ΟΚ, σας έχω μια πρόταση για δίσκο. Έτοιμοι; Φύγαμε:
-διάρκεια 73 λεπτά
-συνολικά κομμάτια στο δίσκο, τρία (3)
-χωρίς ντραμς
-χωρίς φωνητικά
-τα κομμάτια διαρκούν, το μικρότερο πάνω από ένα τέταρτο, το μεγαλύτερο 25 και λεπτά και είναι έτσι "μονταρισμένα" στο δίσκο, ώστε να μοιάζουν με μια «σουίτα»
-μόνα όργανα, κιθάρα και μπάσο (στα credits υποστηρίζεται ότι υπάρχουν και κρουστά, αλλά άμα τα ακούσετε, εμένα να με χέσετε…)
-βασική ενορχήστρωση, η κιθάρα χαμηλά κουρδισμένη και παραμορφωμένη ως την Κόλαση, το μπάσο σε υποηχητικό επίπεδο –επίσης, παραμορφωμένο-, αρκετό ελεύθερο feedback και βουητό ενισχυτή
-βασική σύνθεση, περίπου ενάμιση riff παιγμένο ΠΑΑΑΑΑΑΡΑ ΠΟΟΟΟΟΟΛΥ ΑΑΑΑΑΑΑΡΓΑ, με μικρές παραλλαγές κατά τη διάρκεια των τριών συνθέσεων
-χωρίς ντραμς
-χωρίς φωνητικά (το ξαναλέω για να το χωνέψετε…)
Ακούγεται εφιάλτης, έτσι; Κι όμως, το «Earth 2 (Special Low Frequency Version)» (1992) του «συγκροτήματος» Earth θεωρείται σήμερα ως ένας δίσκος ορόσημο για την extreme και heavy μουσική, καθώς είναι επί της ουσίας ο πρώτος drone – doom δίσκος ο οποίος μίανε τα αυτιά των φτωχών ακροατών του. «Παιδί» του Dylan Carlson, προσωπικού φίλου του μακαρίτη Kurt Cobain των Nirvana, οι Earth (δηλαδή, ο Carlson και στο συγκεκριμένο δίσκο ο μπασίστας Dave «Alien» Harwell) αποφάσισαν από πολύ νωρίς ότι η μουσική έχει αξία μόνο όταν είναι εντελώς άμορφη: σαν να παίρνεις τους Black Sabbath και να αφαιρείς ό,τι τους κάνει «ανθρώπινους» (ρυθμό, λογική, φωνητικά, αίσθηση του χρόνου, κλπ).
Το «Earth 2» είναι το μουσικό αντίστοιχο ενός τεράστιου δεινόσαυρου, έξω από χρόνο, έξω από κλίμακα, έξω από οτιδήποτε μπορεί να θεωρηθεί «λογικό» και «αποδεκτό» στη μουσική. Η εταιρεία τους, η ιστορική SubPop, βρέθηκε σε πολύ δύσκολη θέση όταν ανακάλυψε τι ακριβώς έχει στα χέρια της, δηλαδή κάτι που δεν εξηγείται με λέξεις, μια πρωταρχική δύναμη, μια μουσική που μοιάζει με το μονόλιθο στο «2001», αδιαπέραστη, πρωτόγονη, αλλά και τόσο avant, που σε κάνει να αναρωτιέσαι για την κατάσταση των δημιουργών της όταν τη συνέθεταν και την ηχογραφούσαν. Αν η Γη και η Βαρύτητα είχαν ήχο, στοιχηματίζω ότι θα ακουγόταν κάπως σαν το «Earth 2». Αν στους ώμους σου είχες 15 ελέφαντες, είμαι βέβαιος ότι ο ήχος που θα έβγαζαν θα ήταν σαν του δίσκου. Αν βρισκόσουν σε ένα βάλτο του Δεβόνιου, οι ήχοι γύρω σου θα ήταν σαν μια σύνθεση του «Earth 2».
