρα ότι ο εκλεγμένος από τους πολίτες της Πιερίας βουλευτής της ΝΔ Κώστας Κουκοδήμος πήγε ενσυνείδητα και συνάντησε το Μάκη Τριανταφυλλόπουλο και συζήτησαν για τα 5,5 εκατ. ευρώ στο λογαριασμό του Θέμου Αναστασιάδη και τις δυνατότητες που είχε ο επικεφαλής του ΥΠΕΕ Σπύρος Κλαδάς να "χαλαρώσει" αυτή η ιστορία. Ειλικρινά, απορώ με τον κ. Κουκοδήμο: ή αφελής είναι, ή κάτι άλλο είχε στο μυαλό του, αν θεωρούσε ότι ο Μάκης δεν θα μιλούσε για αυτή την υπόθεση και δη δημοσίως. Μένει να αποδειχθεί τι από τα δύο...

2ον: οι βουλευτές της ΝΔ -το άκουσα στον Alpha και ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα- πήγαιναν στους κοινοβουλευτικούς συντάκτες και τους διαβεβαίωναν ότι δεν είναι αυτοί ο "δεύτερος βουλευτής" που είχε επικοινωνήσει με το Μάκη και τον ρωτούσε για τον Κλαδά. Επίσης, απ' ό,τι φαίνεται, οι ίδιοι βουλευτές είναι αυτοί που διαρρέουν διάφορα ονόματα, προφανώς όχι για να μπουρδουκλώσουν τους δημοσιογράφους, αλλά μπας και "φάνε" κά'να συνάδελφό τους και αποκτήσουν περισσότερες πιθανότητες για... τι πράγμα, αλήθεια;

3ον: η κίνηση Βενιζέλου να βάλει φρένο στη δημιουργία του Ομίλου του. Εμένα μου δείχνει ότι ο Benny έπιασε το κλίμα και κατάλαβε ότι το ΠΑΣΟΚ ή θα κερδίσει σε αυτή τη φάση, ή θα διαλυθεί κανονικά και μετά bye-bye εξουσία Κύριος οίδε για πόσα χρόνια. Και, ως γνωστόν, χωρίς εξουσία δεν πα' να είσαι αρχηγός. Μόνο τον εαυτό σου εκπροσωπείς κι όποιος δεν πιστεύει, ας δει τι έπαθαν διάφοροι στο παρελθόν (Αρσένης, Σαμαράς, Τρίτσης, και πάει λέγοντας).

4ον: ο ΣΥΝ πάνω από το ΚΚΕ σε δημοσκόπηση της MRB. Επιτέλους, κάποιοι άρχισαν να κατανοούν τον ακριβή ρόλο του ΚΚΕ τα τελευταία χρόνια και να το αποστρέφονται (...ελπίζω).

Κατά τα λοιπά, ο Λένιν διαψεύδεται: η λογική του κατήφορου είναι ο πάτος, υπό την προϋπόθεση ότι υπάρχει. Και ο Βλαδίμιρος δεν είχε υπ' όψιν του την Ελλαδάρα...

27 Ιανουαρίου 2008

Η ατυχία να είσαι πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ...


Δύο κείμενα του Πάσχου Μανδραβέλη και του Προκόπη Δούκα στο τελευταίο φύλλο της Athens Voice μου ξανάφεραν στο μυαλό κάποια πράγματα που έγραφα προεκλογικά για τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Γιώργο Παπανδρέου και τα οποία, όσο περνά ο καιρός, αισθάνομαι ότι προσεγγίζουν όλο και περισσότερο στην αλήθεια. Ότι, δηλαδή, ούτε ο Γιώργος πολυπάει το ΠΑΣΟΚ, ούτε το ΠΑΣΟΚ πολυπάει το Γιώργο. Όπως, επίσης, ότι ο Γιώργος ήταν και παραμένει ένα από τα πλεόν ενδιαφέροντα πολιτικά μυαλά σ' ένα τόπο που, πλέον, η πολιτική έχει παραδοθεί ψυχή τε και σώματι στην μικρο/παραπολιτική.

Θα ξαναπώ ότι δεν είμαι ΠΑΣΟΚ, ούτε και πρόκειται ποτέ να γίνω. Όμως, θεωρώ τρομακτική αδικία να ακούγεται η φράση "έλα, μωρέ, ο Γιώργος δεν μπορεί". Ας θυμηθούμε λίγο, τι ΜΠΟΡΕΙ ο Γιώργος: η διαβόητη "εκπαιδευτική μεταρρύθμιση Αρσένη" δεν ήταν τίποτε άλλο από μια επί τω χείρω διασκευή σειράς νομοθετημάτων που είχε επεξεργαστεί ο Γιώργος Παπανδρέου ως υπουργός Παιδείας. Επίσης, μπορεί ως υπουργός Εξωτερικών να έριχνε ζεϊμπεκιές με τον Τζεμ, ωστόσο είχε καταφέρει το Ελσίνκι -μια, πανθομολογουμένως, επιτυχία της ελληνικής διπλωματίας- και, κυρίως, είχε κάνει την εικόνα της Ελλάδας εξωστρεφή και την πολιτική της ευέλικτη και -κατά το μάλλον ή ήττον- πιο αποτελεσματική.

Βεβαίως, και τότε είχε δεχθεί "πάρθια βέλη" ("καλά, στο Εξωτερικών μιλούν μόνο Αγγλικά;;!!", "αυτά δεν ταιριάζουν στους Έλληνες", "μα, καλά, πού νομίζει ότι βρίσκεται, στη Σουηδία;" κλπ ad infinitum). Ωστόσο, τότε ήταν απλώς ένας υπουργός. Ενώ, τώρα, ως αρχηγός κόμματος και πιθανός πρωθυπουργός, ο Γιώργος αποτελεί -θεωρώ- σοβαρή απειλή για όλους όσοι θέλουν να παραμείνει το status quo ως έχει. Έτσι, επί της ουσίας συνεπικουρώντας την κυβέρνηση -ο πρωθυπουργός της οποίας, θυμίζω, κουμπάριασε με τον Ερντογάν, αλλά αυτό δε μας πειράζει, ε;-, οι ΠΑΣΟΚοι συνεχίζουν να υποσκάπτουν την εικόνα του και να τον απαξιώνουν στα μάτια των πολιτών.

Το διά ταύτα νομίζω ότι βρίσκεται στο γεγονός ότι ο Παπανδρέου είναι νεωτεριστής και πολιτικό ον με ανεξάρτητη -σωστή και λάθος- σκέψη και αυτό ενοχλεί πολλούς. Έτσι, προτιμούν να τον απαξιώνουν μαζί με την, ούτως ή άλλως απαξιωμένη και σε μεγάλο βαθμό ανίκανη, κυβέρνηση. Προσδοκώντας, ενδεχομένως, αλλαγές πιο βολικές για να μην αλλάξει τίποτα. Αυτό που παραμένει ερωτηματικό είναι αν ο Γιώργος μπορεί να ξεπεράσει τις παγίδες με τα punjee sticks που του έχουν στήσει δικοί του, ή αν τελικά θα τα βροντήξει όλα και θα πάει σπίτι του. ίδωμεν...

Υ.Γ.: είμαι απολύτως μαζί του με τους φόβους που έχει για τις κινήσεις Βενιζέλου. Όμιλοι προβληματισμού και τα α.....α μας κουνιούνται! Κόμμα μέσα στο κόμμα πάει να κάνει ο σύντροφος Benny, κι ας λεν όλοι ό,τι θέλουν...

21 Ιανουαρίου 2008

Εδώ ήρθαμε, πά' να φύγουμε...


Φίλος μπάρμαν (άρα, εκ των πραγμάτων, φιλόσοφος και θυμόσοφος) μου εκθείαζε τις προάλλες τα πλεονεκτήματα της Ζανζιβάρης, ως ενός ενδιαφέροντος προορισμού για όσους συμπατριώτες δεν αντέχουν άλλο εδώ. Έτερος φίλος το ίδιο βράδυ -όπως αντιλαμβάνεστε, μας έχουν πιάσει ισχυρές τάσεις φυγής...- υποστήριξε ότι ιδανικός τόπος είναι η Βενεζουέλα. Προσέξτε: η Ζανζιβάρη είναι μια συντηρητική Σουνιτική κοινωνία, ενώ η Βενεζουέλα βρίσκεται -λόγω Chavez- στο στόχαστρο των ΗΠΑ και, γενικώς, επικρατεί μια άλφα αναταραχή. Κι όμως, πιστέψτε με, υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται πολύ σοβαρά να την κάνουν από Ελλάδα... Ακόμα και για Βενεζουέλα, ή Ζανζιβάρη...

Ώστε, προκαλεί θυμό στους πολίτες το σκηνικό και το γαϊτανάκι που έχει στηθεί το τελευταίο διάστημα στη χώρα, ε; Μάλιστα. Και τι κάνουμε γι' αυτό, ρε φίλοι και συμπολίτες; Τι θα γίνει, ας πούμε, αν πέσει η κυβέρνηση (που δε νομίζω ότι θα γίνει άμεσα...) και πάμε σε εκλογές; Πάλι δεν θα "προβατοποιηθούμε" και θα ψηφίσουμε ό,τι ορίσει το "μαντρί"; Πάλι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δε θα διατηρήσουν τα κεκτημένα τους; ΟΚ, θα χάσουν κάτι ψιλά, αλλά πάλι μπροστά δε θά' ναι; Ή, μήπως, θα υποχρεώσουμε με την ψήφο μας όλα αυτά τα "αστέρια" που μας κυβερνούν να προχωρήσουν σε ουσιαστικές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα, π.χ., με συνεργασίες βάσει προγραμματικών συγκλίσεων και τα τοιαύτα;

Το μόνο καλό είναι ότι ο κόσμος έχει αρχίσει να καταλαβαίνει το δούλεμα, εξ ου και το 70% που λέει ότι ποτέ δε θα μάθουμε τι έγινε με την υπόθεση Ζαχόπουλου. Ακόμα και τα παραπετάσματα καπνού και οι προσπάθειες αποπροσανατολισμού δείχνουν ότι δεν πολυπιάνουν. Να ελπίζω και σε κάτι περισσότερο;... Μπα...

14 Ιανουαρίου 2008

Χτύπα κι άλλο!!!


Λοιπόν, παιδιά, γουστάρω τρελά! Ναι, την έχω καταβρεί! Κι όχι μόνον αυτό: θέλω κι άλλο! Κι άλλη λάσπη! Κι άλλο μπάχαλο! Κι άλλα ονόματα! Κι άλλα DVD, CD, κασσέτες, φωτογραφίες, δίσκους βινυλίου, εν πάση περιπτώσει, ό,τι υπάρχει που μπορεί να προκαλέσει ακόμα περισσότερο μπάχαλο! Ναι, στον πάτο, εκεί πρέπει να πάμε: όχι επειδή μπορεί μετά να αρχίσει η άνοδος, αλλά γιατί εκεί είναι η θέση μας. Ρόδα, τσόντα και κοπάνα (...για να παραφράσω τον τίτλο αριστουργήματος της 7ης τέχνης στη χώρα μας). Μια χαρά, κι ακόμα καλύτερα!

Φάτε, λοιπόν, ελληναράδες μου τις φωτό με τα fellatia και τις λοιπές extracurricular δραστηριότητες του (εν προκειμένω) Ζαχόπουλου. Άλλωστε, για τα υπόλοιπα, σιγά μη νοιάζεστε. Απαιτείστε τώρα σε άλλο φύλλο της οιασδήποτε εφημερίδας να μπει και το DVD, ώστε νά' χουμε και κίνηση και ήχο -κατά προτίμηση σε Dolby Surround 5:1! Και συνεχίστε να αδιαφορείτε για οτιδήποτε άλλο. Στο κάτω-κάτω της γραφής, πάντα έτσι δεν είμασταν;...

Όσο για τον "πόλεμο των εκδοτών", ειλικρινά, αυτό είναι το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της ιστορίας, διότι αποδεικνύει, όχι μόνο το βάθος και το εύρος της διαπλοκής στην Ελλάδα, αλλά κυρίως διότι δείχνει εμπράκτως πώς ακριβώς παίζεται το παιχνίδι: μαχαιρώματα, τρικλοποδιές, μικρά εγκλήματα μεταξύ φίλων, και πάει λέγοντας. Ο ένας να βγάλει το μάτι του άλλου, ο ένας να συγκεντρώνει στοιχεία για τις "βρωμίτσες" του άλλου, ή -για να κλείσω εδώ- όπως έλεγε και ο μέγας Herzog "Ο Καθείς Για Τον Εαυτό Του (Κι Ο Θεός εναντίον Όλων)". Έτσι, παιδιά, συνεχίστε έτσι ακριβώς: τουλάχιστον να ξέρουμε όλοι πού ακριβώς βρισκόμαστε...

12 Ιανουαρίου 2008

Χλωμό φολκλόρ


Μπορεί κάποιος να μου πει τι στο διάβολο συμβαίνει με το ροκ; Θέλω να πω, τα υποτιθέμενα on the edge συγκροτήματα (π.χ. White Stripes, The Strokes, ακόμα και οι Queens Of The Stone Age, κλπ) κυκλοφορούν δίσκους που είναι από, εχμ, ενδιαφέροντες έως αδιάφοροι και κακοί και από διάφορες γωνίες του κόσμου κυκλοφορούν δίσκοι - αριστουργήματα, από συγκροτήματα που, όχι μόνο είναι on the edge, αλλά διαρκώς κάνουν αυτό το edge όλο και πιο κοφτερό, όλο και πιο δύσκολο να κατακτηθεί χωρίς κόπο, χωρίς αίμα, χωρίς ψυχή.

Παραληρώ; Ίσως. Όμως, εδώ και κάποιες ώρες έχω στα χέρια μου το "Ashes Against The Grain" (2006) των Agalloch από το Portland του Oregon, και το μόνο ερώτημα που βασανίζει το μυαλό μου είναι "γιατί, ρε, αυτοί δεν είναι στην κορυφή του κόσμου, ρε; Γιατί ο κόσμος αγνοεί τους Agalloch και αγοράζει ακόμα δίσκους των U2 ή του Springsteen, ρε; Και, πού στο διάλο πήγε το μυαλό μου, ρε;". Εδώ και μερικές ώρες έχω χαθεί σε ένα απέραντο δάσος του Pacific Northwest, της Πίνδου, των Άλπεων. Τελώνια και πνεύματα μου μιλούν, όχι πάντα με καλό τρόπο. Μυρίζω τη νοτισμένη γη. Βλέπω, πάνω από τις πανύψηλες κορυφές των δέντρων ένα χλωμό φεγγάρι να ξεπροβάλλει μες από τα σύννεφα.

Κάπως έτσι ακούγονται οι Agalloch: μεγαλειώδεις και αρρωστημένοι. Στοιχειακοί και γήινοι. Απέραντοι σαν τη μοναξιά της φύσης και στενοί σαν κλειστοφοβία. Black metal, post rock, goth, doom, folk, διονυσιασμός και φρίκη, όλα μαζί σε ένα μαγικό μείγμα πάθους, σάρκας, λάσπης, κλαδιών, ουρανού και γης. Οι Agalloch –που πήραν το όνομά τους από ένα αρωματικό ξύλο- έχουν καταφέρει να τα κάνουν όλα αυτά κι ακόμα περισσότερα: να ξεπεράσουν τα όρια και τις ταμπέλες, να φτιάξουν κάτι απόλυτα δικό τους, απόλυτα ζωντανό, απόλυτα υπαρκτό, αλλά και απόλυτα υπερβατικό. Θα μπορούσα να παραληρώ κι άλλο, όμως σταματώ εδώ: όποιος ακούει ροκ και δεν έχει ακούσει τους Agalloch, έχει ένα κενό στην ψυχή του…

Υ.Γ.: ο τίτλος του post είναι και ο τίτλος του πρώτου δίσκου των Agalloch…

11 Ιανουαρίου 2008

Περί τεχνοφοβίας και άλλων δαιμονίων...


Χωρίς πλάκα, είμαι εξαγριωμένος με τον τρόπο με τον οποίο τα ΜΜΕ αντιμετώπισαν -για άλλη μια φορά- μια εφηβική υπερβολή. Μετά τη "μάστιγα των ναρκωτικών", μετά τις "αγριότητες μεταξύ των emo και των trendy", τώρα ανακαλύψαμε εκ νέου "τους τρομερούς κινδύνους που ελλοχεύουν για τα παιδιά μας στο ιντερνέτ (sic)", εξ αφορμής της απόπειρας αυτοκτονίας (;) ενός εφήβου διά της μεθόδου της ασφυξίας.

(ΣΗΜΕΙΩΣΗ: αν θυμάμαι καλά, η διακοπή της κανονικής αναπνοής χρησιμοποιείται από ορισμένους ως -υποτιθέμενο- enhancer της σεξουαλικής ηδονής, είτε κατά τη διάρκεια του σεξ, είτε και κατά τον αυνανισμό. Το αναφέρω για τα πρακτικά...).

Σύμφωνα με ορισμένα ρεπορτάζ που είδα σε τηλεοπτικά κανάλια (...πού αλλού;), ο νεαρός καθοδηγήθηκε στην πράξη του μέσω Internet, "όπου κανείς μπορεί να βρει πληροφορίες για τις πλέον μακάβριες δραστηριότητες" (ή κάπως έτσι). Και κάπου εδώ αρχίζω να τα παίρνω στο κρανίο. Διότι, δεν νομίζω ότι φταίνε τα κανάλια, που τέτοια ζητήματα αντιμετωπίζονται με τόσο επιδερμικό και ανούσιο τρόπο. Φταίμε εμείς: μια κοινωνία που, εκτός δεκάδων άλλων κουσουριών (ρατσιστική, αρκούντως ξενοφοβική, εξαιρετικά διεφθαρμένη, χωρίς αρχές, κλπ, κλπ, ad infinitum...), είναι και βαθύτατα τεχνοφοβική.

Έτσι, είναι πολύ εύκολο να δαιμονοποιηθεί το Internet, ως φορέας κακών, ιδίως από ανθρώπους που δεν το γνωρίζουν και δεν έχουν προσπαθήσει να το κατανοήσουν. Ναι, στο Internet μπορείς να βρεις και επικίνδυνες πληροφορίες. Όπως, επίσης, μπορείς να βρεις και πορνό. Και λοιπόν; Τότε, ας κάψουμε όλα τα κεντρικά περίπτερα της Αθήνας, τα οποία είναι πλήρως εφοδιασμένα με πορνογραφικά έντυπα. Ας κάψουμε, επίσης, όλα τα έντυπα τα οποία μπορεί να περιέχουν πληροφορίες οι οποίες μπορούν να κριθούν "επικίνδυνες για τα παιδιά μας" (...μην ξεράσω). Ας προχωρήσουμε στην ίδρυση επιτροπών για τη διαφύλαξη της τάξης και της ηθικής (ΧΑ!). Εν ολίγοις, ας εκδηλώσουμε όλα τα υπερσυντηρητικά μας ένστικτα και πάθη.

Το Internet είναι τόσο επικίνδυνο, όσο κι ένα μαχαίρι: μπορείς να κόψεις τη μπριζόλα σου και μπορείς να σφάξεις και κάποιον. Το ζήτημα είναι, αν έχουμε τα εφόδια -πνευματικά και ηθικά- ώστε να γνωρίζουμε πού η χρήση παύει να είναι χρηστή και γίνεται επικίνδυνη. Επίσης, για τους γονείς, καλό θα είναι, αντί να μετατρέπουν το Internet σε αποδιοπομπαίο τράγο, να δουν πόσο γνωρίζουν τα παιδιά τους και πόσο έχουν προσπαθήσει να τα γνωρίσουν.

Αλλά, τι να περιμένεις από μια χώρα που οι δύο "κορυφαίες" της ειδήσεις αφορούν... ξενοπηδήματα...

7 Ιανουαρίου 2008

Τρόμος χωρίς τρόμο...


Ειλικρινά, αδυνατώ να καταλάβω γιατί όλος ο κόσμος έχει πάθει την πλάκα του με το "Ορφανοτροφείο", την ισπανική ταινία τρόμου που παίζεται ακόμα στις κινηματογραφικές αίθουσες. Πολλοί φίλοι μου την είδαν και μου έδωσαν τις καλύτερες συστάσεις, με αποτέλεσμα να πάω να τη δω κι εγώ. Ομολογώ ότι μετά το πρώτο ημίωρο δυσκολευόμουν να συγκρατήσω τα χασμουρητά μου και -απλώς- περίμενα να οδηγηθούμε στο απολύτως αναμενόμενο τέλος της. Τα φώτα του τέλους της προβολής με βρήκαν απολύτως απογοητευμένο και βαριεστημένο.

Είναι αλήθεια ότι ο σκηνοθέτης της ταινίας, Juan Antonio Bayona κάνει μια επαγγελματική δουλειά στη δημιουργία απειλητικής ατμόσφαιρας, ενώ το "χέρι" του παραγωγού -και, επίσης, σκηνοθέτη- Guillermo del Toro είναι εμφανές καθ' όλη τη διάρκεια του φιλμ. Επίσης, οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών είναι, σαφέστατα, καλές και καλοδουλεμένες και απολύτως ταιριαστές με το κλίμα που οι δημιουργοί της ταινίας θέλουν να "χτίσουν". Όλα καλά ως εδώ...

Όμως, ρε παιδιά, ουδείς έχει δει την "Έκτη Αίσθηση"; Τους "Άλλους"; Τη "Ραχοκοκαλιά Του Διαβόλου"; (για να μην πάω πιο πίσω, στο αριστουργηματικό "The Innocents" του Jack Clayton, από το 1961). ΟΚ, η ταινία στηρίζεται στον ψυχολογικό, αντί του οπτικού τρόμου. Και λοιπόν; Είναι κάτι που τα τελευταία χρόνια έχουμε δει και ξαναδεί αρκετές φορές. Τόσες, ώστε το "Ορφανοτροφείο" να μοιάζει, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια, απολύτως συνηθισμένο, για να μην πω τετριμμένο.
Δεν διατείνομαι ότι είμαι ο σούπερ σινεκριτικός (δεν είμαι), ούτε ο σούπερ-γούπερ σινεφίλ (τα τελευταία χρόνια βλέπω λιγότερο σινεμά από πριν). Όμως, διάολε, θυμάμαι ακόμα. Kαι καθ' όλη τη διάρκειά του το "Ορφανοτροφείο" μου έφερνε στο μυαλό -με αρνητικό τρόπο, τύπου "καμιά καινούργια ιδέα θα δούμε;"- όλες τις προαναφερθείσες ταινιές και μια-δυο άλλες ("Λαβύρινθος του Πάνα", "Προφητεία", κλπ). Καλή η τεχνική και τα συναφή, αλλά, λίγη πρωτοτυπία δεν βλάπτει, ε;...

5 Ιανουαρίου 2008

Μάγκες και κιθάρες


Πρέπει να ήταν πριν από περίπου δύο-δυόμιση χρόνια όταν πρωτοάκουσα τον Μήτσο το Μυστακίδη να τραγουδά την "Υπόγα": ήταν κατά τη διάρκεια της συναυλίας του Θανάση Παπακωνσταντίνου στο κτήμα Καμπά (...αν το λέω καλά), στην Κάντζα. Ήταν αργάμιση, ήδη η συναυλία έβαινε αισίως για την τέταρτη; πέμπτη; ώρα της, ο κόσμος ήταν πολύς και ο Μήτσος τραγούδησε μόνος με την κιθάρα του την "Υπόγα" -κι αν θυμάμαι καλά, ο Θανάσης είχε επιχειρήσει να τη χορέψει. Μια χαρούλα.

Γιατί σας τα λέω όλα αυτά; Διότι ο Μήτσος Μυστακίδης κυκλοφόρησε φέτος ένα cd με 16 ρεμπέτικα τραγούδια παιγμένα μόνο με κιθάρα (αυτός είναι και ο τίτλος του δίσκου). Στο cd αυτό θα βρείτε και την "Υπόγα" και την "Güzel" και τον "Σερέτη" και τους "Κοντραμπατζήδες" και άλλα δώδεκα αριστουργήματα του ρεμπέτικου. Επίσης, θα βρείτε στα liner notes -που λεν και στο χωριό μου...- στοιχεία για το κάθε τραγούδι (πότε βγηκέ, ποιος το πρωτόγραψε, ακόμα και τα κουρδίσματα της κιθάρας). Το σημαντικό, όμως, είναι ότι θα βρείτε στο cd "διαμάντια" του ρεμπέτικου, εκτελεσμένα με σεβασμό και κέφι από έναν θαυμάσιο μουσικό. Καταναλώστε ανεπιφύλακτα!!!

3 Ιανουαρίου 2008

Φωνή βοώντος...


Διάβαζα και ξαναδιάβαζα ένα εξαιρετικό άρθρο του κ. Νίκου Δήμου στη στήλη του στη LiFO (το άρθρο είναι παλιούτσικο...) και προσπαθούσα να σκεφθώ τι θα μπορούσε κανείς να απαντήσει στα απολύτως λογικά επιχειρήματα του κ. Δήμου.

Το μόνο που μπορώ να του απαντήσω είναι ότι, φοβάμαι πως δεν καταλαβαίνει σε ποια χώρα ζει. Διότι ζητά από έναν Έλληνα πολιτικό να κινηθεί εντελώς αντίθετα από τη φύση του: να προστατεύσει τα κεκτημένα του, να διατηρήσει το status, να "καλύψει τα μετόπισθέν" του. Τίποτε άλλο. Τίποτα περισσότερο.

Αν κάποιος πιστεύει ότι ο κ. Καραμανλής έχει το παραμικρό ενδιαφέρον να αλλάξει κάποια πράγματα στη χώρα, φοβάμαι ότι είναι αφελής. Εδώ, αν δεν υπήρχε τρομακτική πίεση -ακόμα και από τα μέσα της κυβέρνησης- να απομακρυνθεί ο Μαγγίνας, σας βάζω στοίχημα ότι ακόμα θα ήταν υπουργός Απασχόλησης.

Κύριε Δήμου, αλλοίμονο, δεν σας αποκαλώ αφελή. Απλώς, στενοχωριέμαι που σας βλέπω να προσπαθείτε να αλλάξετε τα μυαλά ανθρώπων που δεν θέλουν να αλλάξουν. Αφήστε τους πολιτικούς στη μακαριώτητά τους και απευθυνθείτε καλύτερα σε πιο ευήκοα ώτα. Σε νέους ανθρώπους που αληθινά θέλουν να αλλάξει κάτι. Σε ενεργούς πολίτες που τους καίνε τα χάλια της χώρας. Αφήστε τους πολιτικούς στην ησυχία τους: άλλωστε, το μαγαζί έχει καπαρωθεί εδώ και καιρό από τα ίδια ονόματα... Σε κλειστά club, τι να αλλάξει;