19 Δεκεμβρίου 2008

Έλεος, πια!!!!

Το εξαιρετικό post του Ανέστη -φαντάζομαι ότι κι άλλοι έγραψαν αντίστοιχα πράγματα, απλώς έχω γίνει Βέγγος και ίσα που προλαβαίνω να ρίχνω μια ματιά στην μπλογκογειτονιά- δείχνει κατά την άποψή μου πόσο πίσω είμαστε ως λαός, αλλά και γιατί δεν πρόκειται ποτέ να βγούμε από τη μιζέρια μας.

Σιγά, παιδιά, μη σκίσουμε κά'να καλτσόν! Ώστε, δύο πανό στην Ακρόπολη είναι βεβήλωση; Και κατ' αυτό τον τρόπο γινόμαστε ρεζίλι παγκοσμίως; Ώπα, ηρεμήστε, θα πάθετε τίποτα όλοι! Όπως θα πάθετε τίποτα αν αγχώνεστε για την εικόνα που δίνουν "προς τα έξω" τα επεισόδια, όπως έλεγε χθες κι ο Pretenderης, ο ντερμπεντέρης...

Δεν θυμάμαι να έπαθε κάτι το Παρίσι, όπου επίσης είχαν λάβει χώρα επεισόδια και μάλιστα σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα και βιαιότητα από αυτά της Αθήνας. Ομοίως, δε θυμάμαι να έχουν υποστεί καταστροφή οι οικονομίες χωρών στις οποίες καταγράφησαν περιστατικά "civil unrest", όπως λένε και στο χωριό του Αλογογκούφη.

Όμως, φαίνεται ότι τα διάφορα "παπαγαλάκια" συνεχίζουν να κάνουν μια χαρά τη δουλίτσα τους: θεωρώ, μάλιστα, ότι τα επεισόδια και η ανικανότητα των μπάτσων τους έδωσαν μια χρυσή ευκαιρία να αμολήσουν γι' άλλη μια φορά μελάνι και να θολώσουν τα νερά και, παράλληλα, να απλώσουν τραχανά ανησυχίας και φόβου.

Διότι, ουδείς λέει ότι η αγορά -για την οποία όλοι κλαίνε σήμερα- ήταν πριν τα επεισόδια τόσο παγωμένη που οι μαγαζάτορες είχαν αποφασίσει να κάνουν προεκπτώσεις, μπας και καταφέρουν να κινηθούν λιγάκι. Κανείς πλέον δε λέει ότι υπήρχαν πολλές μικρομεσαίες επιχειρήσεις που ήταν έτοιμες να λουκετωθούν.

Κανείς δε λέει ότι εδώ και δύο μήνες ξένοι αναλυτές, αλλά και ο ξένος τύπος, παρουσιάζουν μια τραγική εικόνα για την ελληνική οικονομία και εκφράζουν ανησυχίες για τη δυνατότητα της χώρας να επιβιώσει της κρίσης. Όχι, για όλα φταίνε οι "μπάχαλοι" που τα σπάνε...

Και το κακό είναι ότι υπάρχει κόσμος που αυτά τα χάφτει, οπότε και καταλήγει να θεωρεί ότι οι μαθητές, οι μπάχαλοι και ο Τσίπρας ευθύνονται για τα χάλια της οικονομίας. Και θεωρεί βεβήλωση της Ακρόπολης τα δύο πανό. Α, ρε, φάπες που μας χρειάζονται...

*τη φωτο τη "βούτηξα" από το flickr*

17 Δεκεμβρίου 2008

Περί οργής...

Διάφοροι περισπούδαστοι στόκοι βγήκαν αυτές τις μέρες στα άθλια ελληνικά ΜΜΕ και προσπάθησαν να εξηγήσουν γιατί τα παιδιά που έχουν βγει στους δρόμους είναι τόσο οργισμένα. Ακόμα και ο απόλυτος εκφραστής της άγνοιας, ο πρωθυπουργός μας (να το χαιρόμαστε το καϊνάρι μας!), βγήκε και είπε ότι ξέρει πόσο πιεσμένα είναι τα παιδιά και πόσο ζορίζονται. ΟΚ, λοιπόν, rude awakening time, ώρα να μιλήσουμε ειλικρινά για τους λόγους που τα παιδιά είναι οργισμένα:

Πρωτίστως, οργίζονται γιατί άλλα τους υποσχόμαστε κι άλλα κάνουμε: τους γαμούμε ό,τι έχουν και δεν έχουν για να μπουν σ' ένα πανεπιστήμιο ή ΤΕΙ, τα παραδίδουμε σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που τα αντιμετωπίζει εντελώς απρόσωπα και άψυχα, κι όλα αυτά γιατί;... Για να βγουν στην αγορά εργασίας και να μην βρίσκουν δουλειά που να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες τους, προσδοκίες που ΕΜΕΙΣ οι ενήλικες τους καλλιεργούμε.

Εμείς είμαστε εκείνοι που τους δείχνουμε ένα κόσμο γεμάτο φράγκα, γκόμενες ή γκόμενους, Cayenne και Ferrari. Ένα κόσμο γεμάτο υλικές απολαύσεις κι αγαθά. Εμείς τα περιτριγυρίζουμε με όλα αυτά και, ταυτόχρονα, εμείς τους λέμε ότι δεν μπορούν να τα αποκτήσουν, διότι αν τους πληρώνουμε καλύτερα, αυτό θα επιδράσει στο ΔΙΚΟ ΜΑΣ τρόπο ζωής, οπότε άστο καλύτερα...

Εμείς είμαστε που τους παρουσιάζουμε τα πρότυπα της επιτυχίας: λαμόγια, μηδενικά, νόμιμοι κλέφτες, απατεώνες, πωλητές φυκιών και αέρα κοπανιστού, κομματόσκυλα. Αυτοί είναι οι "πετυχημένοι" γύρω τους και αυτοί είναι που μετατρέπονται σε "παραδείγματα προς μίμηση" για τα παιδιά. Παράλληλά, όμως, τους λέμε ότι όλοι αυτοί είναι untouchables και ότι εκείνα θα πρέπει να εργαστούν σκληρά για να πετύχουν (...τρομάρα μας!).

Υπό αυτές τις συσίφειες συνθήκες, κάνει σε κανέναν εντύπωση η οργή των παιδιών; Όταν συνειδητοποιούν ότι θα μεγαλώσουν σε ένα κόσμο που θα είναι πολύ χειρότερος από αυτόν των πατεράδων τους, διότι εμείς δεν δημιουργήσαμε τις κατάλληλες προϋποθέσεις για συνέχιση και διεύρυνση της ευημερίας, δεν θα θέλουν -το λιγότερο- να μας σπάσουν τα μούτρα;

Όταν ο κάθε Μίχαλος προειδοποιεί ότι ακόμα και η απασχόληση -προσοχή, όχι η εργασία- είναι ένα ζήτημα υπό αμφισβήτηση, όταν ο πατέρας λέει ότι ο πρωθυπουργός της χώρας δεν έχει δουλέψει ποτέ, όταν τα παιδιά ακούν για εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ που χάθηκαν από το κόλπο με τα ομόλογα -οπότε τώρα η σύνταξή τους είναι αμφίβολη- ή από τις ανταλλαγές ακινήτων του Δημοσίου με το Βατοπέδι, ε, δεν είναι λογικό να φρικάρουν, όταν παράλληλα, βλέπουν τους γονείς τους να δυσκολεύονται να κρατήσουν ένα καλό επίπεδο ζωής;

Απορεί κανείς ακόμα; Ή, μήπως, απορεί που η οργή των νέων δεν είναι ακόμα πιο κόκκινη, ακόμα πιο έντονη, ακόμα πιο καταστροφική;...

12 Δεκεμβρίου 2008

Τέρμα οι ενοχές, κάντε κάτι...

Επειδή διαβάζω και ακούω πολλά και επειδή πολλοί εξ ημών έχουν πέσει σε ενοχικά σύνδρομα, τώρα που τα παιδιά έχουν βγει στους δρόμους και συγκρούονται με τους μπάτσους, ένα έχω να πω προς τους γονείς: αντί να μελαγχολείτε για τα όσα κάνατε ή δεν κάνατε για τα παιδιά σας, από τώρα προσπαθήστε να κάνετε κάτι δημιουργικό.

Μάθετέ τους ότι ο σεβασμός προς την Εξουσία, την κάθε Εξουσία, δεν είναι a priori δεδομένος, αλλά ότι η Εξουσία πρέπει να αγωνιστεί για να τον κερδίσει και ότι κάθε βήμα της θα πρέπει να τίθεται υπό αυστηρή εξέταση και κριτική.

Μάθετέ τους ότι είναι υγιές να εξεγείρονται ενάντια στην κάθε μορφής βία και καταπίεση και ότι οφείλουν να διεκδικούν διαρκώς τα δικαιώματά τους ως άνθρωποι και ως πολίτες. Μάθετέ τους ότι η καταστολή αποτελεί συστατικό του Κράτους και ότι, όσο πιο πρωτόγονη είναι μια Δημοκρατία, τόσο περισσότερη επίδραση σε αυτή έχουν οι κατασταλτικοί μηχανισμοί (αστυνομία, εκκλησία, οργανωμένοι κομματικοί μηχανισμοί και πάει λέγοντας).

Μάθετέ τους ότι η εκπαίδευση δεν υπάρχει μόνο για να βρουν μια δουλίτσα ή δουλειά, αλλά κυρίως για να μάθουν πώς να μαθαίνουν, για να διερωτώνται συνέχεια και για τα πάντα, για να μη δέχονται θέσφατα και δεδομένα. Επίσης, μάθετέ τους ότι η δουλειά έχει αξία όταν δεν γίνεται δουλεία.

Μάθετέ τους την αξία της μνήμης -να μην ξεχνούν- και της συγνώμης. Μάθετέ τους την αξία της απόκτησης πολιτικής -όχι κομματικής- συνείδησης και της διαδικασίας για να αποκτηθεί κάτι τέτοιο. Πάνω απ' όλα μάθετέ τους την αξία της συλλογικότητας και της συνείδησης του ότι ανήκουν κάπου.

Σταματήστε να κλαψουρίζετε. Τώρα είναι η ευκαιρία σας...

?

Για τις περισπούδαστες αναλύσεις των τελευταίων ημερών (μαζί και τις δικές μου):

"Αν η απάντηση είναι ότι φταίει το σύστημα, τότε η ερώτηση ήταν λάθος"

(παλιό σύνθημα των αναρχικών στα Εξάρχεια)

11 Δεκεμβρίου 2008

Να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα


1) Η ατάκα "έλα μωρέ και οι αστυνομικοί άνθρωποι είναι" είναι μεγαλύτερη μαλακία από το να λες ότι "η γη είναι επίπεδη". ΟΧΙ, ΚΥΡΙΕΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΙ, οι μπάτσοι, όταν είναι ένστολοι και εν υπηρεσία, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, είναι υπηρέτες των πολιτών, με μοναδική υποχρέωση να διαφυλάττουν την έννομη τάξη. Ως εκ τούτου, όταν μετατρέπονται σε Dirty Harry, δολοφονόντας 15χρονα, όταν με το παραμικρό βγάζουν όπλα και ρίχνουν -τι πάει να πει στον αέρα; Κι αν "εξοστρακιστεί" καμιά σφαίρα ακόμα;...-, όταν ασκούν θηριώδη βία, τότε δεν υπάρχει καμία τέτοια ατάκα που θα τους δικαιολογήσει. Διότι, εκείνη την ώρα υποτίθεται ότι εκτελούν το καθήκον τους και δεν βγάζουν τα σώψυχά τους!

2) Οι αποκαλύψεις για τους μπάτσους - "κουκουλοφόρους" σοκάρουν μόνο όποιον ζει σε σπήλαιο για τα τελευταία 40 χρόνια. Έναν καλό και "ψαγμένο" φίλο να έχει κάποιος στα Εξάρχεια, αρκεί για να μάθει πόσα από τα "φρικιά" που κυκλοφορούν εκεί είναι ασφαλίτες και πόσοι από αυτούς έχουν συμμετάσχει -για να μην πω προκαλέσει- σε επεισόδια και καταστροφές. Η τακτική είναι παλιά, γνωστή και εφαρμοσμένη. Απλώς, όταν αυτό το φωνάζουν διάφοροι, τους λέμε "γραφικούς" και τους εξευτελίζουμε πάραυτα, μην και μας χαλάσουν τη σούπα. Και μη νομίζετε ότι το κόλπο περιορίζεται στα Εξάρχεια. Την άλλη φορά, είχαν πάει τα μαλακισμένα ένοπλα σε συνεδρίαση των οικοδόμων, αν θυμάμαι καλά...

3) Στα αρχίδια μου αν οι μπάτσοι είναι κακοπληρωμένοι: και οι δάσκαλοι είναι κακοπληρωμένοι, και οι πυροσβέστες είναι κακοπληρωμένοι, και πολλοί από τους πανεπιστημιακούς είναι κακοπληρωμένοι, και η συντριπτική πλειοψηφία των εργατών είναι κακοπληρωμένη, και πολλοί δικηγόροι είναι κακοπληρωμένοι, και οι μαγαζάτορες είναι κακοπληρωμένοι, στο τέλος-τέλος κι εγώ είμαι κακοπληρωμένος. Όμως, αυτό δεν το χρησιμοποίησα ποτέ, όπως και η συντριπτική πλειοψηφία ημών, για να μην κάνω τη δουλειά μου, πολλώ δε μάλλον για να κάνω κακό σε κάποιον άλλο. Η συνειδητή κακή εκτέλεση του καθήκοντος από τους μπάτσους αποτελεί, αχ, τι αποτελεί... Α, ναι, "πράξη εχθρική προς τη Δημοκρατία", που θά'λεγαν και κάποιοι ταγοί της πολιτικής μας ζωής. Τέλος, πριν από λίγο καιρό δεν ήταν που είχε ξεσηκωθεί όλο το μπατσαριό, επειδή κάποια εγκύκλιος, απόφαση, δε θυμάμαι τι, τους απαγόρευε να κάνουν και δεύτερη δουλειά (και, η συνηθέστερη δεύτερη δουλειά ποια ήταν; Τι; Μπράβοι σε μαγαζιά; Μα, πώς το σκέφθηκε κανείς αυτό;...); Ξέρει κανείς τι απέγινε αυτή η εγκύκλιος, απόφαση ή ό,τι άλλο; Και, κάτι τελευταίο: δεδομένου ότι εισάγωνται στην αστυνομία με εξετάσεις, θέλουν να μου πουν ότι δεν ξέρουν πού πάνε, τι μισθό θα παίρνουν και τα τοιαύτα; Ή, μήπως, η ιδέα της στολής και του όπλου είναι πολύ ισχυρά κίνητρα; Ρωτάω τώρα, για να μαθαίνω...

4) Μπορείτε να με θεωρήσετε ψυχάκια, αλλά θεωρώ ότι οι χθεσινές δηλώσεις Κούγια και τα όσα είπε ο δολοφόνος Ειδικός Φρουρός στο απολογητικό του υπόμνημα, είναι απολύτως φυσιολογικά. Οι άνθρωποι ξέρουν σε ποιο μπουρδέλο ζουν, οπότε ξέρουν πολύ καλά ότι αν κατορθώσουν να δημιουργήσουν συνθήκες "reasonable doubt", μάλλον θα τη σκαπουλάρουν. Η τακτική αυτή είμαι βέβαιος ότι θα έχει την - έμμεση, φαντάζομαι- υποστήριξη και της ηγεσίας της ΕΛ.ΑΣ., η οποία έχει λερωμένη τη φωλιά της και, ενδεχομένως, και της κυβέρνησης και συνίσταται στην απόπειρα μετατροπής του κατηγορητηρίου σε "ανθρωποκτονία εξ αμελείας" ή σε κάτι άλλο. Εξ ου και οι χυδαιότητες κατά του νεκρού πιτσιρίκου, η απουσία συγνώμης και οι πονηρές επιθέσεις του Κούγια κατά του Παπούλια, ο οποίος μίλησε για δολοφονία. Ελπίζω να αποδειχτώ ψυχάκιας, αλλά πολύ φοβάμαι ότι βαίνουμε για φάση Μελίστα ή Rodney King.

