Διαστρέφοντας έννοιες...

Πριν από μερικές ημέρες, συζητούσα με τον πρύτανη και τον αντιπρύτανη μεγάλου πανεπιστημίου της Αθήνας και οι άνθρωποι -με ιδιαιτέρως ήρεμο και σοβαρό τρόπο- μου έλεγαν τον πόνο τους για τα ζόρια που τραβάνε με την εφαρμογή όχι-και-τόσο-λίγων διατάξεων του αποκαλούμενου νέου "νόμου-πλαισίου" για τα πανεπιστήμια. Τό'να πράμα έφερε τ'άλλο (άκουσα σκληρότατη κριτική και για τα curricula των πανεπιστημίων και για το ζόρι που τραβάνε οι φοιτητές από τον όγκο των σπουδών του Ελληνικού Ανοιχτού Πανεπιστημίου, το οποίο υποτίθεται ότι απευθύνεται σε εργαζόμενους, άρα ανθρώπους με λίγο χρόνο) και η κουβέντα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι στην Ελλάδα αυτό που κυρίως μας λείπει είναι η διάθεση για ειλικρινή διάλογο για οιοδήποτε πράγμα. Και ότι, όταν ξεκινά κάτι, ξεκινά συγκρουσιακά και χωρίς διάθεση συνδιαλλαγής.

Δείτε τι γίνεται αυτές τις ημέρες με το Ασφαλιστικό, ή με τη ΔΕΗ, και πείτε μου αν κάνω λάθος: ειδικά στην πρώτη περίπτωση, η κυβέρνηση, αφού είδε ότι το κόλπο με το διάλογο δεν έπιασε, τώρα γύρισε το χαβά και μιλά για "προνομιούχους" και "ρετιρέ". Μάλιστα, το γεγονός ότι γίνεται χαμός με το ταμείο των δημοσιογράφων είναι ενδεικτικό, διότι, άντε να πείσεις την κοινωνία ότι η υγιής φύση του ταμείου αυτού προέρχεται από τις υψηλές κρατήσεις που οι δημοσιογράφοι καταβάλλουν και ότι οι περισσότεροι δημοσιογράφοι είναι κακοπληρωμένοι, όταν υπάρχουν διάφοροι που "τα παίρνουν χοντρά" και είναι και οι πιο εμφανείς. Βεβαίως, όταν "έσφιξαν τα γάλατα" και οι πάντες άρχισαν να βρίζουν, η -περίφημη, πλέον- επικοινωνιακή πολιτική άρχισε να αλλάζει ρότα και άρχισαν και πάλι οι ατάκες: "μας παρεξηγήσατε", "άλλα εννοούσαμε", "παρερμηνεύθηκαν οι δηλώσεις" και λοιπά γνωστά, ad infinitum...

Ξέρετε, στη Φυσική υπάρχει ένας απαράβατος νόμος: όταν κάνεις κάτι, σίγουρα θα συμβεί και κάτι άλλο (Νόμος Δράσης και Αντίδρασης). Ε, στην ελληνική πολιτική ζωή, το βασικό αποτέλεσμα αυτού του νόμου είναι η ακινησία, διότι, καμία κυβέρνηση δεν επιθυμεί να υποστεί τις συνέπειες της αντίδρασης. Έτσι, η παρούσα κυβέρνηση -και πολλές από τις προηγούμενες- προτιμούσαν να μην κάνουν τίποτα, παρά να αντιμετωπίσουν το βάρος των καταραμένων "πολιτικών συνεπειών". Μια πρωτοτυπία, όμως, της τρέχουσας κυβέρνησης είναι ότι, όταν θέλει να κάνει κάτι, δε λέει τι είναι αυτό, αλλά αρχίζει τα "ήξεις, αφίξεις", μπαίνει στην γκρίζα ζώνη της ασάφειας, λέει και ξελέει, προκειμένου να "μετρήσει" αντιδράσεις και να αποφασίσει -αν τελικά αποφασίσει- τι θα κάνει.

Κι έτσι, δε γίνεται τίποτα, και κυρίως, δε γίνεται διάλογος για τα θέματα. Αντιθέτως, όταν η κυβέρνηση δει ότι την παίρνει, προχωρεί μονομερώς σε ρυθμίσεις, ενώ στην αντίθετη περίπτωση αρχίζει τα "έλα μωρέ, τι φωνάζετε; Δεν είπαμε και τίποτα". Κι έτσι, συνεχίσεται η (δια)φθορά λέξεων όπως "διάλογος", "μεταρρύθμιση", "ευθύνη". Τι να πει κανείς...