Ξεκαθαρίζω ότι το «Earth 2» είναι ο ορισμός του «δίσκου-όχι-για-όλους». Όσοι, πάντως, τολμήσουν να τον ακούσουν και να τον διαπεράσουν, νομίζω ότι θα αρχίσουν να ακούν μουσική με άλλα αυτιά…
-συνολικά κομμάτια στο δίσκο, τρία (3)
-χωρίς ντραμς
-χωρίς φωνητικά
-τα κομμάτια διαρκούν, το μικρότερο πάνω από ένα τέταρτο, το μεγαλύτερο 25 και λεπτά και είναι έτσι "μονταρισμένα" στο δίσκο, ώστε να μοιάζουν με μια «σουίτα»
-μόνα όργανα, κιθάρα και μπάσο (στα credits υποστηρίζεται ότι υπάρχουν και κρουστά, αλλά άμα τα ακούσετε, εμένα να με χέσετε…)
-βασική ενορχήστρωση, η κιθάρα χαμηλά κουρδισμένη και παραμορφωμένη ως την Κόλαση, το μπάσο σε υποηχητικό επίπεδο –επίσης, παραμορφωμένο-, αρκετό ελεύθερο feedback και βουητό ενισχυτή
-βασική σύνθεση, περίπου ενάμιση riff παιγμένο ΠΑΑΑΑΑΑΡΑ ΠΟΟΟΟΟΟΛΥ ΑΑΑΑΑΑΑΡΓΑ, με μικρές παραλλαγές κατά τη διάρκεια των τριών συνθέσεων
-χωρίς ντραμς
-χωρίς φωνητικά (το ξαναλέω για να το χωνέψετε…)
Ακούγεται εφιάλτης, έτσι; Κι όμως, το «Earth 2 (Special Low Frequency Version)» (1992) του «συγκροτήματος» Earth θεωρείται σήμερα ως ένας δίσκος ορόσημο για την extreme και heavy μουσική, καθώς είναι επί της ουσίας ο πρώτος drone – doom δίσκος ο οποίος μίανε τα αυτιά των φτωχών ακροατών του. «Παιδί» του Dylan Carlson, προσωπικού φίλου του μακαρίτη Kurt Cobain των Nirvana, οι Earth (δηλαδή, ο Carlson και στο συγκεκριμένο δίσκο ο μπασίστας Dave «Alien» Harwell) αποφάσισαν από πολύ νωρίς ότι η μουσική έχει αξία μόνο όταν είναι εντελώς άμορφη: σαν να παίρνεις τους Black Sabbath και να αφαιρείς ό,τι τους κάνει «ανθρώπινους» (ρυθμό, λογική, φωνητικά, αίσθηση του χρόνου, κλπ).
Το «Earth 2» είναι το μουσικό αντίστοιχο ενός τεράστιου δεινόσαυρου, έξω από χρόνο, έξω από κλίμακα, έξω από οτιδήποτε μπορεί να θεωρηθεί «λογικό» και «αποδεκτό» στη μουσική. Η εταιρεία τους, η ιστορική SubPop, βρέθηκε σε πολύ δύσκολη θέση όταν ανακάλυψε τι ακριβώς έχει στα χέρια της, δηλαδή κάτι που δεν εξηγείται με λέξεις, μια πρωταρχική δύναμη, μια μουσική που μοιάζει με το μονόλιθο στο «2001», αδιαπέραστη, πρωτόγονη, αλλά και τόσο avant, που σε κάνει να αναρωτιέσαι για την κατάσταση των δημιουργών της όταν τη συνέθεταν και την ηχογραφούσαν. Αν η Γη και η Βαρύτητα είχαν ήχο, στοιχηματίζω ότι θα ακουγόταν κάπως σαν το «Earth 2». Αν στους ώμους σου είχες 15 ελέφαντες, είμαι βέβαιος ότι ο ήχος που θα έβγαζαν θα ήταν σαν του δίσκου. Αν βρισκόσουν σε ένα βάλτο του Δεβόνιου, οι ήχοι γύρω σου θα ήταν σαν μια σύνθεση του «Earth 2».
Ξεκαθαρίζω ότι το «Earth 2» είναι ο ορισμός του «δίσκου-όχι-για-όλους». Όσοι, πάντως, τολμήσουν να τον ακούσουν και να τον διαπεράσουν, νομίζω ότι θα αρχίσουν να ακούν μουσική με άλλα αυτιά…
5 σχόλια:
Πολύ καλός δίσκος,τσεκάρετε και το ποιο ''συμβατικό'' Pentastar in the style of demons με το εκπληκτικό Coda maestoso in F(Flat) Minor..
@dementia
Σε βρίσκω μια χαρά. Πώς σου φάνηκε το "Hex"; Επίσης, αν σου αρέσει το drone συστήνω ανεπιφύλακτα Sunn0))), ό,τι κι αν βρεις είναι parfait!!!
Το ''Hex'' αν δεν κάνω λάθος δεν το έχω ακούσει..Θα το ψάξω πάντως.Οι Sunn0)) είναι απλά απίστευτοι.Ειδικά το Altar μαζί με Boris και Garm από τους θεούς Ulver είναι κορυφαίο.The Sinking Belle και τα μυαλά στα Blender..Σε πιο shoegaze φάση είναι καλοί και οι Jesu πάντως :D
Νομίζω ότι βρήκα "αδελφή ψυχή" στην blogoσφαιρα! Τους Jesu τους έχω δει ήδη τρεις φορές και όσο περνά ο καιρός νομίζω ότι γίνονται ακόμα καλύτεροι. Αφού είσαι σε drone φάση, ψάξε το "Here Where Nothing Grows" των Ocean και το τελείως αποπνικτικό "Migration" των Buried At Sea, και θα με θυμηθείς...
Μου σπάσατε τα νεύρα! Τίποτα δεν κατάφερα να βρω, μόνο τους Ulver!
Πρέπει να οργανωθούμε ρε παιδιά...
Δημοσίευση σχολίου