29 Οκτωβρίου 2007

Η θλίψη της πολιτικής μας ζωής...


Είχα προσπαθήσει τις προηγούμενες ημέρες να πάρω αποστάσεις από την κατάσταση που επικρατεί στην πολιτική ζωή της χώρας. Λόγω τιμής σας το λέω, δεν ήθελα να πω κουβέντα για τα όσα ιλαρά λαμβάνουν χώρα γύρω μας. Δεν ήθελα, ρε γαμώτο, να ασχοληθώ με τα χάλια μας. Αλλά, ειλικρινά σας το λέω, δεν αντέχω άλλο. Διότι, και το εννοώ αυτό που λέω, τέτοια παραλυσία, ούτε σε ταινία με ζόμπι δεν έχω δει. Αλλά, και τόση ανοησία από τα ΜΜΕ σπανίως μπορεί κανείς να θυμηθεί.

Λοιπόν, ΟΚ, το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στην κοσμάρα του και ασχολείται με το να τρώει τις σάρκες του. Και, επίσης ΟΚ, ο Τατούλης, ο Βύρων, Ο Γιαννόπουλος, ο Τσιαρτσιώνης, η Μπενάκη τά'χουν πάρει στο κρανίο και τα χώνουν ανηλεώς στην κυβέρνησή τους. Και λοιπόν; Είναι λόγος αυτός να μη γίνεται ΤΙΠΟΤΑ!!! Διότι, μάγκες μου, ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΙΠΟΤΑ!!! (εννοώ τίποτα το ουσιαστικό: για το παρασκήνιο και τα διάφορα "βολέματα", μπέσα, δεν ξέρω...) Κι όποιος δεν το πιστεύει, ας ρίξει μια ματιά στα δελτία ειδήσεων και τις εφημερίδες και θα καταλάβει αυτό που λέω:

Εκτός από τα του ΠΑΣΟΚ και το ποιος νέος "αντάρτης" προέκυψε στη ΝΔ (...άντε, και ολίγην από Σκοπιανό), τα θέματα των ειδήσεων είναι "μία από τα ίδια" με πέρσι. Ακρίβεια, πετρέλαιο, ακρίβεια, άντε και μια κακοκαιρία (άμα κάτσει) και ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ. Α, να μην ξεχάσω, προσθέστε και μια Παιδεία, τώρα που αρχίζουν οι καταληψοπορείες (κι αν κατάλαβε κανένας τι παίζει με την ευρωπαϊκή Οδηγία, να με χ....ε) και τελειώσαμε.

Το πιο θλιβερό της υπόθεσης, όμως, είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι που μιλούν σοβαρά για το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών, λόγω των ανταρτών της ΝΔ (οι οποίοι ουδεμία σχέση έχουν με τον κυριούλη της φωτογραφίας). Τι λέτε ρε παιδιά; Σοβαρολογείτε; Και, ειλικρινά, ποιος σας τα λέει αυτά; Ειλικρινά, θεωρεί κανείς ότι θα υπάρξει βουλευτής της ΝΔ που θα αναλάβει την ευθύνη να ρίξει την κυβέρνηση; Εδώ, κάναν αμάν να έρθουν στα πράγματα και θα τινάξουν το μαγαζί στον αέρα; Ρε σεις, τρελοί είστε; Ή, μηπως, πιστεύετε σοβαρά ότι οι "μπαλωθιές" του Byron και του Τατούλη αποτελούν αντικειμένικό κίνδυνο;

Βεβαίως, αυτά τα σενάρια προέρχονται (και) από την κυβέρνηση, η οποία, τρομοκρατημένη από το 152, προσπαθεί να φτιάξει "μπαμπούλες" για να τρομάξει τα "άτακτα παιδάκι" της Κ.Ο. της ΝΔ. Πράγμα που δείχνει σε μεγάλο βαθμό τη σοβαρότητα (ή, για την ακρίβεια, την έλλειψή της) των κυβερνώντων. Που, για να καλύψουν την ένδεια πολιτικής, στρατηγικής και σχεδιασμού, επισείουν κάθε τόσο τον "Bela Lugosi" των εκλογών, της λίστας και όλων των υπολοίπων. Και έτσι, κοντεύουμε να βγάλουμε Άρη Βελουχιώτη την κ. Μπενάκη. Τι να πει κανείς...

Υ.Γ.: Θεούλης ο Σαρκοζύ; Ήταν πολύ "busy" και παράτησε τη συνέντευξη για τα "60 Minutes" στη μέση, ο μικρός, αποκαλώντας "ηλίθιο" τον διευθυντή του γραφείου τύπου του, που του κανόνισε τη συνέντευξη εκείνη την ημέρα. Να τους χαιρόμαστε τους ηγέτες μας...

25 Οκτωβρίου 2007

Death'n'roll, και ΠΟΛΛΗ ΜΠΥΡΑ!!!


(Ανάμεσα στα άπειρα παρακλάδια και γραμμούλες αυτού του υπέροχου και λατρεμένου πράγματος που ονομάζουμε rock'n'roll, υπάρχει και μια απολύτως ευθεία κόκκινη γραμμή: είναι η γραμμή που συνδέει τον Little Richard και τον Jerry Lee Lewis με τους Trashmen και τους Kingsmen, τους Stooges και τους MC5, τους Ramones και τους Μotorhead. Είναι εκείνη η κόκκινη γραμμή που ανεβάζει την αδρεναλίνη, φτιάχνει τη διάθεση και σε κάνει να θες να χτυπηθείς και να πιείς ΠΟΛΛΗ ΜΠΥΡΑ! Σήμερα θα μιλήσω για ένα λίγο πιο καινούργιο μέλος της εξέχουσας παρέας της κόκκινης γραμμής...)

Ο κ. Nicke Andersson, πέραν από Σουηδός, είναι και λίγο περίεργη περίπτωση: από τα μέσα της δεκαετίας του '80 και ως τα μέσα της δεκαετίας του '90 συνέδεσε το όνομά του μέ δύο από τα πλέον επιδραστικά ονόματα της extreme μουσικής, όντας ντράμερ ΚΑΙ βασικός συνθέτης των Nihilist και των Entombed, οι οποίοι αρχικά όρισαν και μετά επαναπροσδιόρισαν το μουσικό είδος που ακούει στο όνομα death metal. Ειδικά οι πρώτοι δίσκοι των Entombed ανήκουν στoυς Κανόνες του είδους και όποιος δεν το παραδέχεται είναι άσχετος.

Όμως, ο κ. Andersson, όπως είπα, είναι λίγο περίεργη περίπτωση. Ενώ οι Entombed γνώριζαν δόξα και αποδοχή, εκείνος αποφάσισε να κάνει την απόλυτη στροφή: τους παράτησε, πήρε μια κιθάρα, μάζεψε γύρω του κάμποσα ακόμα ταλαντούχα ρεμάλια και αποφάσισε να τιμήσει την ιστορική σκηνή του Detroit (Stooges, MC5, Alice Cooper), φτιάχνοντας τους Hellacopters. Όποιος λέει ότι ακούει ροκ και δεν τους έχει ακούσει, ειλικρινά έχει χάσει ένα από τα πιο διασκεδαστικά, ταλαντούχα, βιρτουόζικα και full-of-attitude συγκροτήματα όλων των εποχών.

Το ζήτημα είναι, ωστόσο, ότι για ένα τύπο σαν τον Andersson το να είσαι καλός σε ένα πράμα δεν αρκεί. Έτσι, πριν από λίγο καιρό αποφάσισε να ξαναεπισκεφθεί ένα μέρος που ο ίδιος είχε δημιουργήσει: το death'n'roll, δηλαδή, το παλιό, καλό rock'n'roll, παιγμένο, όμως με όλη την ταχύτητα, τραχύτητα και δυναμική του death metal. Για άλλη μια φορά, βρήκε τα κατάλληλα ρεμάλια και με αυτούς δημιούργησε τους ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ Death Breath. Τι είναι οι Death Breath; Φανταστείτε τους Motorhead "on speed" με το Lemmy πολύ βραχνιασμένο. Πιο απλά, τρελλαμένο, υπερταχύ, heavier-than-fuck rock'n'roll. Μουσική για πάρτυ, γλέντι και ΠΟΛΛΗ μπύρα.

Προσθέστε και το άκρως αηδιαστικό χιούμορ των κομματιών τους (ενδεικτικός τίτλος: "Giving Head To The Dead"), την "Night Of The Living Dead" αισθητική και τις εξαιρετικές επιλογές στις διασκευές τους (τιμή και δόξα σε όποιο συγκρότημα διασκευάζει στον ίδιο δίσκο GBH, Discharge και Bathory) και το μείγμα είναι εκρηκτικό: τολμά κανείς να το δοκιμάσει;

Υ.Γ.: Το post αυτό αφιερώνεται στον Paul Raven, μπασίστα των Killing Joke, Ministry, Prong, που έφυγε από κοντά μας πριν από λίγες μέρες. Καλό ταξίδι, σύντροφε...
Υ.Γ.1: προσέξτε το εξώφυλλο του δίσκου των Death Breath "Let It Stink" και πείτε μου ποιο "ιστορικό" εξώφυλλο δίσκου σας θυμίζει. Απάντηση σε επόμενο post...

21 Οκτωβρίου 2007

Ανεξέλεγκτες καταστάσεις


Μιας και σήμερα τό'χει ρίξει στη βροχούλα, για να σας φτιάξω το κέφι θα μιλήσω για μουσική. Για την ακρίβεια, για την πιο παράξενη, τριπαρισμένη, ανεπανάληπτα βιρτουόζικη, αλλά και ανίατα ψυχωτική μουσική που κυκλοφορεί τα τελευταία χρόνια και η οποία έρχεται από τον... Καναδά (δεν μπορεί, κάτι έχει το νερό εκεί...). Ξέρετε τι θα συνέβαινε αν βάζαμε στο μπλέντερ τον Frank Zappa, τους Mr. Bungle, τους Death, τους Meshuggah, τον Charles Mingus, τους Siouxsie & The Banshees και τον John Zorn και το αποτέλεσμα το βάζαμε να παίξει μουσική σε ένα τσίρκο; Και, πριν πείτε "μια λαλακία", σκεφθείτε το καλά, διότι αυτό το πράγμα που περιέγραψα ΥΠΑΡΧΕΙ (OH, GOD, IT'S ALIVE IT'S ALIIIIIIVE!!!), κινείται και συνθέτει μουσική για την οποία εφευρέθηκε ο όρος "mindfuck" (με το συμπάθιο).

Το "πράγμα" ονομάζεται UNEXPECT και μουσική σαν αυτή δεν έχετε ξανακούσει ΠΟΤΕ'!!! Μπέσα. Χωρίς πλάκα, τα επτά μέλη των Unexpect είναι από τους πιο τεχνικά καταρτισμένους μουσικούς που μπορεί να υπάρχουν στην υφήλιο. Οι δύο κιθαρίστες έχουν την εκπληκτική άνεση, στο διάστημα μιας ανάσας να περάσουν από ένα μανιασμένο death metal riff στο πιο μελωδικό ακουστικό πέρασμα που μπορεί να γραφτεί μέσα σε ένα, δύο ή και μισό μέτρο, πριν ξαναπεράσουν στη "σφαγή". Μες από την οποία συχνότατα ξεπροβάλλει ένα βιολί, ένα τρελλαμένο πιάνο, ένα σαξόφωνο και κάμποσοι άλλοι ακόμα πιο περιέργοι ήχοι.