*οι εικόνες είναι του μέγα Ron Cobb*

9 Δεκεμβρίου 2008

Guilty as charged

Κι έτσι, φθάσαμε στην απόδοση ευθυνών και στην αναζήτηση ενόχων. Τι; Για ποιο πράγμα; Μα, για το ποιος είναι υπεύθυνος για τα επεισόδια, τις φωτιές, τα σπασμένα μαγαζιά. Εσείς, τι νομίζατε; Για το φόνο του 15χρονου από τον μπάτσο; Για τις κλωτσοπατινάδες ΜΑΤατζήδων επί των κεφαλών άοπλων παιδιών; Για τους νέους πυροβολισμούς ΖΗΤάδων; Μην είστε χαζοί, αυτά είναι λεπτομέρειες του κώλου. Αυτό που μετράει τώρα είναι να βρούμε κάποιον να του ρίξουμε τις ευθύνες για τα μόγγολα που καίγαν. Κι αργότερα, για τις γιαγιάδες που πετάγαν γλάστρες στα ΜΑΤ στη Χαριλάου Τρικούπη, όταν έφθασαν εκεί οι μαθητές. Και, λίγο αργότερα, για τους ίδιους τους μαθητές που βγήκαν στους δρόμους, αντί να κάτσουν σπίτι τους και να γίνουν καλοί νοικοκυραίοι.

Το κόλπο είναι παλιό, γνωστό και δοκιμασμένο. Πρόπερσι είχε εφαρμοστεί, όταν μαθητές και φοιτητές σταμάτησαν την αναθεώρηση του άρθρου 16. Το καλοκαίρι του 2007 ήταν οι "ασύμμετρες απειλές" και ο "στρατηγός άνεμος". Παλιότερα ήταν οι ναυτεργάτες και οι υψηλοί μισθοί τους. Πριν από 23 χρόνια ήταν η μολότοφ στα χέρια του Καλτεζά. Το σχέδιο είναι απλό: άλλαξε την ατζέντα. Βρες κάτι άλλο. Μίλα στην τρομαγμένη ψυχούλα των νοικοκυραίων. Κάντους να ξεχάσουν ότι το παιδί που έπεσε νεκρό από τη σφαίρα του κτήνους μπορεί να ήταν και δικό τους. Σήκωνε σκόνη και περίμενε, κάτι θα βγει κι απ' αυτό.

Ναι ο ΣΥΝ λέει μαλακίες, πολλές και συχνά. Ναι, η περιφρούρηση στις διαδηλώσεις του είναι από χαλαρή ως ανύπαρκτη. Ναι, ο Αλαβάνος κι ο Τσίπρας μας έχουν φλομώσει στα πουτσιλίκια. Όμως, είναι γελοίο να λέει κανείς ότι υποθάλπει και ότι "χαϊδεύει" τους μπάχαλους. Ναι, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι -συχνά- μπάτε σκύλοι αλέστε. Όμως, είναι γελοίο να κατηγορείται ένα κόμμα για κάτι τέτοιο. Και είναι όνειδος για την Αλέκα να αφήνει τέτοια υπονοούμενα, πηγαίνοντας χέρι-χέρι με την κυβέρνηση και τον Καρατζαφέρη. Και είναι, περισσότερο απ'όλα, δείγμα ότι δεν καταλαβαίνει τίποτα: ότι όταν αύριο το ΠΑΣΟΚ θα λεηλατήσει εκ νέου την Αριστερά, το ΚΚΕ δεν θα μπορέσει να κρατήσει τις δυνάμεις του αλώβητες. Κι αυτό θα πληρώσει τις μαλακίες και τις στενοκεφαλιές του, όπως τις πληρώνει τώρα και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Των οικιών υμών εμπιπραμμένων, υμείς άδετε...

Υ.Γ.: εδώ δείτε μια ωραία άποψη για τα όσα συμβαίνουν. Λίγα λόγια και καλά.

Το χάλι μας...

Σκόρπιες σκέψεις, πνιγμένες στα χημικά -ξεχάστε τα δακρυγόνα, αυτά που παίζουν, πλέον, είναι επικίνδυνα χημικά- και στη μπόχα από τις φωτιές. Καφρίλα και απογοήτευση. Μια κυβέρνηση κλόουν και κλεφτών χρόνου, μικροκλεφτάκων, που ελπίζουν να γίνει εκείνο που θα τους δώσει το άλλοθι για να σώσουν τα τομάρια τους. Ψευτοαναρχικοί-ζώα με ιδεολογία ραπανιού και αντιδράσεις κοτρώνας που κυλά σε μια πλαγιά. Νοικοκυραίοι χεσμένοι μες στα σπίτια τους -οι δρόμοι άδειοι από τις δέκα η ώρα...-, διότι πού να μπλέκεις τώρα.

