...ενώ θα έπρεπε, αν θέλετε να έχετε μια σφαιρική άποψη του μεταπάνκ rock'n'roll (κι όχι μόνο!). Η σειρά δεν είναι αξιολογική, 'ντάξ';
1. Fushitsusha "Pathetique" (1996): δύσκολα θα βρει κανείς μια πιο avant garde προσέγγιση στο ροκ. Το τρίο των Keiji Haino (κιθάρα, φωνητικά), Yasushi Ozawa (μπάσο) και Jun Kosugi (ντραμς) δημιουργεί το απόλυτο abstraction του ροκ, χωρίς ποτέ να μπαίνει στα χωράφια της τζαζ. Σχεδόν 75 λεπτά απόλυτου πάθους και δύναμης, χωρίς ούτε ένα βαρετό ή περιττό δευτερόλεπτο.
2. The Gun Club "The Fire Of Love" (1981): εδώ μιλάμε για το σημαντικότερο αμερικανικό συγκρότημα της δεκαετίας του '80 και ένα από τα σημαντικότερα ντεμπούτα όλων των εποχών του ροκ. Ο μακαρίτης πλέον Jeffrey Lee Pierce (κιθάρα, slide, φωνή) απαγάγει διά της βίας την αμερικανική roots μουσική, την μπουκώνει με όλη την ενέργεια του πανκ και την αμολάει στο ανυποψίαστο κοινό. Blues απ' την κόλαση, country του νεκροταφείου και της καταιγίδας, voodoo shuffle, όλα μαζί σε μια θύελλα από ξυραφιστά riffs και κραυγές coyote. Τέλειος, τρομακτικός και ανεπανάληπτος δίσκος.
3. Godflesh "Slavestate" (1991): θεωρητικά είναι Ε.Ρ., πρακτικά διαρκεί μια ώρα, και στέλνει κάθε προκατάληψη στο διάβολο, δημιουργώντας εκ του μη όντως νέα μουσικά είδη (electro-grindcore; dance metal; intustrial hip-hop; δώστε εσείς τους ορισμούς...). Το ντουέτο των Justin K. Broadrick (κιθάρα, φωνή, προγραμματισμός) και Benny G.C. Green (μπάσο, προγραμματισμός) γεννά ένα υβρίδιο της extreme μουσικής που πολλοί θα επιχειρήσουν να μιμηθούν, όμως κανείς δεν θα αγγίξει την τελειότητα αυτού του δίσκου.
4. Skullflower "IIIrd Gatekeeper" (1992): τι συμβαίνει όταν τρεις άγγλοι stoners αποφασίζουν να γράψουν doomοειδή ψυχεδέλεια; Συμβαίνουν οι Skullflower και το "IIIrd Gatekeeper", ένας δίσκος που λατρεύει τον κιθαριστικό θόρυβο κάθε είδους, την επανάληψη και τις έξυπνες εσωτερικές δυναμικές σε καθένα από τα εννιά κομμάτια που τον απαρτίζουν. Κατάλληλο για μακρινά -ευχάριστα ή όχι, δεν έχει σημασία- trips.
5. Big Black "Songs About Fucking" (1987): πριν ο Steve Albini γίνει ένας από τους πλέον περιζήτητους μηχανικούς ήχου (ΜΗΝ τον αποκαλέσετε ποτέ παραγωγό, δαγκώνει!), ήταν ο ιδρυτής των Big Black, ενός από τα σημαντικότερα πανκ συγκροτήματα της σκηνής του Σικάγο. Οι Big Black χαρακτηρίζονταν από την απουσία ντράμερ (είχαν ένα Roland drum machine), τον εξαιρετικά οξύ ήχο τους (οι δύο κιθάρες ακούγονται σαν να τις παίζουν με καρφιά, αντί για πένες), την τρομακτική ένταση της μουσικής (σε κάνει να θες να αρχίσεις να δέρνεσαι, ακόμα και με τον εαυτό σου) και τα ιδιαιτέρως σκληρά και μακάβρια θέματα των τραγουδιών (εκρήξεις βομβών της Μαφίας, δολοφονίες χωρίς λόγο, μια ενδιαφέρουσα εξήγηση για τα οράματα των χριστιανών του Μεσαίωνα, νευροπαραλυτικές ασθένειες, προδοσία και πάει λέγοντας). Ο δίσκος είναι καταπληκτικός και έχει και μια have-to-hear-it-to-believe-it διασκευή του "Τhe Model" των Kraftwerk.
6. Neurosis "Souls At Zero" (1992): όταν ο Jello Biafra των Dead Kennedys υπέγραψε τους Neurosis στην εταιρεία του (Alternative Tentacles), πρέπει να το έκανε α) επειδή ήταν από το San Fancisco και/ή β) επειδή νόμιζε ότι έπαιζαν death metal, που εκείνη την εποχή ήταν της μοδός. Όπως και νά'χει, οι Neurosis του παρέδωσαν ένα δίσκο που δεν είχε σχέση με τίποτα απ' όσα ακούγωνταν εκείνη την εποχή. Πώς είναι ο δίσκος; Φανταστείτε τους Pink Floyd και τους Swans να παίζουν μαζί doom metal, ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΔΥΟ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑΤΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ! Ακούγεται ψυχωτικό, όμως ο δίσκος είναι αριστούργημα: συνθέσεις μεγάλες σε όγκο και νοήματα, γεμάτες δυναμικές αλλαγές και παράξενες ενορχηστρώσεις, απίστευτη ένταση και απαράμιλλη ψυχική κατάθεση από τα μέλη του συγκροτήματος. Αν δεν έχετε το "Souls At Zero", δεν μπορείτε να καταλάβετε γιατί το ροκ μπορεί να γίνει υπερβατική εμπειρία.
7. The Dillinger Escape Plan "Calculating Infinity" (1999): σαν δίσκος των 33 στροφών των Neurosis, παιγμένος στις 78 στροφές, σε remix του Ornette Coleman. Ξεθάψτε τα εγχειρίδιά σας των ανωτερών μαθηματικών και... καλό κουράγιο! Α, κι ο τραγουδιστής λέγεται Dimitri Minakakis...
8. Infectous Grooves "Groove Family Cyco" (1994): όταν ο Mike Muir των Suicidal Tendencies (κλασσικό hardcore punk συγκρότημα από το L.A.) αποφασίζει να χαλαρώσει, παίζει funk. Ένα funk που θα έκανε τους Black Flag και τον George Clinton υπερήφανους, για εντελώς διαφορετικούς λόγους. Δίσκος κατάλληλος και για χορό, και για headbanging. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;
9. Fugazi "Repeater" (1990): το πιο έξυπνο hardcore συγκρότημα της σκηνής της D.C. στο "εναρκτήριο λάκτισμά" του. Μουσικότητα, πάθος, ευφυΐα, όλα μαζί συγκεντρωμένα σε ένα δίσκο που θα σας κάνει να χοροπηδάτε και -ταυτόχρονα- να σκέφτεστε. Parfait!
10. Painkiller "Guts Of A Virgin/Buried Secrets" (1998): ο δίσκος που χρησιμοποιώ για να "σκοτώνω" όσους μου λένε ότι τους αρέσει η τζαζ: ο John Zorn (σαξόφωνο), o Bill Laswell (μπάσο) και ο Mick Harris (ντραμς) δημιουργούν ένα υβρίδιο της free jazz, του dub και του grindcore που μοιάζει να είναι κατάλληλο για να διατρυπά τύμπανα και να σκοτώνει ηλιθίους. Στο "Buried Secrets" παίζουν (πού; ακόμα ψάχνω...) και οι Godflesh. Ο μόνος δίσκος που με τρομάζει κάθε φορά που τον ακούω...
1. Fushitsusha "Pathetique" (1996): δύσκολα θα βρει κανείς μια πιο avant garde προσέγγιση στο ροκ. Το τρίο των Keiji Haino (κιθάρα, φωνητικά), Yasushi Ozawa (μπάσο) και Jun Kosugi (ντραμς) δημιουργεί το απόλυτο abstraction του ροκ, χωρίς ποτέ να μπαίνει στα χωράφια της τζαζ. Σχεδόν 75 λεπτά απόλυτου πάθους και δύναμης, χωρίς ούτε ένα βαρετό ή περιττό δευτερόλεπτο.
2. The Gun Club "The Fire Of Love" (1981): εδώ μιλάμε για το σημαντικότερο αμερικανικό συγκρότημα της δεκαετίας του '80 και ένα από τα σημαντικότερα ντεμπούτα όλων των εποχών του ροκ. Ο μακαρίτης πλέον Jeffrey Lee Pierce (κιθάρα, slide, φωνή) απαγάγει διά της βίας την αμερικανική roots μουσική, την μπουκώνει με όλη την ενέργεια του πανκ και την αμολάει στο ανυποψίαστο κοινό. Blues απ' την κόλαση, country του νεκροταφείου και της καταιγίδας, voodoo shuffle, όλα μαζί σε μια θύελλα από ξυραφιστά riffs και κραυγές coyote. Τέλειος, τρομακτικός και ανεπανάληπτος δίσκος.
3. Godflesh "Slavestate" (1991): θεωρητικά είναι Ε.Ρ., πρακτικά διαρκεί μια ώρα, και στέλνει κάθε προκατάληψη στο διάβολο, δημιουργώντας εκ του μη όντως νέα μουσικά είδη (electro-grindcore; dance metal; intustrial hip-hop; δώστε εσείς τους ορισμούς...). Το ντουέτο των Justin K. Broadrick (κιθάρα, φωνή, προγραμματισμός) και Benny G.C. Green (μπάσο, προγραμματισμός) γεννά ένα υβρίδιο της extreme μουσικής που πολλοί θα επιχειρήσουν να μιμηθούν, όμως κανείς δεν θα αγγίξει την τελειότητα αυτού του δίσκου.
4. Skullflower "IIIrd Gatekeeper" (1992): τι συμβαίνει όταν τρεις άγγλοι stoners αποφασίζουν να γράψουν doomοειδή ψυχεδέλεια; Συμβαίνουν οι Skullflower και το "IIIrd Gatekeeper", ένας δίσκος που λατρεύει τον κιθαριστικό θόρυβο κάθε είδους, την επανάληψη και τις έξυπνες εσωτερικές δυναμικές σε καθένα από τα εννιά κομμάτια που τον απαρτίζουν. Κατάλληλο για μακρινά -ευχάριστα ή όχι, δεν έχει σημασία- trips.
5. Big Black "Songs About Fucking" (1987): πριν ο Steve Albini γίνει ένας από τους πλέον περιζήτητους μηχανικούς ήχου (ΜΗΝ τον αποκαλέσετε ποτέ παραγωγό, δαγκώνει!), ήταν ο ιδρυτής των Big Black, ενός από τα σημαντικότερα πανκ συγκροτήματα της σκηνής του Σικάγο. Οι Big Black χαρακτηρίζονταν από την απουσία ντράμερ (είχαν ένα Roland drum machine), τον εξαιρετικά οξύ ήχο τους (οι δύο κιθάρες ακούγονται σαν να τις παίζουν με καρφιά, αντί για πένες), την τρομακτική ένταση της μουσικής (σε κάνει να θες να αρχίσεις να δέρνεσαι, ακόμα και με τον εαυτό σου) και τα ιδιαιτέρως σκληρά και μακάβρια θέματα των τραγουδιών (εκρήξεις βομβών της Μαφίας, δολοφονίες χωρίς λόγο, μια ενδιαφέρουσα εξήγηση για τα οράματα των χριστιανών του Μεσαίωνα, νευροπαραλυτικές ασθένειες, προδοσία και πάει λέγοντας). Ο δίσκος είναι καταπληκτικός και έχει και μια have-to-hear-it-to-believe-it διασκευή του "Τhe Model" των Kraftwerk.
6. Neurosis "Souls At Zero" (1992): όταν ο Jello Biafra των Dead Kennedys υπέγραψε τους Neurosis στην εταιρεία του (Alternative Tentacles), πρέπει να το έκανε α) επειδή ήταν από το San Fancisco και/ή β) επειδή νόμιζε ότι έπαιζαν death metal, που εκείνη την εποχή ήταν της μοδός. Όπως και νά'χει, οι Neurosis του παρέδωσαν ένα δίσκο που δεν είχε σχέση με τίποτα απ' όσα ακούγωνταν εκείνη την εποχή. Πώς είναι ο δίσκος; Φανταστείτε τους Pink Floyd και τους Swans να παίζουν μαζί doom metal, ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΔΥΟ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑΤΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ! Ακούγεται ψυχωτικό, όμως ο δίσκος είναι αριστούργημα: συνθέσεις μεγάλες σε όγκο και νοήματα, γεμάτες δυναμικές αλλαγές και παράξενες ενορχηστρώσεις, απίστευτη ένταση και απαράμιλλη ψυχική κατάθεση από τα μέλη του συγκροτήματος. Αν δεν έχετε το "Souls At Zero", δεν μπορείτε να καταλάβετε γιατί το ροκ μπορεί να γίνει υπερβατική εμπειρία.
7. The Dillinger Escape Plan "Calculating Infinity" (1999): σαν δίσκος των 33 στροφών των Neurosis, παιγμένος στις 78 στροφές, σε remix του Ornette Coleman. Ξεθάψτε τα εγχειρίδιά σας των ανωτερών μαθηματικών και... καλό κουράγιο! Α, κι ο τραγουδιστής λέγεται Dimitri Minakakis...
8. Infectous Grooves "Groove Family Cyco" (1994): όταν ο Mike Muir των Suicidal Tendencies (κλασσικό hardcore punk συγκρότημα από το L.A.) αποφασίζει να χαλαρώσει, παίζει funk. Ένα funk που θα έκανε τους Black Flag και τον George Clinton υπερήφανους, για εντελώς διαφορετικούς λόγους. Δίσκος κατάλληλος και για χορό, και για headbanging. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;
9. Fugazi "Repeater" (1990): το πιο έξυπνο hardcore συγκρότημα της σκηνής της D.C. στο "εναρκτήριο λάκτισμά" του. Μουσικότητα, πάθος, ευφυΐα, όλα μαζί συγκεντρωμένα σε ένα δίσκο που θα σας κάνει να χοροπηδάτε και -ταυτόχρονα- να σκέφτεστε. Parfait!
10. Painkiller "Guts Of A Virgin/Buried Secrets" (1998): ο δίσκος που χρησιμοποιώ για να "σκοτώνω" όσους μου λένε ότι τους αρέσει η τζαζ: ο John Zorn (σαξόφωνο), o Bill Laswell (μπάσο) και ο Mick Harris (ντραμς) δημιουργούν ένα υβρίδιο της free jazz, του dub και του grindcore που μοιάζει να είναι κατάλληλο για να διατρυπά τύμπανα και να σκοτώνει ηλιθίους. Στο "Buried Secrets" παίζουν (πού; ακόμα ψάχνω...) και οι Godflesh. Ο μόνος δίσκος που με τρομάζει κάθε φορά που τον ακούω...
(Υ.Γ.: δεν κάνω κανένα link. Ψάξτε και βρείτε μόνοι σας, όσοι ενδιαφερθείτε...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου