"Νομίζω ότι το θέμα είναι ξεκάθαρο, τουλάχιστον για όποιον πρόσεχε: τα παιδιά είναι ψυχωτικοί δολοφόνοι και πρέπει να καταστραφούν"
Johnen Vaquez
Δεν ξέρω ποιος αποφάσισε να φέρει στην Ελλάδα την επανέκδοση της ταινίας "Το Διάφανο Δέρμα" ("The Reflecting Skin", 1990) του Phillip Ridley, ωστόσο πιστεύω ότι οι τίτλοι ευγενείας θα πρέπει να επανέλθουν μόνο και μόνο για χάρη του: η επαναπροβολή του "Reflecting Skin" αρκεί για να χρηστεί κάποιος τουλάχιστον Ιππότης των Γραμμάτων και των Τεχνών. Κι αν κανείς νομίζει ότι υπερβάλλω, ας πάει να δει την ταινία και μετά τα ξαναλέμε.
Το "Reflecting Skin" ανήκει σε εκείνη την παράξενη κατηγορία ταινιών που είναι εξαιρετικά δύσκολο και να τις κατατάξεις κάπου, αλλά και να τις ξεχάσεις: σαν ανίατη ασθένεια, επανέρχεται ξανά και ξανά για να στοιχειώσει το μυαλό του ανύποπτου θεατή, ο οποίος νομίζει ότι το σινεμά δεν μπορεί να είναι υπερβατικό, να είναι κάτι το ξένο, να είναι κάτι το απερίγραπτα ωραίο, αλλά και απύθμενα σκοτεινό.
Δεν θα σας μιλήσω, ούτε για το θέμα της ταινίας (αν θέλετε, δείτε αυτό το link), ούτε θα κάτσω να μιλήσω αναλυτικά για τον σκηνοθέτη και σεναριογράφο της, τον κ. Phillip Ridley (για τον οποίο λέει πολλά η Wikipedia). Θα σας πω μόνον ότι όταν η ταινία είχε πρωτοπροβληθεί και την είχα δει, θυμάμαι να βγαίνει από το σινεμά ένας πολύ σιωπηλός και εμφανώς ταραγμένος κόσμος. Η ταινία μοιάζει με έναν εφιάλτη που παραείναι αληθοφανής για να τον απορρίψεις ως αποκύημα της φαντασίας ενός διαταραγμένου μυαλού.
Το πιο ενδιαφέρον της στοιχείο, όμως, είναι ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζει τα παιδιά, αναγνωρίζοντας ότι κάτω από την "αθωώτητά" τους μπορεί να κρύβουν απέραντη σκληρότητα και τρομακτικό υπολογισμό. Ο Ridley δείχνει να καταλαβαίνει πολύ βαθύτερα απ' ό,τι είναι βολικό για τον πολύ κόσμο την λεγόμενη "παιδική ψυχή". Κι αυτό, από μόνο του, δίνει στην ταινία έναν τόνο που είναι αδύνατο να τον ξεχάσεις.
Δείτε το "Διάφανο Δέρμα" και ανακαλύψτε κι εσείς ένα από τα αληθινά διαμάντια του σινεμά. Όσο όμορφο είναι, τόσο κοφτερό μπορεί να γίνει. Και το "Reflecting Skin" κόβει αληθινά...
Το "Reflecting Skin" ανήκει σε εκείνη την παράξενη κατηγορία ταινιών που είναι εξαιρετικά δύσκολο και να τις κατατάξεις κάπου, αλλά και να τις ξεχάσεις: σαν ανίατη ασθένεια, επανέρχεται ξανά και ξανά για να στοιχειώσει το μυαλό του ανύποπτου θεατή, ο οποίος νομίζει ότι το σινεμά δεν μπορεί να είναι υπερβατικό, να είναι κάτι το ξένο, να είναι κάτι το απερίγραπτα ωραίο, αλλά και απύθμενα σκοτεινό.
Δεν θα σας μιλήσω, ούτε για το θέμα της ταινίας (αν θέλετε, δείτε αυτό το link), ούτε θα κάτσω να μιλήσω αναλυτικά για τον σκηνοθέτη και σεναριογράφο της, τον κ. Phillip Ridley (για τον οποίο λέει πολλά η Wikipedia). Θα σας πω μόνον ότι όταν η ταινία είχε πρωτοπροβληθεί και την είχα δει, θυμάμαι να βγαίνει από το σινεμά ένας πολύ σιωπηλός και εμφανώς ταραγμένος κόσμος. Η ταινία μοιάζει με έναν εφιάλτη που παραείναι αληθοφανής για να τον απορρίψεις ως αποκύημα της φαντασίας ενός διαταραγμένου μυαλού.
Το πιο ενδιαφέρον της στοιχείο, όμως, είναι ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζει τα παιδιά, αναγνωρίζοντας ότι κάτω από την "αθωώτητά" τους μπορεί να κρύβουν απέραντη σκληρότητα και τρομακτικό υπολογισμό. Ο Ridley δείχνει να καταλαβαίνει πολύ βαθύτερα απ' ό,τι είναι βολικό για τον πολύ κόσμο την λεγόμενη "παιδική ψυχή". Κι αυτό, από μόνο του, δίνει στην ταινία έναν τόνο που είναι αδύνατο να τον ξεχάσεις.
Δείτε το "Διάφανο Δέρμα" και ανακαλύψτε κι εσείς ένα από τα αληθινά διαμάντια του σινεμά. Όσο όμορφο είναι, τόσο κοφτερό μπορεί να γίνει. Και το "Reflecting Skin" κόβει αληθινά...
1 σχόλιο:
kai gamo tiw tainies!!!
Δημοσίευση σχολίου