Ουαί, υμίν,...

Ο Θ. Πάγκαλος αποτελεί κατά τη γνώμη μου μια από τις πλέον ενδιαφέρουσες πολιτικές προσωπικότητες της χώρας. Υπάρχουν μερικές φορές που κατορθώνει, μες από τις ακραίες θέσεις που διατυπώνει δημοσίως, να στρέφει εναντίον του τα "πυρά" του συνόλου της πολιτικής και της κοινωνίας. Κι άλλες φορές, σαν σε κατάσταση satori, λέει κάτι που σε κάνει να μείνεις άφωνος με την ακρίβεια και την ευθύτητά του. Μια αλήθεια που είναι τόσο βαθιά που, τελικά, πονάει.

Το ίδιο κάνει και στη χθεσινή συνέντευξή του στον "Ελεύθερο Τύπο". Μιλώντας για τις εσωκομματικές αντιδράσεις που προκάλεσαν κάποιες παλιότερες δηλώσεις του, ο κ. Πάγκαλος λέει κάτι συνολικά για τους Έλληνες που, εμένα τουλάχιστον, με συγκλονίζει: "Είμαστε υποκριτική κοινωνία. Ολοι οι Ελληνες είμαστε υποκριτές. Δεν έχετε ακούσει πύρινους λόγους κατά της φοροδιαφυγής; Πόσοι από μας ζητούν τιμολόγια και αποδείξεις στις συναλλαγές τους; Δεν έχετε ακούσει πύρινους λόγους υπέρ της προστασίας του περιβάλλοντος και κατά της αυθαιρεσίας; Πόσοι από μας δεν είναι ιδιοκτήτες κάποιου, μικρού έστω, ανεπαίσθητου, παρανόμου κτίσματος κάπου; Είμαστε μια κοινωνία που στηρίζεται στην υποκρισία σε μεγάλο βαθμό. Είναι λειτουργική ανάγκη η υποκρισία για την κοινωνία μας".

Είμαι 100% μαζί του. Θεωρώ ότι με αυτή του τη φράση, ο κ. Πάγκαλος περιγράφει όλη την κακοδαιμονία της ελληνικής κοινωνίας από καταβολής του Ελληνικού Κράτους. Όλη την "αρρώστια" που γεννά "τέρατα" και μας αφήνει πίσω. Όλες τις lose/lose καταστάσεις που αναπτύσσονται κάθε τόσο και οδηγούν την Ελλάδα σε αδιέξοδα. Το μόνο που με στενοχωρεί είναι ότι, ενώπιον αυτής της κατάστασης, ο κ. Πάγκαλος δεν έχει να κάνει ουσιαστικές προτάσεις για έξοδο από το αδιέξοδο (τουλάχιστον, δεν τις καταθέτει στη συνέντευξή του). Ωστόσο, και μόνο η αναφορά στην ελληνική υποκρισία είναι κατά την άποψή μου αρκετή, για να μπουν μερικά πράγματα στην προοπτική που τους πρέπει...