Το Μάαστριχτ, τα ελλείμματα και το λουρί της μάνας

Μια κοινωνική προσφορά του Khlysty για τους αγχωμένους Έλληνες. Παρακαλούμε, απομακρύνετε τα παιδιά και τις ευαίσθητες ομάδες του πληθυσμού, το κάτωθι κείμενο είναι κολλητικό…

ΟΙ ΠΕΤΡΙΝΕΣ ΕΝΤΟΛΕΣ
Πριν από πολλά χρόνια, οι ηγέτες της Ε.Ε. αποφάσισαν ότι ένα από τα μείζονα ζητήματα που θα έπρεπε να αντιμετωπιστούν, προκειμένου να προχωρήσει η ευρωπαϊκή ενοποίηση, ήταν η καθιέρωση ενός κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος, του Ευρώ. Στο πλαίσιο αυτό, έβαλαν διάφορους τεχνοκράτες να μελετήσουν πώς μπορεί να υπάρξει αυτό το κοινό νόμισμα, οι οποίοι και κατέληξαν σε μια σειρά μέτρων τα οποία αποτυπώθηκαν στο λεγόμενο «Σύμφωνο Σταθερότητας». Τα μέτρα αυτά ανταποκρίνονταν απόλυτα στις συνθήκες και τις παραμέτρους της εποχής στην οποία ελήφθησαν: η Ε.Ε. είχε πολλά και διάφορα νομίσματα, κάποια από αυτά ήταν σταθερά (μάρκο, γαλλικό φράγκο, κλπ), κάποια ήταν πιο αδύναμα (δραχμή), υπήρχαν πληθωρισμοί διαφόρων μεγεθών (η Ελλάδα τον είχε πολύ μεγάλο...) και οι εθνικές κυβερνήσεις ακολουθούσαν διάφορες δημοσιονομικές πολιτικές, οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα τα ελλείμματα να είναι αλλού μεγάλα και αλλού μικρά. Το «Σύμφωνο Σταθερότητας» επιχείρησε να καταπολεμήσει -εν είδη χορτοκοπτικής μηχανής ή οδοστρωτήρα- όλες αυτές τις διαφοροποιήσεις, θέτοντας μια σειρά κανόνων, οι οποίοι γράφτηκαν σε άσπαστη πέτρα και θα οδηγούσαν σε χρηματοοικονομική σταθερότητα, η οποία με τη σειρά της θα επέτρεπε την καθιέρωση ενός κοινού νομίσματος, το οποίο θα ήταν σταθερό, μη πληθωριστικό και δεν θα υπόκειτο εύκολα σε κερδοσκοπικές ή άλλες πιέσεις. Εξ ου και οι κανόνες που προέβλεπαν πληθωρισμό κάτω από 1,5%, δημοσιονομικό έλλειμμα κάτω από το 3% του ΑΕΠ και δημόσιο χρέος κάτω από το 60% του ΑΕΠ. Όποιος ήθελε να παίξει μπάλα στο γήπεδο της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης (ΟΝΕ), θα έπρεπε να αποδεχθεί τους κανόνες αυτούς και να κάνει το παν για να ανταποκριθεί στα όσα προέβλεπαν. Οι άλλοι, ας κάνουν ό,τι τους φωτίσει ο Κθούλου… Still with me? Cool.


WE AIN'T IN KANSAS ANYMORE…
Όπως προανέφερα, το «Σύμφωνο Σταθερότητας» αντικατόπτριζε τις συνθήκες της περιόδου κατά την οποία συνετάχθη. Ωστόσο, η ανελαστικότητα των κριτηρίων που περιλάμβανε -και η οποία ήταν τότε απαραίτητη για το στόχο που καλείτο να εκπληρώσει- σχεδόν αυτόματα λειτουργούσε ως τροχοπέδη για πολλά ζητήματα. Κυρίως, όμως, εμπόδιζε τις αρμόδιες αρχές της Ε.Ε. (Επιτροπή, Κεντρική Τράπεζα) να προχωρούν σε ενέργειες οι οποίες ήταν απαραίτητες στις συνθήκες που διαμορφώνονταν ανά πάσα στιγμή. Και, η πουτάνα η πραγματικότητα μόνο σταθερή δεν ήταν: με τις αγορές κεφαλαίων πιο απορρυθμισμένες από τις πλατίνες Ford Cortina του '72 που έχει να κάνει σέρβις πάνω από δεκαετία, το πετρέλαιο να έχει μετατραπεί σε τραμπάλα κερδοσκοπίας και την αγορά εργασίας να μοιάζει με κινούμενη άμμο, τα κριτήρια του «Συμφώνου Σταθερότητας» έμοιαζαν με ένα άπαρτο κάστρο, εντός του οποίου, όμως, οι βόθροι ξεχείλιζαν, το καθαρό νερό λιγόστευε συνεχώς και τα τρόφιμα είχαν αρχίσει να γίνονται σπάνια. Εν ολίγοις, τα κριτήρια βρίσκονταν σε πλήρη αναντιστοιχία με τις συνθήκες της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας και δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν στις «προκλήσεις» (τι μαλακισμένη λέξη, πιο καλά θα πήγαινε «στα αγγούρια») της εποχής. Παράλληλα, η περίφημη ΟΝΕ μόνο ως απολύτως επιτυχημένη δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί: σημαντικός αριθμός χωρών - μελών της Ε.Ε. με καλές οικονομίες είπε «ΟΝΕ; Nein, danke!» (Βρετανία, Σουηδία), ενώ κάποιες άλλες χώρες -μεταξύ αυτών και η Ελλάδα- προχώρησαν σε αυτό που ονομάζεται «δημιουργική λογιστική» (κοινώς, είπαν -μικρά κατά κύριο λόγο- ψέματα για τα μεγέθη των κριτηρίων του Συμφώνου), προκειμένου να ανταποκριθούν στα προαπαιτούμενά του και να μπουν στην ΟΝΕ. Εν γνώση των αρμοδίων οργάνων της Ε.Ε., κι όποιος θέλει ας το αμφισβητήσει.

ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΗΣ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑΣ
Το οριστικό τέλος του Συμφώνου Σταθερότητας ήλθε πριν από περίπου ένα χρόνο, όταν κατέρρευσε η Lehmann Brothers. Τα τοξικά απόβλητα της φούσκας των ακινήτων στις ΗΠΑ αποκαλύφθηκε ότι είχαν μολύνει σχεδόν όλη την Ευρώπη, αρχικά σε χρηματοοικονομικό επίπεδο και εν συνεχεία στο επίπεδο της πραγματικής οικονομίας. Η μία μετά την άλλη, οι χώρες - μέλη της Ε.Ε., διαπιστώνοντας ότι σε κεντρικό επίπεδο δεν υπήρχε η παραμικρή περίπτωση λήψης κάποιας ουσιαστικής γενικής απόφασης (οι ηγέτες και τα όργανα της Ένωσης μοιρολογούσαν κι έκλαναν για μέρες, μέχρι να αποφασίσουν ότι διαφωνούν…), άρχισαν να προχωρούν σε κινήσεις στήριξης των εθνικών οικονομιών, είτε κρατικοποιώντας τράπεζες, είτε ενισχύοντας την αγορά, είτε κάνοντας και τα δύο. Οι κινήσεις αυτές, όμως, σήμαιναν κάτι πολύ απλό: ξόδεμα, ξόδεμα κι άλλο ξόδεμα και αύξηση των ελλειμμάτων. Μπροστά στον κίνδυνο κατάρρευσης ολόκληρων οικονομιών, σιγά μην κάθονταν οι κυβερνήσεις να σκεφθούν «ναι, αλλά το όριο του 3% στο δημοσιονομικό έλλειμμα; Γαμώτο, δεν πρέπει με την καμία να το ξεπεράσω». Μάλιστα, όταν η Επιτροπή επιχείρησε να ψελίσει κάποιες παραινέσεις, οι απαντήσεις που έλαβε από τις περισσότερες χώρες ήταν «Ζητάς να μην παραβιάσω τα κριτήρια του Συμφώνου; You just watch me, mofo!». Για όποιον δεν το έχει πάρει χαμπάρι, σήμερα οι περισσότερες χώρες - μέλη της Ε.Ε. και σχεδόν το σύνολο των χωρων της Ευρωζώνης έχουν διψήφια ελλείμματα, τα οποία, μάλιστα, δεν προβλέπεται να μειώσουν άμεσα και στα αρχίδια τους παλιά τους τα παπούτσια η απειλή για Διαδικασία Υπερβολικού Ελλείμματος.

