21 Νοεμβρίου 2008

Η βλακεία και το έγκλημα

Το να χαρακτηρίσει κανείς τη στάση του εκπροσώπου τύπου του ΠΑΣΟΚ Γ. Παπακωνσταντίνου στην υπόθεση Πάπιστα ως βλακεία, νομίζω ότι είναι απλώς επιεικές. Είναι προφανές ότι ο κ. Παπακωνσταντίνου πήγε να το παίξει παράγοντας και πάτησε ωραία και καλά την πεπονόφλουδα που ο μάγκας ο Πάπιστας του έριξε, και τώρα τρέχει και δεν φτάνει για να αποδείξει -κυρίως στο κόμμα του- ότι δεν είναι ροζ ελέφαντας. Καλά να πάθει, διότι τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και επιδέξιους κώλους.

Το να χαρακτηρίζει κανείς την εμπλοκή του κ. Παπακωνσταντίνου σε αυτή την υπόθεση ως σοβαρή, όμως, είναι έγκλημα. Και είναι έγκλημα, διότι την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση λυσσάει για τον Παπακωνσταντίνου και τη βλακεία που έκανε, στην υπόθεση του Βατοπεδίου εμπλέκεται το όνομα του Γιάννη Αγγέλου, διευθυντή του πρωθυπουργικού γραφείου, ενώ δύο βουλευτές της ΝΔ καταγγέλουν ότι οι καλογέροι του Βατοπεδίου μετέρχονται μεθόδους μαφίας και τα χώνουν σε υπουργούς της παράταξής τους για τις ανταλλαγές ακινήτων.

Και, βέβαια, όλη αυτή η βαβούρα για υποκοσμιακούς τύπους και τα συναφή καλύπτει το γεγονός ότι κρατούμενοι απλώς αναστέλλουν την απεργία πείνας, ότι η Ελλάδα βρίσκεται στο χείλος της πλήρους οικονομικής απαξίωσης, ότι φαρμακοποιοί και γιατροί ζητούν χρήματα από τους ασφαλισμένους του Δημοσίου, καθώς ο ΟΠΑΔ τους χρωστά μήνες ολάκερους και πάει λέγοντας, ότι ο Προϋπολογισμός του 2009 που κατέθεσε ο Αλογογκούφης αποτελεί "μια από τα ίδια" με το προσχέδιό του. Αυτά τα σοβαρά καλύπτονται από τον κουρνιαχτό του Αρσένιου, του Ζορρό-Ψωμιάδη, της Αζέλ και λοιπών σημαντικών προσώπων. Τελικά, μήπως έχουμε ό,τι μας αξίζει;...

17 Νοεμβρίου 2008

Το ραγισμένο image της ΑΕΚ

Οι τελευταίες εξελίξεις στην ΑΕΚ δεν μου αρέσουν καθόλου. Και δεν μου αρέσουν, κυρίως, διότι δείχνουν ότι -τελικά και παρά τις όποιες αγαθές προθέσεις υπήρξαν- η ΠΑΕ δεν κατόρθωσε να ξεφύγει από τη λογική που μαστίζει το ελληνικό ποδόσφαιρο και που λέει ότι οι ομάδες είναι ενός ανδρός αρχή. Κατά την άποψή μου, μάλιστα, το χάρβαλο που σήμερα είναι η ομάδα μου είναι η καλύτερη απόδειξη ότι, τελικά, ο δρόμος για την Κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις.

(Μια διευκρίνηση, για να είμαστε καθαροί: συμπαθώ την ΑΕΚ, αλλά εκ του μακρόθεν. Έχω είκοσι χρόνια να βρεθώ σε γήπεδο, δεν αγόρασα διαρκείας για να στηρίξω τη νέα προσπάθεια, δεν κάθομαι να τη δω ούτε στην τηλεόραση, αν έχω τίποτα καλύτερο να κάνω. Από την άλλη, δεν παθαίνω και κατάθλιψη που δεν παίρνει πρωταθλήματα, ούτε που δεν παρουσιάζει καλό θέαμα. Λυπάμαι, αλλά ως εκεί...).

Κατά την άποψή μου, η κύρια αιτία που η ΑΕΚ αυτή τη στιγμή είναι στην κατάσταση που είναι και που, ενδεχομένως, θα χειροτερέψει οφείλεται αποκλειστικά στον άνθρωπο που την έσωσε από την καταστροφή και που την οδηγούσε έως και σήμερα: στον κ. Ντέμη Νικολαϊδη. Κυρίως, δε, στη συμπεριφορά του τον τελευταίο χρόνο. Και εξηγούμαι...

Κατά την άποψή μου, τα στραβά άρχισαν από τη στιγμή που ο κ. Νικολαϊδης αποφάσισε να κάνει τετραετές συμβόλαιο στον κ. Φερέρ. Η απόφασή του εκείνη, που ανατράπηκε λίγους μήνες αργότερα με την απόλυση του Ισπανού τεχνικού και η συνακόλουθη συνέντευξη του τότε προέδρου της ΑΕΚ, ο οποίος έκανε λόγο για "αποτυχία" της χρονιάς ήταν μια πολιτική κίνηση απίστευτης βιασύνης. Εν συνεχεία, οι παράνοιες περί "ηθικών πρωταθλητών", τα πήγαιν'-έλα με τα play-off, οι συγκρούσεις με τους παίκτες, όλα αυτά οδήγησαν σε μια ατμόσφαιρα που μόνο καλό δεν έκανε στην ομάδα.

Ωστόσο, ο κ. Νικολαϊδης παρέμενε το "πρώτο βιολί" στα διοικητικά της ΠΑΕ. Απόδειξη; Επέλεξε το νέο προπονητή της ΑΕΚ, τον κ. Γιώργο Δώνη, από τον οποίο και ζήτησε να σχεδιάσει την νέα ομάδα. Και, λίγο μετά, διέρρευσε στον Τύπο -από τον ίδιο; από άλλους; από "σκοτεινές δυνάμεις που θέλουν το κακό της ομάδας";- η απόφασή του να αποχωρήσει στο τέλος του πρωταθλήματος. Υπέροχο,ε; Βάζεις νέο γενικό διευθυντή στην επίχειρηση και λες "ok, τώρα εγώ να την κάνω σιγά-σιγά". Βλέπετε, αν ο κ. Νικολαϊδης επιθυμούσε να φύγει, ας έκανε όπως κάνουν όλοι οι αντίστοιχοι πρόεδροι: ας παραιτείτο και ας διευκόλυνε τη διαδικασία επιλογής νέου προέδρου.

Εκτός αν, και ελπίζω να μη συμβαίνει κάτι τέτοιο, ο κ. Νικολαϊδης περίμενε ότι η vox populi θα του ζητούσε να μείνει και να συνεχίσει το έργο του. Πάντως, η αποχώρησή του συνοδεύτηκε από ορισμένα δημοσιεύματα μεσσιανικού χαρακτήρα, τα οποία, όμως, παρέλειπαν να σημειώσουν ότι οι στρατηγοί δεν μπορούν να αφήνουν τους λοχαγούς τους ακάλυπτους, όταν πηγαίνουν στη μάχη. Δεν μπορούν "απλώς να προεδρεύουν". Δεν μπορούν να δηλώνουν άγνοια, ούτε, βέβαια, και να αναζητούν δικαιολογίες για να "την κάνουν". Μένουν, αναλαμβάνουν την ευθύνη των επιλογών τους, τις στηρίζουν και, αν κάτι δεν πάει καλά, φροντίζουν να εκτελέσουν και τις διορθωτικές κινήσεις.

Είναι φανερό -στα δικά μου μάτια, τουλάχιστον- ότι ο κ. Δώνης αποτελεί ένα "θύμα" μιας απόφασης του κ. Νικολαϊδη η οποία ελήφθη ερήμην του τέως πλέον προπονητή της ΑΕΚ και που τον άφησε ολίγον τι "επί ξύλου κρεμάμενο". Μπορεί οι παίκτες του να τον συμπαθούσαν, μπορεί να τον εκτιμούσαν, όμως, όπως και να το κάνεις, λοχαγός χωρίς στρατηγό, δύσκολα μπορεί να κουμαντάρει ολόκληρο στρατό. Δεν ξέρω τι θα γίνει στο τέλος, ωστόσο, πιστεύω ότι οι συνθήκες που δημιούργησε η αποχώρηση του κ. Νικολαϊδη από την προεδρία της ΑΕΚ -ιδίως, δε, με τον τρόπο που έγινε- είναι δύσκολο πλέον να διορθωθούν. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο κρίμα της υπόθεσης... Α, ναι, να συμφωνήσω και με τον Τατούλη που λέει ότι "η εποχή του επικοινωνισμού έχει τελειώσει. Ώρα για πραγματική πολιτική".

Υ.Γ: τα λάθη και δικαιολογούνται και συγχωρούνται και απ' όλα. Η άρνηση παραδοχής τους, όμως,...

15 Νοεμβρίου 2008

Έφυγε ο Γιώργος...

Καλό ταξίδι, ρε Γιώργο. Και να κοιτάξεις να μας δώσεις και κά'να ρεπορτάζ από τον πόλεμο Παράδεισου - Κόλασης. Γεια σου, φίλε...

Είν' εκκλησιά ερημική...

Το φεστιβάλ Borealis που γίνεται στο Bergen της Νορβηγίας, είναι ένα από τα υψηλότερου κύρους φεστιβάλ της Ευρώπης. Συνδυάζει μουσική, σινεμά, βιβλίο, ομιλίες, εκθέσεις και όλα τα καλούδια που μπορεί κάποιος να βρει σε ένα καλό φεστιβάλ. Ειδικά για τη μουσική, τα πράγματα είναι πολύ ενδιαφέροντα, διότι στο εκάστοτε πρόγραμμα του φεστιβάλ μπορεί κανείς να ακούσει από κλασικά σχήματα μέχρι cutting-edge DJs και από τζαζ μέχρι metal.

To 2007, η διεύθυνση του φεστιβάλ αποφάσισε να "παραδόσει" τον ιστορικό Καθεδρικό Ναό Dǿmkirke του Bergen στους Sunn0))), από τους οποίους και ζητήθηκε να γράψουν ειδικά για την περίσταση ένα κομμάτι βασισμένο στους Γρηγοριανούς Ύμνους που "άνθισαν" στη Νορβηγία την περίοδο του Μεγάλου Λιμού και της Πανώλης. Οι Sunno))) συμφώνησαν και το αποτέλεσμα της εμφάνισής τους στο μεσαιωνικό κτίριο του Καθεδρικού αποτυπώθηκε σε διπλό βινύλιο, υπό τον τίτλο "Dǿmkirke: Live In Bergen Cathedral 031807".

Πέραν του μουσικού αποτελέσματος, το οποίο στην τελική είναι και θέμα γούστου, η υπόθεση έχει και μια άλλη πτυχή: το γεγονός, δηλαδή, ότι η διεύθυνση ενός πολύ καλού φεστιβάλ και η διοίκηση ενός ιστορικού κτίσματος, όχι μόνο συμφωνούν, αλλά παρακινούν δύο μακρυμάλληδες metalheadz να γράψουν μουσική και να την παίξουν ζωντανά σε αυτό το σημαντικό πολιτιστικό γεγονός και κτίσμα. Διερωτώμαι αν ποτέ οι δικοί μας πολιτιστικοί ταγοί έχουν σκεφθεί κάτι αντίστοιχο...

12 Νοεμβρίου 2008

Άγνοια, βλακεία ή...

