31 Μαΐου 2011

Να καεί, να καεί...

...το μπουρδέλο η Βουλή. Κλέφτες-κλέφτες! Ναααααααααααααααα, ρε! (συνοδευόμενο από χιλιάδες φάσκελα). Και ΟΥΣΤ!

Ορίστε, μόλις σας περιέγραψα ένα σημαντικό μέρος από τη συνθηματολογία των "αγανακτισμένων". Και, να σας πω κάτι; Κατά βάση, έχουν δίκιο. Ο πολιτικός κόσμος της Ελλάδας έχει αποδειχθεί, όχι μόνο ανίκανος να διαχειριστεί την κρίση που, εν πολλοίς, ο ίδιος και οι χρόνιες κοτζαμπασορουσφετολογικές τακτικές του δημιούργησαν, αλλά και πολύ λίγος στο να εξηγήσει στους πολίτες αυτής της χώρας ότι, ναι, χρεοκοπήσαμε, τα κάναμε σκατά, ζούμε με τεχνητή υποστήριξη και ΟΛΟΙ θα πρέπει να κάνουμε θυσίες και πρώτοι εμείς, ώστε να καταφέρουμε να βγούμε απ' το κώμα και η χώρα να μη γίνει χαρτοπόλεμος. Ότι για μεγάλο χρονικό διάστημα, τα δεδομένα θα αλλάξουν προς το χειρότερο και ότι η επιτυχία θα είναι από ένα σημείο και πέρα να μπορέσουμε να τα βελτιώσουμε κάπως.

Προσοχή, δεν μιλάω για τους συνδικαλοστρατούς: αυτοί δεν θα πειστούν με τίποτα, διότι έχουν πολλά να χάσουν. Μιλώ για τον μέσο πολίτη, τον τύπο που έχει έρθει στο αμήν, που βλέπει τα λεφτά του να μειώνονται, τη δουλειά του να γίνεται κάθε μέρα και πιο ανασφαλής, τους λογαριασμούς να μη βγαίνουν και φρικάρει. Κι εγώ φρικάρω και όλοι μας. Κακά τα ψέμματα, είχαμε συνηθίσει αλλιώς και τώρα που, όχι καινούργιο κινητό κάθε χρόνο δεν μπορούμε να πάρουμε, αλλά το χωριό, από 'κει που μας ξύνιζε, μοιάζει ιδανικός/εξωτικός τόπος διακοπών, είναι φυσιολογικό να αναζητούμε τους υπεύθυνους για τις δυσκολίες μας και να τα κάνουμε όλα λίγο ίσωμα. Blame game, που λεν και στο χωριό του Αλογογκούφη.

Έτσι, ναι, είμαι κι εγώ με τους "αγανακτισμένους". Λίγο - πολύ, τα ίδια ζόρια με αυτούς τραβάω (εντάξει, ακόμα έχω δουλειά, άσχετα αν οι συνθήκες έχουν γίνει ΠΟΛΥ δύσκολες) και τους ίδιους φόβους για το μέλλον έχω. Όμως, παράλληλά, δεν μπορώ να μην αισθάνομαι ότι το όλο πράγμα αποτελεί μια απλή μετάθεση ευθυνών. Θέλω να πω, παιδιά, τόσα χρόνια όλοι αυτοί που σήμερα θέλουμε να φύγουν, να παν αλλού, εκλέγονταν νομιμότατα -πολλοί, μάλιστα, και με πάρα πολλές ψήφους- από εμάς. Τι έγινε, τότε που η κρίση δεν ήταν εδώ (που ήταν, αλλά την κρύβαμε κάτω από το χαλί...), ήσαντε καλοί και τώρα είδαμε ξαφνικά τα χάλια τους; Ο Πρόεδρας Γαρδούμπας με ποιανού τις ψήφους βγήκε δύο φορές πρωθυπουργός; Με τωνε ξένωνε; Ο George, που όλοι σήμερα του λέμε να την κάνει, από ποιους πήρε το 2009 κοντά 44%;