ΤΟ ΑΛΛΟ ΜΕ ΤΟΝ ΤΟΤΟ ΤΟ ΞΈΡΕΙΣ;
Διότι, καλέ μου αναγνώστη, τρία είναι τα μεγάλα ψέματα σε αυτό τον κόσμο: «Θα σε ξεχρεώσω», «Δεν θα τελειώσω στο στόμα σου» [1] και «Η οικονομική κρίση πέρασε». Μπορεί κάποια τμήματα των κεφαλαιαγορών να παρουσιάζουν μια σχετική ανάκαμψη (τα λαμόγια βρήκαν, προφανώς, νέους τρόπους αξιοποίησης της μαλακίας αφέλειας του κοσμάκη…), αλλά η γενικότερη εικόνα είναι εικόνα ύφεσης και τρομακτικού ζορίσματος. Η παγκόσμια οικονομία παραμένει στη ΜΕΘ και οι γιατροί δεν έχουν ακόμα καταλήξει αν θα τη σκαπουλάρει ή αν θα πέσει σε κώμα και τότε να δούμε τι θα γίνει. Ως εκ τούτου, η λογική που μοιάζει να συνεχίζει να κυριαρχεί είναι η εξής: είναι προτιμότερο να διευρύνω τα ελλείμματά μου και να σπρώχνω φράγκα προς τομείς της οικονομίας που μπορούν να αποδώσουν, έστω και μεσοπρόθεσμα, παρά να ακολουθήσω περιοριστική πολιτική, επειδή έτσι προβλέπει το Σύμφωνο Σταθερότητας. Κι αν δεν με πιστεύεις, ρίξε μια ματιά σε ΗΠΑ, Ιαπωνία, Γαλλία και άλλες σοβαρές χώρες, τι είδους οικονομικό initiative ακολουθούν. Μπορεί οι ευρωγραφειοκράτες να γκρινιάζουν και να φωνάζουν και να σκίζουν τα βυζιά τους, ωστόσο, άμα δεν πέσουν φράγκα στην αγορά και στην πραγματική οικονομία, δουλειά δεν πρόκειται να γίνει. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι σιγά-σιγά οι κυβερνήσεις αρχίζουν να τραβούν κονδύλια από τις τράπεζες και να τα διοχετεύουν σε άλλες οικονομικές δραστηριότητες, αλλά και να πιέζουν τις τράπεζες να ανοίξουν το πουγκί και να σπρώξουν φράγκα για να κινηθεί η αγορά, μη χέσω κιόλα.Διότι, τα ελλείμματα μπορούν να καλυφθουν, αλλά πρέπει νά'χεις οικονομία για να παράγει πλούτο, ειδάλλως, φασκελοκουκούλωσ'τα…

ΤΕΛΕΙΩΝΕ, ΡΕ Φ'ΛΑΡΑ!!!
Α, μη βιαζόστενε, 'νταξ'; Όλα τα παραπάνω τα είπα, αναγνώστη μου, για να σου εξηγήσω ότι ο χαμός που έγινε στο ECOFIN δεν ήταν επί της ουσίας λόγω του ύψους του ελλείμματος, που αρχικά ήταν λίγο πάνω από το 3%, μετά έγινε 6% και κατέληξε στο 12,5%. Μπα, αν ήταν μόνο αυτό, ο Παπακωνσταντίνου θα είχε ξεπεράσει την όλη φάση λέγοντας «ρε, δεν πάτε να Μααστριχτιστείτε» και το θέμα θά'χε λήξει εκεί. ΟΟΟΟΟΟΟΧΙ, καλέ μου αναγνώστη. Το πρόβλημα είναι ότι, μετά την πενταετή-και-κάτι-ψιλά διακυβέρνηση της Ελλάδας από τη ΝΔ, οι ευρωπαίοι μας αντιμετωπίζουν -όχι πλέον με αμφιβολία ή με καχυποψία, αλλά- με ξεκάθαρα εχθρική διάθεση. Μετά από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα γεμάτο υπεκφυγές, λάθη επί λαθών, ψέματα, κούφιες υποσχέσεις, στατιστικά στοιχεία - κουρελόχαρτα που δεν άξιζαν ούτε το χαρτί πάνω στο οποίο τυπώνονταν, δεσμεύσεις που αναιρούνταν μόλις ο εκάστοτε υπούργαρος γύριζε από τις Βρυξέλλες στην Αθήνα και άλλα τινά γραφικά, οι ευρωπαίοι είπαν «γαμώ κι εσείς κι ο γρύλλος σας. Ή πείτε μας την αλήθεια ή πάτε στον αγύριστο, μαλακισμένα». Και είχαν απόλυτο δίκιο, άσχετα αν την πλήρωσε ο Παπακωνσταντίνου, διότι από την αρχή αυτό έλεγαν και οι Ε.Ε.ατζήδες και κάποιοι 'δω χάμου. Αναγνώστη μου, ξέρεις καλά ότι ΠΑΣΟΚος δεν είμαι, αλλά -και νομίζω ότι το έχω γράψει κιόλας, αλλά πρέπει να ψάξεις να το βρεις στα αρχεία μου- όταν ο Παπανδρέου κι άλλοι έλεγαν ότι η Αλογογκούφιος «δημοσιονομική απογραφή» θα ήταν καταστροφική για τη χώρα, συμφωνούσα απόλυτα μαζί τους και ήξερα πολύ καλά ότι είχαν δίκιο, έστω κι αν αυτοί ανησυχούσαν κυρίως για το «πρόσωπό» τους. Η απογραφή έγινε και από εκείνο το σημείο και μετά, είχαμε εναντίον μας τη Eurostat (είχαμε αμφισβητήσει την ικανότητά της να διακριβώνει την ακρίβεια των στοιχείων που της δίναμε), την Ευρωπαϊκή Επιτροπή (βγάλαμε στη φόρα μια από τις μεθόδους δημιουργικής λογιστικής, με την οποία, όμως, κάποιες χώρες είχαν μπει στην ΟΝΕ και επί της ουσίας αμφισβητήσαμε τη διαδικασία της ΟΝΕ) και πολλές χώρες - μέλη της Ε.Ε., οι οποίες βαρέθηκαν να τις κοροϊδεύουμε μες στη μούρη τους.

ΠΟΥ ΚΑΤΑΛΗΓΟΥΜΕ, ΛΟΙΠΟΝ
Μα, φυσικά, στο ότι η απίστευτη ανικανότητα με την οποία κυβέρνησε η ΝΔ, μας έχει φέρει σε εξαιρετικά δύσκολη θέση και έχει υποσκάψει την -κατά βάση ορθή- άποψη που και ο Παπανδρέου, αλλά και ο Τσίπρας έχουν εκφράσει, ότι, δηλαδή, το «Σύμφωνο Σταθερότητας» θα πρέπει να αναθεωρηθεί, ώστε να ανταποκρίνεται με μεγαλύτερη ευελιξία στις παγκόσμιες οικονομικές συνθήκες που διαμορφώνονται ανά πάσα στιγμή (π.χ. σήμερα ο πληθωρισμός είναι σχεδόν μηδενικός). Διότι, είναι άλλο να ζητάς να αλλάξει κάτι όταν είσαι σοβαρός, σωστός και κύριος έναντι των εταίρων σου, κι άλλο να το ζητάς όταν έχεις χάσει κάθε ίχνος αξιοπιστίας και έχεις μετατραπεί σε πτυελοδοχείο της Ευρώπης. Δηλαδή, όταν δεν σου δανείζει κάποιος φίλος σου ένα πεντάευρο, εσύ μετά πας και του ζητάς να σου δώσει πενηντάρικο; Ε, αυτό δε γίνεται. Αυτό, δε, που με κάνει έξαλλο είναι ότι οι νεοδημοκράτες βγαίνουν και λεν ότι το ΠΑΣΟΚ εσκεμμένα φουσκώνει το έλλειμμα τώρα, ώστε να μπορέσει του χρόνου να παρουσιάσει μεγάλη μείωσή του. Δηλαδή, ρε μάγκες, όταν τα κάνατε εσείς αυτά με την ξεφτιλισμένη σας απογραφή, ήταν καλά; Όταν, παλιότερα, ο «καταλληλότερος» μιλούσε για «οικονομία - τραβεστί», σας έπαιρνε; Αιδώς, αχρείοι! Άσε που, κι εσείς, αν δεν είχατε κάνει τις μαλακίες αστοχίες που κάνατε επί πέντε+ χρόνια, το ίδιο θα κάνατε. Και, για να τελειώνω, το μεγάλο στοίχημα της κυβέρνησης είναι, πλέον, να αποκαταστήσει την αξιοπιστία της Ελλάδας, να κατορθώσει να ξαναγίνει ισότιμος συνομιλητής των εταίρων μας και να μπορέσει να πείσει ότι το σχέδιό της για την ανάταξη της οικονομίας έχει νόημα, ουσία και στόχους υλοποιήσιμους και ότι το πρόβλημα δεν είναι το έλλειμμα και το χρέος, αλλά η επιβίωση της οικονομίας και της Ελλάδας και της Ευρώπης. Και να στήσει γέφυρες με συμπαθούντες και συνοδοιπόρους, μπας και οι καρεκλοκένταυροι των Βρυξελλών ανοίξουν τα αυτία τους, πού' χουν βουλώσει από τον πολύ νεοφιλελευθερισμό που μπούκωναν όλα αυτά τα χρόνια. Όλα τ' άλλα είναι περί διαγραμμάτου και δεν αξίζει ούτε να τα συζητάμε (άκου λέει, κρίμα που αλλάζει η Κομισιόν και ενδεχομένως φεύγει ο Αλμούνιας, ο οποίος μας ήξερε…).

Υ.Γ.:  πριν κάποιοι αρχίσετε να βρίζετε, σκεφθείτε κάτι απλό. Πριν από την κρίση, η Ελλάδα είχε ξαναβρεθεί σε Διαδικασία Υπερβολικού Ελλείμματος. Και πριν από αυτή, είχε ξεφτιλιστεί με το νόμο περί Βασικού Μετόχου, ο οποίος εξέπεσε σε χρόνο θt στην Επιτροπή. Και κάμποσα άλλα, που τώρα δε μού' ρχονται. Ενώ, πριν, παρά τις Χριστοδουλάκιες λογιστικές ακροβασίες και μπακαλισμούς, το πράγμα τσούλαγε αρκετά στρωτά, διότι η Επιτροπή, παρά τις κραυγές της ΝΔ προς την Ε.Ε., είχε ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ότι η Ελλάδα, κι αν κάνει λαδιά, θα τη διορθώσει...


[1]: copyright by Brett Easton Ellis και το βιβλίο του «Less Than Zero».