Για την ακρίβεια, οι Unexpect ακούγονται σαν τρεις-τέσσερις διαφορετικές μπάντες (death metal, math metal, goth, μπάντα τσίρκου, jazz μπάντα) που ηχογράφησαν μαζί: το αποτέλεσμα είναι τελείως απρόβλεπτο, εντελώς τριπαρισμένο, ωστόσο απολύτως υπολογισμένο και συγκροτημένο. Ούτε μια από τα εκατομμύρια νότες που υπάρχουν στο δίσκο τους "In A Flesh Aquarium" δεν μοιάζει περιττή ή εκτός τόπου. Και, ίσως, εδώ βρίσκεται και η μαγεία τους. Ότι φτιάχνουν μια μουσική τελείως νέα, ξένη και avant-garde, αλλά την οργανώνουν με τέτοιο τρόπο που δεν μπορείς παρά να της παραδοθείς. Έστω κι αν σου είναι τελείως ακατάνόητη. Αυτή, άλλωστε, δεν είναι και η μαγεία / μαγκιά της τέχνης;

20 Οκτωβρίου 2007

Επειδή βαρέθηκα...


...λέω να γράψω για τελευταία φορά (τουλάχιστον, μέχρι να εκλεγεί νέος πρόεδρος και δούμε τα χαϊρια του) για το ΠΑΣΟΚ και τα ξεκατινιάσματά του. Έλεγα σε παλιότερο post ότι αν η κουβέντα δεν επικεντρωθεί στην πολιτική, τότε θα γίνει μια τρύπα στο νερό. Δυστυχώς, δεν είχα προβλέψει την επίφαση πολιτικής, την οποία τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ θα χρησιμοποιούσαν προκειμένου να ξεκατινιάζονται μεν, αλλά να μην πολυφαίνεται (...αν και πολλοί δεν κρατάνε ούτε τα προσχήματα). Οπότε, δυο τελευταίες κουβέντες, και την κάνω να ακούσω Evoken...

Προς το σύντροφο Βαγγέλη, θέλω να πω ότι η Εξουσία μπορεί να είναι κατατσουλάρα, ωστόσο θέλει να της συμπεριφέρονται όλοι σαν να είναι κυρία. Δεν μπορείς, λοιπόν, Βαγγέλη μου, με το που την βλέπεις να χυμάς απάνω της: το γκομενάκι θα στραβώσει, θα σου χώσει μπούφλα και, μετά, άντε να το συμμαζέψεις. Ούτε οι ανθοδέσμες (πολιτικές θέσεις για μείζονα θέματα), ούτε τα γλυκόλογα (αναφορές στο εξουσιαστικό ΠΑΣΟΚ και τον Ανδρέα Παπανδρέου), ούτε οι συγνώμες δεν μπορούν να το φέρουν πίσω. Η υπομονή και το timing (που λέει και ο Ανδρουλάκης) είναι μεγάλες αρετές. Κι αν δεν πιστεύεις, δες τον Καραμανλή.

Προς το σύντροφο Γιώργο, το μόνο που έχω να του πω είναι ότι, αν δε συμμαζέψει τα διάφορα μαντρόσκυλα που κινούνται γύρω του και γαυγίζουν μανιασμένα, θα χάσει το παιχνίδι, ακόμα κι αν ξαναεκλεγεί πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Επίσης, θέλω να του επισημάνω ότι δεν μπορεί να είναι και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ, ούτε μπορεί να είναι ολίγον τι έγκυος: πρέπει να έχει ξεκάθαρες θέσεις και απόψεις για όλα τα σημαντικά ζητήματα του τόπου. Το κόμμα δεν είναι think tank και οι πολίτες δεν μπορούν να μυρίζουν τα νύχια τους για να καταλάβουν ποια είναι η θέση του ΠΑΣΟΚ για κάθε ζήτημα. Πάρ' το απόφαση, ή κάν' την.

Τέλος, προς όλους του ΠΑΣΟΚιους (thanx, Στάθη Σ.): μάγκες, ο κόσμος ακόμα δεν σας πιστεύει και δεν σας πολυγουστάρει. Κάντε κάτι γι' αυτό και κόψτε τις ανοησίες. Παρουσιάστε θέσεις, προτάσεις (...όχι ανεφάρμοστες σαν του ΚΚΕ), δράση και -πάνω απ' όλα- αξιοπρέπεια και συνέπεια. Κόψτε τους "γραφικούς" από τα κανάλια και καταλάβετέ το: για να νικήσετε τη ΝΔ, πρέπει πρωτίστως να νικήσετε τους βολεμένους εαυτούς σας. Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα και του Σημίτη κέρδιζε επειδή ήταν "πεινασμένο". Βρείτε ξανά την "πείνα" σας, ή χαθήτε από τα μάτια μας...

16 Οκτωβρίου 2007

Διάλογος; Και τι να λέει...


Είναι επίσημο: την Πέμπτη το πρωί αρχίζει κανονικά και με το νόμο ο διάλογος για το Ασφαλιστικό. Στη Βουλή, με κοινή συνεδρίαση των Επιτροπών Οικονομικών και Κοινωνικών Υποθέσεων και με επίσημους καλέσμένους τα συνδικάτα και τις εργοδοτικές οργανώσεις. Ωραία. Πολιτισμένα. Ευρωπαϊκά. Σωστά. Έτσι όπως γίνεται, πλέον, το σωστό σφάξιμο, ε, παιδιά;

Διότι, πέραν από την όποια πλάκα, για σφάξιμο μιλάμε. Απλώς, ο διάλογος και η όποια επίφασή του γίνεται για να καθοριστεί πόσο και από πού θα κοπεί: ηλικία συνταξιοδότησης, εισφορές (...μπα, αυτές μάλλον για αύξηση πάνε), ύψος συντάξεων, και πάει λέγοντας. Οι γραμμές, λίγο - πολύ, έχουν ήδη καθοριστεί από πριν, από τους "σοσιαλιστές". Η νυν κυβέρνηση έρχεται απλώς να προσθέσει το λιθαράκι της σε μια αδιέξοδη πολιτική πεντηκονταετίας, χωρίς να προτείνει τίποτα το νέο, τίποτα το πρωτότυπο, τίποτα το ουσιαστικό για την αληθινή αναμόρφωση του ασφαλιστικού συστήματος.

Το ενδιαφέρον με όλη αυτή την υπόθεση είναι ότι οι πάντες μοιάζουν να συμφωνούν ότι χρειάζεται αναμόρφωση του συστήματος, ωστόσο κανείς δεν συμφωνεί για την κατεύθυνση που πρέπει να πάρει η αναμόρφωση αυτή. Και, πολύ φοβάμαι ότι η ασυμφωνία αυτή δεν προέρχεται από ουσιαστικές διαφωνίες πρακτικού ή και ιδεολογικού χαρακτήρα, αλλά κυρίως από μικροπολιτικούς σχεδιασμούς όλων των πλευρών που συμμετέχουν ή δε συμμετέχουν στη διαδικασία αυτή. Προσθέστε και την πάγια μονολιθικότητα στην προσέγγιση του διαλόγου που έχουμε στη χώρα όπου ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα και έχουμε μια πλήρη και καθόλου ενθαρρυντική εικόνα.

Ποιοι θα την πληρώσουν; Μα... όλοι μας. Αφ' ης στιγμής ούτε το Κράτος δεσμεύεται για την αποπληρωμή των χρεών του προς τα ασφαλιστικά ταμεία, αφ' ης στιγμής η πάταξη της εισφοροδιαφυγής και της "μαύρης εργασίας" παραμένουν κενό γράμμα, αφ' ης στιγμής η λογική είναι "να κάνω μερικές περικοπές από δω κι από κει, μπας και το πράμα κρατηθεί ζωντανό, μέχρι εγώ να την κάνω", εγώ τουλάχιστον δεν περιμένω τίποτα το ουσιαστικό, ούτε από το διάλογο, ούτε από τα μέτρα που τελικά θα ληφθούν. Και, βεβαίως, δεν εκπλήττομαι από αυτές τις προβλέψεις που δεν είναι μόνο δικές μου. Μην ξεχνάμε ότι το σκάνδαλο με τα δομημένα ομόλογα και τα αποθεματικά των ταμείων ακόμα δεν έχει επιλυθεί. Αυτά για την ώρα, και θα επανέλθουμε...

9 Οκτωβρίου 2007

The Crowd, α λα ελληνικά


Για να είμαι ειλικρινής, τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Χριστόδουλο δεν τον πολυσυμπαθώ, για λόγους που θα ήθελα να συζητήσω αναλυτικά σε κάποιο άλλο post. Από την άλλη, δεν μπορώ να μην αισθανθώ άσχημα για το δράμα που περνά αυτό το διάστημα ο κ. Παρασκευαϊδης (το κατά κόσμον όνομα του Αρχιεπισκόπου...) και στην Ελλάδα και στο Μαϊάμι. Και, προφανώς, μπορώ να αντιληφθώ το σοκ από τις χθεσινές, όχι και τόσο καλές, εξελίξεις στο ζήτημα της μεταμόσχευσης ήπατος που, τελικά, δεν έγινε. Είναι ανθρώπινο και φυσιολογικό να λέει κανέις "κρίμα, ο άνθρωπος...".

Όμως, με έχει κάνει έξαλλο ο τρόπος με τον οποίο η δημοσιογραφική και ιατρική κοινότητα της χώρας αντιμετωπίζει αυτές τις εξελίξεις. Και, αν οι δημοσιογράφοι, στην αγωνία τους να μη χάσουν έστω και μια τοσοδούλα λεπτομέρεια, προβαίνουν σε υπερβολές, αυτό είναι ασυγχώρητο για τους εκπροσώπους των γιατρών που έχουν κατακλύσει τα ΜΜΕ και λένε το μακρύ και το κοντό τους για το αν έπρεπε να πάει ο κ. Χριστόδουλος στο Μαϊάμι ή όχι, για το αν ο Τζάκης είναι ο "μάγος των μεταμοσχεύσεων" ή όχι, για το τι θα έκαναν αυτοί που θα ήταν καλύτερο...

Η όλη κατάσταση μου φέρνει στο μυαλό μια από τις πλέον ανατριχιαστικές ιστορίες που έχει γράψει ποτέ ο Ray Bradbury, το "The Crowd". Kαι, ειλικρινά, απορώ γιατί ο ΙΣΑ δεν έχει παρέμβει ακόμα, απαγορεύοντας στα μέλη του να βγαίνουν σωρηδόν στα τηλεπαράθυρα και, επί της ουσίας, να παραβαίνουν το ιατρικό απόρρητο και να λένε ό,τι θέλει ο καθένας, δημιουργώντας ένα απαράδεκτο κλίμα γύρω από το κρεβάτι του πόνου του κ. Χριστόδουλου. Το τι μέλλει γενέσθαι με το ασθενή αφορά αποκλειστικά τον ίδιο και τους θεράποντες γιατρούς του, όπως και το τι θα δημοσιοποιείται και τι όχι.

Κύριοι, μαζευτείτε! Ο ανθρώπινος πόνος δεν είναι, ούτε θέαμα, ούτε ζήτημα δημοσίων και εντελώς άτυπων ιατρικών συμβουλίων. Ακόμα κι αν η προτεραία άποψή σας δικαιώνεται εκ των γεγονότων, δεν έχετε κανένα δικαίωμα να εμφανίζεστε με ύφος "τά' λεγα εγώ". Αντιθέτως, οφείλετε να προστατεύσετε τον ασθενή σας, ακόμα κι αν αυτός είναι ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος. Ειδάλλως, όχι μόνο δεν κάνετε καλά τη δουλειά σας, αλλά και παραβιάζετε βασικές της αρχές, εν ονόματι δεν ξέρω κι εγώ ποιας λογικής.

6 Οκτωβρίου 2007

Περί βασάνων της εκπαίδευσης, μέρος 3ο (και, για την ώρα τελευταίο...)


Κλείνοντας αυτό τον κύκλο posts για την εκπαίδευση (θέμα στο οποίο θα επανέλθουμε ξανά και ξανά...), θα ήθελα να αναφερθώ λίγο στην εν Ελλάδι ιδιωτική ανώτατη εκπαίδευση και στην αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος. Κι αυτό, διότι θεωρώ ότι η όλη υπόθεση, πέραν του ότι δείχνει ανάγλυφα τον τρόπο με τον οποίο η Πολιτεία αντιμετωπίζει συνολικά το ζήτημα της εκπαίδευσης, έχει και αρκετή πλάκα (μαύρη κωμωδία, για την ακρίβεια...).

Λοιπόν, για όσους ζούσαν τα τελευταία χρόνια στην έρημο, λέω ότι στην Ελλάδα υπάρχει και μάλιστα αρκετά ανεπτυγμένη ιδιωτική τριτοβάθμια εκπαίδευση, η οποία αναγνωρίζεται κανονικά και με το νόμο στην υπόλοιπη Ευρώπη (π.χ. απόφοιτοι του Deree, για το οποίο πανεπιστημιακός μου είχε πει κάποτε "έλα, μωρέ, της πλάκας κολέγιο είναι", γίνονται άμεσα και χωρίς κανένα πρόβλημα δεκτοί για μεταπτυχιακό στο UMIST, σε αντίθεση με πτυχιούχους, ας πούμε της Αγγλικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, οι οποίοι υποχρεούνται να δώσουν κάποιες εξετάσεις στα αγγλικά πανεπιστήμια για να ενταχθούν σε μεταπτυχιακά προγράμματα...). Η εκπαίδευση αυτή παρέχεται από κολέγια στα οποία διεξάγονται -κατόπιν εμπορικών συμφωνιών τύπου franchizing- κάποια προγράμματα σπουδών ξένων πανεπιστημίων, τα οποία παρέχουν και τα πτυχία.

Κι όμως, το υπουργείο Παιδείας ποιεί την νήσσαν για αυτή την κατάσταση, καλυπτόμενο πίσω από το Σύνταγμα και το γεγονός ότι τα κολέγια είναι στη δικαιοδοσία του υπουργείου Εμπορίου (θεωρούνται επιχειρήσεις παροχής υπηρεσιών...) και μέχρι πρόσφατα παρίστανε ότι τα κολέγια δεν υπάρχουν. Έλα, όμως, που γύρισαν τα πράγματα και η πίεση από τας Ευρώπας έγινε ασφυκτική (νέα Οδηγία για την αναγνώριση επαγγελματικών δικαιωμάτων πτυχιούχων, αναμενόμενη απόφαση του Ευρωδικαστηρίου) και η κυβέρνηση άρχισε να ζορίζεται. Έτσι, έβγαλε από το καπέλο την ιδέα της αναθεώρησης του άρθρου 16 του Συντάγματος και της ίδρυσης "μη κρατικών, μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων", μια ιδέα που "περιίπταται" εδώ και κάμποσα χρόνια και την οποία έχει υιοθετήσει -με κάποιες διαφοροποιήσεις- και η αξιωματική αντιπολίτευση.

Και ακριβώς αυτή η ιδέα είναι που έκανε μπάχαλο μια ούτως ή άλλως κακή κατάσταση. Διότι, πείτε μου ειλικρινά, τι διάλο είναι τα "μη κρατικά, μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια" και, αν μου το εξηγήσετε, εγώ θα βγω στο δρόμο ουρλιάζοντας υπέρ της ίδρυσής του! Προσωπικά, πολύ αμφιβάλλω αν και οι ίδιοι που είναι υπέρ της ίδρυσής τους ξέρουν για τι πράγμα μιλάνε. Σε γενικές γραμμές, απ' όσα έχω ακούσει και διαβάσει, αυτή η "φόρμουλα" βρέθηκε μόνο και μόνο για να μη χρησιμοποιηθεί ο όρος "ιδιωτικά πανεπιστημιακά ιδρύματα", καθώς "πιέζει" διάφορα "φοβικά" κουμπιά σε μεγάλη μερίδα των πολιτών. Σημειώνω εδώ ότι όταν η κυβέρνηση προσπάθησε να περάσει κάποιες ελεγκτικού τύπου τροπολογίες για τη νέα Οδηγία για την επαγγελματική αναγνώριση, η οποία υποχρεώνει να αναγνωριστούν και τα πτυχία των κολεγίων, έφαγε τρελή πόρτα από την Ε.Ε.

Ξέρετε, λοιπόν, ποια είναι η πλάκα; Τα κολέγια θα αναγνωριστούν εκ των πραγμάτων ως πανεπιστημιακά ιδρύματα, χωρίς να έχει αναθεωρηθεί το άρθρο 16 και χωρίς να υπάρχει ουσιαστικό νομικό πλαίσιο για τη λειτουργία τους ως εκπαιδευτικοί οργανισμοί (είπαμε, ανήκουν στο υπουργείο Εμπορίου...). Επίσης, κατά τα φαινόμενα, το άρθρο 16 δεν θα αναθεωρηθεί από την παρούσα Βουλή, οπότε το μόρφωμα των "μη κρατικών, μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων" θα μείνει στα χαρτιά. Και τα γέλια θα συνεχιστούν επί μακρόν, καθώς θα ιδρύονται κι άλλα κολέγια τα οποία θα αναγνωρίζονται, κλπ, κλπ, ad infinitum. Και, βέβαια, όσο οι κυβερνήσεις θα φοβούνται να προχωρήσουν σε ουσιαστικές παρεμβάσεις στη λειτουργία των δημοσίων πανεπιστημίων (βλέπε προηγούμενα posts), τόσο το μπάχαλο θα διευρύνεται. Δεν έχει πλάκα;

Υ.Γ.1: Στις περισσότερες χώρες - μέλη της Ε.Ε. η ιδιωτική ανώτατη εκπαίδευση είτε δεν υπάρχει είτε είναι εξαιρετικά περιορισμένη. Μπορείτε να διαπιστώσετε αυτό που λέω μπαίνοντας εδώ.

Υ.Γ.2: Απ' ό,τι καταλαβαίνω και τώρα η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας εξετάζει πώς θα παίξει "καθυστέρηση" στο θέμα της αναγνώρισης των κολεγίων. Τι να πει κανείς...

5 Οκτωβρίου 2007

Ο Φίλος μου κι Εγώ


Μάλλον γερνάω... Δεν μπορώ να εξηγήσω, πώς αλλιώς κόντεψα να βάλω τα κλάματα από τη συγκίνηση όταν έμαθα ότι ξαναβγαίνει στις αίθουσες η ταινία του Bruce Robinson "Ο Φίλος μου κι Εγώ" ("Withnail & I", 1986). Και, παιδιά, μιλάω σοβαρά, η ταινία δεν είναι για κλάματα. Αντιθέτως, σας ορκίζομαι ότι θα τρελάθείτε στα γέλια από αυτή την ταινία. Έχει ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΗ πλάκα! Μπέσα μιλάμε τώρα!

Όταν την είχα πρωτοδεί πριν από καμιά 20αριά χρόνια -και γι' αυτό ευθύνεται ένας κολλητός, τρελλαμένος cinefile, που την είχε πάρει είδηση και με τραβολόγησε να τη δούμε- είχα μείνει έκπληκτος από το πόσο εύκολα μπορείς να στήσεις μια κωμωδία: το μόνο που αρκούσε ήταν ένα ευφυές σενάριο, βαθειά γνώση του θέματος με το οποίο καταπιάνεσαι, πειστική σκηνοθεσία και δύο καλαπληκτικοί ηθοποιοί στους βασικούς ρόλους (ο Hugh Grant και ο Paul McCann, όχι ότι και οι δεύτεροι ρόλοι δεν "σκίζουν"...). Τέλεια ταινία, να τη δείτε ΑΣΥΖΗΤΗΤΙ!!!

4 Οκτωβρίου 2007

Περί βασάνων της εκπαίδευσης, μέρος 2ο


Συνεχίζοντας τα όσα έλεγα στο προηγούμενο post, το casus belli για φοιτητές και πανεπιστημιακούς κατά το προηγούμενο έτος, ο διαβόητος νόμος – πλαίσιο για τα πανεπιστήμια, δεν ήταν παρά ένα σύνολο ρυθμίσεων «χαμηλής πολιτικής», οι οποίες δεν άγγιζαν στην ουσία τους τα σημαντικά προβλήματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Οπότε, εδώ γεννάται το ερώτημα, γιατί, τότε, έγινε αυτός ο χαμός, ρε παιδιά; Κατά τη γνώμη μου, το όλο ζήτημα προήλθε από δύο πράγματα: τον συνολικά κακό χειρισμό –σε όλα τα επίπεδα- του θέματος από την κυβέρνηση και στην «ανάγκη» κάποιων φοιτητικών παρατάξεων και μερίδας των συνδικαλιστών πανεπιστημιακών να «βγουν στους δρόμους».

Ως προς το πρώτο, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι πολιτικές κινήσεις της κυβέρνησης (νόμος – πλαίσιο, αναθεώρηση του άρθρου 16, αξιολόγηση) σε συνδυασμό με διάφορες επικοινωνιακές «πατάτες» (η Μαριέττα και ο κ. Βερέμης έκαναν λες και υπερασπίζονταν το Στάλινγκραντ από τους ναζί…) λειτούργησαν ως «προσάναμμα» για να ξεσπάσουν αντιδράσεις. Επίσης, το γεγονός ότι απ’ όλες τις ρυθμίσεις του νομοσχεδίου προβλήθηκε ιδιαιτέρως η παρέμβαση στο Άσυλο (η οποία, κατά την άποψή μου, ήταν γενικώς ατυχής…) λειτούργησε, όπως λέει και το τραγουδάκι, ως «putting out the fire with gasoline».

Από την άλλη, οι πανεπιστημιακοί τηρούσαν μια στάση που πραγματικά ήταν ακατανόητη: ενώ η Ομοσπονδία τους είχε προτάσεις (συγκεκριμένες και, ενίοτε, ενδιαφέρουσες) για ουσιαστικές βελτιώσεις στη λειτουργία των πανεπιστημίων, εμφανίστηκε με μια απίστευτη μονολιθικότητα (όχι σε όλα, μόνο δώστε φράγκα) και, τελικά, έχασε τα δίκια της. Όσον αφορά στους φοιτητές, και μόνο οι λέξεις «Άσυλο» και «αιώνιοι φοιτητές» έφθαναν για να τους κινητοποιήσουν να τους βγάλουν στο δρόμο και όλα τα συναφή, χωρίς να εξετάσουν επί της ουσίας το περιεχόμενο του νομοσχεδίου.

Έτσι, στην ουσία, είχαμε δυο πλευρές που τράβαγαν το σκοινί, χωρίς να δίνουν διάρα για το τι παθαίνει η τριτοβάθμια εκπαίδευση από αυτή την αντιπαράθεση. Έτσι, τα σημαντικά ζητήματα του δημοσίου πανεπιστημίου (π.χ. προγράμματα σπουδών, ουσιαστική αξιολόγηση όλων των παραγόντων της παρεχόμενης εκπαίδευσης, υποδομές, απασχόληση των πανεπιστημιακών, ανάπτυξη νέων γνωστικών αντικειμένων, σύνδεση –και όχι εξάρτηση- των σπουδών με την αγορά εργασίας, μεταπτυχικές σπουδές κλπ, κλπ, κλπ...) παραπέμφθηκαν στις ελληνικές καλένδες και μείναμε να μιλάμε για το αν τα 8 χρόνια είναι αρκετά για να τελειώσει κάποιος μια τετραετή σχολή, ή από πού αρχίζει και που τελειώνει το Άσυλο, λες και είναι ζήτημα γεωγραφίας…

Σε επόμενο post θα μιλήσω και για τα "μη κρατικά, μη κερδοσκοπικά" πανεπιστήμια, να γελάσουμε και λίγο.

Περί βασάνων της εκπαίδευσης (…και όχι Παιδείας), μέρος 1ο

Κατ' αρχήν, θα ήθελα να πω ότι το όνομα «Υπουργείο Εθνικής Παιδείας & Θρησκευμάτων» μου τη σπάει τα μάλλα: πρώτον, διότι δεν έχει σχέση με την Παιδεία, αλλά με την εκπαίδευση και δεύτερον, διότι τι δουλειά έχουν τα θρησκεύματα με την εκπαίδευση; Έχουμε missio canonica και στην Ελλάδα και δεν τό'ξερα; Τέλος πάντων, πάμε παρακάτω…

«Δεν αφήνω κατ' αρχάς κανένα ενδεχόμενο αναστολής όλης αυτής της προσπάθειας που ξεκίνησε ανοιχτό. Αλλά λέμε ξεκάθαρα ότι προβλήματα που μπορεί να ανακύψουν στην πράξη, κενά ή παραλήψεις που συνήθως είναι φυσιολογικές όταν γίνεται μια νέα νομοθετική προσπάθεια, πρακτικά ζητήματα που μπορούν να αντιμετωπιστούν άμεσα, θα είναι η πρώτη μας φροντίδα να καλυφθούν και να αντιμετωπισθούν αποτελεσματικά. Ερχόμαστε να συμπληρώσουμε, ίσως σε ορισμένα σημεία κιόλας να διορθώσουμε λάθη και παραλείψεις».
Ευριπίδης Στυλιανίδης, υπουργός Παιδείας, 3/10/2007

Ωραία λέει ο κ. Στυλιανίδης. Ξέρετε, η κεντρική ιδέα αυτών που είπε μετά τη συνάντησή του με εκπροσώπους της «Πανσπουδαστικής» (αναρωτιέμαι αν θα τους έβλεπε αν ήταν από την ΕΑΑΚ, ή το ΔΙΚΤΥΟ…) είναι, κατά την ταπεινή μου άποψη, ότι, 'ντάξει, κάναμε ό,τι κάναμε έως τώρα, πλήρωσε ό,τι πλήρωσε η Μαριέττα, ώρα να αρχίσουμε να μαζευόμαστε, να «διορθώνουμε», να «βελτιώνουμε», να «καλύπτουμε κενά ή παραλείψεις». Εν ολίγοις, σα να ακούω τον κ. Ευθυμίου, λίγο μετά την ανάληψη της ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας από τον κ. Αρσένη (κι όλοι μας θυμόμαστε τι έγινε επί Αρσένη, ε; Αλλά και τι έγινε ΜΕ τον κ. Αρσένη…).

Μόνο που, στην περίπτωση της μεταρρύθμισης Αρσένη είχαμε μια προσπάθεια αληθινής τομής στο εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας, άσχετα αν κάποιος συμφωνούσε ή διαφωνούσε με τη «φιλοσοφία» της (κι εγώ σε πολλά σημεία διαφωνούσα). Ενώ, τώρα, μιλάμε απλώς και μόνο για ένα πακέτο ρυθμίσεων -και όχι μεταρρυθμίσεων, παρά τις άοκνες προσπάθειες της κυβέρνησης να μας πείσει για το αντίθετο-, το οποίο απλώς επιχειρεί να τακτοποιήσει μερικά πράγματα, ενίοτε, δε, με κατά το μάλλον ή ήττον αμήχανο τρόπο. Ο διαβότητος «νόμος - πλαίσιο» δεν ήταν τίποτα άλλο από μια σειρά ρυθμίσεων για δευτερεύοντα ζητήματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, τα οποία θα μπορούσαν να είχαν αντιμετωπιστεί ακόμα και με υπουργικές αποφάσεις ή Προεδρικά Διατάγματα.

Στην ουσία του, ο νόμος - πλαίσιο δεν είχε μια συγκεκριμένη φιλοσοφία και κατεύθυνση, κάτι που, εν πάση περιπτώσει, να πεις, ναι, κάτι πάει να κάνει. Θέλετε παραδείγματα; Αιώνιοι φοιτητές: πέραν του ότι εδώ και χρόνια τα πανεπιστήμια ζητούσαν εκκαθάριση των μητρώων των φοιτητών τους, σύμφωνα με το νόμο αυτό, ένας φοιτητής μπορεί να σπουδάζει 8 χρόνια σε τετραετή και δέκα χρόνια σε πενταετή σχολή, τα οποία μπορούν να προσαυξηθούν κατά ένα έτος, αν ο φοιτητής κάνει χρήση του δικαιώματος διακοπής των σπουδών του για αυτό το διάστημα. Φυσικά, για part time φοιτητές, διαφοροποιήσεις στον τρόπο με τον οποίο διεξάγονται οι σπουδές, αλλαγές στα αναλυτικά προγράμματα σπουδών και άλλες τέτοιες ιδέες που εφαρμόζονται παντού στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, ούτε λόγος…

Για να μη γίνει ένα τεράστιο μακρυνάρι αυτό το post, θα συνεχίσω να μιλάω για την εκπαίδευση και σε άλλες αναρτήσεις, μπας και καταφέρουμε να «ανοίξουμε» -έστω από αυτό το ιστολόγιο- ένα διάλογο για αυτό το ζήτημα. Ελπίζω, απλώς, να συγχωρέσετε την πολυλογία μου…

2 Οκτωβρίου 2007

Kill yr idols...