Και, μετά, υπάρχει και κάτι άλλο: άντε και τους διώξαμε όλους. Μετά, τι; Διότι, καλές οι γενικές συνελεύσεις και καλές οι αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, αλλά, για να τρέξει το πράμα, χρειάζονται λεφτά. Για να βρούμε λεφτά, πρέπει να βάλουμε φόρους και κάποιος πρέπει να τους μαζέψει. Κι εγώ σου λέω ότι το χρέος το σβήνουμε τσαμπουκά και δεν χρωστάμε σε κανένανε κιαρατά. Δεν πρέπει να πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις; Ή θα περάσουμε σε ανταλλακτική οικονομία, "κοίτα δω, δεν μπορούμε να σου δώκουμε το μισθό, αλλά πάρε τώρα πέντε κιλά ρύζι να βολευτείς και μετά βλέπουμε"; Πετρέλαιο για τις συγκοινωνίες και τη θέρμανση πού θα βρούμε; Ή, μήπως, αρχίσαμε να αντλούμε από τα τεράστια ελληνικά κοιτάσματα και δεν το πήρα χαμπάρι;

Για να σοβαρευτώ λιγάκι, αν οι αγανακτισμένοι θέλουν να πετύχουν κάτι, θα πρέπει να περάσουν σε ρεαλιστικές ιδέες και προτάσεις. Πιστεύω ότι, αντί να ζητούν να φύγουν όλοι, θα πρέπει να ζητούν να ΑΛΛΑΞΟΥΝ όλοι. Αντί να ζητούν να καεί η Βουλή (και θυμίζω ότι και κάποιοι άλλοι το 1933 πίστευαν το ίδιο για τη Βουλή τους και τους σβερκώθηκε ωραία και χαλαρά ΚΑΙ ΝΟΜΙΜΑ ένας μανιακός με παράξενο γούστο στις τρίχες του προσώπου...), θα πρέπει να ζητούν η Βουλή να αποκτήσει τον πραγματικό της ρόλο (όχι να τον ανακτήσει, ποτέ δεν τον είχε) και να εκφράζει τη λαϊκή βούληση κι όχι τα μικροσυμφέροντα του ενός και του άλλου. Αντί να φωνάζουν ΟΥΣΤ, θά'πρεπε, νομίζω, να απαιτούν οι πολιτικοί να βγουν από τη γυάλα τους, να κατέβουν κάτω και να συζητήσουν με τον κόσμο και να βρουν πραγματικές λύσεις και όχι τα γαμημένα μπαλώματα με τα οποία πορεύεται αυτή η χώρα από αμνημονεύτων.

Και όποιοι δεν μπορούν ή δεν θέλουν, σπιτάκι τους, αλλά με δημοκρατικές διαδικασίες και ψήφο και όλα. Για να δούμε, κιόλας, πόσα απίδια χωρά ο σάκος ολονώνε μας. Διότι, μάγκες, αν μετά απ' όλα αυτά ξαναβγάλουμε τους γόνους και τα "λαμπερά πρόσωπα" στη Βουλή, τότε είμασε άξιοι της μοίρας μας. Και κάτι τελευταίο: ο εμπρησμός του Reichstag (φωτο) ήταν το τελευταίο βήμα της Γερμανίας προς την κατάλυση της δημοκρατίας και την κυριαρχία του ναζισμού. Δεν ξέρω, αλλά κάθε φορά που ακούω "να καεί..." αυτή η εικόνα έρχεται στο μυαλό μου. Μπορεί, όμως, και νά'μαι υπερβολικός.

SUPA-DUPA UPDATEάρα: για μπανίστε εδώ δυο εξαιρετικές γαμάουα αποψεις από τον Προφήτη Estarian και από τον Ζάφοδα. 'Νταξ', αυτοί είναι και νέα παιδγιά, όχι γερογκρινιάρηδες σαν κι εμένα...

28 Μαΐου 2011

...Τη συναίνεσή μου μέσα!!!

Τώρα που το πανηγυράκι της συναίνεσης τελείωσε, νομίζω ότι ήρθε η ώρα να πούμε μερικά πράγματα πολύ καθαρά και ξάστερα, ώστε να μην ξαναμπούμε σε αυτό το αρρωστημένο τριπάκι. Έχουμε και λέμε, λοιπόν:

1) Σε καμία χώρα αυτού του σύμπαντος οι κυβερνήσεις δεν κυβερνούν ελέω αντιπολίτευσης. Ακόμα και κυβερνήσεις συνασπισμού πολλών κομμάτων ή κυβερνήσεις μειοψηφίας ακολουθούν την πολιτική τους (βάση προγράμματος ή δεσμεύσεων προς εταίρους) και οι υπόλοιποι, είτε στηρίζουν είτε δεν στηρίζουν (όπως έγινε στην Πορτογαλία, όπου η κυβέρνηση Σόκρατες έπεσε, αφού η αντιπολίτευση ήρε την εμπιστοσύνη της). Μόνο στην Ελλάδα η εφαρμογή ένος προγράμματος σταθερότητας από μια κυβέρνηση που διαθέτει σαφή κοινοβουλευτική πλειοψηφία γίνεται αντικείμενο συζήτησης ώστε να έχει την αποδοχή και της αντιπολίτευσης. Δηλαδή, ουδεμία σοβαρότης. Πολλώ δε μάλλον, αν θυμηθούμε ότι την ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ© την κατοχύρωσε πρώτος ο Πρόεδρας Γαρδούμπας (γνωστός και ως "ο καταλληλότερος", αλλά και ως "ο κουρασμένος"), για τον οποίο μαθαίνουμε πρόσφατα ότι όταν τού'λεγαν να λάβει μέτρα, έλεγε "άστα, μωρέ, γι' αργότερα"...

2) Επίσης, πρέπει να θυμόμαστε ότι ο George δεν έχει έλλειμμα συναίνεσης: η ΝΔ υποστηρίζει ότι έχει ψηφίσει τα μισά από τα νομοσχέδια που έφερε στη Βουλή η κυβέρνηση (μπορεί νά'ναι τα 2/5 ή τα 4/7, πάντως είναι πολλά περισσότερα από αυτά που ψήφισε το ΠΑΣΟΚ επί κυβερνήσεων του Πρόεδρα Γαρδούμπα...). Επίσης, η Ντόρα στηρίζει, ο Κουβέλης στηρίζει (εξ αποστάσεως, αλλά στηρίζει) και ο Καρατζαφέρης τις μονές μέρες στηρίζει (τις ζυγές τον πιάνει ο ζάχαρος και στηρίζει το Σαμαρά ή τη σύσταση οικουμενικής κυβέρνησης). Οπότε, οι μόνοι που δε στηρίζουν με την καμία είναι το ΚΚΕ (το οποίο δε θα στήριζε ούτε νέα επανάσταση των μπολσεβίκων, αν την οργάνωνε άλλο κόμμα) και ο ΣΥΡΙΖΑς, που ούτε κι αυτός έχει ξεκαθαρίσει τι στηρίζει. Άρα, άτοπη η συζήτηση για συναίνεση, αφού ούτως ή άλλως υφίσταται και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό.

3) Ναι, αλλά οι Ευρωπαίοι; Γιατί μας πρίζουν με τη συναίνεση; Μα, αν οι Ευρωπαίοι έβλεπαν μια κυβέρνηση αποφασισμένη, σιγά μην ασχολούνταν με τη συναίνεση. Όμως, άμα βλέπουν ότι ο George τά'χει τα θεματάκια του στην υλοποίηση της συμφωνίας για τη χρηματοδότηση της Ελλάδας, βλέπουν ότι και τίποτα δεν κάνει, αλλά και ότι ο κόσμος τά'χει πάρει μαζί του, άμα βλέπουν ότι ο Σαμαράς διεκδικεί την εξουσία με λάβαρο την αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου και το σενάριο επιστημονικής φαντασίας που ακούει στο όνομα "Ζάππειο ΙΙ" (αφού το "Ζάππειο Ι" δεν θέλησε να το γυρίσει ταινία ούτε η Troma Films), ε, λογικό δεν είναι να αρχίσουν να ανησυχούν για το πού θα πάνε οι παράδες τους και αν θα τους πάρουν πίσω; Δηλαδή, sorry κιόλα, αλλά εσείς δε θα θέλατε μια κάποια διασφάλιση άμα δανείζατε κάποιονε; Αυτό θένε κι αυτούνοι...

4) (πωπω, γράφω όπως μιλάει ο Αλαβάνος!!!) Για να τελειώνουμε: ή η κυβέρνηση θα σοβαρευτεί, θα εφαρμόσει το μνημόνιο και θα αναλάβει και αυτή, όπως και όλοι οι υπόλοιποι τις ευθύνες που αναλογούν στον καθένα, ή να φωνάξουμε μια επιτροπή από τας Ευρώπας να μας κυβερνήσει, να τελειώνουμε. Το πολιτικό προσωπικό της Ελλάδας αποδεικνύεται εν συνόλω για άλλη μια φορά πολύ λίγο και αυτό είναι το χειρότερο απ'όλα. Δεν μου αρέσουν οι αναφορές στη Θάτσερ, αλλά η κυρία εφάρμοσε την πολιτική της με το σύνολο της Βρετανίας (και το κόμμα της...) στην κόντρα. Και κέρδισε τρεις εκλογικές αναμετρήσεις. Αλλά, ξέχασα: η Θάτσερ είχε cojones...

25 Μαΐου 2011

Παράλληλο σύμπαν

Μερικές φορές αισθάνομαι ότι ζω σε ένα παράλληλο σύμπαν. Ότι γύρω μου συμβαίνουν πράγματα τα οποία αδυνατώ καν να αντιληφθώ. Ότι οι άνθρωποι γύρω μου βλέπουν αυτά τα πράγματα να συμβαίνουν και προσπαθούν να με κάνουν να τα κατανοήσω, αλλά εγώ είμαι αλλού.

Για παράδειγμα, πλέον ακούω όλο και περισσότερο κόσμο να μου λέει με απόλυτη βεβαιώτητα ότι "το μνημόνιο απέτυχε". Ο πρόεδρος της μείζονος αντιπολίτευσης το λέει όπου σταθεί κι όπου βρεθεί. Ακόμα και στελέχη του κυβερνόντος κόμματος έχουν καταλήξει σε αυτό το συμπέρασμα. Κι όμως, εγώ δεν μπορώ να το δω. Άλλωστε, εγώ αυτό που βλέπω είναι ότι το μνημόνιο δεν εφαρμόστηκε ποτέ.

Μα, οι μισθοί στο Δημόσιο που κόπηκαν; Οι συντάξεις; Οι υπηρεσίες που καταργήθηκαν; Ο "Καλλικράτης"; Οι αυξήσεις στους έμμεσους φόρους; Όλα αυτά δεν είναι μέτρα που ελήφθησαν βασει της δανειακής σύμβασης της Ελλάδα με την Ε.Ε. και το ΔΝΤ; Όλα αυτά δεν είναι το μνημόνιο;

Ε, ναι, είναι. Αλλά όλα αυτά δεν είναι παρά ένα απειροελάχιστο κομμάτι του μνημονίου. Το άλλο, το μεγάλο του κομμάτι παραμένει ως σήμερα όχι απλώς ανεφάρμοστο, αλλά πλήρως ανέγγιχτο.

Είδε κανείς ουσιαστικά μέτρα κατά της φοροδιαφυγής, για την καταπολέμηση της οποίας το μνημόνιο και οι ελεγκτές της εφαρμογής του κάνουν διαρκώς αναφορές και προγκάνε την κυβέρνηση; Είδε κανείς να μειώνεται το Κράτος με την κατάργηση άχρηστων και ρουσφετολογικών φορέων; Εδώ έχει ξεσηκωθεί το σύμπαν που το υπουργείο Παιδείας δεν έστειλε φέτος φοιτητές στην οικογενειακή επιχείρηση που άκουγε στο όνομα "Τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών"...

