Για πάμε, παιδιά...

Τελικά, θες ν' αγιάσεις και δε σ' αφήνουν. Έλεγα, που λες, άστο, μη γράψεις τίποτα για τις εκλογές, τι να πεις, άλλωστε, όλοι τά'χουν ήδη πει όλα, κάτσε στην άκρη κι απόλαυσέ το. Και εκεί που έχω χαλαρώσει και λέω, να δεις που όλα θα πάνε Α-ΟΚ, έρχονται ο Τσίμας κι ο Τέλλογλου και αρχίζω πάλι να σηκώνω ατμό.

Διότι, αναγνώστα μου, το ψέμα έχει κοντά ποδάρια και δεν χρειάζεται περισσότερο από δύο λεπτά γκούγκλισμα για να βρεις όλα εκείνα τα στοιχεία που καθιστούν και τα δύο άρθρα πιο σαθρά κι από ξεχασμένα σκιάχτρα. Για παράδειγμα, ο Τσίμας λέει ότι η Ισπανία δεν έχει δημοσιονομικό πρόβλημα, παραλείποντας, βεβαίως να μας αναφέρει ότι όλες οι τοπικές κυβερνήσεις έχουν πει ότι βρίσκονται στο κόκκινο και ότι άμα η κυβέρνηση Ραχόι δεν τους τα χώσει, αυτές βάζουν λουκέτο, έχοντας, μάλιστα, ήδη φάει υποβαθμίσεις αξιόχρεου απ' όλοι τους οίκοι. Πόσο είναι το συνολικό έλλειμμά τους; Χοντρικά γύρω στα 60 δισ. ευρώπουλα, την ίδια στιγμή, μάλιστα, που η Ισπανική κυβέρνηση κάνει διαρκώς περικοπές. Πού θα τα βρει τα φράγκα;

Επίσης, μας λέει ο Τσίμας ότι το πρόβλημα της Ισπανίας με τις τράπεζες λύθηκε, έστω και προσωρινά. Εδώ μπορείτε να διαπιστώσετε με στοιχεία πόσο και πώς λύθηκε το πρόβλημα. Κατά τα άλλα, η πολιτική της Ευρώπης αλλάζει και όλα καλά...

Όσο για τον Τέλλογλου, ο οποίος υιοθετεί πλήρως τη ρητορική της Λαγκάρντ για τη Λετονία, το άρθρο του είναι τελείως κατάπτυστο καθώς λέει ωμά ψέμματα. Η ισπανική κυβέρνηση έχει υιοθετήσει σκληρή λιτότητα μετά από ασφυκτικές πιέσεις των Βρυξελλών, του Βερολίνου και της Φρανκφούρτης, ώστε να χρηματοδοτηθεί το πηγάδι χωρίς πάτο των ισπανικών τραπεζών μέσω της ΕΚΤ (αγορές ομολόγων, LTRO, κλπ, αφού τα προβλήματά τους έχουν αρχίσει από το τέλος του 2008, αρχές του 2009), εκτός κι αν ο Τέλλογλου θέλει να μας πείσει ότι ο Θαπατέρο οικειοθελώς αυτοκτόνησε πολιτικά για το καλό της δημοσιονομικής πειθαρχίας στην Ευρωζώνη και ότι ο Ραχόι θυσιάζει την ούτως ή άλλως χαμηλή δημοτικότητά του και ανεβάζει την ανεργία στο 25% στο όνομα του δημοσιονομικού συμφώνου.

Η Ισπανία δέχθηκε το τρικάκι που της προσέφερε η Μέρκελ και ο Μπαρόζος, προκειμένου να κερδίσει λίγο χρόνο και να μη βγει αύριο και να πει ότι, παιδιά, ξέρετε, είμαι και κανονικά εκτός αγορών, σώστε με, για να ακούσει από τους Ευρωπέη, τι να σώσουμε, ρε μάγκα, δεν υπάρχει σάλιο. Τα διάφορα κολοκοτρωνέϊκα που ο Ραχόι φέρεται να είπε, είναι για σανό για κατανάλωση από το πόπολο, το οποίο, μόλις καταλάβει το αγγούρι που έφαγε είναι αμφίβολο αν θα χαρεί και πολύ.

Γιατί κάθεσαι κι ασχολείσαι, ρε φίλε, θα μου πεις. Διότι, είναι πραγματικό όνειδος για τη χώρα, πέντε μέρες πριν από τις εκλογές, να βγαίνουν διάφοροι περίεργοι και να λένε ό,τι μαλακία μπαρούφα κατεβάσει η κάρα τους και να το παρουσιάζουν ως "σοβαρή ανάλυση" και ως "δείτε τι κάνουν οι χώρες οι σωστές οι πρόστυχες και τι δεν κάνουμε εμείς, που μου θέλετε και τον ΣΥΡΙΖΑς για κυβέρνηση". Ας μας πουν, ρε παιδί μου, ότι ο Σαμαράς είναι ωραίο αγόρι, ότι ο Βενιζέλος είναι έξυπνος και ευφραδής, κάτι, τέλος πάντων, που να μη σχετίζεται με γεγονότα που μπορούν να αποδειχθούν. Ειδάλλως, ας σκάσουν επιτέλους...

Y.Γ.: Το σενάριο εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ παίζει, ακόμα και με κυβέρνηση ΝΔΣΟΚ, καθώς το κόστος σωτηρίας της χώρας μπορεί να κριθεί ασύμφορο και, με αφορμή τη δεδομένη αποτυχία του προγράμματος προσαρμογής, οι Ευρωπέη να μας κόψουν τα φράγκα, οδηγώντας σε άτακτη χρεοκοπία. Ωστόσο,  θεωρώ ανέντιμο να λες ότι ο ΣΥΡΙΖΑς θα μας βγάλει από το ευρώ, όταν ξέρεις ότι το ενδεχόμενο αυτό είναι εξίσου πιθανό με οιαδήποτε κυβέρνηση, πολλώ δε μάλλον, όταν είναι δεδομένο ότι ούτε ο Σαμαράς, ούτε ο Βενιζέλος μπορούν να διαπραγματευτούν ουσιώδεις αλλαγές στο μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση.

Βρώμικα παιχνιδάκια...

"You can't put lipstick on a pig", όπως σοφά είχε πει κι ο Ομπάμας. Τελικά, το κυκλωματάκι της διαπλοκής (καθεστωτικά κόμματα, επιχειρηματίες, τράπεζες, ΜΜΕ) δεν έχει πάρει χαμπάρι τι παίχτηκε το βράδυ της Κυριακής και συνεχίζει ακάθεκτο το θεάρεστο έργο του. Από τη μία, αυτό θα πρέπει να ευχαριστεί όλους τους υποψιασμένους πολίτες, καθώς το ξεβράκωμα συνεχίζεται κανονικά και με το νόμο και το μονοπάτι που άνοιξε στις 6 Μαΐου μπορεί μέχρι τις νέες εκλογές να γίνει λεωφόρος. Ωστόσο, όπως είχα γράψει κι εδώ, ακόμα και ο Γκέμπελς θα ντρεπόταν να χρησιμοποιήσει τόσο μαύρη προπαγάνδα. Ας αφήσουμε λοιπόν στην άκρη το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑς, χωρίς τη συμμετοχή ΝΔΣΟΚ δεν μπορεί να κάνει κυβέρνηση (ο μονόλιθος παραμένει ασυγκίνητος και κατά πάσα πιθανότητα στις επόμενες εκλογές θα πάρει... μην πω τι, ενώ οι Καμμένοι άρχισαν τα "δεν ξέρω, δεν είδα δεν άκουσα", άλλωστε ακροδεξιοί είναι, σιγά μη συνεργαζόσαντε με τους "κουκουλοφόροι" του ΣΥΡΙΖΑς), και ας δούμε τι πάει να παιχτεί: από προχθές το βράδυ ΝΔΣΟΚ άρχισαν να διαρρέουν μέσω των γνωστών παπαγάλων τους ότι, ρε παιδί μου, ας τα βρει ο ΣΥΡΙΖΑς με τους Κουβέληδες σε κυβερνητική συμμαχία κι εμείς, άμα λάχει, τους δινουμε και μια στήριξη ή, εν πάση περιπτώσει, μια ανοχή. Δηλαδή, μαλακίες να γελάν και τα τασάκια, αλλά, τό'παμε, όπως το μάθεις το μουλάρι.

Ευτυχώς, το Τσιπράκι αποδείχθηκε πολύ πιο έξυπνο απ' όσο του δίναμε και τους την έπαιξε κανονικά: θέλετε κυβέρνηση αριστερή; Μάλιστα. ΟΚ, δεσμευτείτε έναντι των προεκλογικών μας υποσχέσεων και προχωράμε μαζί. Ειδάλλως, le poul και μη με ζαλίζετε με τις παπαρολογίες σας. Ή χέστε, ή όξω από το βεσέ και σταματήστε να μου πουλάτε φούμαρα για δήθεν ανοχή και στήριξη. Μάλιστα, το πλαίσιο που έθεσε ήταν ιδιαιτέρως αποκαλυπτικό για τα δύο τέως μεγάλα κόμματα, καθώς επί της ουσίας τα έφερνε προ των ευθυνών τους με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο. Εξ ου και η αμηχανία του Benny και ο άσφαιρος τσαμπουκάς του Αντωνάκη, ο οποίος τώρα θυμήθηκε να κάνει προσκλητήριο στον μπαρμπα-Καρατζαφύρερ και στα έκθετα του νεοφιλελευθερισμού. Μάλιστα, η αμηχανία του κυκλώματος της διαπλοκής ήταν τόσο μεγάλη που τα "Νέα" έχασαν τελείως την ψυχραιμία τους και άρχισαν τα κινδυνολογικά εμέσματα, λες κι είμαστε στην εποχή του "σκληρού ροκ". Ώστε είναι εκτός πραγματικότητας οι πέντε όροι, ε; Ας τους δούμε, λοιπόν, ένα - ένα:

-"Άμεση ακύρωση εφαρμογής των μέτρων του μνημονίου και ειδικότερα των επαίσχυντων εκείνων νόμων που περικόπτουν περαιτέρω μισθούς και συντάξεις": ουδέν το παράλογο, ακόμα κι ο Σαμαράς τά'χει κατά καιρούς πει/δεσμευτεί και ο Βενιζέλος τά'χει υπονοήσει σε κάποια λογοδιάρροιά του.

-"Ακύρωση των νόμων που καταργούν στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα και ειδικότερα του νόμου που ορίζει ότι άμεσα στις 15 Μάη καταργείται η μετενέργεια και παύουν οι συλλογικές συμβάσεις": βλέπε το πρώτο, με την προσθήκη ότι η ΓΣΕΕ έχει ήδη προσφύγει στο ΣτΕ, επικαλούμενη αντισυνταγματικότητα...

-"Δημόσιος έλεγχος στο τραπεζικό σύστημα, που σήμερα παρ’ ότι έχει πάρει κοντά στα 200 δις σε ρευστό και εγγυήσεις σε δημόσιο χρήμα, παραμένει στα χέρια των διοικητών που το χρεοκόπησαν. Ζητάμε να δοθεί τώρα στη δημοσιότητα η έκθεση της Black Rock. Να μετατραπούν οι τράπεζες σε μοχλό ανάπτυξης της οικονομίας και ενίσχυσης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων": έχει γίνει στη Βρετανία με αρκετά θετικά αποτελέσματα (ο Μπράουν είχε κρατικοποιήσει τις τράπεζες που κατέρρεαν, τις εξυγίανε και μετά τις ξαναπούλησε, βγάζοντας και κάποιο κέρδος). Επίσης, δεν πρέπει να ξέρουμε πού έδιναν και με ποια κριτήρια δάνεια οι τράπεζες τις οποίες ΕΜΕΙΣ διασώζουμε σήμερα; Ε, αυτό λέει η έκθεση της Black Rock, την οποία επίσης εμείς πληρώνουμε.

-"Δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου για να διερευνήσει το επαχθές του δημόσιου χρέους, μορατόριουμ στην αποπληρωμή του και διεκδίκηση δίκαιης και βιώσιμης ευρωπαϊκής λύσης": η δημιουργία ΕΛΕ υποστηρίζεται ακόμα και από λιμπερταριανούς (βλέπε LOLGreece), για τους δικούς τους λόγους, είναι αλήθεια, και είναι μια ιδέα που παίζει και σε άλλες χώρες της Ευρωζώνης (π.χ. Ιρλανδία). Όσον αφορά στο μορατόριο που ζητά το Τσιπράκι, πόσο μακριά απέχει από τις ανακοινώσεις, π.χ. του Μπόφινγκερ, ότι θα χρειαστεί κι άλλο κούρεμα του ελληνικού χρέους;

-"Προώθηση άμεσων αλλαγών στο πολιτικό σύστημα για το βάθεμα της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, με πρώτες την αλλαγή του εκλογικού νόμου, την καθιέρωση της απλής αναλογικής, καθώς και την κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών": σαν να ακούω τον ΓΑΠ, άσε που λίγο-πολύ όλοι οι τέως μεγάλοι έχουν παραδεχθεί ότι ο νόμος περί ανευθυνότητας των υπουργών ΠΡΕΠΕΙ να αλλάξει. Για την απλή αναλογική, αποτελεί πάγιο αίτημα του ΣΥΝ από τον καιρό που κυκλοφορούσαν ακόμα δεινοσαύροι στη Γη.

Αυτά είναι που ενόχλησαν τον Αντωνάκη; Ρεσε, τα μισά από αυτά τά'χεις πει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κι εσύ. Τώρα σε πείραξαν; Πάμε, τώρα, και στο σημείο που έκανε τους πάντες να αφρίσουν: "Αν ο κ. Βενιζέλος και ο κ. Σαμαράς έχουν ειλικρινά μετανιώσει για τις καταστροφικές τους επιλογές που διέλυσαν την κοινωνία, τους καλώ μέχρι αύριο που θα τους συναντήσω να έχουν ήδη στείλει επιστολή στους ηγέτες της Ε.Ε. και των κρατών-μελών της, που θα αναφέρει ρητά και κατηγορηματικά ότι δεν ισχύουν οι δεσμεύσεις που έλαβαν σε παλαιότερη επιστολή τους, ότι θα εφαρμόσουν πιστά τις επιταγές των αγορών και του ΔΝΤ και θα εφαρμόσουν πιστά το βάρβαρο πρόγραμμα του δεύτερου μνημονίου". Πρώτον, δεν τους ζήτησε δήλωση μετανοίας, αλλά δήλωση αποδοχής του καταστροφικού χαρακτήρα του μνημονίου. Δεύτερον, όταν οι αλλοινοί ζητούσανε από τους ΣΥΡΙΖαίοι δηλώσεις αποκήρυξης των "κουκουλοφόρων" και της βίας και του σοσιαλμαρξισμού και αναρχολενινισμού, τότε ήτονε καλά, ε; Τότε υπήρχε πολιτικός και δημοκρατικός πολιτισμός, ε; Ενώ τώρα το τσογλανάκι δε δικαιούται διά να ομιλεί, ε; Και τρίτον, αν υποτεθεί ότι ΝΔΣΟΚ θέλουν να στηρίξουν μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑς-ΔΗΜΑΡ, δεν πρέπει να αποδεχθούν και τις προγραμματικές πολιτικές τους; Ε, αμ' έπος, αμ' έργον, μάγκες.

Αντιλαμβάνομαι πλήρως την τακτική που το συστηματάκι ακολουθεί: αφού προεκλογικά η τρομοκρατία δεν μας πέτυχε, ας προσπαθήσουμε να τους αποδομήσουμε μετεκλογικά, θέτοντας παράλογες απαιτήσεις ("είστε 80, κυβερνήστε και μην αγχώνεστε, εμείς θα σας στηρίίίίίξουμε") και βάζοντας τρικλοποδιές. Και το ερώτημα είναι απλό: δεν βλέπουν, δεν καταλαβαίνουν ή απλώς είναι τόσο crooked που αδυνατούν να κάνουν αλλιώς; Ο καιρός θα δείξει.

Υ.Γ.: παρόμοιες και πιο συμπυκνωμένες σκέψεις από τον Ζάφοδα!

Υ.Γ.1: επειδής έγινε κακό μεγάλο με τις δηλώσεις Στρατούλη για τις τράπεζες και τις καταθέσεις, σας παραπέμπω α) σε αυτή την ανάρτηση του Μπλε Μήλου, ενός blog που μόνο ως φιλοΣΥΡΙΖαίικο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί και β) στην "απάντηση" των τραπεζιτών που, με απλά λόγια, λέει ότι οι καταθέσεις υπάρχουν ΜΟΝΟ ΛΟΓΙΣΤΙΚΑ στις τράπεζες και ότι τώρα, χωρίς την εγγύηση της ΕΚΤ και του κράτους, οι καταθέτες θά'παιρναν από τα τρία το μακρύτερο...

Υ.Γ.2: πάρτε κι έναν Παπούλη για σωστή καθοδήγα!

Ο Αντίχριστος, Ο Αρμαγεδδών!!! (updated)

Κι έτσι, φθάσαμε στον πάτο του βαρελιού. Αφού ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αντελήφθησαν ότι πετώντας χάντρες και καθρεφτάκια στους ιθαγενείς δεν πρόκειται να γλυτώσουν το χοντρό μαύρισμα, το έριξαν στην τρομοκρατία και τη λάσπη, σε σημείο που ακόμα και ο Γκέμπελς θα ντρεπόταν. Βενιζέλος και Σαμαράς, δηλαδή, δύο από τους κυριότερους υπαίτιους της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η χώρα, τό'χουν ρίξει στην τρελλή, απειλώντας με καταστροφές, λοιμούς, λιμούς, σεισμούς, καταποντισμούς, βροχές από βατράχια, νερό που γίνεται αίμα και άλλα τέτοια αποκαλυπτικά, άμα δεν τους ψηφίσουμε για να μας... ξανασώσουν. Ειλικρινά, δεν ήθελα να ξαναγράψω ως τις εκλογές, αλλά πλέον το αίμα μού'χει ανέβει στο κεφάλι και προκειμένου να βγω στους δρόμους και να εκτελώ τυχαίους περαστικούς -δεν μπορεί, κάποιος από αυτούς θα τσιμπήσει από την τρομοκρατία- είπα να επιχειρήσω να αποδομήσω τις αθλιότητες που λέγονται.

1) "Άμα δεν μας ψηφίσετε, θα βγούμε από την Ευρωζώνη, την Ε.Ε., την Ευρώπη, το σύμπαν ολόκληρο": ψέμα και μάλιστα χοντρό. Από την Ευρωζώνη ΔΕΝ μπορούμε να βγούμε (δεν προβλέπεται στις Συνθήκες) και από την Ε.Ε. μπορούμε να αποχωρήσουμε ΜΟΝΟ ΟΙΚΕΙΟΘΕΛΩΣ. Προφανώς, οι Ευρωπέη -με τη δημοκρατικότητα που τους διακρίνει τα τελευταία χρόνια- μπορούν να μας κάνουν τη ζωή δύσκολη, ωστόσο, αυτό είναι ένα ρίσκο σχετικά αποδεκτό, ιδίως, δε, αν λάβει κανείς υπ' όψιν ότι πλην ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ουδέν άλλο κόμμα της Αριστεράς δεν ευαγγελίζεται την έξοδο από την Ευρώπη, αντιθέτως, μάλιστα, στηρίζουν απαρέγκλιτα τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της Ελλάδας. Όμως, άλλο ευρωπαϊκός προσανατολισμός κι άλλο να μας πηδήσουν ασάλιωτους, χωρίς, μάλιστα, να υπάρχει και κάποια ελπίδα ανάκαμψης.

2) "Άμα δεν μας ψηφίσετε, θα έρθει η ακυβερνησία, το χάος, ο Σατανάς 666 ο ίδιος": χμμμμμμμ, ενώ άμα σας ψηφίσουμε, εσάς που τόόόόόόσα καλά κάνατε διαχρονικά για τη χώρα, θα φροντίσετε να συνεχίσετε το θεάρεστο έργο σας, ε; Άσε που, παιδιά, ξεβρακώνεστε, καθώς πίσω από την κινδυνολογία σας αχνοφαίνεται, παρά το lip service περί του αντιθέτου, ότι το μόνο που σας νοιάζει είναι τα κουκιά που θα μαζέψετε το βράδυ της 6ης Μαΐου, ώστε να κάνετε το κομπρεμί σας για την αναπόφευκτη κυβέρνηση συνεργασίας σας. Τελικά, αυτό που σας τρομάζει δεν είναι η ακυβερνησία, αλλά το ενδεχόμενο να μη μπορείτε να τα βρείτε μεταξύ σας και να σας μπουν σφήνα κόμματα που τουλάχιστον δεν προσπαθούν να μας πείσουν ότι τα σκατά η κοπριά είναι κρέμα spa.

3) "Άμα δεν μας ψηφίσετε, θα κυριαρχήσουν αυτοί που δεν μπορούν να συνεργαστούν μεταξύ τους": 'νταξ', το καταλάβαμε ότι τά'χετε βρει και ότι έχετε και μερικές εφεδρείες στις οποίες θα απευθυνθείτε, όταν και άμα χρειαστεί. Όμως, τι σας κάνει να πιστεύετε ότι οι αλλοινοί τελικά, άμα μπορούν να κάνουν κυβέρνηση συνεργασίας, δεν θα βρουν ένα ωραίο modus operandi και να συνεργαστούν; Εγώ, πάντως, απ' όσο γνωρίζω, διεργασίες γίνονται, συζητήσεις γίνονται και τίποτα δεν αποκλείεται. Οπότε, αφήστε τις εξυπνάδες.

4) "Άμα δεν μας ψηφίσετε, θα κυριαρχήσουν οι ακραίοι": όπα, γιατί εδώ το πράμα έχει ζουμί. Κατ' αρχάς, ποιοι είναι οι ακραίοι. Ο ΣΥΡΙΖΑς; Η ΔΗΜΑΡ; Οι Οικολόγοι Πράσινοι; Το ΚΚΕ; Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Χμμμμμμμ. Σόρι, αλλά εγώ για ακραίους κόβω τους Καμμένους, τους Καρατζαφέρηδες, τους Χρυσαυγίτες καθώς και τα διάφορα κομματίδια του νεοφιλελεύθερου μπλοκ. Και, μαντέψτε ποιοι είναι αυτοί που έδωσαν legitimacy στον Καρατζαφέρη; Μαντέψτε ποιοι ήταν εκείνοι που έκαναν τη Χρυσή Αυγή κίνημα, τόσο στο κέντρο των πόλεων, όσο και στην επαρχία; Μαντέψτε από πού προέρχεται ο Καμμένος; Μαντέψτε από ποια κόμματα "γεννήθηκαν" οι Μάνοι και οι Ντόρες; Ω, ναι, παιδιά, είστε υπεύθυνοι για ΟΛΑ! Ω, ναι, παιδιά, εσείς γεννήσατε και δυναμώσατε τους ακραίους. Και σήμερα μας λέτε ότι κινδυνεύουμε από τα "παιδιά" σας; Θα μας τρελλάνετε;!

5) "Άμα δεν μας ψηφίσετε, θα βγουν εκείνοι που λένε παλαβωμάρες": μά'στα. Ενώ εμείς, που λέγαμε ότι σε 18 μήνες θα μηδενίσουμε το έλλειμμα, ότι το 2011 θα ξαναβγούμε στις αγορές, ότι τα προγράμματα είναι "εμπροσθοβαρή" και ότι κομμένες οι οριζόντιες περικοπές, ότι σε τρία χρόνια θα αποδεσμευτούμε από τα μνημόνια (ο Σόιμπλες δεν ήτουνε που είπε ότι η Ελλάδα δε βγαίνει στις αγορές ούτε το 2020;...), ότι η ανάπτυξη θα έρθει με τις ΕΟΖ (ξέρετε, κράτος εν κράτει...), ότι θα ελέγχουμε τις τράπεζες, εμείς, λέω, είμεθα σοβαροί αθρώποι που λένε πράματα λογικά και μελετημένα και δεν κοροϊδεύουμε τον κοσμάκη όπως οι αλλοινοί οι κακοί!

6) "Άμα δεν μας ψηφίσετε θα κρατήσουμε την ανάσα μας μέχρι να το κάνετε": !!!!!! ;-)

Χάντρες στους ιθαγενείς

Ενώ η Ισπανία μοιάζει έτοιμη (από καιρό...) να βγει εκτός αγορών, η Ολλανδία βρίσκεται σε πολιτική αναταραχή λόγω λιτότητας, η Γαλλία κρατά την ανάσα της για το τι θα συμβεί μετά το δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών (όπου κατά πάσα βεβαιώτητα, ο συστημικός Ολάντ θα διαδεχθεί τον άχρηστο Σαρκοζί) και η Ιταλία προσπαθεί να κάνει την κουνέλα, μπας και γλυτώσει από τα χειρότερα, στην Ευρώπη έχει εφευρεθεί άλλη μια χίμαιρα, προκειμένου οι ιθαγενείς, που έχουν αλλαλιάσει από τη λιτότητα και σχεδόν αδιόρατα έχουν αρχίσει να ακονίζουν τα τομαχόκ του πολέμου, να ηρεμήσουν για ένα μικρό χρονικό διάστημα, μέχρις ότου, δηλαδής, εφευρεθεί άλλη μια χίμαιρα και συνεχιστεί το ίδιο βιολί.

Αναγνώστη μου, μιλώ, βεβαίως, για τη συζήτηση περί ανάπτυξης που (υποτίθεται ότι) θα συμπληρώσει το δημοσιονομικό σύμφωνο και θα οδηγήσει την Ευρώπη σε έξοδο από το βάλτο της ύφεσης και το βούρκο της διαρκώς αυξανόμενης ανεργίας και περιθωριοποίησης όλο και περισσότερων μαζών σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Ένωσης. Τό'πε ο Ντράγκης, τό'πε κι ο Μπαρόζος, τό'πε κι ο Ολάντ, το "συζητάει" και η Μέρκελ, οπότε... ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν για τη σωτηρία της Ευρώπης. Μόλις, μάλιστα, ξεκαθαριστούν και οι λεπτομέρειες του συμφώνου ανάπτυξης, ουουουου, θα τρώμε με χρυσά κουτάλια, η ανεργία θα εξαφανιστεί και θα έχουμε οικονομίες πιο ισχυρές κι από της Κίνας και της Σαουδαραβίας μαζί.

Δηλαδή, παπάρια μέντολες.

Αναγνώστη μου, το σύμφωνο ανάπτυξης είναι πιο μεγάλο ψέμα κι από τα δύο μεγαλύτερα ψέματα, για το οποία έγραφε στο "Less Than Zero" ο Brett Easton Ellis. Είναι χειρότερο κι από ψέμα: είναι χίμαιρα. La grande illusion. Και παρακάτω θα εξηγήσω γιατί:

1) Είναι ψέμα, διότι ανάπτυξη χωρίς φράγκα και σχέδιο δεν γίνεται. Και η Ευρώπη δεν έχει τίποτε από τα δύο. Σκέψου: για να ενισχύσει το αεροπλανάκι του EFSF, έχει βγει στη γύρα να ζητιανεύει μερικά δισ. ευρώ και έχει φάει πόρτα σχεδόν από παντού. Πού θα βρει τα τρισ. που χρειάζονται για να βγει η Ευρώπη από την κρίση της αποβιομηχάνισης και για την επένδυση σε προϊόντα/υπηρεσίες που θα δημιουργήσουν δουλειές με υψηλή απόδοση; Αλλά, και ποιες είναι αυτές οι επενδύσεις; Μεγάλα έργα; ICTs; Εμπόριο; Γεωργική παραγωγή; Ουδείς μας έχει πει κάτι συγκεκριμένο, διότι... ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΤΙ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ! Η Ε.Ε. για χρόνια βούλιαζε στο βούρκο της χρηματοπιστωτικής επέκτασης και οτιδήποτε παραγωγικό τό'χε του πεταματού. Πώς τώρα θα καταφέρει να αντιστρέψει την κατάσταση, χωρίς να προκαλέσει σεισμό στο ίδιο το οικοδόμημά της; Mε ευχολόγια και τα φράγκα από τα διαρθρωτικά ταμεία και την ΕΤΕπ; ΧΑ!

2) Είναι ψέμα, διότι η Γερμανία δεν το θέλει. Ξεκάθαρα. Η Γερμανία, παρά τα προβλήματά της, έχει αποκομίσει τεράστια οφέλη από την πολιτική λιτότητας, καθώς τα ελλείμματα των αλλονώνε γίνονται δικά της πλεονάσματα. Οπότε, γιατί να θελήσει να μοιραστεί τον πλούτο που η ίδια παράγει; Άσε που, τα ισχυρά λόμπι στη Γερμανία θεωρούν ότι, άμα η αγορά της Ευρώπης στερέψει γι' αυτά, υπάρχουν μερικές δεκάδες εκατομμύρια καταναλωτές στην αναδυόμενη μεσαία τάξη της Κίνας, έτοιμα να αγοράσουν Μερτσέντε και Μπεμβέ και Άουντι και κουζίνες Μίλε και ΑΕΓΚΕ και δεν ξέρω τι άλλο. Θα μου πεις, θα γίνει κάτι τέτοιο; Προσωπικά δεν το πιστεύω, αλλά το πιστεύουν οι Γερμανοί, οπότε από το Βερολίνο δεν περιμένω ούτε δεκάρα για ανάπτυξη των ψωριάριδων των λοιπών Ευρωπαίων. Ήδη, το νέο "όχι" στα ευρωομόλογα λέει πολλά και εκτιμώ ότι το Βερολίνο θα προτιμήσει να γυρίσει στο deutsche Mark, παρά να αποδεχθεί ότι το πράγμα έχει φθάσει στο μη παρέκει.

3) Είναι ψέμα, διότι, αφ' ης στιγμής η μεγάλη παργωγή έφυγε από την Ευρώπη και πήγε Ασία, οι αναπτυσσόμενες χώρες, που στηρίζουν το ΑΕΠ τους κατά κύριο λόγο σε εξαγωγές, δεν έχουν κανένα λόγο να συνδράμουν τους Ευρωπαίοι. Η Κίνα, η οικονομία της οποίας είναι πλήρως ελεγχόμενη από το κράτος, άμα δει ότι το ΑΕΠ παρουσιάζει τάσεις μείωσης, θα φροντίσει να ενισχύσει την ντόπια κατανάλωση προϊόντων που παράγονται από και στην Κίνα. ΟΚ, μπεμβέ δεν παράγουν, αλλά όλα τα άλλα τα παράγουν και θεωρώ σίγουρο ότι, προκειμένου να διατηρήσουν υψηλή την παραγωγή τους, θα κάνουν τα εισαγώμενα απλησίαστα, για να ενισχύσουν τις ντόπιες βιομηχανίες/επιχειρήσεις. Όσο για τους υπόλοιπους BRICS, περιορίζομαι να αναφέρω μόνο αυτό, κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε...

4) Τέλος, είναι ψέμα, διότι ο μοναδικός υπάρχον μηχανισμός που θα μπορούσε να ενισχύσει την ανάπτυξη, η ΕΚΤ, δεν μπορεί και δεν θέλει να το κάνει. Η ΕΚΤ ασχολείται και θα συνεχίσει να ασχολείται μόνο με τον πληθωρισμό ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ! Εδώ, το ευρώ κινδυνεύει να εξαϋλωθεί και ο Ντράγκης συνεχίζει να μιλάει για διαρθρωτικές αλλαγές και για συγκρατημένη δημοσιονομική πολιτική (διάβαζε: λιτότητα). Τι να περιμένει, λοιπόν, κανείς από αυτούς; Τίποτα, βεβαίως.

Με αυτά και με εκείνα -υπάρχουν κι άλλα, αλλά τώρα ειλικρινά βαριέμαι να κάτσω να τα γράψω...-, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι η όλη συζήτηση περί ανάπτυξης δεν είναι τίποτε άλλο εκτός από μια πολιτικάντικη τρίπλα που θα καταλήξει κι αυτή, όπως κι όλες οι άλλες, σε τοίχο. Και μετά θα έχουμε απορίες γιατί στην Ευρώπη οι άνεργοι είναι περισσότεροι από τους εργαζόμενους... Dystopia, babe!!!! Fuckin' dystopia!

Π.Π.Ε.

Καθώς βαίνουμε προς τις εκλογές -φυσικά, εκτός απροόπτου, δηλαδή, μιας ξαφνικής ανησυχίας ότι το ελληνικό πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής πάει για το γκρεμό, θέτοντας σε κίνδυνο τη χώρα, την Ευρωζώνη, την παγκόσμια οικονομία, μη σου πω το ίδιο το σύμπαν ολόκληρο, οπότε αφήστε τις εκλογές και κοιτάξτε να σώσετε ό,τι σώζεται- νομίζω ότι ήρθε η ώρα να σας αποκαλύψω μια ακόμα πρωτιά της Ελλάδας στα παγκόσμια χρονικά: η χώρα, στο πρόσωπο του Λουκά Παπαδήμου, δημιούργησε τον πρώτο Πρωθυπουργό Περιορισμένης Ευθύνης (Π.Π.Ε. ή LLPM όπως λεν και στο χωριό του Αλογοσκούφη, αλήθεια, τι κάνει αυτή η ψυχή, ρε φίλε;). Παρά τους λιβανωτούς που του κάνουν όλα τα ΜΜΕ, εκτιμώ ότι η ιστορία θα καταγράψει τα έργα και τις ημέρες του κ. Παπαδήμου ως ανεπαρκή, για να μην πω καταστροφικά.

Τώρα, αναγνώστη μου, θα μου πεις ότι λέω υπερβολές και ότι ο Παπαδήμος ανέλαβε να οδηγήσει την Ελλάδα προς ασφαλή ή τελοσπάντων λιγότερο τρικυμιώδη νερά, σε μια περίοδο που το καράβι πήγαινε για ιστορικό φούντο. Ωστόσο, μια σύντομη και συνοπτική executive review στο έργο του Παπαδήμου θα μας πείσει ότι, όχι μονο δεν κατάφερε τίποτε απ' όλα αυτά, αλλά αποχωρεί αφήνοντας πίσω του ακομα περισσότερα προβλήματα από αυτά που παρέλαβε. Τι εννοώ;

Να, ας πούμε για το PSI, που οι πάντες του πιστώνουν. Ξεχνώντας επιδεικτικά ότι η αναδιάρθρωση του ελληνικού δημοσίου χρέους ήταν απόφαση της Ευρωζώνης, με σαφές πλαίσιο του πώς θα γίνει, ποιο θα είναι το αποτέλεσμα και ποιες θα είναι οι συνέπειες. Θα μου πεις, ο Παπαδήμος και η κυβέρνηση έκαναν τις τελικές διαπραγματεύσεις με τους ομολογιούχους. Ναι, αλλά άμα δεν πίεζαν οι Ευρωπαίοι (εκβιάζοντας ότι αν δεν υπάρξει συμφωνία, η Ελλάδα χρεοκοπεί και οι κάτοχοι ομολόγων παίρνουν τον πούλο), θα σού'λεγα εγώ τι αποτέλεσμα θα είχαν οι διαπραγματεύσεις, οι οποίες, για να το πούμε ξεκάθαρα, έγιναν κυρίως σε επίπεδο εμπειρογνωμόνων απ' όλες τις πλευρές. Ναι, ο Παπαδήμος συμμετείχε στην όλη διαδικασία, αλλά η συμμετοχή του ήταν κατά τη γνώμη μου ήσσονος σημασίας, άσε που λίγους μήνες πριν είχε ταχθεί κατά του "κουρεματος" του ελληνικού χρέους. Όσο για το πόσο επιτυχημένο ήταν το PSI, μια βόλτα στο ZeroHedge θα μας πείσει: τα νέα ομόλογα κοστολογούνται από τις αγορές στα 14 σεντς το ευρώ, ήτοι η Ελλάδα συνεχίζει να θεωρείται χρεοκοπημένη...

Ναι, αλλά εξασφάλισε τη νέα δανειακή σύμβαση. Ανοησίες. Το νέο δάνειο, από τη στιγμή που θα γινόταν το PSI, ήταν δεδομένο. Μάλιστα, κάπου διάβασα, δεν θυμάμαι πού, ότι ξένοι αναλυτές έχουν εκφράσει την έκπληξή τους για το πόσο παθητική ήταν η στάση της κυβέρνησης κατά τις διαπραγματεύσεις με την τρόικα για τα μέτρα που θα συνοδεύσουν το νέο δάνειο: στην ουσία, η κυβέρνηση Παπαδήμου όχι μόνο δεν διαπραγματεύτηκε για τους όρους, αλλά αποδέχθηκε χωρίς κουβέντα μέτρα που, εκτός του ότι εξαθλιώνουν σχεδόν το σύνολο του πληθυσμού της χώρας, δεν πρόκειται να πετύχουν, καθώς αποτελούν την ίδια συνταγή που βύθισε την Ελλάδα σε πρωτοφανή ύφεση και διευρύνουν το φαύλο κύκλο της αποτυχίας. Ειλικρινά, αδυνατώ να συλλάβω πώς μπορεί να θεωρείται ως επιτυχημένος ο πρωθυπουργός μιας κυβέρνησης που μετέτρεψε σε χαρτζιλίκι τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα και τις συντάξεις και που απορρύθμισε πλήρως την αγορά εργασίας, αλλά και που αποδέχθηκε μέτρα που γνωρίζει ότι δεν μπορούν να εφαρμοστούν ή ότι αν εφαρμοστούν να τινάξουν στον αέρα την ήδη διαλυμένη οικονομία της χώρας.

Κι αυτά είναι μόνο η αρχή: στον τομέα των μεταρρυθμίσεων (για πολλές από τις οποίες έχω τις ενστάσεις μου) δεν προχώρησε τίποτα. Τα ταξί παραμένουν κλειστότατο επάγγελμα, η αξιολόγηση στο Δημόσιο παραπέμπεται στις ελληνικές καλένδες, ο νέος νόμος-πλαίσιο για τα πανεπιστήμια ροκανίζεται από την ίδια την κυβέρνηση, η φοροδιαφυγή, όχι μόνο δεν καταπολεμήθηκε αλλά εκτιμώ ότι αυξήθηκε, ενώ τα θέματα εσωτερικής ασφάλειας της χώρας αντιμετωπίζονται -όταν αντιμετωπίζονται, αφού αν δεν είχε παραιτηθεί μόνος του, ο Παπουτσής θα ήταν ακόμα ΥΠΡΟΠΟ- αποσπασματικά και μικροπολιτικά, οι τράπεζες συνεχίζουν να λειτουργούν ως κράτος εν κράτει, το ίδιο και η εκκλησία και τα καρτέλ συνεχίζουν να κάνουν πάρτι στην αγορά.

Ωστόσο, το μεγαλύτερο αμάρτημα του Παπαδήμου ήταν ότι ο ίδιος αποδέχθηκε άνευ της παραμικρής διαπραγμάτευσης να είναι ένας τέτοιος πρωθυπουργός: αντί να παραδειγματιστεί από το Μόντι και -αφού υπάρχει συνταγματική εκτροπή με την τοποθέτησή του, να την ολοκληρώσει- να απαιτήσει μια κυβέρνηση που θα παράξει έργο, κάθισε και δέχθηκε να ετεροκαθοριστεί από το Σαμαρά, το Βενιζέλο και τον Καρατζαφέρη. Αντί να απαιτήσει η κυβέρνησή του να προχωρήσει στο απαραίτητο νομοθετικό έργο, αποδέχθηκε να εξυπηρετήσει τα μικροκομματικά συμφέροντα. Αποτέλεσμα; Το νομοσχέδιο του Βορίδη για τα ταξί, το στοπ της ΝΔ στο νέο εξεταστικό και σε ένα κάρο άλλα νομοθετήματα, ο κουτοπόνηρος τρόπος με τον οποίο ο Μπαμπινιώτης επιχείρησε να "τελειώσει" τον -ανεπαρκή, κατά την άποψη μου- νόμο για την ανώτατη εκπαίδευση, τα νομοσχέδια-κουρελούδες με τις εκατοντάδες άσχετες τροπολογίες και πάει λέγοντας. Α, ναι, και με όλα αυτά κατόρθωσε να νομιμοποιήσει τις πιο αντιδραστικές φωνές του πολιτικού φάσματος και να τους δώσει δύναμη και φωνή, εκτός κι αν κάποιος νομίζει ότι τα ποσοστά του Καμμένου ή της Χρυσής Αυγής προέρχονται από παρθενογένεση.

Κάπου εδώ έχω ήδη βαρεθεί επαρκώς για να συνεχίσω. Αν θέλεις, αναγνώστη μου, μπορείς να προσθέσεις κι άλλες ανεπάρκειες και φάουλ του Παπαδήμου. Εγώ αρκούμαι σε αυτό: το τέλος του βίου αυτής της κυβέρνησης το βλέπω να έρχεται με ανακούφιση. Προφανώς, μπορεί η επόμενη να είναι πολύ χειρότερη. Ωστόσο, με τίποτα δε νομίζω ότι θα είναι τόσο αδύναμη και τόσο βλαπτική για τα συμφέροντα τόσο πολλών όσο αυτή που τώρα ετοιμάζεται να φύγει. Ας ελπίσουμε ότι το πάθημα θα μας γίνει μάθημα και ότι η ευθύνη μιας κυβέρνησης και ενός πρωθυπουργού δεν θα είναι από τούδε περιορισμένη.

Για την ανάπτυξη, ρε γαμώτο...

Αναγνώστη μου, ξέρω ότι τον τελευταίο καιρό σε έχω παραμελήσει. Ωστόσο, πρέπει να σου πω ότι, εδώ στη σπηλιά μου, ήμουν πολύ απασχολημένος με το να στήνω παγίδες σε ανέμελους νεοφιλελεύθερους, να τους πιάνω και στη συνέχεια να τρέφομαι με την τρυφερή και καλογυμνασμένη σάρκα τους. Ωστόσο, χάρη στα smartphones τους (είναι τρομεροί γκατζετάκηδες οι νεοφιλελεύθεροι...) δημιουργούσα wifi hubs στη σπηλιά και παρακολουθούσα -εκ του μακρόθεν- τις εξελίξεις με τα PSI και τα ομόλογα και τα CDS και όλα αυτά που σώζουν για άλλη μια φορά τη χώρα.

Χθες, λοιπόν, είδα στο ιντερνέ και τα όσα είπε αυτός ο καλός κυριούλης και ομολογώ ότι κατά βάση συμφώνησα μαζί του. Ωστόσο, όσο το σκεφτόμουν, τόσο μου φαινόταν ότι όλα όσα προτείνει δεν θα κάνουν τίποτα περισσότερο από το να βάλουν μια μικρή τάξη στο μπάχαλο που λέγεται Ελλάδα, καθώς και ότι δεν έχουν τον παραμικρό αναπτυξιακό χαρακτήρα. Άσε που σε συνδυασμό με τις νομοθετικές ρυθμίσεις σχετικά με τα εργασιακά και μισθολογικά του ιδιωτικού τομέα το μόνο που θα επιτευχθεί από τις προτάσεις Ράιχενμπαχ -αν επιτευχθεί κι αυτό- είναι απλώς η διαρκής ύφεση να είναι λίγο λιγότερο βίαιη.

Βλέπεις, αναγνώστη μου, όλα αυτά που συζητιούνται και προτείνονται είναι, κατά τη γνώμη μου, γενικότητες που δεν απαντούν στο βασικό ερώτημα: τι σκατά οικονομία θα μπορούσε να έχει η Ελλάδα. Μέχρι την κρίση, η ελληνική οικονομία ήταν κατά βάση καταναλωτική με μια δόση κατασκευών/έργων υποδομής. Ωστόσο, όλοι το ξέρουμε πια, μόλις στέρεψε η δανειοδότηση, όλα αυτά κατέρρευσαν και διαπιστώσαμε ότι από την οικονομία λείπουν οι πολλαπλασιαστές εισοδήματος, δηλαδή, οι δραστηριότητες εκείνες που θα μπορούσαν να αυξήσουν σημαντικά και σε βάθος χρόνου το ΑΕΠ. Βιομηχανία η χώρα δεν έχει (κράτα το αυτό), η αγροτική παραγωγή στηρίζει κατά κύριο λόγο στις επιδοτούμενες καλλιέργειες, το τουριστικό εισόδημα διαχέεται αναξιοποίητο, άσε που το ακριβό ευρώ κάνει τον τουρισμό να ζορίζεται, και οι τομείς των υπηρεσιών είναι πολύ χύμα-λίμπα για να στηρίξουν ουσιαστικά την ανάπτυξη.

Αν προσθέσουμε στα παραπάνω και το γεγονός ότι σε μια χώρα έντεκα εκατομμυρίων έχουμε σχεδόν ένα εκατομμύριο επιχειρήσεις, γίνεται προφανές ότι τα χρήματα από την Ε.Ε., την ΕΤΕπ και δενξερωαποπουαλλού το μόνο που θα κάνουν θα είναι να δώσουν "καλάμι" και δη μισοστομωμένο, σε ένα μοντέλο που κατά την άποψή μου έχει ήδη εκπνεύσει. Κι όμως, όλοι μιλούν για ανάπτυξη, για χρήμα που πρέπει να πέσει στην αγορά, για ανταγωνιστικότητα και άλλα τέτοια ορέα. Έτσι, λοιπόν, ως Khlysty, λέω να σου γράψω μερικές ιδέες για το πώς η Ελλάδα θα μπορούσε να επιτύχει μια στοιχειώδη ανάταξη της οικονομίας της και, παράλληλα, πλήρη ανασχηματισμό του οικονομικού της μοντέλου.

Κατά τη γνώμη μου, το πρώτο που πρέπει να γίνει είναι να καταργηθούν οι διατάξεις για τις μειώσεις μισθών στον ιδιωτικό τομέα. Όπως προανέφερα -και σού'πα να το κρατήσεις- η Ελλάδα ΔΕΝ έχει βιομηχανία. Δεν είναι Σλοβακία, Σλοβενία, Πολωνία, Τσεχία ή άλλες χώρες που, όταν έπεσε ο Υπαρκτός, είχαν βιομηχανική υποδομή και αντίστοιχο εργατικό δυναμικό, οπότε με σχετικά χαμηλούς μισθούς και επενδύσεις περισσότερο εκσυγχρονισμού των ήδη υπαρχόντων υποδομών, κάποιος μπορούσε να επιτύχει υψηλή κερδοφορία. Στην Ελλάδα το εργατικό δυναμικό απασχολείται κυρίως στους τομείς της παροχής υπηρεσιών ή σε μικρές μονάδες παραγωγής, που εκ φύσεως δεν μπορούν να είναι ανταγωνιστικές, ιδίως όταν μιλάμε για οικονομίες κλίμακας. Αντιθέτως, περικόπτωντας τους μισθούς, το μόνο που επιτυγχάνεται είναι να μειώνεται η ήδη χαμηλή κατανάλωση και η ύφεση να βαθαίνει. Επίσης, δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα η Ελλάδα να γίνει βιομηχανική χώρα με την κλασσική έννοια: δεν έχει πρώτες ύλες, δεν έχει υποδομές και, ακόμα και με τα σημερινά δεδομένα, είναι αρκετά απομονωμένη, ώστε το κόστος μεταφοράς από και προς να είναι μεγάλο.

Το δεύτερο που πρέπει να γίνει είναι να δούμε τι μπορούμε να αξιοποιήσουμε από τα ήδη υπάρχοντα πλεονεκτήματα της χώρας. Φυσικά, η λογική να φυτέψουμε όπου βρούμε φωτοβολταϊκά είναι μάλλον χαζή και ο Τέκης το έχει αναλύσει επαρκώς. Καλές και χρυσές οι ΑΠΕ, αλλά μόνο για "οικιακή χρήση" -τουλάχιστον προς το παρόν: αν εφευρεθούν, ξερωγώ, φωτοβολταϊκά με κρυπτονίτη και μπορούμε να αποθηκεύουμε την ενέργεια και να την εξάγουμε χωρίς να κοστίζει ο κούκος αηδόνι, τότε, ναι, μέσα κι εγώ. Αλλά ως τότε, ας κρατάμε μικρό καλάθι και ας δούμε τι μπορούμε να κάνουμε.

Σε τρίτο επίπεδο, μπορούμε να αξιοποιήσουμε τις ήδη υπάρχουσες υποδομές, μέσω στρατηγικών συνεργασιών. Τον λάθος τρόπο τον είδαμε ήδη με την εκχώρηση μέρους του εμπορικού λιμανιού του Πειραιά στους Κινέζους: όταν επί της ουσίας πουλάς κάτι, μην περιμένεις ο αγοράστής να συμπεριφερθεί τρυφερά. Ωστόσο, η ανάπτυξη συνεργασιών (π.χ. σε επίπεδο επενδύσεων με ανάλογο ανταλλάγμα, αλλά χωρίς εκχώρηση) θα μπορούσε να βοηθήσει: π.χ., σου δίνω μια μονάδα της ΔΕΗ, την οποία θα εκσυγχρονήσεις, ωστόσο, διατηρώ το κυριαρχικό μου δικαίωμα στη μονάδα και για τα φράγκα θα τα βρούμε. Ξέρω, ακούγεται αφελές, ωστόσο, έχω την αίσθηση ότι μια αμοιβαία επωφελής συμφωνία δεν θα πείραζε κανέναν.

Τέλος, θα μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα στην αγροτική παραγωγή -και σε μαζικό επίπεδο, αλλά και σε επίπεδο εξειδικευμένης παραγωγής- ώστε το εισόδημα από αυτόν τον παρατημένο τομέα να αυξηθεί εκθετικά. Το μεγαλύτερο μέρος της χώρας μπορεί να χρησιμοποιηθεί για καλλιέργειες, ακόμα και τα ξερονήσια του Αιγαίου (όποιος δεν έχει φάει άνυδρη ντομάτα Σύρου, έχει χάσει μια κορυφαία γαστριμαργική απόλαυση), ενώ η παραγωγή είναι σχεδόν εγγυημένη (εντάξει, άμα πέσει χαλάζι τον ήπιαμε, αλλά, γενικώς, ο καιρός της Ελλάδας βοηθά πολύ). Όχι, όμως, μπαμπάκι, αλλά κηπευτικά, φρούτα, λαχανικά, εσπεριδοειδή, μήλα, ελιές και πάει λέγοντας. Σε συνδυασμό με μονάδες τυποποίησης/μεταποίησης και σκληρή εξαγωγική πολιτική/μαρκετάρισμα ("Φάε ελληνικό λάδι κι έλα βράδυ"), είναι εύκολο να δει κανείς ότι μέσα σε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα ο τομέας αυτός μπορεί να παράξει τεράστιο εισόδημα για τη χώρα.

Για τον τουρισμό δεν έχω να πω τίποτα περισσότερο, πέραν του ότι ο αυστηρός έλεγχος της ποιότητας των παρεχομένων υπηρεσιών θα λειτουργήσει ενισχυτικά και πολλαπλασιαστικά. Ωστόσο, επειδή κάποιοι θα με κατηγορήσουν ότι είμαι αντιεπιχειρηματικός, θέλω να αναφερθώ σε ένα τομέα που είναι πολύ κρίμα που τον έχουμε παρατημένο: εννοώ τον τομέα της παροχής υπηρεσιών. Τα τελευταία χρόνια έχω γνωρίσει αρκετό κόσμο που έχει σπουδάσει καλά (ακόμα και μόνο στην Ελλάδα) και έχει πολύ ενδιαφέρουσες ιδέες για την αξιοποίηση της τεχνολογίας στον τομέα των υπηρεσιών. Δεκάδες παιδιά έχουν δουλέψει σε open source πλατφόρμες και έχουν παρουσιάσει προϊόντα που με λίγο σπρώξιμο θα μπορούσαν να μοσχοπουλιούνται. Αντί, λοιπόν, το υπουργείο Ανάπτυξης να σπρώχνει δισεκατομμύρια για την επιβίωση "τελειωμένων" επιχειρήσεων, θα μπορούσε να ενισχύσει ουσιαστικά τις start-ups αυτές και η Ελλάδα να γίνει ένα -μικρό, αλλά ισχυρό- hub παραγωγής εφαρμοσμένης τεχνολογίας. ΟΚ, στις δέκα start-ups τελικά επιβιώνουν οι τρεις (τυχαίο το νούμερο, μη βαράτε...), αλλά η πολλαπλασιαστική τους δράση για την οικονομία είναι τεράστια.

Και θα μου πεις τώρα, αναγνώστα μου, καλά, ρε Khlysty, μόνος σου τα σκέφτηκες όλα αυτά; Δεν μας τά'χουν πει κι άλλοι; Ναι, ό,τι μου πεις είναι αλήθεια. Αλλά, ξέρεις, σκέφτομαι ότι τώρα είναι πραγματικά μια ευκαιρία η χώρα αυτή να αρχίσει να λειτουργεί στη λογική της ουσιαστικής ανάπτυξης. Διότι, όταν ακούω το Σαμαρά και τον Βενιζέλο να μιλούν για ανάπτυξη, προσθέτοντας αμέσως "να πέσει χρήμα στην αγορά", με πιάνει σύγκρυο για το πώς και πού θα πάνε τα ευρωκονδύλια. ΟΚ, οι ιδέες μου ίσως είναι απλοϊκές, όμως, γι'αυτό και τις καταθέτω εδώ, μπας και βρεθεί κάποιος είτε να μου τις ανατρέψει, είτε να μου τις ενισχύσει. Και στις δύο περιπτώσεις θα είμαι ικανοποιημένος. Και τώρα, γεια, πάω να ροκανίσω κάτι κοκκαλάκια που μου έχουν απομείνει...

Περί όνου...

Αν κάτι μου έχει κάνει τρομερή εντύπωση, εδώ στη σπηλιά μου, περιτριγυρισμένος από τα κόκκαλα των ζώων και των άμυαλων ανθρώπων που τυχαίνει να πλησιάσουν περισσότερο απ' όσο πρέπει, αυτό είναι το πόσο εύκολα γίνεται σε αυτή τη χώρα χαμός για το τίποτα. Σε σημείο, μάλιστα, να αισθάνομαι, πλέον, ότι υπάρχει οργανωμένο σχέδιο αποπροσανατολισμού του κόσμου, ώστε να δίνει περισσότερη σημασία σε ανύπαρκτα ζητήματα και όχι σε θέματα που πραγματικά τον καίνε.

Και, αναγνώστη μου, αν νομίζεις ότι έχω πάθει κρίση συνωμοσιολογίας, δες δύο πρόσφατα παραδείγματα. Το πρώτο αφορά στην ιστορία με την πρόταση των Γερμανώνε για δημοσιονομικό γκαουλάιτερ στην Ελλάδα. Έγινε της τρελλής το πανηγύρι και σχεδόν κανένας δεν είπε, έλα ρε παιδιά, αφού ήδη υπάρχει. Εκτός κι αν κανείς νομίζει ότι η Ελλάδα μπορεί να ασκεί αυτόνομη και περηφανή δημοσιονομική πολιτική, οπότε η ώρα του λιθίου είναι κοντά και σε μεγάλες δόσεις. Προσέξτε: ο προϋπολογισμός ελέγχεται και εγκρίνεται κατά την επεξεργασία του από την τρόικα. Επίσης, δικαίωμα δημοσιονομικού ελέγχου στην Ελλάδα -για τα πάντα όλα- έχουν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το ΔΝΤ. Επίσης επίσης, η τρόικα ελέγχει λεπτομερώς την εκτέλεση του συμφωνηθέντως προϋπολογισμού και ζητά τη λήψη μέτρων σε περίπτωση "αστοχιών". Τέλος, την πορεία του προγράμματος ελέγχει σε τακτά χρονικά διαστήματα και το Eurogroup, το οποίο, άλλωστε, έχει αποφασιστικό ρόλο στην εκταμίευση των δόσεων από τα πακέτα στήριξης της ελληνικής οικονομίας. Αυτά τα λέω -και κατά πάσα πιθανότητα ξεχνώ και κάποιο άλλο στάδιο ελέγχου- για να αποδείξω ότι, πέραν του ότι η γερμανική πρόταση ήτονε μια μαλακία μπαρούφα για εσωτερική της κατανάλωση, απλώς δεν άξιζε τον κόπο να συζητηθεί όσο συζητήθηκε και να γίνει και "κόκκινη γραμμή" για την Ελλάδα: ήδη, ο έλεγχος είναι ασφυκτικός, κι αν δεν με πιστεύετε, δείτε τι λέει ο Λοβέρδος για τη φαρμακευτική δαπάνη. Α, να μην το ξεχάσω: προφανώς, εκ των προβλέψεώνε της δανειακής σύμβασης, η αποπληρωμή των δανείωνε που μας δίνουνε Ευρωζώνη και ΔΝΤ είναι σε υψηλότερη προταιρεότητα από τα υπόλοιπα έξοδα του Κράτους. Ήδη. Οπότε, προς τι ο πανικός;

Πάμε, τώρα, στο δεύτερο παράδειγμα, αυτό της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζώνε -κακοχρονονάχουν- μετά το "κούρεμα" του ελληνικού χρέους. Ήδη, οι πατριώτες ζώστηκαν τα φυσεκλίκια, λάδωσαν τους γκράδες και πήραν τα βουνά: "Κοινές Μετοχές ή Θάνατος". Μάλιστα. Σιγά, θα σκίσετε κά'να καλτσό, ωρέ Βελουχιώτηδές μου... Τι σημαίνει ανακεφαλαιοποίηση με κοινές μετοχές; Σημαίνει -σύμφωνα με το νέο αντάρτικο- ότι οι τράπεζες θα περάσουν στα χέρια του Κράτους, δηλαδής, του κοσμάκη και τα λαμόγια που τις διοικούν σήμερα θα πάνε σπιτάκι τους, αφού πρώτα περιφερθούν πάνω σε κάρο, ώστε να μετατραπούν σε πτυελοδοχεία για τα έως τώρα πεπραγμένα τους. Καααααααλά. Προφανώς, δεν πρόκειται να γίνω απολογητής των τραπεζιτώνε, ωστόσο, αυτή η ιστορία είναι τόσο αστεία, που καταντά επικίνδυνη. Διότι, είτε με κοινές μετοχές, είτε με κοινές άνευ ψήφου, είτε με προνομιούχες, είτε με ομολογίες, είτε με δενξερωτιάλλο, η πραγματικότητα είναι απλή: οι τράπεζες θα παραμείνουν νεκροζώντανες για πολύ καιρό ακόμα. Από τη στιγμή που οι μέτοχοί τους δεν θέλουν να τις ανακεφαλαιοποιήσουν οι ίδιοι -κάτι που θα μπορούσαν να έχουν ήδη κάνει και οι τράπεζες να λειτουργούν κανονικά- όλα τα υπόλοιπα είναι νάχαμε-ναλέγαμε. Άσε που, και τώρα που δεν είναι στα χέρια του Κράτους, είδα πόσο ανεπηρέαστες από αυτό είναι. Εκτός κι αν θέλουμε να ξεχάσουμε τα σχεδόν 100 δισ. που έχουν ήδη λάβει ως ρευστό και εγγυήσεις, χώρια τα δενξερωπόσα φράγκα έχουν απορροφήσει από την ΕΚΤ. Στην ουσία, ήδη κρατικοποιημένες είναι, εξ ημισείας με την ΕΚΤ, και τα υπόλοιπα είναι αστειότητες.

Και τότε, ρε μαλάκα φίλε, γιατί ωρέ μέχρι κι ο Γιωργάκης βάνει ως "κόκκινη γραμμή" τις κοινές μετοχές; Μα, φυσικά, γιατί ακούγεται ωραίο: πώς λέγανε παλιότερα "Το ΠΑΣΟΚ ισχυρό, ο λαός στην εξουσία"; Έτσι, γεια σου. Ενώ, άμα έβγαινε και έλεγε, π.χ., πριν την ανακεφαλαιοποίηση, να δημοσιοποιηθεί η έκθεση της BlackRock για την κατάστασή τους, αναλυτικά για κάθε τράπεζα, εκεί ποιος θα τονε χειροκρόταγε; Άσε που, σου λέει, ορίστε, θα τεθούν οι τράπεζες υπό κρατικό έλεγχο και θα πάρει ο κοσμάκης δάνεια, ν' ανασάνει. Ναι, αμέ, ουουουου: όταν το ταμείον είναι μείον -δείτε πόσο όμορφα κόλλησε η συγχώνεση της Alpha με τη Eurobank, ακριβώς εξ αιτίας αυτού του λόγου-, με το που θα γίνει η ανακεφαλαιοποίηση και θα δοθούν οι κοινές μετοχές, το χρήμα θα ρεύσει άφθονον. Από πού, ωρέ καϊνάρια θα βρεθεί το χρήμα; Από την "κλειστόν λόγω πένθους" διατραπεζική αγορά; Από τις εγγυήσεις του -χρεοκοπήσαμε, αλλά δεν το λέμε- Κράτους; Από την ΕΚΤ, η οποία ενδέχεται να δει τα ελληνικά ομόλογα που έχει στα χέρια της, ώστε να δίνει ρευστότητα στις τράπεζες, να κουρεύονται; Πείτε μου κι εμένα, μπας και βρω κά'να φράγκο. Ξαναλέω, για να μην παρεξηγηθώ: οι ελληνικές τράπεζες έχουν κάνει αντίστοιχα εγκλήματα με τις διεθνείς και οι διοικήσεις τους θά' πρεπε να λογοδοτήσουν γι' αυτά. Όμως, άλλο αυτό κι άλλο να μετατρέπουμε ένα ανύπαρκτο θέμα σε μείζον διακύβευμα για τη χώρα. Ας το πάρουμε απόφαση: οι τράπεζες θα συνεχίσουν εις το διηνεκές να χρειάζονται μηχανική υποστήριξη, μόνο και μόνο για να παραμένουν σε κώμα. Αν δε μας αρέσει αυτό, ας προτείνουμε κάτι άλλο, ξέρωγω, να περάσουμε σε ανταλλακτική οικονομία. Όσο, όμως, δεν εμφανίζεται μια σοβαρή εναλλακτική, όλα τα υπόλοιπα είναι λόγια. Και με τα λόγια, δυστυχώς, δε γάμησε χόρτασε κανείς...

Epic fail, FTW

Αναγνώστη μου, καλό μήνα.

Εδώ και κάμποσο καιρό, χωμένος σε μια σπηλιά, τρεφόμενος με ακρίδες, άγριο μέλι και ενίοτε ωμό κρέας και εξοπλισμένος μ' ένα λαπιτόπι -κλέβω ίντερνετ από διάφορα ξεκλείδωτα γουάιφαϊ- παρακολουθώ εξ αποστάσεως τα τεκταινόμενα εντός κι εκτός Ελλάδας και επιχειρώ να μην πεθάνω από τα γέλια με τις διάφορες αναλύσεις και προσεγγίσεις που γίνονται σε μια κατάσταση που κάθε μέρα που περνάει γίνεται όλο και πιο τραγελαφική. Βασικά, η διάθεσή μου να γράψω έχει προ πολλού μειωθεί στο ελάχιστο, ωστόσο, μετά και την τελευταία Σύνοδο Κορυφής και τα διάφορα που οι σούπερ-σοβαροί άνθρωποι που συμμετείχαν σε αυτή μας είπαν, δεν μπόρεσα να αντισταθώ να γράψω μερικά πραγματάκια που μου τριβελίζουν το μυαλό. Για λόγους ευκολίας, αποφάσισα να χωρίσω το κείμενο σε δύο μέρη: ένα που θα αναφέρεται στα ζητήματα απ' έξω κι ένα που θα αφορά στα καθ' ημάς. Επίσης, θα προσπαθήσω να περιορίσω τη σεντονιάδα που ενδέχεται να προκύψει, πάλι για λόγους ευκολίας.

ΜΕΡΟΣ Α
Όσον αφορά λοιπόν στα όσα συμβαίνουν στο εξωτερικό, έχω την εντύπωση ότι η Μέρκελ εδώ και κάμποσο καιρό έχει σταματήσει να ασχολείται με μικρότητες, όπως η σωτηρία του ευρώ, η συνοχή της Ευρωζώνης ή και της ίδιας της Ε.Ε. κι άλλα τέτοια, και έχει επικεντρωθεί σε πραγματικά σοβαρά ζητήματα, όπως η πολιτική της επιβίωση στην Κάτω Σαξονία και το Σλέσβιγκ-Χολστάιν, ή όπως αλλιώς λέγεται. Είναι χαρακτηριστικό ότι, σε μια περίοδο που "βράζει" το σύμπαν, η συμπαθής ανατολικογερμανίδα χημικός, αντί να τρέχει από το πρωί ως το βράδυ σε συναντήσεις με ευρωπαίους αξιωματούχους ή/και ομολόγους της, περιορίζεται σε κινήσεις άσκοπου εντυπωσιασμού, όπως για παράδειγμα η καταδικασμένη να απορριφθεί πριν καν συζητηθεί πρόταση για τοποθέτηση ευρω-γκαουλάιτερ για τα δημοσιονομικά της Ελλάδας. Θα πρέπει κανείς να είναι κρετίνος για να πιστεύει ότι σε μια Ευρωζώνη όπου οι πάντες τρέμουν την επόμενη υποβάθμιση από τους οίκους αξιολόγησης και όπου τα "καλά παιδιά" (Πορτογαλία και Ιρλανδία) βλέπουν ότι η κινούμενη άμμος της ύφεσης έχει αρχίσει να τα ρουφάει όπως και την Ελλάδα, θα μπορούσε να περάσει μια τέτοια πρόταση, η οποία αποτελεί ουσιαστικά αποδοχή γερμανικής κατοχής. Και στο Βερολίνο δεν έχω δει πολλούς κρετίνους.

Τότε, γιατί την έκανε, ρε φίλε; Κατά την άποψή μου, η παρούσα γερμανική κυβέρνηση έχει σταματήσει εδώ και κάμποσο καιρό να ασχολείται πραγματικά με την επιβίωση της Ευρωζώνης και ασχολείται με την επιβίωσή της στη Γερμανία, καθώς οι εκλογές του 2013 είναι πλέον πολύ κοντά. Και όσο θα πλησιάζουν, τόσο πιστεύω ότι θα βλέπουμε το Βερολίνο να προβαίνει σε τέτοιες κινήσεις: κάπως πρέπει να συσπειρώσει τους ψηφοφόρους του CDU, οι οποίοι λίγο νοιάζονται για τους "τεμπέληδες της Μεσογείου" και περισσότερο για το αν θα πάρουν αυξήσεις στους επί μακρόν παγωμένους μισθούς τους. Οι περσινές εκλογές στα κρατίδια της Γερμανίας έδειξαν ότι το εκλογικό σώμα της χώρας α) είναι δυσαρεστημένο με την κυβέρνηση και β) παρουσιάζει τάσεις ριζοσπαστικοποίησης, ενισχύοντας, ας πούμε, τους Πράσινους ή τους Πειρατές στο Βερολίνο. Η Μέρκελ καταλαβαίνει ότι για να επανεκλεγεί δεν μπορεί να περιμένει τίποτα από τους Ελεύθερους Δημοκράτες οι οποίοι μοιάζουν να βαίνουν ταχέως προς το "χρονοντούλαπο της Ιστορίας" (αν τους πετάει κά'να κόκκαλο ακόμα, αυτό γίνεται γιατί τους έχει ανάγκη στη Bundestag, για να περάσει κά'να νομοσχέδιο), οπότε επιχειρεί να αποδείξει ότι παραμένει η γαμάτη ισχυρή ηγέτιδα που μπορεί να στριμώχνει όσους δεν ακολουθούν τα προτάγματα της Γερμανίας.

Στο πλαίσιο αυτό, η Μέρκελ έχει εγκαταλείψει τελείως τον κοντοστούπη Γάλλο (που βαίνει για μεγάλη ήττα από τον εξαιρετικά άχρωμο Ολάντ, γεγονός που δείχνει πόσο αντιπαθής έχει γίνει στους Γάλλους), ο οποίος έφυγε από τη Σύνοδο Κορυφής χωρίς να του έχει περάσει ΤΙΠΟΤΑ απ' όσα ζητούσε, ενώ δείχνει να απομακρύνεται και από το Μόντι, ο οποίος ως επικεφαλής μιας κατά γενική ομολογία ισχυρής χώρας και γνωρίζοντας πολύ καλά τα ευρωπαϊκά κατατόπια έχει αρχίσει να της τη λέει κανονικά και με το νόμο. Ούτως ή άλλως, η Γερμανία το lebensraum της το έχει διασφαλίσει (Ολλανδοί, Πολωνοί, Φινλανδοί, Αυστριακοί, Σλοβάκοι και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις κάθονται σούζα μπροστά στην Άνγκελα), οπότε το σημαντικό γι' αυτή είναι να κατορθώσει να αλλάξει το κλίμα στο εσωτερικό της χώρας, πουλώντας ηγετικό προφίλ στο πόπολο. Γι' αυτό και η λύσσα για το ζουρλομανδύα του νέου δημοσιονομικού συμφώνου (το οποίο είναι κενό γράμμα, έχουν δίκιο οι Άγγλοι), γι' αυτό η "ιδέα" για τον Επίτροπο, γι' αυτό και τα εξαιρετικά στατιστικά της Γερμανίας, τα οποία αν δεν είναι πειραγμένα (δεν το αποκλείω, αλλά δεν μπορώ να το αποδείξω...) αποδεικνύουν πέραν πάσης αμφιβολίας ότι οι ακρότητες του Βερολίνου προς το παρόν αποδίδουν υπέρ της γερμανικής οικονομίας, γαμώντας χωρίς σάλιο καταστρέφοντας την περιφέρεια της Ευρωζώνης.

Γι' αυτό και οι διαρκείς πιέσεις από Σόιμπλε προς την Ελλάδα να εφαρμόσει τα συμπεφωνημένα (παρότι βλέπει καθαρά ότι όλα οδηγούν σε ακόμα μεγαλύτερη αποτυχία του προγράμματος σταθεροποίησης της χώρας και σε ακόμα βαθύτερη ύφεση), αλλά και η μουλαρίσια άρνηση της Γερμανίας να αυξηθεί έστω και λίγο η ισχύς του EFSF και του ESM: οι Γερμανοί ξέρουν ότι οι μηχανισμοί αυτοί δεν επαρκούν ούτε για πλάκα για την προστασία της Ευρωζώνης, ωστόσο, δεδομένης της δυσφορίας του εκλογικού τους σώματος για τα δάνεια προς τους "τεμπέληδες", δεν δέχονται να τους ενισχύσουν ούτε κατ' ελάχιστον. Έρχονται εκλογές, kamarad, οπότε μην περιμένεις τίποτα άλλο από εμάς. Κατά την εκτίμησή μου, όλα αυτά δεν θα έχουν αποτέλεσμα και το CDU θα χάσει. Ωστόσο, με δεδομένη την καχυποψία των προοδευτικών Γερμανών έναντι των Σοσιαλδημοκρατών, ποτέ δεν ξέρεις πού μπορεί να κάτσει η μπίλια και τι εξελίξεις μπορεί να δρομολογηθούν. Έτσι, δεν θα εκπλαγώ αν στο αμέσως επόμενο διάστημα η στάση της Γερμανίας έναντι της Ελλάδας -που, για την ώρα είναι βολικός στόχος, αργότερα μπορεί να προστεθεί η Πορτογαλία που κι αυτή βαίνει προς την καταστροφή- γίνει ακόμα πιο σκληρή ή αν οι απαιτήσεις τους για λιτότητα σε όλη την Ευρώπη ή και όλο το σύμπαν γίνουν ακόμα πιο πιεστικές.


ΜΕΡΟΣ ΒΟΥ
Αν τα παραπάνω ισχύουν -και πιστεύω ότι ισχύουν- πού μας αφήνουν εμάς ως έθνος ανάδελφο; Μα, φυσικά, στα ίδια χάλια που είμασταν και πριν, μόνο λίγο χειρότερα. Διότι η πλήρης και δικαιολογημένη απαξίωση του πολιτικού προσωπικού της χώρας έχει οδηγήσει σε πλήρη αδυναμία παράθεσης λογικών επιχειρημάτων προς τους δανειστές ότι, μάγκες, το πράμα δεν περπατάει και ότι όσες περικοπές κι αν κάνουμε στους μισθούς και στις συντάξεις, όσες ΔΕΚΟ κι αν ιδιωτικοποιήσουμε, όσους δημοσίους υπαλλήλους κι αν απολύσουμε, η χώρα δεν πρόκειται να βγει από τα σκατά την ύφεση. Ο Παπαδήμος μπορεί να είναι ένας εξαιρετικός άνθρωπος κι ένας σοβαρός τεχνοκράτης, ωστόσο δεν διαθέτει το πολιτικό βάρος, π.χ., του Μόντι, ο οποίος ναι μεν προωθεί μεταρρυθμίσεις στην Ιταλία, αλλά πιέζει και προς άλλες κατευθύνσεις και σε κάθε ευκαιρία τη λέει στη Μέρκελ. Και γι' αυτό δε φταίει το γεγονός ότι οι αρχηγοί των κομμάτων που τον στηρίζουν δεν τα βρίσκουν μεταξύ τους ή το ότι η κυβέρνηση είναι μεγάλη και δυσλειτουργική, αλλά το γεγονός ότι ο ίδιος ο Παπαδήμος δεν δείχνει να πιστεύει σε αυτό που κάνει: αντί να θέσει ο ίδιος τις γραμμές της κυβέρνησης και τις πολιτικές της και να πει στους αρχηγούς "κύριοι, εγώ έτσι θα κυβερνήσω, αν σας αρέσει έχει καλώς, αν δεν σας αρέσει, no problemo, πάω σπίτι μου και διαχειριστείτε εσείς το μπάχαλο", αναλώνεται σε συναντήσεις επί συναντήσεων με ποιους; Τον Παπανδρέου ο οποίος δεν έχει την υποστήριξη ούτε του κόμματός του, το Σαμαρά που σε λίγο θα λέει ότι "ε, κι εγώ θα κρατήσω την αναπνοή μου μέχρι να γίνουν εκλογές" και τον Καρατζαφέρη ο οποίος σήμερα στηρίζει την κυβέρνηση, αύριο το σκέφτεται, μεθαύριο είναι ένθερμος οπαδός του Παπαδήμου, αντιμεθαύριο δηλώνει ότι αποχωρεί και πάει λέγοντας.

Γιατί το κάνει αυτό; Διότι, εκτιμώ, δεν θέλει να βάλει το κεφάλι του στον τορβά και να προχωρήσει σε συγκρούσεις -μέσα κι έξω- και σε τομές. Αντιθέτως, επιχειρεί να είναι και με το χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ: συμφωνεί με την τρόικα ότι οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα πρέπει να μειωθούν, αλλά αποδέχεται ως "κόκκινη γραμμή" της Ελλάδας τη διατήρηση του 13ου και 14ου μισθού και των συλλογικών συμβάσεων. Έχει εκφράσει την αντίθεσή του στο κούρεμα του ελληνικού χρέους, αλλά επιδίδεται σε "εβραίικο παζάρι" με τον Νταλάρα για το PSI και τα επιτόκια και το αιδοίο της Χάιδος. Θεωρεί ότι οι επικουρικές πρέπει να μειωθούν, αλλά αποδέχεται τις αντιρρήσεις της ΝΔ. Στηρίζει το νομοσχέδιο του Παπαϊωάννου για την αποσυμφόρηση των φυλακών, αλλά δεν απαιτεί από τα κόμματα να το στηρίξουν εμπράκτως στη Βουλή. Και, ερωτώ εγώ τώρα με το φτωχό μου το μυαλό: είναι, τελικά, πρωθυπουργός ο Παπαδήμος ή δεν είναι; Κι αν δεν είναι, θέλει να είναι; Και, αν ναι, τι κάνει γι' αυτό; Κάποιος πρέπει να του εξηγήσει ότι ο ρόλος του δεν είναι διακοσμητικός, αλλά ουσιαστικός, ενδεχομένως και κρίσιμος στην παρούσα φάση -όχι για τη σωτηρία της Ελλάδας και τη διατήρησή της στην Ευρωζώνη, αυτό εξαρτάται από άλλους και αυτοί οι άλλοι δεν δείχνουν να ασχολούνται και πολύ (βλέπε πιο πάνω), αλλά για τη δημιουργία των συνθηκών εκείνων που θα επιτρέψουν στη χώρα να μην πεθάνει τελείως, αλλά να έχει "επόμενη μέρα", όποιες κι αν είναι οι εξελίξεις. Για παράδειγμα, υποτίθεται ότι οι διαπραγματεύσεις με την τρόικα και τους Νταλάρες πρέπει να τελειώσουν μες το Σαββατοκύριακο. Τι κάνει γι' αυτό; Έχει καλέσει τους αρχηγούς να τους πει τι παίζει και να τους εξηγήσει τη θέση του και να ζητήσει τη γνώμη τους; Έχει απαιτήσει από το Βενιζέλο να κλειστεί στο υπουργείο και να μη βγει έως ότου κλείσει τις συμφωνίες; Μπα, δεν ξέρω καν αν επέστρεψε ακόμα στην Ελλάδα...

Η εικόνα που μου δίνει ο Παπαδήμος είναι αυτή ενός τοποτηρητή, ο οποίος, απλώς, κατά καιρούς βγαίνει και λέει κάποια πράγματα, έτσι, ίσα-ίσα να δείχνει ότι υπάρχει. Θα μου πεις, "ρε Κλύστυ, αυτά συμφώνησε με τους αλλοινοί, όταν έγινε πρωθυπουργός, αφού". Θα σου πω, όμως, ότι αν ήθελε πραγματικά να γίνει real, honest to goodness πρωθυπουργός, δεν θα έπρεπε να συμφωνήσει. Αλλά, ακόμα κι έτσι, μετά το μπάχαλο με το πολυνομοσχέδιο, θα έπρεπε να είχε παραιτηθεί, για λόγους αξιοπρέπειας, καταγγέλοντας ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ότι υπέσκαψαν το έργο του. Ωστόσο, όχι μόνο δεν παραιτήθηκε, αλλά έβγαλε και τον Καψή στα ράδια, να λέει "έλα ρε παιδιά, δεν είναι εικόνα αυτή ρε παιδιά, πρέπει να μας στηρίξετε ρε παιδιά, τι πράματα είναι αυτά ρε παιδιά, ντροπής πράματα". Οπότε, ξαναρωτώ εγώ: είναι εικόνα πρωθυπουργού αυτή; Είναι εικόνα κυβέρνησης που έχει τη δυνατότητα να "σώσει τη χώρα"; Να διαπραγματευτεί σοβαρά με τα bad boys της τρόικας και του IIF; Σόρι, αλλά εγώ δεν είμαι και πολύ αισιόδοξος. Αντιθέτως, φοβάμαι ότι η κυβέρνηση Παπαδήμου θα τα κάνει όλα πολύ χειρότερα απ' όσο η κυβέρνηση Παπανδρέου. Γιατί, πολύ απλά, δεν είναι κυβέρνηση, αλλά ένα ακατανόητο σύμπλεγμα προσώπων και ιδεολογιών και εμμονών, χωρίς μορφή, χωρίς σχήμα και χωρίς πραγματικούς στόχους. Και, όσο κι αν φαίνεται υπερβολικό, τη μέγιστη ευθύνη γι' αυτό το χάλι τη φέρει ο ίδιος ο Παπαδήμος, ο οποίος δεν κατάφερε να διαπραγματευτεί ουσιαστικά με τους αρχηγούς τριών κομμάτων που το ένα πάει χειρότερα απ' τ' άλλο. Και έχουμε απαίτηση να διαπραγματευτεί με τύπους που έχουν τα φράγκα;...

Βοήθειά μας...

Πάει κι αυτό... Άντε παιδιά και στα δικά σας...

Αναγνώστη μου, επειδή βαριέμαι και επειδή έχω πάψει πια να εκπλήσσομαι από την ικανότητα των Ευρωπέων να μπουρδουκλώνουν τα πράγματα και να καταφέρνουν, τελικά, να καταλήγουν σε αποφάσεις που είναι χειρότερες από τις προηγούμενες, θα επιχειρήσω να είμαι όσο πιο λακωνικός γίνεται. Λοιπόόόόν...

Η πιο κρίσιμη Σύνοδος Κορυφής της Ε.Ε. -όπως έλεγε χθες και η Όλγα στο δελτίο...- το μόνο σίγουρο που κατάφερε είναι να κάνει ημι-επίσημη τη διάλυση της Ένωσης. Διότι, εντάξει, οι Βρετανοί ποτέ δεν αισθάνθηκαν πραγματικό μέλος της (κι ας έλεγε ο Σόιμπλες ότι θα μπουν στο ευρώ χωρίς να το καταλάβουν) και οι Ούγγροι και οι Τσέχοι παραήταν νέα μέλη για να θεωρούνται κομμάτι της "ευρωπαϊκής οικογένειας", όμως η κατ' αρχήν άρνηση των Σουηδών να δεχθούν να συμμετάσχουν στο γαλλογερμανικό γαϊτανάκι/ζουρλομανδύα λίτότητας πρέπει να πόνεσε. Εκτιμώ, δε, ότι ο κοτσιδάκιας ΥΠΟΙΚ της Σουηδίας (τον οποίο κόβω νά'χει περάσει κι από κά'να death metal συγκρότημα στα νιάτα του, ήχος Στοκχόλμης πάντα...) όταν έρθει η κρίσιμη ώρα, μάλλον θα πει "ρε παιδιά, ορέα δεν είναι η κορώνα μας; Πού να τρέχουμε να μπλέκουμε τώρα με ευρά και λοιπές ιστορίες για αγρίους" και το πράμα θα λήξει εκεί.

Όσον αφορά, δε, στο σύμφωνο σταθερότητας που θα υπογράψουν οι 23, ειλικρινά, το διάβασα και δεν κατάλαβα τι ακριβώς στοχεύει να πετύχει, εκτός από το να τρελλάνει τους πάντες στη λιτότητα. Διότι, ούτε φράγκα για τους ζορισμένους διασφαλίζει, ούτε βάζει την ΕΚΤ στο παιχνίδι περισσότερο, ούτε, βέβαια, πρόκειται να πείσει τις αγορές ότι μόνο με περιστολές δαπανών θα βγει η Ευρωζώνη από την κρίση. Όσον αφορά δε στις διαβόητες "αυτόματες κυρώσεις", ειλικρινά αδυνατώ να καταλάβω σε τι θα συνίστανται: πρόστιμα, δηλαδή, νέα βάρη σε υπερχρεωμένες χώρες; Θα τους βάζουν στη γωνία να κάνουν "πελαργό" στις Συνόδους; Τι;... Και, καλά, η Μέρκελ μπορεί να τα πουλήσει όλα αυτά στους Γερμανούς, ότι, να, είδατε, τους έκανα όλους σαν κι εμάς, δεν είναι υπέροχο;;!! Ο άλλος, όμως, ο Νικολά, τι περιμένει να κερδίσει; Πήρε έστω και μια διασφάλιση ότι οι τράπεζές του δε θα γίνουν Dexia μέσα σε λίγους μήνες; Και τότε, παν και τα 3Α, πάνε και οι απειλές, πάνε κι όλα.

Επίσης, θεωρώ εξαιρετικά αστείο το γεγονός ότι το EFSF (ένα δομημένο προϊόν, όπως το χαρακτηρίζει ο Τέκις) και ο ESM (μια ομπρελίτσα μπροστά σε ανεμοστρόβιλο) θα συνλειτουργήσουν για μερικούς μήνες. Νομίζω ότι ήδη, σε οίκους αξιολόγησης και hedge funds γελούν σαν τρελοί -και ετοιμάζουν τις υποβαθμίσεις και τις πιέσεις και τα πάντα όλα. Γιατί, μη γελιόμαστε, αν οι Μερκοζί ήλπιζαν ότι με αυτό το πράμα που συμφωνήθηκε σήμερα θα κατευνάσουν τις αγορές, τότε είναι καλύτερο να μετακομίσουμε όλοι στην Εξωτερική Μογγολία ή, δεν ξέρω, σε καμιά ζούγκλα της Βολιβίας: πιο ασφαλείς θά'μαστε εκεί. Όσον αφορά δε στην Ελλάδα, πολύ αμφιβάλλω αν ο Παπαδήμος χρειάστηκε να παρέμβει: άλλωστε, το σχέδιο των Μερκοζί είναι σε κλίμακα Ευρωζώνης ό,τι ακριβώς συμβαίνει στην Ελλάδα τα τελευταία δύο χρόνια και είδαμε σε τι ορέα θέση μας έχει φέρει. Τώρα, όλα τα παιδάκια θα ανακαλύψουμε τη χαρά της διψήφιας ανεργίας, της σωρευτικά διψήφιας ύφεσης και της πλήρους αποδιάρθρωσης κάθε έννοιας κοινωνικού κράτους. Με γεια μας...

UPDATE: τελικά, οι Βρετανοί έμειναν μόνοι... Αν και διατηρώ ανέπαφα τα όσα είπα για τη συμφωνία...

Ασύνδετες πληροφορίες...

-O επικεφαλής της Deutsche Bank Γιόζεφ Άκερμαν ελέγχεται από τις δικαστικές αρχές του Μονάχου σχετικά με την εμπλοκή του και της τράπεζας που ηγείται στη διαβόητη υπόθεση Κίρχ, η οποία οδήγησε στη μεγαλύτερη μεταπολεμική χρεοκοπία στη Γερμανία ιδιωτικής επιχείρησης. Υπενθυμίζω ότι ο κ. Άκερμαν είναι επικεφαλής και του IIF, το οποίο παίζει μείζονα (;) ρόλο στο ζήτημα του "κουρέματος" των ελληνικών ομολόγων. Μάλιστα, σήμερα το βράδυ ο γενικός διευθυντής του IIF Τσαρλς Νταλάρα θα συναντηθεί με τον Έλληνα πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο.

-Ένας πρώην σύμβουλος του τέως πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου γράφει ένα άρθρο σε υψηλού κύρους αμερικάνικη εφημερίδα, σχετικά με την πτώση του Παπανδρέου από την πρωθυπουργία. Παραθέτω μόνο ένα απόσπασμα: "Behind the scenes, powerful owners of Greek banks -long accustomed to the banks financing their closely linked network of companies- were terrified by the Brussels accord, because it was ambiguous about how the recapitalization would take place, whether temporary nationalization would be invoked, and how the banks’ shareholders would be treated. They knew already that an audit ordered by the International Monetary Fund had exposed at least 15 billion euros worth of unrecognized non-performing loans, many to companies in their own network, bad loans that would significantly raise the costs of the recapitalization".

-Ελληνική εφημερίδα, τρεις ημέρες μετά τη "συμφωνία" της Συνόδου Κορυφής της 26ης Οκτωβρίου, αφιερώνει εκτενές ρεπορτάζ σχετικά με τις απώλειες που ενδέχεται να υποστούν οι βασικοί μέτοχοι ελληνικών τραπεζών από το PSI Plus που συμφωνήθηκε μεταξύ των ηγετών της Ευρωζώνης και του IIF.

-Εν τω μεταξύ, μετά την Ελλάδα, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία και την Ιταλία, ασφυκτικές πιέσεις από τις αγορές δέχονται πλέον χώρες όπως η Ισπανία, η Γαλλία, το Βέλγιο, η Σλοβενία και η Αυστρία. Σημειώνω ότι στις τέσσερις πρώτες χώρες, από την ώρα που τέθηκε σε εφαρμογή κάποιο σχέδιο διάσωσης/ελέγχου (διότι, τι διάσωση να κάνεις στην Ιταλία του ενός-και τρισ. ευρώ χρέους;...), οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις τους έπεσαν. Σε δύο από αυτές αντικαταστάθηκαν από "υπηρεσιακές κυβερνήσεις ειδικού σκοπού" (Ελλάδα - Ιταλία).

Όλα καλά; Πώς πάει η οικογένεια; Η γιαγιά; Τα παιδιά;...

La grande illusion

Παρακολούθησα, όσο μπόρεσα, δηλαδή, τις χθεσινές προγραμματικές δηλώσεις του κ. Παπαδήμου στη Βουλή και πρέπει να παραδεχθώ ότι δεν εντυπωσιάστηκα ουδόλως. Ήταν οι δηλώσεις ενός ανθρώπου ο οποίος κλήθηκε να κάνει μια συγκεκριμένη δουλειά, την αποδέχθηκε, έθεσε τους όρους του και αυτοί έγιναν δεκτοί και τώρα καλείται να υλοποιήσει τη συμφωνία του με τον πολιτικό κόσμο της χώρας. Δηλαδή, να διασφαλίσει την απρόσκοπτη συνέχιση της χρηματοδότησης της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και το ΔΝΤ και να πείσει τους δανειστές ότι, σε αντάλλαγμα για τα φράγκα, η Ελλάδα θα συνεχίσει να εφαρμόζει την πολιτική που οδήγησε τις πολιτικές δυνάμεις να βάλουν πανικόβλητες τον κ. Παπαδήμο στη θέση του πρωθυπουργού, ώστε αυτός -ο "δεν είμαι πολιτικός"- να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά.

Στα μάτια μου, ο κ. Παπαδήμος δεν είπε χθες τίποτα περισσότερο απ' όσα θα έλεγε ο George, ο Αντωνάκης, η Ντόρα ή ο Καρατζαφέρης, αν ήταν στη θέση του: στηρίζουμε το μνημόνιο, εφαρμόζουμε την περιοριστική πολιτική και ελπίζουμε ότι αν είμαστε καλά παιδιά η Ευρώπη θα συνεχίζει να χρηματοδοτεί τα ρουσφέτια μας και τις τράπεζές μας (αυτό το τελευταίο δεν το είπε. Στην πραγματικότητα, δεν είπε τίποτα για το τραπεζικό σύστημα στην Ελλάδα. Ο κ. Παπαδήμος δεν είναι πολιτικός, αλλά ξέρει από πολιτική. Ενδιαφέρον...). Μάλιστα, όποιοι πρόσεξαν τη φράση του "θα περιοριστεί η ανάγκη λήψης πρόσθετων μέτρων κατά τα τελευταία δύο χρόνια του νέου προγράμματος (2013 και 2014) για την επίτευξη των στόχων του Μεσοπρόθεσμου" θα κατάλαβαν πολλά για το πώς θα κινηθεί.

Ωστόσο, είμαι πλέον πεπεισμένος ότι ο κ. Παπαδήμος δεν θα πετύχει τίποτα απ' όσα περιέγραψε στις προγραμματικές του δηλώσεις. Ήλθε πολύ αργά και, πλέον, οι πολίτες που σήμερα τον θεωρούν ως σημαντικότερη εφεύρεση από τον κινητήρα εσωτερικής καύσεως, δεν θα χρειαστούν πολύ χρόνο (και πολλά μέτρα) για να αντιδράσουν βιαίως. Έχουμε μάθει, πλέον, ότι τίποτε απ' όσα γίνονται δεν γίνεται για το καλό μας και, επιπλέον, είμαστε ήδη στα πρόθυρα του collapsus: μια λανθασμένη κίνηση αρκεί για να πάρει φωτιά το Κούγκι και μετά, άντε να μαζέψεις τα γυναικόπαιδα.

Επίσης, ο κ. Παπαδήμος θα πρέπει πλέον να έχει καταλάβει ότι η στήριξη που του παρέχουν ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ είναι μόνο στα λόγια. Ο Αντωνάκης, μέσα από τη σχιζοφρενική ομιλία του χθες, κατέστησε σαφές ότι το κόμμα του παραμένει αξιωματική αντιπολίτευση (και του εαυτού του). Το ΠΑΣΟΚ έχει ήδη υποστεί τεράστια φθορά για να φανεί πρόθυμο να "θυσιαστεί για το καλό του τόπου". Ο Καρατζαφέρης, από την Κυριακή έστειλε τα μηνύματά του προς όλες τις κατευθύνσεις. Και το μόνο κόμμα που συμφωνεί σχεδόν απόλυτα με τις πολιτικές του μνημονίου, η Δημοκρατική Συμμαχία, έμεινε εκτός κυβέρνησης. Ειλικρινά, πιστεύει κανείς ότι, έτσι και σφίξουν τα γάλατα υπάρχει πολιτικός σχηματισμός που θα στηρίξει τον Παπαδήμο; Ιδίως, δε, όταν γίνεται προφανές ότι η πολιτική που ακολουθείται είναι αδιέξοδη; Σωστά, ουδείς.

Νομίζω, λοιπόν, ότι, ακόμα κι αν αυτή η κυβέρνηση εξαντλήσει το χρόνο ζωής της, πολύ λίγα πράγματα θα καταφέρει. Η συνέχεια, δε, θα είναι ακόμα πιο ενδιαφέρουσα, αφού μετά τις εκλογές ουδείς θα λάβει την απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή και με τον κόσμο τρελλαμένο, πολύ δύσκολα κάποιος θα δεχθεί να βάλει το κεφαλι του στο τορβά και να δηλώσει ότι θα συνεχίσει την ίδια πολιτική. Οπότε; Οπότε, τελικά, ίσως το δημοψήφισμα του Παπανδρέου θα ήτο μία κάποια λύσις. Πολιτικάντικη, μεν, αλλά λύση. Αλλά, θα μου πεις, τρία χρόνια μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers, και ακόμα οι απανταχού "ηγέτες" προσπαθούν με τάπες να κλείσουν την τρύπα από το παγόβουνο. Εδώ θα γινότουνε η επανάστασις;...

UPDATE: λίγο παλιό, αλλά διαβάστε ποιο πράγμα καλείται να υλοποιήσει η κυβέρνηση Παπαδήμου και πείτε μου αν δεν σας μπαίνουν ψύλλοι στ' αυτιά...

Κυβέρνηση patchwork

Κατ' αρχάς δείτε αυτό.

Εν συνεχεία, διαβάστε αυτό κι αυτό κι αυτό.

Τελειωσατε την ανάγνωση; Ωραία, ώρα να αρχίσουμε.

Ομολογώ ότι το βράδυ της περασμένης Πέμπτης οι όποιες ελπίδες μου για την κυβέρνηση Παπαδήμου εξαϋλώθηκαν ολοσχερώς, όταν είδα δημοσιογράφο της ΝΕΤ να αναφέρει ως πληροφορίες ότι α) το νέο κυβερνητικό σχήμα θα είναι "ολιγομελές" και β) ότι στο σχήμα αυτό θα συμμετέχει και ο Δ. Αβραμόπουλος, ο οποίος φερόταν εκείνη την ώρα να διεκδικεί το υπουργείο Άμυνας. Τελικά το πήρε και μπράβο του: επιτέλους βρίσκεται σ' ένα υπουργείο που, όταν θα τον βλέπουν, οι υφιστάμενοί του θα του βαράν προσοχές και θα του κάνουν "παρουσιάστε".

Από εκείνη την ώρα ήμουν βέβαιος ότι το πράγμα θα σκαλώσει άσκημα και ότι θα καταλήξουμε με ένα κυβερνητικό σχήμα που θα ήταν το λιγότερο δυσλειτουργικό και το περισσότερο τερατώδες. Διότι, αναγνώστη μου, με 48 άτομα δεν πας για κυβέρνηση "μεταβατική" και "εθνικής ανάγκης", αλλά για κυβέρνηση άθλιων συμβιβασμών και μικροπολιτικών παιγνίων επιπέδου αυλής νηπιαγωγίου. Κι έτσι, καταλήξαμε με τέσσερις (!) υπουργούς στο Εθνικής Άμυνας, πέντε (!!!) στο ανάπτυξης και τέσσερις (!!!!) στο Οικονομίας. Τέλεια.

Αν και δεν το είχα γράψει, σε συζητήσεις μου είχα εξ αρχής ταχθεί κατά της λύσης Παπαδήμου ως μεταβατικό πρωθυπουργό. Καλός, χρυσός και με κύρος ο κ. Παπαδήμος, ωστόσο, sorry κιόλα, αλλά ποτέ δεν έπαψε στα μάτια μου να είναι ο διοικητής της ΤτΕ όταν η Ελλάδα μπήκε στο ευρώ και ο αντιπρόεδρος της ΕΚΤ όταν ξέσπασε η χρηματοπιστωτική κρίση και ο "άτυπος σύμβουλος" του Παπανδρέου όταν άρχισε να συζητιέται σοβαρά το ενδεχόμενο κουρέματος του ελληνικού χρέους, το οποίο ο ίδιος δεν έδειξε ποτέ να εγκρίνει. Και τώρα, όχι μόνο καλείται να το εφαρμόσει, αλλά και να διαπραγματευτεί τους όρους εφαρμογής του, το νέο μνημόνιο, δηλαδή.

Ελπίζω να βγω ψεύτης, αλλά τι στοίχημα πάμε ότι οι τράπεζες θα διαπιστώσουν ότι τα ζόρια που έβλεπαν να έρχονται με το "κούρεμα", τελικά δεν θα είναι και τόσο μεγάλα; Ότι το Κράτος - πατερούλης θα φροντίσει να βρει άμεσα φράγκα για την ανακεφαλαιοποίησή τους; Ότι τα πλεόν επαχθή για τους πολίτες μέτρα, όχι μόνο δεν θα αρθούν, αλλά θα γίνουν και μόνιμα και ίσως και πιο οδυνηρά; Ότι η φοροδιαφυγή δεν θα παταχθεί εκεί που πρέπει (δηλαδή, στους μεγάλους φοροφυγάδες); Ότι, τελικά, ούτε οι αριθμοί θα ευημερίσουν, ούτε και οι πολίτες; Προσοχή, δε λέω ότι για όλα αυτά θα φταίει ο Παπαδήμος, αλλά ότι ο ίδιος δεν θα κάνει και πολλά πράγματα για να αποτρέψει τα δεινά.

Ωστόσο, πρέπει να ομολογήσω ότι η παρούσα κυβέρνηση δεν είναι τίποτε άλλο από το αποτέλεσμα του λαού που τη "γέννησε": η δημοσκόπηση της Public Issue αντικατοπτρίζει απόλυτα το χάος που επικρατεί στην κοινωνία και τη χώρα. Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών υποστηρίζει τον Παπαδήμο ως ηγέτη της κυβέρνησης και, ταυτόχρονα, ενισχύει σημαντικά τις πολιτικές δυνάμεις που αντιτίθενται κάθετα στη λύση αυτή και ζητούν άμεσα εκλογές. Διερωτώμαι, ειλικρινά, αν γνωρίζουμε τι σκατά θέλουμε ή αν απλώς γουστάρουμε το τζόγο που τέτοιες συνθήκες εμπεριέχουν...

Φυσικά, θεωρώ δεδομένο ότι ενώπιον τέτοιων δημοσκοπικών ευρημάτων, τα κόμματα δεν θα κάτσουν να δουν πώς μπορεί η κυβέρνηση αυτή να παράξει έστω και στοιχειώδες έργο, αλλά από προχθές θα φροντίσουν να οργανώσουν την προεκλογική τους καμπάνια, άλλωστε ο Φεβρουάριος δεν είναι μακριά και όσοι πιστεύουν ότι η κυβέρνηση αυτή θα μπορέσει να ξεπεράσει το χρονικό όριο της 19/2/2012 χρειάζονται επειγόντως reality check. Στην ουσία, το τερατώδες σχήμα των 48 ατόμων αποτελεί πλήρη απόδειξη ότι η κυβέρνηση αυτή στήθηκε μόνο και μόνο για να διαχειριστεί κάποια πράγματα, α, και για να γίνει το ΛΑΟΣ κυβερνητικό κόμμα. Θεωρώ, δε, ότι το ξήλωμα του patchwork δεν θα αργήσει καθόλου. Και, τότε,... τρεχάτε ποδαράκια μου. Αναρωτιέμαι, δέχονται πολιτικούς πρόσφυγες στη Ζανζιβάρη;

(η φωτο από εδώ)

The game is on

Στο προηγούμενο ποστάκιο έγραφα κάτι για μάσκες που θα πέσουν. Ε, από σήμερα δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που να πιστεύει ότι όλοι αυτοί που μας υπόσχονται "σωτηρία" και "ανάπτυξη" έχουν έστω και κατ' ελάχιστον κάτι τέτοιο στο μυαλό τους. Μέρκελ και Σαρκοζί πέταξαν τις μάσκες και ήταν σαφέστατοι: ή αποδέχεστε χωρίς δεύτερη κουβέντα αυτά που αποφασίσαμε πριν από σας για σας ή... Εδώ, δεν είναι απόλυτα σίγουροι για το τι μπορούν να πουν, καθώς ούτε οι ίδιοι το γνωρίζουν. Οι πολυαγαπημένοι "κανόνες", για τους οποίους ο Σαρκό μας ζάλισε τον έρωτα δεν προβλέπουν τι γίνεται από εδώ και πέρα. Οι Συνθήκες είναι ελλειπείς, τα μάνιουαλ προβληματικά. Το πρωί θα επιχειρήσουν να στήσουν το σενάριό τους, μαζί με Ισπανία και δεν ξέρω κι εγώ ποιους άλλους, αλλά τα νερά είναι άγνωστα και θολά.

Η οργίλη αντίδραση του Σαρκοζί στην ερώτηση του δημοσιογράφου της Liberation περί διευθυντηρίου των Βρυξελλών που ενεργεί πέρα και πάνω από τους λαούς που υποτίθεται ότι υπηρετεί ήταν παραπάνω από αποκαλυπτική: το υφάκι του δεν μπορούσε να κρύψει την αμηχανία του. Κρίμα που ο δημοσιογράφος δεν πρόλαβε να του θυμίσει ότι τους κανόνες, που με τόση λατρεία επικαλέστηκε, ήταν η Γαλλία και η Γερμανία που πρώτοι απ' όλους τσαλαπάτησαν -ατιμωρητί, κιόλας. Όμως, ακόμα κι έτσι, ακόμα και με πιέσεις πέρα από κάθε δημοκρατική νομιμοποίηση, ακόμα και με εκβιασμούς επιπέδου μαφίας, ξέρουν ότι η περίπτωση της Ελλάδας δεν είναι ίδια με την περίπτωση των τραπεζιτών. Ξέρουν ότι η Αθήνα μπορεί να οδηγήσει σε περιδίνιση ολόκληρη την Ευρωζώνη. Εξ ου και ο κουτσαβακισμός τους.

Ένας κουτσαβακισμός που ανατρέπεται ολοκληρωτικά από τις υπεράνω γελοιότητας δηλώσεις του Νταλάρα (κρίμα ρε Χάρι Κλυν, για λάθος Νταλάρα έβγαλες την ιστορική σου φράση...), που σα χεσμένος πανικόβλητος προσπαθεί να πουλήσει τη νέα σύμβαση ως το καλύτερο πράγμα για την Ελλάδα μετά την εφεύρεση του αυνανισμού. Βλέπετε, ο κυρ-Τσαρλς είναι μέσα στο παιχνίδι και, μάλλον, κατανοεί σε μεγαλύτερο βάθος από το Μερκοζί, π.χ. τι θα σήμαινε "άτακτη χρεοκοπία" της Ελλάδας για το σύνολο του ξεκουρδισμένου παιχνιδιού που ονομάζεται "παγκόσμια οικονομία". Γιατί αυτός -και οι όμοιοί του- ξέρουν όλους τους σκελετούς και όλα τα ντουλάπια που είναι κρυμμένοι.

Το μόνο πράγμα που οι Ευρωεκβιαστές μπορούν να αξιοποιήσουν, είναι η έκτη δόση του μηχανισμού στήριξης. Αλλά κι εκεί ξέρουν ότι λίγα πράγματα μπορούν να κάνουν, καθώς μια στάση πληρωμών είναι πιο απευκταία κι από το να κολλήσουν AIDS. Και, ξέρετε ποια είναι η μεγαλύτερη πλάκα; Ζητούν την κύρωση από τη Βουλή της τελευταίας συμφωνίας, χωρίς το περιεχόμενό της να έχει καν αποσαφηνιστεί. The law west of Pecos, έτσι; Ξέρετε κάτι; Όλα αυτά δεν ανατρέπουν το γεγονός ότι η Ελλάδα, όχι, οι Έλληνες τα κάναμε σκατά και ότι πρέπει να συμμαζέψουμε κάπως το μπάχαλό μας. Ωστόσο, τα παγωμένα βλέμματα, τα σφιγμένα χείλη και η έκδηλη αμηχανία των "ηγετών" της Ευρώπης ήταν πολύ πιο εύγλωττα από τα όσα είπαν.

Μετά από την αθλιότητα που βιώσαμε χθες, αν υπήρχε σοβαρό πολιτικό προσωπικό στην Ελλάδα θα έπρεπε σύσσωμο αύριο κιόλας να προκηρύξει διπλό δημοψήφισμα: για την παραμονή ή όχι της Ελλάδας στο ευρώ και, όταν η νέα συμφωνία αποσαφηνιζόταν, και γι' αυτή. Πολύ φοβάμαι, ωστόσο, ότι τα θλιβερά ανθρωπάκια που μας κυβερνούν έχουν ήδη μπει στη διαδικασία απεμπλοκής τους από αυτό το ιστορικής σημασίας εγχείρημα. Κρίμα, γιατί μετά από πολλά χρόνια η Πολιτική θα έμπαινε μπροστά από τον πολιτικαντισμό στην Ελλάδα και στην Ευρώπη... Κρίμα...

UPDATE: να ανησυχώ που και ο Βαρουφάκης συμφωνεί (σχετικά, πάντα...) μαζί μου;

Υ.Γ.: ναι, είμαι ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΫΠΝΟΣ. Fuck.

Crimes and misdemeanors...

Τέσσερα

ενδιαφέροντα


κείμενα

για την κρίση...

Σχόλια;

Fall Heads Roll...

Αν ήμουν ο Παπανδρέου, σήμερα, καθώς θα γύριζα από το Βερολίνο (όπου, κατά πάσα πιθανότητα, η Μέρκελ με έψησε σε χαμηλή φωτιά για κάμποση ώρα), θα φρόντιζα να βρω ένα παλτουδάκι σαν του κυρίου δίπλα, με όλα τα αξεσουάρ. Διότι, κακά τα ψέματα, θα είχα αποφασίσει ότι έχει έρθει η ώρα να πέσει και κά'να κεφάλι.

Φθάνοντας στο "ΕλΒελ", θα έλεγα στο οδηγό μου να με πάει πρώτα στα δικαστήρια της Ευελπίδων και εκεί θα αναζητούσα τον ανακριτή-αστέρα της δικαιοσύνης που αποφάσισε να αφήσει ελεύθερο με "περιοριστικούς όρους" τον Μάκη Ψωμιάδη. Μόλις τον ανακάλυπτα, λίγο πριν τον στείλω να συναντήσει το δημιουργό του, θα του έλεγα "παιδί μου, η αστυνομία έψαχνε και δεν έβρισκε τον Μάκαρο για τουλάχιστον τρεις μήνες. Και τώρα που τον βρήκε, εσύ έρχεσαι και του λες, φύγε μεγάλε, αλλά μην πας μακριά, να σε βλέπουμε; Τώρα, παιδί μου, πώς θα τον ξαναβρούμε; Ή, μήπως, θα τον ψάξεις εσύ; Γιατί, παιδί μου, δεν παρέτεινες την προφυλάκισή του; Στην τελική, άμα ήταν καθαρός, θα τον απελευθερώναμε και θα του ζητάγαμε και συγνώμη για την ταλαιπωρία. Τώρα, όμως, που ξαναέγινε μπουχός -και καλά έκανε, κι εγώ το ίδιο θά'κανα- πού θα τον ξαναβρούμε; Και, γιατί ξεφτιλίζεις τόσο πολύ την ήδη κουρελιασμένη δικαιοσύνη σε αυτή τη χώρα; Δεν μας φθάνουν όλα τα άλλα βάσανά μας, πρέπει νά'χουμε κι εσένα;".

Κι αφού καθάριζα τη μασέτα μου από τα αίματα, θά'λεγα στο οδηγό μου να με πάει στο υπουργείο Οικονομικών. Κι εκεί, θα αναζητούσα τον υπερεγκέφαλο που αποφάσισε αυτή την κτηνωδία με τις αποδείξεις. Κι αφού πρώτα τον βασάνιζα για κά'να τρίωρο, λίγο πριν το κόψω το άχρηστο κεφάλι του, θα του έλεγα "παιδί μου, είσαι μαλάκας; Έχεις καταλάβει ότι έξω ο κόσμος, κυρίως, δε, αυτός που ως τώρα μας ψήφιζε και μας στήριζε, είναι στο όριο να πέσει να μας φάει; Καταλαβαίνεις ότι εδώ και 18 μήνες ρουφάμε το αίμα όσων μέχρι χθες ήταν συνεπείς φορολογούμενοι, διότι είμαστε ανίκανοι να πιάσουμε αυτούς που φοροδιαφεύγουν; Αντιλαμβάνεσαι ότι η κυβέρνηση κόντεψε να πέσει για το γαμημένο τέλος ακινήτων; Τι είναι αυτές οι τρέλες που λέτε στον Βαγγέλη, που δεν ξέρει σχεδόν τίποτα περί οικονομίας; Ποιος μπορεί να συγκεντρώσει σε αποδείξεις το 50 και το 60% του εισοδήματός του; Εμένα, άμα δεν μου έδινε η μάνα μου καμιά απόδειξη, θα μου έριχναν φέτος πέναλτι στην εφορία. Πώς θα μαζέψουν οι αθρώποι αυτά τα νούμερα; Και, αφού ακόμα δεν έχετε καταλήξει σε συντελεστές, τι αφήνετε το Βαγγέλη να κάνει ανακοινώσεις; Είστε τρελοί;".

Αυτά θα έκανα εγώ αν ήμουν ο Παπανδρέου σήμερα. Όμως, δυστυχώς γι' αυτόν, δεν είναι εγώ...

(η φωτό είναι από την ταινία - ύμνος "Machete") 

(ο τίτλος του ποστ από εδώ...)

Η μεγάλη χείμαιρα

Νομίζω ότι η χθεσινή ανακοίνωση των μέτρων που θα πρέπει να ληφθούν άμεσα, προκειμένου το ελληνικό Κράτος να λάβει την έκτη δόση από το μηχανισμό στήριξης που έχουν δημιουργήσει η Ε.Ε. και το ΔΝΤ θα πρέπει να λειτούργησε ως κουβάς με παγωμένο νερό στα μούτρα του συνόλου αυτού του πράγματος που ονομάζουμε ελληνική κοινωνία, συμπεριλαμβανομένων και των πολιτικών μας. Τώρα πια, τα ψέματα τελείωσαν. Ο χρόνος επίσης. Οι τρίπλες, οι βερμπαλισμοί, το πονηρό κλείσιμο του ματιού προς τους ψηφοφόρους, το "άστο για αργότερα", όλα αυτά πήγαν κατά διαβόλου και το μόνο που έμεινε είναι η παγερή πραγματικότητα, ότι όταν κάνεις μια συμφωνία, οφείλεις να την τηρείς. Και ότι, η μη τήρησή της επιφέρει συνέπειες για όλους τους εμπλεκόμενους.

Τώρα πια, το πράγμα θα πηγαίνει κάπως έτσι: τέλος στις διαπραγματεύσεις και στις προσπάθειες και στις Βενιζελικού τύπου ανοησίες, ότι, δήθεν, υπάρχουν πολιτικά ζητήματα. Από τούδε, το πρόγραμμα θα εφαρμόζεται αυτολεξεί, χωρίς καμία αλλάγή, χωρίς καμία προσαρμογή, ενδεχομένως και χωρίς "μέτρα ισοδύναμου δημοσιονομικού αποτελέσματος", τα οποία είχαν αποτελέσει μια από τις μεγαλύτερες πληγές της ασκούμενης πολιτικής ("δεν μπορώ να απελευθερώσω τα ταξί; ΟΚ, βάλε ένα ειδικό τέλος στα ακίνητα..."). Τώρα πια, ουδείς δικαιούται να πει ότι δεν ήξερε, δεν κατάλαβε, δεν τό'πιασε σωστά.

Είναι τα μέτρα δίκαια και ορθά; Εν μέρει όχι (αν και γνωρίζω δημοσίους υπαλλήλους που η απόλυσή τους θα ήταν το ελάχιστο που τους αξίζει, όπως και συνταξιούχους της Ολυμπιακής από τα 38 τους, που προτίμησαν τη σύνταξη από το να μεταταγούν σε άλλη υπηρεσία. Εκεί, βλέπετε, οι αποδοχές θα ήταν μικρότερες...) και, στην τελική, κάθετι που προκαλεί νέες οριζόντιες μειώσεις καλό δεν μπορεί να είναι. Ωστόσο, τα μέτρα αυτά έχουν ένα καλό: μας επιτρέπουν να καταλάβουμε τις συνέπειες από τη μη εφαρμογή μιας συμφωνίας, από τις συνήθεις πολιτικάντικες τσιριτσάντζουλες που μας έχουν συνηθίσει οι πολιτικοί μας ταγοί. Η άρνηση ή καθυστέρηση υλοποίησης της συμφωνίας θα φέρνει ακόμα πιο δυσβάσταχτα μέτρα, ακόμα περισσότερες απολύσεις στο Δημόσιο, ακόμα μεγαλύτερες περικοπές στις συντάξεις και τους μισθούς.

Και μη με ρωτήσετε αν τα μέτρα αυτά οδηγούν κάπου: δεν ξέρω. Μεταξύ μας, με την παγκόσμια οικονομία να θυμίζει κακό αστείο, ουδείς ξέρει. Η διαδικασία αποπληθωρισμού στην οποία θεωρητικά έχει μπει η Ελλάδα, είναι αμφίβολο στα δικά μου μάτια αν θα έχει τα προδοκώμενα αποτελέσματα. Επίσης, οι λογικές φωνές που λένε ότι οι συνεχείς πιέσεις προς την Ελλάδα μπορεί να οδηγήσουν σε αποσταθεροποίηση τη χώρα, με απρόβλεπτες συνέπειες για το σύνολο της Ευρωζώνης και την παγκόσμια οικονομία, με κάνουν να υποψιάζομαι ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς όπως μας τα λέει η τρόικα και οι προϊστάμενοί της.

Όμως, είναι κυριολεκτικά τραγικό να λέμε ότι, επειδή δεν ξέρουμε πού θα οδηγήσει το πρόγραμμα προσαρμογής, δεν θα το εφαρμόσουμε ή ότι θα το εφαρμόσουμε επιλεκτικά ή -χείμαιρα της χείμαιρας!- ότι θα το επαναδιαπραγματευτούμε. Και είναι τραγικό, διότι δείχνει μια βαθύτατη έλλειψη συναίσθησης των κινδύνων: πάρε, τώρα, αφορολόγητο στις 5.000 ευρώ, νά'χεις να πορεύεσαι, που μου ήθελες και πολιτική διαπραγμάτευση για το έλλειμμα του 2011. Και πάρε και 20% μειώσεις στις συντάξεις πάνω του τρομερού ποσού των 1.200 ευρώ, έτσι, για κερασάκι στην τούρτα. Η μαγκιά, πλέον, δεν περνάει και τα αστεία τελείωσαν οριστικά.

Θλίβομαι, γιατί σε μια στιγμή που η χώρα θα χρειαζόταν σοβαρότητα από την πολιτική της ηγεσία, το μόνο που ακούγεται είναι μισόλογα, ψέματα και ψεματάκια, παλινδρομήσεις και άλλες ανοησίες. Η μεγάλη χείμαιρα, όμως, τελείωσε χθες. Έστω και με τον πιο βίαιο τρόπο, όλοι μας πλέον γνωρίζουμε την αλήθεια. Ελπίζω, απλώς, να δείξουμε ότι μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε...

Pills 'n' Thrills 'n' Bellyaches...

Μερικές φορές χρειάζεται μια ειδησούλα όπως αυτή για να πάρει κάποιος ανάποδες. 'Ντάξει, δε λέω, η Κομισιόν έχει πολλά άπλυτα και ακόμα περισσότερες αμαρτίες στην καμπούρα της, όμως, ακόμα κι έτσι, τα όσα λέει για την περίπτωση του "ανοίγματος" του επαγγέλματος των δικηγόρων (και πού να δείτε τι θα λέει, μόλις ασχοληθεί με τους φορτηγατζήδες ή τους φαρμακοποιούς...) μοιάζουν σωστά, τουλάχιστον στο πλαίσιο του "ή ανοίγουμε ένα επάγγελμα ή όχι". Και, από τη στιγμή που η Ελλάδα καλείται -υπό την πίεση του μνημονίου, διότι παλίοτερα, που ήταν πιο παχιές οι αγελάδες, εμείς κάναμε τους κινέζους κάθε φορά που η Ευρώπη μας υπενθύμιζε τις σχετικές Οδηγίες και Κανονισμούς της- να άρει τους περιορισμούς σε όλα τα ρυθμιζόμενα επαγγέλματα, κάθε συζήτηση είναι τουλάχιστον ως μη γενόμενη: θα το κάνουμε, κανονικά και με το νόμο, θέμε δε θέμε.

Προσωπικά, ως φανατικός αναγνώστης του Τέκι, συμφωνώ μαζί του σχετικά με τους κομπογιαννητισμούς του ΙΟΒΕ για την θαυμαστή επίδραση που το άνοιγμα των επαγγελμάτων θα έχει στην ελληνική οικονομία. Ωστόσο, πρόσφατα είχα ένα σάτορι. Έπαθα μια μόλυνση στο αυτί και πήγα στον ΩΡιΛά, φοβούμενος τα χειρότερα. Αυτός με εξέτασε, μου είπε ότι είναι μια μολυνσούλα και μου έγραψε ένα φάρμακο που έπρεπε να πάρω για να μη γίνει μολυνσάρα. Πήρα λοιπόν τη συνταγή, πήγα στο φαρμακείο, την έδωσα στο φαρμακοποιό, μου έδωσε το φάρμακο, πλήρωσα τη συμμετοχή μου και, όλος χαρά που η μολυνσούλα δε θα γινόταν μολυνσάρα, πήγα σπίτι μου. Κι εκεί είχα το σάτορι που λέγαμε. Διότι, είπα στον εαυτό μου, "ωρέ Κλύστυ, δεν θα μπορούσες κι εσύ να κάνεις τη δουλειά του φαρμακοποιού; Ωραίο παιδί είσαι, μορφωμένο, ξέρεις να αποκρυπτογραφείς τη σφηνοειδή γραφή των γιατρών... δε θα μπορούσες κι εσύ να ανοίξεις ένα μαγαζί που θα πουλάει συσκευασμένα φάρμακα;".

Διότι, επί της ουσίας, αυτό κάνουν πλέον οι φαρμακοποιοί: λιανικό εμπόριο συσκευασμένων φαρμάκων. Παλιότερα, που οι ίδιοι εκτελούσαν τις συνταγές των γιατρών (δηλαδής, έφκιαναν τα φάρμακα), να το καταλάβω να είναι κλειστό και ρυθμιζόμενο το επάγγελμα. Όμως τώρα, γιατί; Λιανοπωλητές δεν είναι, μη χέσω μέσα; (Για να μην πω ότι συχνά είναι και πιο dealers φαρμακευτικών εταιρειών ακόμα και σε σύγκριση με τους γιατρούς...) Δηλαδή, για να πουλάς ρούχα ή καφέδες, πρέπει να έχεις σχετικό δίπλωμα; Ξαναλέω: ΠΟΥΛΑΝ ΣΥΣΚΕΥΑΣΜΕΝΑ ΠΡΟΪΟΝΤΑ. Και, μάλιστα, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΦΕΡΟΥΝ ΚΑΜΙΑ ΕΥΘΥΝΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥΣ ΠΑΝΩ ΣΟΥ, ΑΦΟΥ Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΤΑ ΕΧΕΙ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ ΣΤΟΝ ΑΣΘΕΝΗ! Γιατί, λοιπόν, να μη μπορεί να ανοίξει φαρμακείο ένας πτυχιούχος του Πολιτικού της Νομικής ή του ΠΑΠΕΙ;

Θέλετε να το πάω και πιο πέρα; Ας υπάρχουν δύο ειδών φαρμακεία: αυτά που θα πουλάνε φάρμακα ευρείας κατανάλωσης και άλλα που θα πουλάν εξειδικευμένα φάρμακα (ξέρω 'γω, οπιούχα ή κάτι αντίστοιχο). Αδυνατώ να κατανοήσω γιατί ο ίδιος άνθρωπος πρέπει να πουλά από ασπιρίνες μέχρι αντιρετροϊικά φάρμακα, άσε που τα τελευταία χρόνια τα φαρμακεία θυμίζουν κάτι μεταξύ ψιλικατζήδικου και μαγαζιού καλλυντικών (τις καραμέλλες για το λαιμό Fisherman's Friend τις βρίσκω πιο φτηνά σε περίπτερο παρά σε φαρμακείο...). Και, μάλιστα, να τα πουλά με συγκεκριμένο υψηλότατο ποσοστό κέρδους και χωρίς ανταγωνισμό. Αυτό, στα δικά μου μάτια δεν είναι επάγγελμα, αλλά νταβατζηλίκι.

Το ίδιο ακριβώς μπορώ να πω και για τους ταριφάτσι, τους συμβολαιογράφοι, τους φορτηγατζήδες και πάει λέγοντας. ΟΚ, γιατρός ή πολιτικός μηχανικός για να γίνεις πρέπει να το κατέχεις το αντικείμενο (αν και πολλές περιπτώσεις μας έχουν αποδείξει το αντίθετο). Αλλά, αναρωτιέμαι γιατί θα πρέπει το επάγγελμα του λιανοπωλητή συσκευασμένων φαρμακευτικών ουσιών να είναι κλειστό. Εγώ, ως άθρωπος και ως Κλύστυ τι κερδίζω από αυτό; Άσε που, άμα πάμε σε φάση αλυσίδων drugstores, υπάρχει και η πιθανότητα να μην πληρώνουμε τον κούκο αηδόνι στον κάθε κερατά που δεν έπιασε τα μόρια για την ιατρική και μας κατσικώθηκε ως φαρμακοποιός και μας το παίζει και "επιστημονικό επάγγελμα", μην τρελλαθώ κιόλα...

Ούτε γλέντι, ούτε κηδεία...

Επειδή έχω παραξενευτεί πολύ από τις (εν πολλοίς ακραίες) αντιδράσεις που συνόδευσαν τη χθεσινή απόφαση της Συνόδου Κορυφής (και τα παρελκόμενά της, δες εδώ), προσπάθησα να μελετήσω όσο το δυνατόν καλύτερα το "ξύλινο" κείμενο που εξέδωσαν οι Ευρωπέη σχετικά με τον τρόπο αντιμετώπισης της κρίσης χρέους στην Ελλάδα και, ει δυνατόν, να καταλήξω σε κάποιο συμπέρασμα. Και το συμπέρασμα είναι ότι, ούτε για να πανηγυρίζουμε είμαστε, ούτε, όμως και για να πέσουμε σε βαθειά κατάθλιψη. Κι αυτό, διότι η απόφαση των Ευρωπέη έχει και καλά και κακά νέα.


ΤΑ ΚΑΛΑ
Α) Επιτέλους, οι Ευρωπέη κατόρθωσαν να καταλήξουν σε ένα αμιγώς Ευρωπαϊκό σχέδιο για την Ελλάδα. Η αίσθησή μου είναι ότι το ΔΝΤ μένει σε μεγάλο βαθμό στην απέξω, κι αυτό είναι καλό ως εικόνα, καθώς οι Ευρωπέη δείχνουν μια σχετική διάθεση να βάλουν οι ίδιοι σε τάξη τα του οίκου τους.

Β) Καλώς ή κακώς, οι Ευρωπέη δείχνουν να συνειδητοποιούν ότι τα έως τώρα ημίμετρα δεν λειτουργούν και να προχωρούν σε πιο ουσιαστικές λύσεις για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους: "κουρέματα" (τι άλλο είναι η μείωση των επιτοκίων ή η επαναγορά χρέους από τη δευτερογενή αγορά μέσω του EFSF;...), ρολόβερ (τι ωραίο που φαίνεται γραμμένο στα ελληνικά) και επενδυτικές πρωτοβουλίες, αντί μόνο για περικοπές.

Γ) Ακόμα κι αν δε φτιαχτεί ποτέ, το γεγονός ότι στην απόφαση περιλαμβάνεται και η πρόθεση ίδρυσης Ευρωπαϊκού οίκου αξιολόγησης αποτελεί κατά την άποψή μου θετικό βήμα και μήνυμα προς τους σπυριάρηδες γιάπηδες των αγγλοσαξωνικών οίκων, ότι κάποια στιγμή θα πρέπει να μαζευτούν και να σταματήσουν να είναι πουτάνες όσων τους πληρώνουν. Ή, τουλάχιστον, να το κάνουν πιο διακριτικά.

Δ) Η αποδοχή του ρίσκου να κηρυχθεί η Ελλάδα σε κατάσταση "selective default" από τους οίκους δείχνει, κατά την άποψή μου, ότι οι Ευρωπέη αποφάσισαν να αποδεχθούν το μότο "no pain, no gain" (ελληνιστί να δείξουν αν έχουν αρχίδια ή κρομμύδια). Επίσης, έστειλαν μήνυμα και στις τράπεζες ότι κι αυτές θα πρέπει να συμμαζευτούν κάπως.

ΤΑ ΚΑΚΑ
Α) Σε πρώτη ανάγνωση, το σχέδιο δεν δείχνει να μειώνει το χρέος σημαντικά. Ο Greek Rider το θέτει το ζήτημα σωστά εδώ. Μένει να φανεί αν κάναμε κάτι ή αν το σχέδιο είναι άτολμο.

Β) Η επιμονή ότι το σχέδιο είναι ΜΟΝΟ για την Ελλάδα, νομίζω ότι κάνει κακό. Οι Ευρωπέη θά'πρεπε να τονίσουν ότι αποτελεί τη βάση για την αντιμετώπιση των προβλημάτων και των άλλων υπερχρεωμένων χωρών της Ευρωζώνης. Ναι, το ρίσκο θα ήταν μεγαλύτερο, αλλά πιθανή επιτυχία του θα ήταν για να χορεύουν ο φαν Ρομπάι κι ο Μπαρόζος γυμνοί στην κεντρική πλατεία των Βρυξελλών.

Γ) Επίσης, νομίζω ότι του λείπει το όραμα: η παράγραφος 7 της απόφασης δείχνει εμμονή στα προγράμματα λιτότητας και αυτό δεν είναι καλό, καθώς οι καρχαρίες θα συνεχίσουν να γυρνούν γύρω-γύρω, περιμένοντας να μυρίσουν αίμα.

Δ) Μετά από τόσο και τέτοιο χαμό, ομολογώ ότι θα περίμενα κάτι πιο εντυπωσιακό. Αλλά, τι να περιμένει κανείς από τη γραφειοκρατική και δυσκίνητη Ευρώπη...

Κατά την άποψή μου αυτά είναι τα μαντάτα από τις Βρυξέλλες. Οπότε, ας ηρεμήσουμε κι ας δούμε πώς μπορεί η Ελλάδα και η Ευρώπη να make the best of it. Όλα τα άλλα είναι υπερβολές και, στην παρούσα φάση, μόνο καλό δεν κάνουν...