Το ιρλανδικό "όχι", ο Σημίτης και άλλα δεξιά...

Εξαιρόντας τα πανηγύρια του ΚΚΕ και του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, το "όχι" των Ιρλανδών στην Ευρωπαϊκή Συνθήκη με προβλημάτισε πολύ. Κι αυτό, διότι αν υπάρχει μια χώρα που έχει ευνοηθεί από την Ε.Ε. σε τεράστιο βαθμό, αυτή είναι η Ιρλανδία. Κι όμως, οι φίλοι Ιρλανδοί ήπιαν τις Guiness τους και καταψήφισαν την Ευρωπαϊκή Συνθήκη, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά πόσο μακριά είναι η Ευρώπη από τους κατοίκους της.

Ομολογώ ότι δεν έχω μελετήσει την Ευρωπαϊκή Συνθήκη, ωστόσο, αν είναι όπως και τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κείμενα, τότε δεν κακίζω καθόλου τους Ιρλανδούς που την καταψήφισαν. Ακόμα και τα κείμενα της Ε.Ε. που έχουν θετικό χαρακτήρα για τους κατοίκους της μοιάζουν να έχουν γραφτεί από επιτροπή ρομπότ, οι εγκέφαλοι των οποίων έχουν προγραμματιστεί από την Maggie Thatcher και ο word processor τους από τον Hegel. Εν ολίγοις, είναι δυσνόητα, προβληματικά και -κατά βάση- εξαιρετικά συντηρητικά και ταξικά.

Το ζήτημα είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει πάψει προ πολλού να πείθει τους λαούς των χωρών - μελών της. Οι ευρωπαίοι πολίτες αισθάνονται ότι η Ε.Ε. είναι ένας γραφειοκρατικός μηχανισμός με (νεο)φιλελεύθερες τάσεις, ο οποίος νοιάζεται περισσότερο για την ευημερία των αριθμών από την ευημερία των ανθρώπων. Επίσης, αισθάνονται ότι οι δυνατότητές της για ουσιαστικές παρεμβάσεις στα κρίσιμα ζητήματα που τους ταλανίζουν είναι ελάχιστες και ότι, επί της ουσίας, αποτελεί μια ελίτ, η οποία εκφράζει την ισχυρή οικονομική μειοψηφία και όχι την τεράστια πλειοψηφία των εργαζομένων της Ευρώπης (δείτε, π.χ. την πρόταση της Επιτροπής για το χρόνο εργασίας).

Το ζήτημα είναι ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες αρχίζουν να το καταλαβαίνουν αυτό, οπότε, επιβεβαιώνοντας τους φόβους των πολιτών τους, όπως επισημαίνει εμμέσως στο post του ο Γ. Πανάρετος, αντιδρούν ως γνήσιοι Δεξιοί: δεν πηγαίνουν σε λαϊκές αποφάσισεις, αλλά επικυρώνουν τη Συνθήκη στα Κοινοβούλιά τους. Κάνουν, δηλαδή, ό,τι παρακίνησε ο Σημίτης τον Παπανδρέου να κάνει, ενώ, αντιθέτως, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ζητούσε ΚΑΙ κύρωση από τη Βουλή, αλλά ΚΑΙ δημοψήφισμα, για να έχει η κύρωση αυτή λαϊκή νομιμοποίηση. Αυτή, νομίζω, είναι και η σημαντικότερη διαφορά μεταξύ της συντήρησης και της προόδου: η πρώτη αποφασίζει για εμάς, ενώ η δεύτερη θέλει -έστω και τυπικά- τη συναίνεσή μας...