Περί Θεού, Διαβόλου και άλλων τινών

Εξ από του ανέκαθεν, που λεν και στο χωριό του Καραμανλή, το black metal είχε μια τάση να στρέφεται κατά του Χριστιανισμού, είτε τασσόμενο υπέρ ενός -μάλλον ασαφούς- Σατανισμού, είτε στρεφόμενο σε μια εξιδανικευμένη παγανιστική λατρεία του παρελθόντος (βλέπε Νορβηγικό black metal και τις διαρκείς αναφορές του στους Βίκινγκς και στην "ιστορία" τους). Όλα αυτά δημιούργησαν μια αρκετά κακή εικόνα για τα συγκροτήματα που ασχολούνταν με το είδος. Εικόνα που χειροτέρεψε ακόμα περισσότερο, όταν μέλη γνωστών συγκροτημάτων βρέθηκαν αναμεμειγμένα σε πράξεις που ξεκινούσαν από το απλώς μακάβριο (π.χ. αυτοκτονίες) και κατέληγαν στο απεχθές (π.χ. δολοφονίες, άλλες πράξεις βίας κατά ανθρώπων, εμπρησμοί, προσέγγιση σε ναζιστικά πρότυπα και πάει λέγοντας...).

Όπως αντιλαμβάνεστε, όλα αυτά δεν έκαναν το black metal το πιο δημοφιλές μουσικό είδος, έτσι; Πολλώ δε μάλλον, όταν η μουσική ήταν μάλλον κλισέ (κιθάρες που ακούγονταν σαν ερεθισμένα αλυσοπρίονα, ντραμς που ενδιαφέρονταν μόνο για την ταχύτητα, χωρίς κανένα σεβασμό για ρυθμό ή, έστω, κράτημα των κομματιών, φωνητικά που κυμαίνονταν από στριγγλιές ως ουρλιαχτά, παραγωγή λες και το συγκρότημα ηχογραφεί μέσα σε χαρτόκουτο στην καρδιά ενός δάσους, κλπ). Προσθέστε, τώρα, και την καρουνίστικη εμφάνιση πολλών συγκροτημάτων, καθώς και την άνευ ουσίας και παρουσίας δήθεν βλάσφημη ιδεολογία και έχετε ένα είδος που, απλώς, δεν έχει μέλλον.

Ευτυχώς (ή δυστυχώς, όπως το πάρει κανείς...), κάπου εδώ έρχονται οι Γάλλοι, οι οποίοι τα τελευταία χρόνια έχουν μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα black metal σκηνή (φταίει ο καιρός; ο Chirac; το νερό;...). Στην "αιχμή του δόρατος" βρίσκεται το "συγκρότημα" Deathspell Omega (DsO), για το οποίο λίγα πράγματα είναι γνωστά: τα μέλη του εικάζεται ότι είναι κάποιοι "βετεράνοι" του χώρου, φωτογραφίες δεν υπάρχουν, συνεντεύξεις ελάχιστες και πάντα γραπτές, συναυλίες ούτε για δείγμα, γενικότερες πληροφορίες κυκλοφορούν μόνο στο επίπεδο των φημών και ενημέρωση για τις δραστηριότητές τους προκύπτει μόνο από το site της εταιρείας Norma Evagelicum Diavoli, η οποία και εκδίδει τους "δίσκους" τους.

Και βάζω το "δίσκους" σε εισαγωγικά, όχι διότι μουσικά δεν υπάρχει ενδιαφέρον -αντιθέτως, οι DsO έχουν κατορθώσει να δημιουργήσουν ένα απολύτως δικό τους ύφος, το οποίο αναμειγνύει την ταχύτητα / τραχύτητα / παράνοια του black metal με ambient-illbient περάσματα, εκκλησιαστικούς ύμνους, μελωδίες, κακοφωνία, κάνοντας πολύ κόσμο να μιλήσει για avant-garde προσέγγιση στο είδος. Αλλά, διότι οι τελευταίοι τους τρεις δίσκοι (οι οποίοι αποτελούν μια τριλογία) μπορούν να ειδωθούν ως μια κατάθεση ιδεολογίας πολύ μακριά από τη συνηθισμένη προσέγγιση του black metal: αντλώντας ιδέες από θεολογικά κείμενα (από το Θωμά τον Ακινάτη και την Αγία Γραφή, ως τους εκκλησιαστικούς ύμνους της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας), από φιλοσόφους, λογοτέχνες και διανοητές, όπως ο Μαρκήσιος de Sade, ο Charles Beaudelaire, ο Theodor Adorno και ο George Bataille, και από τη δική τους θεωρία περί Πίστης και Πτώσης, οι DsO αναπτύσσουν σε τρεις δίσκους ("Si Monumentum requires, Circumspice", "Kénôse" και "Fas-Ite Maledicti In Ignem Aeternum") μια ολόκληρη φιλοσοφία γύρω από το Θείο, το Διαβολικό και τη σχέση του ανθρώπου με τους δύο αυτούς πόλους.

Έτσι, πέραν της μουσικής, η οποία έχει τη δική της αυταξία (ή απουσία αυτής), οι DsO φέρνουν τον ακροατή σε μια ενδιαφέρουσα θέση: στην ανάγκη να μελετήσει τα κείμενα (δύσκολα τα λες στίχους) που αποτελούν το κάθε τραγούδι, προκειμένου να προσεγγίσει μια ενδιαφέρουσα και άκρως σοβαρή θεωρία γύρω από την πίστη. Αν οι DsO θεωρηθούν "σατανιστές", αυτό θα πρέπει να γίνει, όχι μέσω διακηρύξεων, αλλά μέσω ανάλυσης και μελέτης, αλλά και σύνθεσης του λόγου με την μουσική (μετά από πολλά ακούσματα και των τριών δίσκων, έχω καταλήξει ότι πρόκεινται για απολύτως μελετημένα δημιουργήματα, στα οποία έχει προσεχθεί και η τελευταία λεπτομέρεια, ακόμα και το artwork που τα συνοδεύει...). Κι αν όλα αυτά σας ακούγονται πολύ δήθεν, υπάρχει πάντα και το headbanging που η μουσική μπορεί να προσφέρει...