Απόψε θέλω αποδείξεις και ονόματα...

Με την υπόσχεση ότι δεν πρόκειται να ασχοληθώ ξανά με την Εθνική, θέλω να γράψω και κάτι που, όταν το είχα μάθει, μου είχε κάνει μεγάλη και εξαιρετικά αρνητική εντύπωση. Πριν αρχίσει το τουρνουά, σε συνέντευξη των διεθνών ποδοσφαιριστών, ο Δέλλας είχε ρωτηθεί για την κριτική που η ομάδα είχε δεχθεί για τις εμφανίσεις της στα τελευταία φιλικά και είχε πει: "Δεν έχουμε να αποδείξουμε τίποτα σε κανέναν, τα αποτελέσματά μας τα τελευταία χρόνια δείχνουν αν είμαστε καλή ομάδα ή όχι" (εδώ το σύνολο της δήλωσής του).

Αν και αντιλαμβάνομαι τον τρόπο με τον οποίο ειπώθηκε αυτό το πράγμα, η εντύπωση από τη νοοτροπία που αποπνέει παραμένει αλγεινή: τι πάει να πει "δεν έχουμε να αποδείξουμε τίποτα"; Όλοι μας, καθημερινά, κρινόμαστε και καλούμαστε να αποδείξουμε -ενίοτε με άδικο τρόπο- ένα κάρο πράγματα. Πόθεν προκύπτει ότι η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου και αυτοί που την απαρτίζουν δεν έχουν να αποδείξουν κάτι; Δηλαδή, η επιτυχία του 2004 τους κάνει untouchables; Υπεράνω κριτικής; Άρει την υποχρέωσή τους να είναι και τώρα καλοί επαγγελματίες (όπως ήταν και στην Πορτογαλία, αυτά τα εθνικοπατριωτικά που λέγονται για τότε τα ακούω βερεσέ...);

Ο Πανούτσος στο άρθρο του λέει ότι "αντίθετα με το ευθυνόφοβο 'δεν έχουμε να αποδείξουμε τίποτα' που επαναλαμβάνουν οι παίκτες της Εθνικής, η άποψή μου είναι ότι έχουν μόνο μια υποχρέωση. Οχι φυσικά να ξαναπάρουν το Ευρωπαϊκό, ούτε καν να νικήσουν στον όμιλό τους. Η υποχρέωση που έχουν οι παίκτες και ο προπονητής της Εθνικής είναι να αγωνιστούν σαν πρωταθλητές". Κι αυτό αποτελεί και το μεγάλο μου πρόβλημα: ότι είδα μια ομάδα που τη σιχάθηκα, που ενόχλησε την αισθητική μου, που προσέβαλλε τη νοημοσύνη μου. Ούτε οι Σουηδοί ήταν καλοί, κάθε άλλο, μάλιστα, αλλά, τουλάχιστον αυτοί έτρεχαν, προσπαθούσαν να παράξουν κάτι, είχαν στόχο. Μάλλον, αυτοί είχαν κάτι να αποδείξουν...