30 Νοεμβρίου 2007

No comments…


I GIVE YOU MONEY.
YOU'RE SUPERIOR.
I DON'T EXIST.
YOU CONTROL ME.
YOU'RE CORRUPT.
YOU DEFORM ME.
YOU OWN ME.
YOU OWN ME.
I WORSHIP YOUR AUTHORITY.
I WORSHIP YOUR AUTHORITY.
YOU'RE DEFORMED.
YOU'RE CORRUPT.
YOU OWN ME.
YOU OWN ME.

SWANS “Your Property” (1984)

Σας θυμίζει τίποτα; Κι εμένα…

(τα κεφαλαία χρησιμοποιούνται επίτηδες…)

29 Νοεμβρίου 2007

Η μαγ(κ)ιά του Αλέκου...


Ομολογώ ότι η απόφαση του Αλέκου Αλαβάνου να αποσυρθεί από τη θέση του προέδρου του ΣΥΝ -και, φοβάμαι, ότι θα αποσυρθεί σιγά-σιγά και από την πολιτική- με στεναχώρησε. Παρά τα όποια λάθη του, παρά τις υπερβολές του, παρά την πόλωση που κάποιες φορές προκαλούσε ακόμα και στο κόμμα που ηγείται (με "δυσκόλεψε" ο τρόπος με τον οποίο ενίοτε συμπεριφέρθηκε στον πρώην "Διόσκουρό" του στην Ευρωβουλή, Μιχάλη Παπαγιαννάκη), είναι αναμφισβήτητο ότι ο κ. Αλαβάνος κατόρθωσε να φέρει ένα νέο πνεύμα και μια νέα δυναμική σε ένα κόμμα που, για να παραφράσω τον Frank Zappa, "δεν ήταν νεκρό, απλώς μύριζε περίεργα".

Παραλαμβάνοντας από τον Νίκο Κωνσταντόπουλο, ο κ. Αλαβάνος είχε στα χέρια του μια κατάσταση που δεν πήγαινε άλλο. Χειρότερα, που αναπαρήγαγε τον ημιθανή εαυτό της και, κάθε φορά που έρχονταν εκλογές, έβγαινε στη γύρα "ζητιανεύοντας" οίκτο και ψήφους. Τα "ηλεκτροσόκ" στα οποία ο Αλαβάνος υπέβαλλε το ΣΥΝ ήταν συχνά οδυνηρά, ωστόσο έφεραν αποτελέσματα: μπορεί ο Τσίπρας ακόμα και να χλευάστηκε ως επιλογή, όμως η επιμονή του Αλαβάνου, το συμπαθές προφίλ του Αλέξη και η συστηματικότατη δουλειά που έκανε τον έφεραν τρίτο και άνετο στο Δήμο Αθηναίων, πάνω από τον Χαλβατζή, ένα προβεβλημένο στέλεχος του ΚΚΕ.

Τα ίδια περίπου έκανε ο Αλαβάνος και στο διάστημα ως τις εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου -κι ας τον έβριζαν διάφοροι για λαϊκιστή, που τά'χωνε στον Καραμανλή. Γιατί, ρε παιδιά, οι άλλοι που αλληλοξεχέζονται εντός Βουλής σε καθημερινή βάση είναι πιο μάγκες; Και, στο κάτω-κάτω, ο Αλαβάνος δικαίως έλεγε ότι ο ΣΥΝ είναι η μόνη αντιπολίτευση προς τη ΝΔ, αφού το ΠΑΣΟΚ περί τα αλλότρια ετύρβαζε. Και τώρα, σε μια στιγμή που το κόμμα τα πηγαίνει καλά, η στάση του Αλαβάνου συνεχίζει να είναι αξιοπρεπής, με αρχές και ήθος.

Το μόνο που με ανησυχεί είναι μήπως κάποιοι δεν καταλάβουν τι πρέπει να γίνει, και μετατρέψουν το ΣΥΝ σε ΠΑΣΟΚ -με ομάδες, προτεκτοράτα, σέχτες και πάει λέγοντας. Ειλικρινά, χωρίς να είμαι ψηφοφόρος του ΣΥΝ, θεωρώ ότι το κόμμα αυτό μπορεί να αποτελέσει μια σοβαρή ελπίδα για την Αριστερά στην Ελλάδα. Με όλα τα στραβά και τα ανάποδά του, ο ΣΥΝ -και μερικώς ο ΣΥΡΙΖΑ- κατά τη γνώμη μου μπορεί να γίνει μια καλή "βάση" για ένα σύγχρονο αριστερό ρεύμα στη χώρα. Όχι "κυβερνώσα Αριστερά" και λοιπές παπαρδέλες, αλλά ένα χώρο νεωτερισμού, ιδεών, ανθρωπισμού, νέων προτάσεων καί ήθους και πάνω απ' όλα υγείας μέσα στην αρρώστια του πολιτικού συστήματος.

Γι' αυτό, σύντροφοι, το νου σας: ο Αλέκος σας αφήνει σπουδαία μαγιά. Κανονίστε να την αφήσετε να ξυνίσει...


Υ.Γ.: Σύντροφε Γιάννη Δραγασάκη, σύντροφε Φώτη Κουβέλη, σύντροφε Μιχάλη Παπαγιαννάκη, εσείς οφείλετε να βρεθείτε στην "προμετωπίδα" της συνέχισης της ανάπτυξης του ΣΥΝ. Έχετε τα εχέγγυα, φροντίστε να τα μετατρέψετε σε έργο...

27 Νοεμβρίου 2007

Ανοιχτή επιστολή στο Γιώργο...


Πρόεδρε, καλησπέρα,

(δεν ξέρω τι ώρα θα διαβάσεις, αν διαβάσεις, αυτό το postάκι, ελπίζω, όμως, να είναι βραδάκι, να έχεις τελειώσει τη δουλειά της μέρας και νά' χεις όρεξη για κουβεντούλα και σκέψη. Άλλωστε, έχω την αίσθηση ότι, παρά τα όσα σου καταμαρτυρούν, συνεχίζεις να σκέφτεσαι και να είσαι λίγο πιο μπροστά από το μέσο Έλληνα. Θα δούμε...)

Κατ' αρχήν, συγχαρητήρια για την επανεκλογή σου. Όχι ότι δεν πίστευα ότι θα επανεκλεγείς, άλλωστε ο Βενιζέλος έκανε ό,τι μπορούσε για να φροντίσει να το διασφαλίσει αυτό, αλλά, τέλος πάντων, μπράβο σου. Κέρδισες και μαγκιά σου. Όμως, νομίζω ότι ήλθε η ώρα να τελειώσεις με τους πανηγυρισμούς και την ξεκούραση μετά τη μάχη και να ανασκουμπωθείς να κάνεις και καμιά δουλειά, ε;

Πρόεδρέ μου, θέλω να σε πληροφορήσω, αρχικά, ότι ο λαός δεν κρατά την ανάσα του για τα πρόσωπα που θα στελεχώσουν τα όργανα του ΠΑΣΟΚ. Μπέσα σε λέω (που λέει και μια Σαλονικιά φίλη μου), δεν τους νοιάζει. Και τον George Clooney να κάνεις γραμματέα του κόμματος, δεν τρέχει μία. Και το Βενιζέλο να βάλεις σε αυτή τη θέση, πάλι η μία-η άλλη μας έρχεται. Το ζήτημα, πλεόν, δεν είναι τα πρόσωπα, αλλά ΤΟ ΤΙ ΠΡΟΤΙΘΕΣΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ, comprende?

Βλέπεις, σύντροφε πρόεδρε, βαρεθήκαμε με τα εσωτερικά σας. Αν θέλουμε τέτοιες αναλύσεις, βλέπουμε και μια ταινία του μακαρίτη του Bergman. Βαρεθήκαμε με τη σαπουνόπερα του ΠΑΣΟΚ, θέλουμε, ψέματα, θέλω να δω το "Πολύ ΠΑΣΟΚ για να πεθάνει", θέλω action, θέλω αίμα και άμμο (για να μην σε ξεγελώ, δεν είμαι ΠΑΣΟΚ, άπλώς σε συμπαθώ πολύ...), θέλω, επιτέλους, να δω τι ψάρια πιάνεις ως αρχηγός μιας ΑΛΗΘΙΝΗΣ αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Και, πρόεδρέ μου, έχεις πεδίον δόξης λαμπρό για να κάνεις αντιπολίτευση. Βλέπεις, ο αντίπαλός σου είναι μια κυβέρνηση που δεν έχει και πολλή διάθεση να κυβερνήσει. Το βλέπεις άνετα, αρκεί να δεις πώς χειρίζεται το Ασφαλιστικό: κακή απομίμηση του πατέρα σου, με μια δόση από Sarkozy και Μητσοτάκη, αλλά χωρίς την αποφασιστηκότητα κανενού απ' αυτούς, ανά πάσα στιγμή έτοιμη να κάνει πίσω και να μαζέψει τα ασυμμάζευτα.

Όμως, πρόεδρε, αντιπολίτευση δε σημαίνει τα χώνω στις λαλακίες της κυβέρνησης. Σημαίνει έχω αντιπρόταση. Όχι εναλλακτική αντιπρόταση -άλλωστε, όπως μάλλον ξέρεις, και το alt.rock έχει πεθάνει από τότε που οι Sonic Youth έβγαλαν το "Daydream Nation"-, αλλά πρόταση κυβερητική, εφαρμόσιμη, με νούμερα και ρυθμίσεις και προβολές στο μέλλον και risk analysis και business plan και απ' όλα. Ειδάλλως, κάνε το κόμμα think tank και άσε τα υπόλοιπα για άλλους.

Πρόεδρε, έχεις ιδέες, έχεις προτάσεις, έχεις πολιτική θέση και άποψη. Όμως, όλα αυτά, αν δεν τα μορφοποιήσεις σε κάτι που να είναι ολοκληρωμένο, θετικό και εφαρμόσιμο, τότε Χ.Ψ.Α. Αν σου χρειάζεται ένα 24ωρο για να απαντήσεις στη συνέντευξη του Μαγγίνα, αν εδώ και μέρες αυτώνεται ο Δίας με το ασφαλιστικό και το ΠΑΣΟΚ περί τα αλλώτρια τυρβάζει, τότε δεν κάνουμε δ'λεια. Πολλώ, δε, μάλλον, όταν βρίσκονται εδώ και χρόνια εν εξελίξει διεργασίες και διαδικασίες μετάλλαξης των κοινωνικών δεδομένων -ναι, ακόμα και στην Ελλάδα- και το ΠΑΣΟΚ αρκείται στο να κάνει αφ' υψηλού κριτική, ja?

Δεν θέλω να σε κουράσω, οπότε θα κλείσω αυτό το γράμμα, λέγοντάς σου ότι ο βασικός λόγος της ήττας του ΠΑΣΟΚ στις τελευταίες εκλογές ήταν το γεγονός ότι το κόμμα κινήθηκε σε πολύ γκρίζα νερά και ο κόσμος δεν γουστάρει την ασάφεια. Ο Καραμανλής, λέγοντας "κάναμε πολλά (...τι, αλήθεια;), πρέπει να γίνουν κι άλλα (...σαν τα προηγούμενα;)", έπεισε περισσότερο από σένα, ένα ον βαθύτατα πολιτικό. Άσε, λοιπόν, τα εσωκομματικά, άσε την ομφαλοσκοπία και αποφάσισε: θες να κυβερνήσεις; Πολέμα το. Αλλιώς, πες το, να ξέρουμε κι εμείς πού πάει το πράμα.

Φιλικά

Khlysty

24 Νοεμβρίου 2007

Διαστρέφοντας έννοιες...


Πριν από μερικές ημέρες, συζητούσα με τον πρύτανη και τον αντιπρύτανη μεγάλου πανεπιστημίου της Αθήνας και οι άνθρωποι -με ιδιαιτέρως ήρεμο και σοβαρό τρόπο- μου έλεγαν τον πόνο τους για τα ζόρια που τραβάνε με την εφαρμογή όχι-και-τόσο-λίγων διατάξεων του αποκαλούμενου νέου "νόμου-πλαισίου" για τα πανεπιστήμια. Τό'να πράμα έφερε τ'άλλο (άκουσα σκληρότατη κριτική και για τα curricula των πανεπιστημίων και για το ζόρι που τραβάνε οι φοιτητές από τον όγκο των σπουδών του Ελληνικού Ανοιχτού Πανεπιστημίου, το οποίο υποτίθεται ότι απευθύνεται σε εργαζόμενους, άρα ανθρώπους με λίγο χρόνο) και η κουβέντα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι στην Ελλάδα αυτό που κυρίως μας λείπει είναι η διάθεση για ειλικρινή διάλογο για οιοδήποτε πράγμα. Και ότι, όταν ξεκινά κάτι, ξεκινά συγκρουσιακά και χωρίς διάθεση συνδιαλλαγής.

Δείτε τι γίνεται αυτές τις ημέρες με το Ασφαλιστικό, ή με τη ΔΕΗ, και πείτε μου αν κάνω λάθος: ειδικά στην πρώτη περίπτωση, η κυβέρνηση, αφού είδε ότι το κόλπο με το διάλογο δεν έπιασε, τώρα γύρισε το χαβά και μιλά για "προνομιούχους" και "ρετιρέ". Μάλιστα, το γεγονός ότι γίνεται χαμός με το ταμείο των δημοσιογράφων είναι ενδεικτικό, διότι, άντε να πείσεις την κοινωνία ότι η υγιής φύση του ταμείου αυτού προέρχεται από τις υψηλές κρατήσεις που οι δημοσιογράφοι καταβάλλουν και ότι οι περισσότεροι δημοσιογράφοι είναι κακοπληρωμένοι, όταν υπάρχουν διάφοροι που "τα παίρνουν χοντρά" και είναι και οι πιο εμφανείς. Βεβαίως, όταν "έσφιξαν τα γάλατα" και οι πάντες άρχισαν να βρίζουν, η -περίφημη, πλέον- επικοινωνιακή πολιτική άρχισε να αλλάζει ρότα και άρχισαν και πάλι οι ατάκες: "μας παρεξηγήσατε", "άλλα εννοούσαμε", "παρερμηνεύθηκαν οι δηλώσεις" και λοιπά γνωστά, ad infinitum...


Ξέρετε, στη Φυσική υπάρχει ένας απαράβατος νόμος: όταν κάνεις κάτι, σίγουρα θα συμβεί και κάτι άλλο (Νόμος Δράσης και Αντίδρασης). Ε, στην ελληνική πολιτική ζωή, το βασικό αποτέλεσμα αυτού του νόμου είναι η ακινησία, διότι, καμία κυβέρνηση δεν επιθυμεί να υποστεί τις συνέπειες της αντίδρασης. Έτσι, η παρούσα κυβέρνηση -και πολλές από τις προηγούμενες- προτιμούσαν να μην κάνουν τίποτα, παρά να αντιμετωπίσουν το βάρος των καταραμένων "πολιτικών συνεπειών". Μια πρωτοτυπία, όμως, της τρέχουσας κυβέρνησης είναι ότι, όταν θέλει να κάνει κάτι, δε λέει τι είναι αυτό, αλλά αρχίζει τα "ήξεις, αφίξεις", μπαίνει στην γκρίζα ζώνη της ασάφειας, λέει και ξελέει, προκειμένου να "μετρήσει" αντιδράσεις και να αποφασίσει -αν τελικά αποφασίσει- τι θα κάνει.

Κι έτσι, δε γίνεται τίποτα, και κυρίως, δε γίνεται διάλογος για τα θέματα. Αντιθέτως, όταν η κυβέρνηση δει ότι την παίρνει, προχωρεί μονομερώς σε ρυθμίσεις, ενώ στην αντίθετη περίπτωση αρχίζει τα "έλα μωρέ, τι φωνάζετε; Δεν είπαμε και τίποτα". Κι έτσι, συνεχίσεται η (δια)φθορά λέξεων όπως "διάλογος", "μεταρρύθμιση", "ευθύνη". Τι να πει κανείς...

17 Νοεμβρίου 2007

Τελικά, ό,τι σε δηλώσουν, είσαι...


Νομίζω ότι το κακό ξεκίνησε από τον -συμπαθέστατο στα μάτια μου- πρόεδρο του ΣΥΝ, τον Αλέκο Αλαβάνο, ο οποίος σε πολλές ομιλίες, δηλώσεις, τοποθετήσεις του, εκεί που έλεγε για το σε ποιους στάθηκε δίπλα ο ΣΥΝ, κότσαρε και το "κίνημα των bloggers". Ειλικρινά, πιο άστοχη από αυτή τη φράση δεν νομίζω ότι έχω ακούσει στη ζωή μου. Επειδή, δηλαδή, π.χ., ο Ανέστης και ο Δείμος συμφωνούν σε κάποια πράγματα ή, πάλι π.χ., το Κουνούπι και η Γητεύτρια έχουν αντίστοιχες απόψεις για κάποια ζητήματα, άιντε, γινήκανε "κίνημα", σύντροφε Αλέκο; Και, επειδή τα blogs χρησιμοποιήθηκαν -και σώστα χρησιμοποιήθηκαν- ως μέσο κινητοποίησης πολιτών, π.χ. για την καταστροφή που υπέστη ο Εθνικός Δρυμός της Πάρνηθας, τώρα οι bloggers έγιναν "ρεύμα" (...που λέει κι ο Βενιζέλος) και θα πάνε να καταλάβουν τη Βαστίλλη; Ώπα, παιδιά, γιατί εμένα σ' όλα αυτά κάτι δε μου αρέσει...

Και το πράγμα δε μου αρέσει ακόμα περισσότερο όταν βλέπω σε μεγάλη εφημερίδα τρεις ανθρώπους να καταθέτουν επωνύμως την άποψή τους για τις επετειακές εκδηλώσεις για την εξέγερση του Πολυτεχνείου και η μια από αυτούς να την καταθέτει με την ιδιότητα του blogger (οι άλλοι δύο ήταν ένας συγγραφέας και μια φοιτήτρια). Δεν ξέρω αν η κυρία συμφωνεί με την ιδιότητα που της αποδίδεται από την εφημερίδα, ωστόσο, εμένα μου γεννάται μια απορία: τελικά τι είναι ο "blogger"; Είναι μια ιδιότητα, όπως λέμε, π.χ. γιατρός, οικονομολόγος, ελαιοχρωματιστής, φαναρτζής, καθηγητής πανεπιστημίου, ή περιπτεράς; Ή είναι απλώς μια extracurricular απασχόληση και, αντί να γράφουμε επιστολές σε εφημερίδες, γράφουμε κείμενα στο Διαδίκτυο και τα συζητάμε;

Στην εκδήλωση για τα blogs και την πολιτική που είχε οργανώσει ο Στάθης Χαϊκάλης, και μπράβο του, ο νυν υπουργός Μεταφορών Κωστής Χατζηδάκης -από τους πολιτικούς που από καιρό είχαν blog- είπε ότι τα ιστολόγια του θυμίζουν λιγάκι τα "πηγαδάκια" της Ομόνοιας. Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω κανέναν και τίποτα -άλλωστε, κι εγώ ιστολογώ αυτή τη στιγμή, έστω κι αν είμαι πολύ "νέος" στο άθλημα...-, συμφωνώ απόλυτα με τον κ. Χατζηδάκη. Οι bloggers είμαστε όλοι άνθρωποι που έχουν βρει ένα πολύ ωραίο και βολικό μέσο για να εκφράζουν τις απόψεις τους και να τις συζητούν και με άλλους ανθρώπους. Αν σε κάποια σημεία συμφωνούμε, ΟΚ. Αν, πάλι, διαφωνούμε και κατορθώνουμε να κάνουμε μια ωραία κουβέντα με λογικά και σοβαρά επιχειρήματα, πάλι ΟΚ, ακόμα κι αν δεν τα βρούμε. Κι αν, σε κάποια φάση, για κάποιο κοινό σκόπο -βλέπε Πάρνηθα- μπορέσουμε να χρησιμοποιήσουμε το συγκεκριμένο Μέσο, ώστε να συντονιστούμε σε μια κοινή δράση, τέλεια.

Πρέπει, επίσης, να πω ότι, χάρη σε blogs, ανακάλυψα πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα, π.χ. για την περίφημη ομιλία του Αχμαντινετζάντ στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια. Πράγματα τα οποία δεν άλλαξαν άρδην την άποψή μου για τον άνθρωπο αυτό (θεωρώ ότι είναι ένας φανατικός φονταμενταλιστής), αλλά που μου επιβεβαίωσαν ότι οι Αμερικάνοι παραμένουν στη βάση τους απαίδευτοι και αγενείς και ότι τα ΜΜΕ τους είναι απολύτως αναξιόπιστα. Ή, για παράδειγμα, με παρακίνησαν να ψάξω λίγο παραπάνω την υπόθεση της Μυανμάρ (thanx, Ανέστη), ή να συζητήσω περί εκπαίδευσης και Παιδείας (και θα συνεχίσω να το κάνω, ευκαιρίας δοθείσης). Όμως, το ότι έγιναν όλα αυτά, δεν με έκαναν να αλλάξω αυτό που είμαι. Ούτε τον επαγγελματικό μου προσανατολισμό άλλαξαν, ούτε τα μουσικά μου γούστα, ούτε τα αναγνώσματά μου. Μπορεί κάποια πράγματα να τα σκέφθηκα περισσότερο ή αλλιώς, όμως δεν με έκαναν "blogger", αντί αυτό που είμαι...

Και, θέλω να πιστεύω, δεν το έκαναν και σε κανέναν άλλο. Τα social media, κατά την άποψή μου, είναι αυτό που στο παρελθόν ήταν οι "samizdat", οι "επιστολές αναγνωστών", τα "πηγαδάκια της Ομόνοιας". Έχουν πολλά θετικά -ένα εκ των οποίων είναι και το ότι μας ξανακάνουν να γράφουμε και να γράφουμε κατά το δυνατόν σωστά και καλά- και έχουν και κάποια αρνητικά. Όμως, από τη στιγμή που υποκύπτουμε στην Μακλουανική λογική ("το Μέσο είναι το Μήνυμα"), τότε, νομίζω, χάνουμε και την ουσία αυτού που κάνουμε, δίνοντας μεγαλύτερη υπόσταση στο "φαίνεσθαι" αντί του "είσθαι". Θυμίζω στους παλαιότερους το τι γινόταν κατά τις πρώτες "ημέρες ραδιοφώνου" και πού βρίσκεται το Μέσο αυτό σήμερα... κι όχι μόνο στην Ελλάδα.


Υ.Γ.: κάποια άλλη στιγμή θα αναφερθώ και στο ζήτημα των "ανώνυμων" και "επώνυμων" blogs...

15 Νοεμβρίου 2007

Το τέλος του ύπνου...


Επειδή σήμερα είμαι ολίγον τι άκεφος, θα σας γράψω για ένα συγκρότημα κι ένα δίσκο που ταιριάζει στη διάθεσή μου. Θα μιλήσω, λοιπόν, για τους Comsat Angels και για το δίσκο τους "Sleep No More" (1981). Και θα μιλήσω για αυτούς, ως μια ακόμα απόδειξη του πόσο άσχετοι με τη μουσική είναι οι ιθύνοντες των δισκογραφικών, αλλά και πόσο ατυχείς είναι οι επιλογές του κοινού, ιδίως όταν βρίσκεται μπροστά σε ένα αριστούργημα.

Διότι, φίλοι μου, το "Sleep No More" είναι ένα αριστούργημα της post-punk σκοτεινής μουσικής, στο ίδιο επίπεδο με το "Closer" των Joy Division, το "Secondhand Daylight" των Magazine, το "Juju" των Siouxsie & The Banshees και το "Pornography" των Cure. Μάλιστα, το "Sleep No More" διαθέτει μερικές αρετές που σε ορισμένα σημεία του το κάνει καλύτερο από τους προαναφερθέντες δίσκους: μια συγκρατημένη χάρη, μια σχεδόν ντροπαλή διάθεση "υποτίμησης" του αποπνικτικού κλίματος που η μουσική δημιουργεί και -κυρίως- έναν απίστευτο μινιμαλισμό στη χρήση των οργάνων, ο οποίος καθιστά το δίσκο σπαζοκεφαλία, σε σχέση, π.χ. με τον λασπώδη όγκο του "Pornography" ή τη μισανθρωπική παγωνιά του "Daylight".

Ακόμα και τα πλέον αδιαπέραστα κομμάτια του δίσκου (όπως το "Diagram" και το "Light Years" και, πιστέψτε με, είναι αδιαπέραστα...) μέσα στο concept του δίσκου ακούγωνται ταιριαστά και απολύτως λογικά. Από τις μεγάλες δυνάμεις του δίσκου είναι τα ντραμς του Mik Glaisher, τα οποία ακούγωνται σαν μέσα σε σπηλιά (ο μύθος λέει ότι ηχογραφήθηκαν μέσα σε "πηγάδι" ασανσέρ με μικρόφωνα τοποθετημένα σε διάφορα ύψη...) και κατευθύνουν τα περισσότερα κομμάτια -έστω κι αν τα τραγούδια κατά βάση κινούνται σε αργό ρυθμό. Κατά τα λοιπά, το κλίμα του δίσκου είναι τόσο κλειστοφοβικό που διατρυπά το μυαλό, ενώ η προστακτική του τίτλου -τουλάχιστον έτσι τη βλέπω εγώ- είναι μια από τις πιο εφιαλτικές εντολές που θα μπορούσα να φανταστώ...

Και για να επιστρέψω στα προλεγόμενά μου, οι Comsat Angels αρχικά έχασαν το συμβόλαιό τους με την εταιρεία τους -η οποία δεν ήξερε τι να τους κάνει- και η επόμενη εταιρεία τους υποχρέωσε να το ρίξουν στη synthpop, που τότε ήτο της μοδός. Φυσικά, απέτυχαν παταγωδώς και λίγο μετά διαλύθηκαν ησύχως και ξεχασμένοι. Και κάποιοι μιλούν για ελιτισμό...

13 Νοεμβρίου 2007

Proud to be a Mexican!


Μάγκες HERMANO, νά' στε πάντα καλά. Έστω, μόνο για 75 λεπτά, μας δείξατε τι πάει να πει rock με (χμ...) cojones τη σήμερον ημέρα. Τι πάει να πει να ανεβαίνεις στη σκηνή, κατάκοπος από μια μακρά και κουραστική περιοδεία και να ξεχνάς κούραση, να ξεχνάς την πτήση που πρέπει να προλάβεις, να ξεχνάς τα -ουκ ολίγα- χρονάκια που κουβαλάς πάνω σου και τις συνακόλουθες "αμαρτίες" που έχεις κάνεις. Επίσης, μας δείξατε τι σημαίνει να σέβεσαι τον κόσμο που ήλθε να σας δει και να "τρέφεσαι" από την αγάπη που τα παιδιά σου δείχνουν και να την ανταποδίδεις, παίζοντας λυσσασμένα και παθιασμένα, για όσο αντέχεις. Όποιος δεν ήταν χθες βράδυ στο Gagarin και λέει ότι ακούει ροκ, είναι χαμένος...

"I'm a man! I'm an angry American"! Hell, yeah!!!

9 Νοεμβρίου 2007

Big Guns, Small Brains...


Αν υπάρχει κάτι που με προβληματίζει ιδιαίτερα με την υπόθεση των Ζωνιανών, δεν είναι ούτε το γεγονός ότι ένα χωριό στην Κρήτη είχε επί μακρόν μετατραπεί κυριολεκτικά σε "κράτος εν κράτει", ούτε οι διάφορες κατηγορίες για πολιτική και αστυνομική κάλυψη των διαφόρων παρανόμων δραστηριοτήτων, ούτε καν το ότι έπρεπε να κινδυνεύσουν ζωές (αστυνομικών) για να κινητοποιηθούν οι Αρχές. Όχι, αυτά λίγο-πολύ είναι αναμενόμενα και, ακόμα κι εγώ -ένας τύπος πλήρως άσχετος με τα τεκταινόμενα στην Κρήτη-, κάτι ψιλά ήξερα.

Όχι, αυτό που με προβληματίζει ιδιαίτερα είναι το στυλάκι των πάντων, ότι επί της ουσίας όλοι οι αρμόδιοι ήξεραν τι "έπαιζε" εκεί κάτω. Όλοι οι αρμόδιοι μιλούσαν να "μικρή Κολομβία". Όλοι οι αρμόδιοι ήξεραν ότι εκεί οι νόμοι του Κράτους, ή δεν ισχύουν, ή ισχύουν κατά το δοκούν. Όλοι οι αρμόδιοι ήξεραν ότι η περιοχή έχει από τα μεγαλύτερα ποσοστά μαθητικής διαρροής στη χώρα. Όλοι οι αρμόδιοι ήξεραν για τις "βιολογικές" καλλιέργειες μερίδας των κατοίκων. Κι όλοι έκαναν το κορόιδο!

Κι αυτό είναι η "αρρώστια", η "σήψη" για την οποία μίλησε σε σχόλιό του σε προηγούμενο post ο σύντροφος Ανέστης: αυτή η laissez passé αντίληψη, ότι, αφού δεν μπορούμε να τους ελέγξουμε και για να διασφαλίσουμε τα ψηφαλάκια μας, άστους να κάνου ό,τι γουστάρουν. Σιγά, τώρα, μη σχεδιάσουμε και ακολουθήσουμε ειδική πολιτική μέριμνας, ανάπτυξης και ελέγχουν της περιοχής. Όχι, μωρέ, απλώς άστους να κάνουν αυτό που θέλουν. Αρκεί να μην πολυφαίνονται κι όλα καλά.

Και -ακόμα χειρότερα- τώρα πια ακολουθούν το δρόμο των όπλων και της βίας, όχι για να αλλάξουν τα πράγματα ουσιαστικά, αλλά μόνο και μόνο για το θεαθήναι. Γι' αυτό και οι ΕΚΑΜίτες με τις μπαλακλάβες και τα μεγάλα όπλα. Γι' αυτό και οι πολλοί μπάτσοι. Γι' αυτό και οι δήθεν-τάχαμ' έρευνες και τα "σημαντικά" ευρήματα. Κι όποιος νομίζει ότι, όταν το "υπερθέαμα" τελειώσει, ο νόμος και η τάξη θα εγκαθιδρυθεί στα Ζωνιανά, πρέπει να είναι εντελώς "καμμένος". Κόβω το κεφάλι μου ότι λίαν συντόμως η κατάσταση θα επανέλθει στη φάση "business as usual".

Και αυτό θα συμβεί πολύ απλά διότι τα πάντα γίνονται για το "τώρα" και για την TV. Ουσία δεν υπάρχει και ούτε και θα υπάρξει. Σιγά, τώρα, μην βάλουν οι πολιτικοί το κεφάλι στον τορβά για να φτιάξουν τα Ζωνιανά: αρκεί να πουλήσουν λίγο μούρη, να βγει ο Καραμανλής και να πει μεγάλες κουβέντες, ότι δεν θα ανεχθεί την ανομία και... τέλος.

Καληνύχτα σας...

5 Νοεμβρίου 2007

Περί χρησιμότητας του σχολείου…


Μου άρεσε πολύ το post του Στάθη Χαϊκάλη περί καταλήψεων, καταληψιών και τη στάση ορισμένων γονιών και πολιτικών έναντι αυτού του φαινομένου. Συμφωνώ απόλυτα με την άποψη ότι, τουλάχιστον σε ορισμένες περιπτώσεις, οι μαθητές «υποκινούνται» να προχωρήσουν σε κατάληψη των σχολείων τους –όχι, βέβαια, ότι τα προβλήματα δεν είναι υπαρκτά και, συχνά, πολύ οξυμμένα- ή ότι, ακόμα κι αν δεν υπάρχει υποκίνηση, σίγουρα υπάρχει υποστήριξη από ορισμένους πολιτικούς χώρους. Και, είναι αλήθεια ότι, ενώ τα προβλήματα είναι υπαρκτά, μέρος των καταλήψεων παλινδρομεί προς τον σκέτο χαβαλέ.

Εκείνο, όμως, που με προβλημάτισε ιδιαίτερα ήταν το post στο NYLON, στο οποίο παρέπεμπε ο Σ. Χαϊκάλης, και το οποίο έθετε το ερώτημα αν σήμερα χρειαζόμαστε το σχολείο. Είναι αλήθεια ότι αν κάποιος ρίξει μια ματιά στο ελληνικό σχολείο, η απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα ήταν ένα σαφές και μεγαλοπρεπέστατο «όχι»: το ελληνικό σχολείο πάσχει και πάσχει δομικά. Η όλη λειτουργία του είναι αναχρονιστική, υποβαθμισμένη, υποταγμένη σε έξωθεν πιέσεις και μουχλιασμένες νοοτροπίες. Στην ουσία, πρόκειται για ένα μηχανισμό επιβολής, τόσο επί των μαθητών, όσο και επί των εκπαιδευτικών, πολλοί εκ των οποίων μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα βλέπουν την όποια φαντασία και δημιουργικότητά τους να «καταπνίγεται» από τις ασφυκτικές πιέσεις των προγραμμάτων, των ωρών, από τη μονολιθικότητα του όλου συστήματος.

Όμως, έχω την αίσθηση ότι οι μαθητές και οι καθηγητές, π.χ. στη Φινλανδία, δε νοιώθουν έτσι. Εδώ και χρόνια, στη Φινλανδία και σε άλλες χώρες, το εκπαιδευτικό σύστημα έχει «ανοίξει», έχει αποκτήσει έναν αληθινά παιδευτικό χαρακτήρα, δεν περιορίζεται στη στείρα μεταφορά γνώσεων, αλλά στοχεύει στην προαγωγή της παραγωγής της ίδιας της γνώσης. Το υπόδειγμα της Φινλανδίας –μιας χώρας με πλήρως δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα- είναι υπαρκτό και μπροστά στα μάτια μας. Κι όμως, εμείς το αγνοούμε επιδεικτικά ή, ακόμα χειρότερα, το χρησιμοποιούμε μόνο αποσπασματικά, για να προβάλλουμε κάποια μέτρα και λειτουργίες του, αποκομμένα, ωστόσο, από το συνολικό πλαίσιο του συστήματος.

Γιατί γίνεται αυτό; Διότι, παρά τις παχιές κουβέντες που κατά καιρούς ακούγονται, η Πολιτεία ΠΟΤΈ δεν θέλησε να παρέμβει ουσιαστικά στο εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας. Κι αυτό, διότι η εκπαίδευση ΚΟΣΤΙΖΕΙ ΠΟΛΥ! Τα ανθρώπινα σχολικά κτίρια, οι σωστές υποδομές, η λειτουργική εισαγωγή των νέων τεχνολογιών στην εκπαιδευτική διαδικασία, οι ενημερωμένες βιβλιοθήκες, το υψηλού επιπέδου διδακτικό προσωπικό, η διαρκής και ουσιαστική επιμόρφωση του προσωπικού αυτού, εν πάσει περιπτώσει, όλα όσα κάνουν ένα σύστημα σύγχρονο και προσαρμοσμένο στο σήμερα κοστίζουν πολύ και –δυστυχώς, για τους μικρόνοες πολιτικούς μας- δεν αποδίδουν αποτελέσματα άμεσα, ώστε νά’χουμε να κοκορευόμαστε στη Βουλή, να, είδατε τι κάναμε εμείς μέσα σε χρόνο θt; Φτιάξαμε την Παιδεία! και να επανεκλεγούμε άνετα…

Αφήστε που, τα πολλά χρήματα που ζητά η εκπαίδευση θα πρέπει να κοπούν από άλλες δαπάνες του Κράτους, δαπάνες που, ενδεχομένως, είναι πολύ πιο «αποδοτικές» για την εκάστοτε κυβέρνηση, αλλά και για συμφέροντα που στηρίζουν το status quo. Αν δείτε σήμερα το ποσοστό του ΑΕΠ που, π.χ. η Φινλανδία δίνει για την εκπαίδευση, θα διαπιστώσετε ότι δεν είναι και τόσο μεγάλο. Όμως, για να φθάσει σε αυτό το σημείο η Φινλανδία, επί μακρόν έδινε ένα τεράστιο ποσοστό του ΑΕΠ της και τώρα περιορίζεται στο να διατηρεί και να βελτιώνει το υψηλό επίπεδο του συστήματος. Εδώ, το «5% για την Παιδεία» κοντεύει να μετατραπεί σε «Άγιο Δισκοπότηρο» που όλοι το αναζητούν, αλλά κανείς δεν κατορθώνει να το αγγίξει.

Βεβαίως, η υποχρηματοδότηση δεν είναι το μόνο πρόβλημα της ελληνικής εκπαίδευσης: η ελλιπής επιμόρφωση των εκπαιδευτικών, η δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία που διαπερνά όλες τις βαθμίδες και όλες τις εκφάνσεις της, τα απαρχαιωμένα μοντέλα διοίκησης και εκπαιδευτικής διαδικασίας, ο ασφυκτικός έλεγχος του υπουργείου Παιδείας, είναι απλώς μερικά από τα προβλήματα που ταλαιπωρούν και επιβραδύνουν την εκπαίδευση. Δεν μπορούμε να ζητάμε εκτεταμένη χρήση νέων τεχνολογιών, τη στιγμή που λείπουν βασικές προϋποθέσεις για την απλώς εύρυθμη λειτουργία του εκπαιδευτικού συστήματος.

