Σχολείο, κοινωνικό κράτος και άλλες πλάκες…

Το περασμένο Σαββατοκύριακο παρακολούθησα –όχι από πολύ εκ του σύνεγγυς, είναι αλήθεια…- τις εργασίες του πολύ ενδιαφέροντος συνεδρίου που διοργάνωσαν τα Εκπαιδευτήρια Δούκα με θέμα «Το Σχολείο του Μέλλοντος & Το Μέλλον Του Σχολείου». Η θεματολογία του συνεδρίου ήταν πολύ ενδιαφέρουσα, οι ομιλητές, με ελάχιστες εξαιρέσεις, είχαν πράγματα να πουν και προτάσεις να κάνουν και οι φόβοι μου ότι τα πάντα θα περιστρέφονταν γύρω από tablet PCs και interactive learning ευτυχώς δεν επαληθεύτηκαν.

Ωστόσο –κι αυτό μου προκάλεσε θλίψη-, φάνηκε για άλλη μια φορά πόσο ανοργάνωτοι είμαστε στο ζήτημα της εκπαίδευσης: πράγματα αυτονόητα για χώρες όχι και τόσο πιο προηγμένες από εμάς, παραμένουν στην Ελλάδα ζήτημα «διαβούλευσης», «σκέψεων», «μελέτης», δηλαδή, η παρελκυστική τακτική της Πολιτείας συνεχίζεται, καθώς, σιγά μην δώσουμε φράγκα και χρόνο για την εκπαίδευση, φθάνουν αυτά που ήδη δίνουμε, θα κάνουμε και το «έξυπνο σχολείο» κι όλα καλά, έτσι;…

Χθες βράδυ, προσπαθούσα να εξηγήσω σε μια Αμερικανίδα φίλη το νόημα της έκφρασης «κοινωνικό κράτος». Συζητώντας, διαπίστωσα ότι, τελικά, ούτε κι εμείς έχουμε σαφή αντίληψη της έννοιας αυτής. Το κοινωνικό κράτος (ας μείνουμε στο χώρο της εκπαίδευσης) δεν είναι οι «αιώνιοι φοιτητές». Δεν είναι τα κατεστραμμένα υλικά των σχολείων. Δεν είναι τα καμμένα σχολικά εγχειρίδια στο τέλος της χρονιάς. Δεν είναι το χάλι των φοιτητικών εκλογών. Όλα αυτά είναι συμπτώματα παθογένειας και ασυδοσίας.

Όμως, αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι η Πολιτεία (και η λέξη αυτή δεν περιορίζεται μόνο στην κυβέρνηση, αλλά καλύπτει το σύνολο των εκφράσεων των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων) δεν προσπαθεί επί της ουσίας να παίξει τον απαραίτητο παιδαγωγικό της ρόλο, ώστε, οι νεότερες γενιές να αντιληφθούν τη σημασία του κοινωνικού κράτους. Αντιθέτως, έχω την αίσθηση ότι συνεχίζει να προωθεί το φαύλο κύκλο της αναπαραγωγής της παθογένειας, προφανώς, για να διατηρήσει αυτό που ο φίλος «Μάχη της Στρούγκας» ονομάζει πολίτες – πολτός.

Για να κάνω τη διασύνδεση με το συνέδριο, οι λύσεις για την αλλαγή υποδείγματος είναι απλές, όμως χρειάζονται πίστη και απαρέγκλιτη εφαρμογή, πρωτίστως από τους «ταγούς της εξουσίας». Ειδάλλως, τα απλά συμπεράσματα και οι αυτονόητες λύσεις θα παραμένουν «κενό γράμμα» και μετά θα ρωτάμε πάλι «τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε»…