30 Σεπτεμβρίου 2007

Μεγάλες μαγκιές...



"Ο Χαϊλέ Γκεμπρεσελασιέ είναι πλέον ο κορυφαίος μαραθωνοδρόμος στον κόσμο, αφού έκανε στο Βερολίνο την καλύτερη επίδοση όλων των εποχών, τερματίζοντας σε 2 ώρες, 4 λεπτά και 26 δευτερόλεπτα. Κατέβασε έτσι το ρεκόρ του φίλου του, Κενυάτη Πολ Τέργκατ κατά 29 δευτερόλεπτα και μάλιστα του ζήτησε δημοσίως... συγνώμη!"

(από το in.gr)

Και, κάπως έτσι, διαχωρίζεται η Μαγκιά από την (ψευτο)μαγκιά. Για να ξέρουμε, δηλαδή, ποιοι είναι οι Μάγκες με τα αληθινά cojones και ποιοι είναι αυτοι που είναι "μαγκιά, κλανιά και κώλο πολυβόλο" που έγραφε και ο Μίσσιος στο "Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς". Ας έχουν υπ' όψιν τη στάση του εκπληκτικού Γκεμπρεσελασίε διάφοροι που θέλουν να μας πείσουν για διάφορα...

26 Σεπτεμβρίου 2007

Περί Ιστορίας κι άλλων δεινών...


Αν ο υπουργός Παιδείας κ. Ευριπίδης Στυλιανίδης και ο πρωθυπουργός κ. Κώστας Καραμανλής θα έπρεπε να προβληματιστούν για κάτι, μετά την απόφασή τους να αποσύρουν το -διορθωμένο, ή αδιόρθωτο, λίγη σημασία έχει...- βιβλίο της Ιστορίας της Στ' Δημοτικού, αυτό είναι το γεγονός ότι τους συνεχάρη ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος και επικρότησε απόλυτα την απόφασή τους ο ΛΑ.Ο.Σ. του κ. Γιώργου Καρατζαφέρη, διεκδικόντας την, μάλιστα, ως δική του πρόταση.

Έχοντας απλώς ξεφυλλίσει το "επίμαχο" βιβλίο της συγγραφικής ομάδας υπό την κ. Μαρία Ρεπούση, δεν μπορώ να εκφέρω άποψη για το πόσο καλό ή κακό ήταν. Προφανώς είχε λάθη. Προφανώς είχε παραλήψεις -και δεν αναφέρομαι στο "Κρυφό Σχόλειό" και άλλους urban legends της Τουρκοκρατίας. Προφανώς η "γραμμή" του ήταν διαφορετική από αυτή που έως τώρα ακολουθούσαν τα σχολικά εγχειρίδια Ιστορίας, ιδίως, δε, για τους μαθητές του Δημοτικού. Σε αυτά, θα ήθελα να προσθέσω και την κακή εντύπωση που μου έκαναν ορισμένες τοποθετήσεις της κ. Ρεπούση, οι οποίες μου φάνηκαν ολίγον τι αλαζονικές και "από καθέδρας".

ΟΜΩΣ... Με ανησυχεί πάρα πολύ το γεγονός ότι επί μήνες σερνόταν αυτή η υπόθεση, επί μήνες ακολουθείτο η τακτική της "θεσμικής", της "επιστημονικής", της "παιδαγωγικής" αντιμετώπισης του προβλήματος και, ξαφνικά, εν μία νυκτί, ο κύβος ερρίφθη και το βιβλίο στάλθηκε στα Τάρταρα, να συναντήσει την κ. Γιαννάκου, η οποία σήκωσε όλο το βάρος της προτεραίας κυβερνητικής τακτικής και πλήρωσε πολύ ακριβά γι' αυτό. Επίσης, με ανησυχεί το γεγονός ότι η όλη υπόθεση δεν επιλύεται, αλλά, κατά την άποψή μου, κουκουλώνεται, ίσα-ίσα για να σταματήσουν να κραυγάζουν διάφοροι περίεργοι ή -ακόμα χειρότερα- οπορτουνιστές, οι οποίοι βρήκαν ευκαιρία να λαϊκίσουν πάνω σ' ένα θέμα ιδιαιτέρως ευαίσθητο. Ότι, δηλαδή, η κυβέρνηση επιχειρεί να απαντήσει στον οπορτουνισμό με οπορτουνίστικες τακτικές.

Επίσης, με ανησυχεί πολύ το γεγονός ότι εξωθεσμικοί παράγοντες (Εκκλησία, Ακαδημία Αθηνών, διάφοροι γύρω-γύρω...) απέκτησαν δικαίωμα, όχι απλώς να σχολιάζουν, αλλά και να επιβάλλουν απόψεις για ένα θέμα που δεν τους αφορά. Συχνά, δε, χρησιμοποιώντας εκφράσεις που αγγίζουν τα όρια του νόμου περί συκοφαντικής δυσφήμισης ("προδότες", "υποχείρια" και άλλα πολλά άθλια που "στόλισαν" τους συγγραφείς, την κ. Γιαννάκου και όλους όσοι έκαναν το "λάθος" να υπερασπιστούν τουλάχιστον τις διαδικασίες). Η όλη ιστορία πληγώνει τη Δημοκρατία σε βασικές της αρχές και αυτό -δυστυχώς- γίνεται με τις "ευλογίες" του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης. Κι αυτό δεν μας τιμά καθόλου.

Κλείνοντας, θα ήθελα να υπενθυμίσω ότι σε πολλά σχολεία των ΗΠΑ, κατόπιν πιέσεων διαφόρων φονταμενταλιστικών ομάδων, η Θεωρία του Darwin δεν διδάσκεται...
Υ.Γ.: σε αυτό εδώ το link μπορεί κανείς να δεί, μεταξύ άλλων, διάφορα κατά καιρούς "απαγορευμένα βιβλία" στις ΗΠΑ. Μήπως να αρχίσουμε να φτιάχνουμε κι εδώ αντίστοιχους καταλόγους; (μπρρρρρρρ....)

24 Σεπτεμβρίου 2007

Παιδιά (...που λέει ο λόγος), νά' στε πάντα καλά!


Μόλις επέστρεψα από τη συναυλία των Χειμερινών Κολυμβητών στο Βύρωνα. Κι αν εξαιρέσει κανείς το κρύο, το οποίο μάλλον απέτρεψε πολύ κόσμο από το να ανέβει για να τους απολαύσει, ήταν μια από εκείνες τις βραδιές που δε θέλεις μετίποτα να τη χάσεις.

Αργύρη και τα υπόλοιπα παιδιά, νά' στε πάντα καλά και να μας χαρίζετε βραδιές σαν και την αποψινή. Θαύμα απ' όλες τις απόψεις. Ήταν για άλλη μια φορά τιμή μας!!!

Φιλιά και στο επανειδήν...

22 Σεπτεμβρίου 2007

ΠΑΣΟΚ: ζήτημα πολιτικής και όχι προσώπων



Επειδή πολλά έχω ακούσει, διαβάσει και συζητήσει το τελευταίο διάστημα για το ζήτημα που έχει προκύψει στο ΠΑΣΟΚ, θα ήθελα να πω ένα-δυο πραγματάκια που μου έχουν κάνει εντύπωση. Διότι, έχω την αίσθηση ότι η συζήτηση στο κόμμα της (...όχι και τόσο, όσο πριν τις εκλογές) μείζονος αντιπολίτευσης έχει εκτραπεί προς θέματα τα οποία, τελικά, θα οδηγήσουν σε "μια απ' τα ίδια", ακόμα κι αν η ηγεσία αλλάξει.

Πρωτίστως, θέλω να πω ότι αν ο μόνος στόχος του ΠΑΣΟΚ είναι η κατά το δυνατόν ταχύτερη επιστροφή του στην εξουσία, η λύση σε αυτό το πρόβλημα είναι απλή: ας κάνει μετεγγραφή τον Κ. Καραμανλή, τον Θ. Ρουσόπουλο και την επικοινωνιακή ομάδα της κυβέρνησης! Είναι βέβαιο ότι, αν γίνει αυτό, η ΝΔ δε θα φτουρίσει ούτε ως το 2009 και τις Ευρωεκλογές.

Αν, ωστόσο, το ζήτημα είναι το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, τότε, σύντροφοι, τα πράγματα είναι πολύ πιο σύνθετα. Διότι, πλέον είναι, εμφανές ότι το ΠΑΣΟΚ έχει πρόβλημα πολιτικής: αν η ΝΔ είναι νεκροταφείο ιδεών, το ΠΑΣΟΚ είναι το νεκροτομείο τους. Κι αυτό φαίνεται πολύ έντονα τώρα, που τα πράγματα έχουν φθάσει σε οριακό σημείο και κάποιοι "σκελετοί" πρέπει να βγουν από το ντουλάπι.

Αν, δηλαδή, η συζήτηση παραμείνει στο επίπεδο του ποιος είναι καλύτερος για αρχηγός, τότε στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση το ΠΑΣΟΚ θα πέσει σε ακόμα χαμηλότερα ποσοστά, διότι -καλώς ή κακώς- τα πρόσωπα δεν ορίζουν από μόνα τους την πολιτική. Αν συνέβαινε αυτό, τότε σήμερα θα μιλούσαμε όλοι για ένα άλλο ΠΑΣΟΚ (αφού είχε άλλο πρόεδρο από το τέλος του 2003). Είδατε εσείς άλλο ΠΑΣΟΚ; Ούτε κι εγώ.

Μάλιστα, όταν ο Γ. Παπανδρέου επιχείρησε να πάρει αποστάσεις από τους "εκσυγχρονιστές", κόντεψε να γίνει χαμός, που ο πρόεδρος δεν υπερασπιζόταν με όλες του τις δυνάμεις τα πρόσωπα και τις πολιτικές που είχαν οδηγήσει στην πήγε-η-ψυχή-μου-στην-κόλαση-και-ήρθε-πίσω νίκη του 2000 και στη συντριβή του 2004. Λες και η περίοδος Σημίτη ήταν κάτι το άγιο και δεν επιδεχόταν κριτικής.

Για να μη μακρυγορώ, αν στο ΠΑΣΟΚ αποφασίσουν να μιλήσουν για πολιτική, τότε, ακόμα κι αν τα πράγματα πολωθούν, θα υπάρχει ελπίδα για ουσιαστικές αποφάσεις και τομές. Αν μείνουν στα πρόσωπα, όμως, τότε καλά θα κάνουν να αρχίσουν πολλά από τα στελέχη του να ξεσκονίζουν τα παλιά τους γραφεία...

"Μου αρέσει η τζαζ" και άλλοι μύθοι...


Πριν από μερικές ημέρες λογόφερα με μια φίλη μου για θέματα μουσικής. Η φίλη ισχυρίζεται ότι της αρέσει η τζαζ, η έθνικ μουσική, γενικώς, όλα αυτά τα μουσικά είδη και ρεύματα που έχουν γίνει πολύ της μοδός τα τελευταία χρόνια. Εγώ, πάλι, υποστήριζα ότι δεν της αρέσει η τζαζ, ούτε τα υπόλοιπα που λέει ότι της αρέσουν, αλλά ότι της αρέσει η "νερωμένη" εκδοχή τους, ή, τέλος πάντων, η εκδοχή που είναι η πλέον προσβάσιμη και συμβατική. Για να της το αποδείξω, της υποσχέθηκα ότι θα της γράψω ένα cd με μουσική του "θεούλη" Ornette Coleman (στη φωτο δίπλα), ενός από τους ζωντανούς (ακόμα) μύθους της free jazz. Στοιχηματίζω ότι δε θα φθάσει ούτε στα μισά του δίσκου, πριν τον κλείσει και τον κρύψει σε κάποιο ράφι.

Όταν κάποιος μου λέει ότι γουστάρει την τζαζ, του βάζω να ακούσει κάποια δουλειά του John Zorn (είτε τις surf-free jazz ψυχοπάθειες των Naked City, είτε το jazz-dub-grindcore των Painkiller): οκτώ στους δέκα το βάζουν στα πόδια! Δεν ισχυρίζομαι ότι ξέρω από τζαζ: δεν ξέρω! Όμως, δεν μπορώ να δεχτώ αυτή τη μόδα του δήθεν, αυτή την άνευ όρων αποδοχή της mainstreamιάς που πουλιέται ως "the real macoy"! Οι δίσκοι της Real World του Peter Gabriel είναι μια χαρά, ωστόσο δεν είναι έθνικ μουσική (και ορθώς δεν είναι). Είναι μια προσεγμένη προσαρμογή της έθνικ μουσικής, ώστε να είναι πιο αποδεκτή από τα δυτικά αυτιά. Επίσης, καλός κι άγιος ο Manu Chao και η αντικαπιταλιστική κολλάζ μουσική του, αλλά στα δικά μου αυτιά ακούγεται εξαιρετικά άνευρη σε σχέση με την πυρακτωμένη πανκ-σκα-έθνικ-μέταλ-δεν-ξέρω-κι-εγώ-τι-άλλο μουσική καταιγίδα των Mano Negra, του προηγούμενου συγκροτήματός του.

Τι θέλω να πω με όλα αυτά; Δύο πράγματα: ότι η μουσική δεν είναι μόνο θέμα γούστου και διάθεσης, είναι και θέμα όρεξης να ψάξεις, να βρεις, να μάθεις, να έχεις τα αυτιά σου ανοιχτά και να μην έχεις προκαταλήψεις. Και, δεύτερον, ότι, καλή - χρυσή η τζαζ, αλλά, ρε παιδιά, εγώ προτιμώ το "Calculating Infinity" των Dillinger Escape Plan, όπου οι τύποι παίζουν ένα απίστευτο μείγμα death metal, prog και hardcore, το οποίο, όμως, πατά γερά πάνω στις πιο υψηπετείς στιγμές της free jazz. Αυτά για την ώρα και στα της μουσικής θα επανέλθω λίαν συντόμως...

21 Σεπτεμβρίου 2007

Η φρίκη της παιδικής ηλικίας (...για τους άλλους)


"Νομίζω ότι το θέμα είναι ξεκάθαρο, τουλάχιστον για όποιον πρόσεχε: τα παιδιά είναι ψυχωτικοί δολοφόνοι και πρέπει να καταστραφούν"
Johnen Vaquez

Δεν ξέρω ποιος αποφάσισε να φέρει στην Ελλάδα την επανέκδοση της ταινίας "Το Διάφανο Δέρμα" ("The Reflecting Skin", 1990) του Phillip Ridley, ωστόσο πιστεύω ότι οι τίτλοι ευγενείας θα πρέπει να επανέλθουν μόνο και μόνο για χάρη του: η επαναπροβολή του "Reflecting Skin" αρκεί για να χρηστεί κάποιος τουλάχιστον Ιππότης των Γραμμάτων και των Τεχνών. Κι αν κανείς νομίζει ότι υπερβάλλω, ας πάει να δει την ταινία και μετά τα ξαναλέμε.

Το "Reflecting Skin" ανήκει σε εκείνη την παράξενη κατηγορία ταινιών που είναι εξαιρετικά δύσκολο και να τις κατατάξεις κάπου, αλλά και να τις ξεχάσεις: σαν ανίατη ασθένεια, επανέρχεται ξανά και ξανά για να στοιχειώσει το μυαλό του ανύποπτου θεατή, ο οποίος νομίζει ότι το σινεμά δεν μπορεί να είναι υπερβατικό, να είναι κάτι το ξένο, να είναι κάτι το απερίγραπτα ωραίο, αλλά και απύθμενα σκοτεινό.

Δεν θα σας μιλήσω, ούτε για το θέμα της ταινίας (αν θέλετε, δείτε αυτό το link), ούτε θα κάτσω να μιλήσω αναλυτικά για τον σκηνοθέτη και σεναριογράφο της, τον κ. Phillip Ridley (για τον οποίο λέει πολλά η Wikipedia). Θα σας πω μόνον ότι όταν η ταινία είχε πρωτοπροβληθεί και την είχα δει, θυμάμαι να βγαίνει από το σινεμά ένας πολύ σιωπηλός και εμφανώς ταραγμένος κόσμος. Η ταινία μοιάζει με έναν εφιάλτη που παραείναι αληθοφανής για να τον απορρίψεις ως αποκύημα της φαντασίας ενός διαταραγμένου μυαλού.

Το πιο ενδιαφέρον της στοιχείο, όμως, είναι ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζει τα παιδιά, αναγνωρίζοντας ότι κάτω από την "αθωώτητά" τους μπορεί να κρύβουν απέραντη σκληρότητα και τρομακτικό υπολογισμό. Ο Ridley δείχνει να καταλαβαίνει πολύ βαθύτερα απ' ό,τι είναι βολικό για τον πολύ κόσμο την λεγόμενη "παιδική ψυχή". Κι αυτό, από μόνο του, δίνει στην ταινία έναν τόνο που είναι αδύνατο να τον ξεχάσεις.

Δείτε το "Διάφανο Δέρμα" και ανακαλύψτε κι εσείς ένα από τα αληθινά διαμάντια του σινεμά. Όσο όμορφο είναι, τόσο κοφτερό μπορεί να γίνει. Και το "Reflecting Skin" κόβει αληθινά...

ΠΑΣΟΚ και ΜΜΕ: ιστορία χωρίς (ακριβώς) δράκο...


Αν υπάρχει κάτι που με έχει "γαργαλήσει" στην όλη ιστορία με τα εσωκομματικά του ΠΑΣΟΚ -μια ιστορία που, σε γενικές γραμμές και όπως εξελίχθηκε, μου θύμισε αρχικά οργανωμένη εκκαθάριση και στη συνέχεια μέτριο μελόδραμα...- είναι ο τρόπος με τον οποίο κάποια στελέχη του κόμματος την "έπεσαν" δημοσία σε συγκεκριμένα ΜΜΕ, κατηγορώντας τα για παρεμβατικότητα, ότι θέλουν να καθορίσουν αυτά τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ, ότι θέλουν να φάνε το Γιώργο και να βάλουν στη θέση του το Βενιζέλο κι άλλα τέτοια φριχτά κι απαίσια.

Θα ήθελα απλώς να θυμίσω ότι τα ίδια ΜΜΕ που σήμερα στοχοποιούνται από στελέχη του ΠΑΣΟΚ ήταν αυτά που έφτιαξαν την αγιογραφία Σημίτη, ήταν αυτά που παρουσίασαν ως Μεσσία τον Γιώργο όταν ανέλαβε τη αρχηγία, ήταν αυτά που κατακεραύνωναν την αποφαση της ΝΔ να προχωρήσει σε δημοσιονομική απογραφή αποδεχόμενα a priori τις δημοσιονομικές ακροβασίες των υπουργών του ΠΑΣΟΚ, ήταν αυτά που, γενικώς, μια χαρά τα πήγαιναν με το ΠΑΣΟΚ για πολλά - πολλά χρόνια. Μπορώ να αντιληφθώ κάποιες πικρίες από ορισμένα στελέχη του κινήματος, τα οποία ενδεχομένως δεν έτυχαν της προβολής που επιθυμούσαν ή που έκριναν ότι έπρεπε να έχουν. Όμως, μάγκες, όταν τα ΜΜΕ ευλογούσαν το ΠΑΣΟΚ, δεν άκουσα κανέναν σας να γκρινιάζει για παρεμβάσεις και άλλες κακές συμπεριφορές.

Με αυτό το παραπάνω δεν θέλω να πω ότι τα ΜΜΕ είναι "αθώα του αίματος". Ούτε ότι δεν παίζουν κι αυτά το ρόλο τους στη διαμόρφωση συγκεκριμένων καταστάσεων, διότι ακριβώς αυτό (αισθάνομαι ότι επιδιώκουν και ενίοτε κατορθώνουν να) κάνουν. Όμως, αυτό γίνεται κατά τη γνώμη μου διότι και τα ίδια τα κόμματα, αλλά και οι ίδιοι οι πολίτες είναι αρκούντως ευάλωτοι στις έξωθεν παρεμβάσεις, απ' όπου κι αν προέρχονται. Και, παιδιά, δε σας φταίνε μόνο τα "παπαγαλάκια" (που, ναι, υπάρχουν) και οι "εγκάθετοι" (...ομοίως) που εσείς δεν μπορείτε να σχηματίσετε γνώμη και άποψη για τα τεκταινόμενα στο ίδιο σας το κόμμα. Οπότε, καθίστε, σκεφτείτε σοβαρά, σχηματίστε άποψη ΑΠΟ ΜΟΝΟΙ ΣΑΣ και μετά, όταν έχετε γνώμη, επιλέξτε ποιο ΜΜΕ σας αρέσει και ποιο όχι.

17 Σεπτεμβρίου 2007

Κύριοι, χάσαμε...


Πριν από δύο μέρες έγραφα σε τούτο εδώ το ιστολόγιο τα εξής: "Ο κ. Παπανδρέου απέτυχε. Ίσως ο πιο νεωτεριστικός πολιτικός του καιρού μας, άνθρωπος με ιδέες, προτάσεις, κουλτούρα διαλόγου, κατόρθωσε να (αυτο;)παγιδευτεί σε μια εντελώς παλιομοδίτικη διαλεκτική και αντιπαράθεση, με αποτέλεσμα όλες οι ιδέες του να χαθούν κάτω από το βάρος της φθηνής και παλιάς συνθηματολογίας. Το έχω ξαναπεί, ότι αντί ο Παπανδρέου να αλλάξει το ΠΑΣΟΚ, το ΠΑΣΟΚ "άλλαξε" τον Παπανδρέου. Κι αυτό, μόνο καλό δεν μου φαίνεται...". Ειλικρινά, δεν περίμενα ότι θα επιβεβαιωθώ τόσο "ηχηρά" από το εκλογικό αποτέλεσμα, ούτε ότι η συντριπτική πλειοψηφία του εκλογικού σώματος θα συμπεριφερόταν κατ' αυτό τον τόσο "απολιτίκ" τρόπο.

Διότι, φίλες και φίλοι μου, αν νομίζετε ότι έχασε μόνο το ΠΑΣΟΚ, είστε πολύ γελασμένοι. Όλοι χάσαμε. Και σήμερα, όλοι θά'πρεπε να κλαίμε τη μοίρα μας για ένα εκλογικό αποτέλεσμα το οποίο, επί της ουσίας δεν λέει απολύτως τίποτα. Δηλαδή, η ΝΔ έχασε τρεις μονάδες. Ε, και; Το μόνο που έπαθε είναι να χάσει από τη Βουλή τη Μαριέττα, η οποία, παρά τα όποια ελλατώματά της, ήταν ένα από τα ελάχιστα στελέχη που άξιζαν τον κόπο, που είχε πολιτική αντίληψη και πολιτικό λόγο. Κατά τα άλλα, η κυβέρνηση θα συνεχίσει τις "μεταρρυθμίσεις" της, δηλαδή, τις "λάιτ" παρεμβάσεις υπέρ των ισχυρών και, συνολικά, κατά της χώρας.

Και στο έργο αυτό θα έχει άξιους "συμπαραστάτες", τόσο το ΚΚΕ -το οποίο θα ακολουθεί το δίκό του μονοκόμματο δρόμο, με στόχο την αποδυνάμωση του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ-, όσο και τον ΛΑΟΣ, ο οποίος ως "σαρξ εκ της σαρκός της", δε νομίζω ότι θα είναι και ιδιαίτερα αντιδραστικός έναντι πραγμάτων που θα δρομολογήσει η ΝΔ. Και θα μείνει πάλι ο έρμος ο Αλαβάνος να κάνει αντιπολίτευση, διότι το ΠΑΣΟΚ θα έχει τα δικά του και πού ν' ασχολείται τώρα με αντιπολίτευση κι άλλα τέτοια μικρά. Και τι να λέει αμά φύγει ο Γιωργάκης κι έρθει ο Βενιζέλος; Θα αλλάξει το ΠΑΣΟΚ; Θα αντιληφθεί τα βαθύτερα αίτια της ήττας του, θα αναλάβει την ευθύνη του για τη συντηρητική στροφή της κοινωνίας, θα κατανοήσει την ανάγκη για ριζοσπαστισμό με ορίζοντα και μέλλον; Ναι, αμέ... Και μετά ξυπνήσαμε.

Διότι, κατά τη γνώμη μου, αυτό είναι και το μεγάλο πρόβλημα από τα αποτελέσματα των εκλογών: η εμφανής συντηρητική πλειοψηφία μέσα στη Βουλή. Η απομείωση των ιδεών. Η "δήλωση" των πολιτών ότι δε θέλουν αλλαγές, δε θέλουν όραμα, δε θέλουν νεωτερισμούς, ούτε συγκρούσεις. Αφήστε μας στην ησυχία μας, να κάνουμε τις δουλίτσες μας και μη μας βάζετε στον κόπο και στο ξεβόλεμα να ψάξουμε για το κάτι άλλο, το πιο ουσιαστικό, το πιο ρηξικέλευθο. Δεν τα θέλουμε αυτά, δεν είναι αυτά για μας, ούτε και τα γουστάρουμε.

Κρίμα, καπετάνιο...

16 Σεπτεμβρίου 2007

Kthulhu Ftag'n!!!


Και σιγά μη μιλήσω τώρα για εκλογές και τέτοια. Άλλωστε, όλη μέρα γι' αυτά είμαστε καταδικασμένοι να ακούμε σήμερα. Οπότε, λέω να κάνω το πρώτο βήμα, να αλλάξω την ατζέντα και να μιλήσω για ένα δισκάκι που άκουγα πριν από λίγο. Ο δίσκος λέγεται "Deleted Scenes From The Transition Hospital" και είναι του βρετανικού συγκροτήματος The Axis Of Perdition. Κυκλοφόρησε πριν από δύο χρόνια και, ομολογώ ότι τους τελευταίους έξι μήνες που τον απέκτησα, μπαίνει πολύ συχνά στο playlist μου.

Τώρα, για να μην έχουμε προβλήματα, να ξεκαθαρίσω ότι ο δίσκος είναι ένα παράξενο μείγμα black metal, industrial, κινηματογραφικής ατμόσφαιρας και παράξενου noise-ambient. Εν ολίγοις, δεν είναι μουσική για πολύ κόσμο, ούτε είναι και μουσική που κάθεσαι και την ακούς για να χαλαρώσεις. Στα 56 λεπτά που διαρκεί ο δίσκος, καθίσταται σαφές ότι το ντουέτο των Axis Of Perdition (Brooke Johnson και Mike Blenkarn) έχουν ως βασικό στόχο να δημιουργήσουν μια εφιαλτική ατμόσφαιρα διαρκούς απειλής και κινδύνου: σαν το soundtrack για μια ταινία τρόμου που παίζει μόνο μέσα στο μυαλό του ακροατή του δίσκου.

Οι Axis προσδιορίζουν ως βασικές επιρροές για τη μουσική τους το βιντεοπαιχνίδι "Silent Hill" και τον μέγα συγγραφέα τρόμου H.P. Lovecraft. Αν γνωρίζετε κάτι από τα δύο (...η δική μου γνώση περιορίζεται στον Lovecraft), μπορείτε να αντιληφθείτε για τι είδους ατμόσφαιρες μιλάμε... Πολύ περισσότερο, που η βάση της μουσικής τους είναι το black metal, ένα ούτως ή άλλως ατμοσφαιρικό μουσικό είδος (που βεβαίως στόχο έχει να δημιουργήσει ατμόσφαιρα κάθε άλλο παρά φιλική...). Μιλάμε, εν ολίγοις, για έναν εξαιρετικά παράξενο, ενίοτε απρόσιτο, θορυβώδη και πειραματικό δίσκο. Δεν λέω ότι είναι αριστούργημα, γιατί δεν είναι. Ωστόσο, ως ένα πείραμα λειτουργεί πολύ καλά (την πρώτη φορά που τον άκουσα, μου προκάλεσε μεγάλη ένταση και πέρασα όλο το βράδυ μου ακούγωντας διάφορους θορύβους που, βεβαίως, δεν υπήρχαν...).

Το ξαναλέω: το "Deleted Scenes..." δεν είναι για όλους. Ωστόσο, είναι αρκετά ενδιαφέρον για όσους "ψάχνονται" και δε φοβούνται και λίγο θόρυβο παραπάνω. Αν θέλετε, μπορείτε εδώ να πάρετε μια ιδέα για το πώς ακούγωνται οι Axis.

15 Σεπτεμβρίου 2007

Two minutes to midnight...


Τόσες μέρες και λόγω δουλειάς, αλλά και για λόγους βαρεμάρας, δεν θέλησα να γράψω κάτι στο blog. Άλλωστε, τι να πει κανείς για αυτή την κατ' επίφαση προεκλογική περίοδο, τους ατέρμονους παράλληλους μονολόγους ανθρώπων που -υπό νορμάλ συνθήκες- ούτε για καφέ δε θα τους καλούσαμε, αλλά που ανά (...μάλλον άτακτα, εξαρτώμενα απόκλειστικά από τις διαθέσεις του εκάστοτε πρωθυπουργού*) χρονικά διαστήματα στους στέλνουμε στη Βουλή να μας εκπροσωπήσουν (ΧΑ!!!!), για τους βρώμικους από τα προεκλογικά φυλλάδια δρόμους, για τις συγκεντρώσεις - υπερπαραγωγές για την TV, για τα sms από υποψήφιους στους οποίους ΠΟΤΈ δεν έδωσα του κινητό μου... Χάλι μαύρο, κι ακόμα πιο μαύρο, από τον τρόπο με τον οποίο τα περισσότερα κόμματα αντιμετώπισαν το body politic, το εκλογικό σώμα: σαν αμνήμωνες, σας πρόβατα, σαν ηλίθιους. Με παντελή έλλειψη έστω και στοιχειώδους πολιτικού λόγου. Με μια συνθηματολογία τόσο παλιά που μύριζε μούχλα και ναφθαλίνη (από το χάλι αυτό εξαιρώ μερικώς τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος επιχείρησε να μιλήσει λίγο παραπάνω για ζητήματα πολιτικής ουσίας, αλλά που στο τέλος εξετράπη κι αυτός...). Χάλι μαύρο, σας λέω...

Τώρα που φθάσαμε στο τέλος, θά' θελα να μιλήσουμε λίγο για ένα-δυο ζητηματάκια που μου ήλθαν στο μυαλό όλο αυτό το διάστημα:
1) Ο κ. Καραμανλής απέδειξε από μόνος του αυτό για το οποίο τον κατηγορούσε σχεδόν σύσσωμη η αντιπολίτευση, ότι, δηλαδή, ήταν πρωθυπουργός "παρών-απών". Διότι, ρε φίλε, δε γίνεται να μας λες ότι σου πήρε 3,5 χρόνια για να καταλάβεις το αυτονόητο, ότι, δηλαδή, το Κράτος και ως δομή και ως μηχανισμός είναι μπάχαλο! Πού είναι η διαβόητή σου "επανίδρυσή" του; Και μη μας πεις ότι φταίνε οι ΠΑΣΟΚοι, διότι οι υπουργοί σου φρόντισαν να μη μείνει ρουθούνι...

2) Ο κ. Παπανδρέου απέτυχε. Ίσως ο πιο νεωτεριστικός πολιτικός του καιρού μας, άνθρωπος με ιδέες, προτάσεις, κουλτούρα διαλόγου, κατόρθωσε να (αυτο;)παγιδευτεί σε μια εντελώς παλιομοδίτικη διαλεκτική και αντιπαράθεση, με αποτέλεσμα όλες οι ιδέες του να χαθούν κάτω από το βάρος της φθηνής και παλιάς συνθηματολογίας. Το έχω ξαναπεί, ότι αντί ο Παπανδρέου να αλλάξει το ΠΑΣΟΚ, το ΠΑΣΟΚ "άλλαξε" τον Παπανδρέου. Κι αυτό, μόνο καλό δεν μου φαίνεται...

3) Το ΚΚΕ σύσσωμο απέδειξε ότι διεκδικεί το "αλάθητο" στην Αριστερά, κατακεραυνώνοντας όποια άλλη φωνή διεκδικούσε χώρο, και κάνοντας σφοδρώτατη και ενίοτε ανοίκεια επίθεση στο ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο, ο πολιτικός του λόγος έμοιαζε τόσο, μα τόσο αρνητικός που μου προκάλεσε πραγματική αποστροφή σε κάποιες φάσεις -ίσως να έφταιγε και η κούραση... Σύντροφοι, ειλικρινά, πείτε μας τι θα κάνετε, πρώτα, και μετά τσακίστε όποιον θέλετε. Διότι, εγώ φράσεις - κλισέ όπως "φράγμα στη λαίλαπα που έρχεται" δεν τις χάφτω, και συγνώμη, ε;...

4) Ο κ. Αλαβάνος, ενώ ξεκίνησε πολύ καλά -ήταν ο μοναδικός πολιτικός αρχηγός και ο ΣΥΡΙΖΑ ο μοναδικός πολιτικός σχηματισμός που επιχείρησε να "ανοίξει" την ατζέντα της προεκλογικής περιόδου και να μιλήσει αμιγώς πολιτικά-, στο τέλος μπήκε κι αυτός στο τριπάκι της συνθηματολογικής κόντρας με τους άλλους, κάτι που νομίζω ότι μάλλον του έκανε κακό. Αντιλαμβάνομαι το άγχος για την είσοδο στη Βουλή, το βάρος της "κληρονομιάς Τσίπρα" και της ξεκάθαρης στάσης στα ζητήματα της Παιδείας, όμως, παιδιά, η διαφορά σας από τους άλλους είναι που σας κάνει ενδιαφέροντες. Think about it...

5) Ακούγωντας τον κ. Καρατζαφέρη να μιλά, συνειδητοποίησα γιατί η ΝΔ αγχώνεται τόσο πολύ με το ΛΑΟΣ: το κόμμα αυτό ζητά να λάβει τη θέση της λαϊκής Δεξιάς, θέση που η ΝΔ του κ. Καραμανλή μοιάζει να είχε εγκαταλείψει. Ο κ. Καρατζαφέρης πολλές φορές μου θύμισε τον κ. Έβερτ την περίοδο 1995-1996, ο οποίος συχνά χρησιμοποιούσε εκφράσεις που πολύ θα ταίριαζαν στο ΚΚΕ (π.χ. "το ψωμί δεν έχει χρώμα"), αν αυτό λέει κάτι. Δεν ξέρω τι θα κάνει τελικά ο ΛΑΟΣ, αλλά έχω την αίσθηση ότι πλέον αποτελεί μια σαφώς οριοθετημένη πολιτική δύναμη, και, ως εκ τούτου άξια παρατήρησης.

Όλα αυτά ενδεχομένως δε σημαίνουν και πολλά πράγματα. Απλώς, τα αναφέρω διότι πολλά ακούστηκαν, ειπωθηκαν και γράφτηκαν, χωρίς ουδείς εκ των εκτιθέμενων στη "λαϊκή βούληση" να πει κάτι το αληθινά ουσιώδες. Εν κατακλείδι... άντε και καλό βόλι!!!

*: κάποιος θα πρέπει να υπενθυμίσει στους πολιτικούς μας ότι, εκ του Συντάγματος, ο χρόνος διεξαγωγής των εκλογών ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ προνόμιο του πρωθυπουργού, 'ντάξει; Έτσι, για όσους υπερασπίζονται τους θεσμούς (ΧΑ!!! δις).

12 Σεπτεμβρίου 2007

Και τώρα, τι κάνουμε;...


Τις τελευταίες μέρες, η δουλειά έχει γίνει σχεδόν αποπνικτική. Σε τέτοιο βαθμό, που, ακόμα και στο λίγο χρόνο που είχα για να με ακούω να σκέφτομαι, δεν είχα διάθεση να γράψω ούτε λέξη. Ωστόσο, μερικά πράγματα στριφογυρνάν στο μυαλό μου και πλέον θα ήθελα να τα δω γραμμένα, μήπως και καταφέρω να τα ξεκαθαρίσω. Πάμε, λοιπόν:

1) Οι εκλογές που έρχονται σε 3 και σήμερα είναι -ακόμα, τουλάχιστον- απολύτως ανοιχτές, κι όποιος λέει το αντίθετο δεν ξέρει τι του γίνεται. Και το πόσο ανοιχτές είναι φαίνεται από τον τρόπο με τον οποίο ο "καταλληλότερος" και το επιτελείο του αντιδρούν τις τελευταίες μέρες. Διλήμματα (ή εγώ, ή κανένας), παλιομοδίτικες συνταγές (μεγάλες συγκεντρώσεις, διάλογος -μη χέσω...- με τα πλήθη, υποσχέσεις και πάει λέγοντας), συνειδητή προσπάθεια "εκμηδενισμού" του αντιπάλου, ξέρετε, the works...

2) Οι εκλογές που έρχονται δεν πρόκειται να αλλάξουν εντυπωσιακά το πολιτικό τοπίο της Ελλάδας. Δυστυχώς, δεν υπάρχει εκείνος ο πολιτικός σχηματισμός ο οποίος έρχεται από το μέλλον και μπορεί να ανατρέψει το status quo. Στην πραγματικότητα, το μόνο που μπορεί να γίνει είναι να μείνουν εκτός Βουλής διάφοροι γραφικοί που, πλέον, ακόμα και τα "πρόβατα" τους έχουν πάρει χαμπάρι και να ταρακουνηθούν λιγάκι οι δύο "μεγάλοι". Τίποτα άλλο.

3) Το πόσο σημαντικό θα είναι αυτό το ταρακούνημα θα εξαρτηθεί από τα ποιοτικά του χαρακτηριστικά: μεγάλη αποχή, σημαντική διασπορά ψήφων, μεγάλη αποσυσπείρωση των δύο "μεγάλων" και πάει λέγοντας. Το πώς θα αναλυθούν αυτά τα χαρακτηριστικά, είμαι μάλλον απαισιόδοξος: κανένας δεν είναι πρόθυμος να παραδεχθεί ότι προκαλεί αποστροφή ακόμα και στους ψηφοφόρους του.

4) Η ψήφος στους "μικρούς" θα έχει σημασία αν συνοδευτεί από "μήνυμα": σας στηρίζουμε τώρα για να κάνετε κάτι. Αν δεν παρουσιάσετε έργο -κι όχι μόνο στείρα αντιπολίτευση- θα σας πάρει ο διάολος και θα σας στείλει πάλι στα ποσοστά δεν-γεμίζετε-ταξί-ούτε-με-τον-ταξιτζή. Δεν φθάνει να φωνάζεις: πρέπει να λες και κάτι, όπως εύκολα μπορούν να σας εξηγήσουν οι afficionados του death ή του black metal...

5) Το τι θα γίνει, τελικά, την Κυριακή, μου μοιάζει με το αποτέλεσμα μη γραμμικής πολυπαραγοντικής συνάρτησης: ελπίζω, απλώς, αυτό που θα βγει να μπορεί να λάβει λογικής και κατά το δυνατόν σαφούς ερμηνείας. Ειδάλλως, αντράκια μου, μια τρύπα στο νερό θα έχουμε κάνει.

Αυτά, και βοήθειά μας...

8 Σεπτεμβρίου 2007

I spy, with my litlle eye...


Διαβάζω, όπως κι εσείς, ότι αστυνομικοί στη Θεσσαλονίκη θα βγουν στη γύρα με φωτογραφικές μηχανές και βιντεοκάμερες και θα φωτογραφίζουν τους διαδηλωτές στο συλλαλητήριο που συνδιοργανώνουν η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ και άλλες συνδικαλιστικές οργανώσεις κατά την έναρξη της λειτουργίας της 72ης ΔΕΘ, κίνηση που προκάλεσε την εντονότατη αντίδραση της Ομοσπονδίας τους (ΠΟΑΣΥ), η οποία μίλησε για "σαλτιμπάγκους", "κολαούζους" και άλλα τέτοια ωραία.

Το ζήτημα, βεβαιώς, δεν είναι αυτή καθαυτή η πράξη -μπάτσοι είναι, σα μπάτσοι θα σκέπτονται και θα ενεργούν, θυμηθείτε την ιστορία της "μανιακής ζαρντινιέρας", στη Θεσσαλονίκη έγινε. Το ζήτημα είναι τα βαθύτερα κίνητρα πίσω από αυτή την προκλητική -άνευ αντιρρήσεως, φαντάζομαι- πράξη. Διότι, πολύ φοβάμαι ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ακόμα προβοκάτσια, τόσο χοντρή, μάλιστα, που το μυαλό μου δεν τη χωράει.

Δηλαδή, θέλω να πω ότι είναι καταφανές ακόμα και στον πιο "χοντροκέφαλο" μεταξύ μας ότι μπάτσοι με κάμερες στα χέρια + πολύς κόσμος + προεκλογική περίοδος = μείγμα εκρηκτικό που μπορεί να οδηγήσει σε καταστάσεις ανεξέλεγκτες και γενικότερο χαμό, παρά τις διαβεβαιώσεις των συνδικάτων ότι θα περιφρουρήσουν το συλλαλητήριό τους.

Και, ειλικρινά, αναρωτιέμαι ποιον συμφέρει ένας χαμός στη Θεσσαλονίκη, μόλις μια βδομάδα πριν τις εκλογές. Και, μέχρι ώρας δεν έχω κατορθώσει να το καταλάβω. Διότι, εκτεταμένα επεισόδια (δεν ξέρω αν θα γίνουν, την ώρα που γράφεται αυτό το post το συλλαλητήριο δεν έχει ακόμα αρχίσει) μπορούν κάλλιστα να επισκιάσουν τις εξαγγελίες του Καραμανλή για νέα μέτρα ελάφρυνσης, τα οποία μοιράζει αφειδώς το τελευταίο διάστημα.

Από την άλλη, μια αναταραχή ενδεχομένως βλάψει τους εμπλεκόμενους σε αυτή -επί του προκειμένου, τα συνδικάτα, την αντιπολίτευση γενιότερα- καθώς θα στρέψει το "κοπάδι" προς την "ασφάλεια" της κυβέρνησης - βοσκού. Όπως και νά΄χει, πάντως, η κίνηση αυτή των μπάτσων της Θεσσαλονίκης πολύ με προβληματίζει και πολύ μου κάνει για προβοκάτσια και καθόλου μα καθόλου δε μου αρέσει, ούτε και με πείθει...

7 Σεπτεμβρίου 2007

Πόσο σοφότεροι γίναμε;...


Πάει, λοιπόν, και το διαβόητο debate. Και, δεν ξέρω τι λέτε εσείς, αλλά εμένα για "σουπίτσα" μου φάνηκε, έτσι όπως ήταν δομημένο και όπως εκτελέστηκε... Ακόμα και οι "εκτροπές" του Α. Λιάτσου, για "πυροτεχνήματα" μου έκαναν, παρά για ουσιαστικές παρεμβάσεις επί της διαδικασίας. Κατά τα άλλα,... σούπα.

Κατά πόσο σοφότεροι γίναμε από το debate; Κατά τη γνώμη μου, κατ' ελάχιστον έως καθόλου: οι πολιτικοί αρχηγοί δεν απάντησαν επί της ουσίας -όπως, άλλωστε, είχαν επιδιώξει, περιορίζοντας ασφυκτικά με κανόνες και όρους τη διαδικασία- και, απλώς, περιορίστηκαν στο να παρουσιάσουν, ξανά, θέσεις που έχουμε ήδη χιλιοακούσει. Και όλο το μπλα-μπλα για την εικόνα που έδωσαν... sorry, αλλά μπούρδες: η εικόνα τους ήταν τόσο περιορισμένη όσο και το σύνολο του debate (...ο Θεός να το κάνει).

Μερικές σκόρπιες παρατηρήσεις, λοιπόν, έτσι, για να ήμαστε κι εμείς "εντός κλίματος":
- Ο κ. Καραμανλής οφείλει να μάθει ότι, όταν ένας πρωθυπουργός δεν είναι ικανοποιημένος από την απόδοση της κυβέρνησής του, την αλλάζει και δεν περιμένει τις εκλογές για να εκφράσει την έλλειψη ικανοποίησής του. Δε θέλουμε συγνώμες, θέλουμε έργο ουσίας και αυτό είναι που δε βλέπουμε.

- Ο κ. Παπανδρέου θα πρέπει να κατανοήσει ότι οι πολιτικοί δεν "αναβαπτίζονται" μόνο στα λόγια. Αν το κόμμα σου δε σου αρέσει, άλλαξέ το. Στους πολίτες είναι εμφανές ότι δεν αρέσει, οπότε τι το κρατάς απαράλλαχτο; Έτσι, κι εσένα σε "τραβάει απ' το μανίκι", πού'λεγε κάποτε κι ο Σαββόπουλος.

- Για την κ. Παπαρήγα δεν έχω να πω τίποτα. Όπως την περίμενα, έτσι ακριβώς ήταν. Ούτε κρύο, λοιπόν, ούτε ζέστη.

- Ο κ. Αλαβάνος επέμεινε στην γραμμή της κινηματικής δράσης του ΣΥΡΙΖΑ και -εκτιμώ- καλά έκανε, καθώς του βγήκε μια εικόνα που, σε γενικές γραμμές, άρεσε σε πολλούς. Άσε που ήταν και ο μόνος που "την είπε" ευθέως, τόσο στους δύο "μεγάλους", όσο και σε όσους δημοσιογράφους επιχείρησαν να τον στριμώξουν. Καλός και, μάλλον, από τους κερδισμένους.

- Ο κ. Καρατζαφέρης, επίσης, ήταν "επικοινωνιακός" συνολικά (άθλια έκφραση αυτή...), ωστόσο, παρά τις προσπάθειές του, δεν μπόρεσε να καλύψει επαρκώς τις ακραίες του θέσεις. Πάντως, έμοιαζε να παρακολουθεί το τι γινόταν και να αντιδρά σε αυτό κι όχι να ακολουθεί την πεπατημένη. Κι αυτό μάλλον τον οφέλησε.

- Για τον κ. Παπαθεμελή έχω να πω ότι: α) μάλλον δεν κατάφερε να καλύψει το ρόλο που το κόμμα του καλείται να παίξει στις εκλογές (εκ δεξιών κυματοθραύστης για τον ΛΑΟΣ) και β) δεν μπόρεσε να πείσει για την ανάγκη να τον ψηφίσουμε. Εν ολίγοις, μάλλον έχασε.

Αυτά για την ώρα. Συνολικά πάντως,... καληνύχτα μας...

6 Σεπτεμβρίου 2007

Έφυγε ο "Οργισμένος Βαλκάνιος"


Χάσαμε και το Νίκο Νικολαϊδη. Στα 68 του "την έκανε" για να πάει να συναντήσει τον Μπέργκμαν και τον Αντονιόνι στη μεγάλη κινηματογραφική αίθουσα του Ουρανού. Αν και πιστεύω ότι παρέα θα κάνει με κάτι τύπους όπως ο Χιούστον, ο Φορντ ή ο Λανγκ.

Φτωχαίνουμε...

"Ξέρεις πότε χάλασε το πράγμά; Από τότε που εκείνος ο κρετίνος ο Πέρυ Κόμο τραγούδησε τη Γκλεντόρα"...

5 Σεπτεμβρίου 2007

Και χάνω και τους Tool...



Για λόγους που -δυστυχώς- δεν μπορώ να εξηγήσω σε αυτό εδώ το post, το αναθεματισμένο debate των πολιτικών αρχηγών (διαβάστε: ένα δίωρο κοινοτοπιών, γενικοτήτων, βαρετής και προσχεδιασμένης comme-il-faut συμπεριφοράς και κατά βάση τετριμμένων ερωτήσεων και προκάτ απαντήσεων...) προκαλεί μια τεράστια παράπλευρη απώλεια στον ψυχισμό μου (...που θά'λεγε και ο Γιάννης Ιωαννίδης): χάνω τους Tool!!!

Μάλιστα, αναγνώστη μου. Με αυτά και μ' εκείνα, πάνε και οι Tool, θύμα κι αυτοί στην παράξενη και καθόλου όμορφη προεκλογική περίοδο που διάγουμε. Ένα από τα πλέον σημαντικά ROCK συγκροτήματα της εποχής μας και μου το "τρώει" το debate. Να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο ή όχι;

Για να σας τιμωρήσω για τη δεινή μου θέση, θα σας στείλω να ακούσετε ένα απόσπασμα από τον περίφημο μονόλογο "Arizona Bay" του μακαρίτη Bill Hicks, ενός από τους "φιλοσόφους" που επέδρασαν σημαντικά πάνω στη μουσική και τη στάση ζωής των Tool. Όσο για μένα, αφήστε με να κλαίω τη μοίρα μου...
Υ.Γ.: στο καταραμένο debate θα συμμετάσχουν 6 πολιτικοί αρχηγοί, θα έχει 6 θεματικές ενότητες και θα γίνει στις 6 Σεπτεμβρίου. Φυσικά, περιμένω τουλάχιστον αφορισμό από την Εκκλησία της Ελλάδος, σωστά;...

3 Σεπτεμβρίου 2007

Μας πήραν χαμπάρι…


Τελικά, ουδέν κρυπτόν εντός της μπλογκόσφαιρας. Δια του λόγου το αληθές, δείτε το σημερινό post του Στάθη Χαϊκάλη και –κυρίως- το αρθράκι του Economist, για να καταλάβετε σε πιο σημείο έχουμε περιέλθει. Ο αρθρογράφος του Economist, μέσα σε τρεις κουβέντες, συμπυκνώνει ολόκληρο το χάλι μας, σχετικά με τις πυρκαγιές, τους λόγους που μπαίνουν, τον τρόπο αντιμετώπισής τους, τη σύγκριση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα.

Αυτά, για όσους μιλούν περί «ασύμμετρων απειλών», «κουκουλοφόρους που καίνε τα δάση», «σενάρια αποσταθεροποίησης της χώρας», αλλά και για όσους είναι «πρόθυμοι» -ειλικρινά, γιατί;- να «καταπιούν» τα σενάρια αυτά. Δε χρειάζεται ολόκληρη φιλολογία για να καταλάβει κανείς τι συνέβη στην Πελοπόννησο, την Εύβοια, την Πάρνηθα, την Πεντέλη, όπου αλλού υπήρξε πρόβλημα. Το ζήτημα είναι, αυτή την γνώση τι την κάνουμε. Εδώ σε θέλω, κάβουρα...

2 Σεπτεμβρίου 2007

Περί οργανώσεως, συντονισμού και άλλων δαιμονίων...



Το περιστατικό μου το διηγήθηκε πριν από λίγη ώρα, σε συγκέντρωση σε φιλικό σπίτι, δημοσιογράφος που δουλεύει σε ιδιωτικό τηλεοπτικό κανάλι, ισχυριζόμενος ότι ήταν αυτόπτης μάρτυρας. Τον άνθρωπο τον γνωρίζω, τον εκτιμώ και τον θεωρώ αξιόπιστο, οπότε δεν έχω κανένα λόγο να αμφισβητήσω τη μαρτυρία του.

Μας είπε, λοιπόν, ότι στη φωτιά που έκαψε τον Εθνικό Δρυμό της Πάρνηθας, στο ύψος του τελεφερίκ βρίσκονταν δύο περιπολικά της αστυνομίας με τα αντίστοιχα πληρώματα -προφανώς για να μην επιτραπεί σε άσχετους να περάσουν στο χώρο όπου εξελισσόταν η πυρκαγιά. Στο πλαίσιο αυτό -λέει ο φίλος δημοσιογράφος- δεν επέτρεψαν το πέρασμα και σε δύο οχήματα της Πυροσβεστικής, με το αιτιολογικό ότι "έχουμε εντολή να μην περάσει κανένας"...

Αν το περιστατικό αληθεύει -που πολύ το φοβάμαι- τότε δε νομίζω ότι χρειάζεται κάτι άλλο για να καταλάβουμε πώς φθάσαμε στην καταστροφή με τους 60τόσους νεκρούς, τα εκατοντάδες χιλιάδες καμμένα στρέμματα, και τις πυρκαγιές να συνεχίζουν να καίνε για δέκατη; ενδέκατη; μέρα. Ούτε και χρειάζεται και κάτι άλλο για να κατανοήσουμε όλα όσα ακούγονται περί έλλειψης συντονισμού και οργάνωσης.

Ειλικρινά, σε αυτή την υπόθεση -εκτός από τους πυρόπληκτους- τους μόνους που λυπάμαι είναι τους πυροσβέστες, οι οποίοι δίνουν το δικό τους -κατά τη γνώμη μου, χαμένο από χέρι...- αγώνα. Όλοι οι άλλοι είμαστε άξιοι της μοίρας μας...

1 Σεπτεμβρίου 2007

Εν αρχήν, ην ο πόνος...




Κυρίες και κύριοι, καληνύχτα σας...

Σας καλωσορίζω στο Μαστίγιο (Khlyst στα ρώσικα...), ένα ιστολόγιο το οποίο επιθυμεί να προσθέσει τη στριγγή φωνή του στον κόσμο του κυβερνοδιαστήματος. Ομολογώ ότι κάπως αλλιώς ήθελα να αρχίσει αυτό το blog, ωστόσο οι μέρες που ζούμε στη χώρα όπου ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα (αχ, πόσο δίκιο είχες μπαρμπα-Γιάννη...) -τουλάχιστον, όποια έχει απομείνει μετά τις πυρκαγιές- με κάνει να αισθάνομαι όλο και περισσότερο ότι ζω σε ένα επεισόδιο του "Twilight Zone".

Αν και η θεματολογία του ιστολογίου θα είναι ελεύθερη -εν ολίγοις, ό,τι μου κατεβαίνει μετά από κάθε ασκητικο-οργιαστική τελετή-, ειλικρινά θέλω να πω δυο λογάκια για αυτές τις ημέρες που ζούμε: τις ημέρες που το να σβύσει μια πυρκαγιά είναι αποκλειστικό ζήτημα ανέμου, καμμένων και των μαθηματικών του Χάους. Τις ημέρες που μια κυβέρνηση -η οποία λίγες ημέρες πριν προκήρυξε εκλογές (και) για τον Προϋπολογισμό- μοιράζει τζάμπα φράγκα κι όποιος πρόλαβε, τον Κύριον είδε. Τις ημέρες που τα πάντα σκεπάζονται από ένα φαιό στρώμα στάχτης για να μας υπενθυμίζουν τι ακριβώς έχει συμβεί γύρω μας...

Ειλικρινά, είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου, που η μετοίκηση έχει αρχίσει να γίνεται μια σοβαρή option. Όχι μόνο διότι η παρούσα κυβέρνηση και, σε μεγάλο βαθμό και ΟΛΕΣ οι προηγούμενες, δείχνουν τη mentalité που κυριαρχεί σε αυτή τη χώρα, όσο διότι έχω την τρομακτική αίσθηση ότι η πλειοψηφία των συμπολιτών μας, παρά το πρώτο σοκ από τις απώλειες σε ζωές, σε δασικές εκτάσεις, σε καλλιέργειες, δεν έχουν συνειδητοποιήσει το ακριβές μέγεθος του τι "έπαιξε" αυτό το καλοκαίρι, το "Dirty Black Summer" που έλεγε κι ο Danzig. Και δεν το έχουν συνειδητοποιήσει, διότι έχουν μια εγγενή άρνηση να δεχθούν ότι, ναι, τα πράγματα είναι χάλια, ναι, ουδείς δείχνει αληθινή διάθεση να κάνει κάτι για να τα βελτιώσει, ναι, πρέπει να ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΘΟΥΝ οι ίδιοι -διανοητικώς και σωματικώς- αν θέλουμε να δούμε ουσιαστικές αλλαγές προς το καλύτερο.

Αυτά για την ώρα. Ελπίζω ό χρόνος και η συγκυρία να μας επιτρέψουν να πούμε κι άλλα...

Υ.Γ.: ο τίτλος του post "ανήκει" και αφιερώνεται στην Κατερίνα Γώγου