Η παράξενη σιωπή του Κ. Καραμανλή...

Αν υπάρχει κάτι που με ενοχλεί σφόδρα στην υπόθεση Ζαχόπουλου είναι το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής σιωπά και περιμένει... τι, ακριβώς; Στο κάτω-κάτω, πέραν από οτιδήποτε άλλο μπορεί να κρύβει αυτή η υπόθεση, ο κ. Ζαχόπουλος και ο κ. Καραμανλής ήταν φίλοι, κολλητάρια και καρντάσια. Κι αν ο κ. Ζαχόπουλος ήταν ο "υπερ-γενικός γραμματέας" του υπουργείου Πολιτισμού, με αρμοδιότητες ανώτερες και από υπουργό (βλ. Πέτρο Τατούλη), ε, τις αρμοδιότητες δεν τις πήρε μόνος του, κάποιος του τις έδωσε, και αυτός δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον Καραμανλή.

Οπότε, με ενοχλεί σφόδρα (...ξαναχρησιμοποίησα αυτή τη φράση, αλλά μ' αρέσει) είναι το γεγονός ότι δεν ακούστηκε ούτε λέξη συμπάθειας από το Μαξίμου για τον Ζαχόπουλο, ο οποίος χαροπαλεύει στον "Ευαγγελισμό". Διότι, θεωρώ ότι ένας από τους λόγους που σάλταρε από τον 4ο ήταν και για να προστατεύσει τον ίδιο τον Καραμανλή (πέραν από ό,τι είχε στο μυαλό του για τον εαυτό του): ήξερε ότι η όποια αποκάλυψη θα "πέρναγε" κατευθείαν προς το Μαξίμου και -εκτιμώ-, προκειμένου να μη γίνει κάτι τέτοιο προέβη στο "απονενοημένο διάβημα", που λένε και οι δημοσιογράφοι.

Μπορεί να φανεί αστείο, αλλά η κίνηση Ζαχόπουλου μου φαίνεται ότι περιέχει μια -έστω, μικρή- δόση του κώδικα τιμής των σαμουράι (...γεια σου, ρε Byron, που ουδείς σε κατάλαβε!), σε αντίθεση με τη στάση του κ. Καραμανλή, η οποία δείχνει να κινείται στο δεδομένο μοτίβο "εγώ-να-μην-πάθω-τίποτα-και-οι-άλλοι...". Όμως, η εγκατάλειψη των φίλων είναι ύβρις και, ως γνωστόν, της ύβρεως ακολουθεί η τήσις...