Το μπάχαλο της ΝΔ και το "ζουμί"

Πολλά λέγονται, ακούγονται και γράφονται αυτές τις μέρες σχετικά με το χαμό που επικρατεί στη ΝΔ, γύρω από την κατ' ευφημισμό συζήτηση για τη διαδικασία εκλογής του προέδρου του κόμματος. Επειδή, λοιπόν, ως Khlysty διαθέτω τηλεπαθητική επαφή με τα μυαλά των στελεχών της ΝΔ που εμπλέκονται σε αυτή την ιστορία, θα επιχειρήσω σήμερα να σας κάνω μια ανάλυση του τι συμβαίνει και πού θα καταλήξει το πράμα.

Μια πρώτη σημείωση
Προσωπικά, θεωρώ ότι η όλη συζήτηση γύρω από το πώς θα γίνει το συνέδριο της ΝΔ, αν θα γίνει κουβέντα για τα αίτια της ήττας, αν θα υπάρξει αναδόμηση/αναδιάρθρωση/επανίδρυση του κόμματος και τα συναφή είναι ιστορίες του κώλου της πλάκας. Οι λόγοι της ήττας είναι γνωστοί σε όλους και μπορούν να συνοψισθούν στη φράση: τα κάναμε μπάχαλο στη διακυβέρνηση της χώρας, διότι ουδείς επιχείρησε να ελέγξει την κυβέρνηση και ο καθένας έκανε ό,τι του γούσταρε. Άλλωστε, αυτό φάνηκε και από τα αποτελέσματα των εκλογών, όπου οι πολίτες "μαύρισαν" το μισό υπουργικό συμβούλιο, αλλά και από το γεγονός ότι ο Καραμανλής ήδη αποκαθηλώνεται στα μάτια ακόμα και των Νεοδημοκρατών. Ναι, αλλά τότε γιατί γίνεται η όλη κουβέντα;...

Ζητούμενο η εντροπία
Ο καυγάς στη ΝΔ γίνεται αποκλειστικά και μόνο για λόγους Φυσικής: τουλάχιστον οι δύο (Αβραμόπουλος, Σαμαράς) από τους διάφορους πιθανούς υποψηφίους προέδρους γνωρίζουν ότι σε ένα σώμα χαμηλής εντροπίας, όπως το κλειστό συνέδριο, είναι πολύ δύσκολο να χάσει αυτός ο υποψήφιος (βλ. Ντόρα) που έχει την καλύτερη οργάνωση και τη μεγαλύτερη διείσδυση στους συνέδρους. Φυσικά, η Ντόρα δεν έχει την απόλυτη πλειοψηφία στο συνέδριο, όμως έχει σαφές προβάδισμα έναντι όλων των υπολοίπων και, ως εκ τούτου, μεγαλύτερη παράσταση νίκης. Έτσι, οι υπόλοιποι επιδιώκουν να ανοίξουν όσο το δυνατόν περισσότερο το παιχνίδι, να αυξήσουν, δηλαδή, την εντροπία, με στόχο να βραχυκυκλώσουν αυτόν που τον συμφέρει η κλειστή διαδικασία. Όμως, αυτό έχει κάποια ουσία;

Αδύναμοι υποψήφιοι
Η απάντηση είναι ένα μεγαλοπρεπές "όχι". Κι αυτό, κατά την άποψή μου, διότι στην παρούσα φάση, σε αντίθεση με το 1981 (Αφέρωφ), το 1984 (Μητσοτάκης) και το 1997 (Καραμανλής), δεν υπάρχει ένας υποψήφιος που να εμπνέει και να μπορεί να λειτουργήσει ως UHU για τη ΝΔ. Η Ντόρα μπορεί να έχει ισχυρή παρουσία στα στελέχη της ΝΔ, ωστόσο δεν διαθέτει την "καλή έξωθεν μαρτυρία", ιδίως μεταξύ των καραμανλικών, ενώ μεγάλο μέρος του κόσμου του κόμματος δεν πιστεύει ότι μπορεί να δώσει στη ΝΔ το απαραίτητο ύφος και ήθος για να αντιμετωπίσει τον Παπανδρέου. Ο Αβραμόπουλος δεν έχει μεγάλη διείσδυση (σ.σ. δεν τον πολυπιστεύει ο κόσμος), ο Σαμαράς τα ίδια, συν το γεγονός ότι πάντα θα τον βαραίνει η πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη, ο Μεϊμαράκης είναι καλός στα οργανωτικά, αλλά δεν έχει προεδρικό προφίλ, ο Πανίκας είναι πολύ ακραίος και χωρίς ουσιαστική στήριξη και οι "σαραντάρηδες" (Στυλιανίδης, Σπηλιωτόπουλος), ε, όσο και να το κάνεις, δεν έχουν να επιδείξουν και κάτι, μάλλον φθορά υπέστησαν από την παρουσία τους στην κυβέρνηση. Τότε, γιατί;...

Κάντο όπως ο Γιώργος
Διότι όλοι αυτοί -πλην Ντόρας- πιστεύουν ότι μέσα από μια διευρυμένη διαδικασία , όχι μόνο μπορούν να πετύχουν την έκπληξη, αλλά, κυρίως, ακόμα και σε περίπτωση ήττας θα μπορούν να αποτελούν μια θεσμοθετημένη "τάση", ένα "δουκάτο" εντός της ΝΔ που θα έχει ρόλο και λόγο. Σου λέει, είδες πώς τα κατάφερε ο Γιώργος στο ΠΑΣΟΚ, γιατί όχι κι εμείς; Διότι, αστέρια μου, η ΝΔ έχει τόση σχέση με το ΠΑΣΟΚ όση κι ο Stockhausen με τους Mayhem: και οι δύο θεωρούνται ότι παίζουν μουσική και... ΤΕΛΟΣ. Στο ΠΑΣΟΚ, ακόμα και σε extreme συνθήκες, μπορούν να έχουν συλλογικές διαδικασίες και να αποδέχονται τα αποτελέσματά τους, ενώ στη ΝΔ των γόνων, των τζακιών και των βαρόνων, πώς μπορεί να διασφαλιστεί κάτι τέτοιο; Έλα μου, ντε...

Μας ζάλισες!!!!
Εγώ; Καλά, λοιπόν, σας λέω πού το πάω. Όλα τα παραπάνω τα γράφω για να πω ότι δεν υπάρχει ζήτημα ουσίας στο σκυλοκαυγά στη συζήτηση εντός της ΝΔ για την εκλογή νέου προέδρου του κόμματος. Είτε με ανοιχτή, είτε με κλειστή διαδικασία, ο πρόεδρος που θα προκύψει θα είναι αδύναμος, τόσο γιατί οι υποψηφιότητες δεν εμπνέουν, όσο και γιατί η ΝΔ ποτέ δεν ασχολήθηκε με τον εκδημοκρατισμό της παράταξης και τη συλλογικότητα των διαδικασιών. Αποκορύφωμα αυτής της κατάστασης ήταν το 1997, όταν ο Καραμανλής, ελέω βαρόνων, ήλθε από το πουθενά και έγινε επί 12 χρόνια μονάρχης του κόμματος, μόνο και μόνο λόγω ονόματος. Στην ουσία, η φυγή του Καραμανλή δείχνει τη γύμνια της ΝΔ, όχι μόνο σε ιδεολογικό αλλά και σε στελεχιακό επίπεδο, καθώς και την αδυναμία της να εκφράσει σοβαρή πολιτική/οικονομική/κοινωνική ατζέντα. Η χρεωκοπία της, που αποτυπώθηκε στις εκλογές, συνεχίζει να αποκαλύπτεται σε όλα τα επίπεδα και, πολύ φοβάμαι, δεν πρόκειται να τελειώσει, ακόμα κι αν εκλεγεί -όπως εκλεγεί- νέος πρόεδρος.

Και πρόταση!
Κι επειδή ο Khlysty έχει και προτάσεις, η άποψή μου είναι ότι το κλειστό συνέδριο θα πρέπει να συμφωνήσει να εκλέξει έναν πρόεδρο μεταβατικού χαρακτήρα, ο οποίος θα έχει "ημερομηνία λήξης" (π.χ. τα τρία χρόνια) και ο οποίος θα αναλάβει να ανασυνθέσει το ιδεολογικό στίγμα και τον κομματικό μηχανισμό της ΝΔ. Παράλληλα, θα πρέπει ο ίδιος να λειτουργεί στο πλαίσιο κομματικών οργάνων και συλλογικών διαδικασιών, ώστε οι αποφάσεις του να έχουν την ευρύτερη δυνατή νομιμοποίηση και να προχωρήσει σε άμεση "κάθαρση" του κόμματος από διάφορους περίεργους που μαζεύτηκαν εκεί τα τελευταία χρόνια. Επίσης, στα τρία χρόνια θα γίνει τακτικό αξιολογικό συνέδριο, το οποίο θα κρίνει τι έχει επιτευχθεί και, παράλληλα, θα εκλέξει πρόεδρο -ίσως τον ίδιο, ίσως κάποιο άλλο στέλεχος- ο οποίος θα οδηγήσει το νέο κόμμα στις εκλογές (τις οποίες, εξαιρόντας κάποιο σημαντικό γεγονός, θα χάσει, αλλά αυτό έχει λίγη σημασία). Γι' αυτό το ρόλο, ο καλύτερος απ' όσους φέρονται ως υποψήφιοι είναι ο Βαγγέλας ο Μεϊμαράκης (το οργανωτικό τό'χει), αν και δεν ξέρω αν θα δεχόταν μια τέτοια φάση. Πάντως, από τα υπόλοιπα που ακούγονται και γίνονται μου μοιάζει πολύ καλύτερη ως λύση.

Υ.Γ.: για μια άλλη προσέγγιση, δείτε εδώ τι λέει ο Zaphod...