Είδε κανείς να ανοίγει κανένα από τα κλειστά επαγγέλματα; Ακόμα και σήμερα που μιλάμε, όχι μόνο δεν έχει ανοίξει κάποιο, αλλά ορισμένα έγιναν ακόμα πιο κλειστά. Είδε κανείς να μειώνονται σε λογικά όρια οι αποδοχές των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ που σε ορισμένες λαμβάνουν 18 και 19 μισθούς ετησίως; Είδε κανείς κάποια ουσιαστική κίνηση για ξεκαθάρισμα του τρύπιου τραπεζικού συστήματος; Προχώρησε καθόλου ο περιορισμός στο πάρτι των υγειονομικών προμηθειών; Ελέγχθηκαν έστω και κατ' ελάχιστον οι δαπάνες συνολικά του Δημοσίου; Κόπηκαν οι στρατιές συμβούλων στα υπουργεία;

Σταμάτησαν οι Δήμοι να προσλαμβάνουν εκτός ΑΣΕΠ συμβασιούχους στον τομέα της καθαριότητας, οι οποίοι με την πρόσληψη στέλνονται σε γραφεία; Έκλεισε κανένα από τα νοσοκομεία που υπάρχουν μόνο και μόνο για να αξιοποιούν οι γιατροί τους της κλινικές για την εξυπηρέτηση των πελατών τους; Απολύθηκε ΕΝΑΣ (1) δημόσιος υπάλληλος που βρέθηκε να τα παίρνει; Αποκρατικοποιήθηκε έστω μία ΔΕΚΟ που δεν θα έπρεπε να είναι ΔΕΚΟ; Εξορθολογίστηκε έστω μία (1) υπηρεσία του Δημοσίου; Αυξήθηκαν έστω κατ' ελάχιστον τα έσοδα του Κράτους;

Πως διάλο, λοιπόν, απέτυχε το μνημόνιο αφού δεν έγινε τίποτα απ' όλα αυτά; Εφαρμόστηκε ποτέ για να κρίνουμε αν απέτυχε ή όχι; Και, έχει κανείς την αίσθηση ότι με τα νέα μέτρα που κανονικά θα έπρεπε ήδη να έχουν πάρει μπρος και ακόμα δεν έχουν καν αποφασιστεί, θα εφαρμοστεί; Πώς λοιπόν ζητάμε να αλλάξει το μνημόνιο; Το είδαμε ποτέ να εφαρμόζεται και είπαμε, α, χάλια είναι, να το αλλάξουμε; Το μόνο που είδαμε ήταν μερικά οριζόντια μέτρα, που σε μεγάλο βαθμό δεν εφαρμόστηκαν (π.χ., σε πολλές υπηρεσίες οι απώλειες από τις περικοπές αντισταθμίζονται με υπερωρίες και άλλες μόντες...), κάτι αυξήσεις στο ΦΠΑ που πονάνε, ένα ασφαλιστικό που μοιάζει με τέρας του φρανκενστάιν και που σε λίγο θα θέλει νέα αναθεώρηση, και μέτρα για τα εργασιακά που κι αυτά πονέσανε πολύ κόσμο. Και... τέρμα τα δίφραγκα.

Και μετά απορούμε που μας πιέζουν και μας λεν ότι δε θα μας δώσουν την δόση. Ε, κάποια στιγμή ξυπνήσαν και οι κουτόφραγκοι και δεν μας εμπιστεύονται σε τίποτα. Εδώ, ζητάμε να αλλάξει κάτι που ποτέ δεν είδαμε πώς θα είναι και τι θα κάνει. Κι όμως, "το μνημόνιο απέτυχε"... Παράλληλο σύμπαν, σου λέω...