27 Ιανουαρίου 2009

Περί εμπορευμάτων...

Για όλους όσοι στηρίζουν την ίδρυση ιδιωτικών ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων στην Ελλάδα, αυτή η είδηση είναι ό,τι πρέπει: τα κολλέγια στις ΗΠΑ έχουν πέσει κι αυτά θύματα της οικονομικής κρίσης, τα έσοδά τους έχουν μειωθεί σημαντικά, εκφράζονται φόβοι για ακόμα μεγαλύτερη μείωση και... αρχίζουν να κόβουν από παντού! Καλή φάση, έτσι; Συμπληρώστε σε αυτό ότι οι φοιτητές δυσκολεύονται να λάβουν δάνεια σπουδών από τις τράπεζες, οι όροι των δανείων έχουν γίνει επαχθέστεροι και φαντάζομαι ότι η εικόνα που δημιουργείται είναι πλήρης, έτσι; Μάλιστα, κάποιοι θεωρούν ότι ορισμένα ιδρύματα ενδεχομένως υποχρεωθούν να αναστείλλουν τη λειτουργία τους -έλλειψις χρημάτων, στάσις εμπορίου. Ή, όχι, στασις εκπαίδευσης... Θαύμα!

UPDATE: ο καθηγητής Γ. Πανάρετος μας παρέχει στο blog του την πληροφορία ότι φοιτητές του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης προχώρησαν σε κατάληψη, εναντιούμενοι στη σφαγή στη Γάζα. Βεβαίως, υπάρχουν πολλές διαφορές με το χάλι στην Ελλάδα, όμως, για σκεφτείτε το λιγάκι...

23 Ιανουαρίου 2009

Βρέθηκα μέσα σε μια χιονοστοιβάδα, μου κάλυψε την ψυχή

Κάτι ο καιρός, κάτι η όλη ατμόσφαιρα, κάτι η γενικότερη διάθεσή μου, τις τελευταίες ημέρες έχω ψιλοκολλήσει με το "Songs Of Love and Hate" τον τρίτο δίσκο του Leonard Cohen, του 1971. Σήμερα, ο δίσκος θεωρείται κλασσικός και μια από τις απόλυτες "δηλώσεις παρουσίας" του Cohen (και ένας από τους πιο σκοτεινούς δίσκους ever), ωστόσο ψαχούλεψα λίγο το net, να δω πώς είχε αντιμετωπιστεί ότι είχε πρωτοκυκλοφορήσει.

Τελικά βρήκα μια κριτική του Rolling Stone, η οποία μου φάνηκε μάλλον έτσι-κι-έτσι: ο δημοσιογράφος δεν φαίνεται ιδιαίτερα ενθουσιώδης για το δίσκο, γκρινιάζει για την παραγωγή και, γενικώς, δείχνει να μην του πολυαρέσει το τελικό αποτέλεσμα.

Διαβάστε τώρα μια πιο πρόσφατη κριτική -ο δίσκος επανακυκλοφόρησε πρόσφατα σε deluxe edition- για να δείτε πώς τα μειονεκτήματα του 1971 γίνονται πλεονεκτήματα, τι λέω, γίνονται χάρες το 2007. Η "λιτή παραγωγή", η "δηλητηριώδης εκφορά" του Cohen, η "σκοτεινή ατμόσφαιρα" του δίσκου, όλα, δηλαδή, όσα ενοχλούσαν το '71, τώρα αποτελούν τα μεγάλα όπλα του δίσκου, που πλέον θεωρείται "κλασικός".

Τελικά, πού θέλω να καταλήξω; Αρχικά το αυτονόητο, ότι, δηλαδή, η κριτική προσέγγιση σε ένα έργο τέχνης είναι πάντα ζήτημα απολύτως υποκειμενικό και υπόκειται στα "κριτικά εργαλεία" με τα οποία γίνεται (αν θυμάμαι καλά, αναγνώστης του Guardian σε επιστολή του είχε γράψει ότι "χωρίς τα κατάλληλα κριτικά εργαλεία, και ο Βάγκνερ και οι Napalm Death ακούγονται σκατά").

Σε δεύτερη φάση, όμως, θα ήθελα να σταθώ στην κριτική του Rolling Stone, διότι θεωρώ ότι είναι πολύ πιο "αντικειμενική" από οτιδήποτε θα διαβάζαμε σήμερα. Ο τύπος άκουσε το δίσκο, τον βρήκε μέτριο και έγραψε τους λόγους που το είδε έτσι. Αντιθέτως, σήμερα η προσέγγιση αυτή θα ήταν απαράδεκτη: πλέον, η δημοσιογραφία πρέπει να είναι "ισορροπη", να βρίσκει τα θετικά και τα αρνητικά και να τα παρουσιάζει με την ίδια βαρύτητα, ειδάλλως θεωρείται "προκατειλημμένη" και "μη αντικειμενική".

Δηλαδή, ναι μεν οι Ισραηλινοί ισοπεδώνουν τη Γάζα, αλλά και η Χαμάς ρίχνει ρουκέτες στο Ισραήλ. Ναι μεν ο Obama δείχνει πολύ καλύτερος από τον Bush, όμως κι αυτός είχε τα καλά του (ναι, διάβασα "σοβαρά" κείμενα που επιχειρούσαν να μας πείσουν ότι ο Bush δεν ήταν, τελικά, και τόσο κακός πρόεδρος). Ναι, ο νέος δίσκος των Metallica είναι ένα κακό αναμάσημα του παρελθόντος τους, αλλά είναι καλύτερος από το Saint Anger και έχει και καλή παραγωγή...

Εν ολίγοις, όπως θα έλεγε κι ο Πορτοκάλογλου, "όλα μετρίως μέτρια και πάντα μετρημένα", μην πατήσουμε κά'να κάλο και ποτέ δεν ξέρεις...

19 Ιανουαρίου 2009

Τις πταίει;...

Αναρωτιέμαι ποιος θα φταίει, αυτή τη φορά, για το χάλι της οικονομίας. Το ΠΑΣΟΚ; Η διεθνής κρίση; Η θεωρία του χάους; Ο στρατηγός άνεμος; Οι "σκοτεινές δυνάμεις" που επιβουλεύονται τα δίκαια της Ελλάδας; Οι δημοσκοπήσεις; Ο Αλογοσκούφης, προσωπικά; Ο... βελζεβούλης; Ποιος, ρε γαμώτο;

Και, αναρωτιέμαι επίσης, ποιος θα πληρώσει πάλι το μάρμαρο. Αν και, φοβάμαι ότι αυτή την απάντηση την ξέρω...

16 Ιανουαρίου 2009

Acta est fabula

Κι έτσι, ξανά-μανά συζητά η κυβέρνηση για το εξεταστικό. Και, απ' ό,τι φαίνεται, ο Καραμανλής το θεωρεί ως σημαντικό κομμάτι της κυβερνητικής πολιτικής και "ατού" στην προεκλογική μάχη που έχει ήδη αρχίσει και είναι άγνωστο ακόμα πότε θα τελειώσει. Εξ ου και απέσυρε από το υπουργείο Παιδείας τον Στυλιανίδη και στη θέση του έβαλε τον εντελώς άσχετο με τα της εκπαίδευσης, αλλά πολύ "επικοινωνιακό" (α, Orwell, πόσο περήφανος θα ήσουν για την τρέχουσα χρήση του NewSpeak σου...) Άρη, προκειμένου να διαχειριστεί με το βέλτιστο τρόπο ένα διάλογο που στόχο -έστω και ανομολόγητο- έχει να ανοίξει η κάνουλα ροής υποψηφίων από το Λύκειο στα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ.

Πέραν του ότι η λογική του διαλόγου - tabula rasa είναι απίστευτη (είναι ποτέ δυνατόν μια κυβέρνηση να μην δημοσιοποιεί τις προθέσεις της;), πρέπει να πληροφορήσω τους φωστήρες του υπουργείου Παιδείας, αλλά και του ΚΚΕ και του ΣΥΝ, ότι πλήρως "ελεύθερη πρόσβαση" των αποφοίτων των Λυκείων στα πανεπιστήμια και ΤΕΙ είναι απλώς αδύνατη και δεν υφίσταται σε κανένα πολιτισμένο κράτος του κόσμου, τουλάχιστον που να γνωρίζω εγώ. Επίσης, σε κανένα κράτος δεν μπορούν όλοι οι υποψήφιοι να γίνουν γιατροί, δικηγόροι, δάσκαλοι ή όποιο άλλο επάγγελμα είναι κατά την τρέχουσα περίοδο "της μόδας".

Παντού, σε όλο τον κόσμο, υπάρχουν συστήματα επιλογής των υποψηφίων για τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Σε άλλες χώρες (π.χ., Γαλλία, Γερμανία, Ιαπωνία), το σύστημα αυτό είναι ιδιαιτέρως δύσκολο και απαιτητικό, καθώς ο στόχος είναι η επιλογή των "καλύτερων". Αλλού (Βρετανία, Ιταλία, κλπ) το σύστημα είναι πιο "εύκολο", καθώς ο στόχος είναι η τροφοδότηση των πανεπιστημίων με όσο το δυνατόν περισσότερο φοιτητικό δυναμικό. Όμως, το σύστημα επιλογής υπάρχει και, ταυτόχρονα, υπάρχει και σύστημα διαρκούς αξιολόγησης των φοιτητών κατά τη διάρκεια των σπουδών τους -όχι μόνο με εξετάσεις, αλλά και με εργασίες, παρουσία των φοιτητών, κλπ.

Τα συστήματα αυτά έχουν σχεδιαστεί με βάση μελέτες και πολιτικές και όχι στη βάση του τι συμφέρει την εκάστοτε κυβέρνηση, προκειμένου να αντλήσει ψήφους από τους τρελλαμένους γονείς που πληρώνουν ένα χέρι κι ένα πόδι για τα φροντιστήρια και τους πιτσιρικάδες που κυριολεκτικά τζογάρουν κάθε φορά που δίνουν εξετάσεις, καθώς για μαθηματικοί ξεκινάν και τελικά δασοπόνοι σπουδάζουν... Το ενδιαφέρον είναι ότι στην Ελλάδα όλοι συμφωνούν ότι το Λύκειο θα πρέπει να απαλλαγεί από το βραχνά των εξετάσεων και να αποκτήσει την αυτοτέλειά του, χωρίς, ωστόσο, να νοιάζονται αν με τις προτάσεις τους θα επιβαρυνθεί μια άλλη βαθμίδα της εκπαίδευσης -π.χ. η ανώτατη.

Επίσης, στις άλλες χώρες το Κράτος φροντίζει πρώτα να διορθώνει τα κακώς κείμενα στις διάφορες εκπαιδευτικές βαθμίδες, να παρέχει τα μέσα και τα χρήματα για τη βελτιστοποίηση της εκπαιδευτικής διαδικασίας και μετά να δημιουργεί το σύστημα πρόσβασης από τη δευτεροβάθμια στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ομοίως, φροντίζει να εξηγεί στα παιδιά ότι δεν είναι δυνατόν να γίνουν όλα ένα συγκεκριμένο επάγγελμα και ότι, ναι μεν, μπορούν να σπουδάσουν ότι θέλουν, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα εργαστούν ντε και καλά στον κλάδο που σπούδασαν. Αντιθέτως, τους εξηγεί ότι υπάρχουν σπουδές που οδηγούν σε άμεση και καλά αμειβόμενη εργασία, τις οποίες ούτε καν γνωρίζουν.

Όμως στη χώρα όπου ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα, όλα αυτά είναι λεπτομέρειες. Η ουσία είναι να φανεί ότι η κυβέρνηση κάνει κάτι και ότι αυτό το κάτι θα είναι "καλό για τα παιδιά". Γι’ αυτό κι ο Άρης λέει τα όσα λέει και γι’ αυτό κι ο Καραμανλής ζητά προ ημερησίας για την Παιδεία στη Βουλή: για να βγουν, να καταδικάσουν το σύστημα που οι ίδιοι συνετέλεσαν για να φτιαχτεί και να μας πουν ότι τώρα θα φτιάξουν ένα νέο πιο καλό, αξιοκρατικό, δίκαιο και πάει λέγοντας. Και για να μας πείσουν πόσο δημοκρατικοί είναι, προαναγγέλλουν διάλογο – tabula rasa, κι άμα τον δεις –το διάλογο, ντε- να μου σφυρίξεις… Α, ρε, Μαριέττα και Αρσένης που μας χρειάζονται…

*η εικόνα είναι από το κόμικ "Batman: The Killing Joke" των Alan Moore & Brian Bolland*

9 Ιανουαρίου 2009

Salute!

Εδώ και μερικές ημέρες είμαι πίσω στα πάτρια εδάφη, μετά από ένα εξαήμερο εκτός Ελλάδος, όπου πήρα εικόνες, οσμές και γεύσεις πολιτισμού (αν και, δυστυχώς, δεν γλύτωσα από τους ελληναράδες βλαχοκαμπόηδες, που λέει και μια ψυχή, αλλά γι' αυτά θα τα πούμε κάποια άλλη στιγμή...) και προσπαθώ να συνειδητοποιήσω το μέγεθος του "κατά τύχην" που επιτρέπει στην Ελλάδα να υπάρχει.

Έχουμε και λέμε: αστυνομικός χαροπαλεύει από πυρά "τρομοκρατών" (αρχιδιών με όπλα, λέω εγώ). Ο Καραμανλής κάνει "δομικό" ανασχηματισμό, διατηρώντας τα ίδια πρόσωπα, με ελάχιστες προσθήκες που είμαι βέβαιος ότι θα περάσουν και δεν θα ακουμπήσουν. Η Αυγή -κρίμα, την είχα σε εκτίμηση- ακολουθεί κατά πόδας τις μαλακίες που κάνει συχνότερα απ' όσο θα ένοιωθα καλά η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ΛΑΟΣ συνεχίζει τους γκεμπελισμούς. Το ΠΑΣΟΚ κάνει τον ψόφιο κοριό. Ο Πρετεντέρης συνεχίζει να αποδεικνύει πόσο λίγος και εμπαθής είναι. Τα φρικιά συνεχίζουν να σπάνε και οι μπάτσοι συνεχίζουν να συμπεριφέρονται σα ζώα και όχι σαν δημόσιοι λειτουργοί επιφορτισμένοι με τη διαφύλαξη της τάξης. Ο Σουφλιάς γίνεται αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κι έτσι ο μπούλης θά'χει ακόμα περισσότερο χρόνο για playstation και dvd.

Κι έξω από εδώ, υπάρχουν χώρες που ψάχνουν για το καλύτερο δυνατόν. Που έχουν αντίληψη της κατάστασης και αγωνίζονται να ξεπεράσουν τα προβλήματά τους, ενημερώνοντας τους πολίτες τους για το τι θα κάνουν, πώς θα το κάνουν και τι μέτρα θα λάβουν ώστε η ζημιά ναι είναι όσο το δυνατόν πιο μικρή και πιο ιάσιμη. Που έχουν πολίτες που αντιλαμβάνονται ότι το Κράτος είναι οι ίδιοι και οι ίδιοι αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες και κατεβάζουν ιδέες για να διευκολύνουν την Πολιτεία και το κοινωνικό σύνολο.

Τέλος πάντων, καλή χρονιά σε όλους, καλά να βρεθούμε και να τα λέμε. Και, καλό κουράγιο...