7 Ιανουαρίου 2008

Τρόμος χωρίς τρόμο...


Ειλικρινά, αδυνατώ να καταλάβω γιατί όλος ο κόσμος έχει πάθει την πλάκα του με το "Ορφανοτροφείο", την ισπανική ταινία τρόμου που παίζεται ακόμα στις κινηματογραφικές αίθουσες. Πολλοί φίλοι μου την είδαν και μου έδωσαν τις καλύτερες συστάσεις, με αποτέλεσμα να πάω να τη δω κι εγώ. Ομολογώ ότι μετά το πρώτο ημίωρο δυσκολευόμουν να συγκρατήσω τα χασμουρητά μου και -απλώς- περίμενα να οδηγηθούμε στο απολύτως αναμενόμενο τέλος της. Τα φώτα του τέλους της προβολής με βρήκαν απολύτως απογοητευμένο και βαριεστημένο.

Είναι αλήθεια ότι ο σκηνοθέτης της ταινίας, Juan Antonio Bayona κάνει μια επαγγελματική δουλειά στη δημιουργία απειλητικής ατμόσφαιρας, ενώ το "χέρι" του παραγωγού -και, επίσης, σκηνοθέτη- Guillermo del Toro είναι εμφανές καθ' όλη τη διάρκεια του φιλμ. Επίσης, οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών είναι, σαφέστατα, καλές και καλοδουλεμένες και απολύτως ταιριαστές με το κλίμα που οι δημιουργοί της ταινίας θέλουν να "χτίσουν". Όλα καλά ως εδώ...

Όμως, ρε παιδιά, ουδείς έχει δει την "Έκτη Αίσθηση"; Τους "Άλλους"; Τη "Ραχοκοκαλιά Του Διαβόλου"; (για να μην πάω πιο πίσω, στο αριστουργηματικό "The Innocents" του Jack Clayton, από το 1961). ΟΚ, η ταινία στηρίζεται στον ψυχολογικό, αντί του οπτικού τρόμου. Και λοιπόν; Είναι κάτι που τα τελευταία χρόνια έχουμε δει και ξαναδεί αρκετές φορές. Τόσες, ώστε το "Ορφανοτροφείο" να μοιάζει, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια, απολύτως συνηθισμένο, για να μην πω τετριμμένο.
Δεν διατείνομαι ότι είμαι ο σούπερ σινεκριτικός (δεν είμαι), ούτε ο σούπερ-γούπερ σινεφίλ (τα τελευταία χρόνια βλέπω λιγότερο σινεμά από πριν). Όμως, διάολε, θυμάμαι ακόμα. Kαι καθ' όλη τη διάρκειά του το "Ορφανοτροφείο" μου έφερνε στο μυαλό -με αρνητικό τρόπο, τύπου "καμιά καινούργια ιδέα θα δούμε;"- όλες τις προαναφερθείσες ταινιές και μια-δυο άλλες ("Λαβύρινθος του Πάνα", "Προφητεία", κλπ). Καλή η τεχνική και τα συναφή, αλλά, λίγη πρωτοτυπία δεν βλάπτει, ε;...

2 σχόλια:

ανεστης είπε...

Εγώ χάρηκα το "Ορφανοτροφείο" όπως είχα χαρεί και την "6η Αίσθηση" και τους "Αλλους".
Λίγο περισσότερο όμως...
Επειδή μου άρεσε που ο Ευρωπαικός κινηματογράφος (και δη ο Ισπανικός) δείχνει τα δόντια του, επειδή μου άρεσε η πρωταγωνίστρια που έπαιξε καταπληκτικά χωρίς να είναι σταρ πρώτης γραμμής βάζοντας τα γυαλιά στο Χόλυγουντ.
Ε, τελικά το πόσο χαίρεσαι μια ταινία είναι ένα σχετικό και δυναμικό μέγεθος που δεν έχει πάντα να κάνει με την υπόθεση και το σενάριο αλλά με τις προσδοκίες σου.
Με δυό λόγια δεν μπορώ να πω οτι δεν είναι ταινιάρα επειδή έχουμε ήδη άλλες παρεμφερείς απο ένα σύστημα που παράγει μερικές χιλιάδες ταινίες κάθε χρόνο.

Ανώνυμος είπε...

Καμία αντίρρηση ως προς τα σχόλιά σου. Ωστόσο, επιμένω ότι προτιμώ την πρωτοτυπία, κάτι που μου φάνηκε να λείπει πολύ από το "Ορφανοτροφείο". Από κει και πέρα, μου αρέσει ο κινηματογράφος και δεν θέτω γεωγραφικά όρια σε αυτό -καλή νά'ναι η ταινία κι ας είναι και από τη Λαπωνία, που λέει ο λόγος...