Κυριακή, 23 Μαρτίου, σ' ένα κλαμπάκι στο Κουκάκι και ο Steve Wynn, παρέα με τον Robert Lloyd ανεβαίνουν στη μικροσκοπική σκηνή, με τις ακουστικές τους κιθάρες και -κατά καιρούς, grace á Lloyd- ένα μαντολίνο. Ο Steve είναι παλιός γνώριμος, είτε με τους τρομερούς Dream Syndicate, είτε μόνος του, πάντα κάνει ένα πέρασμα από Ελλάδα. Του αρέσει η Αθήνα, ο κόσμος, οι "παλιοί" και οι "νέοι" fans του. Πάνω απ' όλα, όμως, του αρέσει, σχεδόν 20τόσα χρόνια μετά την πρώτη του εμφάνιση, να λέει τις μουσικές του ιστορίες: θραυσματικές ιστορίες αξιοπρεπούς αποτυχίας, χαμένων ερώτων και ονείρων, σεμνής απογοήτευσης, αλλά και χαμηλότονης ελπίδας και αισιοδοξίας.Το μικρό κλαμπ ταιριάζει στο ακουστικό ύφος της περιοδείας του. Δύο άτομα επί σκηνής, χωρίς ηλεκτρισμό, με τα κομμάτια απογυμνωμένα από το αρκετά αγαπημένο του feedback, να παίρνουν μια πιο προσωπική, πιο εκμυστηρευτική μορφή. Το "My Old Haunts" να γίνεται πιο σπαρακτικό, το "Merrittville" πιο απειλητικό, το "There Will Come A Day" πιο τρυφερό, το "See That My Grave Is Kept Clean" πιο άμεσο... Θα μπορούσα να μιλάω ώρες για το setlist μόνο. Και για την οικειώτητα του Steve με το κοινό και για την τρομερή φάτσα και ταλέντο του Robert Lloyd και για τον κόσμο που γούσταρε τρελλά, ακόμα και τα καινούργια, άγνωστα κομμάτια...
Δεν θα το κάνω, όμως. Άλλωστε, ο Wynn είναι ένας φίλος και η προχθεσινή ήταν λιγότερο μια συναυλία και περισσότερο μια παρεϊστικη βραδιά με ποτό, κιθάρες και ωραία μουσική. Χωρίς εφέ, χωρίς φτιασιδώματα, χωρίς σταριλίκια. Αυθέντική, όπως και ο "πρωταγωνιστής" της.
"If you feel like going down,
So do I, so stick around..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου