Χλωμό φολκλόρ

Μπορεί κάποιος να μου πει τι στο διάβολο συμβαίνει με το ροκ; Θέλω να πω, τα υποτιθέμενα on the edge συγκροτήματα (π.χ. White Stripes, The Strokes, ακόμα και οι Queens Of The Stone Age, κλπ) κυκλοφορούν δίσκους που είναι από, εχμ, ενδιαφέροντες έως αδιάφοροι και κακοί και από διάφορες γωνίες του κόσμου κυκλοφορούν δίσκοι - αριστουργήματα, από συγκροτήματα που, όχι μόνο είναι on the edge, αλλά διαρκώς κάνουν αυτό το edge όλο και πιο κοφτερό, όλο και πιο δύσκολο να κατακτηθεί χωρίς κόπο, χωρίς αίμα, χωρίς ψυχή.

Παραληρώ; Ίσως. Όμως, εδώ και κάποιες ώρες έχω στα χέρια μου το "Ashes Against The Grain" (2006) των Agalloch από το Portland του Oregon, και το μόνο ερώτημα που βασανίζει το μυαλό μου είναι "γιατί, ρε, αυτοί δεν είναι στην κορυφή του κόσμου, ρε; Γιατί ο κόσμος αγνοεί τους Agalloch και αγοράζει ακόμα δίσκους των U2 ή του Springsteen, ρε; Και, πού στο διάλο πήγε το μυαλό μου, ρε;". Εδώ και μερικές ώρες έχω χαθεί σε ένα απέραντο δάσος του Pacific Northwest, της Πίνδου, των Άλπεων. Τελώνια και πνεύματα μου μιλούν, όχι πάντα με καλό τρόπο. Μυρίζω τη νοτισμένη γη. Βλέπω, πάνω από τις πανύψηλες κορυφές των δέντρων ένα χλωμό φεγγάρι να ξεπροβάλλει μες από τα σύννεφα.

Κάπως έτσι ακούγονται οι Agalloch: μεγαλειώδεις και αρρωστημένοι. Στοιχειακοί και γήινοι. Απέραντοι σαν τη μοναξιά της φύσης και στενοί σαν κλειστοφοβία. Black metal, post rock, goth, doom, folk, διονυσιασμός και φρίκη, όλα μαζί σε ένα μαγικό μείγμα πάθους, σάρκας, λάσπης, κλαδιών, ουρανού και γης. Οι Agalloch –που πήραν το όνομά τους από ένα αρωματικό ξύλο- έχουν καταφέρει να τα κάνουν όλα αυτά κι ακόμα περισσότερα: να ξεπεράσουν τα όρια και τις ταμπέλες, να φτιάξουν κάτι απόλυτα δικό τους, απόλυτα ζωντανό, απόλυτα υπαρκτό, αλλά και απόλυτα υπερβατικό. Θα μπορούσα να παραληρώ κι άλλο, όμως σταματώ εδώ: όποιος ακούει ροκ και δεν έχει ακούσει τους Agalloch, έχει ένα κενό στην ψυχή του…

Υ.Γ.: ο τίτλος του post είναι και ο τίτλος του πρώτου δίσκου των Agalloch…