Δέκα χρόνια

...μας χωρίζουν από την προηγούμενη δουλειά των Portishead, το ομώνυμο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν το 1998 και κόντεψαν να μας στείλουν όλους στα φαρμακεία για αντικαταθλιπτικά. Και, να, δέκα χρόνια μετά, γυρίζουν με ένα δίσκο (το "Third", καμία πρωτοτυπία στους τίτλους...), για να αποτελειώσουν τη δουλειά που άρχισαν τότε...

Πώς είναι το "Third"; Μμμμ, είναι ψυχεδελογκοθοtorchtriphop, έτσι είναι ακριβώς, μόνο λίγο πιο παθολογικό απ' ό,τι δείχνει. Η Beth Gibbons συνεχίζει να τραγουδάει σαν να χώρισε μόλις πριν από λίγο από τη σχέση της ζωής της, η μουσική, παρά τις ρυθμικές της βάσεις, είναι κανονικό downer, ο Geoff Barrow φροντίζει να χτίσει έναν πυκνό καμβά από μελωδίες και θόρυβο -άλλωτε μπροστά, άλλωτε πίσω- και να οργανώσει το δίσκο με τρόπο που να εγγυάται την προσφυγή στα ξυραφάκια.

Γαμώτο, αν είναι να τους παίρνει δέκα χρόνια για να βγάλουν κάτι τέτοιο, τότε φοβάμαι πώς θα είναι ο επόμενος δίσκος τους. Καταναλώστε ανεπιφύλακτα και προσοχή στα αιχμηρά αντικείμενα γύρω σας...

"I'm not a crook!"

Τις τελευταίες ημέρες παρακολουθώ με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τις προσπάθειες της Hillary και του επιτελείου της να καλύψουν τα ΨΕΜΑΤΑ που "η σύζυγος του εραστή της Monica" είπε για την επίσκεψή της πριν από 12 χρόνια στη Βοσνία. Αρχικά, ακολούθησε την τακτική του "deny everything".

Μετά, όταν άρχισε η βροχή από πτύελα (όταν διάφορα βίντεο της εποχής μετέτρεψαν την "ηρωική έξοδο από το αεροπλάνο υπό τα πυρά των ελευθέρων σκοπευτών" σε ένα χαλαρό παρτάκι υποδοχής, από αυτά που συγκινούν τα πλήθη...), η Hillary αναγκάστηκε να παραδεχθεί ότι, ε, έκανε κι ένα λαθάκι ("I misspoke"...).

Για περισσότερα στοιχεία γύρω από το θέμα, δείτε το εκπληκτικό post του americablog. Εγώ θα ήθελα να μείνω, απλώς, στο γεγονός ότι αυτή η τύπισσα θέλει να γίνει Πρόεδρος των ΗΠΑ. Κι εγώ που αναρωτιόμουν αν υπάρχει χειρότερο από τον Dubya...

Λιώνοντας στο σκοτάδι

Κυριακή, 23 Μαρτίου, σ' ένα κλαμπάκι στο Κουκάκι και ο Steve Wynn, παρέα με τον Robert Lloyd ανεβαίνουν στη μικροσκοπική σκηνή, με τις ακουστικές τους κιθάρες και -κατά καιρούς, grace á Lloyd- ένα μαντολίνο. Ο Steve είναι παλιός γνώριμος, είτε με τους τρομερούς Dream Syndicate, είτε μόνος του, πάντα κάνει ένα πέρασμα από Ελλάδα. Του αρέσει η Αθήνα, ο κόσμος, οι "παλιοί" και οι "νέοι" fans του. Πάνω απ' όλα, όμως, του αρέσει, σχεδόν 20τόσα χρόνια μετά την πρώτη του εμφάνιση, να λέει τις μουσικές του ιστορίες: θραυσματικές ιστορίες αξιοπρεπούς αποτυχίας, χαμένων ερώτων και ονείρων, σεμνής απογοήτευσης, αλλά και χαμηλότονης ελπίδας και αισιοδοξίας.

Το μικρό κλαμπ ταιριάζει στο ακουστικό ύφος της περιοδείας του. Δύο άτομα επί σκηνής, χωρίς ηλεκτρισμό, με τα κομμάτια απογυμνωμένα από το αρκετά αγαπημένο του feedback, να παίρνουν μια πιο προσωπική, πιο εκμυστηρευτική μορφή. Το "My Old Haunts" να γίνεται πιο σπαρακτικό, το "Merrittville" πιο απειλητικό, το "There Will Come A Day" πιο τρυφερό, το "See That My Grave Is Kept Clean" πιο άμεσο... Θα μπορούσα να μιλάω ώρες για το setlist μόνο. Και για την οικειώτητα του Steve με το κοινό και για την τρομερή φάτσα και ταλέντο του Robert Lloyd και για τον κόσμο που γούσταρε τρελλά, ακόμα και τα καινούργια, άγνωστα κομμάτια...

Δεν θα το κάνω, όμως. Άλλωστε, ο Wynn είναι ένας φίλος και η προχθεσινή ήταν λιγότερο μια συναυλία και περισσότερο μια παρεϊστικη βραδιά με ποτό, κιθάρες και ωραία μουσική. Χωρίς εφέ, χωρίς φτιασιδώματα, χωρίς σταριλίκια. Αυθέντική, όπως και ο "πρωταγωνιστής" της.

"If you feel like going down,
So do I, so stick around..."

Αλγεβρα, κανείς;...

Κατ' αρχήν, ας μιλήσουμε για πολυρυθμούς: για όλους εμάς τους μη μουσικούς, ένας απλός ορισμός είναι "πολλά όργανα, που το καθένα παίζει σε διαφορετικό ρυθμό". Π.χ. η κιθάρα παίζει σε ρυθμό 3/4, το μπάσο 5/8, τα ντραμς 4/4 και το σαξόφωνο φυσάει τη μύτη του (για να παραφράσω τον Frank Zappa). Τα μαθηματικά λένε ότι, αν όλοι αυτοί οι ρυθμοί επαναληφθούν αρκετά, σε κάποια στιγμή θα βρεθούν όλα τα όργανα να παίζουν μαζί. Γενικά, στο ροκ οι πολυρυθμοί δεν πολυχρησιμοποιούνται, διότι είναι ταλαιπωρία για τους μουσικούς (οι οποίοι θα πρέπει διαρκώς να μετράνε beats), αλλά και διότι δεν βοηθούν το κοινό να χτυπηθεί όπως πρέπει.

Κάπου εδώ έρχονται και μπαίνουν στη σκηνή οι Meshuggah (παράφραση εβραϊκής λέξης που σημαίνει "τρελός") από τη Σουηδία. Οι Meshuggah άρχισαν την καριέρα τους στα τέλη της δεκαετίας του '80 ως ένα αρκετά straight thrash metal συγκρότημα, χωρίς να έχουν να επιδείξουν κάτι το τρομερό. Και μετά, εν έτει 1995, το θαύμα: ο δίσκος τους "Destroy, Erase Improve" άλλαξε τελείως το σκηνικό! Πολυρυθμοί (δείτε πιο πάνω), πολύ heavy ατμόσφαιρα, concept δίσκος, σόλο που έφερναν στο μυαλό τζαζίστες... Εν ολίγοις, πλήρης αλλαγή.

Μια αλλαγή που συνεχίστηκε με το εξαιρετικά πυκνό και θορυβώδες "Chaosphere" (1998), το πιο αργό και πιο πειραματικό "Nothing" (2002) και τα εξαιρετικά "I" (2004, e.p.) και "Catch 33" (2005), τα οποία ήταν ένα κομμάτι το καθένα (21 λεπτά το "I", πάνω από 40 λεπτά, αν και "κομμένο" σε 13 κομμάτια, το "Catch 33") και στα οποία υπήρχαν στοιχεία από industrial, ambient, ακόμα και prog rock. Αν κάποιος ακούσει αυτές τις δουλειές των Meshuggah, θα καταλάβει γιατί πολλοί θεωρούν ότι έχουν μετατραπεί σε "είδος" του ροκ από μόνοι τους.

Και τώρα, έρχεται το 6ο L.P. τους με τίτλο "obZen", όπου οι Σουηδοί μάστορες του θορύβου μοιάζουν να κάνουν μια μικρή "στάση" στην εξελικτική τους πορεία, να συγκεντρώνουν όλα εκείνα τα στοιχεία που τους χαρακτηρίζουν (πολυρυθμοί, εξαιρετικά περίπλοκα riffs, δύστροπες ρυθμικές αλλαγές, φωνητικά σαν από ρομπότ με ξυράφια στο λάρυγγα, ενδιαφέροντες "υπαρξιακοί" στίχοι) και να τα ανασυνθέτουν σαν σε μια "ρετροσπεκτίβα" του ίδιου του ήχου τους. Το γεγονός ότι λείπει η εξέλιξη που χαρακτήριζε τις προηγούμενες δουλειές τους ίσως κάνει κάποιους fans να στραβώσουν. Ωστόσο, πιστεύω ότι ο δίσκος είναι ο πλέον κατάλληλος για κάποιον που τώρα τους ανακαλύπτει, ενώ, ταυτόχρονα αποτελεί και ένα "βήμα" για την περαιτέρω πορεία τους.

Οι Meshuggah είναι ένα εξαιρετικά δύσκολο συγκρότημα. Οι αναφορές τους βρίσκονται έξω από τα συνήθη όρια του heavy metal, έξω, ακόμα, κι από τα συνήθη όρια της "καλής" μουσικής (αυτής που ακούμε για να διασκεδάσουμε). Είναι avant-garde, θορυβώδεις, "δύστροποι", τεχνικά απροσπέλαστοι και τρομερά ενδιαφέροντες. Πολώνουν το κοινό, χωρίς, ωστόσο να κάνουν κάτι το "δήθεν". Αντιθέτως, μοιάζουν να πιστεύουν απόλυτα στη μουσική τους και τη φιλοσοφία τους. Κι αυτό τους κάνει διπλά σημαντικούς.

UPDATE
Προσθέτω εδώ ένα βιντεάκι των Meshuggah, μια live εκτέλεση ενός κομματιού από το δίσκο "Nothing", έτσι για να πάρετε μια ιδέα του τι παίζουν. Δύο σημειώσεις:
α) Οι κιθάρες είναι οκτάχορδες...
β) Ο ντράμερ είναι θεούλης...

Λίγα λόγια για χθες...

Η χθεσινή απεργία και διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας ήταν -τουλάχιστον στα δικά μου μάτια- απολύτως επιτυχημένη. Ο κόσμος ήταν πολύς -πολύ περισσότερος από την συγκέντρωση του Δεκεμβρίου, ενώ κάποιοι φίλοι έκαναν συγκρίσεις με το 2001 και τις κινητοποιήσεις κατά του "νόμου Γιαννίτση". Οι συγκεντρωμένοι δεν φάνηκαν να κατέβηκαν για να κάνουν πλάκα ή επειδή τους το επέβαλλε κάποιος κομματικός μηχανισμός: ήταν εμφανώς ανήσυχοι και θυμωμένοι με την κυβέρνηση, η οποία, κατά την άποψή μου, διαχειρίζεται ένα σημαντικότατο θέμα όπως το ασφαλιστικό με καθαρά επικοινωνιακούς όρους, προσπαθώντας να ανασυντάξει το "τσαλακωμένο" πρόσωπό της μετά τη "Ζαχοπουλειάδα". Το ΚΚΕ, ως συνήθως, επέδειξε τη γνωστή του άρνηση, κάνοντας χωριστή συγκέντρωση και πορεία (και μετά, οι σύντροφοι στον Περισσό αναρωτιούνται για το "ρεύμα" του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα...). Όμως, τελικά, επετεύχθει κάτι;

Ειλικρινά, δεν ξέρω. Νομίζω ότι όλα θα εξαρτηθούν από τις "βουλές" της κυβέρνησης (τα εισαγωγικά είναι, νομίζω, απολύτως δικαιολογημένα...). Δηλαδή, από το πόσο πολύ θα θελήσει να πραγματοποιήσει τα όσα προβλέπονται στο νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό (ενοποιήσεις ταμείων, αύξηση των "ειδικών" ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, μείωση των επικουρικών συντάξεων, κλπ). Ήδη, και νομίζω ότι στην κυβέρνηση το ξέρουν καλά, υπάρχει "πολιτικό κόστος". Θα το τραβήξουν, λοιπόν, κι άλλο ή, μήπως, μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου θα έχουμε κάποιες κινήσεις τύπου "σιωπηρή παράταση" και τα τοιαύτα; Θα τα δούμε, νομίζω, όλοι.

Κατά τη γνώμη μου, το σημαντικό της όλης ιστορίας είναι ότι, για άλλη μια φορά, ένα σημαντικό θέμα αντιμετωπίστηκε απ' όλα τα κόμματα και τους φορείς με μονολιθικότητα, έλλειψη συνεννόησης και διάθεση επιβολής. Ο όρος "συναίνεση", που όλοι μεταχειρίζονται με τόσο άνεση, παραμένει "κενό γράμμα". Ο "διάλογος", άγνωστη λέξη. Η διαβούλευση μεταφράζεται ως "πείτε ό,τι θέ'τε, εγώ θα κάνω ό,τι γουστάρω". Η μικροπολιτική, για άλλη μια φορά, κυριάρχησε της πολιτικής. Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί τίποτα δεν πάει καλά στη χώρα όπου "ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα"...

Guys, get your s**t together...

Πριν από κάμποσα χρόνια, σε κάποιο νησάκι ένας παπούς μου είχε πει, μετά από οινοποσία και κουβεντολόι, μια φράση που μου έχει μείνει στο μυαλό: "Μικρέ, παρακαλετό μ***ί, πικρό γ****ι". Τη θυμήθηκα αυτές τις ημέρες, παρακολουθώντας εκ του μακρόθεν το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ. Και τη θυμήθηκα διότι έχω την αίσθηση ότι οι "σύντροφοι" ζουν στον πλανήτη Χάπι, που κανείς δεν κλείνει μάτι, κάθε μέρα κι άλλο πάρτυ...

Διότι δεν εξηγούνται αλλιώς οι ατέρμονες συζητήσεις για το αν, πώς και υπό ποίες συνθήκες μπορεί να υπάρξει συνεργασία με το ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Παιδιά, δεν ξέρω αν το πήρατε χαμπάρι, αλλά ο Αλαβάνος, ο Τσίπρας και πολύς άλλος κόσμος μέσα στο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ σας το ξεκαθάρισαν: "Thanx, but no, thanx". Δεν συζητούν -και καλά κάνουν- συνεργασία επί του παρόντος. Ενδεχομένως να μην το κάνουν και στο μέλλον, αν τα πράγματα συνεχίσουν ως έχουν γι' αυτούς.

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε ένα δρόμο, αφότου την ηγεσία του κόμματος ανέλαβε ο Αλαβάνος. Ο δρόμος δεν ήταν ούτε εύκολος, ούτε απλός. Όμως, τα στελέχη του τον ακολούθησαν με αξιοθαύμαστη πίστη και υπομονή. Λοιδορήθηκαν, δέχθηκαν επιθέσεις, δέχθηκαν ειρωνίες, ο Πολυδωρας σχεδόν τους κατηγόρησε για τρομοκράτες. Ωστόσο, επέμειναν και σήμερα απολαμβάνουν τα επίχειρα της πίστης και της προσπάθειάς τους. Και, κυρίως, μπορούν να βλέπουν το μέλλον με αισιοδοξία.

Ποιος, λοιπόν, ο λόγος να θέλουν να συνδεθούν με μια "παρακμή", όπως την εκφράζει το ΠΑΣΟΚ; Ποιος ο λόγος να θέλουν να στοχοποιηθούν ως "δεκανίκι" μιας παράταξης που έχει πλέον (δια)φθαρεί; Ποιος ο λόγος να μην συνεχίσουν την πορεία τους και όπου τους βγάλει; Το "στοίχημα Τσίπρας" αποδίδει για την ώρα και, αν το ΠΑΣΟΚ δεν κατορθώσει να βγει προς τα έξω με ουσιαστικό λόγο και δυναμικό πρόσωπο, θα συνεχίσει να πετυχαίνει.

Μάλιστα, βάζω και στοίχημα ότι, αν δεν υπάρξει κάποια δραματική εξέλιξη στην πολιτική σκηνή, σύντομα ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ θα αρχίσει να "λεηλατεί" και τα υπόλοιπα κόμματα -πλην ΛΑΟΣ-, καθώς απογοητευμένοι κεντρώοι και αριστεροί θα πουν το κλασικό "αει σιχτίρ" και θα εγκαταλείψουν ΝΔ και ΚΚΕ, τα οποία στα μάτια τους εκπροσωπούν -δικαίως, κατά τη γνώμη μου- μέρος του προβλήματος.

Για να γυρίσω στο ΠΑΣΟΚ, όμως, νομίζω ότι η "πόρτα" που έφαγε από το ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα σημαντικό "καμπανάκι" (...μη σου πω, ολάκερη καμπάνα της Notre Damme). Το ερώτημα είναι αν τα στελέχη και ο Γιώργος κατάλαβαν τη σημασία του ή αν θα μετρήσει άλλη μια χαμένη ευκαιρία. Ίδωμεν...

Κοινωνικός Αυτοματισμός, ή τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε

Αρχικά θα ήθελα να σημειώσω ότι η ΕΣΗΕΑ τελικά αποφάσισε να συμμετάσχει, ομού μετά των λοιπών "επιστημονικών οργανώσεων και φορέων", στην απεργία της Τετάρτης. Πάλι καλά...

Και συνεχίζω. Ωραίο το "βιολί" των μηνυτηρίων αναφορών κατά απεργών, έτσι; Η συνταγή είναι απλή: προσθέτω στη γενική δυσφορία των πολιτών (οι οποίοι, τρελλαμένοι από την ακρίβεια και την οικονομική δυσπραγία, εξοργισμένοι από το γενικό μπάχαλο και απογοητευμένοι από την απουσία προφανούς εναλλακτικής πολιτικής λύσης, αναζητούν εξιλεαστήριο θύμα...) και την τρομοκρατία του "πέλεκυ της Δικαιοσύνης" (...αλήθεια, μ' εκείνο το παραδικαστικό τι παίζει;) και αφήνω το πράγμα να βράζει. Αργά ή γρήγορα το καπάκι θα σκάσει και θα μπορώ με την άνεσή μου να "παίζω μπάλα" -σε ξερό, βεβαίως, αλλά με άνεση.

Το πιο αστείο είναι ότι ακόμα δεν έχω λάβει σαφή απάντηση από φίλο δικηγόρο αν μπορώ να στραφώ νομικά, π.χ. κατά του ΕΒΕΑ στην περίπτωση που επιχείρηση-μέλος του με εξαπατήσει (συχνό το φαινόμενο). Ή να ζητήσω αποζημίωση για υπερωριακή απασχόληση από τον ΟΤΕ αν δεν έχω internet, ή από τη ΔΕΗ αν πέσει το ρεύμα με υπαιτιότητά της. Ή να κάνω αγωγή στο ΥΠΕΧΩΔΕ επειδή δόθηκε άδεια κατασκευής μιας πολυκατοικίας, η οποία μου κόβει τη θέα. Δεν θα επεκταθώ, φαντάζομαι ότι το νόημα είναι σαφές...

Λίγο προσοχή, κύριοι της κυβέρνησης: ο κοινωνικός αυτοματισμός που με τόση φροντίδα καλλιεργείτε είναι επικίνδυνο όπλο. Δεν θα αργήσει κάποια στιγμή να γυρίσει και εις βάρος σας...

Ιστορίες για ροζ ελέφαντες…

Το μεταφέρω αυτούσιο από την ιστοσελίδα της ΕΣΗΕΑ (12/3/08), έτσι, για να μη βγει κανείς και πει ότι ήταν αλλιώς (τα bold στο κείμενο είναι δικά μου…):

«Η ΕΣΗΕΑ επισημαίνει για μια ακόμη φορά την πλήρη αντίθεσή της, στην Κυβερνητική επέλαση σε βάρος των κοινωνικών και ασφαλιστικών κατακτήσεων του ελληνικού λαού, των πόρων και αποθεματικών των Ταμείων και των εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζομένων.

»Το Δ.Σ. της Ένωσης συνεδρίασε χθες και σήμερα το πρωί με την συμμετοχή των καθηγητών Πανεπιστημίου κ.κ. Α. Μανιτάκη και Σ. Ρομπόλη, οι οποίοι ανέλυσαν τις διατάξεις του νομοσχεδίου. Επισημάνθηκαν οι κίνδυνοι για την περιουσία και συνακόλουθα την βιωσιμότητα των Ταμείων από την επιχειρούμενη αφαίρεση του 10% του αγγελιοσήμου, την ενιαία διαχείριση αποθεματικών, το ενδεχόμενο παραγραφής απαιτήσεων από μεγαλοοφειλέτες.

»Υπογραμμίσθηκαν οι δυσμενείς επιπτώσεις από την ανατροπή των κοινωνικών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων εργαζομένων και συνταξιούχων στους Κλάδους Κύριας και Επικουρικής ασφάλισης.

»Οι δημοσιογράφοι επαναλαμβάνουν την αμετακίνητη θέση τους για την υλοποίηση των ομόφωνων αποφάσεων που πάρθηκαν για το Ασφαλιστικό, από το 4ο Πανελλαδικό Συνέδριο της ΠΟΕΣΥ και ζητούν:

•Να αποσυρθούν όλες οι αντιασφαλιστικές διατάξεις του Νομοσχεδίου.
•Να διατηρηθεί η αυτοτέλεια, αυτονομία, αυτοδιοίκηση και αυτοδιαχείριση του ΕΔΟΕΑΠ.
•Να αποτραπεί η δήμευση των πόρων και αποθεματικών των Ταμείων, που επιχειρείται με το Νομοσχέδιο.

»Η ΕΣΗΕΑ συμμετέχει μαζί με όλους τους εργαζόμενους και τους ασφαλισμένους στις πανελλαδικές κινητοποιήσεις που έχουν εξαγγείλει η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ, τα Εργατικά Κέντρα, στα συλλαλητήρια και στις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, που πραγματοποιούνται σε όλη την Ελλάδα εναντίον του Νομοσχεδίου, την προσεχή Τετάρτη, οπωσδήποτε με τρίωρη στάση εργασίας.

»Η οριστικοποίηση για την τελική μορφή των κινητοποιήσεων και η ενδεχόμενη κλιμάκωση τους, θα συζητηθεί και θα αποφασιστεί, σε συνεργασία με όλες τις άλλες Ενώσεις.

»Απαιτούμε να σταματήσει επιτέλους η ασυλία εργοδοτών και παντός υπόχρεου, που “κρύβουν” έσοδα από το αγγελιόσημο ή δεν καταβάλλουν στα Ταμεία τις ασφαλιστικές εισφορές, αν και τα παρακρατούν από τους εργαζόμενους, διαπράττοντας το ποινικό αδίκημα της υπεξαίρεσης

»Η διατήρηση των πόρων και των αποθεματικών των Ταμείων μας, που εγγυώνται τη βιωσιμότητά τους αλλά και το δικαίωμα ενημέρωσης του ελληνικού λαού, είναι αδιαπραγμάτευτα. Το κόστος της δήθεν ασφαλιστικής μεταρρύθμισης δεν θα επιτρέψουμε να μετακυληθεί στις πλάτες των εργαζομένων και των συνταξιούχων».

Αυτά, σύντροφοι συνδικαλιστές δημοσιογράφοι, για να ξέρετε γιατί σας κράζει μέχρι κι ο Λαζόπουλος. Και μια μέρα μετά το κράξιμο, φροντίζετε να του δώσετε κι άλλη «τροφή». Μπράβο, εύγε. Τώρα, προσπαθήστε να πείσετε ότι δεν είστε ροζ ελέφαντες…

Όσο για τον Λαζόπουλο, τόσο ξέρει, τόσο λέει. Στην τηλεόραση δουλεύει, μόνο τη δημοσιογραφία των «ομιλουσών κεφαλών» γνωρίζει. Σιγά μην κάτσει ο Λάκης να πει στον κόσμο ότι, π.χ. ακόμα και φιλοκυβερνητικές εφημερίδες κάνουν κριτική στην κυβέρνηση για τους χειρισμούς της στο θέμα της ΔΕΗ. Σιγά μην ιδρώσει ο Λάκης που ένα κάρο ραδιοφωνικοί παραγωγοί «την πέφτουν» στους κυβερνητικούς βουλευτές για το θέμα. Σιγά μην ασχοληθεί με bloggers, οι οποίοι συνοπτικά και με τεράστια άνεση αναλύουν το πρόβλημα. TV ξέρουμε, TV θα μελετάμε. Και, θα τσουβαλιάσουμε συλλήβδην όλους τους δημοσιογράφους, ακόμα κι αυτούς που αγωνίζονται δίπλα στους απεργούς.

Γιατί όχι, άλλωστε; Συνεχώς αυτό δεν κάνει ο Λάκης;…

Πάρε κόσμε!

Ωραία! Ο κ. Στυλιανίδης ανακοίνωσε σήμερα νέα αύξηση των εισακτέων στα πανεπιστήμια και ΤΕΙ. Βεβαίως, τους μείωσε στα "κεντρικά" ιδρύματα (Αθήνα, Θεσσαλονίκη) και "τά'δωσε όλα" στα περιφερειακά, όμως και πάλι το νούμερο (σχεδόν 87.000) είναι τεράστιο. Σου λέει η κυβέρνηση, διεύρυνση της πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση δε θες; Ε, πάρε νά'χεις.

Η πλάκα με αυτή την ιστορία είναι ότι αν οι θέσεις καλυφθούν κατά 80-85% θα πρέπει να γίνει πάρτυ: κάτι η "βάση του δέκα", κάτι οι "σχολές αναβολής" (όπως τις λέω εγώ), κάτι οι εξελίξεις με τα κολέγια, πολύ αμφιβάλλω αν η κάλυψη ξεπεράσει τα παραπάνω ποσοστά. Και, γιατί να τα ξεπεράσει, άλλωστε...

Πόσοι υποψήφιοι φοιτητές θέλουν να περάσουν σε μια σχολή που δεν την ξέρουν ή δεν τους αρέσει (είπαμε, στο μηχανογραφικό τις βάζουμε όλες!); Πόσοι γονείς είναι σε θέση να πληρώνουν χιλιάρικα για να μένει το παιδί τους σε υπερτιμημένες τρώγλες στην ελληνική επαρχία; Πόσοι γουστάρουν να σπουδάσουν για τέσσερα, πέντε, έξι, οκτώ χρόνια για να πάρουν ένα πτυχίο με μηδενική αξία στην αγορά εργασίας;

Θα σας πω ένα μυστικό: ξέρετε γιατί έχουμε στην Ελλάδα τόσες πολλές σχολές στα πανεπιστήμια και ΤΕΙ; Διότι, αν δεν τις είχαμε ιδρύσει, θα χάναμε τρελά λεφτά από τα ΚΠΣ. Αλλά και διότι έχουμε πάρα πολλούς Δήμαρχους και Νομάρχες κομματικά εκλεγμένους. Πριν από καμιά δεκαριά χρόνια, ο τότε πρύτανης του Πανεπιστημίου Πατρών, Σταμάτης Αλαχιώτης, κόντεψε να βρεθεί φυλακή, διότι ο άνθρωπος θέλησε να μεταφέρει την Οικονομική Σχολή του πανεπιστημίου στην Πάτρα από το Αγρίνιο και ξεσηκώθηκε το σύμπαν.

Σε μια εποχή που σε όλο τον κόσμο, βασική επιδίωξη των πανεπιστημίων είναι η ύπαρξη campus, στην Ελλάδα έχουμε καταντήσει "κάθε κωμόπολη και πανεπιστήμιο, κάθε χωριό και ΤΕΙ", αντικαθιστώντας, έτσι, τα στρατόπεδα που έχουν κλείσει, ώστε οι "τοπικές οικονομίες" να απομυζούν ό,τι μπορούν από τους δυστυχείς που πέρασαν σε κάποιο από τα τμήματα της περιφέρειας.

Από τα μέσα της δεκαετίας του '90, με το ΕΠΕΑΕΚ να τρέχει και να μην απορροφάται, άρχισε μια ξέφρενη ίδρυση σχολών και τμημάτων, με ταυτόχρονη αύξηση του αριθμού των εισακτέων. Ως εδώ, καλά. Ωστόσο, ακριβώς επειδή υπήρχε πίεση χρόνου, φτιάχτηκαν κάμποσα τμήματα που η χρησιμότητά τους ήταν τουλάχιστον αμφίβολη. Οι υποψήφιοι, που γενικώς, δεν μασάνε, αναγνώρισαν αυτά τα τμήματα γι' αυτό που είναι και τα αγνόησαν.

Έλα, όμως, που τα τμήματα αυτά ήταν στην πλειοψηφία τους στην επαρχία. Όπου οι διάφοροι δήμαρχοι, νομάρχες, κομματικά στελέχη, έμποροι, ιδιοκτήτες ακινήτων, κ.ο.κ. αισθάνθηκαν ότι "χάνουν πελατεία" κι άρχισαν να φωνάζουν "λύκος στα πρόβατα!". Οπότε, άρχισε το άλλο βιολί: να αλλάξουμε τα τμήματα αυτά, να τα κάνουμε "ελκυστικά". Δεν ξέρω αν είναι γνωστό, αλλά το ΕΠΕΑΕΚ προέβλεπε ΣΑΦΩΣ ότι η διεύρυνση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης θα έπρεπε να γίνει με τη δημιουργία ΝΕΩΝ γνωστικών αντικειμένων. Τώρα που τα λεφτά από τας Ευρώπας τελείωσαν, αρχίζουμε τα κόλπα και τις αλλαγές, έτσι; Χωρίς, όμως, να αλλάζουμε τακτική (κωμόπολη και πανεπιστήμιο, χωριό και ΤΕΙ, που είπα και πιο πάνω...).

Και μετά έχεις μια κυβέρνηση να μιλά για "μεταρρυθμίσεις" (ΧΑ!), "αξιολόγηση" (ΧΑ!ΧΑ!) "ποιότητα" (ΧΑ!ΧΑ!ΧΑ!) και "αναβάθμιση" (XA! εις την ν)! Sorry αν το post είναι λίγο παραληρηματικό, αλλά δεν μπορώ άλλο να με δουλεύουν και να λέω ότι δεν το καταλαβαίνω...

Και μετά ήρθαν (και) οι χαρταετοί...

Σαν να μην έφθανε το "παιχνιδάκι" μεταξύ ΔΕΗ - ΔΕΣΜΗΕ - ΓΕΝΟΠ, για το ποιος φταίει για τις διακοπές ρεύματος, για τις περιοχές που γίνονται αυτές και τα τοιαύτα, ήρθαν και... οι χαρταετοί σήμερα για να δημιουργήσουν επιπλέον προβλήματα στην ηλεκτροδότηση και να μας υπενθυμίσουν ότι, τελικά, ένα μπάχαλο είμαστε.

Το θλιβερό στην όλη υπόθεση είναι ότι τα προβλήματα που μας προκαλούν οι διακοπές ρεύματος έχουν γίνει ένα επικοινωνιακό "μπαλάκι" μεταξύ των ανευθυνοϋπεύθυνων που υποτίθεται ότι πρέπει να φροντίσουν για την επίλυσή τους. Ποιος φταίει; Όλοι: και η ΓΕΝΟΠ, που κάνει επίδειξη δύναμης κλείνοντας μονάδες παραγωγής, και η διοίκηση της ΔΕΗ η οποία συμπεριφέρεται σαν "Μαρία Αντουανέττα" ή κινδυνολογεί για ολικό blackout, και ο ΔΕΣΜΗΕ, που υποτίθεται ότι έχει ευθύνη για τον έλεγχο του συστήματος, αλλά ανάθεμα κι αν το κάνει, και -κυρίως- η κυβέρνηση που άρχισε πάλι τα "κολπάκια" με τους "προνομιούχους" προκειμένου να περάσει το "κουτσό" ασφαλιστικό νομοσχέδιό της.

Η παρέμβαση, δε, της Δικαιοσύνης δείχνει την ανικανότητα του Κράτους να διασφαλίσει τα δικαιώματα των πολιτών του και να ψάχνει μέσω τρίτων να βρει, όχι πώς θα λύσει το πρόβλημα, αλλά ποιος φταίει. Λες κι αν βρεθεί ο ένοχος, αυτόματα οι ζημιές που όλοι υπέστημεν από τις διακοπές ρεύματος θα διορθωθούν ως διά μαγείας... Το ότι κάθε τόσο "σκάει" και κάτι άλλο, δεν φαίνεται να προβληματίζει κανένα. Αρκεί να μην φταίει αυτός, κι όλα καλά.

Ποια πολιτική και ποια κοινωνική συναίνεση; Την ευθύνη να μην έχουμε εμείς και για τα υπόλοιπα, γαία πυρί μειχθείτο...

Ας μιλήσουμε για "μπλονγκζ" και ανωνυμία

Πρώτα απ' όλα καλό μήνα σ' όλοι! Και καλή άνοιξη! Και καλό κουράγιο!

Δεύτερον, η συζήτηση που άνοιξε για τα blogs, με αφορμή την υπόθεση του press-gr, είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Πρωτίστως, διότι έδειξε το μέγεθος της άγνοιας που έχουν ακόμα και ταγοί της εξουσίας (πολιτικοί, ΜΜΕ, Δικαιοσύνη) για τη λειτουργία του social networking και των εργαλείων του και, σε δεύτερο επίπεδο, διότι απέδειξε για άλλη μια φορά ότι ο λύκος στην αντάρα χαίρεται. Δεν υπερασπίζομαι το Γ. Παπανδρέου, αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει να μπει ένα φρένο στη χυδαιότητα με την οποία αντιμετωπίζεται ένας από τους λίγους Έλληνες που κατανοεί και χρησιμοποιεί λειτουργικά την τεχνολογία στην καθημερινότητά του.

Τρίτον, και ενδεχομένως, πιο σημαντικό είναι ότι η ιστορία ανέδειξε πόσο ανοχύρωτη είναι η εξουσία απέναντι στην κριτική -δίκαιη ή και άδικη, δεν έχει και τόση σημασία- των πολιτών, μέσα από τα ιστολόγια. Η πρώτη αντίδραση ήταν η απόπειρα ελέγχου, η οποία, φυσικά, έπεσε στο κενό. Φοβάμαι ότι θα ακολουθήσουν κι άλλες προσπάθειες να ελεγχθεί η "μπλογκόσφαιρα", η οποία πλέον αποτελεί clear and present danger για όλους όσοι κρύβονται πίσω από την Εξουσία. Σε αυτό το ενδεχόμενο, οι bloggers, δηλαδή, όσοι εξ ημών θεωρούν εαυτούς Πολιτές πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αντιδράσουμε. Η κίνηση αυτή είναι μια καλή αρχή, όμως θα πρέπει να υπάρξουν κι άλλες.

Τέταρτον, όσον αφορά στο ζήτημα της ανωνυμίας των bloggers, στο οποίο έχει αναφερθεί με πολύ ενδιαφέροντα τρόπο και ο Στάθης Χαϊκάλης, έχω να πω ότι ουδείς είναι ανώνυμος: π.χ., εγώ είμαι ο Khlysty και όσοι επισκέπτονται αυτό το blog ξέρουν ποιος είμαι, έστω και μέσα από τα κείμενά μου. Το ίδιο ισχύει και για όλους τους bloggers, είτε υπογράφουν με το όνομά τους, είτε με την "ιστολογική" τους (άτσα, και λεξιπλάστης ο νέος!...) ταυτότητα. Παράλληλα, και οι αναγνώστες/σχολιαστές των blogs, ακόμα κι αν δεν υπογράφουν, δείχνουν σεβασμό στο ύφος και ήθος που το κάθε ιστολόγιο αποπνέει. Κι αυτό είναι μια αληθινή νίκη, σε μια κοινωνία που η χυδαιότητα και τα one-liners έχουν γίνει κανόνας.

Ο Ανέστης καλά τα λέει και εγώ απλώς θα ήθελα να συμπληρώσω ότι, αν και δεν αισθάνομαι μέρος ενός "κινήματος", οπότε και δεν μου αρέσουν τα μανιφέστα, στηρίζω κάθε κίνηση που οδηγεί σε αυτό που αποτελεί, άλλωστε, και το λόγο ύπαρξης των blogs: στην ανάπτυξη ενός σοβαρού και πολιτισμένου διαλόγου για θέματα που απασχολούν όλους μας και που δύσκολα συζητιούνται, είτε σε επίπεδο πολιτικής, είτε σε επίπεδο "παραδοσιακών" ΜΜΕ.