Συνεχίζοντας τα όσα έλεγα στο προηγούμενο post, το casus belli για φοιτητές και πανεπιστημιακούς κατά το προηγούμενο έτος, ο διαβόητος νόμος – πλαίσιο για τα πανεπιστήμια, δεν ήταν παρά ένα σύνολο ρυθμίσεων «χαμηλής πολιτικής», οι οποίες δεν άγγιζαν στην ουσία τους τα σημαντικά προβλήματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Οπότε, εδώ γεννάται το ερώτημα, γιατί, τότε, έγινε αυτός ο χαμός, ρε παιδιά; Κατά τη γνώμη μου, το όλο ζήτημα προήλθε από δύο πράγματα: τον συνολικά κακό χειρισμό –σε όλα τα επίπεδα- του θέματος από την κυβέρνηση και στην «ανάγκη» κάποιων φοιτητικών παρατάξεων και μερίδας των συνδικαλιστών πανεπιστημιακών να «βγουν στους δρόμους».
Ως προς το πρώτο, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι πολιτικές κινήσεις της κυβέρνησης (νόμος – πλαίσιο, αναθεώρηση του άρθρου 16, αξιολόγηση) σε συνδυασμό με διάφορες επικοινωνιακές «πατάτες» (η Μαριέττα και ο κ. Βερέμης έκαναν λες και υπερασπίζονταν το Στάλινγκραντ από τους ναζί…) λειτούργησαν ως «προσάναμμα» για να ξεσπάσουν αντιδράσεις. Επίσης, το γεγονός ότι απ’ όλες τις ρυθμίσεις του νομοσχεδίου προβλήθηκε ιδιαιτέρως η παρέμβαση στο Άσυλο (η οποία, κατά την άποψή μου, ήταν γενικώς ατυχής…) λειτούργησε, όπως λέει και το τραγουδάκι, ως «putting out the fire with gasoline».
Από την άλλη, οι πανεπιστημιακοί τηρούσαν μια στάση που πραγματικά ήταν ακατανόητη: ενώ η Ομοσπονδία τους είχε προτάσεις (συγκεκριμένες και, ενίοτε, ενδιαφέρουσες) για ουσιαστικές βελτιώσεις στη λειτουργία των πανεπιστημίων, εμφανίστηκε με μια απίστευτη μονολιθικότητα (όχι σε όλα, μόνο δώστε φράγκα) και, τελικά, έχασε τα δίκια της. Όσον αφορά στους φοιτητές, και μόνο οι λέξεις «Άσυλο» και «αιώνιοι φοιτητές» έφθαναν για να τους κινητοποιήσουν να τους βγάλουν στο δρόμο και όλα τα συναφή, χωρίς να εξετάσουν επί της ουσίας το περιεχόμενο του νομοσχεδίου.
Έτσι, στην ουσία, είχαμε δυο πλευρές που τράβαγαν το σκοινί, χωρίς να δίνουν διάρα για το τι παθαίνει η τριτοβάθμια εκπαίδευση από αυτή την αντιπαράθεση. Έτσι, τα σημαντικά ζητήματα του δημοσίου πανεπιστημίου (π.χ. προγράμματα σπουδών, ουσιαστική αξιολόγηση όλων των παραγόντων της παρεχόμενης εκπαίδευσης, υποδομές, απασχόληση των πανεπιστημιακών, ανάπτυξη νέων γνωστικών αντικειμένων, σύνδεση –και όχι εξάρτηση- των σπουδών με την αγορά εργασίας, μεταπτυχικές σπουδές κλπ, κλπ, κλπ...) παραπέμφθηκαν στις ελληνικές καλένδες και μείναμε να μιλάμε για το αν τα 8 χρόνια είναι αρκετά για να τελειώσει κάποιος μια τετραετή σχολή, ή από πού αρχίζει και που τελειώνει το Άσυλο, λες και είναι ζήτημα γεωγραφίας…
Σε επόμενο post θα μιλήσω και για τα "μη κρατικά, μη κερδοσκοπικά" πανεπιστήμια, να γελάσουμε και λίγο.
Ως προς το πρώτο, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι πολιτικές κινήσεις της κυβέρνησης (νόμος – πλαίσιο, αναθεώρηση του άρθρου 16, αξιολόγηση) σε συνδυασμό με διάφορες επικοινωνιακές «πατάτες» (η Μαριέττα και ο κ. Βερέμης έκαναν λες και υπερασπίζονταν το Στάλινγκραντ από τους ναζί…) λειτούργησαν ως «προσάναμμα» για να ξεσπάσουν αντιδράσεις. Επίσης, το γεγονός ότι απ’ όλες τις ρυθμίσεις του νομοσχεδίου προβλήθηκε ιδιαιτέρως η παρέμβαση στο Άσυλο (η οποία, κατά την άποψή μου, ήταν γενικώς ατυχής…) λειτούργησε, όπως λέει και το τραγουδάκι, ως «putting out the fire with gasoline».
Από την άλλη, οι πανεπιστημιακοί τηρούσαν μια στάση που πραγματικά ήταν ακατανόητη: ενώ η Ομοσπονδία τους είχε προτάσεις (συγκεκριμένες και, ενίοτε, ενδιαφέρουσες) για ουσιαστικές βελτιώσεις στη λειτουργία των πανεπιστημίων, εμφανίστηκε με μια απίστευτη μονολιθικότητα (όχι σε όλα, μόνο δώστε φράγκα) και, τελικά, έχασε τα δίκια της. Όσον αφορά στους φοιτητές, και μόνο οι λέξεις «Άσυλο» και «αιώνιοι φοιτητές» έφθαναν για να τους κινητοποιήσουν να τους βγάλουν στο δρόμο και όλα τα συναφή, χωρίς να εξετάσουν επί της ουσίας το περιεχόμενο του νομοσχεδίου.
Έτσι, στην ουσία, είχαμε δυο πλευρές που τράβαγαν το σκοινί, χωρίς να δίνουν διάρα για το τι παθαίνει η τριτοβάθμια εκπαίδευση από αυτή την αντιπαράθεση. Έτσι, τα σημαντικά ζητήματα του δημοσίου πανεπιστημίου (π.χ. προγράμματα σπουδών, ουσιαστική αξιολόγηση όλων των παραγόντων της παρεχόμενης εκπαίδευσης, υποδομές, απασχόληση των πανεπιστημιακών, ανάπτυξη νέων γνωστικών αντικειμένων, σύνδεση –και όχι εξάρτηση- των σπουδών με την αγορά εργασίας, μεταπτυχικές σπουδές κλπ, κλπ, κλπ...) παραπέμφθηκαν στις ελληνικές καλένδες και μείναμε να μιλάμε για το αν τα 8 χρόνια είναι αρκετά για να τελειώσει κάποιος μια τετραετή σχολή, ή από πού αρχίζει και που τελειώνει το Άσυλο, λες και είναι ζήτημα γεωγραφίας…
Σε επόμενο post θα μιλήσω και για τα "μη κρατικά, μη κερδοσκοπικά" πανεπιστήμια, να γελάσουμε και λίγο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου