"Μου αρέσει η τζαζ" και άλλοι μύθοι...

Πριν από μερικές ημέρες λογόφερα με μια φίλη μου για θέματα μουσικής. Η φίλη ισχυρίζεται ότι της αρέσει η τζαζ, η έθνικ μουσική, γενικώς, όλα αυτά τα μουσικά είδη και ρεύματα που έχουν γίνει πολύ της μοδός τα τελευταία χρόνια. Εγώ, πάλι, υποστήριζα ότι δεν της αρέσει η τζαζ, ούτε τα υπόλοιπα που λέει ότι της αρέσουν, αλλά ότι της αρέσει η "νερωμένη" εκδοχή τους, ή, τέλος πάντων, η εκδοχή που είναι η πλέον προσβάσιμη και συμβατική. Για να της το αποδείξω, της υποσχέθηκα ότι θα της γράψω ένα cd με μουσική του "θεούλη" Ornette Coleman (στη φωτο δίπλα), ενός από τους ζωντανούς (ακόμα) μύθους της free jazz. Στοιχηματίζω ότι δε θα φθάσει ούτε στα μισά του δίσκου, πριν τον κλείσει και τον κρύψει σε κάποιο ράφι.

Όταν κάποιος μου λέει ότι γουστάρει την τζαζ, του βάζω να ακούσει κάποια δουλειά του John Zorn (είτε τις surf-free jazz ψυχοπάθειες των Naked City, είτε το jazz-dub-grindcore των Painkiller): οκτώ στους δέκα το βάζουν στα πόδια! Δεν ισχυρίζομαι ότι ξέρω από τζαζ: δεν ξέρω! Όμως, δεν μπορώ να δεχτώ αυτή τη μόδα του δήθεν, αυτή την άνευ όρων αποδοχή της mainstreamιάς που πουλιέται ως "the real macoy"! Οι δίσκοι της Real World του Peter Gabriel είναι μια χαρά, ωστόσο δεν είναι έθνικ μουσική (και ορθώς δεν είναι). Είναι μια προσεγμένη προσαρμογή της έθνικ μουσικής, ώστε να είναι πιο αποδεκτή από τα δυτικά αυτιά. Επίσης, καλός κι άγιος ο Manu Chao και η αντικαπιταλιστική κολλάζ μουσική του, αλλά στα δικά μου αυτιά ακούγεται εξαιρετικά άνευρη σε σχέση με την πυρακτωμένη πανκ-σκα-έθνικ-μέταλ-δεν-ξέρω-κι-εγώ-τι-άλλο μουσική καταιγίδα των Mano Negra, του προηγούμενου συγκροτήματός του.

Τι θέλω να πω με όλα αυτά; Δύο πράγματα: ότι η μουσική δεν είναι μόνο θέμα γούστου και διάθεσης, είναι και θέμα όρεξης να ψάξεις, να βρεις, να μάθεις, να έχεις τα αυτιά σου ανοιχτά και να μην έχεις προκαταλήψεις. Και, δεύτερον, ότι, καλή - χρυσή η τζαζ, αλλά, ρε παιδιά, εγώ προτιμώ το "Calculating Infinity" των Dillinger Escape Plan, όπου οι τύποι παίζουν ένα απίστευτο μείγμα death metal, prog και hardcore, το οποίο, όμως, πατά γερά πάνω στις πιο υψηπετείς στιγμές της free jazz. Αυτά για την ώρα και στα της μουσικής θα επανέλθω λίαν συντόμως...