Έχω μείνει ενεός με τον κ. Στυλιανίδη. Αυτό που έκανε στη Βουλή, κατά τη διάρκεια της συζήτησης για τη Συνταγματική Αναθεώρηση (εδώ, παρακαλώ, όλοι ασκεπείς και με σεβασμό για τη μακαρίτισσα... Α, ναι, και χειροκρότημα για τον κ. Σταύρου, που έδωσε στο ΠΑΣΟΚ την αφορμή για να την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια από τη διαδικασία), πρέπει να αναγνωριστεί ως η μέγιστη μαγκιά. Μπράβο, υπουργέ, αποκαλύψατε στο πόπολο ότι ο Γ. Παπανδρέου είναι υπέρ της αναθεώρησης του άρθρου 16 και της ίδρυσης Μη Κρατικών Μη Κερδοσκοπικών (Μη) Πανεπιστημίων και στην Ελλάδα. Μα, γιατί δεν τον ρωτούσατε και τον ίδιο; Είμαι βέβαιος ότι θα σας το επιβεβαίωνε...Κατά τα λοιπά, με αυτές τις μεθόδους πάμε να κάνουμε εκπαιδευτική πολιτική ουσίας στον καταραμένο αυτό τόπο, που Μαή μήνα (ψιλο)βρέχει. Το χειρότερο, δε, είναι ότι το όλο τζέρτζελο έχει δημιουργήσει ακόμα και σε νοήμονες ανθρώπους την εντύπωση ότι, τέλος πάντως, η αναθεώρηση του 16 θα δώσει ουσιαστικές διεξόδους. Λυπάμαι, χάσατε! Πρώτον, διότι αν ήθελε κανείς να δώσει λύσεις πραγματικές, δεν χρειάζεται καμία συνταγματική αναθεώρηση για να το κάνει: το άρθρο 28 θα μπορούσε να δώσει επαρκή νομικά εφόδια για να δημιουργηθούν και ιδιωτικές δομές πανεπιστημιακής εκπαίδευσης στη χώρα, χωρίς νταβαντούρι και χωρίς προβλήματα. Μάλιστα, θα μπορούσε ταυτόχρονα να δημιουργηθεί κι ένα δίκτυο ελέγχου και αξιολόγησης των δομών αυτών, χωρίς ουδείς να δύναται να το αμφισβητήσει ή να επιχειρήσει να εξαιρεθεί.
Δεύτερον, διότι καμία ουσιαστική παρέμβαση δεν γίνεται στη λειτουργία των πανεπιστημίων και ΤΕΙ της χώρας, ώστε να αποκτήσουν πραγματική δυναμική. Ο περίφημος "νόμος-πλαίσιο" της Μαριέττας, νομίζω ότι τό'χω ξαναπεί, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα σύμφυρμα άσχετων μεταξύ τους γραφειοκρατικών διατάξεων που, απλώς, δυσκολεύουν ένα ήδη δυσλειτουργικό σύστημα. Ωστόσο, ουδείς τολμά να δώσει στα ιδρύματα το πλήρες αυτοδιοίκητο, συνδυασμένο, φυσικά, με αυστηρότατους κανόνες λογοδοσίας και αξιολόγησης. Γιατί; Δείτε μόνο πώς διεξάγονται οι εκλογές για πρυτάνεις και θα καταλάβετε: ανοιχτές κομματικές υποστηρίξεις, "ανίερες συμμαχίες" για να βγουν τα κουκιά, ρουσφέτια, κολλητιλήκια και πάει λέγοντας. Α, ναι, και θυμηθείτε πού πήγε το περίφημο "πλήρους και αποκλειστικής" του Αρσένη, για την απασχόληση των πανεπιστημιακών στα ιδρύματα: ένα μισερό "πλήρους" έμεινε κι αυτό, να μην πω πού τό'χουν γραμμένο.
Όσο για τους πανεπιστημιακούς, ε, βρήκαν στρωμένο κρεβάτι, να μην τακτοποιηθούν κι αυτοί και τα παιδιά τους και οι φίλοι τους και οι κολλητοί τους; Διότι, μη νομίζετε ότι τους καίγεται καρφάκι για την εκπαίδευση. Δημόσιοι Λειτουργοί είναι οι αθρώποι, οπότε μην τους ενοχλείτε με λεπτομέρειες, έχουν θέσεις κυβερνητικές να στελεχώσουν, έχουν ευρωπαϊκά προγράμματα να τρέξουν, έχουν δουλειές να κάνουν. Τι σκατά σπούδαζαν μια ζωή, να μην απολαύσουν κι αυτοί λιγάκι τους καρπούς των κόπων τους; (εδώ να ξεκαθαρίσω ότι υπάρχουν και πολλοί πανεπιστημιακοί που πραγματικά αγωνίζονται για αυτό που κάνουν. Που νοιάζονται, που δουλεύουν, που είναι Δάσκαλοι και Επιστήμονες. Αλλά, είπαμε, το πρησμένο δάχτυλο είναι αυτό που ξεχωρίζει...).
Πού θέλω να καταλήξω; Μα, απλώς, στο ότι το άρθρο 16 είναι μια απλή πρόφαση, για να μη γίνει πάλι τίποτα. Ο βάλτος να παραμείνει ως έχει και όλοι να είναι χαρούμενοι και βολεμένοι. Κι αν κάποιος νομίζει ότι με την καθολική συμμετοχή των φοιτητών στις εκλογές των διοικητικών οργάνων των πανεπιστημίων θα φύγει ο κομματισμός από τα ιδρύματα, ας αλλάξουν πλευρό διότι το ροχαλητό τους μας ενοχλεί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου