Τα τρομερά «δίδυμα»

Μεταξύ τους, ο Greg Dulli και ο Mark Lanegan έχουν πιει ένα ωκεανό αλκοόλ. Έχουν καπνίσει εκατό στρέμματα τσιγάρα. Έχουν βρεθεί σε καταστάσεις που, οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουν καν διανοηθεί. Έχουν πολεμήσει σκληρούς εθισμούς από ηρωίνη (ο Lanegan) και κοκαΐνη (o Dulli) και βγήκαν νικητές. Και, κυρίως, επέζησαν της ταχείας ανόδου και της απότομης και καταστροφικής πτώσης της alternative μουσικής της δεκαετίας του ’90, παρότι τα συγκροτήματά τους, οι Afghan Whigs (Dulli) και οι Screaming Trees (Lanegan) δεν γνώρισαν την επιτυχία άλλων συγκροτημάτων της σκηνής και διαλύθηκαν.

Σήμερα, και οι δύο –σαραντάρηδες, πλέον- συνεχίζουν να παράγουν εξαιρετική μουσική: ο Dulli φλερτάρει με ένα σωρό μουσικά είδη μέσω του «οχήματός» του, των Twilight Singers και ο Lanegan, είτε κυκλοφορεί εξαιρετικούς σόλο δίσκους σκοτεινής americana, είτε προσδίδει τόνους attitude σε δίσκους των Queens Of The Stone Age ή της Isobelle Campbell. Φίλοι, στο παρελθόν είχαν κάνει περιστασιακές συνεργασίες, ωστόσο, οι Gutter Twins, το νέο κοινό project τους βρίσκεται στα σκαριά εδώ και πέντε-έξι χρόνια, και μόλις πρόσφατα είδε καρπούς, υπό τη μορφή του δίσκου «Saturnalia».

Παρά το όνομα του δίσκου, όμως, η ατμόσφαιρα κάθε άλλο παρά εορταστική / διονυσιακή είναι: οι δύο τραγουδιστές μοιάζουν, για άλλη μια φορά να εξορκίζουν τους προσωπικούς τους δαίμονες μες από μια ντουζίνα κομμάτια, που αγκαλιάζουν όλα τα είδη που κατά καιρούς έχουν υπηρετήσει. Από σκληρό ροκ και americana, μέχρι soul, blues και rhythm and blues, οι Gutter Twins διαλέγουν τα καλύτερα απ’ όλα αυτά τα είδη για να φτιάξουν έναν «βαρύ», σκοτεινό και, τελικά, προσωπικό δίσκο, σαν να θέλουν να εξομολογηθούν για ό,τι έκαναν στο παρελθόν.

Σπουδαίες μελωδίες, πυκνές ενορχηστρώσεις, και εξαιρετικοί μουσικοί πλαισιώνουν το βαρύτονο βρυχηθμό του Lanegan και τη rhythm and blues «τεστοστερονική» εκφορά του Dulli για να διηγηθούν ιστορίες αμαρτιών, αμφίβολης μετάνοιας και ακόμα πιο αμφίβολης συγχώρεσης. Ο Dulli χαρακτήρισε τη συνεργασία τους ως «Everly Brothers απ’ την Κόλαση». Εμένα, περισσότερο για Καθαρτήριο μου κάνει, όμως, λίγο με νοιάζει. Ο Dulli και ο Lanegan δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα και σε κανένα, παρά μόνο στους εαυτούς τους. Το ότι ο δίσκος είναι αριστούργημα, είναι, απλώς, απόδειξη ότι ο δρόμος για την αρετή περνά πάντα μες από την υπερβολή…