Kill yr idols...

Σήμερα ο Scott Walker είναι σχεδόν 65 ετών (νομίζατε ότι θα γράψω για ΠΑΣΟΚ, ασφαλιστικό και τα τοιαύτα, ε; Την πατήσατε, φιλαράκια...). Στη δεκαετία του '60, σε κάποια φάση ήταν πιο δημοφιλής από τους Beatles, ως τραγουδιστής του συγκροτήματος The Walker Brothers, ενώ από το 1967 ως το 1974 κυκλοφόρησε κάμποσους σόλο δίσκους με σχετική επιτυχία, καθώς από την όμορφη pop πέρασε σε ένα πολύ πιο δύσκολο και απαιτητικό μουσικό ύφος, ενώ οι τελευταίοι του δίσκοι αυτής της περιόδου ήταν μάλλον προβληματικοί από άποψη περιεχομένου.

Και μετά, σιωπή...

Ως το 1984, οπότε κυκλοφορεί τον εφιαλτικό δίσκο "Climate Of The Hunter".

Kαι μετά, πάλι σιωπή...

Ως το 1995, οπότε αρχίζει να ξανασυνθέτει σποραδικά μέχρι και σήμερα.

Πέρσι, άκουσα το δίσκο του "Τhe Drift" (2006) και ομολογώ ότι χρειάστηκε να τον ακούσω πάνω από είκοσι (δεν κάνω πλάκα) φορές, μόνο και μόνο για να αρχίσω να τον καταλαβαίνω. Η μουσική του Scott Walker είναι ένα αδιαπέραστο τείχος από ήχο, μια μιασματική ατμόσφαιρα που διαπερνά τον ακροατή και πολύ εύκολα μπορεί να του προκαλέσει αποστροφή, τρόμο, ανησυχία. Είναι η μουσική, όχι του εφιάλτη, αλλά της πραγματικότητας, ειδωμένης μες από τα μάτια ενός παρανοϊκού (και, ως γνωστόν, παρανοϊκός είναι αυτός που γνωρίζει όλα τα δεδομένα). Ο Walker λέει ότι δεν δουλεύει με μουσική, αλλά με "μπλόκια ήχου": αν ως τέτοιο θεωρείται να χρησιμοποιείς τον ήχο της γυμνής γροθιάς σου πάνω σε κομμάτι κρέατος σε τσιγκέλι του χασάπη ως κρουστά σε κομμάτι σου, πάω πάσο...

Ακούστε Scott Walker. Δεν θα σας κάνει καλό, ωστόσο κάποιες φορές το πιο πικρό φάρμακο είναι η καλύτερη θεραπεία...