Σήμερα ο Scott Walker είναι σχεδόν 65 ετών (νομίζατε ότι θα γράψω για ΠΑΣΟΚ, ασφαλιστικό και τα τοιαύτα, ε; Την πατήσατε, φιλαράκια...). Στη δεκαετία του '60, σε κάποια φάση ήταν πιο δημοφιλής από τους Beatles, ως τραγουδιστής του συγκροτήματος The Walker Brothers, ενώ από το 1967 ως το 1974 κυκλοφόρησε κάμποσους σόλο δίσκους με σχετική επιτυχία, καθώς από την όμορφη pop πέρασε σε ένα πολύ πιο δύσκολο και απαιτητικό μουσικό ύφος, ενώ οι τελευταίοι του δίσκοι αυτής της περιόδου ήταν μάλλον προβληματικοί από άποψη περιεχομένου.

Και μετά, σιωπή...

Ως το 1984, οπότε κυκλοφορεί τον εφιαλτικό δίσκο "Climate Of The Hunter".

Kαι μετά, πάλι σιωπή...

Ως το 1995, οπότε αρχίζει να ξανασυνθέτει σποραδικά μέχρι και σήμερα.

Πέρσι, άκουσα το δίσκο του "Τhe Drift" (2006) και ομολογώ ότι χρειάστηκε να τον ακούσω πάνω από είκοσι (δεν κάνω πλάκα) φορές, μόνο και μόνο για να αρχίσω να τον καταλαβαίνω. Η μουσική του Scott Walker είναι ένα αδιαπέραστο τείχος από ήχο, μια μιασματική ατμόσφαιρα που διαπερνά τον ακροατή και πολύ εύκολα μπορεί να του προκαλέσει αποστροφή, τρόμο, ανησυχία. Είναι η μουσική, όχι του εφιάλτη, αλλά της πραγματικότητας, ειδωμένης μες από τα μάτια ενός παρανοϊκού (και, ως γνωστόν, παρανοϊκός είναι αυτός που γνωρίζει όλα τα δεδομένα). Ο Walker λέει ότι δεν δουλεύει με μουσική, αλλά με "μπλόκια ήχου": αν ως τέτοιο θεωρείται να χρησιμοποιείς τον ήχο της γυμνής γροθιάς σου πάνω σε κομμάτι κρέατος σε τσιγκέλι του χασάπη ως κρουστά σε κομμάτι σου, πάω πάσο...

Ακούστε Scott Walker. Δεν θα σας κάνει καλό, ωστόσο κάποιες φορές το πιο πικρό φάρμακο είναι η καλύτερη θεραπεία...

1 Οκτωβρίου 2007

Χλιαρή σούπα και άλλα άνοστα φαγητά…


Ειλικρινά σας το λέω, εντελώς εσκεμμένα και εντελώς συνειδητά απέτρεψα τον εαυτό μου από το να παρακολουθήσει έστω και λίγη από τη συζήτηση επί των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης, πριν λάβει ψήφο εμπιστοσύνης. Και το έκανα αυτό, διότι –και σας το λέω ειλικρινά- δεν με ενδιέφερε να ακούσω τίποτα απ’ όσα οι εκπρόσωποί μας (ΧΑ!!!) στη Βουλή είχαν να πουν. Θεωρώ, δε, ότι ο αυτισμός αυτών των συζητήσεων είναι τόσο μεγάλος που κυριολεκτικά θα έπρεπε να μας τρομάζει: πόσο αποκομμένα από την πραγματικότητα είναι τα όσα λέγονται κατά τη διάρκεια αυτής της συζήτησης και –κυρίως- πόσο λαλάκες πρέπει να μας θεωρούν όλοι όσοι τα λένε…

Μπορεί κανείς, λοιπόν, να μου απαντήσει κατά πόσο σοφότερος έγινε από τη συζήτηση για μερικά θεματάκια, που μου έρχονται τώρα στο μυαλό:
-θα αυξηθεί ο ΦΠΑ, επιβαρύνοντας ακόμα περισσότερο το ήδη επιβαρυμένο εισόδημά μας;
-θα αυξηθούν τα κονδύλια για την εκπαίδευση σε τέτοιο βαθμό ώστε η Ελλάδα να αρχίσει να προσεγγίζει έστω το μέσο όρο των επενδύσεων των χωρών – μελών της Ε.Ε. στον τομέα αυτό;
-θα γίνει κάτι, ώστε να αποφευχθεί τελικά το απόλυτο μποτιλιάρισμα στους δρόμους της Αθήνας (αλλά και άλλων μεγάλων πόλεων της χώρας…) για το οποίο μιλούν όλο και περισσότεροι συγκοινωνιολόγοι (για τους οποίους έχω ράμματα για τη γούνα τους…);
-θα ληφθούν ουσιαστικά μέτρα για την προστασία του περιβάλλοντος, κυρίως με την εφαρμογή του Συντάγματος και των νόμων και με τη δημιουργία περιβαλλοντικής συνείδησης στους Έλληνες πολίτες;
-θα υπάρξει ουσιαστική και προς όλες τις κατευθύνσεις πολιτική καταπολέμησης της διαφθοράς και της αναξιοκρατίας;

Αυτά τα ζητήματα, ειλικρινά αμφιβάλλω αν τέθηκαν –έστω και ακροθιγώς- κατά τη διάρκεια της συζήτησης στη Βουλή. Αντιθέτως, είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι θα ακούστηκαν οι γνωστές γενικολογίες, οι γνωστοί αφορισμοί, οι γνωστές καταγγελίες (με μια επιπλέον δόση υπερβολής και λαϊκισμού από τον ΛΑΟΣ…) και, επί της ουσίας, ουδέν. Οπότε, μια από τα ίδια και απορώ γιατί ασχολούμαστε…

(Η φωτό είναι από έργο του Per Svensson)