Ο Αλαβάνος και η λαγότρυπα

Κατ' αρχήν, μερικά στοιχεία και λίγη ιστορία. Όπως μπορείτε να δείτε αναλυτικά εδώ, η σπουδάζουσα νεολαία που πρόσκειται στο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει και τις τρομερές δυνάμεις στο χώρο των πανεπιστημίων. Ακόμα και φέτος, οπότε και υπήρχε η "ώθηση" λόγω Τσίπρα, ε, δεν μπορεί να επαίρεται ότι κατόρθωσε να αλλάξει τους συσχετισμούς, ούτε ότι πέτυχε να ενδυναμώσει και πολύ την παρουσία της στα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ. Οπότε, καλό θα είναι να δούμε μερικά πράγματα, τα οποία ενδεχομένως απότελούν την εξήγηση για τα όσα συμβαίνουν σήμερα στα πανεπιστήμια.

Η μεγάλη "αλλαγή παραδείγματος" έλαβε χώρα το 1988-1989, όταν ένα σημαντικό μέρος της ΚΝΕ διαφώνησε με τη συμμαχία του ΚΚΕ με την τότε ΕΑΡ για τη δημιουργία του Συνασπισμού και αποχώρησε. Το κομμάτι αυτό της ΚΝΕ, το οποίο αποτελούταν από τους "φονταμενταλιστές", τους "σκληρούς" της παράταξης, δημιούργησε το ΝΑΡ (Νέο Αριστερό Ρεύμα), έκφραση του οποίου μέσα στα πανεπιστήμια αποτελούσε η Ενιαία Αριστερή Αγωνιστική Κίνηση (ΕΑΑΚ). Διατηρώντας τις διδαχές της "σκληρής" ΚΝΕ, η ΕΑΑΚ επιχείρησε από την αρχή να λάβει τη θέση της αυθεντικής αγωνιστικής αριστερής φοιτητικής παράταξης, προβάλλωντας ένα "συγκρουσιακό προφίλ" με το status quo στα ιδρύματα.

Βεβαίως, ούτε αυτή κατάφερε την ανατροπή: η ΔΑΠ (ΝΔ) συνεχίζει να είναι η πρώτη παράταξη, η ΠΑΣΠ (ΠΑΣΟΚ) παραμένει με σκαμπανεβάσματα δεύτερη, η ΠΚΣ (ΚΚΕ) τρίτη, ενώ η ΕΑΑΚ είναι τέταρτη με, γενικώς, σταθερά ποσοστά γύρω στο 6,5-7+%. Επίσης, όπως μου επισήμαναν διάφοροι φοιτητές-συνδικαλιστές, η ΕΑΑΚ σταδιακά άρχισε να χάνει την "πειθαρχία" που είχε κληρονομήσει από την ΚΝΕ, ενώ, παράλληλα, δύσκολα κατόρθωνε να συμμαχεί με άλλες φοιτητικές παρατάξεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Ωστόσο, ο βασικός της στόχος, η "σύγκρουση" με την ΠΚΣ για την κυριαρχία στους φοιτητικούς αγώνες, παρέμενε αναλλοίωτος: μέχρι το ΚΚΕ να αποστασιοποιηθεί από τις όποιες κινητοποιήσεις και να κάνει μόνο του της δικές του, σε διάφορα συλλαλητήρια έπεφτε μέχρι και ξύλο μεταξύ μελών της ΕΑΑΚ και της ΠΚΣ, π.χ. για το ποιανού πανό θα μπει στην κεφαλή της πορείας (το έχω δει ιδίοις όμμασι).

Από την άλλη, ο συγκρουσιακός χαρακτήρας της ΕΑΑΚ συγκέντρωνε στις κινητοποιήσεις της σημαντικό αριθμό ακραίων στοιχείων -από σοβαρούς αναρχικούς, μέχρι χουλιγκάνια-, τα οποία συχνά προκαλούσαν μπάχαλα, εν ονόματι Κύριος οίδε ποιων λόγων... Το παν ήταν η σύγκρουση: με τους μπάτσους, με τους ΔΑΠίτες, με τους ΚΝίτες, με όλους. Αρκεί εμείς να φανούμε ως οι πιο δυναμικοί, οι πιο αριστεροί, οι πιο επαναστάτες, οι πιο (βάλτε εσείς όποιο επίθετο θέλετε...).

Αυτό, λοιπόν, που μου προκαλεί απορία είναι, γιατί ο κ. Αλαβάνος και ο κ. Τσίπρας δεν αποστασιοποιούνται από αυτά τα γεγονότα, αυτές τις ομάδες φοιτητών. Ούτως ή άλλως, αποκλείεται να τα βρουν μαζί τους. Ούτως ή άλλως, αποκλείεται να κατορθώσουν να τους ελέγξουν. Οπότε, γιατί "αναλαμβάνουν την ευθύνη" της υποστήριξής τους, τη στιγμή, μάλιστα, που οι ενέργειές τους κάνουν κακό στο φοιτητικό κίνημα, αποδομούν τα πανεπιστήμια, σπρώχνουν τον κόσμο προς πιο συντηρητικές επιλογές και βλάπτουν την εικόνα του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ;

Δεν αντιλαμβάνονται ότι στην περίπτωση αυτή, άλλος γ...ει κι άλλος πληρώνει; Ότι έχουν πέσει σε μια λαγότρυπα που τους οδηγεί, όχι στη χώρα των θαυμάτων, αλλά στη χώρα της απαξίωσης και της συρρίκνωσης; Αν το καταλαβαίνουν και δεν κάνουν τίποτα, λυπάμαι πολύ. Αν δεν το καταλαβαίνουν, λυπάμαι περισσότερο. Όπως και νά'χει, πάντως, η κατάσταση έχει γίνει "no win" για το ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, οπότε καλό είναι να κάνεις και κανένα ελιγμό. Στην παρούσα φάση, το χέρι στο μαχαίρι δεν πρόκειται να έχει αποτέλεσμα...

Υ.Γ.: θέλω να γίνει αντιληπτό ότι δεν ασκώ καμία κριτική στην ΕΑΑΚ ή σε άλλες αριστερές φοιτητικές παρατάξεις. Έτσι βλέπουν τα πράγματα, έτσι πράττουν και είναι απόλυτο δικαίωμά τους. Επίσης, σε καμία περίπτωση δε συμμερίζομαι τις κυβερνητικές απόψεις ότι οι φοιτητές είναι υπεύθυνοι για το μπάχαλο στα πανεπιστήμια: ο Καραμανλής και ο Στυλιανίδης δρουν προβοκατόρικα για ίδιους λόγους και σπρώχνουν την κατάσταση στα άκρα. Απλώς, θεωρώ ότι ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτικός στις κινήσεις του, ιδίως στον πολύ ευαίσθητο χώρο της εκπαίδευσης...