Πριν από αρκετά χρόνια σταμάτησα να διαβάζω τον ελληνικό μουσικό τύπο και, γενικώς, μέχρι πρόσφατα απέφευγα να ασχοληθώ. Ωστόσο, πριν από λίγες μέρες έπεσε στα χέρια μου το ανανεωμένο "Δίφωνο" και αποφάσισα να του ρίξω μια ματιά. Δεδομένου ότι πριν από λίγους μήνες άλλαξε ιδιοκτησία και πέρασε στα χέρια του Γιαννίκου -ο οποίος έχει και τη δισκογραφική "Λύρα"-, περίμενα πολύ χειρότερη εικόνα από αυτή που είδα.Δηλαδή, περίμενα ένα απόλυτο "λιβάνισμα", αλλά είδα ένα περιοδικό το οποίο προσπαθεί -μέσα στο δεδομένο πλαίσιο, στο οποίο κινείται- να ενημερώσει για τα τεκταινόμενα στην "ποιοτική" ελληνική μουσική. Εντάξει, η συνέντευξη-αφιέρωμα στους Ονειράμα δεν μπορώ να πω ότι με ξετρέλανε, αλλά υπήρχαν κι άλλα θεματάκια, όπως αυτό για τη μουσικοθεραπεία και την ειδική μουσική αγωγή (αν τα γράφω σωστά...), που και από τη συνήθη θεματολογία του περιοδικού ξεφεύγουν και πληροφοριακά -με την καλή έννοια- είναι.
Α, ναι, μου άρεσε και το αφιέρωμα στη λατέρνα, άσχετα αν η λατέρνα αυτή καθαυτή δε μ' αρέσει. Εντάξει, κάποια κείμενα και συνεντεύξεις ήταν "προβλεπόμενα", αλλά τι να κάνεις γι' αυτό... At the end of the day, που λεν και στο χωριό του Γιώργου Παπανδρέου, το νέο Δίφωνο μου φάνηκε καλό, οπότε περιστασιακά λέω να το παρακολουθώ (για να μη λέτε ότι ακούω μουσική που σας τρομάζει...).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου