Δύναμη και χάρη

Σε παλιότερο post είχα "επιπλήξει" τον Justin K. Broadrick για την υπερπαραγωγικότητα που εμφανίζει το τελευταίο διάστημα, θεωρώντας ότι η ποσότητα πλήττει την ποιότητα. Και, αν και δεν αναιρώ πλήρως την άποψή μου, τουλάχιστον όσον αφορά στο δίσκο που έβγαλε πρόσφατα με την Jarboe (πρώην μέλος των ιστορικών Swans) ήλθε η ώρα να φάω τα λόγια μου.

Το να επιχειρήσω εδώ να γράψω για τον Broadrick και την Jarboe και την κοινή επίδραση που είχαν και συνεχίζουν να έχουν στη σύγχρονη ποπ μουσική είναι ανώφελο: ο καθένας τους έχει δημιουργήσει τουλάχιστον ένα νέο υποείδος και με τη δουλειά του έχει επηρεάσει αμέτρητα άλλα κλαδιά του ροκ.

Για τον δίσκο που έβγαλαν από κοινού (με τίτλο "J2", ο οποίος αναφέρεται, τόσο στα αρχικά των ονομάτων τους, όσο και στο Joule, τη μονάδα μέτρησης της ενέργειας), ο δρόμος που επιλέχθηκε είναι να αναμειχθούν τα electro-goth-tribal στοιχεία των προσωπικών έργων της Jarboe με το shoegaze-from-hell που παιζει τα τελευταία χρόνια με τους Jesu o Broadrick.

Το αποτέλεσμα είναι ένα κλικ κάτω από το αριστούργημα: οι απίστευτες φωνητικές δυνατότητες της Jarboe, συνδυασμένες με το αυτί για την παραμικρή λεπτομέρεια που διαθέτει ο Broadrick, δημιουργούν ένα ήχο εντελώς πρωτότυπο και οριακά μαγικό. Μια νέα γλώσσα για να περιγράψει τα μουσικά τους οράματα.

Αν υπάρχει ένα παράπονο, αυτό είναι ότι ο δίσκος μοιάζει να έχει φτιαχτεί λίγο βιαστικά. Κάποια κομμάτια παραμένουν στο επίπεδο της εξαιρετικής ιδέας, χωρίς να αναπτύσσονται στα "τέρατα" που η ιδέα αυτή μοιάζει να υπονοεί. Από την άλλη, όταν τα πράγματα λειτουργούν -κάτι που γίνεται συχνότατα- τότε η καταιγίδα έρχεται με απίστευτη ορμή.

Η μουσική του δίσκου, γεμάτη επανάληψη, αλλά και γεμάτη μικρές αλλαγές και διαφοροποιήσεις, κάνει χρήση όλων των επιρροών των δύο καλλιτεχνών: από tribal υμνωδίες, ως shoegaze μελαγχολικές μελωδίες, και από avant θόρυβο ως παράξενη electronica, η Jarboe και ο Broadrick χρησιμοποιούν όλο το οπλοστάσιό τους για να δημιουργήσουν ένα ήχο, ταυτόχρονα τρομακτικό και γεμάτο χάρη.

Το "J2" -είμαι βέβαιος- θα δημιουργήσει νέα αναταραχή στον κόσμο της μουσικής. Όσοι έχουν αυτιά, θα ακούσουν σε αυτό σπέρματα του νέου. Οπότε, ενίοτε, καλά κάνει ο Broadrick και δεν σταματά να γράφει και να ηχογραφεί...

Να ξυπνάμε και καμιά φορά, ε;...

Καλημέρα, Καλό Πάσχα και καλό ταξίδι στο Μάριο Τόκα, ο οποίος έφυγε σήμερα σε ηλικία 54 χρονών.

Και ένα εγερτήριο στον "Μελωδία" -ο οποίος υποτίθεται ότι έχει πάρει εργολαβία την προώθηση της ποιοτικής ελληνικής μουσικής- που ως τη μιάμιση δεν είχε κάνει ούτε ΜΙΑ αναφορά στο Μάριο Τόκα, που τόσο νωρίς έφυγε από κοντά μας. Προφανώς, επειδή οι εκπομπές είναι προηχογραφημένες, οπότε πού ν' αλλάζουμε τώρα πρόγραμμα, πού να κινητοποιούμε παραγωγούς, που να χαλάμε την "πανηγυρική" ατμόσφαιρα της ημέρας...

Α, και για το Star, αφού σας χαλάει, τι το παλεύετε; Ο μακαρίτης ο Λοϊζος ήταν Μάνος και όχι Μανώλης. Έλεος, πια...

UPDATE: λίγο πριν τις δύο στο "Μελωδία" έγινε αναφορά στον Τόκα και λίγο αργότερα ένα μικρό αφιέρωμα. Πάλι καλά...

Θέλω ανοιχτά παράθυρα, να με φυσάει αέρας...

Εδώ και μερικές μέρες προσπαθώ να εξοικειωθώ με τα χαρακτηριστικά της ελεύθερης σουίτας γραφείου OpenOffice που κατέβασα από το Διαδίκτυο. Πρέπει να πω ότι μέχρι στιγμής, ουδέν πρόβλημα, αντιθέτως -παρότι ακόμα θεωρητικά δεν υποστηρίζει ελληνικά- μου φαίνεται πολύ καλύτερη από τα διάφορα αντίστοιχα προγράμματα της Microsoft, τα οποία συχνά-πυκνά με ταλαιπωρούν με τα διάφορα κολλήματα και glitches που παρουσιάζουν.

Στο blog αυτό προσπαθώ να μην κάνω διαφήμιση σε κανέναν και σε τίποτα, πλην της μουσικής που ακούω και μου αρέσει. Ωστόσο, το OpenOffice μου αρέσει πολύ διότι, μεταξύ άλλων, είναι μια ακόμα ενδιαφέρουσα προσπάθεια ανθρώπων που γνωρίζουν (εγώ είμαι παντελώς άσχετος με προγραμματισμό: στο πανεπιστήμιο, τη Fortran την πέρασα νύχτα και με σκονάκι...), να δώσουν σοβαρές εναλλακτικές προτάσεις σε όλους εμάς που νοιώθουμε την ασφυκτική παρουσία της Microsoft.

(Ξαναλέω ότι δεν είμαι ειδικός, αλλά εξ όσων γνωρίζω από διάφορους φίλους και γνωστούς, ακόμα βλαστημάνε την ώρα και τη στιγμή που εγκατέστησαν τα Vista στους υπολογιστές τους...).

Γενικά, τα τελευταία χρόνια, απ' ό,τι καταλαβαίνω, το freeware γίνεται όλο και πιο αξιόπιστο, όλο και πιο καλό, όλο και πιο δημοφιλές. Οπότε, ως απλός χρήστης, το μόνο που έχω να πω είναι, παιδιά συνεχίστε και εμείς ό,τι μπορούμε θα κάνουμε για εσάς. Έστω και "διαφήμιση" μες από τα blog μας...

Υ.Γ.: αν ξέρατε για το OpenOffice από καιρό, α) μη με ειρωνεύεστε που μόλις το έμαθα, β) γιατί δε λέγατε καμιά κουβέντα;...

Υ.Γ.1: ο τίτλος είναι στίχος από τραγούδι του Σωκράτη Μάλαμα.

Κιότο; Ποιο Κιότο;…

Με περισσότερο φιλοσοφική διάθεση ο Ανέστης, με πιο πρακτικό πνεύμα η Esp0ir, με ψιλοπρόλαβαν στα πράγματα που ήθελα να γράψω, με αφορμή, τόσο την Ημέρα της Γης, όσο και την «κίτρινη» που μας έβγαλε –μετά βαΐων και κλάδων, μέρες πού’ναι- ο ΟΗΕ για τις υποχρεώσεις μας που προκύπτουν από το Πρωτόκολλο του Κιότο (για το οποίο, πρέπει να σημειώσω ότι κάποιοι πιο ειδήμονες από μένα έχουν πει ότι είναι ανεπαρκές).

Το να σχολιάσει κανείς τη στάση της κυβέρνησης («φταίει το ΠΑΣΟΚ και το Αστεροσκοπείο, που έκανε τις μετρήσεις»), αλλά και της αντιπολίτευσης («φταίει η κυβέρνηση, να τοποθετηθεί ο Σουφλιάς, να μας μιλήσει ο Καραμανλής» και άλλα τέτοια), νομίζω ότι είναι χάσιμο χρόνου. Στο κάτω-κάτω, ουδείς εξ αυτών που σήμερα ολολύζουν για το Κιότο φαίνεται να έχει καταλάβει τι ακριβώς σημαίνει και τι πρέπει να γίνει.

Κατά τη γνώμη μου, το πλέον σημαντικό είναι ότι η «αποβολή» της Ελλάδας από το Κυότο έρχεται ακριβώς τη στιγμή που το ΥΠΕΧΩΔΕ καταθέτει το διαβόητο Εθνικό Χωροταξικό Σχέδιο (ΕΧΣ) στη Βουλή προς «συζήτηση» και ψήφιση. Σημειώνω ότι ο ΔΣΑ εκτιμά ότι το ΕΧΣ (παρακαλώ πολύ, όχι αστεία με το ακρωνύμιο…) έχει σοβαρά νομικά κενά, τα οποία μπορούν να προκαλέσουν προβλήματα (κι άλλα) με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Επί της ουσίας, ο ΔΣΑ λέει ότι δεν έχουν γίνει οι απαραίτητες μελέτες περιβαλλοντικών συνεπειών από την εφαρμογή του.

Το ΥΠΕΧΩΔΕ αντεπιτέθηκε λέγοντας ότι το ΕΧΣ «δεν χρειάζεται να συνοδεύεται από Στρατηγική Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων, ούτε απαιτείται κάτι τέτοιο από την κοινοτική νομοθεσία, όπως κάποιοι υποστηρίζουν, θέλοντας να δημιουργήσουν θέμα εκεί που δεν υπάρχει». Μάλιστα: δηλαδή, αν καταλαβαίνω καλά, τις όποιες επιπτώσεις θα τις διαπιστώσουμε αφότου το Σχέδιο τεθεί σε εφαρμογή. Παράλληλα, το υπουργείο σημειώνει ότι «η ίδια πρακτική ακολουθήθηκε και για το ΕΣΠΑ (4η Προγραμματική Περίοδος 2007-2013), με σύμφωνη γνώμη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής».

Περιορίζομαι σε αυτά. Τα συμπεράσματα δικά σας (μας). Το ίδιο και τα χαΐρια σας (μας)...

Τα τρομερά «δίδυμα»

Μεταξύ τους, ο Greg Dulli και ο Mark Lanegan έχουν πιει ένα ωκεανό αλκοόλ. Έχουν καπνίσει εκατό στρέμματα τσιγάρα. Έχουν βρεθεί σε καταστάσεις που, οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουν καν διανοηθεί. Έχουν πολεμήσει σκληρούς εθισμούς από ηρωίνη (ο Lanegan) και κοκαΐνη (o Dulli) και βγήκαν νικητές. Και, κυρίως, επέζησαν της ταχείας ανόδου και της απότομης και καταστροφικής πτώσης της alternative μουσικής της δεκαετίας του ’90, παρότι τα συγκροτήματά τους, οι Afghan Whigs (Dulli) και οι Screaming Trees (Lanegan) δεν γνώρισαν την επιτυχία άλλων συγκροτημάτων της σκηνής και διαλύθηκαν.

Σήμερα, και οι δύο –σαραντάρηδες, πλέον- συνεχίζουν να παράγουν εξαιρετική μουσική: ο Dulli φλερτάρει με ένα σωρό μουσικά είδη μέσω του «οχήματός» του, των Twilight Singers και ο Lanegan, είτε κυκλοφορεί εξαιρετικούς σόλο δίσκους σκοτεινής americana, είτε προσδίδει τόνους attitude σε δίσκους των Queens Of The Stone Age ή της Isobelle Campbell. Φίλοι, στο παρελθόν είχαν κάνει περιστασιακές συνεργασίες, ωστόσο, οι Gutter Twins, το νέο κοινό project τους βρίσκεται στα σκαριά εδώ και πέντε-έξι χρόνια, και μόλις πρόσφατα είδε καρπούς, υπό τη μορφή του δίσκου «Saturnalia».

Παρά το όνομα του δίσκου, όμως, η ατμόσφαιρα κάθε άλλο παρά εορταστική / διονυσιακή είναι: οι δύο τραγουδιστές μοιάζουν, για άλλη μια φορά να εξορκίζουν τους προσωπικούς τους δαίμονες μες από μια ντουζίνα κομμάτια, που αγκαλιάζουν όλα τα είδη που κατά καιρούς έχουν υπηρετήσει. Από σκληρό ροκ και americana, μέχρι soul, blues και rhythm and blues, οι Gutter Twins διαλέγουν τα καλύτερα απ’ όλα αυτά τα είδη για να φτιάξουν έναν «βαρύ», σκοτεινό και, τελικά, προσωπικό δίσκο, σαν να θέλουν να εξομολογηθούν για ό,τι έκαναν στο παρελθόν.

Σπουδαίες μελωδίες, πυκνές ενορχηστρώσεις, και εξαιρετικοί μουσικοί πλαισιώνουν το βαρύτονο βρυχηθμό του Lanegan και τη rhythm and blues «τεστοστερονική» εκφορά του Dulli για να διηγηθούν ιστορίες αμαρτιών, αμφίβολης μετάνοιας και ακόμα πιο αμφίβολης συγχώρεσης. Ο Dulli χαρακτήρισε τη συνεργασία τους ως «Everly Brothers απ’ την Κόλαση». Εμένα, περισσότερο για Καθαρτήριο μου κάνει, όμως, λίγο με νοιάζει. Ο Dulli και ο Lanegan δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα και σε κανένα, παρά μόνο στους εαυτούς τους. Το ότι ο δίσκος είναι αριστούργημα, είναι, απλώς, απόδειξη ότι ο δρόμος για την αρετή περνά πάντα μες από την υπερβολή…

Η θυσία του γενικού και άλλα περί «αυλής»…

Ο Σπύρος Κλαδάς ήταν ένας από τους «κολλητούς» του πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή. Αν πιστέψουμε τα ρεπορτάζ, ο τέως γ.γ. της Υπηρεσίας Ειδικών Ερευνών (ΥΠΕΕ, πρώην ΣΔΟΕ), πρώην γ.γ. Ολυμπιακών Αγώνων και πρώην γ.γ. Ολυμπιακής Αξιοποίησης (πολύ γράψιμο αυτό το παιδί, ρε φίλε, καρπιαίο σωλήνα θα’χε πάθει αυτά τα τέσσερα χρόνια!) ήταν από τους ανθρώπους που είχαν την άνεση να μπαινοβγαίνουν στο Μαξίμου όπως κι όποτε γούσταραν και να συνομιλεί με τον πρωθυπουργό σε προσωπικό και φιλικό επίπεδο.

Γνωστός μου από τη ΝΔ, όταν γινόταν ο «χαμός» με Ζαχόπουλους, Αναστασιάδηδες, Μάκηδες, Κουκοδήμους, και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις, μου είχε πει για τον Κλαδά –και δυο-τρία άλλα άτομα που επίσης κατείχαν σημαντικές κυβερνητικές θέσεις- ότι απορούσε με την εξέλιξή τους, καθώς η κομματική τους παρουσία ήταν κυριολεκτικά ανύπαρκτη. Για να συμπληρώσει, με αρκετή ειρωνεία, ότι «’νταξει, βέβαια, αυτοί έχουν μπάρμπα στην Κορώνη». Αντίστοιχη άποψη, μαθαίνω, επικρατεί και μεταξύ πολλών στελεχών και βουλευτών του κυβερνόντος κόμματος.

Δεν θα ασχοληθώ με τα της παραίτησης του κ. Κλαδά: εδώ κι εδώ μπορείτε να διαβάσετε πολύ περισσότερα απ’ όσα ο ιστολογικός χώρος και η διάθεσή μου μου επιτρέπουν να γράψω. Αλλού θέλω να σταθώ. Στο γεγονός ότι ήδη δύο «κολλητοί» του πρωθυπουργού (Ζαχόπουλος, Κλαδάς) έχουν «παραιτηθεί» από ιδιαίτερα σημαντικές και ευαίσθητες κυβερνητικές θέσεις. Άλλοι δύο στενοί συνεργάτες του (Αγγέλου, Ανδριανός) έχουν δει τα ονόματά τους να εμπλέκονται σε υποθέσεις με έντονη υφή σκανδάλου (υποκλοπές, υπόθεση Ζαχόπουλου). Και είναι πολύ πιθανό να ξεχνώ κι άλλους.

Το ερώτημα, λοιπόν, είναι τι μας λένε τα παραπάνω για την «αυλή» του κ. Καραμανλή («δείξε μου τους φίλους σου, να σου πω ποιος είσαι»…). Αλλά και για τον τρόπο με τον οποίο εννοεί η κυβέρνηση την άσκηση της εξουσίας. Διότι, όταν οι στενοί συνεργάτες του πρωθυπουργού βλέπουν διαρκώς τα ονόματά τους να εμφανίζονται σε τουλάχιστον περίεργες υποθέσεις, τότε τι μπορεί να πει κανείς γι’ αυτόν που τους διόρισε στις θέσεις αυτές;…

Υ.Γ.: δεν θυμάμαι ποιος είχε πει ότι «ο καλός ηγέτης είναι αυτός που περιστοιχίζεται από καλούς συνεργάτες»…

Κάφκα ζεις, εσύ μας οδηγείς!

Θα μπορούσα να γράψω πάρα πολλά, ωστόσο αρκούμαι να σας παραπέμψω σε αυτό το post, που είναι αναρτημένο στο blog των εργαζομένων στον ραδιοφωνικό σταθμό Planet -νυν City. Αξίζει τον κόπο να το διαβάσετε και να ακολουθήσετε και τις παραπομπές (links) που γίνονται. Και μετά, αφού το διαβάσετε, θα ήθελα να μου πείτε αν δεν ζούμε στη "Δίκη" του Κάφκα. Ειλικρινά, αδυνατώ να πιστέψω ότι η Πολιτεία μπορεί να είναι τόσο παράλογη (...αν και, νομίζω ότι οι εργαζόμενοι του Planet, όχι μόνο το πιστεύουν, αλλά το βιώνουν στο πετσί τους). Όποιος πιστεύει σε "κράτος δικαίου", "ισονομία", "ισοπολιτεία" και άλλα τέτοια τινά, ας μου εξηγήσει με λογικά επιχειρήματα αυτή την τρέλλα. Τα λόγια είναι λίγα για να περιγράψουν αυτό το μπάχαλο... Μόνο μια λέξη: "ξεφτίλα".

Μαθήματα realpolitik

«Είμαστε έτοιμοι για ένα συμβιβασμό (σ.σ. με την Ελλάδα), όχι όμως για οποιοδήποτε συμβιβασμό. Είμαστε έτοιμοι, για το μέλλον αυτής της χώρας, να πληρώσουμε συγκεκριμένο τίμημα. Ωστόσο, δεν είμαστε έτοιμοι να πληρώσουμε οποιοδήποτε τίμημα». Αυτό το πράγμα δήλωσε ο πρόεδρος της ΠΓΔΜ Μπράνκο Τσερβενκόφσκι, μετά τη συνάντησή του με τον πρόεδρο της Γερμανίας Χόρστ Κέλερ. Σε μια χώρα σε προεκλογική περίοδο, με τις εντάσεις να ανεβαίνουν κατακόρυφα και τους τυφλούς εθνικισμούς να κυριαρχούν (ο απερχόμενος πρωθυπουργός Νικόλα Γκρουέφκσι μόνο για την τρύπα του όζοντος δεν έχει κατηγορήσει την Ελλάδα...), ο πολιτειακός άρχων έχει τα cojones να δηλώσει δημοσίως κάτι τέτοιο, αναλαμβάνοντας, ταυτόχρονα και το βάρος και την ευθύνη των λόγων του.

Μα, θα μου πείτε, δεν μπορεί, κάποια ατζέντα θα έχει κι ο Τσερβενκόφσκι. Να το δεχτώ. Να δεχτώ ότι έχει και κρυφές θέσεις, ότι, ξέρω 'γω, παίζει διπλό παιχνίδι, ότι είναι ο ίδιος ο Άρχοντας των Μυγών. Ξέρετε κάτι; Χέστηκα! Ο τύπος έχει άποψη, θέση και τη διατυπώνει ευθέως και με σαφήνεια , δημόσια και χωρίς υπεκφυγές και ψευτοδιπλωματίες. Κι αν στο παρελθόν ήταν κι αυτός από τους "σκληρούς" των Σκοπίων, πάλι χέστηκα. Τώρα δίνει μαθήματα realpolitik. Κανένας από τους δικούς μας τους πολιτικάντιδες ακούει, ή μήπως είναι απασχολημένοι με άλλα, "σοβαρά" θέματα; Κύριε Τσερβενκόφσκι, δεν σας ξέρω, αλλά από αυτά που διαβάζω για εσάς, πολύ θα σας ήθελα για πολιτικό στην Ελλάδα...

Σχολείο, κοινωνικό κράτος και άλλες πλάκες…

Το περασμένο Σαββατοκύριακο παρακολούθησα –όχι από πολύ εκ του σύνεγγυς, είναι αλήθεια…- τις εργασίες του πολύ ενδιαφέροντος συνεδρίου που διοργάνωσαν τα Εκπαιδευτήρια Δούκα με θέμα «Το Σχολείο του Μέλλοντος & Το Μέλλον Του Σχολείου». Η θεματολογία του συνεδρίου ήταν πολύ ενδιαφέρουσα, οι ομιλητές, με ελάχιστες εξαιρέσεις, είχαν πράγματα να πουν και προτάσεις να κάνουν και οι φόβοι μου ότι τα πάντα θα περιστρέφονταν γύρω από tablet PCs και interactive learning ευτυχώς δεν επαληθεύτηκαν.

Ωστόσο –κι αυτό μου προκάλεσε θλίψη-, φάνηκε για άλλη μια φορά πόσο ανοργάνωτοι είμαστε στο ζήτημα της εκπαίδευσης: πράγματα αυτονόητα για χώρες όχι και τόσο πιο προηγμένες από εμάς, παραμένουν στην Ελλάδα ζήτημα «διαβούλευσης», «σκέψεων», «μελέτης», δηλαδή, η παρελκυστική τακτική της Πολιτείας συνεχίζεται, καθώς, σιγά μην δώσουμε φράγκα και χρόνο για την εκπαίδευση, φθάνουν αυτά που ήδη δίνουμε, θα κάνουμε και το «έξυπνο σχολείο» κι όλα καλά, έτσι;…

Χθες βράδυ, προσπαθούσα να εξηγήσω σε μια Αμερικανίδα φίλη το νόημα της έκφρασης «κοινωνικό κράτος». Συζητώντας, διαπίστωσα ότι, τελικά, ούτε κι εμείς έχουμε σαφή αντίληψη της έννοιας αυτής. Το κοινωνικό κράτος (ας μείνουμε στο χώρο της εκπαίδευσης) δεν είναι οι «αιώνιοι φοιτητές». Δεν είναι τα κατεστραμμένα υλικά των σχολείων. Δεν είναι τα καμμένα σχολικά εγχειρίδια στο τέλος της χρονιάς. Δεν είναι το χάλι των φοιτητικών εκλογών. Όλα αυτά είναι συμπτώματα παθογένειας και ασυδοσίας.

Όμως, αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι η Πολιτεία (και η λέξη αυτή δεν περιορίζεται μόνο στην κυβέρνηση, αλλά καλύπτει το σύνολο των εκφράσεων των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων) δεν προσπαθεί επί της ουσίας να παίξει τον απαραίτητο παιδαγωγικό της ρόλο, ώστε, οι νεότερες γενιές να αντιληφθούν τη σημασία του κοινωνικού κράτους. Αντιθέτως, έχω την αίσθηση ότι συνεχίζει να προωθεί το φαύλο κύκλο της αναπαραγωγής της παθογένειας, προφανώς, για να διατηρήσει αυτό που ο φίλος «Μάχη της Στρούγκας» ονομάζει πολίτες – πολτός.

Για να κάνω τη διασύνδεση με το συνέδριο, οι λύσεις για την αλλαγή υποδείγματος είναι απλές, όμως χρειάζονται πίστη και απαρέγκλιτη εφαρμογή, πρωτίστως από τους «ταγούς της εξουσίας». Ειδάλλως, τα απλά συμπεράσματα και οι αυτονόητες λύσεις θα παραμένουν «κενό γράμμα» και μετά θα ρωτάμε πάλι «τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε»…

And everytime I see those smoke rings I think you're there

Ήθελα κάποια στιγμή να γράψω κάτι για το κάπνισμα και για την αντικαπνιστική μανία που έχει πέσει πανταχόθεν ("Βάζουμε βέτο στο κάπνισμα"! Αβραμόπουλε, how low can you go?...), αλλά με πρόλαβε η Λιακάδα και την ευχαριστώ γι' αυτό. Δεν θα συμπληρώσω τίποτα περισσότερο, παρά μόνο ότι καπνίζω επειδή μου αρέσει. Ξέρω ότι είναι μια ανθυγιεινή συνήθεια, δεν παθαίνω πανικό αν κάπου απαγορεύεται (π.χ. στα αεροπλάνα, στα νοσοκομεία, κλπ), και θα συνεχίσω να καπνίζω, αφ' ης στιγμής δεν ενοχλώ τους γύρω μου. Thanx and gimme a light...

Υ.Γ.1: ο τίτλος είναι δανεισμένοι στίχοι από το "Smoke Rings" της Laurie Anderson.

Υ.Γ.2: μια απορία. Το κάπνισμα απαγορεύεται σε δημόσιους χώρους επειδή είναι βλαβερό ή επειδή κοστίζει mucho ένα καλό σύστημα εξαερισμού στα μαγαζα;...

Βοήθεια, έρχεται η μεταρρύθμιση!!!

Πολύ με ανησύχησε το γεγονός ότι ένα σωρό ΜΜΕ αναφέρθηκαν στην απόφαση του πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή να προχωρήσει ένα εκτεταμένο σχέδιο "μεταρρυθμίσεων" στη χώρα, θέλοντας -κι αυτό το γράφουν τα ίδια τα ΜΜΕ- να περάσει το προφίλ του "σοβαρού μεταρρυθμιστή" (του χάλασε λίγο τη σούπα ο Τατούλης, αλλά, 'ντάξει, το "μήνυμα" πέρασε).

Οι λόγοι της ανησυχίας μου είναι κάμποσοι, και ο ελάχιστος εξ αυτών είναι το γεγονός ότι η ΝΔ έως τώρα μου έδωσε την αίσθηση ότι τη λέξη "μεταρρύθμιση" τη χρησιμοποιούσε όταν ήθελε να μας κάνει τη ζωή δύσκολη (θυμάστε τι τραβήξαμε με τον "εκσυγχρονισμό" του κ. Σημίτη και την "πχοιότητά" του;). Όόόόόχι, αυτό είναι το λιγότερο.

Αυτό που με ανησυχεί περισσότερο είναι οι επιδόσεις της κυβέρνησης στις έως τώρα μεταρρυθμίσεις της. Για να θυμηθούμε λίγο, ε;

-Εκπαιδευτική μεταρρύθμιση: έγινε επί ένα χρόνο το μπάχαλο της αρκούδας για να περάσει, τι; Ότι οι φοιτητές θα μπορούν να σπουδάζουν επί 9 έως 11 χρόνια. Ότι τα πανεπιστήμια θα πρέπει να συντάσσουν τετραετείς προγραμματισμούς, χωρίς, όμως να ξέρουν εκ των προτέρων τα φράγκα που θα πάρουν μέσα σ' αυτό το διάστημα. Ότι για τα διοικητικά όργανα των ιδρυμάτων θα ψηφίζουν όλοι οι φοιτητές (λες κι αυτό ήταν το πρόβλημα, πάλι οι παρατάξεις τα κουμάντα τους θα τα κάνουν). Ότι το άσυλο θα άρεται πιο εύκολα -αν, βεβαίως, οι πρυτάνεις πειστούν ότι τα φρικιά δεν θα τους χρησιμοποιήσουν ως προσάναμμα για μολότωφ αν το άρουν...

-Βασικός Μέτοχος: μαθαίνω ότι στην Ε.Ε. ακόμα γελούν με το νόμο Παυλόπουλου, ο οποίος, θα ενθυμείστε, εξέπεσε δια της μίας...

-Αναπτυξιακός νόμος: φίλος επιχειρηματίας τον χαρακτήρισε ως κινέζικο βασανιστήριο, κομψό και εξαιρετικά οδυνήρό. Αν καταφέρεις και βγάλεις άκρη με την απίστευτη γραφειοκρατία, μπορεί και να σου εξηγήσει κάποιος γιατί δεν είσαι επιλέξιμος για τα ευρωπαϊκώς χρηματοδοτούμενα προγράμματα.

-Φορολογική μεταρρύθμιση: μοιάζει με κακέκτυπο των ιδεών των Ρεπουμπλικάνων στις ΗΠΑ, στην ουσία δεν έχει καθόλου αναδιανεμητικό χαρακτήρα, συνεχίζει να δημιουργεί ανισότητες και "δυσμορφίες" σε όλα τα επίπεδα, μπουρδουκλώνει ακόμα και έμπειρους φοροτεχνικούς και σχεδόν σε σπρώχνει στη φοροδιαφυγή.

-Εφημερίες/ραντεβού στα νοσοκομεία: εξαιρετικά πετυχημένη συνταγή. Οι πιθανότητες να πεθάνεις πλέον αυξάνουν εκθετικά, οπότε το Κράτος επιβαρύνεται όλο και λιγότερο με έξοδα νοσηλείας, μεταφορές ασθενών, επάνδρωση των νοσηλευτικών ιδρυμάτων και άλλα περιττά έξοδα.

-Ασφαλιστικό: αν ο Ρομπόλης δεν είναι τρελός ή άσχετος, τότε πρόκειται για εφεύρημα μεγάλης ευφυίας. Θα δουλεύουμε περισσότερο, θα πληρώνουμε περισσότερα και θα παίρνουμε μικρότερες συντάξεις. Όλοι, και τα "ρετιρέ" και τα ""υπόγεια". Κι ακόμα αναμένονται και οι εφαρμοστικές του νόμου υπουργικές αποφάσεις...

Ξέχασα κάτι; Παρακαλώ, ενημερώστε με. Και, επίσης, πείτε μου αν, μετά απ' όλα αυτά, δεν σας αγχώνει κι εσάς ο μεταρρυθμιστικός οίστρος του κ. Καραμανλή...

Sins of the Flesh

Όταν οι Oxbow «άνοιξαν» πέρσι για τους Isis στο «Αν», πολύς κόσμος φάνηκε να ανησυχεί: ο Eugene Robinson, ο τραγουδιστής, στιχουργός, βασικός συνθέτης και απόλυτο αφεντικό των Oxbow από την αρχή απέπνεε ένα αέρα τύπου «κοίτα με στραβά και θα σου ξεριζώσω τη σπονδυλική στήλη, θα στη βγάλω απ’ το λαιμό και θα την χρησιμοποιήσω για να ξύνω την πλάτη, mother». Πάνω από 1,80, μόνο μύες και τατουάζ (άρχισε να τραγουδά ντυμένος και στη συνέχεια φρόντισε να απαλλαχθεί από τα περιττά ρούχα, μένοντας όπως στη φωτογραφία…), ο Robinson έμοιαζε με μια ανίερη σύμμειξη bodybuilder, crack-baby, ψυχοπαθούς και μανιοκαταθλιπτικού, καθώς ερμήνευε τα κομμάτια με τους παράξενους λαρυγγισμούς του (κάτι μεταξύ μωρού που κλαίει, τροφίμου ψυχιατρείου και πρεζονιού σε cold turkey), ενώ πίσω του ένα κλασσικό ροκ τρίο (μπάσο – κιθάρα – ντραμς) έχτιζε ένα απίστευτο κράμα από blues, noise rock, metal και ψυχεδελικού θορύβου –σαν οι Birthday Party να ηχογραφούσαν για την Amphetamine Reptile…

Ακόμα δεν έχω καταφέρει να «αποκωδικοποιήσω» τoν τελευταίο δίσκο των Oxbow, «The Narcotic Story», οπότε λέω να σας παραπέμψω στον αμέσως προηγούμενο, το «An Evil Heat» (Neurot Recordings - 2002), ο οποίος είναι ίσως το πιο τρομακτικό πράγμα που έχει ποτέ ηχογραφηθεί και κάποιος του κόλλησε την ετικέτα «ροκ»: παραληρηματικός σαν άγριο μεθύσι, ψυχωτικός σαν εκείνα τα δευτερόλεπτα που το αυτόματο όπλο μοιάζει ως η καλύτερη λύση για την κάθαρση, «ερωτικός» σαν πρόστυχο πορνό, ο δίσκος σε κάνει να νοιώθεις βρώμικος. Ο Robinson χρησιμοποιεί κάμποσες φωνητικές προσεγγίσεις, η μία πιο παραφρονημένη από την άλλη –στριγκλιές, μουγκρητά, βογκητά, ψιθύρους, ουρλιαχτά- προκειμένου να περάσει το μήνυμά του, να περιγράψει ένα κόσμο βρώμικο, σε αποσύνθεση, λάγνο και πρόστυχο, όπου το κάθε βήμα είναι κίνδυνος και η κάθε απόφαση πιο λάθος από την προηγούμενη. Ο Robinson μοιάζει με τρελό ευαγγελιστή που διδάσκει μια θρησκεία, όχι μετάνοιας και θέωσης, αλλά αμαρτίας και έκπτωσης…

Σε έναν κόσμο βαρετό, καθωσπρέπει και «jaded», οι Oxbow μοιάζουν με λυσσασμένο σκυλί: ασταμάτητοι, επικίνδυνοι και αυτοκαταστροφικοί. Το ότι είναι ιδιοφυείς μουσικοί και η ποίηση του Robinson είναι εύγλωττη και γεμάτη νόημα, τους κάνει ακόμα πιο επικίνδυνους. Αν η avant-garde μουσική είχε cojones, θα ήταν κάπως έτσι. Απλώς, οι Oxbow κάνουν το πείραμα να φαίνεται απλό…

Υ.Γ.: μετά τη συναυλία, μιλούσα για κά’να δεκάλεπτο με τον Robinson. Είναι ευγενικός, μορφωμένος, εύγλωττος, με χιούμορ και καλούς τρόπους. Μάγκας με όλη τη σημασία της λέξης. Η σκηνική του persona, όμως, είναι κομμάτι του. Κι αυτό μου αρέσει ακόμα περισσότερο: η ισορροπία του τρόμου που βιώνει διαρκώς και που, με τρόπο ανεπανάληπτο, μοιράζεται με τον κόσμο, έστω κι αν οι περισσότεροι τον φοβούνται.

Η σαγήνη του τρόμου...

Τα μέλη των Bohren & Der Club Of Gore, ως οφείλει κάθε σοβαρό συγκρότημα, άρχισαν τη μουσική τους καριέρα παίζοντας hardcore (...ξερετε, four on the floor, ταχύτητα, ένας τύπος να φωνάζει, πότε τελείωσε το κομμάτι, ώπα, μηζμπρώχνεις, πάμε, όλοι στο moshpit, τα γνωστά). Ώσπου, μια μέρα, αποφάσισαν ότι το καλύτερο που είχαν να κάνουν από την άποψη της μουσικής τους εξέλιξης ήταν να το γυρίσουν στη lounge jazz. Με ένα twist, όμως: να την παίζουν τόσο αργά, που να μετατρέπεται σε μια σκοτεινή νεφέλη, ένα απαλό σύννεφο ερέβους και εφιαλτών.

Έτσι, παράτησαν τις κιθάρες και τις φωνές και το γύρισαν στο κοντραμπάσο, το σαξόφωνο, τα ντραμς παιγμένα με "βούρτσες" και το Fender Rhodes και άρχισαν να παίζουν ένα παράξενο είδος lounge, τόσο σκοτεινό, τόσο αργό, τόσο εφιαλτικό, που έκαναν τον Angelo Badalamenti να ακούγεται σαν ορχήστρα του Στρατού Σωτηρίας. Στο site τους (δείτε πιο πάνω) μπορείτε να βρείτε τη δισκογραφία τους. Ωστόσο, το "Black Earth" είναι, κατά τη γνώμη μου το απόλυτο -...έως τώρα- αριστούργημά τους.

Ο δίσκος αυτός (ακούστε, κυρίες μου) είναι σαν να σε χαϊδεύουν δεκάδες φασματικά χέρια: ξέρεις ότι ανήκουν σε νεκρούς, κι όμως η ηδονή που σου χαρίζουν είναι τόσο μεγάλη που δεν σ' αφήνει να ουρλιάξεις από τρόμο. Είναι σαν να βυθίζεσαι σε πυκνό ρακόμελο, αργά, μεθυστικά, οριστικά. Η μουσική σιγά-σιγά χάνεται κάτω από το ίδιο της το βάρος, εξαϋλώνεται, γίνεται υποσυνείδητο χάδι και εφιάλτης μαζί. Το "Black Earth" είναι το πιο cool τρομακτικό soundtrack που έχετε ακούσει ποτέ.

Οι Bohren είναι μεθυστικοί σαν παλιό, παράνομο αψέντι: η ποσότητα ισορροπεί επικίνδυνα ανάμεσα στη γλυκιά μέθη και το κώμα. Είναι μια διαρκής ισορροπία τρόμου, όμως, ταυτόχρονα, μια απόλυτη σαγήνη. Αφεθείτε στους Bohren και στον αρρωστημένο κόσμο τους. Ποτέ μια απόδραση δεν ήταν πιο καθαρτική και συνάμα πιο εφιαλτική...

Συμμετέχω…

Ανταποκρινόμενος στην ευγενική πρόσκληση της Λιακάδας, συμμετέχω στο blogοπαίχνιδο που άρχισε η ίδια. Επίσης, προσκαλώ, αν επιθυμούν, φυσικά, να συμμετάσχουν, τον Δείμο, τον About Concept, τη Μάχη της Στρούγκας και την Esp0ir.

-Γιατί κλαις;
Γιατί έχω συναισθήματα.

-Γιατί δεν κλαις;
Γιατί είμαι khlysty

-Πού είναι ο βάλτος;
Εδώ που βρίσκομαι τωρΜΠΛΟΥΜΠ-ΓΚΛΟΥΜΠ-ΓΚΛΙΠ!

-Ποιος και πού είναι ο δεσμοφύλακας;
Ο Κάφκα.

-Πού συναντάς μια εντελώς δική σου άβυσσο;
Εκεί που κοιτώ.

-Περιφρονείς κάτι;
Την λαμπερή ανυπαρξία.

-Θα ερωτευόσουν για πάντα;
Όχι.

-Γιατί πουλιούνται τα «έργα τέχνης»;
Γιατί κάποιοι τα αγοράζουν.

-Μήπως να αφαιρεθούν τα εισαγωγικά από την προηγούμενη ερώτηση;
Ουχί…

-Do you remember revolution?
Κάθε μέρα, μόλις ξυπνήσω.

-Θα ανέβαινες ένα βουνό αν το επέβαλε το ωροσκόπιό σου;
Το ωροσκόπιό μου δεν μου επιβάλλει τίποτα.

-Θα σκότωνες τον παππού σου, αν το τζάμι δεν έσπαγε απ’ τον πάγο;
Ουχί, επίσης.

-Θα μπορούσες να κλείσεις τα μάτια σου, αν η ζωή σου έστηνε καρτέρι;
Είμαι επαγγελματίας παρατηρητής

-Θα κυλούσε η πέτρα του θανάτου το πρωί, αν δεν κινδυνεύατε να τιμωρηθείτε απ’ το νόμο;
Μμμμμμμναι…

-Θα εξετάζατε το ενδεχόμενο να διανύσετε μετά τα μεσάνυχτα απ’ την αρχή μέχρι το τέλος την οδό Αχαρνών, αν γνωρίζατε ότι ποτέ δεν πρόκειται να σας συλλάβουν;
Τό’χω κάνει και με τον παραπάνω κίνδυνο να επικρέμεται της κεφαλής μου.

-Θα σκότωνες τον Μπους αν σου χάριζαν δέκα λαχταριστά εκλέρ;
«Παίζει» η πρώτη έκδοση του «Messiah» των Godflesh;

-Θα μου έδειχνες τα σαπισμένα σου δόντια αν έβλεπες μέσα τους τ’ αστέρια;
Μάλλον μαύρες τρύπες θα έβλεπα σε αυτά τα δόντια…

-Θα έπεφτες στο πηγάδι αν ήσουν θλιμμένος;
Η αυτοκτονία είναι μια πολύ σοβαρή και σημαντική πράξη για να τη χαραμίσω στη θλίψη.

Πώς λένε στα κινέζικα "δε μας παρατάτε";

Ήθελα να αποφύγω να αναφερθώ στην ιστορία με το ντόπινγκ, όμως το "διαβόητο" έγγραφο από την Κίνα ήταν η τελευταία σταγόνα και η υπομονή μου εξαντλήθηκε. Εντάξει, να κοιτάξουμε να το κουκουλώσουμε το πράγμα, αλλά, παιδιά, λίγο ψυχραιμία, ε; Δεν είμαστε όλοι ηλίθιοι σε αυτή τη χώρα, οπότε, αφού θα μας πουλήσετε παραμύθι, τουλάχιστον βάλτε μέσα και αληθινό δράκο, κι όχι χάρτικο κινέζικο, έτσι;

(Παρένθεση: όταν, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1988, ο Ben Johnson έσπαγε το παγκόσμιο ρεκόρ στα 100 μ., κάνοντας χρόνο 9,79 δευτερόλεπτα, λέγεται ότι στα πρώτα μέτρα η επιτάχυνσή του ήταν συγκρίσιμη με αυτή μιας Ferrari 300-350 ίππων. Κι όμως, παρότι ο Johnson πιάστηκε να έχει χρησιμοποιήσει στανοζολόλη και, εν συνεχεία, παραδέχθηκε ότι έκανε χρήση κι άλλων αναβολικών ουσιών, θυμάμαι ουκ ολίγους συμπατριώτες μας να μουρμουρίζουν ότι "τον έφαγαν οι αμερικάνοι", ότι "η αποκάλυψη έγινε επειδή κέρδισε τον Carl Lewis", ότι "έλα, μωρέ, όλοι τα παίρνουν, απλώς αυτός φαγώθηκε από τα συμφέροντα"... Κι αυτά, παρότι επιστήμονες έλεγαν ότι το 9,79 ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΧΩΡΙΣ ΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΦΑΡΜΑΚΟΔΙΕΓΕΡΣΗΣ! Κλείνει η παρένθεση).

Δεν θα μιλήσω για την εμπορευματοποίηση του αθλητισμού και τα τοιαύτα. Αν θέλετε να δείτε μια ωραία άποψη -παρότι δεν μου αρέσει η τελευταία παράγραφος. Πολύ "παίνεψε το σπίτι σου" μου κάνει...-, διαβάστε αυτό το άρθρο του Παπαδογιάννη στη SportDay. Απλώς, μετά την αποκάλυψη για την ομάδα Άρσης Βαρών, περιμένω από την κ. Φανή Χαλκιά να μας μιλήσει πάλι για το "DNA των Ελλήνων", πού'χει τις νίκες μέσα του. Επίσης, περιμένω από την Πολιτεία να μας εξηγήσει τι ακριβώς ήταν τα "σωστά" σκευάσματα που θα έστελναν οι Κινέζοι στους αρσιβαρίστες μας, αν δεν γινόταν το "λάθος" και δεν τους έστελναν τις ντόπες για τα άλογα κούρσας. Α, ναι, και να μας πει υπό ποιες προϋποθέσεις αγωνίζονται με την εθνική τους ομάδα οι επαγγελματίες μπασκετμπωλίστες των ΗΠΑ και να δώσει στη δημοσιότητα μελέτες πολλών ειδικών ερευνητών για τα ανθρωπίνως δυνατά όρια στην επίτευξη ρεκόρ στα διάφορα αθλήματα. Έτσι, για να γελάσουμε και λιγάκι.

Και στη συνέχεια, να μας αφήσουν, εμάς τους "προδότες", στην ησυχία μας. Όλους εμάς που δεν τρελαινόμαστε από τα μετάλια που κερδίζουν οι αθλητές "μας", από το Ευρωπαϊκό του 2004, από την "εθνική έξαρση" που προκαλούν οι διάφορες επιτυχίες σε αθλητικό επίπεδο. Τουλάχιστον, εμείς ξέρουμε τι τρέχει. Οπότε, δε μας παρατάτε, ρε; (και στα κινέζικα...).

Κερδίσαμε... αλλά τι;

ΟΚ, λοιπόν, υπό την απειλή του βέτο της Ελλάδας, το ΝΑΤΟ δεν προσκάλεσε τα Σκόπια να ενταχθούν στη Συμμαχία. Θεωρήτικά, λοιπόν, καταγάγαμε μια "περηφανή νίκη" και θα πρέπει να είμαστε χαρούμενοι, σωστά; Ωστόσο, έχω την αίσθηση ότι στην πραγματικότητα το μόνο που έγινε ήταν να δείξουμε πόσο δύσκολο είναι να ασκήσουμε ουσιαστική εξωτερική πολιτική και να πείσουμε για τα όποια δίκαιά μας.

Ναι, στα Σκόπια υπάρχουν αλυτρωτικές δυνάμεις που ονειρεύονται τη "Μεγάλη Μακεδονία". Ωστόσο, δεν προβληματίζεται κανένας από το γεγονός ότι η Αλβανία -στην οποία επίσης υπάρχουν αντίστοιχα όνειρα...- μπαίνει στο ΝΑΤΟ μετά βαϊων και κλάδων; Ότι η Ελλάδα -μια χώρα μέλος του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε.- μοιάζει να τά'χει βάλει με ένα κρατίδιο μια σταλιά;

Μου αρέσει πολύ, τόσο αυτό το post του Ανέστη, όσο και αυτή η συνέντευξη στη "City Press": είναι δύο φωνές ήρεμες, ήπιες και προβληματισμένες για πολύ περισσότερα από ένα όνομα -που, στην τελική, θα είναι αυτό που οι Σκοπιανοί επιθυμούν, τουλάχιστον στις διμερείς τους σχέσεις. Τελικά, η Ελλάδα πόσο και τι κέρδισε;

Α, και κάτι άλλο: για όσους κινδυνολογούν για την επιδείνωση των σχέσεων Ελλάδας-ΗΠΑ, ας μην υπερβάλλουμε, ε; Το παράδειγμα της Κύπρου ίσως δείχνει ότι, τελικά, ένα καλοδιατυπωμένο "όχι", ίσως να είναι πολύ πιο αποτελεσματικό από ένα βιαστικό "ναι". Θα δούμε...

Περί συμφώνων και αθλιοτήτων...

Προηγήθηκε η άθλια δήλωση του Άνθιμου (μου αρέσει που τους Μητροπολίτες τους φωνάζουν και "αγίους"...). Και χθες ήλθε η έτερη αθλιότητα από τον -δυστυχή(;)- υπουργό Δικαιοσύνης Σ. Χατζηγάκη, ο οποίος ξεκαθάρισε ότι το Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης ΔΕΝ θα αφορά ομόφυλα ζευγάρια. Φοβάμαι, δε, ότι η ξεφτίλα θα συνεχιστεί.

Κατά τη γνώμη μου, το πλέον άθλιο της υπόθεσης είναι ότι η όλη βαβούρα αφορά μια ΑΠΛΗ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΠΡΑΞΗ! Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Μια απλή νομική κατοχύρωση ανθρώπων που ζουν μαζί -προφανώς, επειδή αγαπιούνται- και που θέλουν να συνεχίσουν να το κάνουν χωρίς να είναι υποχρεωμένοι να περάσουν τη βάσανο της γραφειοκρατίας για θέματα όπως η αναγνώριση τέκνων, η περιουσία, κλπ.

Όμως, όχι. Αυτό το πράγμα, το οποίο, ρε γαμώτο, απορρέει από τις βασικές αρχές του Συντάγματος, πρέπει εδώ στην Ψωροκώσταινα να το κάνουμε Ανατολικό Ζήτημα και να δώσουμε το δικαίωμα σε κάθε άσχετο (Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ ΝΑ ΠΑΡΕΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ, ΟΠΩΣ ΑΥΤΗ ΕΚΦΡΑΖΕΤΑΙ ΜΕΣ ΑΠΟ ΝΟΜΟΥΣ!), όχι μονο να έχει άποψη, αλλά και να καθυβρίζει, όπως ο κυρ Άνθιμος.

Άντε, και σε λίγο η σύναψη του Συμφωνου θα προαπαιτεί και την Δήλωση Μη Ορθοδοξοχριστιανικών Φρονημάτων από τους συμβαλλόμενους...