Περί οργανώσεως, συντονισμού και άλλων δαιμονίων...

Το περιστατικό μου το διηγήθηκε πριν από λίγη ώρα, σε συγκέντρωση σε φιλικό σπίτι, δημοσιογράφος που δουλεύει σε ιδιωτικό τηλεοπτικό κανάλι, ισχυριζόμενος ότι ήταν αυτόπτης μάρτυρας. Τον άνθρωπο τον γνωρίζω, τον εκτιμώ και τον θεωρώ αξιόπιστο, οπότε δεν έχω κανένα λόγο να αμφισβητήσω τη μαρτυρία του.

Μας είπε, λοιπόν, ότι στη φωτιά που έκαψε τον Εθνικό Δρυμό της Πάρνηθας, στο ύψος του τελεφερίκ βρίσκονταν δύο περιπολικά της αστυνομίας με τα αντίστοιχα πληρώματα -προφανώς για να μην επιτραπεί σε άσχετους να περάσουν στο χώρο όπου εξελισσόταν η πυρκαγιά. Στο πλαίσιο αυτό -λέει ο φίλος δημοσιογράφος- δεν επέτρεψαν το πέρασμα και σε δύο οχήματα της Πυροσβεστικής, με το αιτιολογικό ότι "έχουμε εντολή να μην περάσει κανένας"...

Αν το περιστατικό αληθεύει -που πολύ το φοβάμαι- τότε δε νομίζω ότι χρειάζεται κάτι άλλο για να καταλάβουμε πώς φθάσαμε στην καταστροφή με τους 60τόσους νεκρούς, τα εκατοντάδες χιλιάδες καμμένα στρέμματα, και τις πυρκαγιές να συνεχίζουν να καίνε για δέκατη; ενδέκατη; μέρα. Ούτε και χρειάζεται και κάτι άλλο για να κατανοήσουμε όλα όσα ακούγονται περί έλλειψης συντονισμού και οργάνωσης.

Ειλικρινά, σε αυτή την υπόθεση -εκτός από τους πυρόπληκτους- τους μόνους που λυπάμαι είναι τους πυροσβέστες, οι οποίοι δίνουν το δικό τους -κατά τη γνώμη μου, χαμένο από χέρι...- αγώνα. Όλοι οι άλλοι είμαστε άξιοι της μοίρας μας...