...μας χωρίζουν από την προηγούμενη δουλειά των Portishead, το ομώνυμο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν το 1998 και κόντεψαν να μας στείλουν όλους στα φαρμακεία για αντικαταθλιπτικά. Και, να, δέκα χρόνια μετά, γυρίζουν με ένα δίσκο (το "Third", καμία πρωτοτυπία στους τίτλους...), για να αποτελειώσουν τη δουλειά που άρχισαν τότε...Πώς είναι το "Third"; Μμμμ, είναι ψυχεδελογκοθοtorchtriphop, έτσι είναι ακριβώς, μόνο λίγο πιο παθολογικό απ' ό,τι δείχνει. Η Beth Gibbons συνεχίζει να τραγουδάει σαν να χώρισε μόλις πριν από λίγο από τη σχέση της ζωής της, η μουσική, παρά τις ρυθμικές της βάσεις, είναι κανονικό downer, ο Geoff Barrow φροντίζει να χτίσει έναν πυκνό καμβά από μελωδίες και θόρυβο -άλλωτε μπροστά, άλλωτε πίσω- και να οργανώσει το δίσκο με τρόπο που να εγγυάται την προσφυγή στα ξυραφάκια.
Γαμώτο, αν είναι να τους παίρνει δέκα χρόνια για να βγάλουν κάτι τέτοιο, τότε φοβάμαι πώς θα είναι ο επόμενος δίσκος τους. Καταναλώστε ανεπιφύλακτα και προσοχή στα αιχμηρά αντικείμενα γύρω σας...
3 σχόλια:
15 μέρες τώρα κι ακόμα να με πείσει...
Με έπεισε με τη μία, τη δεύτερη με μάγεψε, την τρίτη σκέφτηκα να τραβήξω μια Μαίριλυν Μονρόε,... αλλά επιβίωσα. Συνεχίζει να μου αρέσει του θανάτου.
μάλλον ήρθε η ώρα να πω και εγώ κάτι...γεια σας λοιπόν κι από μένα στο όμορφο κι ενημερωτικό αυτό blog... ο δίσκος πείθει για ένα και μόνο λόγο...ότι ένα συγκρότημα σαν κι αυτούς που πριν δέκα και κάτι χρόνια "τάραξαν" τους φίλους του trip-hop μαζεύοντας κι άλλους από δίπλα έρχονται και αντί να το μελοποιήσουν κι άλλο γίνονται κάπως πιο "επιθετικοί"..και δεν είναι εύκολο να το πετύχεις μετά από τόσο καιρό...Α! και νομίζω ότι ενώ μερικές φορές όταν κάποιος κάνει τόσο καιρό να βγάλει δίσκο και μας άρεσε τότε πολλές φορές ψάχνουμε δικαιολογίες για να το κάνουμε να μας αρέσει και τώρα...πιστεύω ότι σε αυτό το παράδειγμα δεν χρειάζεται καθόλου...κι αυτό είναι κάτι.... άσε που έχουμε παραδείγματα με κάποιους φίλους που τότε δεν τους είχε "πιάσει" καθόλου και τώρα το ακριβώς το αντίθετο....θετικά και μόνο τα συναισθήματα....φιλιά
Δημοσίευση σχολίου