Μπάτσοι ασύδοτοι με τους πολίτες και χέστες με τα ζώα. Πολιτικά κόμματα του τσιτάτου και της εύκολης κριτικής, χωρίς πρόταση, χωρίς θέση. Μια χώρα έτοιμη να ζητήσει βοήθεια, αφού ο εαυτός της χάθηκε για πάντα μες στη λαμογιά, το ρουσφέτι και το βόλεμα. "Κοίτα τη δουλειά σου, μη μπλέκεις", η μόνιμη επωδός. "Έγινα μπάτσος γιατί, ε, ξέρεις, σταθερή δουλειά, μεροκάματο, μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει", και, ρε μαλάκα, γιατί δεν έγινες πυροσβέστης; οδηγός του ΕΚΑΒ; Φτηνές δικαιολογίες απ' όλους μας.

Μαλάκες, δεν κάηκε η Αθήνα: κάηκε και η Θεσσαλονίκη, και η Καβάλα, και η Κοζάνη, και η Λάρισα, και τα Τρίκαλα, και το Ηράκλειο, και τα Χανιά. Κάτι λέει αυτο. Ή ότι η χώρα γέμισε με "αντιεξουσιαστές" ή ότι ο κόσμος -κυρίως οι πιτσιρικάδες- δεν γουστάρουν άλλο. Και σιγά μην έψαχναν αφορμή. Μια βόλτα κάνεις στο Κέντρο και θες να ψάξεις για οπλοπολυβόλο και να βγεις στο δρόμο κι όποιον πάρει ο Χάρος. Αλλά, οι νοικοκυραίοι πάλι χεστήκαμε πάνω μας, πάλι κρυφτήκαμε, πάλι θαυμάσαμε την τάξη και την οργάνωση του ΚΚΕ, που, ορίστε, σε αυτονών την πορεία γιατί δεν έγινε τίποτα; (γιατί τα ρομπότ εκτελούν διαταγές.)

Χάσαμε και τα τελευταία ίχνη αξιοπρέπειας. Όχι επειδή κάηκε η Αθήνα, αλλά επειδή έπρεπε ένας μπάτσος -αυτού του είδους, μάλιστα- να δολοφονήσει ένα παιδάκι "καλής οικογένειας" για να καταλάβουμε πού έχουμε φθάσει. Επειδή ο Καραμανλής πάλι υπόσχεται τριχίλιαρα, στους μαγαζάτορες αυτή τη φορά, επειδή η ΓΣΕΕ, λέει, το σκέφτεται αν πρέπει να κάνει πορεία αύριο, αντί να φροντίσει να κατέβει όλος ο κόσμος κάτω, επειδή η ΕΣΗΕΑ συμμετέχει στην απεργία με 2ωρη στάση εργασίας και δεν ντρέπονται να το λένε, επειδή το ΠΑΣΟΚ στην κοσμάρα του θέλει, λέει, ειρηνική διαμαρτυρία με κεράκια (το αίμα του Καλτεζά, όμως, στα χέρια του είναι...).

Σκατά, ρε γαμώτο, πώς γίναμε έτσι;...

Υ.Γ.: εδώ είναι το Σύνταγμα. Δείτε τι ωραία πράγματα εξετάστηκαν, έστω και σε επίπεδο ιδέας, από την Κυβέρνηση (άρθρο 48) και μετά σκεφθείτε πόση αξία έχουν οι βιτρίνες...

*φωτο από in.gr*

6 Δεκεμβρίου 2008

Ανεβαίνοντας στο φως

Ξέρετε πώς θα ακουγόταν ο Nick Cave και οι Bad Seeds αν δεν είχαν αποφασίσει να μετατραπούν σε pop icons και να κάνουν τη μουσική τους πιο εύπεπτη και πιο κατάλληλη για ευρύτερη κατανάλωση; Ξέρετε πώς θα ήταν η μουσική αυτού του συγκροτήματος αν είχαν αποφασίσει να συνεχίσουν το δρόμο που είχαν πάρει με το "The Firstborn Is Dead"; Θα ήταν ακριβώς όπως το τρίτο κομμάτι -με τίτλο "Divine"- του δίσκου "Ample Fire Within" που κυκλοφόρησε φέτος το νέο project του 50% των Sunn0))), του Greg Anderson και του Gentry Densley των Iceburn, υπό το όνομα Ascend: ένα blues σπρωγμένο στα άκρα, μινιμαλιστικό και άγριο, με τον Gentry να μουγκρίζει τους στίχους σαν έναν Nick Cave που έχει προ πολλού περάσει τα όρια της ψύχωσης.

Η αλήθεια είναι, πάντως, ότι οι Ascend δεν είναι blues. Αντιθέτως, αποτελούν άλλο ένα on the edge σχήμα που πειραματίζεται με την heavy μουσική, τα drones, το ambient, γενικά με τη δύναμη του ενισχυτή και τη λατρεία του Anderson και του Densley για παράξενα μείγματα όλων αυτών των ειδών (και κά'να-δυο επιπλέον που κατά πάσα πιθανότητα μου διαφεύγουν αυτή την ώρα). Το "Ample Fire Within", πάντως, αποτελεί κατά την άποψή μου μια καλή εισαγωγή για όποιον ενδιαφέρεται για πιο ακραίες μουσικές εκφράσεις, αλλά δεν θέλει να πέσει με τη μία στα βαθιά. Η μουσική είναι αργή, όμως, έχει σαφή "ροκ" στοιχεία (ντραμς, σόλο κιθάρας, φωνητικά, κλπ) και δεν είναι όπως τα πιο "άμορφα" κομμάτια, π.χ. των Earth ή των Sunn0))).

Με εξαιρετικές συμμετοχές, όπως του Kim Thayil των Soundgarden, του πολυοργανίστα Steve Moore, του "ιστορικού" vokillist Attila Csihar, του Bill Herzog των Sweet Hereafter και του Randall Dunn, ο δίσκος έχει μια εξαιρετική πολυμορφία και, παρά τον εμφανή πειραματικό του χαρακτήρα, είναι αρκετά "σχηματοποιημένος", ώστε να μην τρομάζει όσους θέλουν τη μουσική τους "εντός ορίων". Βεβαίως, οι Ascend δεν είναι μουσική για όλο τον κόσμο, ούτε για όλες τις ώρες. Όμως, είμαι βέβαιος ότι για τις πιο περιπετειώδεις ψυχές, είναι ό,τι πρέπει...

4 Δεκεμβρίου 2008

Δουλεύετε, σκυλιά!!!!

Αρχικά σκέφθηκα ότι επρόκειτο για άλλη μια κίνηση απόσπασης προσοχής του κοινού (χθες ο Ρουσόπουλος ήταν να καταθέσει στην Εξεταστική, οπότε δεν αποκλείονταν τα μεταμεσονύκτια έκτακτα δελτία...), όμως μετά σκέφθηκα ότι αυτό είναι το μέγεθος του ανδρός, οπότε μάλλον του βγήκε από φυσικού του.

Θα ήθελα να χαρακτηρίσω ως μαλακία αυτό που πρότεινε ο κ. Μίχαλος, για την εργασιακή εβδομάδα των τριών - τεσσάρων ημερών, όμως δεν μπορώ. Δεν μπορείς να χαρακτηρίσεις ως μαλακία μια τόσο κτηνώδη ιδέα: το κακό είναι πολύ βαθύτερο από απλώς μια εμμονή, ότι, δηλαδή, για όλα φταίνε οι εργαζόμενοι, άρα πρέπει να πληρώσουν, οι πούστηδοι...

Ο κ. Μίχαλος και οι συν αυτώ ονειρεύονται έναν κόσμο σαν αυτό της φωτογραφίας πιο πάνω. Ένα κόσμο όπου θα σκάβουμε κι ο επιστάτης με το όπλο και το μαστίγιο θα φροντίζει να κάνουμε καλά το σκάψιμο (των τάφων μας, ίσως;...). Κι αν αύριο το σκάψιμο κριθεί ότι δεν είναι αρκετά κερδοφόρο, ε, τότε θα σπάμε πέτρες ή θα χτίζουμε γέφυρες ή κάτι θα βρεθεί, βρε αδερφέ!

Κι αν δεν πάρουμε σύνταξη, χέστηκε ο κ. Μίχαλος και οι συν αυτώ. Κι αν πεθάνουμε δουλεύοντας, πάλι χέστηκαν. Κι αν εν έτει 2008 γυρίσουμε στο 1900, κανένα πρόβλημα, τα flowcharts να δείχνουν "υγιή" και για τα υπόλοιπα έχει ο Αλλάχ. Κι αν η όλη πρόταση είναι ένας ωμός και απροκάλυπτος εκβιασμός, ε, τι να κάνουμε, έχουμε κρίση, οπότε λίγο - πολύ όλα επιτρέπονται, άλλωστε τα είπε κι ο επίτιμος κι αυτός ξέρει από τέτοιες καταστάσεις.

Το πιο θλιβερό, δε, είναι ότι αντί ο κ. Μίχαλος να παραδοθεί στη χλεύη των πολιτών για τις άθλιες απόψεις του, η αντιπολίτευση και τα συνδικάτα αρκέστηκαν σε μυρηκασμούς συνθημάτων και τσιτάτων. Τι να πω, ρε πούστη! Τόσο παχύδερμα γίναμε;...

3 Δεκεμβρίου 2008

...και μπέρδεψες τα μπούτια σου!

Μοιάζουν σχεδόν κωμικές οι δικαιολογίες που ακούγωνται από τα πολιτικά πρόσωπα, σχετικά με την ανάμειξή τους με την "υπόθεση Βα(λ)τοπέδι" και τα όσα λεν ότι έκαναν ή δεν έκαναν στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων τους. Και μοιάζουν κωμικές, διότι στην ουσία αποκαλύπτουν ότι όλοι κάτι ήξεραν, αλλά προτίμησαν να κάνουν τα στραβά μάτια ή να μην αλλάξουν κάτι που έμοιαζε ξεκάθαρα λάθος. Γιατί; Δύο οι πιθανές απαντήσεις: είτε διότι φοβόντουσαν ότι αν δυσαρεστήσουν τη συμμορία του Βατοπεδίου, θα έχαναν τη χάρη του Θεού. Είτε διότι οι εντολές ερχόντουσαν από πολύ ψηλά, οπότε πού να μπαίνεις στη διαδικασία να εξηγείς τα τι και τα πώς.

Αν υπάρχει μια απορία που δημιουργείται σε εμένα, αυτή είναι πώς θα καλυφθεί με -έστω- αληθοφανή τρόπο από τους βουλευτές της ΝΔ που συμμετέχουν στην Εξεταστική Επιτροπή η πολιτική ευθύνη των υπουργών της κυβέρνησής τους. Διότι, είναι πλέον ξεκάθαρο ακόμα και στον πιο άσχετο από εμάς ότι η ευθύνη αυτή υπάρχει και, μάλιστα, σε πολύ χοντρό βαθμό. Φοβάμαι, λοιπόν, ότι θα γελάσουμε με μαύρο δάκρυ όταν θα βγουν τα πορίσματα και θα βλέπουμε απίστευτες στρεψοδικίες και -κυρίως- άρνηση αποδοχής ακόμα και της πιο προφανούς αλήθειας. Όμως, όπως όλοι συμφωνούν, ο Καραμανλής θέλει να κλείσει η υπόθεση, οπότε...

Είναι πραγματικά θλιβερό να βλέπει κανείς εκλεγμένους εκπροσώπους του λαού (ΧΑ!ΧΑ!) να συμπεριφέρονται όπως συμπεριφέρονται σε μια τόσο σοβαρή και σημαντική υπόθεση. Κατώτεροι των περιστάσεων, "μοιραίοι κι άβουλοι", κομματικά δέσμιοι, διαχειρίζονται όλοι -και της ΝΔ, και του ΠΑΣΟΚ, και του ΚΚΕ και του ΣΥΝ και του ΛΑΟΣ- την υπόθεση κατά τρόπο που κυριολεκτικά την κουρελιάζει, όπως κουρελιάζει και το θεσμικό ρόλο του Κοινοβουλίου και των προσώπων που το συνθέτουν. Αναρωτιέμαι πώς κάποιοι απ' όλους αυτούς, εξεταστές κι εξεταζόμενους, θα ζητήσει ξανά την ψήφο μας μετά από αυτή την ξεφτίλα... Αλλά, έχουμε εμείς τσίπα, για να τη ζητάμε από τους εκπροσώπους μας;...