Sins of the Flesh

Όταν οι Oxbow «άνοιξαν» πέρσι για τους Isis στο «Αν», πολύς κόσμος φάνηκε να ανησυχεί: ο Eugene Robinson, ο τραγουδιστής, στιχουργός, βασικός συνθέτης και απόλυτο αφεντικό των Oxbow από την αρχή απέπνεε ένα αέρα τύπου «κοίτα με στραβά και θα σου ξεριζώσω τη σπονδυλική στήλη, θα στη βγάλω απ’ το λαιμό και θα την χρησιμοποιήσω για να ξύνω την πλάτη, mother». Πάνω από 1,80, μόνο μύες και τατουάζ (άρχισε να τραγουδά ντυμένος και στη συνέχεια φρόντισε να απαλλαχθεί από τα περιττά ρούχα, μένοντας όπως στη φωτογραφία…), ο Robinson έμοιαζε με μια ανίερη σύμμειξη bodybuilder, crack-baby, ψυχοπαθούς και μανιοκαταθλιπτικού, καθώς ερμήνευε τα κομμάτια με τους παράξενους λαρυγγισμούς του (κάτι μεταξύ μωρού που κλαίει, τροφίμου ψυχιατρείου και πρεζονιού σε cold turkey), ενώ πίσω του ένα κλασσικό ροκ τρίο (μπάσο – κιθάρα – ντραμς) έχτιζε ένα απίστευτο κράμα από blues, noise rock, metal και ψυχεδελικού θορύβου –σαν οι Birthday Party να ηχογραφούσαν για την Amphetamine Reptile…

Ακόμα δεν έχω καταφέρει να «αποκωδικοποιήσω» τoν τελευταίο δίσκο των Oxbow, «The Narcotic Story», οπότε λέω να σας παραπέμψω στον αμέσως προηγούμενο, το «An Evil Heat» (Neurot Recordings - 2002), ο οποίος είναι ίσως το πιο τρομακτικό πράγμα που έχει ποτέ ηχογραφηθεί και κάποιος του κόλλησε την ετικέτα «ροκ»: παραληρηματικός σαν άγριο μεθύσι, ψυχωτικός σαν εκείνα τα δευτερόλεπτα που το αυτόματο όπλο μοιάζει ως η καλύτερη λύση για την κάθαρση, «ερωτικός» σαν πρόστυχο πορνό, ο δίσκος σε κάνει να νοιώθεις βρώμικος. Ο Robinson χρησιμοποιεί κάμποσες φωνητικές προσεγγίσεις, η μία πιο παραφρονημένη από την άλλη –στριγκλιές, μουγκρητά, βογκητά, ψιθύρους, ουρλιαχτά- προκειμένου να περάσει το μήνυμά του, να περιγράψει ένα κόσμο βρώμικο, σε αποσύνθεση, λάγνο και πρόστυχο, όπου το κάθε βήμα είναι κίνδυνος και η κάθε απόφαση πιο λάθος από την προηγούμενη. Ο Robinson μοιάζει με τρελό ευαγγελιστή που διδάσκει μια θρησκεία, όχι μετάνοιας και θέωσης, αλλά αμαρτίας και έκπτωσης…

Σε έναν κόσμο βαρετό, καθωσπρέπει και «jaded», οι Oxbow μοιάζουν με λυσσασμένο σκυλί: ασταμάτητοι, επικίνδυνοι και αυτοκαταστροφικοί. Το ότι είναι ιδιοφυείς μουσικοί και η ποίηση του Robinson είναι εύγλωττη και γεμάτη νόημα, τους κάνει ακόμα πιο επικίνδυνους. Αν η avant-garde μουσική είχε cojones, θα ήταν κάπως έτσι. Απλώς, οι Oxbow κάνουν το πείραμα να φαίνεται απλό…

Υ.Γ.: μετά τη συναυλία, μιλούσα για κά’να δεκάλεπτο με τον Robinson. Είναι ευγενικός, μορφωμένος, εύγλωττος, με χιούμορ και καλούς τρόπους. Μάγκας με όλη τη σημασία της λέξης. Η σκηνική του persona, όμως, είναι κομμάτι του. Κι αυτό μου αρέσει ακόμα περισσότερο: η ισορροπία του τρόμου που βιώνει διαρκώς και που, με τρόπο ανεπανάληπτο, μοιράζεται με τον κόσμο, έστω κι αν οι περισσότεροι τον φοβούνται.