Σε συνέχεια του προηγούμενου post, ρίξτε μια ματιά και σε αυτό το δημοσίευμα της "Ελευθεροτυπίας" και ανατριχιάστε εκ νέου: τρία ιδιωτικά σχολεία δεν ενέγραψαν μαθητές, οι οποίοι είχαν σακχαρωδη διαβήτη, λόγω έλλειψης ιατρικού/παραϊατρικού προσωπικού σε αυτά! Και, την ίδια στιγμή, κάθε χρόνο αυξάνουν τα δίδακτρα σε ύψη που αγγίζουν το όριο του απαράδεκτου (μπράβο στον Παπαθανασίου, που απελευθέρωσε τα δίδακτρα, σοφή πολιτική κίνηση, διότι, όπως έλεγε, η αγορα θα κανόνιζε το ύψος τους...).

Δείτε εδώ και την αμήχανη αντίδραση του υπουργείου Παιδείας και θα καταλάβετε γιατί είμαστε να βγούμε στους δρόμους, με σακούλες με βενζινόκολλα στο ένα χέρι και κοτρώνια στο άλλο. Αντί το υπουργείο να επιβάλλει σε όλα τα ιδιωτικά σχολεία να έχουν και γιατρό, ανακοινώνει ότι θα... διερευνήσει το θέμα. Μπράβο και σε εσένα, γίγαντα Στυλιανίδη. Τέλεια κοινωνία φτιάχνετε, βρε!

Η νέα Ιερά Εξέταση

Διαβάστε εδώ και φρίξτε. Και, ίσως, από αυτά τα "μικρά και περίεργα", κάποιοι κατανοήσουν γιατί ο κόσμος ελπίζει στον Obama. Αλλά, και γιατί πολλοί εξ ημών τρέμουν στην ιδέα ότι οι ιδέες του θα αποτύχουν...

11 Νοεμβρίου 2008

Who will survive and what will be left of them?*

Πάει, λοιπόν, κι ο Τατούλης. Και, αν δεν κάνω λάθος, θα δούμε πολλά δημοσιεύματα τύπου "το χρονικό μιας προαναγγελθείσας διαγραφής" και πάει λέγοντας. Καθώς και ένα κάρο σενάρια για "νέους πολιτικούς σχηματισμούς", "σχέδια εξωθεσμικών παραγόντων" και τα τοιαύτα. Η γνώμη μου;

Σιγά τα ωά! Κατ' αρχάς, είμαι πεπεισμένος ότι ο Τατούλης περίμενε τη διαγραφή του, μετά τη συνέντευξη που έδωσε στο "Έθνος" κι αν δεν με πιστεύετε, δείτε το blog του. Είναι, όμως, βαλτός για να ρίξει την κυβέρνηση; Δουλεύει για τρίτους; Κάνει κόλπα;

Νομίζω πως όχι. Άλλωστε, ο Τατούλης, με θητεία στο ΕΚΚΕ, φαντάζομαι ότι γνωρίζει τη θεωρία περί "φθοράς του συστήματος εκ των έσω", οπότε ποιο το όφελός του από μια διαγραφή; Και ποια κίνηση προς τρίτους δεν θα θεωρηθεί ως μέρος σχεδίου, κάτι που θα τον απαξιώσει στα μάτια όλων όσοι τον θεωρούσαν μια υγιή φωνή εντός της ΝΔ;

Α, μπα, όλα αυτά εμένα μου κάνουν "στάχτη στα μάτια". Και συμφωνώ με τον Κύρτσο, ότι αποτελούν κινήσεις για να ανοίξει ο δρόμος για πρόωρες εκλογές. Ο Καραμανλής ξέρει ότι το σύστημά του έχει αρχίσει να ξηλώνεται επικίνδυνα, οπότε θεωρώ ότι προχωρεί σε κινήσεις απεμπλοκής του και για τα υπόλοιπα "γαία πυρί μειχθήτο" (δεν είμαι σίγουρος ότι το γράφω σωστά, αλλά, τέλος πάντων).

Νομίζω ότι το "καλύτερο" σενάριο για τον Καραμανλή είναι να τραβήξει όσο μπορεί με το ισχνό 151 -πιθανότατα, ως μετά τις ευρωεκλογές. Το "χειρότερο" είναι εκλογές πριν τη συμπλήρωση 18μήνου, άρα με λίστα, άρα... χαμός, αλλά και "ξεκαθάρισμα λογαριασμών" με όσους τον έχουν ενοχλήσει.

Και, φυσικά, όλα αυτά εν μέσω των ερασιτεχνικών κινήσεων της κυβέρνησης για την αντιμετώπιση των πτυχών της χρηματοπιστωτικής και οικονομικής κρίσης, με την υπόθεση Βατοπεδίου να παραμένει στο προσκήνιο και κάμποσα άλλα ζητήματα να έρχονται "ουρά" και να πονοκεφαλιάζουν τον Καραμανλή.

Γι' αυτό σας λέω ότι λουκούμι τού'κατσε η ιστορία με τον Τατούλη.

Υ.Γ.: για τα σοβαρά της ημέρας δείτε το post του Ανέστη για τις πιστωτικές...

(*: ο τίτλος είναι το tagline της ταινίας "Texas Chainsaw Massacre" του 1974. Leatherface ο Καραμανλής; Ίδωμεν...)

8 Νοεμβρίου 2008

Βαριά φορτία

Ομολογώ ότι οι μουσικές μου κατευθύνσεις τα τελευταία χρόνια με έχουν οδηγήσει σε μονοπάτια από λίγο περίεργα (π.χ., να εκτιμώ τον post rock/post hardcore/post metal ήχο των Isis ή των Neurosis), έως πάρα πολύ παράξενα (Deathspell Omega ή Wolves In The Throne Room κανείς;...). Όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα να ψιλοξεχάσω τι σημαίνει kick-in-the ass ροκ. Οπότε, ας ευχαριστήσω τους Acid King που μου το θύμησαν με το καταπληκτικό τους "ΙΙΙ" (2005, Small Stone Records).

Λοιπόν, έχουμε και λέμε: κιθάρες σούπερ-χαμηλά κουρδισμένες και παραμορφωμένες; ΟΚ. Μπάσο σχεδόν υποηχητικό, σαν μουγκρητό; Τό'χουμε. Ντραμς βαριά και κοδεϊνικά; Αμέ! Über-heavy γκρούβια, σαν μαστουρωμένοι (αλλά, ΠΟΛΥ μαστουρωμένοι) Black Sabbath; Μέσα είσαι! Φωνή -από γυναίκα, παρακαλώ, την Κυρία Lori S.- που παραπέμπει στις μεγάλες στιγμές του Ozzy; Με τα χίλια! Μουσική ψυχεδελοacidgroovydoom; Ακριβώς όπως πρέπει, και λίγο καλύτερα!

To "III" των Acid King είναι ακριβώς όπως οφείλει να είναι ένας καλός -στα όρια του κλασικού- stoner-doom δίσκος. Απολαύστε ένα κομμάτι δίπλα και απολαύστε και τη στιγμή: το πιθανότερο είναι ότι το επόμενο μουσικό μου post θα αφορά στους Sapthuran ή κάτι εξίσου άσχετο...

Ο Obama και τα μεγάλα λάθη (μας)

Ειλικρινά με εκπλήσσει ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζεται (και) στην χώρα μας η εκλογή Obama στην προεδρία των ΗΠΑ. Είτε με παραλήρημα χαράς, είτε με επιφυλάξεις και μικροψυχία, οι αντιδράσεις δείχνουν, τουλάχιστον σε εμένα, μια βαθειά άγνοια για το τι πράγμα μιλάμε όλοι μας. Ο σκοπός αυτού του post είναι, λοιπόν, να ξεκαθαρίσει -όσο μπορεί...- ορισμένα πράγματα γύρω από τον Obama και το πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ. Αν μη τι άλλο, μπας και καταλάβουμε γιατί χαιρόμαστε...

Λοιπόν, έχουμε και λέμε. Κατά πρώτον, η οιαδήποτε σύγκριση της πολιτικής στις ΗΠΑ με αυτή στην Ευρώπη είναι εξαρχής εσφαλμένη. Το πολιτικό σύστημα στην Αμερική έχει τόση σχέση με το ευρωπαϊκό, όση σχέση έχει το λουκάνικο στη Μαβίλη με το hot dog στη Νέα Υόρκη. Για να το κάνω πιο λιανά, ο Obama, ο οποίος θεωρείται "ριζοσπάστης" και κατηγορήθηκε ως οριακά "σοσιαλιστής" στις ΗΠΑ, στην Ευρώπη, κατά πάσα πιθανότητα θα ήταν ένας μετριοπαθής κεντροδεξιός πολιτικός, που θα ανήκε σε κάποιο από τα συντηρητικά κόμματα (γερμανοί και ιταλοί Χριστιανοδημοκράτες, λαϊκή πτέρυγα της ΝΔ, γάλλοι Γκωλικοί, οι "κεντρώοι" των Tories, κλπ) και θα θεωρούνταν ένας εκφραστής της λαϊκής Δεξιάς, ή, π.χ., ένας μετριοπαθής της "εκσυγχρονιστικής ομάδας" του ΠΑΣΟΚ.

Όμως, για τις ΗΠΑ, όπου η λέξη "φιλελεύθερος" (liberal) αντιστοιχεί με βρισιά σε πολλούς κύκλους, ο Obama αποτελεί μια πραγματική επανάσταση: μιλά για κοινωνική δικαιοσύνη, για αναδιανομή του πλούτου, για ένα Κράτος που θα παρεμβαίνει προς όφελος των πολλών, που θα δίνει κοινωνική ασφάλιση και περίθαλψη σε όσο το δυνατόν περισσότερους πολίτες, που θα απλώσει ασπίδα προστασίας υπέρ των αδυνάτων. Μιλά για προσπάθεια συνεννόησης με τους εχθρούς και επαναπροσέγγισης με τους "κρυωμένους" φίλους και συμμάχους από την ό,τι-γουστάρω-κάνω πολιτική του Bush. Σε μια χώρα όπου το άτομο θεωρείται ως η βασική κοινωνική μονάδα, το να μιλά κάποιος για συλλογικότητες είναι κάτι παραπάνω από ανήκουστο: είναι επαναστατικό.

Γι' αυτό και "την πέφτω" σε όλους όσοι κρίνουν τον Obama: το κάνουν κρίνοντας εξ ιδίων και όχι με βάση τον τόπο, το χρόνο και την κοινωνία που επέτρεψε σε έναν αδυνατούλη μαυρούκο από το πουθενά και το παντού (πατέρας Κενυάτης, μάνα λευκή, πατριός αλλού, μεγάλωσει στη Χαβάη, ανδρώθηκε στο Σικάγο, θέλετε κι άλλα;...) να γίνει ηγέτης της. Ναι, τον βοήθησε και το μεγάλο κεφάλαιο (όμως, μαλάκες, το ξέρουμε, η ίδια η κυβέρνηση αποκαλύπτει ποιοι είναι οι χρηματοδότες των υποψηφίων. Εδώ;... Άσε, καλύτερα), ναι, στην κυβέρνησή του θα είναι και Ρεπουμπλικάνοι, ναι, δεν πρόκειται να αλλάξει τον κόσμο εν μία νυκτί.

Όμως, ο Obama φέρνει στην Αμερική έναν "αγέρα πεχλιβάνη", που πριν από λίγα χρόνια έμοιαζε αδύνατον να φυσήξει στη χώρα που έχει κάνει μείζον ζήτημα τις αμβλώσεις και το αν ο Δαρβίνος πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία. Θα κάνει και λάθη, θα λάβει και αποφάσεις που θα φαίνονται παράλογες και επικίνδυνες, θα έχει και "συντηρητικές" στροφές και ζεϊμπεκιές. Όμως, το όραμα που φέρνει στη χώρα του και, διά της επαγωγικής μεθόδου, στον υπόλοιπο κόσμο -ότι οι άνθρωποι μετράνε, ότι κανένα λόμπι δεν μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, ότι πρέπει να υπάρχει λογοδοσία και δικαιοσύνη και αλληλεγγύη, ότι, ρε, γαμώτο, καμιά καργιόλα Lehman Bros. δεν μπορεί να γίνει τροχοπέδη για τον ανθρωπισμό- είναι τόσο μεγάλο και τόσο σημαντικό που, ακόμα και μισό να μείνει, θα αφήσει μια τεράστια κληρονομιά.

Δεν πετάω στα σύννεφα. Ο Obama στην Ευρώπη θα ήταν -κατά πάσα πιθανότητα- μια μετριότητα. Όμως, εκεί που βρίσκεται και τα όσα οραματίζεται είναι πιο μεγάλα απ' όσο μπορούμε να φανταστούμε. Γι' αυτό κι εγώ αρνούμαι να μικρονοήσω στην παρούσα φάση.

Υ.Γ.: για παραπάνω -και πιο εμπεριστατωμένη- άποψη για το τι πρεσβεύει ο Obama, δείτε εδώ κι εδώ... Τα λένε καλύτερα ακόμα κι απ' τον Khlysty!

7 Νοεμβρίου 2008

Grumpy old men...

Αλέκος Αλαβάνος: "Είναι θετικό ότι κλείνει η σκοτεινή περίοδος Μπους. Είναι θετικό ότι ένας Αφροαμερικάνος γίνεται Πρόεδρος των ΗΠΑ. Είναι θετικό ότι υπάρχει ελπίδα και στις ΗΠΑ και σε όλο τον κόσμο. Όμως η Αμερική παραμένει μια υπερδύναμη σε κρίση και παρακμή, με ακραία στοιχεία επιθετικότητας. Γι’ αυτό πρέπει να είμαστε πάντα έτοιμοι και κατά τη διάρκεια της προεδρίας Ομπάμα για μεγάλους αγώνες για την ειρήνη και την προκοπή του κόσμου".

Αλέκα Παπαρήγα: "Μετά το σαξόφωνο του Κλίντον, έρχεται το χρώμα του Ομπάμα να λύσει ζητήματα. Δυστυχώς δεν λύνονται τα προβλήματα ούτε με το χρώμα του δέρματος, ούτε με το ύφος. Αυτοί που ψήφισαν τον Ομπάμα οπωσδήποτε εκφράζουν δυσαρέσκεια και εκφράζουν ένα αίτημα κάποιας αλλαγής. Ωστόσο, σε πολύ λίγο χρόνο θα έχουν απογοητευτεί και αυτό που έχει πολύ μεγάλη σημασία είναι το που βρίσκεται το εργατικό κίνημα".

Επιφυλακτικό το πρώτο σχόλιο, "πικρόχολο" το δεύτερο. Και τα δύο, όμως, τόσο εκτός πραγματικότητας, που είναι να σε πιάνει πονοκέφαλος. Σε μια στιγμή ελπίδας για τον πλανήτη και για το μέλλον, αυτά τα σχόλια -ιδίως, δε, της κ. Παπαρήγα- δεν είναι "ρεαλιστικα": είναι κακότροπα και φοβικά. Κρίμα, καπετάνιο...

(τη φωτο την "δανείστηκα" από το flickr...)

5 Νοεμβρίου 2008

Το "άλμα στο κενό" του G.O.P.

Κάποια στιγμή, όταν το παραλήρημα καταλαγιάσει, θα γράψω τι πιστεύω για τον Obama. Ωστόσο, σήμερα θα ήθελα να πω δυο λόγια για το μέλλον των ηττημένων, του Ρεπουμπλικανικού κόμματος. Κι αυτό, διότι πολύ φοβάμαι ότι περισσότερη σημασία από τη νίκη του Obama, θα έχουν οι από τούδε διεργασίες στο εσωτερικό του G.O.P. και η κατάληξή τους.

Από τα πρώτα στοιχεία των εκλογικών αποτελεσμάτων φαίνεται ότι σε Βουλή και Γερουσία στις τάξεις των Ρεπουμπλικάνων κυριαρχούν οι πιο "ακραίοι" εκπρόσωποι του χώρου. Αυτό σημαίνει ότι, λίγο-πολύ, το κόμμα θα στραφεί προς πιο "σκληρή" γραμμή και πιο "αδιάλλακτες" θέσεις, τόσο στο Κονγκρέσο, όσο και στην κοινωνία, αφού οι πιο μετριοπαθείς φωνές έμειναν εκτός νυμφώνος.

Παράλληλα, ερωτηματικό παραμένει τι μέλλει γενέσθαι με τη Sarah Palin, το τέρας του Frankenstein που ο McCain δημιούργησε -προφανώς περικυκλωμένος από την "ψυχωτική" άκρα χριστιανική Δεξιά του G.O.P. και υποκύπτοντας στις ιδέες του Karl Rove και των "παιδιών" του- και στο τέλος είχε προχωρήσει σε ανταρσία εναντίον του, χτίζοντας το δικό της προφίλ με στόχο τις εκλογές του 2012.

Πολλές φωνές της άκρας Δεξιάς του G.O.P. -από τον William Kristol ως τον Rush Limbaugh- θεωρούν ότι το Palin είναι το μέλλον του κόμματος. Αν κάτι τέτοιο συμβαίνει, τότε θα πρέπει ή να βρούμε ένα τρόπο να βαλσαμώσουμε τoν Obama, ή να προωθήσουμε την αποίκιση του Άρη...

4 Νοεμβρίου 2008

Ο θρίαμβος της ανικανότητας

Τελικά, είναι καταπληκτικό αυτό που συμβαίνει: ο άνθρωπος που αποτέλεσε επί της ουσίας το πρότυπο του σύγχρονου επιχειρηματία και που "ενσάρκωσε" ό,τι αυτή η κυβέρνηση επιθυμούσε να πετύχει με την οικονομική της πο(υ)λιτική, είναι ο ίδιος που σήμερα χαρακτηρίζει ως "ανεπαρκές" το κυβερνητικό σχέδιο για τις τράπεζες, ζητά κρατικοποιήσεις τραπεζών και υποστηρίζει τον άνθρωπο κατά του οποίου έχει καταθέσει αγωγή!

Τον κ. Βγενόπουλο δεν τον συμπαθώ (δεν τον γνωρίζω προσωπικά, αλλά η εικόνα που βγάζει προς τα έξω μου είναι ενοχλητική), όμως θεωρώ ότι αποτελεί μια προσωπικότητα που, αν μη τι άλλο, δεν διστάζει να λέει αυτά που σκέπτεται και να υποστηρίζει τα συμφέροντά του. Ως εκ τούτου, η παρέμβασή του είναι εξαιρετικής σημασίας, διότι δείχνει το σημείο στο οποίο έχει φθάσει αυτή η κυβέρνηση, ώστε να την αποκηρύσσουν ακόμα κι αυτοί, τους οποίους υποτίθεται ότι εξυπηρετεί.

Την ώρα που όλος ο κόσμος προσπαθεί να βρει ρεαλιστικές λύσεις για να αποκρούσει τις σοβαρότερες συνέπειες της χρηματοπιστωτικής κρίσης, στην Ελλάδα ο Αλογογκούφης και η παρέα του συνεχίζουν το δρόμο προς το γκρεμό και υποστηρίζουν ότι βρέχει, την ώρα που τους φτύνουν ακόμα και "δικοί" τους. Η μόνη μας ελπίδα; Να μην προλάβουν να καταστρέψουν ό,τι έχει απομείνει...