Τσαμπουκάδες άνευ λόγου (;)...

Λοιπόν, βρίσκω πολύ χαριτωμένα τα όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα με τα "μαλλιοτραβήγματα" μεταξύ ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ και ΣΥΝ, με αφορμή την εκλογή Τσίπρα στην προεδρία του ΣΥΝ. Κατά τη γνώμη μου, η αντίδραση ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ είναι άκρως φοβική, χωρίς, μάλιστα, να έχουν και κάποιον συγκεκριμένο λόγο για να φρικάρουν τόσο: πριν "πέσουν να φαν" τον Τσίπρα και το ΣΥΝ, ας περιμένουν να δουν τι θα κάνει.

Όμως, τελικά, λόγοι ουσίας υπάρχουν γι' αυτές τις αντιδράσεις: τόσο το ΠΑΣΟΚ, όσο και το ΚΚΕ διαπιστώνουν ότι ο ΣΥΝ εμφανίζεται να είναι πιο θελκτικός προς τους πολίτες που κινούνται προς τα Αριστερά. Ο λόγος του αρέσει περισσότερο από τον δικό τους, ο Τσίπρας δείχνει πιο ζωηρός από τις ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕ και, στην τελική, και τα δύο αυτά κόμματα δείχνουν να μην πείθουν ως σοβαρές εναλλακτικές προτάσεις έναντι του κατήφορου της ΝΔ.

Το ΠΑΣΟΚ ακόμα δεν έχει βρει βηματισμό, ενώ το ΚΚΕ εμφανώς "κάνει πλάτες" στην κυβέρνηση. Είναι απολύτως φυσιολογικό ο κόσμος να στραβώνει με αυτά τα δύο κόμματα και να βλέπει στο ΣΥΝ μια καλύτερη πρόταση. Ίσως όχι κυβερνητική, αλλά σίγουρα πολιτική. Κι αυτό έχει "τρελάνει" ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ. Όχι τόσο το ότι δεν πείθουν, όσο το ότι ο ΣΥΝ τα τελευταία τέσσερα χρόνια, από κόμμα ικεσίας (βάλτε μας, καλιέ, στη Βουλή, καλιέ, που είμαστε φτωχοί μα τίμιοι, καλιέ...), έγινε κόμμα λόγων και έργων.

Αυτό δε σημαίνει ότι όλα είναι καλά καμωμένα στο ΣΥΝ. Όμως, λάθη δεν κάνει, μόνο όποιος δεν κάνει τίποτα. Σύντροφοι στη Χαριλάου Τρικούπη και στον Περισσό, για σκεφθείτε το λίγο, αντί να περιορίζεστε στο να επιχειρείτε να απαξιώσετε τον Τσίπρα...