Και, βέβαια, το να προτείνουμε να καταργηθεί το σχολείο, εμένα, τουλάχιστον, μου μοιάζει να κινείται στη λογική «πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι». Το σχολείο μπορεί να αποτελέσει τη σημαντικότερη βάση κοινωνικής και πολιτικής συνειδητοποίησης και ένταξης των παιδιών. Ναι, έχει προβλήματα. Ναι, κάποια από αυτά μοιάζουν «γόρδιοι δεσμοί». Όμως, η πλήρης απαξίωσή του, έχουμε σκεφθεί πού μπορεί να οδηγήσει…;

1 Νοεμβρίου 2007

Feel safe now...?


Ας πούμε ότι έχεις αγοράσει ένα κυνηγετικό τουφέκι: φτιαγμένο με εξαιρετικής ποιότητας υλικά, χειροποίητο, ευθύβολο, πανάκριβο. Και, πάνω που πας να το δοκιμάσεις, εμφανίζεται ο δραγάτης και σου λέει, όχι, φίλε, δεν μπορείς να πας για κυνήγι, το κυνήγι απαγορεύεται. Τι κάνεις τότε; Σου μένει το τουφέκι αμανάτι, να το κοιτάς και να μη μπορείς να το χρησιμοποιήσεις, ή φροντίζεις να απευθυνθείς στη Δικαιοσύνη, προκειμένου να αλλάξει ο νόμος και να μπορείς να βγεις για κυνήγι; Ακόμα περισσότερο, θέλεις να μπορείς να σκοτώσεις και μερικά ζώα, για τα οποία το κυνήγι απαγορεύεται. Δεν το ζητάς κι αυτό από τους δικαστές;

Δεν ξέρω αν η ΕΛ.ΑΣ. σκέφθηκε κάπως έτσι, ωστόσο, παρά την ξεκάθαρη απαγόρευση της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα και την αναμενόμενη απόφαση του ΣτΕ και για τη χρησιμοποίηση του δικτύου καμερών στους δρόμους για ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ άλλο, εκτός από την παρατήρηση της κυκλοφορίας, απευθύνθηκε στον Άρειο Πάγο για να μπορεί να καταγράφει με τις κάμερες και διαδηλώσεις/διαδηλωτές. Και, ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, κ. Γ. Σανιδάς, γνωμοδότησε χθες ότι, ναι, η Αστυνομία μπορεί να καταγράφει με τις κάμερες πιθανά επεισόδια σε διαδηλώσεις, προκειμένου το υλικό αυτό να χρησιμοποιείται σε δίκες συλληφθέντων για τα επεισόδια αυτά.

Σημειώνεται ότι η απόφαση του ΣτΕ ακόμα εκκρεμεί, ενώ η απαγόρευση της Αρχής Προσωπικών Δεδομένων υπάρχει προ πολλού και είναι απολύτως ξεκάθαρη. Οπότε, εδώ προκύπτουν μερικά ερωτήματα:
- Στα δικαστήρια, όπου ενδεχομένως οδηγηθούν κάποιοι άνθρωποι με την κατηγορία της πρόκλησης επεισοδίων, τι θα βαρύνει περισσότερο; Η απόφαση της Αρχής, ή η γνωμοδότηση του κ. Σανιδά;
- Η χρήση του δικτύου θα επικεντρώνεται μόνο σε "εστίες επεισοδίων", ή θα καταγράφει όλη τη διαδήλωση και όλους τους διαδηλωτές;
- Σε περιπτώσεις που η Αστυνομία παραβιάζει το νόμο (π.χ. προκαλεί επεισόδια, ή δεν προστατεύει περιουσίες πολιτών), το υλικό από τις κάμερες θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί αν οι πολίτες προσφύγουν στη Δικαιοσύνη κατά της ΕΛ.ΑΣ.;
- Γενικά, το υλικό από τις κάμερες πότε θα καταγράφεται και πόσο θα διατηρείται;

...Και κάμποσα άλλα. Αυτό που εμένα με ενοχλεί περισσότερο είναι ότι η γνωμοδότηση του κ. Σανιδά έρχεται μια μέρα πριν το πρώτο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο της χρονιάς (ενδιαφέρουσα η συγκυρία, έτσι). Επίσης, διερωτώμαι αν -όπως σε όλες τις στοιχειωδώς ευνομούμενες χώρες του εξωτερικού- θα υπάρχουν παντού ταμπελίτσες που θα ενημερώνουν τους πολίτες ότι παρακολουθούνται από CCTV (κλειστό κύκλωμα τηλεόρασης). Κατά τη γνώμη μου, όλα αυτά οδηγούν σε ένα συμπέρασμα: μας καλούν να "συμμαζευτούμε", να "κάτσουμε φρόνιμα", διότι αν δεν είμαστε "καλά παιδιά" η Αστυνομία θα μας καταγράφει και θα μας έχει "στα υπ' όψιν". Αισθάνεστε ασφαλείς τώρα...;

Υ.Γ.: Εδώ μπορεί κανείς να δει μια άκρως ενδιαφέρουσα άποψη για το θέμα...