Death'n'roll, και ΠΟΛΛΗ ΜΠΥΡΑ!!!

(Ανάμεσα στα άπειρα παρακλάδια και γραμμούλες αυτού του υπέροχου και λατρεμένου πράγματος που ονομάζουμε rock'n'roll, υπάρχει και μια απολύτως ευθεία κόκκινη γραμμή: είναι η γραμμή που συνδέει τον Little Richard και τον Jerry Lee Lewis με τους Trashmen και τους Kingsmen, τους Stooges και τους MC5, τους Ramones και τους Μotorhead. Είναι εκείνη η κόκκινη γραμμή που ανεβάζει την αδρεναλίνη, φτιάχνει τη διάθεση και σε κάνει να θες να χτυπηθείς και να πιείς ΠΟΛΛΗ ΜΠΥΡΑ! Σήμερα θα μιλήσω για ένα λίγο πιο καινούργιο μέλος της εξέχουσας παρέας της κόκκινης γραμμής...)

Ο κ. Nicke Andersson, πέραν από Σουηδός, είναι και λίγο περίεργη περίπτωση: από τα μέσα της δεκαετίας του '80 και ως τα μέσα της δεκαετίας του '90 συνέδεσε το όνομά του μέ δύο από τα πλέον επιδραστικά ονόματα της extreme μουσικής, όντας ντράμερ ΚΑΙ βασικός συνθέτης των Nihilist και των Entombed, οι οποίοι αρχικά όρισαν και μετά επαναπροσδιόρισαν το μουσικό είδος που ακούει στο όνομα death metal. Ειδικά οι πρώτοι δίσκοι των Entombed ανήκουν στoυς Κανόνες του είδους και όποιος δεν το παραδέχεται είναι άσχετος.

Όμως, ο κ. Andersson, όπως είπα, είναι λίγο περίεργη περίπτωση. Ενώ οι Entombed γνώριζαν δόξα και αποδοχή, εκείνος αποφάσισε να κάνει την απόλυτη στροφή: τους παράτησε, πήρε μια κιθάρα, μάζεψε γύρω του κάμποσα ακόμα ταλαντούχα ρεμάλια και αποφάσισε να τιμήσει την ιστορική σκηνή του Detroit (Stooges, MC5, Alice Cooper), φτιάχνοντας τους Hellacopters. Όποιος λέει ότι ακούει ροκ και δεν τους έχει ακούσει, ειλικρινά έχει χάσει ένα από τα πιο διασκεδαστικά, ταλαντούχα, βιρτουόζικα και full-of-attitude συγκροτήματα όλων των εποχών.

Το ζήτημα είναι, ωστόσο, ότι για ένα τύπο σαν τον Andersson το να είσαι καλός σε ένα πράμα δεν αρκεί. Έτσι, πριν από λίγο καιρό αποφάσισε να ξαναεπισκεφθεί ένα μέρος που ο ίδιος είχε δημιουργήσει: το death'n'roll, δηλαδή, το παλιό, καλό rock'n'roll, παιγμένο, όμως με όλη την ταχύτητα, τραχύτητα και δυναμική του death metal. Για άλλη μια φορά, βρήκε τα κατάλληλα ρεμάλια και με αυτούς δημιούργησε τους ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ Death Breath. Τι είναι οι Death Breath; Φανταστείτε τους Motorhead "on speed" με το Lemmy πολύ βραχνιασμένο. Πιο απλά, τρελλαμένο, υπερταχύ, heavier-than-fuck rock'n'roll. Μουσική για πάρτυ, γλέντι και ΠΟΛΛΗ μπύρα.

Προσθέστε και το άκρως αηδιαστικό χιούμορ των κομματιών τους (ενδεικτικός τίτλος: "Giving Head To The Dead"), την "Night Of The Living Dead" αισθητική και τις εξαιρετικές επιλογές στις διασκευές τους (τιμή και δόξα σε όποιο συγκρότημα διασκευάζει στον ίδιο δίσκο GBH, Discharge και Bathory) και το μείγμα είναι εκρηκτικό: τολμά κανείς να το δοκιμάσει;

Υ.Γ.: Το post αυτό αφιερώνεται στον Paul Raven, μπασίστα των Killing Joke, Ministry, Prong, που έφυγε από κοντά μας πριν από λίγες μέρες. Καλό ταξίδι, σύντροφε...

Υ.Γ.1: προσέξτε το εξώφυλλο του δίσκου των Death Breath "Let It Stink" και πείτε μου ποιο "ιστορικό" εξώφυλλο δίσκου σας θυμίζει. Απάντηση σε επόμενο post...