Η σαγήνη του τρόμου...

Τα μέλη των Bohren & Der Club Of Gore, ως οφείλει κάθε σοβαρό συγκρότημα, άρχισαν τη μουσική τους καριέρα παίζοντας hardcore (...ξερετε, four on the floor, ταχύτητα, ένας τύπος να φωνάζει, πότε τελείωσε το κομμάτι, ώπα, μηζμπρώχνεις, πάμε, όλοι στο moshpit, τα γνωστά). Ώσπου, μια μέρα, αποφάσισαν ότι το καλύτερο που είχαν να κάνουν από την άποψη της μουσικής τους εξέλιξης ήταν να το γυρίσουν στη lounge jazz. Με ένα twist, όμως: να την παίζουν τόσο αργά, που να μετατρέπεται σε μια σκοτεινή νεφέλη, ένα απαλό σύννεφο ερέβους και εφιαλτών.

Έτσι, παράτησαν τις κιθάρες και τις φωνές και το γύρισαν στο κοντραμπάσο, το σαξόφωνο, τα ντραμς παιγμένα με "βούρτσες" και το Fender Rhodes και άρχισαν να παίζουν ένα παράξενο είδος lounge, τόσο σκοτεινό, τόσο αργό, τόσο εφιαλτικό, που έκαναν τον Angelo Badalamenti να ακούγεται σαν ορχήστρα του Στρατού Σωτηρίας. Στο site τους (δείτε πιο πάνω) μπορείτε να βρείτε τη δισκογραφία τους. Ωστόσο, το "Black Earth" είναι, κατά τη γνώμη μου το απόλυτο -...έως τώρα- αριστούργημά τους.

Ο δίσκος αυτός (ακούστε, κυρίες μου) είναι σαν να σε χαϊδεύουν δεκάδες φασματικά χέρια: ξέρεις ότι ανήκουν σε νεκρούς, κι όμως η ηδονή που σου χαρίζουν είναι τόσο μεγάλη που δεν σ' αφήνει να ουρλιάξεις από τρόμο. Είναι σαν να βυθίζεσαι σε πυκνό ρακόμελο, αργά, μεθυστικά, οριστικά. Η μουσική σιγά-σιγά χάνεται κάτω από το ίδιο της το βάρος, εξαϋλώνεται, γίνεται υποσυνείδητο χάδι και εφιάλτης μαζί. Το "Black Earth" είναι το πιο cool τρομακτικό soundtrack που έχετε ακούσει ποτέ.

Οι Bohren είναι μεθυστικοί σαν παλιό, παράνομο αψέντι: η ποσότητα ισορροπεί επικίνδυνα ανάμεσα στη γλυκιά μέθη και το κώμα. Είναι μια διαρκής ισορροπία τρόμου, όμως, ταυτόχρονα, μια απόλυτη σαγήνη. Αφεθείτε στους Bohren και στον αρρωστημένο κόσμο τους. Ποτέ μια απόδραση δεν ήταν πιο καθαρτική και συνάμα πιο εφιαλτική...