Η Εμμονή του Χρόνου

Ο Χρόνος δεν είναι μια σταθερά. Άλλοτε συστέλλεται (όταν βιαζόμαστε και δεν προλαβαίνουμε με τίποτα) κι άλλοτε διαστέλλεται (μια ονειρική ερωτική επαφή, ένα βαρετό δείπνο) και πάντα κινείται με τους δικούς του ρυθμούς. Ελάχιστοι άνθρωποι έχουν κατορθώσει να δαμάσουν το χρόνο. Ελάχιστοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται το χρόνο ως εξέλιξη, ροή, κάτι που μπορεί να προσαρμόζεται στις δικές τους ανάγκες.

Ο Dylan Carlson έχει το χρόνο. Πριν από 15-16 χρόνια, με το ιστορικό "Earth 2: special low frequency version" τον μετέτρεψε σε μελάσσα: πηχτός, ομογενοποιημένος, μια πρωταρχική λάσπη που σκέπαζε τα αυτιά των ακροατών του με μια απόλυτη ακινησία που έμοιαζε με κίνηση. Τα riffs στο δίσκο αυτό μετατρέπονταν σε τερατοωδίες του χωροχρόνου, σε μαύρες τρύπες που απορροφούσαν ό,τι έκανε το λάθος να τις πλησιάζει.

Τα χρόνια πέρασαν, ο φίλος του ο Kurt Cobain αυτοκτόνησε, ο ίδιος απέτυχε (όταν αγγίζεις το τέλειο, πώς να το ξεπεράσεις;), μάτωσε, κρύφτηκε και έγλειψε τις πληγές του, έμαθε και εδώ και μερικά χρόνια έχει επιστρέψει ξανά υπό το μυστικό όνομα Earth. Αυτή τη φορά, όχι για να παραμορφώσει το χρόνο, αλλά για να τον χωρέσει μέσα σε πεπερασμένα σχήματα. Σε συνθέσεις που τον αποδέχονται, τον μετρούν, τον σέβονται.

Η Ύβρις του "Earth 2" τελείωσε. Τώρα πια, οι Earth είναι συγκρότημα, κι όχι ο Carlson και κάποιος που "παίζει" μπάσο. Έχουν ντραμς, έχουν πιάνα, έχουν κοντραμπάσο. Οι κιθάρες ταξιδεύουν στην Αμερική, στην παράδοση του blues, του gospel (δεν κάνω πλάκα, ο ίδιος ο Carlson μιλά για gospel...), του Morricone, ξεχνούν τους Black-Sabbath-με-βαρβιτουρικά. Η παρουσία της κιθάρας είναι ζεστή, ανθρώπινη, εντός χρόνου.

Ο τελευταίος δίσκος τους, το "The bees made honey in the lion's skull" είναι ένα μάθημα ταπεινώτητας και εξύψωσης -όχι με τη χριστιανική, αλλά με την παγανιστική έννοια. Είναι ο ήχος του "Paris, Texas" του Ry Cooder, παιγμένος από ένα heavy συγκρότημα. Είναι ο ήχος της ερήμου το βράδυ. Ο ήχος της καρδιάς, όταν χαλαρώνουμε και ξεχνάμε την πίεση του χθες και την αγωνία του αύριο.

Είναι ο ήχος του χρόνου: όχι που χάνεται, αλλά που κερδίζεται με μικρά, αλλά τόσο σημαντικά πράγματα. Του χρόνου που δεν είναι πανδαμάτωρ, αλλά φίλος και δάσκαλος. Είναι ο ήχος του χρόνου μας... A, ναι, και όπως λένε, είναι και heavy as fuck! Όπως, άλλωστε, και ο χρόνος.