26 Μαΐου 2009

Καλό ταξίδι, κύριε Παπαγιαννάκη...

Τελικά, ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης έφυγε από κοντά μας, χάνοντας τη μάχη με τον καρκίνο, που το τελευταίο διάστημα τον είχε ταλαιπωρήσει πάρα πολύ. Μαζί με τον Παπαγιαννάκη, όμως, έφυγε από την πολιτική ζωή του τόπου και μια από τις σημαντικότερες φωνές της Αριστεράς, ένας άνθρωπος που είχε τη σύνθεση και τη νηφαλιότητα ως ζωτικό κομμάτι της ζωής του.

Οι αποχαιρετισμοί δεν μου αρέσουν, οπότε θα αρκεστώ να πω ότι ελπίζω αυτοί που μένουν να καταλάβουν τα όσα πρέσβευε ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης για την πολιτική ζωή του τόπου και να συνεχίσουν το έργο του. Για τους οικείους και τους φίλους του, τα συλληπητήριά μου δεν είναι αρκετά για να απαλύνουν τον πόνο τους. Καλό ταξίδι, Μιχάλη Παπαγιαννάκη...

*photo via in.gr*

25 Μαΐου 2009

Τρεμάμενα φώτα

Το "Wavering Radiant" των ISIS κατά την άποψή μου βάζει πλώρη για να γίνει ένας από τους καλύτερους δίσκους -όχι μόνο από το χώρο του metal- του 2009. Και αν κάποιοι αισθάνονται ότι οι ISIS και η πορεία που χαράζουν τα τελευταία χρόνια δεν είναι τόσο καλή όσο τα όσα είχαν κάνει στο παρελθόν -well, tough luck, παιδιά. Διότι το συγκρότημα δεν δείχνει καμία διάθεση να επιστρέψει στο sludgy παρελθόν του (με το οποίο, άλλωστε, ξεμπέρδεψε μια και καλή και με τον πλέον εμφατικό τρόπο με το εκπληκτικό "Celestial" του 2000), αλλά, αντιθέτως, μοιάζει να κινείται στα πλέον ενδιαφέροντα ύδατα που μπορεί να κινηθεί ένα σύγχρονο ροκ συγκρότημα.

Στην περίπτωση του "Wavering Radiant", οι ISIS δείχνουν να παίρνουν ιδέες από δύο από τα σημαντικότερα συγκροτήματα της δεκαετίας του '90: τους Slint, οι οποίοι εφηύραν το post rock με το δίσκο "Spiderland", και τους Rodan, οι οποίοι αποτέλεσαν τους πρώτους ρεβιζιονιστές/ρεφορμιστές του είδους, προτού καλά-καλά αυτό αποκτήσει βασικά χαρακτηριστικά. Ωστόσο, οι ISIS παραείναι έξυπνοι, ώστε απλώς να μπουν σε μια διαδικασία copy/paste ιδεών. Αντιθέτως, φροντίζουν τα στοιχεία αυτά να τα εντάξουν οργανικά στο m.o. τους, χτίζοντας υπέροχα, επικού μεγέθους κομμάτια, τα οποία ισορροπούν τέλεια μεταξύ της μεταλλικής βιαιότητας και της post-rock αιθερικής μελωδικότητας.

Απλώς, η μουσική αυτή, για να γίνει αντικείμενο απόλαυσης, θα πρέπει ο ακροατής να προσέχει τα κομμάτια, την εξέλιξή τους, τον τρόπο με τον οποίο ξετυλίγονται μέσα στο χωροχρόνο. Αυτό σημαίνει ότι το "Wavering Radiant" δεν είναι κατάλληλο για background music. Βεβαίως, οι ISIS έχουν λειάνει κάποιες "γωνίες" του παρελθόντος τους, χωρίς, όμως να έχουν υποσκάψει την ευφυία της μουσικής τους. Κάντε τον κόπο να ακούσετε το δίσκο αυτό. Η εξαίσια μουσική του μπορεί να να σας πείσει ότι οι διάφορες ταμπέλες είναι ασήμαντες μπροστά στο ταλέντο και τη διάθεση για πειραματισμό...

21 Μαΐου 2009

Σοσιαλισμός ή... Καραμανλισμός;...

Αγαπητέ μου κύριε Καραμανλή,

Αντιλαμβάνομαι ότι είστε ένας πολυάσχολος άνθρωπος και ότι εκ της θέσεώς σας δεν είναι δυνατόν να ασχολείστε με λεπτομέρειες. Γι' αυτό το λόγο, θα ήθελα να σας βοηθήσω να αποφύγετε λάθη, όπως αυτό που κάνατε χθες, έστω κι αν το ακροατήριό σας ήταν μέλη του κόμματος του οποίου ηγείστε και είναι μάλλον απίθανο να γνωρίζουν τα τι και τα πώς.

Λοιπόν, κύριε πρωθυπουργέ μου, η φράση που τόσο σας εξόργισε και σας προσέβαλλε κι εσάς και όλους τους ευρωπαίους Κεντροδεξιούς, δυστυχώς, δεν ανήκει στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος τη χρησιμοποιεί αρκετά συχνά το τελευταίο διάστημα. Η φράση "σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα" αποδίδεται στην μεγάλη Μαρξίστρια θεωρητικό και μάρτυρα του σοσιαλισμού, Rosa Luxemburg.

Σε αυτό το linkάκι που σας παραπέμπω, μπορείτε να δείτε -χοντρικά, βεβαίως- πώς και γιατί η Rosa Luxemburg χρησιμοποιήσε αυτή τη φράση, τα νοήματά της και τους στόχους πού ήθελε να επιτύχει μέσα από το "σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα". Φαντάζομαι ότι ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ δεν μιλά για επανάσταση και ότι χρησιμοποιεί τη φράση καθ' υπερβολή, προκειμένου να τονίσει την ανάγκη αλλαγής κυβέρνησης στην Ελλάδα.

Δεδομένου ότι, κατά δήλωσή σας, έχετε μελετήσει τον Μαρξ, όντας φοιτητής, πιστεύω ότι η πληροφορία που μόλις σας έδωσα θα σας κινήσει το ενδιαφέρον να ψάξετε περισσότερο την όλη ιστορία και να μην εξοργίζεστε με μια φράση που ειπώθηκε πριν από σχεδόν ένα αιώνα από μια Μαρξίστρια.

Φιλικά,

Khlysty

20 Μαΐου 2009

Δαίμονες, βρυκόλακες και άλλα υπαρξιακά ζητήματα

Ένα από τα τελευταία μου κολλήματα είναι ο Αμερικάνος συγγραφέας Christopher Moore. Πριν από μερικούς μήνες αγόρασα το πρώτο του βιβλίο ("Practical Demonkeeping"), χωρίς να ξέρω τίποτα γι' αυτόν και χωρίς να έχω ιδιαίτερες προσδοκίες. Και -όπως συνήθως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις- έπαθα την πλάκα μου και έγινα ρεζίλι μέσα στο Μετρό (όπου διαβάζω συνήθως), καθώς γελούσα αρκετά δυνατά με αυτά που διάβαζα...

Ο Moore κατατάσσεται στην κατηγορία των συγγραφέων του "παραλόγου" (εγώ θα έλεγα ότι είναι περισσότερο σουρρεαλιστής χιουμορίστας) και η τακτική του συνίσταται στο να παίρνει ένα θέμα του φανταστικού (δαίμονες, βρυκόλακες, κλπ) και να το υποσκάπτει μέσα από μια έντονη χιουμοριστική διάθεση. Ωστόσο, αυτό που μου αρέσει περισσότερο με τα βιβλία του (έχω ήδη διαβάσει δύο και άλλα τέσσερα βρίσκονται στη σειρά...) είναι η αγάπη που ο Moore δείχνει σε αυτό που ονομάζουμε "συνηθισμένο άνθρωπο".

Οι ήρωές του δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, δεν έχουν εξαιρετικές ικανότητες, δεν είναι υπεράνθρωποι: αντιθέτως, οι περισσότεροι είναι συνηθισμένοι, μέσοι άνθρωποι, οι οποίοι προσπαθούν περισσότερο να ανταπεξέλθουν στις αγριότητες της καθημερινότητας, παρά στην εισβολή του υπερφυσικού σε αυτή. Επίσης, το απλό και ευχάριστο γράψιμο του Moore, η εξαιρετική του αίσθηση του χιούμορ και η σχεδόν MontyPythonική του προσέγγιση στο παράλογο κάνουν τα βιβλία του πολύ ευχάριστα και ευκολοδιάβαστα.

Εντάξει, δεν είναι Ντοστογιέφσκι, όμως, αν θέλετε να φτιάξει η διάθεσή σας μέσα από ένα βιβλίο, ο Moore είναι το καλύτερο φάρμακο...

*photo by flickr*

18 Μαΐου 2009

Εδώ ήρθαμε, πα' να φύγουμε...

Δεν ξέρω αν αυτό το φαινόμενο εντοπίζεται αποκλειστικά στην Ελλάδα, ωστόσο, δεν πέρασαν 24 ώρες από τις πανηγυρικές ανακοινώσεις των ευρωψηφοδελτίων και όλες τις μεγαλοστομίες που ακούστηκαν, και οι επικεφαλής στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ ούτε λίγο ούτε πολύ ανακοίνωσαν ότι είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμοι να την πουλέψουν και να γυρίσουν στα καθ' ημάς για να "υπηρετήσουν την πατρίδα και το λαό". Κατά τα λοιπά, αναρωτιέται κάποιος γιατί η Ελλάδα έχει άθλια παρουσία στο Ευρωκοινοβούλιο και γιατί κάθε λίγο και λιγάκι περνούν διάφοροι δράκοι και κανείς δεν το παίρνει χαμπάρι (εκτιμώ ότι υπάρχουν και κάποιες εξαιρέσεις, οι οποίες, δυστυχώς, επιβεβαιώνουν τον κανόνα...).

Το χειρότερο, όμως, δεν είναι αυτό. Το χειρότερο -και, δυστυχώς, έχω προσωπική άποψη γι' αυτό- είναι ότι σε όλα τα κόμματα υπάρχουν πολλά στελέχη τα οποία γουστάρουν να πάνε στην Ε.Ε., τα οποία γνωρίζουν ακριβώς τι παίζει, έχουν όλα τα απαραίτητα προσόντα για να παίξουν το ρόλο του ευρωβουλευτή και, παρόλα ταύτα, είτε λαμβάνουν "τιμητικές" (διάβαζε: μη εκλόγιμες) θέσεις στα ευρωψηφοδέλτια, είτε αγνοούνται επιδεικτικά από τους προέδρους και τους λοιπούς σφουγγοκωλάριους των κομμάτων, οι οποίοι καταρτίζουν τις ευρωλίστες προσπαθώντας να εξυπηρετήσουν υποχρεώσεις, να καλύψουν εσωκομματικές κόντρες και πάει λέγοντας.

Ετσι, το πράγμα καταλήγει σε μια απόλυτη ξεφτίλα: ευρωβουλευτές με ημερομηνία λήξης, ισχνή παρουσία στο Ευρωκοινοβούλιο, καμία συνεργασία μεταξύ των Ελλήνων ευρωβουλευτών (τι με νοιάζει τι θα γίνει, αφού σε μερικούς μήνες θα είμαι πίσω στην Ελλαδάρα, να υπερασπίζομαι τα ιερά και όσια...) και τα όργανα της Ε.Ε. να εκφράζουν πλέον ανοιχτά τη δυσφορία τους για αυτή την κατάσταση. Κατά τα λοιπά, ο γίγαντας Καραμανλής έκλεισε τη Βουλή ένα μήνα νωρίτερα, για να ασχοληθούμε, λέει, απερίσπαστοι με τη σημασία των ευρωεκλογών...

14 Μαΐου 2009

The best!!!!

Αν και διαπράττω ουκ ολίγα από τα αμαρτήματα που αναφέρονται εντός του με τον πλέον εύγλωττο τρόπο, δεν μπορώ παρά να σας ικετεύσω να διαβάσετε το ωραιότερο κείμενο που έχει γραφτεί ποτέ για το Web 2.0. Παρακαλώ, μη μείνετε στον τίτλο: διαβάστε το όλο. Δεν ξέρω ποιος το έγραψε, όμως έχει τον απόλυτο σεβασμό και την απόλυτη εκτίμησή μου. Άλλωστε, αλλάξτε το Web 2.0 με οτιδήποτε άλλο και πείτε μου αν ο τύπος κάνει λάθος...

13 Μαΐου 2009

Είμαι άντρας και το κέφι μου θα κάνω...

Ειλικρινά με εντυπωσιάζει το πόσο ρηχή μπορεί να είναι η πολιτική συζήτηση στην Ελλάδα. Πάρτε για παράδειγμα τις αναλύσεις επί αναλύσεων που έγιναν και συνεχίζουν να γίνονται γύρω από την απόφαση του Καραμανλή να τελειώσει πρόωρα την κοινοβουλευτική περίοδο. Μα, δεν βρέθηκε κανείς στο ερώτημα "γιατί το έκανε αυτό ο Καραμανλής;" να απαντήσει "διότι έτσι γούσταρε και διότι μπορούσε";... Τι διάλο, πάλι για τα αυτονόητα θα πρέπει να μιλάμε;

Από τη Μεταπολίτευση και δώθε, παρατηρείται μια σταθερή και συνεχής διάβρωση του πλέγματος των θεσμών στην Ελλάδα, με ταυτόχρονη υπερσυγκέντρωση εξουσιών στο πρόσωπο του εκάστοτε πρωθυπουργού. Το "βιολί" αυτό άρχισε με το γέρο Καραμανλή, συνεχίστηκε με τον Ανδρέα και, ακολούθως, με το Μητσοτάκαρο, το Σημίτη και τώρα τον Κωστάκη. Και, αν δε βάλουμε μυαλό, θα συνεχίζεται επ' άπειρον, έως ότου ο πρωθυπουργός να γίνει ένας Ηλιογάβαλος και να ησυχάσουμε.

Όσο οι θεσμοί (Βουλή, Δικαιοσύνη, Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κλπ) θα είναι ασφυκτικά δεμένοι με την εκάστοτε κυβέρνηση -άρα με τον πρωθυπουργό...-, όσο θα συνεχίζεται η θεσμική και νομική τους αποσάθρωση υπέρ του ενός, όσο αυτός ο ένας θα γίνεται όλο και πιο ισχυρός, τόσο αυτού του είδους τα φαινόμενα αυθαιρεσίας θα γίνονται συχνότερα. Αφού ο άνθρωπος έχει το δικαίωμα, γιατί να μην το ασκήσει;... Έλα ντε!

Ως εκ τούτου, ας μην αναρωτιόμαστε γιατί ο Καραμανλής έκλεισε όπως έκλεισε τη Βουλή, αλλά πώς φθάσαμε ως εδώ και πώς μπορούμε να αλλάξουμε αυτή την κατάσταση. Το βήμα είναι ανοιχτό σε προτάσεις...

3 Μαΐου 2009

Η ώρα της αλήθειας...


Με μεγάλη θλίψη παρακολουθώ τα τεκταινόμενα στο πολιτικό σκηνικό της χώρας. Και η θλίψη μου γίνεται μεγαλύτερη διότι, ενώ διαβάζουμε και ακούμε για πιέσεις, απειλές για πρόωρες εκλογές, θλιβερές τακτικές και απαράδεκτες συμπεριφορές από ανθρώπους που, θεωρητικά, τουλάχιστον, είναι οι ταγοί της Δημοκρατίας και των βασικών αρχών της, παρατηρούμε ότι ουδείς πολιτικός, πλην και πολύ εμμέσως του κ. Μανώλη, βγαίνει να πει ευθαρσώς τη στάση που θα κρατήσει σχετικά με την υπόθεση Παυλίδη, την υπόθεση Βατοπεδίου, την υπόθεση Siemens και πάει λέγοντας. Επίσης, κανένα ΜΜΕ -μεγάλο ή μικρό- δεν τολμάει να βγει με ονόματα και να δείξει ποιοι είναι αυτοί που επιδιώκουν να θάψουν τα πάντα κάτω από τυπικότητες και άθλιους νόμους περί ευθύνης υπουργών και ποιοι είναι αυτοί που εντίμως προσπαθούν να περισώσουν ό,τι έχει μείνει από την τιμή της πολιτικής στη χώρα.

Αυτά τα λέω για να σας παραπέμψω στο βίντεο από το "Countdown" με τον Keith Olbermann. Η ιστορία έχει ως εξής: Δημοκρατικός Γερουσιαστής προτείνει νόμο με τον οποίο θα σταμάταγαν οι κατασχέσεις σπιτιών στις ΗΠΑ. Ο νόμος δεν περνά από τη Γερουσία με την ψήφο και 12 Δημοκρατικών, κάτι που αποδεικνύει ότι και οι Δημοκρατικοί, εκτός από τους Ρεπουμπλικάνους, τα πηγαίνουν μια χαρούλα με τις τράπεζες. Ο Olbermann και η Arianna Huffington σχολιάζουν την απόφαση της Γερουσίας, και αναφέρουν ονομαστικά τους Δημοκρατικούς Γερουσιαστές που καταψήφισαν την ευεργετική αυτή νομοθετική πρωτοβουλία, αναλύοντας, παράλληλα, και τη σχέση πολιτικής και τραπεζιτών στις ΗΠΑ. Αυτά, για να καταλαβαίνουμε πώς λειτουργούν τα ΜΜΕ στην "πολιτικά ανώριμη" Αμερική, αλλά και πώς οι πολιτικοί καλούνται να λογοδοτήσουν για τις πράξεις ή παραλείψεις τους...